Το να μεγαλώνεις είναι ένα προνόμιο που πολλοί στερούνται.

 

Το να μεγαλώνεις είναι ένα προνόμιο που πολλοί στερούνται.

«Δεν έχω καμία επιθυμία να επιστρέψω στα 20 μου. Ακόμα λιγότεροι κατά την περίοδο του γυμνασίου. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που αυτά τα χρόνια είναι πολύ πίσω μου και μέχρι σήμερα μπορώ μόνο να κοκκινίσω ή να χλευάσω τις αναμνήσεις του τότε.

Είμαι ευγνώμων για όλα όσα πέρασα, ακόμα και για τα άσχημα συναισθήματα και τις περιόδους, είμαι περήφανη για τον εαυτό μου για τα μαθήματα που πήρα και παρόλο που οι ρυτίδες μου πολλαπλασιάζονται με τα κεράκια στην τούρτα, καλωσορίζω κάθε γενέθλια με χαρά και συγκίνηση.

Όσο περισσότερο προοδεύω στη ζωή, τόσο πιο σίγουρη, ισορροπημένη και χαλαρή νιώθω, και αυτό, πιστέψτε με, είναι κάτι ανεκτίμητο! Ακόμα και αν είμαι ειλικρινής, σκέφτομαι ευχαρίστως την ώρα που θα γίνω συνταξιούχος γιαγιά. Ναι, σωστά. Το να γερνάω δεν με τρομάζει, απλά προσεύχομαι να είμαι υγιής και επαρκής για να απολαύσω το χρυσό φθινόπωρο της ζωής μου.

Γιατί το να γερνάς είναι ένα προνόμιο που πολλοί στερούνται.

Φερμένοι στο νοικοκυριό της καθημερινότητας μας και ακτινοβολημένοι από τη φιλοσοφία ότι για να είσαι επιτυχημένος, πρέπει να είσαι όμορφος, δυναμικός  και πάνω από όλα νεανικός, ξεχνάμε ότι στην πραγματικότητα είμαστε απλά ένα καλάμι που περπατάει. Η ζωή μας μπορεί να αφαιρεθεί όσο γρήγορα έχουμε εισπνεύσει μια ανάσα αέρα. Μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου  μπορεί να έχεις φύγει. Δεν θα έχει πλέον σημασία ποιος σε προσπέρασε στο φανάρι, ποιος πήρε μεγαλύτερο μπόνους και πήγε στο Μπαλί, κι εσύ στην εξοχή, ποιος έχει ρυτίδες και κυτταρίτιδα και ποιος καινούργια παπούτσια.

Ένα ανοιγοκλείσιμο και τέλος. Το μυαλό αποτυγχάνει για πάντα, και το σώμα παραμένει χωρίς ανάσα. Και τίποτα πια δεν έχει σημασία.

Το να μεγαλώνεις σημαίνει να έχεις το προνόμιο να φτάσεις στο τέλος της ζωής σου και να βλέπεις πράα τον κόσμο να κινείται γύρω σου. Βυθίζομαι στις αναμνήσεις σου και χαμογελάω στα παλιά λάθη, δάκρυα που χύθηκαν και έζησα συναισθήματα, στεναχωριέμαι περισσότερο για τα γεγονότα του παρελθόντος και μιλώντας με τα φαντάσματα των χαμένων εδώ και πολύ καιρό. Με αυτούς που δεν είχαν το προνόμιο να γεράσουν και να ρωτήσουν την αντανάκλαση στον καθρέφτη "πότε ήταν όλος αυτός ο χρόνος!? "

Μη φοβάσαι τα χρόνια και γάμα τις ρυτίδες. Δεν θα υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να φτάσεις στην ηλικία της γιαγιάς σου και με έκπληξη να διαπιστώσεις ότι είσαι ήδη στο τέλος της ζωής. Τι είναι καλύτερο! Απολαμβάνοντας 70-80, γιατί όχι 90 χρόνια σε αυτόν τον κόσμο, και επίσης με την τιμή ενός ξεπερασμένου σώματος και ξεθωριασμένη μνήμη.

Ας είμαστε ευγνώμονες για κάθε μέρα που αναπνέουμε αέρα ξανά και στην οποία έχουμε την πολυτέλεια να θυμώνουμε για ανοησίες. Αφήστε μας να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε το προνόμιο να συσσωρεύουμε χρόνια πίσω από την πλάτη και τις ρυτίδες στο πρόσωπό σας Ας ζήσουμε αυτή τη ζωή, ας. Ας γεράσουμε και ας είμαστε ευγνώμονες για τον χρόνο μας σε αυτόν τον κόσμο. "

Λίλια Ντουλγκέροβα