«Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον νά ἐπωφελούμαστεἀπό τίς ἐμπειρίες ἄλλων. Μιά γνωστή μου κυρία, μοῦ διηγήθηκε:

«Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον νά ἐπωφελούμαστε

ἀπό τίς ἐμπειρίες ἄλλων. Μιά γνωστή μου κυρία, μοῦ διηγήθηκε:

Για πρώτη φορά έλαβα συνείδησι τῆς ὑπάρξεων,

τοῦ Θεοῦ, ὅταν στην παιδική μου ηλικία μοῦ ἐπέτρε

ψαν νὰ ἐπισκεφθῶ τό καλλιτεχνικό εργαστήριο και

ποιου ηλικιωμένου ἀνθρώπου, πού ἔφτειαχνε τεχνη

τὰ ἄνθη μέ κερί. Τό ἐργαστήριο ἦταν ἕνα διασκευ

ασμένο υπερώο μέ μεγάλα παράθυρα, στην κορυφή

μιᾶς σαραβαλιασμένης σκοτεινῆς σκάλας.

Όταν άνοιγε ἡ πόρτα, ἐκεῖνος πού ἔμπαινε

μέσα, αυτοστιγμεί θαμπωνόταν ἀπό τό ζωηρό φῶς.

Επρόκειτο γιά μιά μάχη φωτός. Παντοῦ ὑπῆρχαν

ἄνθη.

Ὁ σεβάσμιος καλλιτέχνης ἐργαζόταν σ᾿ ἕνα παλαιό τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Στεκόμουν και

ταμαγεμένη καί τόν παρατηροῦσα, ὅπως ἦταν μέ τά

ἄσπρα μαλλιά καί τά πυκνά φρύδια του, νά φτειάχνη ἕνα πολύ δικό του, τεχνητό ἄνθος, ὅμοιο μέ φυσικό!

Μιά μέρα στάθηκα καταγοητευμένη μπροστά

σ᾿ ἕνα μικρό κύπελλο μέ τά ώραιότερα ἄνθη, πού

θὰ μποροῦσε νά φαντασθῆ κανείς. Ὁ ἡλικιωμένος

ἄνθρωπος ἦλθε καί στάθηκε πίσω μου. Ήταν ψηλός,

ἀλλά ἔσκυψε καί μέ κοίταξε μέ τά γαλανά μάτια του.

Σοῦ ἀρέσουν;, μέ ρώτησε.

Είναι θαυμάσια, ἀπάντησα παίρνοντας βαθειά

αναπνοή. Δέν μπορῶ νά πιστέψω ότι αυτά δέν ἀναπτύσσονται.

—Ὄχι, παιδί μου, εἶπε καθώς ἀκουμποῦσε τό χέρι

του πάνω στο κεφάλι μου. Μπορῶ νά φτειάχνω

ὡραῖα ἄνθη, μερικές φορές περίπου τέλεια. Όμως,

μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά δίνη τή σπίθα τῆς ζωῆς

Ποτέ δέν λησμόνησα τά λόγια του. Καί ἀπό τότε

τὰ ἔφερνα πάντα στό νοῦ μου. "Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά δίνη τή σπίθα τῆς ζωῆς!" Σ᾿ ἕνα ἔθνος. Σέ μιά

ὁμάδα. Σέ μιά ἀτομική ψυχή.

Τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ὅσο κι ἂν φαίνωνται τέ-

λεια όταν τα κοιτάζη κανείς ἐπιφανειακά, ποτέ

δὲν ἔχουν ζωή. Τήν ἀποκτοῦν μόνο ἂν ὁ Θεός

ἐργασθῆ μέσα σ' αυτά. Μόνο μέ τή δική Του ἐνέρ

γεια» (F. Andrew, Ἡ Ὑποδειγματική Προσευχή, στο

περ. Λν, φ. 30, 1).

Βιβλιογραφία. Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κωστώφ.  ΑΛΆΘΗΤΟΣ ΟΔΗΓΌΣ.