Τα αδέλφια του Αθωνίτη, Ρώσου αγίου μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος παρεκκλήσιο της μονής
Νεκρολόγια 88
Στις 17 Νοεμβρίου 1879, μετά από σύντομη ασθένεια, ο Αθωνίτης ιερομόναχος Αρσένιος εκοιμήθη εν Κυρίω στη Μόσχα. Ως κάποιος που είχα στενή σχέση με τον αποθανόντα, δεν μπορώ να μην πω λίγα λόγια στη μνήμη του από την αφθονία της καρδιάς μου, εντυπωσιασμένος από την απώλειά του, ακόμη και τις πιο αδύναμες αντανακλάσεις του πνευματικού του χαρακτήρα, με τη σταθερή ελπίδα ότι στο εγγύς μέλλον θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μπορούν να δώσουν λεπτομερείς βιογραφικές πληροφορίες για τον αποθανόντα σύζυγο.
Παρά την εγγύτητά μου με τον εκλιπόντα, δεν έχω ιδέα για τον εγκόσμιο βαθμό του, τον λόγο της εισόδου του στον μοναχισμό ή την εκπαίδευσή του. – Αυτό συμβαίνει γιατί ο π. Αρσένιος, με την ταπεινοφροσύνη του, δεν ήθελε να πει έστω και λίγα για την εγκόσμια ζωή του και να θίξει εκείνες τις συνθήκες που τον ώθησαν να αποδεχθεί τον μοναχικό βαθμό.
Το να υπηρετεί κανείς τη δόξα του ονόματος του Θεού και την πνευματική ωφέλεια του πλησίον ήταν, θα έλεγε κανείς, Το καθημερινό ψωμί του π. Arseny. Οι αναγνώστες του αθωνικού προσκυνήματος γνωρίζουν πόσα διαφορετικά πνευματικά και ηθικά βιβλία τους δόθηκαν δωρεάν!
Όποτε έρχεστε Στο κελί του Arseny, τον βλέπεις πάντα απασχολημένο είτε με τη σύνταξη κάποιου σωτήριου άρθρου, είτε να δίνει πνευματικές συμβουλές σε κάποιον είτε να ενθαρρύνει τον απελπισμένο. Το κελί του ήταν σχεδόν πάντα γεμάτο με επισκέπτες και κανείς δεν τον άφηνε χωρίς πνευματική ικανοποίηση.
Υπηρετώντας την πνευματική σωτηρία των γειτόνων του, υπηρετώντας σε σημείο να στερηθεί τη σωματική ανάπαυση, ο π. Αρσένι εξυπηρέτησε και τις επίγειες ανάγκες τους. Πολλοί από τους φτωχούς, ως γνωστόν, έπαιρναν επιδόματα από αυτόν, και κάποιοι από αυτούς, εντελώς ανήμποροι, έπαιρναν μηνιαίο επίδομα, σαν μισθό. Αν ο ίδιος δεν μπορούσε να βοηθήσει κάποιον, τότε με τις εκτεταμένες επαφές του έβρισκε πάντα ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. «Πάτερ! – μου είπε κάποτε, – η ζωή μας είναι μικρή, και γι’ αυτό πρέπει να βιαζόμαστε να κάνουμε το καλό. Ό,τι καλό κάνουμε, ακόμα και το πιο μικρό, θα είναι δικό μας».
Ως βαθιά θρησκευόμενο άτομο, ο π. Αρσένυ εξοργίστηκε βαθιά με τα σημάδια της σύγχρονης απιστίας, τόσο στη ζωή όσο και στα λόγια. Κάποτε, δείχνοντάς μου ένα μικρό βιβλίο που εκδόθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1878 με τον τίτλο: «Έλα στον Ιησού Χριστό» και αποτελούσε, όπως υποδεικνύεται στο εξώφυλλο του βιβλίου, «δωρεάν μετάφραση από τα γερμανικά», ο πατέρας Arseny αναφώνησε: «Πόσο πνευματικό δηλητήριο υπάρχει σε αυτό το βιβλίο για απλές καρδιές! Σύμφωνα με αυτό, όσο πιο αμαρτωλός δεν φαίνεται ο Γερμανός, τόσο καλύτερα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η διδασκαλία του βιβλίου για το Μυστήριο της Εξομολόγησης, στη σελίδα 39 αυτού του βιβλίου, η ομολογία σε έναν πνευματικό πατέρα ονομάζεται αυταπάτη.
Όσο για τις δραστηριότητες του π. Αρσένιου στις υποθέσεις του παρεκκλησίου της Αθωνικής Ρωσικής Μονής Παντελεήμονος και στην ίδρυση παραρτήματος αυτής της μονής στον Καύκασο, ήταν, θα έλεγε κανείς, απαράμιλλη προσωπικότητα. Μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Έτσι, έτυχε να τον δεις ταυτόχρονα να γράφει και να κοιτάζει μερικές εικόνες και θρησκευτικούς πίνακες και να δίνει κάποιες οδηγίες για το παρεκκλήσι και τις παραγγελίες. όλα ήταν σε πλήρη εξέλιξη στα χέρια του και υπό την ηγεσία του, ας πούμε. Και ο ίδιος, σαν πουλί που πετά γρήγορα, κατάφερε, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να επισκεφτεί την Αγία Πετρούπολη, την Τούλα και την Οδησσό για μοναστηριακές δουλειές. Η φωτιά του πνευματικού ζήλου έκαιγε στην ψυχή του με δυνατή φλόγα.
Μερικά πνευματικά και ηθικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν από τον Π. Αρσένιο και συντάσσεται από τις διδαχές των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας από τον ίδιο, μιλούν ξεκάθαρα για την επιστημονική του μόρφωση, και κυρίως για την εκκλησιαστική του πολυμάθεια. Με τη βοήθεια αυτής της πολυμάθειας, που είχε μπει, ας πούμε, στη σάρκα και το αίμα του, καθώς και στην αυστηρά ασκητική ζωή του μοναχού, μπορούσε να δώσει σοφές και πνευματικές συμβουλές σε διάφορες πνευματικές παρεξηγήσεις και πειρασμούς, και πολλοί κατέφευγαν σε αυτόν για αυτήν τη συμβουλή!
Σε διάφορους «πνευματικούς στοχασμούς» ή «συζητήσεις» που δημοσιεύτηκαν για θεόφιλους αναγνώστες, ο πατέρας Αρσένιος, ο οποίος ήταν πάντα προετοιμασμένος για το θάνατο, αγαπούσε να θυμίζει όσο πιο συχνά γίνεται το αναπόφευκτό του και την αβεβαιότητα της ώρας της άφιξής του. Προς ανείπωτη θλίψη των θαυμαστών του, ο Κύριος ο Θεός τον έκρινε να δικαιολογήσει στον εαυτό του την αλήθεια που είχε επανειλημμένα κηρύξει προφορικά και γραπτά. Πάντα αδύναμος στις σωματικές του δυνάμεις, ήταν κατάκοιτος από μια ασθένεια που τον έπληξε, δηλαδή την πνευμονία, που συνέβη στις 15 Νοεμβρίου και στις 17 είχε ήδη φύγει. Πέθανε ήσυχα και ειρηνικά, συνοδευόμενος από τα μυστήρια της Εκκλησίας. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του, τον επισκέφθηκαν και οι δύο ιερότεροι εφημέριοι της Μόσχας και, όπως λέμε, τον ευλόγησαν στην αιωνιότητα. Μόλις η θλιβερή είδηση του θανάτου του διαδόθηκε στα περίχωρα της Μόσχας, το μοναστήρι που βρισκόταν στην Polyanka (πρώην Sushkina) άρχισε αμέσως να γεμίζει με θαυμαστές του νεκρού, πνευματικούς και κοσμικούς διαφόρων βαθμών και ιδιοτήτων, που έσπευσαν με δάκρυα στα μάτια να προσευχηθούν για την ανάπαυση της ψυχής του. Οι κηδείες του καθεδρικού ναού γίνονταν σχεδόν συνεχώς. Ο πατέρας Arseny έχει κερδίσει μια τέτοια ένθερμη αγάπη από πολλούς, πολλούς ανθρώπους!
Η αποκομιδή της σορού του και η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στις 19 Νοεμβρίου.
Ειρήνη στην ψυχή σου, « εργάτη» του Χριστού! Κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής σου «πολέμησες γιά τον καλό αγώνα», ακούραστα, μέχρι αυτολησμονίας, «φύτρωσες» μέσα σου τα ευγενικά χαρίσματα του Θεού. «Τα υπόλοιπα επιφυλάσσονται για εσάς» από τον «δίκιο Κριτή, το στεφάνι της δικαιοσύνης!»
Ας είναι αυτοί οι πενιχροί κόκκοι των λόγων μου για εσάς ως φόρος τιμής στην αξέχαστη μνήμη σας όσο μπορώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου