Άρχοντας των Δυνάμεων
Όταν ήμουν τριών ετών, έπαιζα με την αδερφή μου στην τεράστια αυλή στο Mădei, όπου ο πατέρας μου ήταν ιερέας. Φτιάξαμε καλύβες από κουκούλια κούκλας, σκαρφαλώσαμε σε όλα τα δέντρα, φτιάξαμε κελάρια στο έδαφος κ.λπ.
Και ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε σαν μέσα στη νύχτα, και μια μεγάλη βροχή έπεσε πάνω στη γη. Η πλημμύρα ήταν αόρατη και εκκωφαντική, σαν στόμα κολάσεως που έρχεται από παντού και δεν σταματά πουθενά. Καταφύγαμε σε μια καλοκαιρινή κουζίνα, μαζί με τη μητέρα μου, ο πατέρας μου ήταν στην Εκκλησία. Παρακολουθήσαμε με φόβο καθώς το νερό ανέβαινε στη μικρή καλύβα, και καθίσαμε στο κρεβάτι και τραγουδούσαμε στην κορυφή των πνευμόνων μας Κύριε των δυνάμεων, σκουπίζοντας τα δάκρυά μας. Τα δέντρα έσπασαν, ο αέρας ούρλιαζε άγρια. Από καιρό σε καιρό, ένας κεραυνός τίναξε το είναι μας μέχρι τα βάθη. Το νερό ήταν στην άκρη του κρεβατιού και τραγουδούσαμε μέσα από τις βροντές, τον ύμνο της φυγής από τον θάνατο. Και ξαφνικά η βροχή σταμάτησε, ο ουρανός έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και ένα υπέροχο ουράνιο τόξο βασίλευσε στη χώρα των νερών. Και ευχαρίστησα τον Θεό. Και σήμερα θυμάμαι τέλεια τον υγρό φόβο που μας έπιασε, και το θαύμα της αγάπης του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου