Στις δέκα τρεις του μήνα η ανακομιδή και μετάθεση του λειψάνου του Οσίου Πατρός μας Μαξίμου του Ομολογητή

Στις δέκα τρεις του μήνα η ανακομιδή και μετάθεση του λειψάνου του Οσίου Πατρός μας Μαξίμου του Ομολογητή

Οι πιστοί μετακινούν, Μάξιμε, το χώμα σου,

δηλώνοντας ότι ζεις, αλλάζοντας ακόμη και τόπους.

Τη δέκατη τρίτη του μήνα μετέφεραν το λείψανο του Μαξίμου.

Ο Άγιος αυτός έζησε στα χρόνια του Κώνσταντος, γιου του Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου και εγγονού του Ηρακλείου, το έτος 673. Επειδή τιμήθηκε πολύ από τους βασιλείς και φάνηκε ικανός για πολιτικές διοικήσεις —τόσο για τη σοφία και την ευγλωττία του, όσο και για τον καλό του χαρακτήρα και την αγαθή του προαίρεση, και ιδιαίτερα για τη σύνεσή του που απέκτησε με την πείρα ώστε να συμβουλεύει σωστά ό,τι έπρεπε να γίνει—, ανέβηκε στο αξίωμα του πρωτοασηκρήτου και έγινε σύμβουλος των βασιλέων.

Εκείνον τον καιρό όμως επικρατούσε η πονηρή και αιρετική διδασκαλία των Μονοθελητών, οι οποίοι ανόητα και ασεβώς υποστήριζαν πως ο Χριστός είχε μία μόνο θέληση, ακυρώνοντας έτσι στην πράξη τις δύο φύσεις Του. Γι’ αυτό έβγαζαν στα παζάρια και στις Εκκλησίες βασιλικά διατάγματα που στήριζαν αυτή την αίρεση.

Τότε ο μέγας Μάξιμος (το όνομά του στα λατινικά σημαίνει «μέγιστος») δεν άντεξε να έχει κοινωνία με την ασέβεια των αιρετικών. Έτσι, εγκατέλειψε τις βασιλικές τιμές και τις κοσμικές εξουσίες, προτιμώντας να ζει ως παραμελημένος στον οίκο του Θεού, παρά στα μεγαλοπρεπή καταλύματα των αμαρτωλών, όπως λέει και ο Δαβίδ. Πήγε λοιπόν στο μοναστήρι της Χρυσοπόλεως, δηλαδή στο σημερινό Σκούταρι, έλαβε το μοναχικό σχήμα και αργότερα έγινε ηγούμενος του ίδιου μοναστηριού.

Κατόπιν, φλογισμένος από θείο ζήλο, πήγε στη Ρώμη και έπεισε τον μακαριώτατο πάπα Μαρτίνο να συγκαλέσει τοπική σύνοδο, η οποία αναθεμάτισε τους ηγέτες των Μονοθελητών. Ο Όσιος δεν έμεινε μόνο σε αυτό το γενναίο έργο, αλλά έγραψε και λόγους και επιστολές, με τις οποίες κατέκρινε τους αιρετικούς και επιβεβαίωνε με λογικά επιχειρήματα και μαρτυρίες της Αγίας Γραφής την ακρίβεια της Ορθόδοξης πίστης. Αυτά τα έστελνε σε διάφορα μέρη και εκκλησίες σε όλη την οικουμένη.

Όταν επέστρεψε από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, καταδικάστηκε μαζί με τους δύο μαθητές του, που ονομάζονταν Αναστάσιοι, από τη βασιλική σύγκλητο, η οποία συμφωνούσε με την αίρεση του βασιλιά. Ο Άγιος, βλέποντας ότι όλοι υποτάσσονταν στη γνώμη του βασιλιά, όχι μόνο αντιστάθηκε ο ίδιος, αλλά και παρακινούσε άλλους να αντισταθούν, μέσω των σοφών του επιστολών.

Γι’ αυτό εξορίστηκε σε φυλακή στη Θράκη. Επειδή επέμενε στην Ορθόδοξη πίστη, του έκοψαν το χέρι και τη γλώσσα. Έπειτα τον έστειλαν εξόριστο στη χώρα των Λαζών, όπου έζησε τρία χρόνια υπηρετώντας μόνος του τις ανάγκες του. Όταν πια είχε γεράσει, αρρώστησε λίγο και εκοιμήθη εν Κυρίω, ενταφιασμένος στο εκεί μοναστήρι του Αγίου Αρσενίου, κάνοντας θαύματα καθημερινά.

Λένε πως, παρότι του είχαν κόψει τη γλώσσα, ο Θεός την αποκατέστησε υγιή όπως πριν, ώστε να μιλά καθαρά μέχρι την κοίμησή του. Από τους δύο μαθητές του, στον μεγαλύτερο Αναστάσιο έκοψαν κι αυτού τη γλώσσα και το χέρι, όπως και στον διδάσκαλό του, και τον εξόρισαν σε μακρινό τόπο. Ο νεότερος Αναστάσιος εξορίστηκε σε μία πόλη της Θράκης, όπου και τελείωσε τη ζωή του εν Κυρίω.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ