Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Νύχτα Τσικνοπέμπτης….! Μια πολύ διδακτική ιστορία… «Μη παροργίζουμε την φιλανθρωπία του Θεού»

Νύχτα Τσικνοπέμπτης….! Μια πολύ διδακτική ιστορία… «Μη παροργίζουμε την φιλανθρωπία του Θεού»
Πως αγριεύουν έτσι οι άνθρωποι; Πως μεμιάς αφήνονται έρμαια στις ροπές και στις τάσεις της φθαρτής ανθρώπινής τους φύσης; Πως κατάντησε απόψε αυτή η ήσυχη επαρχιακή πόλη; Θαρρείς και δεν την κατοικούν άνθρωποι αλλά ανθρωπόμορφα τέρατα που άλλος με κεφάλι γαιδάρου, άλλος λιονταριού, άλλος πιθήκου τρέχουν να προλάβουν να γλεντήσουν, να μεθύσουν, να άμαρτησουν όσο γίνεται περισσότερο. Γιατί απόψε είναι Τσικνοπέμπτη και γέμισε η πόλη μασκαράδες. Απόψε κάθε λογικός άνθρωπος δεν ξεμυτίζει από το σπίτι του».Αυτά σκεφτότανε ο πάπα-Θανάσης, καθώς έμπαινε ατό σπίτι του γυρνώντας από το ναό.
- ’Α, παπαδιά μου, το κακό παράγινε! Ο Θεός να μας συγχωρέσει, είπε στη γυναίκα του, μόλις μπήκε μέσα.Εκείνη τον κοίταξε με κατανόηση.
- Ο Θεός να μας φυλάει, είπε και άρχισε να ετοιμάζει το βραδινό φαγητό.
Στο σπίτι του πάπα-Θανάση, περασμένα πια τα μεσάνυχτα, επικρατεί ησυχία. Τα παιδιά και η παπαδιά είχαν ήδη κοιμηθεί κι ο πάπα-Θανάσης ετοιμαζότανε και κείνος να πάει για ύπνο,όταν ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας. Τινάχτηκε μέσα στον ύπνο της η παπαδιά και βρέθηκε δίπλα στον πάπα-Θανάση.
- Μην ανοίγεις τέτοια νύχτα, πάτερ μου! τον παρακάλεσε φοβισμένη.
- Γιατί φοβάσαι; την καθησύχασε εκείνος. Είναι η πρώτη φορά που μας κτυποϋν τέτοια ώρα την πόρτα; Αφού το ξέρεις το σπίτι του Ιερέα διανυκτερεύει κάθε βράδυ.
- Ναι, μα απόψε…
Της χαμογέλασε ο πάπα-Θανάσης και άνοιξε την πόρτα.
- Πάτερ μου, με συγχωρείτε που ήρθα τέτοια ώρα, όμως η μάνα μου πεθαίνει και ζητά να έξομολογηθει και να κοινωνήσει.
‘Ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του, παρόλο που ήταν άντρας, έτρεμε ολόκληρος κι άφηνε τα δάκρυά του δίχως ντροπή να τρέχουν.
- Πήγαινε εσύ κοντά της, παιδί μου, και γω πάω ως την εκκλησία να πάρω τη θεία Κοινωνία και έρχομαι αμέσως.
’Εφυγε ο άντρας αφήνοντας στον πάπα-Θανάση τη διεύθυνσή του.
- Που θα πας, πάτερ μου, μόνος σου τέτοια ώρα, μια τέτοια νύχτα; Δε φοβάσαι; Γ ιατί δεν τον κρατούσες να πάτε συντροφιά;»
Η παπαδιά μιλούσε και κείνος την κοίταζε αυστηρά.
- Μόνος είπες, παπαδιά, μόνος; Κι ο Κύριος που θα κουβαλάω στα χέρια μου;’Α, παπαδιά μου, κάτι σ’ έχει πιάσει απόψε και δε μιλάς γνωστικά.
Ντύθηκε ο πάπα-Θανάσης και βγήκε στο δρόμο. Ξέχασε πως ήταν νύχτα Τσικνοπέμπτης. Δεν τον άπασχολουσαν καθόλου οι μασκαράδες που έβλεπε γύρω του.Ένα μόνο τον απασχολούσε, να προλάβει να δώσει το «φάρμακο της αθανασίας» στην ετοιμοθάνατη.
Πήρε με δέος στα χέρια του το Σώμα και το Αίμα του Χρίστου και ξαναβγήκε στο δρόμο. Δεν κοιτούσε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Μόνο έτρεχε να προλάβει.Σε μια στροφή του δρόμου ακούσε γέλια και φωνές. Κάποιος φώναξε κοροϊδευτικά: «Την ευχή σου Δέσποτα!», μα δεν γύρισε να κοιτάξει. Και τότε, δεν κατάλαβε πως, βρέθηκε κυκλωμένος από μια παρέα μασκαράδων, που προσπαθούσαν να τον σταματήσουν.
- Συνάδελφε, που πάμε;
Ένας νεαρός μασκαρεμένος σε παπά, με χνώτο που μύριζε ποτό, στεκόταν μπροστά του κρατώντας στο χέρι ένα σταυρό. Τά’χάσε ο πάπα-Θανάσης και πριν προλάβει να πει τίποτα, δέχτηκε την επίθεση όλου του τσούρμου. Άλλος τον τραβούσε άπό τα ράσα κι άλλος του έβγαζε το καλυμμαύχι.
‘Ο πάπα-Θανάσης έσφιξε στο στήθος του τ’ άχραντα Μυστήρια και προσπάθησε να τους μιλήσει, μα κανένας δεν άκουγε. Κάποιος τότε του τράβηξε τη γενειάδα και -σαν να τον κτύπησε ηλεκτρικό ρεϋμα- άρχισε να φωνάζει;
- Είναι αληθινός, ρε, είναι αληθινός!
Η παρέα κοκκάλωσε στη θέση της κι ο πάπα- Θανάσης, με το πρόσωπο μουσκεμένο από τον ιδρώτα της αγωνίας και τα δάκρυά του, τους κοίταξε χωρίς να μιλά.
- Συγγνώμη, πάτερ! είπε εκείνος που του τράβηξε τη γενειάδα. Νομίζαμε πως ήσασταν ψεύτικος σαν κι αύτον και…
- Σας είδαμε και τέτοια ώρα έξω και ήμασταν σίγουροι πως ήσασταν μασκαρεμένος. Συγχωρέστε μας! είπε ένας άλλος.
- Πάω να κοινωνήσω μια ετοιμοθάνατη, παιδιά μου.’Ο θάνατος δεν έχει ώρες κατάλληλες και ακατάλληλες κι εγώ τρέχω να τον προλάβω. Και συ, παιδί μου, βγάλε τα ράσα τα τιμημένα. Μην αμαρτάνεις άλλο ρεζιλεύοντάς τα. Είναι πολύ ιερό το ράσο, για να μασκαρεύεσαι μ’ αυτό. Τραβάτε στα σπίτια σας, παιδιά μου, κι ο Θεός να σας συγχωρέσει.
Άνοιξε το βήμα του ο πάπα-Θανάσης, για να κερδίσει το χαμένο χρόνο.Ήταν πικραμένος ως τα κατάβαθά του. Τόσο πολύ, λοιπόν, χάλασαν σι άνθρωποι, ώστε μασκαρεύονται και Ιερείς;
- Πάτερ, Πάτερ!
Η φωνή που έφτασε στα αυτιά του ήταν γεμάτη αγωνία. Σταμάτησε και περίμενε. Ένας νεαρός κατακόκκινος από την τρεχάλα και την ντροπή έφτασε κοντά του λαχανιασμένος.
- Πάτερ! Είμαι κείνος που ντύθηκε παπάς. Το έκανα εντελώς απερίσκεπτα, πάτερ και… και θέλω να ’ρθω μαζί σας στο σπίτι της έτοιμοθανατης. Δεν… δεν θέλω να σας πάρουν κι άλλοι για ψεύτικο…
Ο πάπα-Θανάσης του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Στα χέρια του ο νεαρός κρατούσε το σταυρό που είχε μαζί του. Μπήκαν στο σπίτι της ετοιμοθάνατης σιωπηλοί.
- Χαίρομαι, πάτερ, που βρήκατε και παπαδάκι και δεν ήρθατε μόνος, είπε ο άντρας που τον είχε καλέσει.
Ο νεαρός ξανακοκκίνησε και κοίταξε με αγωνία τον πάπα-Θανάση.
Ναι, ο Θεός μου τον έστειλε, είπε εκείνος και τα λόγια του καρφώθηκαν στην καρδιά του νεαρού.
- Πάτερ, δεν θα σας εγκαταλείψω ποτέ, έλεγε ο νεαρός λίγη ώρα αργότερα, όταν ο πάπα-Θανάσης κλείδωνε το ναό, αφήνοντας ξανά μέσα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, θα γίνω ο βοηθός σας, το παπαδάκι σας.’Ισως έτσι με συγχωρήσει ο θεός για την ιεροσυλία που έκανα.
-’Αμποτε, παιδί μου, να το φορέσεις το ράσο κι αληθινά, είπε ο πάπα-Θανάσης και τον ευλόγησε με τα δυό του χέρια, εκείνα που πριν από λίγο κρατούσαν τον Ίδιο τον Κύριο. Και παράξενο ο πάπα-Θανάσης είχε τη σιγουριά πως αύτο θα γινόταν κάποια μέρα! Και ακόμα πιο παράξενο την ίδια σιγουριά ένιωθε μέσα του κι ο νεαρός...

Ο Χριστιανός δεν απορρίπτει την ελληνική μυθολογία Κ Γανωτής Ραδιοπαραμυθία 20/02/2019


Όταν φορτώνεται ο σκληρός δίσκος καταρρέει η ψυχή – π. Διονύσιος Ταμπάκης



Γιατί τα… likes είναι υποκατάστατα της αποδοχής που δεν παίρνουμε

Από το μακρινό παρελθόν μέχρι σήμερα οι παλαιότεροι, κατά κανόνα, κοπιάζουν με αγωνία να παιδαγωγήσουν τους νεότερους. Ωστόσο, ακόμη και οι χριστιανοί γονείς και παιδαγωγοί στις μέρες μας παρασύρονται από τις κοινωνικές συνήθειες και ενώ γνωρίζουν μεγάλες αλήθειες, μοιάζει να τις ξεχνούν και απομακρύνονται κουρασμένα από την αγωγή μέσω των εντολών. Έτσι λησμονούν να δείξουν την αγάπη που έχει για την ανθρωπότητα ο Χριστός και κάπως έτσι χάνουμε την γοητεία της πνευματικής ζωής. Για το πόσο ελκυστική μπορούμε να προβάλλουμε στους νέους την πνευματική ζωή χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της κηρυγματικής διδασκαλίας που δεν πείθει πια κανέναν, συνομιλήσαμε με τον πατέρα Διονύσιο Ταμπάκη. Ο π. Διονύσιος, ιερέας στον ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στο παλαιό Ναύπλιο, και συγγραφέας, χαμογελαστός και απλός φανερώνει την έγνοια του ποιμένα:

«Θα σας μιλήσω με μια ιστορία πραγματική. Πριν λίγο καιρό με μια παρέα νέων κινήσαμε για ένα προσκύνημα στον Άθωνα. Βηματίζαμε σ’ ένα μονοπάτι, όπου συναντήσαμε ένα νέο παιδί. Έβγαζε με το κίνητό του φωτογραφίες με ζήλο αδιάκοπο. Καταγόταν από την Αυστραλία και είχε κάνει αυτό το υπερπόντιο ταξίδι για να προσκυνήσει τον θρόνο της Παναγίας.
Σιγά-σιγά πιάσαμε κουβέντα. Με ρωτά με πνευματική αγωνία:
“-Father, να μαθαίνουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας;
-Εξαρτάται. Υπάρχουν πράγματα που τα μαθαίνεις και σε οικοδομούν και άλλα που τα μαθαίνεις και σε βλάπτουν. Τα παλιά χρόνια άκουγες κάτι και έπαιρνες κάτι. Τώρα ακούς κάτι και χάνεις κάτι. Πιστεύω πως δεν υπήρχε ποτέ εποχή στην ιστορία του ανθρώπου, που οι γνώσεις και οι πληροφορίες να ήταν τόσες πολλές ενώ παράλληλα να υπάρχει τόση πνευματική ανεπάρκεια. Γεμίσαμε το μυαλό μας και αδειάσαμε την ψυχή μας.


O ανθρώπινος νους λειτουργεί σαν την μνήμη του υπολογιστή. Όταν βαρυφορτώνεται με σκέψεις, πληροφορίες, μνήμες, μέριμνες, εικόνες, άγχη, λογισμούς, ερεθίσματα, τότε γεμίζει ο “σκληρός δίσκος”, κουράζεται και καταρρέει η ψυχή. Είμαστε σήμερα αρκετά μορφωμένοι και νοούντες, αλλά όχι μετα-νοούντες.



Τα πολλά νέα μάς παλιώνουν και μας φθείρουν, οι πολλές μνήμες μάς σκάβουν το μνήμα, οι πολλές πληροφορίες μάς αποτελειώνουν, όπως κατέστησαν στήλη άλατος την γυναίκα του Λωτ, η οποία ζητούσε και άλλες πληροφορίες και γνώσεις από τα news channel των Σοδόμων. Έχουμε εθιστεί στην αδιάκοπη ροή των εντυπωσιακών πληροφοριών καθισμένοι μπροστά σε μία οθόνη νοιώθοντας έτσι πως παρακολουθούμε την ζωή ενώ πραγματικά φεύγει ολοένα η ζωή από μέσα μας γενόμενοι ξέψυχοι σαν την σύζυγο του Λωτ.»




Να είμαστε γνήσιοι


Αναρωτήθηκαμε αν η μικρή προσκυνηματική συντροφιά των νέων με τον π. Διονύσιο συμφώνησε με τα λεγόμενά του και του θέσαμε το ερώτημα αν είναι δυνατόν να υποψιάσουμε τους νεαρούς χρήστες πως η ιστορία με τα “likes” καταρρακώνει την πνευματική υγεία και γεμίζει μελαγχολία τους ανθρώπους:
«Έχεις δίκιο, έβγαζαν φωτογραφίες το Όρος και αγωνιούσαν αν θα έχουν “likes”. Τους είπα “Βρε άστε τα λάϊκ και τα βλάϊκ και κοιτάξτε ευλογημένα να ’χετε την ειρήνη μέσα σας”. Όλη μας την ημέρα την περνούμε με ετούτη την αγωνία. Μας κάνουν likes και χαιρόμαστε, δεν μας κάμουν και στεναχωριόμαστε. Τόσο φτηνή είναι η χαρά που μας χάρισε ο Χριστός;»
Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή. Ωστόσο, πώς αυτά ισορροπούν με την γνησιότητά μας ως χριστιανοί; Ο πατήρ Διονύσιος είναι ξεκάθαρος:
«Ας είμαστε εμείς αληθινοί, γνήσιοι και εντάξει με την συνείδησή μας και τότε περιττεύουν οι γνώμες των άλλων. Τώρα έδωσες υλικό για σοβαρή συζήτηση.
Ναι πράγματι, τι να πεις έτσι όπως έχουμε καταντήσει να απορρίπτει σήμερα ο ένας τον άλλο; Σήμερα δεν λαμβάνει ο άνθρωπος πλέον αποδοχή και εκτίμηση από κανέναν. Γι’ αυτό το ρίχνουμε στα υποκατάστατα, τουτέστιν στα likes και αισθανόμαστε έτσι μία μικρή αγάπη από τους ανθρώπους. Όμως αγαπώ αληθινά σημαίνει αποδέχομαι.
Σε δέχομαι και σε κατα-δέχομαι ανεπιφύλακτα στην καρδιά μου με και με όλα τα λάθη σου, όπως ο Πατέρας όταν αγκάλιασε τον άσωτο υιό.



Χαρά με… τόκο


Ας γίνει λοιπόν η ζωή μας ένα μεγάλο like που θα αγκαλιάζει με αποδοχή και εκτίμηση τους αδελφούς μας. Να κάνεις τον κάθε ένα που συναναστρέφεσαι να νοιώθει ξεχωριστός και πολύτιμος μέσα στην ευγενική σου και άδολη αγάπη και τότε ακριβώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και εφόσον προσφέρεις χαρά θα σου επιστραφεί αυτή πίσω με τόκο.»

Οι μάσκες, τα προσωπεία, ο χρόνος που σπαταλάμε και η έννοια της συντέλειας



Ο τρόπος που λειτουργεί η επικοινωνία στο διαδίκτυο ωθεί τον άνθρωπο σε κατώτερα ένστικτα. Οι νέοι μας με την απειρία τους, αλλά και οι μεγαλύτεροι με την παγίωση των ετών στην κακή συνήθεια γινόμαστε άνθρωποι του προσωπείου. Ο πατήρ Διονύσιος θα συμφωνήσει:
«Όμως ας προσέξουμε, διότι όταν φοράς για πολύ μία μάσκα μετά ξεχνάς ποιος είσαι.
Θα σας μιλήσω για τον πνευματικό άνθρωπο. Αυτός κατέχει μέσα του τη ζωντάνια του Αγίου Πνεύματος και όπου σταθεί σκορπά γύρω του χαρά, κάμνοντας τους διπλανούς του να αναπνέουν καλύτερα, ενώ ο υλικός είναι πνιγηρὸς καὶ κουραστικὸς, η καρδιὰ του πόρρω απέχει απὸ τὸν Χριστό (βλ. Μάρκ. ζ΄, 6).»


Δεν θα γινόταν παρά να σκεφτούμε τον χαμένο χρόνο που δεν επιστρέφει, αυτόν που σπαταλιέται ανεπανόρθωτα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, πίσω από την προσωπική ιστορία του καθενός μας και την αλλοιώνει. Ρωτάμε τον π.Διονύσιο και μας δηλώνει με σαφήνεια:
«Ο χρ-όνος είναι όνος που πρέπει να τον χρησιμοποιούμε και όχι να μας χρησιμοποιεί. Όπως λέγει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο: “Το Σάββατο για τον άνθρωπο εγένετο ουκ ο άνθρωπος για το Σάββατο.” Και ο χρόνος λοιπόν για τον άνθρωπο έγινε και όχι ο άνθρωπος για τον χρόνο. Σήμερα όμως ενώ οι άνθρωποι νομίζουν πως τον διαχειρίζονται δημιουργικά, στην πραγματικότητα τον αχρηστεύουν, αφού οι πράξεις τους δεν παράγουν αιωνιότητα αλλά καρπούς πρόσκαιρους. Έτσι παίρνει αξία ο χρόνος όταν υπηρετεί την αιωνιότητα. Να επιθυμούμε να ζούμε πολλά χρόνια, όχι για καλοπέραση και ευημερία μόνο, αλλά για να μας δώκει ο Κύριός μας χρόνο για να μετανοήσουμε περισσότερο με βαθιά μετάνοια. Τότε έχει αξία ο χρόνος όταν με την μετάνοια, μας προετοιμάζει για την αιωνιότητα και αθανασία. Διότι και εκατό ετών να φτάσεις, όταν είσαι μέσα στην αμαρτία τότε κατάφερες μόνο μία τρύπα στο νερό. Γι’ αυτό και όταν ρωτάς τον ευλογημένο παπα-Κύριλλο: “πόσα χρόνια έχεις πάτερ καλόγερος;” σου απαντά: “Σαράντα, μα αρετή καμία”.»




Τελειότητα


Η έγνοια για τον χρόνο που απομένει στον καθένα μας δεν περιορίζεται στον εαυτό μας, συχνά σκεφτόμαστε και το τέλος του χρόνου του κόσμου όπως έχει ειπωθεί στις γραφές. Όμως ευτελίζεται ο χριστιανός με την τρομολαγνεία μιας συντέλειας χολυγουντιανού τύπου. Ζητάμε την γνώμη του πατρός Διονυσίου και μας την λέει:
«Όταν λέμε συντέλεια δεν την εννοούμε μόνον με την έννοια την χρονική, το τέλος του χρόνου, αλλά με την έννοια την ποιοτική δηλαδή την τελειότητα και την πληρότητα της αγιοσύνης. Όταν το καλό γίνει πιο καλό και τελειοποιηθεί και έρθει το τέλειον όπως τότε που είπε ο Ιησούς Χριστός μας πάνω στον Σταυρό το “τετέλεσται”, δηλαδή πως εκπληρώθηκε πλέον η θεία οικονομία στο τέλειο, τότε θα γίνει και η συν-τέλεια που θα δώσει τελεία και παύλα στο κακό και θα τελειοποιηθεί το καλό.



Έτσι και εκείνες τις εποχές και ημέρες ενώ το κακό θα αυξάνεται, παράλληλα όμως θα συν-αυξάνεται και το καλό και η αρετή όλο και θα τελειοποιείται. Και όταν η Εκκλησία λαμπρυνθεί και στολιστεί ακόμη περισσότερο και με άλλους Αγίους και φθάσει ακόμη περισσότερο στην ατέλεστη τελειότητα τότε θα γίνει η συν-τέλεια. Γι’ αυτό και ονομάζεται ένδοξη παρουσία διότι θα έχει δόξα πολλή. Και πότε ένας έχει δόξα; Όταν είναι νικητής. Και πότε αποδείχνεται κάποιος νικητής; Όταν έχει και με κάτι να καυχηθεί. Μα σε τι να καυχηθεί σήμερα ο Χριστός μας; Ας μετανοήσουμε και τότε όλα τα σύμπαντα θ’ αλλάξουν μεμιάς και θα έρθει η ομορφιά, η ζωή και πάει το κακό, η λύπη και ο θάνατος, θα φύγει η φθορά, θα αναστηθούν ένδοξοι οι αποθαμένοι και θα ζούμε πλέον σαν πριγκηπόπουλα αιώνια στο παραδεισένιο παλάτι του Θεού… Μετανοούμε όμως; Γι’ αυτό σας λέω πως δεν είναι πρέπον να ορίζουμε την συντέλεια αλλά μπορούμε με την μεταμέλειά μας να την καθ-ορίσουμε. Στο χέρι μας είναι!».


Ευχαριστήσαμε τον π. Διονύσιο για όσα μας είπε για τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας”. Ελπίζουμε στη Δευτέρα Παρουσία Του, τον Χριστό να τον αναγνωρίσουμε όλοι, όπως πραγματικά είναι: Θεός Αγάπης. Όπως Τον αναγνώρισε όταν ήταν άγνωστος στη γη, ο άγιος Συμεών και πλήθος αγίων όταν τον συνάντησαν και τον συναντούν πάντα.

___________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 20.02.2019

Τι σημαίνει γέροντα Μεταπατερική Θεολογία; | Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος


Σκέψεις, Κρίσεις, Σχόλια- Άγιος Μάξιμος ο Γραικός Mέρος 5ο


Из Солнцево в Оптину


Οδοιπορικό στην Κέρκυρα -Άγιος Σπυρίδων ζ΄ μέρος


4Ε- ΚΕΡΚΥΡΑ, ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ 7/10 (Ι.Πρ.ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ & Ι.Ν.Αγ.ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ)


Sermon - The Prodigal Son


Με την ψυχή τι θα γίνει; Πόνος στην ψυχή για τα λάθη που κάνουμε στην ζωή μας. Εκτρώσεις-Αμβλώσεις


Μαρία Αγάθου : ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΡΙΑ στα παιδιά και τους εφήβους (Κέρκυρα, 25.2.2019)


«Επιστρέφουμε εκεί που μας Αγαπούν» (Παρέα της Τρίτης 26-2-2019)


ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ


Θυμάμαι όταν ήμουν νέος, , η γιαγιά μου η Μάρθα ζούσε στην εκκλησία.......


Θυμάμαι όταν ήμουν νέος, , η γιαγιά μου η Μάρθα ζούσε στην εκκλησία. Και μερικές φορές επαναλάμβανε μια τέτοια φράση, η οποία, ίσως, είχε ακούσει κάποτε από την παλαιότερη γενιά: «Όσο πηγαίνετε στην εκκλησία, τόσο  πιο πολύ στη Βασιλεία των Ουρανών θα ενθαρρύνεσθε ». 
Πατήρ Dimitry Smirnov

Ένας εξαντλημένος στο πνεύμα της υπομονής, άνθρωπος με μια κραυγή, ζήτησε από τον Κύριο να τερματίσει τη ζωή του.

Ένας εξαντλημένος στο πνεύμα της υπομονής, άνθρωπος με μια κραυγή, ζήτησε από τον Κύριο να τερματίσει τη ζωή του. 

"Εντάξει", είπε ο άγγελος που εμφανίστηκε στον άρρωστο, "ο Κύριος, που είναι απροσδιόριστα καλός, υποτάσσεται στην προσευχή σας". - Αυτός σταματά την προσωρινή σας ζωή, μόνο με την προϋπόθεση: αντί ενός έτους ασθένειας στη γη, με τον οποίο κάθε άνθρωπος καθαρίζεται σαν χρυσό στη φωτιά, συμφωνείτε να περάσετε τρεις ώρες στην περιοχή της κόλασης; Οι αμαρτίες σας απαιτούν τον καθαρισμό των παθήσεων της δικής σας σάρκας, πρέπει να είστε χαλαρός για ένα ακόμη έτος, επειδή για εσάς και για όλους τους πιστούς δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τον ουρανό, εκτός από τον κανόνα που έχει βάλει ο Θεός στον αμαρτωλό άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο θα  βρεθείτε - σε αυτά τα βασανιστήρια μόνο για τρεις ώρες και στη συνέχεια, με τις προσευχές του Αγίων της Εκκλησίας , θα σωθείτε. 

Ο πάσχων σκέφτηκε: ένα έτος ασθένειας στη γη είναι τρομερό, καλύτερα θα υπομείνω τρεις ώρες σε αυτά τα ατελείωτα βασανιστήρια, είπε στον εαυτό του, παρά ένα χρόνο στη γη.

- Συμφωνώ με την κόλαση! - Είπε, τέλος, στον  άγγελο. Ο άγγελος έλαβε ήσυχα την πάσχουσα ψυχή  και, αφού την κατέληξε στο υποκόσμο της κόλασης, αποσύρθηκε από τον πάσχοντα με λόγια παρηγοριάς: «Σε τρεις ώρες θα έρθω να σε πάρω !»

Το σκοτάδι που κυριαρχούσε παντού, οι  μπερδεμένο, ήχοι ανεξήγητων αμαρτωλών κραυγών παντού, οράματα πνεύματος κακία και σκληρή ασχήμια  - όλα αυτά συγχωνεύτηκαν στον ατυχο πάσχοντα σε απροσδιόριστο φόβο και λιποθυμία. Πάντα έβλεπε και άκουγε μόνο τα δεινά και τις κραυγές και όχι το ημίχρονο  χαράς στην απέραντη άβυσσο της κόλασης. Μόνο τα φλογερά μάτια των δαίμων έλαμψαν στο κάτω μέρος του σκοταδιού και οι γιγάντιες σκιές τους έσπευσαν μπροστά του, έτοιμοι να το συμπιέσουν και να τον κάψουν με την ανάσα τους. Ο φτωχός πάσχων τρεμων φώναζε . Αλλά μόνο η άγρια ​​άβυσσο απάντησε στην κραυγή του και ουρλιαχτά με την ξεθωριασμένη τους ηχώ και η δύναμη της φλόγας της γεενας , που στροβιλίστηκε στην όψη του τρεμομενου πάσχοντος. Μου φάνηκε ότι είχαν περάσει ήδη ολόκληροι αιώνες ταλαιπωρίας περίμενε από λεπτό σε λεπτό για έναν φωτεινό άγγελο, αλλά δεν υπήρχε άγγελος. Απελπισμένος  από την εμφάνιση του και χτυπωντας τα δόντια του,  κανείς δεν άκουσε τις κραυγές του. Όλοι οι αμαρτωλοί στην άβυσσο της κόλασης, ήταν απασχολημένοι με τον εαυτό τους, μόνο με το ίδιο τους το μαρτύριο, και οι τρομακτοί δαίμονες με δελεαστική χαρά χλευάζαν τα βάσανα των αμαρτωλών.

Τέλος, το ήσυχο φως της αγγελικής δόξας απλώθηκε πάνω από την άβυσσο. Με ένα ουράνιο χαμόγελο, ο άγγελος προχώρησε στον εθελοντή πάσχοντα και ρώτησε για την κατάστασή του. 

«Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να υπάρξει ψέμα στο στόμα των αγγέλων», ψιθύρισε, μόλις ακούστηκε,  μια φωνή που διέκοψε ο πόνος. - Υποσχέθηκες να με βγαλης από εδώ μέσα σε τρεις ώρες, και εν τω μεταξύ ολόκληρα χρόνια, πέρασαν ολόκληροι αιώνες στα αδιανόητα δεινά μου. 

"Ποια είναι τα χρόνια, οι αιώνες;" Είπε ο άγγελος μελαγχολικά. - Μια ώρα, έχει περάσει μόνο μία ώρα από την απουσία μου και δύο ώρες ακόμα για να είναι εδώ για σένα.

- Δύο ώρες; - ρώτησε ο πάσχων με φόβο, - δύο ώρες; Και αυτή η ώρα μόλις πέρασε; Ω, δεν μπορώ πλέον να το αντέξω, δεν υπάρχει δύναμη! Εάν είναι μόνο δυνατό, αν υπάρχει μόνο η θέληση του Κυρίου - σας παρακαλώ:  πάρτε με από εδώ! Καλύτερα στη γη, θα υποφέρω για χρόνια και αιώνες, μέχρι την τελευταία μέρα, μέχρι την έλευση του Χριστού στο δικαστήριο - απλά με βγάλτε από εδώ. Αβάσταχτο ! Λυπάμαι για μένα! Ο πασχων αναφώνησε με ένα στεναγμό,  και απλώνει τα χέρια του στον άγγελο του φωτός. 

«Ο Θεός, ως πατέρας γενναιοδωρίας και ανεσεως », απάντησε ο άγγελος », αποκαλύπτει τη χάρη του σε σας, εκπληρώνοντας την αίτησή σας». Αλλά πρέπει να γνωρίζετε και να θυμάστε πόσο σκληρή και απαράδεκτη είναι η ταλαιπωρία της κόλασης (απόσπασμα από τα "Svjatogorts" Letters ", σελ. 224, επιστολή 15).

ΕΙΠΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ Υπήρχε ένας τεχνίτης. Όλη τη ζωή του έχτισε σπίτια, αλλά κουράστηκε και αποφάσισε να αποσυρθεί.

ΕΙΠΕ   ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ    Υπήρχε ένας τεχνίτης. Όλη τη ζωή του έχτισε σπίτια, αλλά κουράστηκε και αποφάσισε να αποσυρθεί. 

«Εγώ  θα παραιτηθώ», είπε στον εργοδότη. - Μόλις συνταξιοδοτηθω  θα είμαι μαζί με τα  εγγόνια μου. 

Ο ιδιοκτήτης στεναχωρηθηκε με αυτόν τον άνθρωπο, και τον ρώτησε: 

- Ακούστε, τι  θα κάνουμε - να χτίσουμε το τελευταίο σπίτι και θα αποσυρθούμε. Με ένα καλό ασφάλιστρο! 

Ο εργοδότες συμφώνησε. Σύμφωνα με το νέο σχέδιο, έπρεπε να οικοδομήσει ένα σπίτι για μια μικρή οικογένεια, και άρχισε: συντονισμός, αναζήτηση υλικών, δοκιμές. 

Ο εργοδηγός βιαζόταν επειδή είχε ήδη δει τον εαυτό του στη συνταξιοδότηση. Δεν τελείωσε κάτι, απλοποίησα κάτι, αγόρασε φθηνά υλικά, καθώς θα μπορούσαν να παραδοθούν γρηγορότερα. Ένιωσε ότι δεν έκανε το καλύτερο έργο του, αλλά δικαιολόγησε τον εαυτό του λέγοντας ότι αυτό ήταν το τέλος της καριέρας του. Μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής, κάλεσε τον ιδιοκτήτη. 

Έλεγξε το σπίτι και είπε: 

- Ξέρετε, αλλά αυτό είναι το σπίτι σας! Πάρτε τα κλειδιά και περάστε . Όλα τα έγγραφα έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Αυτό είναι ένα δώρο από την εταιρεία για πολλά χρόνια εργασίας.

Αυτό που γνώρισε ο τεχνίτης ήταν γνωστό μόνο σε αυτόν μόνο του! Κοκκινησε από ντροπή και όλοι γύρω του χειροκροτουσαν  δίνοντας συγχαρητήρια  για το σπίτι του, και νόμιζαν ότι κοκκινίζει από συστολή και κοκκινίζε απο ντροπή για την απροσεξία του. Γνώριζε ότι όλα τα λάθη και τα μειονεκτήματα ήταν τώρα το προβλήματά του, και όλοι γύρω του σκεφτονταν ότι ήταν αμηχανία για το ακριβό δώρο. Και τώρα έπρεπε να ζει στο μοναδικό σπίτι που έχτισε άσχημα . 

Είμαστε όλοι τεχνίτες . Χτίζουμε τη ζωή μας σαν έναν τεχνίτη πριν αποσυρθούμε. Δεν κάνουμε μεγάλη προσπάθεια, δεδομένου ότι τα αποτελέσματα αυτής της συγκεκριμένης κατασκευής δεν είναι τόσο σημαντικά. Γιατί αυτή περιττή προσπάθεια; Αλλά τελικά συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σε ένα σπίτι που χτίσαμε. Εξάλλου, όλα όσα κάνουμε σήμερα έχουν σημασία.

Ταξίδι μυσταγωγικό στην Αθωνική Πολιτεία. Επιμέλεια: Γιώργος Μπάρλας

Ο Γεώργιος Μπάρλας γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1970. 
Είναι πτυχιούχος της θεολογικής 
και της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών. 
Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη δημόσια εκπαίδευση. 
Παράλληλα ασχολείται ενεργά επί 20ετία 
με το εκκλησιαστικό ραδιόφωνο "Πειραϊκή Εκκλησία 91,2 FM", 
μετέχει στην συνακτική επιτροπή των θεολογικών περιοδικών 
"Πειραϊκή Εκκλησία" και "Βημόθυρο", 
ενώ δραστηριοποιείται και στο χώρο της επιμέλειας βιβλίου.



Σκηνές από μια ζωή άλλη, 
μια ζωή που πλάθεται 
και μεταμορφώνεται αέναα, 
νοηματοδοτώντας το χρόνο 
και ταυτόχρονα πραγματοποιώντας την υπέρβασή του.
Μακρύς περίπατος σε σκήτες 
και μεγάλα μοναστικά συγκροτήματα 
που μοιάζουν αιώνια. 
Ανάβαση ως τα ασκητάρια των βράχων, 
τα καλυβάκια των γεροντάκων 
και από εκεί ως την κορυφή του Άθω.
Περιήγηση στην αγιορείτικη ζωή 
συντροφιά με τα λόγια και τους 
στοχασμούς των Αγίων, των Πατέρων, 
αλλά και των ελλήνων και ζένων περιηγητών.
Ένα μυσταγωγικό ταζίδι 
στην Αθωνική πολιτεία, 
στην πολιτεία 
όπου το κάλλος του ορατού 
κερνά τον ταζιδιώτη τη γεύση του αοράτου.

Για να ακούσετε τις εκπομπές του με δικό σας player πατήστε εδώ

Μέσο της σελίδας του ραδιοφώνου εδώ

Freedom The mastering of oneself brings about true freedom



It would seem to be an almost genetic trait of we humans to desire freedom. We want to live in a free society, have the freedom to make our own choices, and freedom from the tyranny of others. Yet we fail to realize that the freedom so desired from the inner most part of our being, is not really freedom in and of itself. The true desire for freedom is the desire for God. 

That God yielded to us a piece of His divine authority, instilled in us this sense of freedom as something good. It is in this freedom that we are given the power to voluntarily approach God, offering our freedom in sacrifice to Him. For it is that moment that we submit our freedom to God, that we become truly free, for we have been freed from the bondage that has kept our true nature subjugated to sin and death.

"Therefore, if you have mastered yourself, now give yourself to God. When you sinned, you not only lost yourself, but in losing yourself you took yourself away from God. Now, having returned from the captivity of sin, after you have mastered yourself, return yourself also to God (Saint Theophan the Recluse)." This then becomes the moment of true emancipation, for we will have found freedom from all that has separated us from our true selves, and we will have become one with God.

With love in Christ,
Abbot Tryphon

Deceitfulness

Deceitfulness

On the parable of the Prodigal Son:



Just as the Prodigal begins his well-rehearsed speech, "Father, I have sinned against heaven and against you; I am no longer worthy to be called one of your sons," before he is able to finish his speech, the father calls the servants over and tells them: "Bring quickly the best robe and put it on him (an item reserved for the most honored guests), and put a ring on his hand (a symbol of authority, perhaps a family heirloom), and shoes on his feet (slaves were barefoot, sons wore shoes). Bring the fatted calf and kill it and let us eat and make merry; for this my son was dead and is alive again; he was lost and is found."

This teaches us the value and honor of forgiving someone immediately and not chastising or punishing those who have come to repent of their deeds.

Fr. John

On the parable of the Prodigal Son:

On the parable of the Prodigal Son:

In all scripture you will not find a more striking account of our Lord's understanding and unfathomable love, than in the parable of the Prodigal Son. In fact, this parable is sometimes referred to as the "greatest short story ever written" for that very reason. Unfortunately, its ascribed title doesn't paint the fullness of the story as it shifts the focus to the son who lived a debauched life. Renaming it the "Parable of the Forgiving Father" would be far more accurate; for the Father (and his unconditional forgiveness) is the true centerpiece of the story, flanked as he is on either side by his two very different sons.

Fr. John

On the Parable of the Prodigal Son:

On the Parable of the Prodigal Son:

The term "prodigal" is derived from the Latin word prodigus, meaning "wasteful," and refers to the fact that the younger son in this parable squandered his inheritance, as well as his good character, on loose living.

It should be noted that when Christ told His parables, He did not title them. Such designations were assigned at a much later date by those who, undoubtedly were retelling the stories and/or copying the gospels. The reason why this story is affectionately known as the "Prodigal Son" is that, when St. Jerome translated the Bible into Latin from Greek (4th century), he titled the story "Filius Prodigus."

In the Eastern Tradition, however, a different title is used. In Church Slavonic (which is much closer to the original Greek in translation) this parable is known as "Bludniya Sin." The word "bludniya" translates as "dissolute," meaning "loose, unrestrained, immoral, debauchee." Thus, a much greater emphasis is placed on the younger son's dubious decision to align with such sinful, immoral behavior as opposed to simply squandering an inheritance.

Fr. John

"And a young man followed Him, with nothing but a linen cloth about his body; and they seized him, but he left the linen cloth and ran away naked." (Mark 14:51-52)

"And a young man followed Him, with nothing but a linen cloth about his body; and they seized him, but he left the linen cloth and ran away naked." (Mark 14:51-52)

The Gospel of Mark is the only one to include this interesting tidbit regarding the arrest of Jesus in the Garden of Gethsemane. And just who is this mysterious naked man? Most biblical scholars agree that it is probably the young John Mark: the boy whose family home was used that night for the Last Supper and who eventually grew up and wrote this Gospel!

It is believed that after that evening meal, when Christ and His disciples had left for Gethsemane, young John Mark fell asleep – but was awakened when Judas and the soldiers came there to arrest Jesus. Finding the Lord already gone, they started to search for Him. John Mark, who by estimation must have been about fifteen years of age, hurriedly ran from the house wrapped only in a sheet in order to warn Jesus and the disciples. Then, during the chaos of the arrest, he, too, was grabbed, but wriggled out of his sheet and ran away naked.

Because there is no legitimate explanation as to why this little episode should be included in the account of our Lord's Passion, most believe it was simply Mark's way of relating the fact that, "I was there."

Fr. John

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΉΛΑ.


ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Το κοριτσάκι κρατούσε δύο μήλα. Η μητέρα της, απαλά και με ένα χαμόγελο, ζήτησε από την μικρή της πριγκίπισσα: "Γεια σου, θα μπορούσες να δώσεις στη μαμά σας ένα από τα δύο μήλα;" 

Το κορίτσι κοίταξε τη μητέρα της για λίγα δευτερόλεπτα, τότε  ξαφνικά δαγκωσε ένα μήλο και έπειτα γρήγορα το άλλο. 
Η γυναίκα αισθάνθηκε ένα πάγωμα χαμόγελου στο πρόσωπό της και προσπάθησε πολύ σκληρά να μην δείξει την απογοήτευσή της. Ήταν αναστατωμένη που η αγαπημένη της κόρη δεν ήθελε να το μοιραστεί μαζί της. 
Και ξαφνικά το κορίτσι έβγαλε ένα από τα δαγκωμένα μήλα και είπε: "Μαμά, πάρε αυτό, είναι πιο γλυκό!" 
Δεν έχει σημασία πόσο ενήλικος είσαι, έμπειρος και πεπειραμένος άνθρωπος, ποτέ σε βιασύνη να μην κρίνεις άλλους. Δώστε τους μια ευκαιρία να εξηγήσουν. Αυτό που βλέπετε μπορεί να είναι πολύ παραπλανητικό. Συχνά βλέπουμε μόνο μια γενική εικόνα, και τα μπερδεύουμε με τα αληθινά κίνητρα των πράξεων κάποιου άλλου.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Στο δρόμο ήταν ένας κορμός αποξηραμένου δέντρου.


ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Στο δρόμο ήταν ένας κορμός αποξηραμένου δέντρου. 
Τη νύχτα ο κλέφτης  τον πέρασε και φοβήθηκε: νόμιζε ότι ήταν αστυνομικός. 
Ο νεαρός ερωτευμένος πέρασε και η καρδιά του άρχισε να χτυπάει με χαρά: νόμιζε το δέντρο για την αγαπημένη του. 
Το παιδί, φοβισμένο από τρομερά παραμύθια, έχοντας δει ένα δέντρο, άρχισε τα δάκρυα. 
Αλλά σε όλες τις περιπτώσεις το δέντρο ήταν μόνο ένα δέντρο. Βλέπουμε τον κόσμο όπως είμαστε.

Κάποτε, ο γέροντας πρότεινε στον μαθητή να περπατήσει μέσα στο δάσος. Ήταν σιωπηλοί για λίγο, τότε ο γέροντας ρώτησε:



Κάποτε, ο γέροντας πρότεινε στον μαθητή να περπατήσει μέσα στο δάσος. Ήταν σιωπηλοί για λίγο, τότε ο γέροντας ρώτησε:

- Νιώθεις τη γεύση του αέρα;

Ο μαθητής άφησε λίγο χρόνο για τον καθαρό αέρα του δάσους, και στη συνέχεια άρχισε να απαριθμεί τις μυρωδιές, που ένιωθε.

"Η αίσθηση της οσμής σας είναι καλά αναπτυγμένη", είπε ο γέροντας . "Αλλά δεν σας ρώτησα αυτό." Τι γίνεται με τη γεύση;


Ο μαθητής έβγαλε τη γλώσσα του έξω, την οδήγησε από τη μια πλευρά στην άλλη, αλλά, χωρίς να αισθανθεί τίποτα, έδειξε μπερδεμένος στον γέροντα .

Ο γέροντας , χωρίς να πει μια λέξη, πίεσε σταθερά τον φοιτητή στον εαυτό του με το ένα χέρι και με τον άλλο σφίγγει το στόμα και τη μύτη του έτσι ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει.

Αρχικά ο μαθητής δεν αντιστάθηκε, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα άρχισε να ξεσπάει - το ένστικτο αυτοσυντήρησης λειτούργησε.

Ο γέροντας τον άφησε να φύγει. Ο μαθητής δεν μπορούσε να αναπνεύσει για λίγο, του φαινόταν ότι με κάθε αναπνοή έπνιξε την ίδια τη Ζωή.

- Και τι λέτε τώρα; Ποια είναι η γεύση του αέρα; "ρώτησε ο γέροντας .

«Η γεύση της ζωής», είπε ο μαθητής.

- Σωστά. - χαμογέλασε ο γέροντας . - Και προσπαθήστε να νιώσετε αυτή τη γεύση πάντα. Η ζωή σας θα γίνει πολύ πιο φωτεινή και πλουσιότερη. Υπάρχει μια γεύση της Ζωής σε αυτό που τρώτε, σε αυτό που πίνετε και σε πολλά άλλα πράγματα που μας περιβάλλουν.

Μην τρώτε τρόφιμα στα οποία δεν θα αισθανθείτε αυτή τη γεύση. Μείνετε μακριά από κάποιον που είναι διανοητικά νεκρός. Πιείτε από το Δισκοπότηρο της Ζωής, προσπαθήστε να απολαύσετε κάθε γουλιά, κάθε μπουκιά, κάθε αναπνοή.

Ο Μοναχός και σκάλα



Μόλις ένας μοναχός περπατούσε κατά μήκος του δρόμου, είδε μια σκάλα. Και η σκάλα δεν ήταν εύκολη - ο πυθμένας της είναι στο έδαφος και η κορυφή της σκάλας πηγαινε στα σύννεφα. Και οι περίεργοι άνθρωποι  γύρω γεμάτοι , αναρωτιούνται - γιατί εμφανίστηκε  εδώ μια τέτοια σκάλα; Και είναι τρομακτικό να ανέβεις σε αυτήν . 
Ένας μοναχός ήρθε στη σκάλα, ανέβηκε στην πρώτη οριζόντια γραμμή - και το έδαφος εξαφανίστηκε, ανέβηκε στη δεύτερη οριζόντια γραμμή - ο ουρανός εξαφανίστηκε, σηκώθηκε στην τρίτη γραμμή -  και ό, τι γνώριζε εξαφανίστηκε. Και αυτό που έβλεπε - δεν μπορούσε να το ονομάσει με καμιά  λέξη. Ο μοναχός ήταν χαζεμενος από την  έκπληξη και μάλιστα ξέχασε που ήταν. 

Αλλά , ήρθε στον εαυτό μου, κατέβηκε, και στάθηκε στο έδαφος. "Τι είδες;" Πού ήσουν ; "ρώτησαν οι περίεργοι. Ο μοναχός σκέφτηκε  και απάντησε: «Είδα το τέλος των σκαλοπατιών! Ίσως κάποιος θέλει να δει; "Αλλά σε απάντηση δεν άκουσε τίποτα. Ο μοναχός αναστέναξε, πήρε τη σκάλα στον ώμο του και έφυγε .

Ο γερων μοναχός είπε: "Μην είσαι περίεργος για τον Θεό - δεν θα πάρεις μια κατανοητή απάντηση. Να είσαι γενναίος, να δεις μόνος του τι είναι. " 

ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ...


Μοναχοί και τσάι

Μοναχοί και τσάι 

Δύο μοναχοί κάθισαν για να πίνουν ένα τσάι.  Ο ενας μοναχός ρωτάει τον  άλλο: «Τι τσάι θα πιούμε;» Απαντάει: «ότι είναι Ευλογημένο. ! Και τι τσάι θα θέλατε να πιούμε "-" Ότι ευλογήσετε! "- η πρώτη απάντηση. Ήταν σιωπηλοί μεταξύ τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, τελικά ο δεύτερος μοναχός είπε: "Εντάξει, τότε θα πιούμε μαύρο τσάι!"

- "Όχι, είναι καλύτερα πράσινο!" - αντιτάχθηκε ο άλλος . - "Όχι, μαύρο!" - "Όχι, πράσινο!" Λογοφεραν έντονα πάνω από το τσάι και δεν άρχισαν να το πίνουν. 

Ο γέροντας είπε: «Για να ξέρεις ότι πρέπει να ταπεινώσεις τον εαυτό σου και για να ξέρεις πώς να ταπεινώσεις τον εαυτό σου δεν είναι το ίδιο πράγμα. και η γνώση αυτή αποκτάται σε όλη τη ζωή. " 

Ένα μικρό αγόρι, όταν είδε για πρώτη φορά τους μοναχούς, ρώτησε τον πατέρα του:

Ένα μικρό αγόρι, όταν είδε για πρώτη φορά τους μοναχούς, ρώτησε τον πατέρα του: 

- "Μπαμπά, γιατί οι μοναχοί έχουν τόσο περίεργα ρούχα;" 

- "Γιε μου το γεγονός είναι ότι πολύ λίγοι άνθρωποι ξέρουν για το μικρό μυστικό: οι μοναχοί μπορούν να πετάξουν όταν όλοι οι άνθρωποι κοιμούνται. Το απόγευμα, οι μοναχοί κρύβουν τα φτερά τους κάτω από τα ρούχα τους, οπότε κανείς δεν βλέπει πώς πετούν οι μοναχοί! "- είπε ο πατέρας με χαμόγελο. 

- "Μπαμπά, θέλω επίσης να γίνω μοναχός και να μάθω να πετάω!" - αναφώνησε ο αγόρι. 

"Αν μπορείς να γίνεις πραγματικός μοναχός τότε θα ξέρω ότι ο γιος μου είναι άγιος άνθρωπος, τότε μπορείς πραγματικά να πετάξεις!" Ο πατέρας απάντησε.

Ο παλιός μοναχός είπε: "Αν καταλάβετε ότι η αγιότητα δεν είναι στα ρούχα, αλλά σε μια καθαρή καρδιά, μπορείτε να γίνετε πραγματικός μοναχός". 

ΤΟ ΧΡΥΣΌ ΦΤΥΑΡΙ.


Ο αναζητητής θησαυρών διαβάσει σε ένα παλιό βιβλίο ότι αμέτρητοι θησαυροί θάβονται στο έδαφος σε ένα μέρος και αποφάσισαν να τους  βρει . Έχει ψάξει αυτόν τον θησαυρό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μια μέρα, σκάβοντας στη γη αναζητώντας θησαυρό, παρατήρησε ότι από τον ουρανό κατέβαινε ένα χρυσό φτυάρι. Ο άντρας το άρπαξε ευτυχώς και, το έβαλε δίπλα του και από ευτυχία, το έφερε στο σπίτι του.
Σταμάτησε να σκέφτεται για τον θαμμένο θησαυρό, θεωρώντας ότι το φτυάρι που έλαβε από τον ουρανό ήταν ως επαρκή εξαγορά για τον εαυτό του. Και άκουσε μια φωνή από τον ουρανό: "Με αυτό το φτυάρι έπρεπε να σκάψεις αμέτρητους θησαυρούς. Και ήταν αυτό που θα σε οδηγήσει σε αυτούς! Και εσύ , ατυχώς, έχεις  ανταλλάξει αμέτρητους θησαυρούς για αυτό το χρυσό φτυάρι. Επομένως, απομακρύνει από σένα ! " 
Ο γέροντας  μοναχός είπε:" Η προσευχή έχει μεγάλη αξία, αλλά το πιο πολύτιμο πράγμα είναι ο Θεός, στον οποίο με την προσευχή οδηγείτε η ψυχή ".

ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΜΕΏΝ ΤΟΥ ΑΘΩ

“E’ in Calabria che bisogna tornare, il mondo non può fare a meno della Calabria! La perdita della cultura calabrese è un lusso che il mondo non può permettersi!” (monaco aghiorita Cosmas)


ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ , Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΡΩΜΑ ΜΥΡΟΥ .




ΣΕ   ΕΝΑ  ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ  ΤΗΣ  ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ  , Η  ΕΙΚΟΝΑ  ΤΗΣ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ  ΔΑΚΡΥΖΕΙ   ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΠΟ  ΤΟΝ   ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ  ΜΗΝΑ  ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ  ΑΡΩΜΑ  ΜΥΡΟΥ  .  Ο  ΙΕΡΕΑΣ   ΚΑΙ  ΟΙ  ΠΙΣΤΟΙ  ΕΝΟΡΙΤΕΣ   ΤΟ  ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ  ΣΕ  ΘΑΥΜΑ .  
ΑΣ  ΜΑΣ  ΕΝΙΣΧΥΕΙ  Η  ΥΠΕΡΑΓΙΑ  ΘΕΟΤΟΚΟΣ  ΠΟΥ ΣΤΙΣ  ΗΜΕΡΕΣ  ΜΑΣ  ΟΙ  ΠΙΣΤΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ  ΚΑΙ ΤΗΝ   ΕΧΟΥΜΕ  ΟΛΟΙ  ΜΑΣ  ΠΟΛΥ  ΑΝΑΓΚΗ . 

The best wealth is in a good heart, not in a large wallet. - Mt. Athos saying