Να,
κι ο Ήλιος δύει, μικρά κουρασμένα μου μυρμηγκάκια, κι εσείς ήδη στριμωχτήκατε
στη φωλιά σας, έτοιμα για ύπνο και ξεκούραση...
Μη
σας εκπλήσσει το μέγεθός μου, όπως εμένα δε με ξαφνιάζει πια το ότι είστε
μικρά.
Κι
εσείς είστε μεγάλα, μπροστά σ' αμέτρητους άλλους κόσμους που είναι κάτω από
σας· όπως κι εγώ είμαι μικρός μπροστά σ' εκείνους, που είναι πάνω από μένα...
Η
φύση, μικρά μου μυρμηγκάκια, είναι βαθειά όπως είναι βαθύ και το σκοτάδι του
δικού σας λαβύρινθου, τής κατοικίας σας· είναι ανεξάντλητη όπως κι η ζωή που
πηγάζει απ' αυτήν.
Θα
σας καταλάμβανε φόβος και θα χάνατε τον ύπνο σας, αν σας μιλούσα για το βάθος και
το μυστήριο της φύσης. Όμως, δε θα το κάνω, φίλοι μου, όχι.
Δεν
ήρθα να ενσταλάξω φόβο στην ευγενική σας ψυχή, αλλά το πιο βαθύ νόημα του
κόσμου και να σας δώσω κουράγιο.
Θέλω
να σας νανουρίσω με ιστορίες για το είδος στο οποίο ανήκω.
Για
τον άνθρωπο θα σας μιλήσω, για το βασιλιά της Γης.
Δεν
υπάρχει τίποτα πιο παράξενο σ' αυτόν τον πλανήτη, για το οποίο θα μπορούσα να
σας μιλήσω, τίποτα πιο περίπλοκο και πιο φανταστικό... (Από την παρουσίαση στο
οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου