"Διηγοῦνται ὅτι ἕνας ηθοποιός καί ἕνας ἱεροκήρυκας συναντήθηκαν μία μέρα σε μία συγκέντρωσι. Ο ηθοποιός διασκέδαζε τούς παρόντες μέ τήν περιγραφή χαρακτήρων
ἀπό τά ἔργα τοῦ Shakespeare. Μερικοί
πρότειναν ὁ ἱεροκήρυκας καί ὁ ἠθοποιός, ὁ καθένας ξεχωριστά, νά ἀπαγγείλουν τόν 22ο ψαλμό. Ὁ ἠθοποιός τόν ἀπήγγειλε πρῶτος,χρωματίζοντας κατάλληλα τά λόγια του, καί ὅλοι τόν χειροκρότησαν μέ ἐνθουσιασμό. Ὁ ἱεροκήρυκας δισταζε. Δέν τολμούσε να σηκώση τά μάτια του, ἐνῶ ἤρεμα ἐπαναλάμβανε τά γνωστά λόγια τοῦ θαυμασίου αὐτοῦ ψαλμοῦ περί τοῦ ποιμένος. Όταν τελείωσε, κανείς δέν τόν χειροκρότησε. Αἰσθάνθηκε μεγάλη λύπη μέσα στην καρδιά του καί σκεπτότανε ὅτι θά
ἦταν καλύτερα ἐάν δέν εἶχε ἔλθει καθόλου στη συγκέντρωσι αὐτή. Οταν σήκωσε τα μάτια του εἶδε τούς παρόντας ὅλους δακρυσμένους. Τότε ὁ ηθοποιός τόν πλησίασε καί εἶπε: “Βλέπεις, φίλε, ἐγώ γνώριζα τόν Ψαλμό ἀλλά ἐσύ γνώριζες τόν Ποιμένα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου