§ 61
Κάποτε, ένας αδελφός έπεσε στην αμαρτία στη σκήτη . Οι αδελφοί συγκεντρώθηκαν και έστειλαν για τον αββά Μωυσή. Ο αββάς πήρε ένα λεπτό καλάθι, το γέμισε με άμμο και έφυγε. Οι μοναχοί που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν τον ρώτησαν: «Τι σημαίνει αυτό, πάτερ;»
Ο γέροντας τους απάντησε: «Αυτές είναι οι αμαρτίες μου που ξεχύνονται πίσω μου, αλλά δεν τις βλέπω, και τώρα ήρθα να κρίνω τις αμαρτίες των άλλων».
Ακούγοντας αυτό, οι αδελφοί δεν είπαν τίποτα στον πλανεμένο μοναχό, αλλά τον συγχώρεσαν.
§ 62
Ο Γέροντας Βαρσανούφιος της Όπτινα διηγήθηκε κάποτε την ακόλουθη ιστορία.
Ένας μοναχός, έχοντας ήδη φτάσει σε μια υψηλή πνευματική ζωή και έχοντας επιτύχει κάθε είδους κατορθώματα, άρχισε να ανησυχεί για τη σκέψη - από τι θα αποτελείται η αιώνια ευδαιμονία; Άλλωστε, ένας άνθρωπος μπορεί να βαρεθεί τα πάντα. Μέσα στη σύγχυση του, ο μοναχός δεν έβρισκε γαλήνη, η ψυχή του θρηνούσε. Μια μέρα πήγε στο δάσος και μπήκε σε ένα πυκνό άλσος. Κουρασμένος, κάθισε σε ένα παλιό κούτσουρο και ξαφνικά του φάνηκε ότι ολόκληρο το δάσος φωτιζόταν από κάποιο υπέροχο φως. Τότε ακούστηκε ένα απερίγραπτα γλυκό τραγούδι. Κατακλυσμένος από χαρά, ο μοναχός άκουσε αυτούς τους ήχους. Ξέχασε τα πάντα στον κόσμο. Αλλά τελικά, το τραγούδι σταμάτησε. Πόσο κράτησε - μία ή δύο ώρες - ο μοναχός δεν μπορούσε να προσδιορίσει, αλλά σαφώς όχι πολύ. Θα ήθελε να ακούσει λίγο ακόμα.
Με μεγάλη δυσκολία ο μοναχός βγήκε από το δάσος και πήγε στο μοναστήρι του. Αλλά για κάποιο λόγο ο γέροντας εξεπλάγη σε κάθε βήμα, βλέποντας νέα, άγνωστα κτίρια και δρόμους. Εδώ ήταν το μοναστήρι. «Τι είναι αυτό;» είπε στον εαυτό του, «πρέπει να ήρθα σε λάθος μέρος». Ο μοναχός μπήκε στον φράχτη και κάθισε σε ένα παγκάκι δίπλα σε κάποιον δόκιμο.
– Πες μου, για όνομα του Θεού, αδελφέ, αυτή η πόλη είναι Β;
«Ναι», απάντησε.
- Πώς ονομάζεται το μοναστήρι σας;
- Αυτό είναι όλο.
«Τι θαύμα!» και ο γέροντας άρχισε να ρωτάει τον μοναχό λεπτομερώς για τον ηγούμενο, για τους αδελφούς, καλώντας τους ονομαστικά, αλλά δεν μπορούσε να τον καταλάβει και τον πήγε στον ηγούμενο.
«Φέρτε το αρχαίο χρονικό του μοναστηριού μας», είπε ο ηγούμενος, διαισθανόμενος ότι κάποιο μυστικό του Θεού ήταν κρυμμένο εδώ.
- Ο ηγούμενός σας ήταν ο Ιλαρίωνας;
«Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν!» χάρηκε ο γέρος.
- Κελάριος τάδε και τάδε, ιερομόναχοι τάδε και τάδε;
«Σωστά, σωστά», συμφώνησε ο χαρούμενος γέρος.
- Δόξα τω Κυρίω, Πάτερ, - είπε τότε ο ηγούμενος. - Ο Κύριος έκανε ένα μεγάλο θαύμα πάνω σας. Αυτοί οι μοναχοί που γνωρίσατε και αναζητάτε έζησαν πριν από τριακόσια χρόνια. Στο χρονικό είναι γραμμένο ότι σε ένα τέτοιο έτος, σε μια τέτοια ημερομηνία και μήνα, ένας από τους μοναχούς του μοναστηριού εξαφανίστηκε στον αέρα.
Τότε όλοι δόξασαν τον Θεό.
§ 63
«Οι άνθρωποι δεν τους αρέσει να ενοχλούνται με σκέψεις, ειδικά για το ακατανόητο· αλλά τους αρέσει να αρνούνται, έστω και αν είναι αντίθετες με το νόημα: η ψυχή ενός επιπόλαιου ανθρώπου είναι τολμηρή!» σημειώνει ο Μητροπολίτης Βενιαμίν (Φενττσένκοφ) σε ένα από τα βιβλία του και αναφέρει το ακόλουθο παράδειγμα.
Ένας καθηγητής συνάντησε τον πρώην μαθητή του. Ο νεαρός, με αυτοεπαίνεση, δήλωσε στον δάσκαλό του ότι δεν πίστευε πλέον σε έναν άλλο κόσμο.
«Γιατί;» ρωτάει ήρεμα ο έμπειρος καθηγητής.
- Δεν παραδέχομαι τίποτα ακατανόητο.
– Τρώτε κρέας;
- Τρώω.
- Ποιο: ωμό, βραστό ή τηγανητό;
- Δεν είναι ωμό!
- Γιατί;
- Είναι νόστιμο, αλλά το ωμό είναι αηδιαστικό.
-Καταλαβαίνεις γιατί συμβαίνει αυτό;
- Δεν το σκέφτηκα ποτέ.
- Λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση θα σε συμβούλευα να είσαι συνεπής και εδώ: μην τρως κρέας αν δεν το καταλαβαίνεις. Και όταν το καταλάβεις, τότε φάε το!
§ 64
– Έχετε δει ποτέ τεχνητά λουλούδια όμορφης γαλλικής κατασκευής; – ρώτησε ο Πατέρας Βαρσονούφιος της Όπτινα . – Είναι τόσο καλά κατασκευασμένα που πιθανότατα δεν υστερούν σε ομορφιά από ένα ζωντανό φυτό. Αλλά αυτό είναι προς το παρόν, όταν εξετάζουμε και τα δύο λουλούδια με γυμνό μάτι. Ας πάρουμε έναν μεγεθυντικό φακό και τι βλέπουμε; Αντί για το ένα λουλούδι – ένα συνονθύλευμα από κλωστές, τραχιούς και αντιαισθητικούς κόμπους· αντί για το άλλο – μια δημιουργία της πιο υπέροχης ομορφιάς και χάρης. Και όσο πιο ισχυρή είναι η μεγέθυνση, τόσο πιο ξεκάθαρη φαίνεται η διαφορά μεταξύ της όμορφης δημιουργίας των χεριών του Θεού και της αξιολύπητης μίμησής της.
Το ίδιο ισχύει και για τις Άγιες Γραφές. Όσο περισσότερο διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, τόσο πιο εμφανής είναι η διαφορά μεταξύ αυτού και των καλύτερων έργων των μεγαλύτερων ανθρώπινων μυαλών. Όσο όμορφο και βαθύ κι αν είναι οποιοδήποτε διάσημο έργο, επιστημονικό ή καλλιτεχνικό, μπορεί να γίνει κατανοητό μέχρι το τέλος. Είναι βαθύ, αλλά έχει πάτο. Το Ευαγγέλιο δεν έχει πάτο. Όσο περισσότερο το εξετάζεις, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το νόημά του, ανεξάντλητο για κάθε ιδιοφυές μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου