ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ
Και ενώ ο γαμπρός καθυστέρησε, όλοι κοιμήθηκαν και κοιμήθηκαν ( Ματθ. 25:5 ).
Ο Άγιος Απόστολος Θωμάς, όπως όλοι οι απόστολοι, μετέφερε το λυχνάρι της πίστης του Χριστού στο σκοτάδι του λαού και ξύπνησε τον λαό από τον πνευματικό ύπνο.
Η μακρινή Ινδία ήταν ο τόπος του κηρύγματος του, όπου υπέμεινε πολλές θλίψεις, ξυλοδαρμούς και βάσανα. Και αν ο Άγιος Θωμάς έδειξε μια ιδιαίτερη «δυσπιστία» για το θαύμα της ανάστασης του Χριστού από τους νεκρούς, τότε αργότερα μετέφερε τις διδασκαλίες του Χριστού στους ανθρώπους πιο ένθερμα και πειστικά ως άνθρωπος που είχε βιώσει την αλήθεια του Θεού.
Ο Άγιος Απόστολος Θωμάς, στον χαρακτήρα του, έμοιαζε περισσότερο με εμάς, τους σύγχρονους ανθρώπους. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, εμείς (ειδικά όσοι είναι έστω και ελαφρώς επιστημονικοί) δεν θέλουμε να πιστεύουμε σε κανένα θαύμα. «Δεν υπάρχει Θεός και δεν υπάρχουν θαύματα», λένε επιπόλαια οι άνθρωποι. – Πρέπει να ελέγξουμε, να δούμε, να αγγίξουμε με τα χέρια μας αν αυτό είναι αλήθεια. Και αν είναι αδύνατο να το αγγίξεις και αδύνατο να το δεις, τότε σημαίνει ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και κανείς»...
Η μόνη διαφορά μεταξύ του ιερού αποστόλου Θωμά και των ανθρώπων του 20ου αιώνα μας είναι ότι ο απόστολος Θωμάς δεν εμπιστεύτηκε την αλήθεια από αγάπη για την ίδια την αλήθεια, αλλά εμείς δεν εμπιστευόμαστε την αλήθεια από αγάπη για το ψέμα... Η διαφορά αποδεικνύεται τεράστια. Εδώ είναι ένας άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα. Και όταν πέταξε πίσω από εκεί, έλεγε στους ανθρώπους ότι δεν είχε δει κανέναν Θεό στο διάστημα, αν και δεν είχε πετάξει εκεί για να βρει τον Θεό εκεί. Και ο άλλος, όταν πετούσε εκεί, έλεγε έκπληκτος:
«Θεέ, δημιούργησες τους ουρανούς και τη γη, και πόσο υπέροχα και υπέροχα τα δημιούργησες!…»
Έτσι είναι τα πράγματα στη γη μας.
Ο Άγιος Απόστολος Θωμάς γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα υπήρχαν άνθρωποι μετά από αυτόν που δεν θα ήθελαν να δεχτούν το λόγο του. Όμως ο άγιος απόστολος είναι χαρούμενος. Βρήκε την αλήθεια και με εκστατική χαρά αναφώνησε: «Κύριέ μου και Θεέ μου!» ( Ιωάννης 20:28 ). Θα το βρούμε όμως αν αγαπάμε το ψέμα περισσότερο από την αλήθεια...
Ο άγιος απόστολος Θωμάς πέθανε ως μάρτυρας και καταδικάστηκε στον σταυρό επειδή κήρυξε το Άγιο Ευαγγέλιο. Αφού τον έδεσαν γυμνό στον σταυρό, άρχισαν να του ρίχνουν βέλη. Αρκετοί πυροβολούσαν με τόξα σαν σε στόχο. Μην αφήνοντας τον άγιο απόστολο να πεθάνει γρήγορα, οι βασανιστές έριξαν βέλη ένα προς ένα. μετά πήγαν να δουν πού είχε χτυπήσει το βέλος. Αφού έκαναν ένα μικρό διάλειμμα, πυροβόλησαν ξανά τον απόστολο έως ότου παρέδωσε εντελώς το πνεύμα του στα χέρια του Κυρίου και Σωτήρα του.
Ομοίως, όλοι οι άλλοι μαθητές του Χριστού – οι άγιοι απόστολοι Βαρθολομαίος, Φίλιππος, Ναθαναήλ, Σίμων ο Χανανίτης – όλοι με τόλμη πήγαν προς θλίψεις, διωγμούς, ξυλοδαρμούς, θάνατο. Όλοι αυτοί έφεραν στους ανθρώπους τη χαρά του Ευαγγελίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Έδωσαν αυτή τη μεγάλη χαρά δωρεάν και σε αντάλλαγμα δέχθηκαν διωγμό και μαρτύριο.
Έτσι η αγία Αλήθεια στη γη πλύθηκε, και πλένεται μέχρι σήμερα, από το δικό της τίμιο αίμα. Είναι σφραγισμένη με τη σφραγίδα του μαρτυρίου και το στεφάνι της αιώνιας χαράς στον ουρανό.
* * *
Ο πατέρας Λαυρέντιος διάβασε για την εκτέλεση, τις πράξεις και τις διδασκαλίες των αγίων αποστόλων με μεγάλο όφελος για την ψυχή του. Τώρα κατάλαβε καθαρά σε τι μεγάλη άβυσσο οι σύγχρονοι πονηροί άντρες παρασύρουν τούς ιερείς. Πώς τους αποσπούν από την κύρια ποιμαντική τους λειτουργία με τις παγίδες του ψευδώς ονομαζόμενου κοσμοχριστιανισμού! Δικαιολογώντας τη φιλοσοφία του Ιούδα με τις αρχές του Ευαγγελίου, πολλοί ιερείς θέλοντας ή μη, συνδέθηκαν με τους άπιστους και πρόδωσαν τον Χριστό...
Για να ελέγξει ξανά τις σκέψεις του, ο πατέρας Λαυρέντης πήγε στον παλιό του φίλο και πνευματικό. Και τον βρήκε στο σπίτι.
«Εγώ, πατέρα, διάβασα, έστω και εν συντομία, τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία των αγίων αποστόλων», είπε.
«Χαίρομαι, αγαπητέ μου», απάντησε, «ελπίζω ότι η δουλειά σου δεν ήταν μάταιη».
Ο π. Λαυρέντιος είπε στον γέροντα τα πάντα για το πώς αντιλήφθηκε την ουσία της αποστολικής διδασκαλίας και πόσο αυτή η διδασκαλία, κατά τη γνώμη του, δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή συμπεριφορά ορισμένων κληρικών.
«Ίσως, πάτερ», είπε ο πατέρας Λαυρέντης με λύπη, «δεν έχω κατακτήσει πλήρως τη φύση των αποστολικών απαιτήσεων, αφού διάβασα από μια συνοπτική εκδοχή της ζωής τους και αποσπάσματα από τις Επιστολές τους. Αλλά μου φάνηκε ότι μιμούμαι τη Χαναναία από το Ευαγγέλιο, που αρκέστηκε στα «ψίχουλα» από το γεύμα του Χριστού. Έχω μαζέψει αυτά τα «ψίχουλα» με μεγάλη ευλάβεια και νιώθω στην ψυχή μου ότι είναι το ίδιο ευλογημένο ουράνιο ψωμί που δίνει ο Χριστός σε όλους τους πιστούς».
Ο γέρος αρχιμανδρίτης δεν είπε στον πατέρα Λαυρέντυ την άποψή του για αυτό το θέμα για πολύ καιρό. Έλεγε συνέχεια μερικά παραδείγματα που έμοιαζαν να μην έχουν τίποτα κοινό με τη συζήτησή τους. Ο πατέρας Λαυρέντυ άρχισε να ανησυχεί πολύ και να αγχώνεται. Ξαφνικά ο γέρος σηκώθηκε όρθιος. Αποχαιρετώντας τον πατέρα Laurentiy, κούνησε σταθερά το κεφάλι του, τον φίλησε και είπε εντυπωσιακά: «Πόσο σωστά κατάλαβες την αποστολική οδό! Τώρα μπείτε με χαρά στην περίοδο της ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ !.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου