10 Πεσοῦνται ἐν ἀμφιβλήστρῳ αὐτῶν οἱ ἁμαρτωλοί· κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγὼ ἕως ἂν παρέλθω,
Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ ἀντιστρέψει τις κακόβουλες ἐνέργειες
τῶν ἐχθρῶν, πραγματικῶν καὶ νοητῶν. Σ' αὐτὴ τὴν παγίδα, τὸ δίχτυ,
τὸ ἀμφίβληστρον ὅπως λέει, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ πέσουν οἱ ἴδιοι ποὺ
τὴν ἔστησαν. Ὡστόσο, μια τέτοια εξέλιξη δὲν ἀναιρεῖ τὴ μοναξιά, μόνο
ποὺ τώρα τὸ «μόνος» παίρνει ἕνα ἄλλο περιεχόμενο, εἶναι σὰν νὰ μᾶς
λέει: δὲν εἶμαι μ' αὐτούς, τοὺς ἄδικους καὶ ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ εἶμαι μόνος λαχταρώντας ἐσένα, Θεέ μου. Σ' αὐτὸ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ὁ ποιητὴς αἰσθάνεται ὅτι εἶναι μόνος, μέχρι νὰ φύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή.
Ὁ ψαλμὸς ἄρχισε μὲ κραυγή, «ἐκέκραξα», καὶ τελειώνει μὲ τὴν κατάθεση μιᾶς μοναξιᾶς, «κατὰ μόνας εἰμὶ ἐγώ». Ἡ κραυγὴ ὑπάρχει ἐπειδὴ ὑπάρχει ἡ μοναξιά. Καὶ ἡ μοναξιὰ αὐτὴ ἀντιμετωπίζεται, ἂν μπορέσεις νὰ βγάλεις τὴν κραυγή, νὰ καταθέσεις τὴ λαχτάρα τῆς σχέσης μὲ τὸν μόνο ποὺ τὴν ἀναιρεῖ, τὸν Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου