Ένας συγγραφέας από την Ελβετία προσηλυτίστηκε απροσδόκητα στην Ορθοδοξία.
Από μια συνέντευξη με τον Claude Lopez-Ginisti:
Όταν ήμουν 25 χρονών, κατά κάποιο τρόπο όλα στη ζωή μου πήγαν στραβά. Έπρεπε να πάω στρατό και δεν τελείωσα τις σπουδές μου. Ήθελα να πάρω άδεια να το συνεχίσω, αλλά αρνήθηκα. Σχεδίαζα να παντρευτώ - το κορίτσι με άφησε. Όλα, γενικά, κατέρρευσαν. Και μια φορά ένας φίλος μου μου είπε: «Άκου, πρέπει να εξομολογηθείς».
Λοιπόν, πήγα και μίλησα με έναν καθολικό μοναχό. Και, ξέρετε, ένιωσα πραγματικά καλύτερα στην καρδιά. Άρχισα να πηγαίνω σε καθολικές εκκλησίες στην πόλη μας. Αλλά επειδή οι μάζες εξυπηρετούνταν σε διαφορετικές εκκλησίες με διαφορετικούς τρόπους, μπερδεύτηκα, όλα ήταν ακατανόητα για μένα. Μετά μίλησα με μια ομάδα Χριστιανών - πολύ διαφορετικών ανθρώπων. Υπήρχε επίσης ένας βαπτιστής ιεροκήρυκας και ένας καθολικός ιερέας - και τότε δεν ήμουν κανείς, ούτε καν καθολικός, δεν ήμουν τυπικά.
Αρχίσαμε να μαζευόμαστε, να προσευχόμαστε μαζί, ήπιαμε τσάι, τραγουδήσαμε... Και κάπως έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα προσκύνημα στο Taizé. Και σε αυτή την πόλη μια μέρα κάποιος είπε: «Ξέρεις, υπάρχει μια απολύτως υπέροχη εκκλησία εδώ, πάμε να δούμε». Πήγα σε αυτήν την εκκλησία και είδα έναν άντρα ντυμένο στα μαύρα να ψέλνει σε μια γλώσσα που δεν ήξερα καθόλου . Και τότε κάτι μου συνέβη. Έπεσα στα γόνατα και ξαφνικά άρχισαν να κυλούν δάκρυα. Φίλοι με πλησίασαν: «Τι έχεις; Νιώθεις άσχημα;». Και μπορούσα μόνο να πω: «Αφήστε με, νιώθω πολύ καλά».
Αυτός ο άνθρωπος ήταν Ρώσος μοναχός. Τότε ρώτησα τι είδους εκκλησία ήταν και τι είδους γλώσσα. Μου απάντησαν: Ρώσοι Ορθόδοξοι, και η γλώσσα είναι η εκκλησιαστική σλαβική. Και λίγους μήνες αργότερα, η μέλλουσα γυναίκα μου και εγώ αποφασίσαμε να προσηλυτιστούμε στην Ορθοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου