ΠΑΡΑΒΟΛΉ Ο ΛΑΓΌΣ.

 

Παραβολή Ο λαγός. 

 Ο Λαγός ένιωσε: κάτι τρύπησε την καρδιά του. Έπιασε το στήθος του με τα πόδια του, ανοίγει το στόμα του, θέλει να αναπνεύσει, αλλά η ανάσα δεν κάνει. «Λοιπόν, αυτό είναι», σκέφτεται, «το τέλος ήρθε για μένα». Και σίγουρα, κοιτάζει: ο Θάνατος του στέκεται μπροστά του, γκρίζος, με μακριά αυτιά.
«Τι», ρωτάει ο Λαγός, «ήδη;»
«Ναι», λέει ο Θάνατος, «ας συμπληρώσουμε το ερωτηματολόγιο τώρα και αυτό είναι». Λοιπόν, πες μου πώς έζησες.

Ο Λαγός άρχισε να λέει και από την ιστορία του αποδείχθηκε ότι σε όλη του τη ζωή ήξερε μόνο ότι έτρεχε από όλους και κρυβόταν στους θάμνους. Ναι, και πριν από μια ώρα, έστριβε τα πάντα μέσα στο δάσος, κρύβοντας τα ίχνη του. Ο θάνατος έγραψε την απάντησή του. Ρωτάει:
- Λοιπόν, τι απόλαυσες στη ζωή;

Ο Λαγός είπε:
- Πιο πολύ χάρηκα όταν κατάφερα να ξεφύγω από τον κίνδυνο και να κρυφτώ πιο ασφαλής.

Και αυτή την απάντηση την κατέγραψε ο Θάνατος,
- Καλά, - λέει, - για τι είσαι περήφανος στη ζωή σου, πες μου;

Ο Λαγός απλώθηκε μπροστά στο Θάνατό του και ανέφερε:
- Είμαι περήφανος που έζησα μέχρι τα βαθιά γεράματα αιχμάλωτος και γνώρισα την ζωή  με πλήρη συνείδηση.

Και τότε ο Θάνατος κούνησε το κεφάλι της:
«Ω, εσύ», λέει, «δεν έζησες τη ζωή σου, αλλά την πέρασες κρυφά. Ακόμα ντρέπομαι να σε κουβαλάω έτσι. Κάποιος θα κοιτάξει και θα πει: «Δειλό ο  Θάνατος φέρνει».

«Ναι», αναστέναξε ο Λαγός, «έτσι είναι. Δεν έχω δείξει το θάρρος μου σε όλη μου τη ζωή, κι όμως το στήθος μου είναι γεμάτο από αυτό. Αλλά αν μου δώσεις μια μέρα ζωής, τότε θα δεις τι μπορώ να κάνω.
Ο θάνατος κούνησε το χέρι του:
- Εντάξει, σου δίνω μια μέρα ζωής.

Και έφυγε στον αέρα, σαν να μην ήταν εκεί. Και τότε, ο Λαγός ένιωσε ότι η καρδιά του δεν τον πίεζε πια και ότι μπορούσε να αναπνεύσει ξανά. Πετάχτηκε από χαρά, φώναξε:
- Ζω!

Και ακούει - κάποιος νά περπατά μέσα στο δάσος, το γρασίδι νά θροΐζει κάτι από τα βήματα κάποιου. Ο Λαγός έσκυψε πιο χαμηλά και γρήγορα σκαρφάλωσε στο θάμνο για να κρυφτεί. Ο λαγός παρέμεινε λαγός  μέχρι και την τελευταία του μέρα.

Αδέρφια Μπονταρένκο