Ηταν λιγο χαμενος, βυθισμενος στις σκεψεις του.
Καθισμενος στο κρεβατι εκανε οπτικο ελεγχο λειτουργιας του φλεβοκαθετηρα του.
Ο ορος με το αλουμινοχαρτο τυλιγμενο γυρω του εσταζε ικανοποιητικα.
Το χερι του ακινητο.
Μη ''σπασει'' κι αυτη η φλεβα.
Και μετα, αντε να βρεις.
Ο νοσηλευτης μπηκε να δει αν ολα πανε καλα.
Εκεινος σηκωθηκε απο το κρεβατι και τολμησε να ρωτησει αυτο που τον εκαιγε περισσοτερο και απο το περιεχομενο του μπουκαλιου με το αλουμινοχαρτο.
Οχι, δεν φοβοταν να ρωτησει.
Φοβοταν την απαντηση.
Με το ελευθερο χερι του ακουμπησε το νοσηλευτη στον ωμο και τολμησε:
- Θα νικησω τον καρκινο μου;
Ο νοσηλευτης απαντησε μηχανικα σα να περιμενε την ερωτηση καιρο.
Τον κοιταξε βαθια στα ματια και του ειπε τη μονη απαντηση που δεν περιμενε να ακουσει.
- Στεκομαι μπροστα σου γιατι νικησα τον δικο μου.
Παγωσε.
Ειχε προβαρει στο μυαλο του ολες τις πιθανες απαντησεις.
Οχι αυτη ομως.
Ενιωσε αυτο που εμεις οι απλοι ανθρωποι λεμε ελπιδα.
Κρεμαστηκε απο τα λογια του νοσηλευτη.
8 λεξεις ηταν αρκετες.
Ίσως πιο αρκετες κι απο φαρμακο.
Τωρα θα το παλεψει αλλιως.
Με τσαμπουκα.
Μην τα παρατατε ποτε.
Πιστεψτε.
Πολεμηστε.
Γινετε ο ηρωας του εαυτου σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου