Θυμάμαι μια νεαρή γυναίκα να μου διηγείται πώς κάποτε, ενώ βρισκόταν στο περιφερειακό κέντρο, πήγε στον καθεδρικό ναό μια καθημερινή. Δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου άνθρωποι εκεί. Πήρε μερικά κεριά και πήγε να προσευχηθεί. Αφού προσευχήθηκε, κατευθύνθηκε προς την έξοδο και εκείνη τη στιγμή μια από τις ηλικιωμένες κυρίες εκεί της φώναξε και τη ρώτησε συμπονετικά:
- Τι, σε άφησε;
- Ποιός; Τον άντρα μου; Όχι, όλα είναι καλά.
- Και μετά τι, με απατάει;
- Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό; Όχι, δεν με απατά.
- Είσαι άρρωστη εσύ; Ή μήπως τα παιδιά;
- Δόξα τω Θεώ, όπως όλοι οι άλλοι.
- Λοιπόν, ίσως έχεις προβλήματα στη δουλειά; - η ηλικιωμένη κυρία μπερδεύεται. Η γυναίκα γελάει:
- Όλα είναι καλά, γιαγιά.
- Τότε δεν μπορώ να καταλάβω ούτε στιγμή τι κάνεις εδώ, γιατί ήρθες στην εκκλησία.
Μια πραγματική συζήτηση, αλλά ακούγεται σαν αστείο. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος πηγαίνει στην εκκλησία επειδή πρέπει να λύσει τα προβλήματά του. Τώρα θα ανάψει ένα κερί στον Θεό, θα σταυρώσει το μέτωπό του - και ο Κύριος θα βοηθήσει. Έτσι, ενώ ένα άτομο στη σχέση του με τον Θεό αναζητά μόνο το δικό του, είναι, όπως λέτε, ένας «υπο-Χριστιανός». Ένας Χριστιανός αναζητά τον ίδιο τον Θεό. Το αν θα είναι άνετο γι' αυτόν να πορευτεί στη ζωή μαζί Του ή όχι, αν θα είναι χορτάτος ή μισοπεινασμένος, δεν είναι το κύριο ερώτημα γι' αυτόν. «Πρέπει να αναγεννηθείτε» (Ιωάννης 3: 7), λέει ο Κύριος στον Νικόδημο, και δεν υπάρχει τρόπος να το κάνεις χωρίς μετάνοια. Ένα άτομο θα κατέβει από το βάθρο του μνημείου για την υπερηφάνειά του, θα γονατίσει ενώπιον του Χριστού, τότε θα είναι αδύνατο να τον αποσπάσουν από την εκκλησία, από την θεία Κοινωνία και επικοινωνία. Θα τον χτυπήσουν με ραβδιά - δεν θά φύγει ούτως ή άλλως.
Ιερέας Αλέξανδρος Ντιάτσενκο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου