Ιερέας Φίλιππος Ιλιασένκο. Πατέρας δέκα παιδιών.

 

Για τα παιδιά, η σαφήνεια των απαιτήσεων είναι σημαντική. Είναι απαραίτητο να μεταδώσουμε στο παιδί ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν, αυτό είναι απαράδεκτο στην οικογένειά μας, επειδή είναι μια παράδοση και ένας κανόνας ζωής, είναι μέρος της κοσμοθεωρίας μας. Επομένως, αυτό επιτρέπεται και αυτό όχι.

Ο πατέρας Βλαντιμίρ Βορόμπιοφ έχει πει περισσότερες από μία φορές ότι ένα παιδί είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να ζήσει σε κάποιον ανοιχτό χώρο, ο χώρος του πρέπει να είναι περιορισμένος. Και περιορίζεται από τη στιγμή της γέννησης - από πάνες, μετά από μια κούνια, ένα καρότσι, ένα παρκοκρέβατο, ένα διαμέρισμα. Μετά - από την αυλή, αλλά μόνο δίπλα στη μητέρα, τη γιαγιά, τα αδέρφια, τις αδελφές του.

Έπειτα μεγαλώνει, αρχίζει να πηγαίνει σχολείο, ο χώρος του περιορίζεται από το σχολείο, την μετασχολική εκπαίδευση και πάλι, το σπίτι. Οι ίδιοι περιορισμοί χρειάζονται και στη συμπεριφορά.

Είναι αδύνατο να εκπαιδεύσεις ένα παιδί επικαλούμενος την κοινή λογική του. Για παράδειγμα, να βάλεις ένα κουτί σοκολάτες μπροστά του και να πεις: «Χρειάζεται να φας μόνο μία σοκολάτα, τότε όλα θα πάνε καλά. Αν φας πολλές σοκολάτες, θα καταστρέψεις τα δόντια σου και θα σε πονέσει το στομάχι». Θα πει ειλικρινά: «Ξέρω ότι αυτό δεν επιτρέπεται, καταλαβαίνω γιατί είναι κακό». Τότε θα φύγουμε, αφήνοντάς τον μόνο του με αυτόν τον πειρασμό, και αυτός, λόγω της παιδικότητάς του, δεν θα μπορέσει να τον ξεπεράσει. Εμείς θα φταίμε γι' αυτό, όχι το παιδί.

Ναι, πρέπει να σέβεστε την προσωπικότητα του παιδιού, αλλά δεν μπορείτε να χτίσετε μια σχέση ενός επιπέδου, επειδή ένας ενήλικας και ένα παιδί βρίσκονται ακόμα σε διαφορετικά επίπεδα - γνώση, εμπειρία. Κανένας επαρκής γονέας δεν θα αφήσει ένα παιδί στην ανεκτικότητα: θα του πάρουν το μαχαίρι από τα χέρια, θα προσέξουν να μην βγάλει το μάτι του με το ψαλίδι...

Αλλά οι προσπάθειες οικοδόμησης ισότιμων σχέσεων με ένα παιδί με την κακή έννοια, μου φαίνεται ότι το παραλύουν. Θα έπρεπε να είναι ίσες ακριβώς όσον αφορά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αλλά δεν μπορούν να είναι ίσες μεταξύ ενός γονέα και ενός μωρού, γιατί αυτό σημαίνει είτε ότι υποθέτουμε ότι ένα μωρό μπορεί να είναι υπεύθυνο για τον εαυτό του ως ενήλικας, είτε ότι υποβιβάζουμε τον εαυτό μας στο επίπεδο ενός μωρού. Και στις δύο περιπτώσεις όμως μιλάμε για μια ανεπαρκή στάση απέναντι στην κατάσταση.

Ιερέας Φίλιππος Ιλιασένκο. Πατέρας δέκα παιδιών.