Την δεκάτη έκτη του ίδιου μήνα η Μνήμη του Αγίου Μάρτυρα Διομήδη και η Ανάμνηση της Εισόδου της Αχειροποίητης Εικόνας του Κυρίου από την Έδεσσα στην Κωνσταντινούπολη.

 

 

Την δεκάτη έκτη του ίδιου μήνα η Μνήμη του Αγίου Μάρτυρα Διομήδη και η Ανάμνηση της Εισόδου της Αχειροποίητης Εικόνας του Κυρίου από την Έδεσσα στην Κωνσταντινούπολη

Ο Άγιος Μάρτυρας Διομήδης

Ο Άγιος Διομήδης υπήρξε αθλοφόρος του Χριστού τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά την κοίμησή του. Γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, από οικογένεια ευγενών και διακεκριμένων προγόνων. Ο ίδιος, με την προσωπική του αρετή, έγινε ακόμη πιο ένδοξος.

Ασκούσε την ιατρική και θεράπευε τις σωματικές ασθένειες όσων τον πλησίαζαν, ενώ παράλληλα θεράπευε και τις ψυχές τους με την πίστη και τη διδασκαλία του για τον Χριστό.

Την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, το 288 μ.Χ., άφησε την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου συνέχισε να ευεργετεί τους ανθρώπους, τόσο με την ιατρική του τέχνη όσο και με την καθοδήγηση προς τη χριστιανική πίστη.

Κατηγορήθηκε στον αυτοκράτορα, ο οποίος έστειλε στρατιώτες για να τον φέρουν μπροστά του. Όταν όμως έφτασαν, ο Διομήδης είχε ήδη παραδώσει την ψυχή του στον Θεό. Τότε οι απεσταλμένοι, θέλοντας να εκπληρώσουν την εντολή, του έκοψαν το κεφάλι και το πήγαν στον αυτοκράτορα. Εξαιτίας αυτής της ασπλαχνίας, τυφλώθηκαν αμέσως.

Ο Διοκλητιανός, βλέποντας την κεφαλή του Αγίου, διέταξε να την επιστρέψουν και να την τοποθετήσουν ξανά στο σώμα του. Μόλις έγινε αυτό, οι τυφλωμένοι ανέκτησαν την όρασή τους. Η μνήμη του Αγίου τιμάται στον μαρτυρικό ναό του, που βρίσκεται μέσα στον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου κοντά στη Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης.

Η Αχειροποίητη Εικόνα του Κυρίου

Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, πραγματοποιούσε πολλά θαύματα, όπως αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Η φήμη Του διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο και έφτασε και στην πόλη Έδεσσα.

Ο βασιλιάς της Εδέσσης, Άβγαρος, ποθούσε να Τον δει, αλλά δεν μπορούσε να Τον πλησιάσει, γιατί έπασχε από ανίατη αρρώστια: μαύρη λέπρα, που είχε καλύψει όλο του το σώμα, και αρθρίτιδα που του προκαλούσε φρικτούς πόνους.

Κατά τις ημέρες των Παθών του Κυρίου, ο Άβγαρος έστειλε επιστολή στον Ιησού με τον ζωγράφο Ανάνια, ζητώντας Του να έρθει για να τον θεραπεύσει. Ο Ανάνιας θέλησε να ζωγραφίσει την όψη Του, αλλά δεν μπορούσε, γιατί η μορφή Του άλλαζε συνεχώς.

Τότε ο Χριστός, γνωρίζοντας την πρόθεσή του, Του έδωσε ένα τετραπλό μαντήλι. Αφού σκούπισε το πρόσωπό Του με αυτό, αποτυπώθηκε επάνω θαυματουργικά η άχραντη μορφή Του. Του έδωσε επίσης επιστολή για τον Άβγαρο, στην οποία έλεγε ότι δεν μπορεί να έρθει, γιατί πρέπει να ολοκληρώσει το έργο για το οποίο στάλθηκε από τον Πατέρα, αλλά μετά την Ανάληψή Του θα στείλει έναν από τους μαθητές Του, τον Θαδδαίο, ο οποίος θα τον θεραπεύσει απόλυτα και θα βαπτίσει εκείνον και τους υπηκόους του.

Όταν ο Άβγαρος παρέλαβε την εικόνα, την ασπάστηκε με ευλάβεια και αμέσως θεραπεύτηκε, μένοντας μόνο ένα μικρό σημάδι λέπρας στο μέτωπο.

Μετά την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου, ο Απόστολος Θαδδαίος έφτασε στην Έδεσσα, βάπτισε τον Άβγαρο και τον λαό του, και θεράπευσε και το τελευταίο σημάδι. Τότε ο Άβγαρος, από ευγνωμοσύνη, τοποθέτησε την αχειροποίητη εικόνα του Χριστού στην πύλη της πόλης και έγραψε από κάτω:

«Χριστέ ο Θεός, σε όποιον ελπίζει σε Σένα δεν θα λείψει ποτέ η βοήθεια».

Η Απόκρυψη και η Επανανακάλυψη της Εικόνας

Με τον καιρό, ο γιος και διάδοχος του Άβγαρου εγκατέλειψε την πίστη και επέστρεψε στην ειδωλολατρία. Τότε ο επίσκοπος της πόλης, για να προστατέψει την εικόνα, την έκρυψε πίσω από κεραμίδι και την έκλεισε μέσα σε τοίχο, τοποθετώντας και αναμμένο λύχνο μπροστά της.

Έμεινε κρυμμένη για περισσότερο από πεντακόσια χρόνια. Την εποχή που οι Πέρσες πολιόρκησαν την Έδεσσα (615 μ.Χ.), η εικόνα αποκαλύφθηκε θαυματουργικά στον επίσκοπο Ευλάβιο. Βρέθηκε ανέπαφη, μαζί με τον λύχνο που εξακολουθούσε να καίει, και στην κεραμίδα είχε αποτυπωθεί δεύτερη όμοια εικόνα.

Με την εικόνα αυτή, ο επίσκοπος έσωσε την πόλη: το λάδι από τον λύχνο χρησιμοποιήθηκε για να ανάψουν φωτιά, η οποία έκαψε τους Πέρσες επιτιθέμενους.

Η Μεταφορά στην Κωνσταντινούπολη

Αργότερα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ρωμανός Β΄ (956–963) θέλησε να αποκτήσει την εικόνα. Πλήρωσε μεγάλο χρηματικό ποσό στον άρχοντα της Εδέσσης και απελευθέρωσε 200 Σαρακηνούς αιχμαλώτους.

Η εικόνα μεταφέρθηκε με επίσημη πομπή, και κατά την πορεία σημειώθηκαν πολλά θαύματα. Στις 15 Αυγούστου 944 έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε προσωρινά στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών.

Την επόμενη μέρα, 16 Αυγούστου, μεταφέρθηκε με μεγάλη πανήγυρη στον ναό της Αγίας Σοφίας και στη συνέχεια στον ναό της Θεοτόκου του Φάρου, μέσα στο παλάτι, όπου φυλάχθηκε ως ιερό κειμήλιο και προστάτης της Βασιλεύουσας.

Την ίδια ημέρα η μνήμη του Αγίου Γεράσιμου του νέου του εν Κεφαλληνία 

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τη παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής. Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. 

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του,

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος. Στο Άγιον Όρος ο Άγιος Γεράσιμος έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας. Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας.

Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο. Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου. Το 1548 ο Άγιος Γεράσιμος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια.

Στη Ζάκυνθο ο Άγιος Γεράσιμος ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί. Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. 

Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία. Ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία. Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος, ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού. Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Γι’ αυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ