Καρίνα
Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα..
- Κοίτα, η Καρίνα έρχεται, - είπε ένας από τους ιερείς, και όλοι έφυγαν τρέχοντας για να μην συναντηθούν μαζί της.
Όλοι γνώριζαν την Καρίνα: ήταν μια γυναίκα περίπου 50 ετών, η οποία μετά από μια οικογενειακή τραγωδία, όπως έλεγαν οι κάτοικοι μιας γεωργιανής πόλης, "τρελάθηκε". Φώναζε σε όλους όσους δεν της άρεσαν, ερχόταν στην εκκλησία και μπορούσε να παρεμβαίνει στη λειτουργία: διάβαζε ποίηση, μετά έλεγε ιστορίες δυνατά. Μπορούσε να αρχίσει να χορεύει και μετά να κλαίει, χωρίς να παρατηρεί κανέναν γύρω της. Κανείς δεν θυμόταν την ηρεμία της. Ο μόνος φίλος που είχε ήταν ένας μοναχός, που άλλοτε περπατούσε μαζί της, άλλοτε τραγουδούσε μαζί της, άλλοτε καθόταν σε ένα παγκάκι δίπλα της για ώρες και της μιλούσε.
- Έφαγες τίποτα σήμερα, Καρινότσκα;!
- Όχι! Ξέρεις, δεν έχω μαγειρέψει εδώ και πολύ καιρό! Και ποιος θα μαγειρέψει για μένα;! Κανείς δεν με αγαπάει!
- Ω, εσύ χοληφόρα! Πόσο θέλω να σου ξεριζώσω τα μαλλιά, αλλά μοιάζεις ήδη με καμένο κοτόπουλο. Δεν σε αγαπάει ο Θεός;! Ο Χριστός μου είπε προσωπικά ότι σε αγαπάει, και μάλιστα με έβαλε να σου μαγειρέψω σούπα αρκετές φορές - χθες, για παράδειγμα!
- Δεν λες ψέματα; Ορκίσου τώρα!
- Ορκίστηκα, Καρίνα, όταν κουρεύτηκα.
Πολλές φορές μπορούσε κανείς να ακούσει μια παρόμοια συζήτηση μεταξύ της τρελής Καρίνας και αυτού του απλού μοναχού. Πόσες φορές την τάισε: της μαγείρεψε σούπα, μετά έψησε κρεμμύδια με ντομάτες. Και συχνά μάλωναν δυνατά, και μετά γελούσαν δυνατά. Όλοι εξεπλάγησαν: γιατί δεν «μάλωνε» η Καρίνα μαζί του, γιατί δεν του φώναζε, δεν τον προσέβαλε;..
- Ποιος ξέρει τι βλέπει όταν χορεύει με δάκρυα στα μάτια της; - είπε κάποτε ο μοναχός, και τα μάτια του επίσης υγράθηκαν... - Ποιος μπορεί να καταλάβει τον πόνο που νιώθει; Εδώ είναι γραμμένο: «Η ανοησία του Θεού είναι σοφότερη από τους ανθρώπους, και η αδυναμία του Θεού είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους». Συχνά της ζητώ να προσευχηθεί για μένα, τον αμαρτωλό! Τέτοιοι άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη χάρη. Ο ίδιος ο μοναχός ήταν επίσης χαριτωμένος, και το όνομά του ήταν Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε): ήταν αυτός που συχνά καθόταν στο παγκάκι δίπλα στην Καρίνα και τραγουδούσε μαζί της γεωργιανά τραγούδια. Τέτοια καρδιά είχε ο ιερέας... Ευαίσθητος, στοργικός, τρυφερός, γεμάτος συμπόνια. Ποιος ξέρει τι είδε όταν τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και αγάπη όταν συνάντησε την Καρίνα.
Τα μάτια του γέροντα έβλεπαν μέσα από τους πάντες μέσα από το πρίσμα της αγάπης και γι' αυτό ζέσταναν την «τρελή» Καρίνα, που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη από ανθρώπινη φροντίδα. Μπορούσε να κάθεται μαζί της για ώρες, ενθαρρύνοντάς την! Και εκείνη γινόταν ευτυχισμένη δίπλα στον μοναχό, νιώθοντας σαν το ίδιο θεόκτιστο άτομο όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω της, που τόσο συχνά την απαρνούνταν, απέφευγαν να επικοινωνούν μαζί της, επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε στην ψυχή της άτυχης γυναίκας.
Μόνο ο Θεός το ξέρει αυτό, αλλά η βεβαιότητα ότι τώρα ο άγιος άφρων Γαβριήλ και η «τρελή» Καρίνα προσεύχονται μαζί για όλους μας στη Βασιλεία των Ουρανών δεν με αφήνει...
Πρόσφατα, στο βιβλίο μνήμης του Γέροντα Γαβριήλ βρέθηκε ένα σημείωμα με το όνομα Καρίνα.
Ο Γέροντας Γαβριήλ προσευχόταν συχνά γι' αυτήν και οι διάλογοι που δίνονται παραπάνω είναι αρκετά συνεπείς με τον χαρακτήρα του γέροντα. Μπορούσε να εκφράζεται πολύ αγενώς, μπορούσε να σοκάρει τα αυτιά των γύρω του με βρισιές, αλλά κάτω από αυτές τις δήθεν σκληρές ομιλίες κρυβόταν μεγάλη αγάπη. Και με αυτόν τον τρόπο, ο Γέροντας Γαβριήλ προσπαθούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι ήταν απλώς τρελός. Μερικές φορές έστηνε τέτοιες παραστάσεις, θυμούνται τα πνευματικά του παιδιά, που όλοι έκπληκτοι και... βυθίζονταν αμέσως σε αυτές τις «παραστάσεις», και παρέμεναν στη μνήμη για πολύ καιρό. Χρειαζόμασταν όλες αυτές τις κατηγορίες, τις κατάρες, τις οποίες ο γέροντας συχνά μας «χαρίζει», αλλιώς, όπως είπε ο ίδιος, «θα νόμιζαν ότι ήμασταν φτερωτοί άγγελοι».
***
Κάποτε, ο κλήρος έφερε ένα αγόρι στον γέροντα που υπέφερε από αλκοολισμό. Νόμιζαν ότι ο γέροντας Γαβριήλ θα τον δίδασκε, θα του διάβαζε στίχους από το Ψαλτήρι, παραβολές από το Ευαγγέλιο, αλλά δεν ήταν γραφτό να γίνει! Ο γέροντας δέχτηκε όλους στο κελί του, άκουσε, κοίταξε το αγόρι, χαμογέλασε και, παίρνοντας ένα μεγάλο δοχείο κόκκινο κρασί από κάτω από το κρεβάτι, προσφέρθηκε να πιουν μαζί. Το πρόσφερε με τέτοια πεποίθηση που κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί. Έκανε πρόποση και ευχαρίστησε τον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο.
Ήπιαν τρία ποτήρια ήρεμα. Και όταν έβαλε για τέταρτη φορά και είπε πρόποση, κούνησε τα χέρια του προς το αγόρι, έσπρωξε το ποτήρι του και το κρασί χύθηκε από αυτό. Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές. Όλοι ένιωσαν ντροπή, ειδικά ο κλήρος, που είπε στο αγόρι ότι τον πήγαιναν στον μεγάλο θεοφόρο γέροντα με το χάρισμα της προσευχητικής βοήθειας και της πρόνοιας.
Αλλά τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; Κάθισαν σιωπηλοί και ονειρεύονταν να φύγουν από το κελί το συντομότερο δυνατό, αλλά ο ιερέας δεν τους άφησε να φύγουν. Αυτή ήταν η ευλογία του γέροντα, την οποία όλοι αναγκάστηκαν να υπακούσουν εκείνη τη στιγμή. Σύντομα ο γέροντας σηκώθηκε και άρχισε να καταριέται όλους γύρω του με τέτοια λόγια που οι κληρικοί στο κελί του κοκκίνισαν από ντροπή και έχασαν τη δύναμη της ομιλίας. Έχοντας καταραστεί τους πάντες με τα χειρότερα λόγια, ξαφνικά πήδηξε σε ένα σκαμπό και άρχισε να χορεύει λέγοντας ότι τώρα θα έδειχνε σε όλους ένα «στριπτίζ». Όλοι δεν άντεξαν άλλο και έτρεξαν έξω από το κελί του με το κεφάλι, πεπεισμένοι ότι ο μοναχός Γαβριήλ ήταν απλώς τρελός!
Πέρασαν αρκετοί μήνες. Ο γέροντας πέθανε και το αγόρι ήρθε στο μοναστήρι με όλη του την οικογένεια. Αυτός... θεραπεύτηκε πλήρως από την αμαρτία της μέθης. Όπως είπαν οι γονείς του και ο ίδιος, τότε στο κελί, ο γέροντας Γαβριήλ επανέλαβε ακριβώς τις πράξεις και τα λόγια αυτού του αγοριού όταν ήταν μεθυσμένος. «Ο γιος μου μας καταράστηκε όλους με τα χειρότερα λόγια», θυμήθηκε η μητέρα του. «Μερικές φορές, σε μια εντελώς ανεπαρκή κατάσταση μέθης, πηδούσε στο τραπέζι και άρχιζε να γδύνεται, ήταν τόσο εμμονικός και ξεπεσμένος!»
Όλοι έβαλαν τα κλάματα όταν άκουσαν αυτή την ιστορία. Τότε έγινε σαφές γιατί ο γέροντας συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο εκείνο το βράδυ! Έδειξε στο αγόρι απ' έξω όλη την αποστροφή της αμαρτίας που τον κατείχε. Την έδειξε χωρίς να σκεφτεί τη δική του φήμη ή τι θα έλεγαν ή θα σκέφτονταν οι άλλοι γι' αυτόν - και τον θεράπευσε!
Και υπήρχαν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις στη ζωή του γέροντα Γαβριήλ. Πίσω από κάθε πράξη και λέξη του (ακόμα και τις προσβλητικές!) υπήρχε ένα μεγάλο κατόρθωμα και μια μεγάλη αγάπη, την οποία εξακολουθεί να χαρίζει σε όλους σε τόσο δύσκολες στιγμές!
Κονσταντίν Τσερτσβάτζε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου