Τὸ εἰδικὸ χαρακτηριστικὸ
ποὺ ἑνώνει
ὅλες τὶς κοῦκλες τοῦ κόσμου,
παρὰ τὶς ὅποιες ἄλλες διαφορές τους,
εἶναι ἡ διαδικασία τῆς «ἐμψύχωσης».
Ὁποιοδήποτε «πράγμα»
μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ
σὲ «κούκλα»
ἀρκεῖ νὰ περάσει ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ ἄψυχου
στὴν κατάσταση τοῦ ἔμψυχου
μέσῳ τῆς πίστης τοῦ παίκτη
καὶ τοῦ θεατῆ (ποὺ μπορεῖ νὰ ταυτίζονται)
στὴν αὐτονομία τῆς «ζωῆς»
τοῦ νέου αὐτοῦ πλάσματος.
Ἡ ἐμψύχωση μπορεῖ νὰ γίνει
μὲ πολλοὺς τρόπους,
ἀκόμα καὶ ἀσύνειδα,
ὅπως ὅταν γιὰ παράδειγμα
κατηγοροῦμε τὸ αὐτοκίνητό μας ὅτι χάλασε
ἐπίτηδες τὴ στιγμὴ ποὺ βιαζόμασταν
καὶ τοῦ μιλᾶμε σὰν σὲ ζωντανό,
ἀναγνωρίζοντας πρόθεση στὶς πράξεις
του...
Στάθη Μαρκόπουλου
Ἡ θεατρικὴ κούκλα
(ἀπόσπασμα)
Ἀφιέρωμα "Τὸ παιχνίδι",
τεῦχος 381, Σεπτέμβριος 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου