Είμαι ιερέας
μα ακόμα σαν ακουμπήσω
εκείνον τον άνθρωπο
που τον αγκάλιασε ο Θάνατος
παγώνει η ψυχή μου…...
Είναι τόσο κρύο
το φιλί του Διαβόλου....
που σε καίει.....
Σηκώνω τα μάτια μου
και Τον κοιτώ
εκεί πάνω στον Σταυρό
με ένα παράπονο
δεν στο κρύβω…..
Μα η απάντηση Του
τόσο αφοπλιστική….
‘’Δεν φταίω εγώ παιδί μου….
ίσα-ίσα τώρα
(μέσα απ’ τον δικό μου Θάνατο-Ανάσταση)
μπορείς να είσαι σίγουρος
ότι πλέον δεν χάνεται κανείς,
υπάρχει ελπίδα.....’’
Αδειάζει τις αγκαλιές μας ο θάνατος
μα όχι και τις καρδιές μας….
Και ξέρεις εκεί μέσα
κάνουμε τις πιο σφιχτές,
τις πιο θερμές αγκαλιές….
Μακάρι να δώσει ο Θεός
να συναντηθούμε πάλι,
όταν έρθει ο καιρός,
μαζί.......στην δική Του αγκάλη……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου