Ο Ιερομόναχος και ο Διάβολος της Αγάπης του Χρήματος
Ένας μοναχός, που ήταν και ιερέας, έγινε τεμπέλης στην ασκητική του ζωή και σιγά σιγά του ήρθαν στο μυαλό σκέψεις για το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει το μοναστήρι, ότι έμενε εκεί μάταια, ότι θα ήταν καλύτερα να πάει να εργαστεί στην Ιταλία.
Αυτές οι σκέψεις δεν του έρχονταν ποτέ στο κελί του, ούτε στην εκκλησία, αλλά στο δρόμο, όταν περπατούσε στο μοναστήρι.
Και τόλμησε να πει στον ηγούμενο, που ήταν ο πνευματικός του πατέρας, αυτές τις σκέψεις του. Ο γέρος πατέρας αμέσως συνειδητοποίησε ότι ο νεαρός ιερέας δούλευε υπό την επήρεια ενός δαίμονα, γι' αυτό του έδωσε έναν αυστηρό κανόνα προσευχής, μετάνοιες και λιγότερο φαγητό.
Μετά από λίγο, ο ιερέας ήρθε ξανά στην Εξομολόγηση. Της είπε ξανά ότι ένιωθε σαν να σπαταλούσε τον χρόνο του. Ήθελε να βγάλει χρήματα. Ας δει ο κόσμος. Ο ηγούμενος τον ρώτησε: πότε σου έρχονται αυτές οι σκέψεις; Απάντησε: το απόγευμα, όταν περπατάω δίπλα στα τείχη του μοναστηριού.
Ο ηγούμενος τον ξενάγησε στο μοναστήρι, και ο ιερέας του έδειξε το μέρος όπου γλύκανε τις σκέψεις του με την πονηρό.
Και ο γέρος Γέροντας πήρε ένα τρίποδο σκαμνί, κάθισε εκεί και έμεινε όλη νύχτα, λέγοντας την προσευχή: «Είθε ο Θεός να αναστηθεί και οι εχθροί Του να διασκορπιστούν». Και έκανε μετάνοιες μέχρι το έδαφος.
Προς την αυγή, ο διάβολος εμφανίστηκε ως ένας αδύναμος και κουρασμένος άγγελος, με ένα κακόβουλο βλέμμα, και του είπε: «Ανόητε γέρο, γιατί ήρθες εδώ στο σπίτι μου και λες προσευχές που με καίνε;» Επί διακόσια χρόνια στέκομαι εδώ στο τείχος και έχω βάλει σε πειρασμό περισσότερους από πενήντα μοναχούς, τους έχω στείλει στον κόσμο και τους έχω παραδώσει στην απώλεια. Αυτό είναι το μέρος μου.
Ο ηγούμενος, που βελτιωνόταν στην ασκητική ζωή, είπε: Μπορεί να είμαι γέρος και ανόητος, αλλά έχω το Γλυκό Όνομα του Ιησού, και τον Σταυρό γεμάτο με το Πανάγιο Αίμα Του, και το Ποτήριο με το Πανάγιο Σώμα Του. Και καθώς μιλούσε, ο διάβολος έτρεμε και έκλαιγε με λυγμούς, σαν να τον είχε κάψει ένα αόρατο φως.
Και ο γέροντας τον ρώτησε: γιατί αναστατώνεις τον νεαρό ιερέα εδώ και όχι στο κελί;
Ειδα ότι δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω το φίδι της πορνείας ούτε τον δράκοντα της υπερηφάνειας. Του επιτίθεμαι λοιπόν με την οχιά της φιλαργυρίας, επειδή ήταν φτωχός ως παιδί και ήταν άπληστος για πλούτο.
Και δεν μπαίνω στο κελί του, επειδή έχω την Κυρία των Αγγέλων στον τοίχο, κάτι που με καίει τρομερά. Και στην Εκκλησία δεν μπορώ να τον δελεάσω, επειδή ο ανόητος προσεύχεται. Μόνο εδώ, δίπλα στον τοίχο, βάζω τις μάταιες σκέψεις μου στο μυαλό του. Και εξαφανίστηκε.
Και ο Γέροντας διέταξε τον νεαρό Πατέρα να μην ξαναπλησιάσει εκείνο το μέρος. Και πήγε στο κελί του νέου, όπου είχε μια όμορφη εικόνα της Μητέρας του Θεού, η οποία τον προστάτευε από τη φωτιά των μολύνσεων. Και υποκλίθηκε και πότισε με δάκρυα την Εικόνα της Μητέρας της Υπεραγίας Αγάπης.
Και στο μέρος δίπλα στο τείχος, ο Ηγούμενος κάλεσε όλους τους ιερείς και τους μοναχούς και έκαναν μια μεγάλη γιορτή και άφεση αμαρτιών, και διάβασαν επίσης τις Προσευχές του Θείου Βασιλείου, για την εκδίωξη εκείνου του πονηρού φιδιού.
Και ο νεαρός Πατέρας, κλαίγοντας, το πρόσεξε και συνέχισε να υπηρετεί με φόβο και τρόμο, χωρίς ποτέ ξανά να συνειδητοποιήσει ότι είναι χάσιμο χρόνου να χτίζεις τη σωτηρία σου στην αγκαλιά του Θεού.
(Μου το είπε ο εν λόγω ιερέας).
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου