Ο έρωτας σταυρώνεται για να αναστηθεί με αγάπη-π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

[…] Και βλέπετε υπάρχει ο γάμος της Κανά, όπου υπάρχει ο ελλοχεύων εγωκεντρισμός, η αδυναμία πλήρους αποδοχής του άλλου.

Οἶνον οὐκ ἔχουσιν! Σταματάει το κρασί. Δεν είναι τυχαίο αυτό το θαύμα! Χαρά, πανηγύρι, ξεκίνησε ο γάμος (όπως ξεκινάνε όλοι οι γάμοι) και μετά από λίγο καιρό, μήνες, χρόνια… οἶνον οὐκ ἔχουσιν! Αυτό δε συμβαίνει πολλές φορές; Αυτή είναι η ερμηνεία του κειμένου.

Και έρχεται ο Χριστός στον κάθε γάμο και κάνει το νερό κρασί. Αρκεί να μπεις στην προοπτική του Χριστού. Τότε, ακόμα και ένας αρρωστημένος γάμος σε ανθρώπινες σχέσεις, σε σεξουαλικότητα, με πολλά προβλήματα, αρχίζει να γιατρεύεται μέσα από τον Χριστό πια. Και έχουν τότε κρασί, γιατί κάνουν κέντρο της ζωής τους τον Χριστό. Και αγαπούν τον άλλον γιατί αγαπούν τον Χριστό. Και αγαπάει η γυναίκα τον άνδρα της γιατί λέει “Μα, είναι δώρο του Θεού, Αυτός μου τον έδωσε”. Δεν είναι ο άνδρας το κέντρο, αλλά ο Χριστός. Και επειδή είναι δώρο του Θεού, αγαπάς το δώρο του Θεού και Τον δοξολογείς κάθε μέρα. Και γίνεται πια η γυναίκα δόξα του ανδρός και ο ανήρ κεφαλή της γυναικός, όπως ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας.

Είναι ένα ανεκτίμητο δώρο αυτό και δεν μπορεί παρά να το δει έτσι. Και μόνο έτσι το νοιώθει, έτσι (μόνη της) το καταλαβαίνει. Και μπαίνει ο Χριστός, μπαίνει κρασί κι άλλο μέσα στην ιστορία. Και μέσα στον Χριστό πια (και ας μην τον είχαν χάσει μερικά ζευγάρια τον Χριστό), όταν ξαναδουν αυτά τα πράγματα και λίγο σπάσει ο εγωισμός “μ’ αγαπάει, δε μ’ αγαπάει, με προσέχει, δε με προσέχει, με προσεγγίζει, δε με προσεγγίζει…”, ανανεώνεται ο γάμος και γίνεται το νερό κρασί.

“Οι άνθρωποι νομίζουν ότι θα καλύψουν την απουσία της αγάπης με την καταφυγή στον νόμο. Σύμβολο του νόμου στον Ιουδαϊσμό είναι το νερό με το οποίο ήταν γεμάτες οι στάμνες. Και βέβαια, όχι τυχαία, οι στάμνες είναι έξι. Ένα πριν το επτά (σύμβολο της τελειότητας για τους εβραίους). Ο νόμος είναι μεν ένα θετικό βήμα σε σχέση με την πλήρη ασυδοσία του ισχυρού, αλλ’ υπολείπεται του τελείου”.

Δηλαδή, ούτε ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αρκετός για να ολοκληρώσει τον γάμο.

“Το μέγιστο που ο νόμος μπορεί να προσφέρει είναι η εξισορρόπηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Στην καλύτερη περίπτωση ο γάμος είναι συνεταιρισμός αμοιβαίων συμφερόντων. Στην χειρότερη, νόμιμη και μόνιμη πορνεία.”

Βλέπετε; Αυτό είναι τολμηρό και πρέπει να το λέμε. Μπορεί να γίνει ο γάμος νόμιμη και μόνιμη πορνεία, όταν δεν υπάρχει αυτό το ξεχείλισμα της αγάπης. Ότι τον αγαπάς τον άλλον, τον θέλεις τον άλλον, του δίνεσαι του άλλου. Δεν λες “μ’ αγαπάει, δεν μ΄ αγαπάει, με προσέχει, δεν με προσέχει, με προσεγγίζει, δεν με προσεγγίζει, με κοιτάει σεξουαλικά, δεν με κοιτάει σεξουαλικά…” Όλα τα άλλα θα γίνουν μόνιμη πορνεία.

“Ο Χριστός όμως δεν φέρνει έναν ακόμα νόμο, αλλά τη Χάρη. Τη συνεχώς δωρούμενη αγάπη του Θεού. Την αδυναμία των ανθρώπων να αγαπήσουν στον μέγιστο δυνατό βαθμό αναπληρώνει η αγάπη του Θεού. Η αγάπη είναι δώρο του Θεού που προσφέρεται σε όσους το ζητούν. Η ανδρόγυνη σχέση δεν στηρίζεται πλέον στον δίκαιο διακανονισμό υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, αλλά στην αυτοπροσφορά και αυτοθυσία των αγαπώντων προσώπων. Δύο ψυχές σε ένα σώμα και δύο σώματα σε μία ψυχή. Να τι είναι ο έρωτας για την Εκκλησία.”

Βλέπετε; Οι ψυχές, αλλά και τα σώματα, είναι ενωμένα. Και η λειτουργία της ενώσεως των σωμάτων έχει σημασία για την Εκκλησία. Δεν είναι ιδεαλισμός ο γάμος.

“Μέσα στην Εκκλησία και διά της Εκκλησίας, οι δύο άνθρωποι μαθαίνουν να μειώνουν το Εγώ τους για να αυξηθεί το Εμείς. Ασκούνται να κατανοούν και να συμπαραστέκονται στον άλλον. Ο έρωτας σταυρώνεται για να αναστηθεί με αγάπη. Και, έτσι, όπως με τη Χάρη του Θεού το νερό μεταμορφώνεται σε κρασί, έτσι και το εγωτικό πάθος μεταμορφώνεται σε χαρισματική αγάπη.”

Προσέξτε! Το εγωτικό πάθος, το πάθος για το σώμα του άλλου που πολλές φορές είναι πάθος για σεξ, μετατρέπεται σε χαρισματική αγάπη που δεν καταργεί το σωματικό, ούτε το σεξ. Γίνεται χαρισματική αγάπη, και όχι απλώς εγωτικό πάθος, για να ικανοποιηθεί το Εγώ. Είναι πολύ βαθύ αυτό το σημείο. Φεύγει το εγωτικό πάθος (εγώ να ικανοποιηθώ) και αρχίζει το δόσιμο, η χαρισματική αγάπη. Και δεν περιμένεις τίποτε. Απλώς αγαπάς. Δεν είναι δίνω και παίρνω. Απλώς αγαπάς. Μιλάω και για το σαρκικό μέγεθος! Προσέξτε! Είμαι πρακτικός!

“Η αγάπη, σαν το παλιό κρασί, με την πάροδο του χρόνου ωριμάζει και διαρκεί. Γίνεται απροϋπόθετη. Εκφέρεται χωρίς όρους και όρια. Γίνεται δώρο. Η μεταμόρφωση, όμως, αυτή των ανθρώπων έχει συνέπειες σε κάθε πτυχή της ζωής. Ο άνθρωπος που μπόρεσε να αγαπήσει αληθινά ένα πρόσωπο, τη σύζυγό του, τον σύζυγό της, μετά ανακαλύπτει ότι μπορεί να αγαπά τους πάντες. Μέσα στην Εκκλησία ξεπερνιέται κάθε θανατηφόρος εγωισμός. Η ώριμη αγάπη εξέρχεται από την δυαδικότητα του έρωτα και στην κορύφωσή της γίνεται καθολική. Ξεχύνεται για να περιλάβει τους πάντες, διαρκής, χωρίς προϋποθέσεις, προς όλους. Πρότυπό της είναι η αγάπη του Θεού για την ανθρωπότητα, η θυσία του Χριστού για την Εκκλησία. Μέσα στην ελευθερία, την αγάπη και την κοινωνία της Εκκλησίας, οι άνθρωποι υπερβαίνουν κάθε βιολογική ή κοινωνική διάκριση. Γίνονται σώμα Χριστού. Μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ.”

Βλέπετε την σύγκριση του Αποστόλου Παύλου στην προς Εφεσίους επιστολή; Από την σάρκα και τα οστά του Χριστού ζούμε, σαρξ εκ της σαρκός – σωματική ενότητα (είναι) ο άνδρας με την γυναίκα.

“Η ζωή των ανθρώπων και η ιστορία της ανθρωπότητας καλείται να γίνει μία διαρκής γαμήλια συνάντηση Θεού. Γι’ αυτό και το θαύμα της Κανά αποτελεί την ριζική αρχή των σημείων. Είναι αφετηρία για την οριστική ανακαίνιση του κόσμου.”

πηγή : https://wra9.blogspot.com/2020/06/blog-post_16.html

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από ομιλία του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου με θέμα: “Η σημερινή αλλοτρίωση των σεξουαλικών σχέσεων, προ και μετά γάμου”, η οποία δόθηκε στις 22-07-2004 στα πλαίσια των καλοκαιρινών αναζητήσεων.