Κάποτε, ο γέροντας πρότεινε στον μαθητή να περπατήσει μέσα στο δάσος. Ήταν σιωπηλοί για λίγο, τότε ο γέροντας ρώτησε:
- Νιώθεις τη γεύση του αέρα;
Ο μαθητής άφησε λίγο χρόνο για τον καθαρό αέρα του δάσους, και στη συνέχεια άρχισε να απαριθμεί τις μυρωδιές, που ένιωθε.
"Η αίσθηση της οσμής σας είναι καλά αναπτυγμένη", είπε ο γέροντας . "Αλλά δεν σας ρώτησα αυτό." Τι γίνεται με τη γεύση;
Ο γέροντας , χωρίς να πει μια λέξη, πίεσε σταθερά τον φοιτητή στον εαυτό του με το ένα χέρι και με τον άλλο σφίγγει το στόμα και τη μύτη του έτσι ώστε να μην μπορεί να αναπνεύσει.
Αρχικά ο μαθητής δεν αντιστάθηκε, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα άρχισε να ξεσπάει - το ένστικτο αυτοσυντήρησης λειτούργησε.
Ο γέροντας τον άφησε να φύγει. Ο μαθητής δεν μπορούσε να αναπνεύσει για λίγο, του φαινόταν ότι με κάθε αναπνοή έπνιξε την ίδια τη Ζωή.
- Και τι λέτε τώρα; Ποια είναι η γεύση του αέρα; "ρώτησε ο γέροντας .
«Η γεύση της ζωής», είπε ο μαθητής.
- Σωστά. - χαμογέλασε ο γέροντας . - Και προσπαθήστε να νιώσετε αυτή τη γεύση πάντα. Η ζωή σας θα γίνει πολύ πιο φωτεινή και πλουσιότερη. Υπάρχει μια γεύση της Ζωής σε αυτό που τρώτε, σε αυτό που πίνετε και σε πολλά άλλα πράγματα που μας περιβάλλουν.
Μην τρώτε τρόφιμα στα οποία δεν θα αισθανθείτε αυτή τη γεύση. Μείνετε μακριά από κάποιον που είναι διανοητικά νεκρός. Πιείτε από το Δισκοπότηρο της Ζωής, προσπαθήστε να απολαύσετε κάθε γουλιά, κάθε μπουκιά, κάθε αναπνοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου