“Τὰ Χριστούγεννα τοῦ μπαρμπα-Μανώλη”
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Μέρος 1ο: Ἡ Μοναξιὰ τοῦ Χειμῶνα
Ὁ μπαρμπα-Μανώλης καθόταν στὴν παλιά του καρέκλα, κοιτάζοντας τὴ φλόγα τοῦ τζακιοῦ νὰ χορεύει μοναχική. Τὰ χρόνια εἶχαν περάσει βαριὰ πάνω του, σὰν χιόνι ποὺ σωρεύεται στὶς στέγες. Ἡ γυναίκα του, ἡ Ἑλένη, εἶχε φύγει πρὶν δυὸ χρόνια, κι ἀπὸ τότε τὸ σπίτι ἦταν σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του.
Ἔξω, τὸ χωριὸ ἑτοιμαζόταν γιὰ τὰ Χριστούγεννα. Φωτάκια στόλιζαν τὰ παράθυρα, παιδικὲς φωνὲς γέμιζαν τὰ σοκάκια. Ὁ μπαρμπα-Μανώλης ὅμως εἶχε κλειδώσει τὴν πόρτα του καὶ στὴν ψυχή του. «Τί Χριστούγεννα;» μουρμούριζε. «Γιὰ ποιόν νὰ στολίσω; Γιὰ ποιόν νὰ μαγειρέψω;»
Χτύπησαν τὴν πόρτα. Μιὰ φορά, δυό, τρεῖς. Δὲν ἀπάντησε. Ἦταν σίγουρα ὁ παπα-Νικόλας ἢ κάποιος γείτονας νὰ τὸν καλέσει σὲ γιορτή. Δὲν ἤθελε ἐλεημοσύνη συναισθημάτων. Προτιμοῦσε τὴ μοναξιά του, παρέα μὲ τὶς ἀναμνήσεις ποὺ τὸν ἔκαιγαν πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὴ φωτιὰ τοῦ τζακιοῦ.
Ὅταν οἱ φωνὲς ἔσβησαν, κοίταξε τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας στὸν τοῖχο. «Συγχώρεσέ με», ψιθύρισε, «ἀλλὰ ἡ καρδιά μου εἶναι πέτρα».
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Ἡ θλίψη, ὅταν κλείνει τὴν πόρτα στοὺς ἄλλους, κλείνει καὶ τὴν πόρτα στὴν παρηγοριά.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου