ΠΑΤΉΡ ΔΗΜΉΤΡΙΟΣ ΜΠΕΓΙΑΝ.

21 Αυγούστου 1964 - Ο πατέρας Δημήτριος Μπεγιάν φεύγει από τη φυλακή του Αϊούντ χωρίς μεταρρύθμιση, μεταξύ των τελευταίων: «Όπως μπήκα στη φυλακή, με καθαρή καρδιά, έτσι την έβγαλα στο φως, σαν να ήταν πιο αγνή: καθαρός χρυσός, για τον Χριστό. Όπως μπήκα στη φυλακή, με αγάπη για τον λαό μου, έτσι έφυγα από την πύλη του Αϊούντ, σαν να είχε μεγαλώσει η αγάπη μου για τους Ρουμάνους με την ανθρώπινη κατάσταση».

Στο σοβιετικό στρατόπεδο στο Οράνκι, όπου φυλακίστηκε το 1942, αφού τραυματίστηκε στο πέρασμα του Δνείστερου, ο στρατιωτικός ιερέας Δημήτριος Μπεγιάν έγραψε σε φύλλα σημύδας ένα μάθημα για τη ρουμανική ιστορία της Βεσσαραβίας και της Βόρειας Βουκοβίνας. Για την πράξη αυτή, το Στρατιωτικό Δικαστήριο στη Μόσχα τον καταδίκασε σε θάνατο το 1948. Ο πατέρας Δημήτριος αμφισβήτησε την ποινή του δικαστηρίου της Μόσχας και ζήτησε να δικαστεί στη Ρουμανία, γεγονός που αποδέχτηκαν οι Σοβιετικοί. Έτσι, μετά από έξι χρόνια φυλάκισης σε στρατόπεδα της Σιβηρίας, ο πατέρας Δημήτριος Μπεγιάν επαναπατρίστηκε. Θα έγραφε πώς, μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στη Ρωσία, 11.000 ιερείς και μοναχοί που δεν ήθελαν να απαρνηθούν τον Χριστό εκτελέστηκαν στο Μοναστήρι Οράνκι. Όταν έγιναν ανασκαφές στην αυλή του στρατοπέδου, βρέθηκε το άφθαρτο σώμα ενός μητροπολίτη.

Για 16 χρόνια, ο πατήρ Δημήτριος Μπεγιάν φυλακίστηκε στη Γιλάβα, το Βακαρέστι, το Αϊούντ, την Ποάρτα Άλμπα, το Κάβνιτς και απελάθηκε στο Μπαραγκάν. Ήταν μεταξύ των τελευταίων πολιτικών κρατουμένων που απελευθερώθηκαν από το Αϊούντ, στις 21 Αυγούστου 1964. Ήταν ένας άψογος ιππότης, αρνούμενος την επανεκπαίδευση από το Αϊούντ, όπως ακριβώς το 1944 είχε αρνηθεί να επιστρέψει στη χώρα από τη Σοβιετική Ένωση (όπου απελάθηκε στα στρατόπεδα στο Οράνκι, την Καραγκάντα ​​και τη Μαναστάρτσα) με την προδοτική μεραρχία «Tudor Vladimirescu».

Στις ψυχές των πρώην πολιτικών κρατουμένων παρέμενε το «Χριστός ανέστη, αδελφοί!», από ένα μεσάνυχτο της Ανάστασης του Κυρίου, που διακηρύχθηκε από τον Πατέρα Δημήτριο κάπου στην αποικία εργασίας στη Χερσόνησο - «Valea Neagră», όπου υπέφερε μαζί με την 34η ταξιαρχία ιερέων. Τιμωρήθηκε, στάλθηκε στη φυλακή, γδύθηκε, αλλά ένιωθε ότι «το χέρι Του αγγίζει το μέτωπό μου με θερμή ευλογία».

Μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του, στις 21 Σεπτεμβρίου 1995, ο Σεβάσμιος Πατέρας Δημήτριος κουβαλούσε στην ψυχή του «το μύρο από τα μέτωπα εκείνων που πέθαναν. Οι καρδιές τους χτυπούσαν στις καρδιές μας και τα όνειρά τους για νίκη είναι τα όνειρά μας για το αύριο».

Είθε να συμμεριστούμε τις προσευχές του Πατέρα Δημήτριου Μπεγιάν, αυτού που στα μπολσεβίκικα μπουντρούμια γνώρισε τις «χαρές του πόνου»!