Μήπως;

Μήπως;

Τι λοιπόν;

Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι’ απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε, τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε, τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;

Κι’ αυτό τρέμομε μήπως το χάσωμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπομε, της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτα άλλο;

Στερνό μας απόριμμα το κορμί, που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω από τους τάφους ανθίζει;

Κι’ ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο, μήπως πέρ’ από τον θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα,

κι’ αντί να ’ρθει μια νύχτα αξημέρωτη, ξημερώνει μι’ αβραδιάστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στον θάνατο, κι’ η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε και είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Η Εκκλησία στέκεται σιωπηλή μπροστά σε αυτά τα ερωτήματα και δεν τα σβήνει. Τα παραλαμβάνει όπως είναι, με δέος και φόβο Θεού, και τα αφήνει να φωτιστούν από το φως της Αναστάσεως. Δεν ομολογεί τον τάφο ως τέλος, αλλά ως αναμονή. Δεν βλέπει το σώμα ως στερνό απόρριμμα, αλλά ως ιερό σκεύος που κατατίθεται στη γη με ελπίδα. Δεν αποδέχεται τη φθορά ως αλήθεια, αλλά ως πέρασμα προς την αφθαρσία.

Η ζωή δεν μετριέται μόνο με ό,τι αγγίζεται, ακούγεται και βλέπεται. Υπάρχει ζωή κρυμμένη, μυστική, που δεν φθείρεται και δεν θάβεται. Υπάρχει αλήθεια που δεν χωρά στον φόβο του θανάτου. Κι εκεί όπου ο άνθρωπος υποψιάζεται σκοτάδι, η Εκκλησία ομολογεί φως ανέσπερο. Εκεί όπου νομίζουμε πως όλα σβήνουν, αρχίζει η ημέρα που δεν γνωρίζει εσπέρα.

Γι’ αυτό και η ελπίδα δεν θάβεται. Περιμένει. Και η προσμονή δεν είναι πλάνη, αλλά υπόσχεση. Διότι ο θάνατος δεν έχει την τελευταία λέξη, και η ζωή δεν τελειώνει στο χώμα. Ζούμε εν αναμονή Αναστάσεως και προσδοκώμε ζωήν του μέλλοντος αιώνος.