26 Νοεμβρίου 1988.
Χωριό Τσερκίζοβο.
Εισαγωγή
Φυσική ερώτηση
Τι θα συνέβαινε αν ο Χριστός εμφανιζόταν στην εποχή μας, στους δρόμους μας, όπως εμφανίστηκε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στη γη του Ισραήλ; Τι θα προκαλούσε; Την ευχαρίστηση του πλήθους ή την κατάρα του; Θα Τον ακολουθούσαν οι θεατές για να τον ακούσουν και μετά θα Τον καταδίκαζαν; Ή μήπως απλώς θα ήταν περίεργοι; Ή μήπως δεν θα Τον άφηναν καν να κηρύξει; Αλλά είναι έτσι;
Δεν περπατάει ο Χριστός, παρά κάθε εναντίωση, σε ρωσικό έδαφος, στους δρόμους μας; Να σταθεί στις πόρτες των σπιτιών μας και να χτυπήσει;
Ποιος θα ανοίξει και θα Τον αφήσει να μπει;
(Καταγραφές ημερολογίου 1960-1988)
Αληθινή μαρτυρία
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, όχι μόνο οι ευαγγελιστές το μαρτυρούν αυτό, αλλά όλοι εμείς που έχουμε πιστέψει σε Αυτόν μαρτυρούμε, και η μαρτυρία μας είναι αληθινή. «Αυτό που ήταν από την αρχή, αυτό που ακούσαμε, αυτό που είδαμε με τα μάτια μας, αυτό που είδαμε και τα χέρια μας ψηλαφίσαμε, για τον Λόγο της ζωής / η ζωή φανερώθηκε, και εμείς είδαμε και μαρτυρούμε…» /Α΄ Ιωάννου 1:1-2/
Αυτές οι σελίδες θα αφιερωθούν σε όσα κάνει ο Χριστός στις μέρες μας στη Ρωσία. Εδώ κατέγραψα όσα είδα ο ίδιος, όσα άκουσα από άλλους, όσα είδα και βίωσα - όλα όσα μου φαινόταν ότι ήταν έργο του Χριστού.
Πώς ο Χριστός χτύπησε την πόρτα μου
Ο πατέρας μου είχε τη συνήθεια να διαβάζει το Ευαγγέλιο φωναχτά, αλλά για κάποιο λόγο δεν άκουγα ούτε έδινα προσοχή σε αυτά που διάβαζε.
Μια μέρα ήμουν μόνος στο σπίτι, στεκόμενος δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στην αυλή, και για κάποιο λόγο ήθελα να ανοίξω το Ευαγγέλιο και να διαβάσω. Πήγα στο τραπέζι, έβγαλα το συρτάρι, έβγαλα το Ευαγγέλιο και διάβασα, δεν θυμάμαι περί τίνος επρόκειτο... Ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος που δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω το Ευαγγέλιο.
Άρχισα να διαβάζω κάθε μέρα (εξετάζαμε το Ευαγγέλιο όχι μόνο των τεσσάρων ευαγγελιστών, αλλά ολόκληρη την Καινή Διαθήκη). Θυμήθηκα τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Ω, ανόητοι Γαλάτες» - ήμουν Γαλάτης.
Άρχισα να ζω διαφορετικά, αποτραβήχτηκα από τον κόσμο, αν και τότε πήγαινα ακόμα στο λύκειο.
* * *
Έμεινα έκπληκτος από την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο!
* * *
Μια μέρα, εγώ και ένας φίλος μου, τον οποίο είχα ενδιαφερθεί για θρησκευτικά ζητήματα, καθόμασταν σε ένα νεκροταφείο και συζητούσαμε για τη μετά θάνατον ζωή. Με μια λέξη, με κατέκλυσε ένα ασυνήθιστο συναίσθημα, με συγκίνησε και άρχισα να κλαίω.
* * *
Η θρησκευτικότητά μου δυνάμωνε μέρα με τη μέρα.
* * *
Θυμάμαι κάποτε, όταν πρόφερα τη λέξη ΘΕΟΣ, ξαφνικά με κατέκλυσε τόση χαρά, γλυκύτητα, ευδαιμονία που δεν υπήρχε τίποτα πιο γλυκό από αυτή τη λέξη για μένα.
* * *
Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που άρχισα να βλέπω τις εικόνες με έναν κάπως σεκταριστικό τρόπο, για παράδειγμα, θεωρώντας τες είδωλα, προφανώς επηρεασμένος από κάποια βιβλία. Ο πατέρας μου, που τώρα έχει αποβιώσει, μου είπε:
«Κάνεις λάθος, γιε μου», δεν του έφερα ιδιαίτερη αντίρρηση, επειδή δεν ήμουν σίγουρος.
Έπεσα πάνω σε ένα φυλλάδιο για την Εκκλησία, λειτούργησε. Κάποτε, πηγαίνοντας στο δάσος για καυσόξυλα, προσευχήθηκα με συγκίνηση στον Ιωάννη Χρυσόστομο:
- Δίδαξέ με - από εκείνη τη στιγμή εκκλησιάζομαι, με τον Ορθόδοξο τρόπο.
* * *
Υπήρχαν πειρασμοί. Διαβάζοντας τα έργα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη ότι δεν υπάρχει Θεός.
Άρχισα να πείθω τον εαυτό μου ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά ο πειρασμός δεν πέρασε. Ένα απερίγραπτο βάρος έπεσε στην ψυχή μου και άρχισα να προσεύχομαι ξανά στον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Η βαρύτητα διήρκεσε τρεις μέρες. Έπειτα, με κάποιο τρόπο, πέρασε από μόνη της και έγινε απερίγραπτα ελαφρύτερη.
Έχω μάθει εκ πείρας πόσο βαριά είναι η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ.
Ο πειρασμός δεν επαναλήφθηκε ποτέ, και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος έγινε ο αγαπημένος μου άγιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου