Στὸ εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς λέει ὅτι
ὅποιος ἔχει πίστη ὡς κόκκο σινάπεως
μπορεῖ νὰ μετακινήσει τὸ βουνὸ αὐτό.
Θὰ ἦταν ἀστεῖο νὰ ἔχουμε πίστη
γιὰ νὰ μετακινοῦμε βουνά,
ἂν καὶ πολλοὶ θὰ ἐντυπωσιάζονταν
μὲ τὸ μαγικὸ θέαμα
(ἡ πίστη γιὰ πάρα πολλοὺς
εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς:
κάτι θεαματικό, ὑπερβατικό,
ποὺ ὅμως αἴφνης πιστοποιεῖται
ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις.
Ἕνα βουνὸ ποὺ πάει περίπατο
ἤ, ἔστω, κάποιο καντήλι
ποὺ κουνιέται κ.ο.κ).
Ποιὸ βουνὸ μετακινεῖ ἡ πίστη;
Μὰ ὁτιδήποτε ἀποτελεῖ
στὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς
ἕναν ὄγκο τεράστιο
ποὺ σὲ συνθλίβει,
ἕνα βουνὸ ἀπὸ προβλήματα
ποὺ σὲ καθηλώνουν.
Κάτι ποὺ ξέρεις ὅτι,
ὅπως καὶ ἕνα βουνό,
δὲν πρόκειται νὰ μετακινηθεῖ.
Εἶναι ἐκεῖ, κι ἐσὺ ἀπὸ κάτω του.
Τὸ μεγαλύτερο τέτοιο «βουνὸ»
εἶναι προφανῶς ὁ θάνατος.
Καὶ τί λοιπόν;
Εἶναι ἡ πίστη ἕνας τρόπος νὰ ἐπιλυθοῦν
τὰ προβλήματα τοῦ καθενός μας;
Ἡ σχέση μὲ τὸν Θεὸ εἶναι ἕνας τρόπος
τακτοποίησης τῶν ἐπιμέρους
προβλημάτων καὶ ὑποθέσεών μας;
Ἂς ἀπαντήσει ὁ καθένας σὲ αὐτό.
Ὁ Θεὸς καὶ ἡ πίστη σὲ αὐτὸν εἶναι πάντως
ἕνας «τρόπος» καὶ ἕνας «τόπος»
ὅπου ἐνῷ μπορεῖ (σὲ αὐτὴν ἐδῶ τὴ ζωὴ)
νὰ μὴν ἐπιλύεται κανένα πρόβλημα
ἤ, ὡς συνήθως,
αὐτὰ νὰ συσσωρεύονται,
νὰ τὰ βιώνεις «ἀλλιῶς»
(κάτι ποὺ πολὺ θὰ θέλαμε
θαρρῶ ὅλοι νὰ μᾶς χαριστεῖ),
ἔστω ὡς κάτι λιγότερο
ἀπὸ ἕνα ἀμετακίνητο βουνό.
Γ. Μπ.
Άπὸ τὴ στὴλη "ἀνεμοδείκτης"
τεῦχος 382, Ὀκτώβριος 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου