ΥΠΟΚΡΙΣΊΑ.

Είναι η πιο θανάσιμη αμαρτία

      της εποχής μας….

      Την θωρείς βασίλισσα του καμουφλάζ….

      Κρύβεται μακιγιαρισμένη περίτεχνα

      και στα πιο ‘’φωτεινά’’ κομμάτια της ψυχής σου…..

      Η υποκρισία…..

      Και σαν περάσει ο καιρός

      χουχουλιασμένος στις γωνίες τους προσωπείου της

      χάνεις τον δρόμο της επιστροφής, της εξόδου....

      Και χάνεις τον εαυτό σου….

      Περιπλανώμενος...... φυλακισμένος...... 

      Και σαν περάσει ο καιρός

      γίνεται το προσωπείο της 

      ένα με της ψυχής την σάρκα

      και κάθε προσπάθεια απαλλαγής 

      πονάει φριχτά.....

      Βλέπεις φταίει που

      η ιδιότητα μας, οι σχέσεις μας, οι ''αρετές'' μας

      γίνανε το make up ενός άλλου εαυτού

      τόσο πληγωμένου, τόσο φοβισμένου

      τόσο μοναχικού, τόσο διψασμένου....

      τόσο επιμελώς κρυμμένου.....

      Μα έλα όμως που τον βρίσκει,

      τον ξεθάβει η αγάπη Του

      αφουγκράζοντας το καημό της ψυχής μας

      που δεν αντέχει το σκοτάδι,

      το ψεύτικο, την κλεισούρα....

      Και όσο αδιάβροχο

      κι αν φαίνεται(το make up)

      έρχονται λίγες στάλες(δάκρυα)

      σαν χείμαρροι και χαράζουν μια ''άλλη'' πορεία...

      Άλλωστε τα πιο γλυκά φιλιά

      δόθηκα σε μάγουλα, σε χείλη

      γυμνά από κάθε τι το ψεύτικο, το ξένο....

      Μακάρι κάποτε να δούμε

      την ομορφιά του Αληθινού

      πίσω από τις ''πούδρες'' του κόσμου τούτου....

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.