2 Δεκεμβρίου 1985.
Το ξεροβόρι σφυρίζει ἐντέχνως ὡς κοχλίας μία απόκοσμη μουσική.
-Τὸν ἀκοῦς, Γέροντα, τὸν βοριᾶ πῶς τραγουδᾶ;
- Φέρε τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Δεκεμβρίου, νὰ διαβάσουμε τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου τοῦ Φιλεώτου. Έχει πολλὰ νὰ μᾶς πῆ. Θὰ σοῦ διηγηθῶ καὶ μία ἱστορία ποὺ ἄκουσα ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς πατέρες.
Δίπλα στην σόμπα στο δωμάτιο τοῦ Γέροντα, μὲ τὴν λάμπα πετρελαίου κρεμασμένη στον τοίχο, ἄνοιξα τὸ βιβλίο γιὰ νὰ διαβάσω.
-Περίμενε, θὰ σοῦ πῶ. Λέγουν οἱ πατέρες ὅτι στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Άννης ἦταν ἕνας πολὺ ἐνάρετος μοναχός, ποὺ τὸν ἔλεγαν Προκόπιο. Ἀσχολεῖτο πολὺ μὲ τὴν νοερά προσευχὴ καὶ ἐπιθυμοῦσε πάντοτε νὰ ὑμνῆ καὶ νὰ δοξάζη τὸν Κύριο με ψαλμωδίες, ἂν καὶ δὲν τὰ κατάφερνε καὶ πολὺ καλά.
Ἕνα βράδυ, λοιπόν, μὲ ξεροβόρι ὅπως τώρα, παρουσιάζεται ὁ διάβολος ἔξω ἀπὸ τὸ καλύβι του κρατώντας ἕνα βιολί. Άρχισε νὰ παίζη τόσο όμορφα, τόσο μαγευτικά μέσα στην νύχτα, ποὺ ὁ Προκόπιος σάστισε. Ποτὲ δὲν εἶχε ἀκούσει τέτοιο ρυθμὸ καὶ τέτοια μελωδία. Δὲν ἄντεξε, λοιπόν, καὶ βγῆκε ἔξω νὰ δῆ ποιός παίζει βιολί.
Είδε τότε τὸν διάβολο πάνω σὲ ἕνα δένδρο, ὁ ὁποῖος τοῦ συστήθηκε σὰν τέλειος δάσκαλος τῆς μουσικῆς καὶ τῆς ψαλμωδίας καὶ τοῦ εἶπε: «Ἂν θέλης, Προκόπιε, νὰ δοξάζης τὸν Θεὸ μὲ προκοπὴ στὴν μουσική, κάνε με δάσκαλό σου καὶ θὰ γίνης ὁ σπουδαιότερος καὶ καλύτερος ἀπ' ὅλους. Θὰ κάνωμε ὅμως μία συμφωνία: Να σταματήσης νὰ ἐπικαλῆσαι τὸ ὄνομα αὐτὸ ποὺ λὲς κρατώντας τὸ κομποσχοίνι».Ὁ Προκόπιος ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ὁ σατανᾶς ἔγινε ἄφαντος. Ἀπὸ τότε ἔβλεπε στὸν ὕπνο του σὲ ὄνειρο τὸν πειρασμὸ νὰ παίζη βιολί γι' αὐτὸ ἔγερνε κάθε βράδυ στην κλίνη του κρατώντας ἕνα Σταυρὸ στὸ χέρι, γιὰ νὰ διώχνη τὸ κακό. Ὁ π. Προκόπιος ἔχει κοιμηθῆ πρὶν ἀπὸ πολλά χρόνια, ἀλλὰ ὅταν τὰ βράδιὰ ἀκούγεται ὁ ἄνεμος νὰ σφυρίζη μουσικῷ τῷ τρόπῳ, ὅπως τώρα, λέμε ότι εἶναι ὁ πειρασμός που παίζει το βιολί του στὸ ὄνειρο τοῦ π. Προκοπίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου