Στὸ τέλος τῆς Λειτουργίας
ἄφησε τὸν ἱερέα νὰ κάνει τὴν ἀπόλυση
καὶ ὁ ἴδιος ἄρχισε νὰ κατευθύνεται
πρὸς τὸν ἀρχιερατικὸ θρόνο,
ὅπου ὅμως στὰ δύο σκαλοπάτια του
κάθονταν μικρὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα
σηκώθηκαν γιὰ νὰ ἀποχωρήσουν.
Τὰ προέτρεψε νὰ παραμείνουν
καὶ κάθησε δίπλα τους,
στὸ σκαλοπάτι τοῦ παραθρόνιου,
πιάνοντας κουβέντα μαζί τους.
Σὲ λίγο [...] ἄρχισε νὰ ἀπεκδύεται
τῆς ἀρχιερατικῆς του στολῆς
ἀποθέτοντας τὰ ἄμφια
στὰ χέρια τῶν μικρῶν παιδιῶν. [...]
Ἕνα παιδὶ τῆς θείας Βασιλείας ἦταν καὶ ἔτσι πολιτευόταν.
Πρῶτα ζοῦσε ὡς παιδὶ καὶ ἔπειτα ἄκουγε
τὸν ἐπιβεβαιωτικὸ λόγο τοῦ Κυρίου
«ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία,
οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Δημήτρη Μαυρόπουλου
π. Ἀθανάσιος Γιέβτιτς ἢ στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Ντοστογιέφσκυ
Τεῦχος 340, Ὀκτώβριος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου