Πρώτα ο Θεός, απόψε,
θα αγρυπνήσουμε
για τον ευγνώμονα ληστή,
εκείνον που με την μετάνοια του,
έκλεψε μια θέση στον Παράδεισο
(και μάλιστα μπροστά-μπροστά..... V.I.P)
Είναι συγκλονιστική η όλη σκηνή
που διαδραματίζεται
εκεί πάνω στους Σταυρούς......
Πως ένας κακούργος με βιογραφικό
τόσο μελανό.....φθάνει στο σημείο να αναγνωρίζει.....
να ψηλαφεί την Θεότητα του Χριστού μας
όχι σε κάποια θεραπεία, σε κάποια Ανάσταση νεκρού
αλλά μέσα στις πληγές Του.....
Να βλέπεις έναν Θεό ματωμένο
και όχι να ντρέπεσαι γι' Αυτόν
να Τον λυπάσαι,
αλλά να Τον αγαπάς ακόμα περισσότερο.....
Τι ήταν αυτό
που συγκίνησε τούτον τον ληστή;
Που σαν κεραυνός
έπεσε πάνω στην πέτρινη καρδιά του
και την έκανε κομμάτια;
Δεν ήταν απλά το ''κακό το χάλι''
που είχε ο Χριστός μας......
Ούτε το γεγονός ότι έπασχε άδικα.....
Αλλά;
Το ότι, παρόλα όσα είχε πάθει
Εκείνος εξακολουθούσε να αγαπά.......
Αυτό το ''συγχώρεσε τους Πατέρα,
δεν γνωρίζουν τι κάνουν.....''
είναι ο θείος κεραυνός που έσκασε
κείνη την στερνή ώρα στην ζωή του ληστή
και του ''άλλαξε τα φώτα''......κυριολεκτικά.....
Η απίστευτη αίσθηση
ότι όσο λερωμένος κι αν είμαι
όσο παραμορφωμένος κι αν είμαι
από τις ''πλαστικές'' του κόσμου τούτου
η αγκαλιά του Χριστού
ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ......
Κι εμένα παρότι......δεν το αξίζω.....
Αλλά για Εκείνον αξίζω και παρά αξίζω......
Μία υπενθύμιση όμως.....
χωρά και εμένα αλλά όχι ΜΟΝΟ εμένα ε; :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου