Όσοι και όσες παρακολουθείτε στην τηλεόραση την σειρά για τον Άγιο Παΐσιο, θα είδατε στα δυο τελευταία επεισόδια κάποια κυρα-Καίτη, η οποία ήταν η ιδρύτρια και η ψυχή του Φιλοπτώχου Ταμείου που έγινε με πρωτοβουλία του τότε Μοναχού Παϊσίου στην Κόνιτσα και έσωσε από την πείνα πολλούς Κονιτσιώτες, χωρίς καμιά διάκριση πολιτικών φρονημάτων.
Κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε ο Άγιος ακόμη και από τους εντός της Εκκλησίας. Και όμως ήταν η αιτία να επιστρέψουν στην Εκκλησία πολλοί άθεοι.
Η Κόνιτσα είχε δοκιμαστεί, όσο καμιά άλλη περιοχή της Ελλάδας, πρώτα από τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο, την Γερμανική Κατοχή και αμέσως μετά από τον Εμφύλιο, στην περιοχή της οποίας έγινε και η μεγαλύτερη αδελφοκτόνα μάχη. Μια ολόκληρη δεκαετία!!!
Το όνομα της κυρά-Καίτης ήταν Ερικέτη Πατέρα και ήταν παιδική και ισόβια φίλη του Αγίου Παϊσίου, για χρόνια φιλοξενούμενη του Μακαριστού Παπά -Θανάση στο Μοναστήρι της Δουραχάνης Ιωαννίνων. Εκεί και κοιμήθηκε.
Την θυμόμαστε σαν μια πολύ γλυκιά και αθώα φυσιογνωμία, πάντα χαμογελαστή, σιωπηλή, και ειρηνική. Ήταν πολύ φιλακόλουθη, δεν έχανε ποτέ ούτε μία Ακολουθία και τις περισσότερες ώρες γονατιστή.
Στον πόλεμο είχε αιχμαλωτιστεί από τους Ιταλούς και έμεινε για μεγάλο διάστημα, ως αιχμάλωτη στο Μπάρι της Ιταλίας.
Αν και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια και μάλιστα απόφοιτη του Εξαταξίου τότε Γυμνασίου, ήταν πάντα φτωχικά ντυμένη και εργαζόταν ως νέα εθελοντικά σε Παιδουπόλεις της Ηπείρου. Δεν δέχτηκε να λάβει παράσημο για τις υπηρεσίες της σε αυτές από την Βασίλισσα Φρειδερίκη.
Κάποτε στην Παιδούπολη Ζηρού έσπασε το πόδι της και έπρεπε να μείνει ξαπλωμένη για κάποιες μέρες. Αδιανόητο για αυτή. Ζήτησε και κατάφερε να της στρώσουν στον γυναικωνίτη τῆς Ἐκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Φιλιππιάδας όπου και έμεινε είκοσι ημέρες, με καθημερινή Θεία Λειτουργία.
Προτιμούσε να κυκλοφορεί πεζή μεγάλες αποστάσεις (από την Παιδούπολη Ιωαννίνων στο Δουραχάνη) για να δώσει ακόμη και το αντίτιμο του εισιτηρίου στα ορφανά και φτωχά παιδιά του Ιδρύματος της Ιεράς Μονής Δουραχάνης. Πολλοί που την έβλεπαν να κυκλοφορεί πάντα πεζή και με έναν τροβά στην πλάτη την χαρακτήριζαν ως ''σαλή''. Όσοι όμως ήξεραν γιατί το έκανε, σταματούσαν και την έπαιρναν στο αυτοκίνητο τους.
Της είχε στείλει ο Γέροντας Παΐσιος από το Άγιο Όρος παρηγορητικό γράμμα για τον θάνατο της μητέρας της με ημερομηνία 12 Ιουλίου 1974 και της έγραφε στο τέλος ''Και ποιός γνωρίζει αν μετά από είκοσι χρόνια δεν με καλέσει και μένα ο Θεός;''
12 Ιουλίου 1994, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά κοιμήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος!!!
Κάτι παράδοξο συνέβηκε με αυτήν, την ημέρα που κοιμήθηκε ο Άγιος Παΐσιος. Κατά παράκληση της ο Παπά Θανάσης τέλεσε αυτή την ημέρα Τρισάγιο υπέρ της ψυχής του κεκοιμημένου Παϊσίου Μοναχού!!!
Από ότι ξέρουμε όμως, μετά από τρεις μέρες μαθεύτηκε η Κοίμηση του ακόμα και από τους στενούς συγγενείς του. Μου το επιβεβαίωσε αυτό και γνωστή μου ανεψιά του Αγίου Παϊσίου.
Το τί συνέβηκε Κύριος γνωρίζει!!!
Αιωνία της η Μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου