Μια φορά κι έναν καιρό δύο βατράχια έπεσαν σε ένα βάζο με ξινή κρέμα.
Αγωνίστηκαν δεινά, για επιβίωση, μέχρι ότου ένας από αυτούς έχασε τα νεύρα του.
"Τα πάντα έκανα ," είπε, "δεν υπάρχει διέξοδος, οι δυνάμεις μου εξαντλούνται, οι ελπίδες έχουν καταρρεύσει". Αντίο, φίλε, πηγαίνω στο κάτω μέρος.
Η κατάδυση ήταν γρήγορη και απλή, όπως και η ίδια η απόφαση.
Αλλά ο άλλος βάτραχος ήταν γεμάτος αποφασιστικότητα:
- Τι σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να είναι επαίσχυντο από τον θάνατο στο κατώτατο σημείο αυτού του κακοδιατηρημένου κουτιού; Θα αγωνιστώ μέχρι το τελευταίο λεπτό , και ας πεθάνω, είπε με μια ανυψωμένη φωνη αποφάσισε. Ξεπερνώντας την κόπωση, άρχισε απεγνωσμένα να κτυπά όλα τα άκρα του:
Και ξαφνικά συνέβη κάτι: η πυκνότητα αυτού του μισού λευκού υγρού ξαφνικά άρχισε να αυξάνεται δραματικά. Οι πιθανότητες να ξεφύγει έγιναν όλο και περισσότερο. Συνειδητά χτυπούσε την ξινή κρέμα σαν βούτυρο. Κατάλαβε ότι όσο την χτυπούσε τόσο πιο σταθερή γινόταν . Είχε μιά απελπισμένη επιθυμία να επιβιώσει και να ξεφύγει από την αιχμαλωσία! Λίγο περισσότερος χρόνος πέρασε και ο κουρασμένος αλλά ευτυχισμένος βάτραχος αισθάνθηκε σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια του! Δεν ήταν κάτω. Ήταν στην κορυφή. Στο βάθρο του νικητή!
Ό, τι συμβαίνει στη ζωή σας - μην αποθαρρύνεστε! Θυμηθείτε ότι αν παραιτηθείτε - θα χειροτερέψει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου