ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΙΝΕΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΝΑΙ ΕΙΣ ΙΕΡΕΑ

ΠΡΟΣ σε, τέκνον μου, τον ετοιμαζόμενο ίνα δια της επιθέσεως των χεριών του Επισκόπου προχειρισθής ιερέας και καταστής ούτως οικονόμος των μυστηρίων και διανομεύς του λόγου της ζωής, προς σε αποβλέπει ή παρούσα παραίνεσις, σκοπό έχουσα, όπως επιστήση την προσοχή σου και εφελκύση την καρδία σου και την θέλησιν επί το ιερό στάδιο της θείας διακονίας, την οποίαν αδιαλείπτως και μετά της απαι­τουμένης ευλάβειας και ακριβείας οφεί­λεις να μελετάς και να εξετάζης, ιστάμε­νος ήδη επί του προπυλαίου της μακαρίας Σιών. Διό και διαγράφω σοι σχέδιο προπαιδευτικής ασκήσεως του τε νοός και της καρδίας, της προαιρέσεως και του βίου, και γίνομαι οδηγός σου στο στάδιο της προετοιμασίας σου, για να καταξιωθής ειπείν εν καιρώ προς τον Κύριον «ετοίμη ή καρδία μου ό Θεός, ετοίμη ή καρδία μου», ή κατανοήσας την ιδίαν σου ασθένεια, εκ βάθους ταπει­νοφροσύνης βοήσης «προχείρισαι δυνάμενον άλλον όν αποστελείς» (έξοδος δ' 13). Συ δε προπαρασκευαζόμενος προς τοιαύτην υψηλή και επίμοχθο υπηρεσία περιλαμβάνουσαν την έσω και έξω ζωή, και γη και τον ουρανό, το πρόσκαιρο και την αιδιότητα, κλαύσον και προσεύχου, δοκίμαζε σεαυτόν, και θεώρησον το βάθος της αμαρτωλής σου φύσεως, αλλά εν τοσούτω, μη αμφιβάλλης περί της Παντοδυνάμου αγαθότητος του Αγίου Πνεύματος, του αναπληρούντος τα
ελλείμματα ημών και θεραπεύοντας τας ασθενείας των ταπεινών τη καρδία. Έχε τοιαύτην διάθεσιν ψυχής, και δοθήσεται σοι ό εξ ύψους φωτισμός, ή δε οδός σου κατευθυνθήσεται. Άλλα προς τούτο έχεις ανάγκη γνώσεων υγιών, αισθημάτων αγαθών, βουλευμάτων ιερών και αγίων.
Γνωρίζεις, αγαπητέ, ότι οι της Χριστιανικής αρετής πολύμοχθοι αγώνες εκτελούνται μόνον δια σταθεράς αποφάσεως αυτή δε ζωογονείται υπό της υγιούς και προσεχτικής συλλήψεως του σκοπού της καρδίας και της θελήσεως άνευ τούτου οι υψηλότεροι σκοποί και τα προβουλεύματα θέλουσι μείνει ευτελή λεί­ψανα γνώσεως άκαρπου και ανώφελους.
Άλλα τις ή ωφέλεια εκ της τοιαύτης γνώσεως; «η γνώσις φυσιοί ή δε αγάπη οικοδομεί» (Α' Κορινθί, η' 2), λέγει ό θείος Απόστολος τοιαύτη ψυχρά γνώσις μόνο επαίρεται και φυσιούται, και διαμένει νεκρά, μη εμπνέουσα την ευσέβεια και την αρετή, και μη διδάσκουσα τον αληθή ζήλο του ιερού ποιμένος, τον υ­πό της ιερωσύνης απαιτούμενον.
Αλλ` αφού ταύτα ούτως εχουσι, τι ωφελήσει ή τοιαύτη γνώσις τον άνθρωπο; Και πόσο θλιβερό θέλει είσθαι, εάν εκ της ιεροσύνης, αντί της προσδοκώμε­νης ωφελείας, πρόκυψη ζημία και βλά­βη εις τον ποιμαίνοντα και τους ποιμαινομένους, σκανδαλιζομένους υπό της αλαζονείας και της επάρσεως! Φόβου, τέκνον μου, την τοιαύτην' κατάχρησιν, φυλάττου γιανά μη υποπέσης υπό την αυστηρά εκείνη τιμωρία την απειληθείσα υπό Του. Σωτήρος ημών Χριστού «εκείνος δε ό δούλος ό γνούς τό θέλημα του Κυρίου εαυτού και μη ετοιμάσας μηδέ ποιήσας προς το θέλημα αυτού, δαρήσεται πολλάς». (Λουκ. ιβ' 47). Διό υπέρ πάσαν προσφοράν και θυσίαν, απαιτείται από σου ή προς τον Κύριο αγάπη πλεονάζουσα, λίαν Ισχυρά, εκ του ιδίου περισσεύματος εκχεομένη επί τα αρνία και τα πρόβατα , του λογικού ποι­μνίου διότι περί παντός διδάσκει σε ή τοιαύτη αγάπη, ή θερμαίνουσα την καρδία, ή φωτίζουσα τον νούν και αναζωπυρούσα πάν το περί αυτήν. Καθώς δε οι νοερές δυνάμεις βαθμηδόν τελειοποι­ούνται δια των γνώσεων, ούτω και ή καρδία βαθμηδόν εξευγενίζεται δια των αξίων του ανθρώπου αισθημάτων, τον αυτόν τρόπον και ή θέλησις κατά μικρόν ανυψούται προς τας ιεράς επιθυμίας και σκέψεις. Άλλα και ή αγία θέλησις ή προς τους ποιμαντορικούς αγώνας ένθεο ζήλο πνέουσα, εν ονόματι του αρχιποίμενος Χριστού και της σωτηρίας των ποιμαινομένων βαθμηδόν ζωογονείται και ενισχύεται όθεν ανάγκη πασά, ίνα Συ ό κληθείς προς το «δουλεύειν τω Κυρίω εν τω Ναώ αυτού» συλλογισθείς ώριμως τε και πρωίμως και μετά εξηκριβωμένης προσοχής, προς τι άραγε προωρίσθης, πόσον μέγα το αξίωμα δια το οποίον η του Υψίστου πρόνοια εξελέξατό σε, πόσο ποικίλα και αξιάγαστα της μελλούσης σου κλήσεως τα καθήκοντα, οποίας επιστήμης και εμπειρίας ανάγκη, οποία ζώσα και ένθερμος αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, και οποίος ακάματος ζήλος απαιτείται, ίνα δια παντός του ζήν ακλονήτως τε, και θεοφιλώς βαδίζει το μακάριο στάδιο του προκειμένου σοι ποιμαντορικού λειτουργήματος, ειδώς καλώς από τούδε, ότι πρόκειται σοι οδοιπορία «δια στενής πύλης και τεθλιμμένης οδού» στην βασιλεία των ουρανών' αλλά οδοιπορία μετά των ψυχών εκείνων τας οποίας ό νυμφίος αυτών και Κύριος παραδώσει τη καθοδηγία σου.
Δέχθητι λοιπόν από καρδίας, φίλε υιέ, τας προβαλλόμενος σοι ταύτας; πατρικάς παραινέσεις και υπομνήσεις, μή­πως ως ανερμάτιστον πλοίων εις άπειρο πέλαγος εμπεσών, καταποντισθής υπό αγρίων κυμάτων του βιοτικού κλύδωνος.
Εν πρώτοις θεωρήσωμεν τί οφεί­λεις να γνωρίζης, της ιεροσύνης την χά­ριν λαβών.
Πρεσβύτερος της Ορθοδόξου Αποστολικής Εκκλησίας χειροτονηθείς οφείλεις να γνωρίζης.
α) τον γραπτό λόγο του Θεού τον εν τη Παλαιά και Νέα Διαθήκη και εν τω Νόμω του Κυρίου να μελετάς ημέρας και νυκτός
β) οφείλεις να γινώσκης, και μετ' επιμε­λείας να αντλης εξ αυτών των θείων πη­γών πάσα την διδασκαλία της Εκκλη­σίας την διασωθείσα αμετάβλητο από της εποχής των Αγίων Αποστόλων μέ­χρι των Οικουμενικών Ιερών Συνόδων, και έκτοτε μέχρις ημών. Διαιρείται δε ή διδασκαλία αυτή στην Κατηχητική, την οδηγούσαν ημάς στην προς τους χριστιανούς παράδοσιν των αληθειών της πίστεως και των εντολών του Χριστού, και στην υψηλοτέρα, δηλονότι την Δογματική την Ηθική και την Ποιμαντική Θεολογία. Αυτή υπάρχει άφευκτος στους Ιερείς, ως οπλίζουσα αυ­τούς κατά των αιρέσεων, των σοφισμάτων της ψευδοσοφίας και των σκανδάλων της κοσμικής αυταρέσκειας.
γ/). Οφείλεις να εγκύπτης στην μελέτη των συγγραμμάτων των Αγίων ημών Πατέρων και της Εκκλησιαστικής Ιστορίας μελετών συγχρόνως και την ιστορία του αμαρτωλού και αναπλαττομένου παρά Θεού ανθρωπίνου γένους, το δε έχει σταθερά πίστη προς τον σώζοντα Θεό και το γινώσκειν τας περιστάσεις του παρ' αυτού σωζομένου, ιδού ή κεφαλαιωδεστέρα επιστήμη του δοκίμου ποιμένος, όστις χρεωστεί να μνημονεύη ότι ό Θεός και ό άνθρωπος επιγινώσκεται εντώ Θεανθρώπω Κύριω ημών Ιησού Χριστό.
δ') Οφείλεις να μάθης και να κρατής τας ιεράς παραδόσεις της Εκκλησίας, αίτινες συνιστώσι την κυριωτάτη εγγύησιν της ταυτότητος και ακεραιότητος των βιβλίων της Θείας Γραφής.
ε')Οφείλεις να μελετήσης τους Ιερούς Κανόνας, των επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των εννέα τοπικών και τους υπό της Εκκλησίας κυρωθέντας κανόνας των Αγίων Πατέρων, Ίνα γενόμενος πάρεδρος πνευματικού δικαστηρίου εφαρμόζης τον νόμο εις τας προκύπτουσας διαφοράς μεταξύ των Χριστιανών
στ.') Πρόσθες εις ταύτα την βάσιμον μάθησιν του τυπικού της Εκκλησίας και της πε­ρί Ναού και Λειτουργίας βίβλο Συμεών του Θεσσαλονίκης. Σπούδασον λοι­πόν όπως απόκτησης τον νοερό τούτο πλούτο, ίνα το εμπιστευθησόμενόν σοι τάλαντο αποδώσης μετά τόκου τω Κυριώ σου..
Προ παντός δε άλλου, σκέπτου συνεχώς το μυστήριο πόσο ψηλό, δι ου σφραγισθήσειται ή διακονία σου και πό­σον αυτή Ιερά και αγία καθιερωμένη τη χάριτι και ενεργεία του Παναγίου Πνεύ­ματος. Μελέτα ευλαβώς τας θείας ταύτας αληθείας και φύλασσε αυτάς εις την μνήμη σου εν ονόματι Εκείνου, όστις μέχρι του νυν δίδει τη Εκκλησία αυτού ποιμένας _ και διδασκάλους, ό ποιμήν ό -καλός, ό μόνος αιώνιος μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ό δούς την ψυχή αυτού αντίλυτρο όπερ πάντων όστις ήνοιξε τοις πάσι της ουρανίου βασιλείας τας πύλας, καλεί τους πάντας και τους ακούοντας της φωνής αυτού χειραγωγεί δια του Πνεύματος Αυτού εις τας μονάς του Ου­ρανίου Πατρός. Αναλογίσθητι ότι την ιερωσύνη συνέστησε και καθηγίασεν ουκ άνθρωπος, αλλά ό ποιητής του ου­ρανού και της γης, ό δημιουργός του βα­σιλείου της χάριτος Ιησούς Χριστός ό Σωτήρ του κόσμου εδωρήσατο αυτήν την Εκκλησία. Αυτός εξελέξατο, δίδαξε και απέστειλε στο κήρυγμα της αιωνίου ζωής και βασιλείας τους αγίους Αυτού μαθητάς: και Αποστόλους, αυτός επομένως δια των Αποστόλων εν τω Πνεύματι Αυτού εξελέξατο και αποκα­τέστησε προς υπηρεσία της Εκκλησίας τους διαδόχους αυτών. Αυτού και μέχρι τώρα δίδει εις αυτήν ου μόνον τους Επισκόπους, αλλά και τους πρεσβυτέ­ρους εις το είναι ποιμένας και διδασκά­λους «προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον, διακονίας εις οικοδομή του σώματος του Χριστού» «Έφεσ. Δ. 12»
Ο Κύριος Ιησούς, ή κεφαλή, της Εκκλησίας, ηυδόκησεν ανάδειξαι το μυστήριο τούτο πηγή χαριτόβρυτο και αδάπανο «καθώς απεσταλκέ με ο πατήρ καγώ πέμπω υμάς και τούτο ειπών, ενεφύσησε και λέγει αυτοίς «ΛΑΒΕΤΕ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ» (Ίωάν, κ.' 21). Αλλά ό Θεάνθρωπος Σωτήρ μετά του χαρίσματος το του συνήνωσε και το καθήκον του ποδηγετείν, βαπτίζειν και διδάσκειν τους άλλους εις σωτηρία. «Πορευθέντες μαθη­τεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδά­σκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. κη.' 19).
Απένειμε δε εις την Ιεροσύνη και το δικαίωμα της Εκκλησιαστικής οικονομίας και διοικήσεως, δούς και στους Αποστόλους και δια αυτών εις πάντας τούς διαδόχους αυτών την εξουσίαν του δεσμείν τε και λύειν τας των ανθρώπων αμαρτίας. «Λάβετε Πνεύμα Άγιο αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς αν τίνων κρατήτε κεκράτηνται». Ιωάν. Κ. 23) και αλλαχού: «αμήν λέγω υμίν, όσα εάν, δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα εν τω Ουρανώ».
Ούτως αρεστόν εγένετο τω Σωτήρι Θεώ, ίνα συστήση το θείον της Ιεροσύνης μυστήριο, ώστε δι' αυτού να αποκαθίστανται λειτουργοί και οικονόμοι των μυστηρίων «εν μέσοι λόγου ταραχώ­δους, εν πλήθει πλανώντων και πλανωμένων» (β. Τιμοθ. Γ. 13), καταγγέλλοντες προς τους ανθρώπους την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού. Όθεν δεν επιτρέπεται εις πάντας το δι­καίωμα του αναγεννάν εις ζωή πνευματική, τρέφει και στηρίζει τας καρδίας δια τροφής πνευματικής, θεραπεύει τας εξ αμαρτιών ασθενείας και αγιάζειν της συζυγίας τον δεσμό, αλλά μόνον εις εκείνους τους οποίους προς ταύτα παρα­σκευάζει ή πανσθενουργός και τελεταρχική χάρις του Αγίου Πνεύματος.
Υπάρχουσι γονείς οι γεννώντες εις ζωή φυσική, αλλά δια της χάριτος της Ιεροσύνης ό Θεός δωρείται τοις ανθρώποις και γεννήτορας γεννώντας εις ζωήν πνευματική μέγας ό νόμος της τεκνογο­νίας εις ζωή φυσική, διό οποιοιδήποτε και αν ώσιν οι γονείς, πάντοτε όμως εισίν άξιοι του σεβασμού και της τιμής των τέκνων αυτών, επιτυχόντων δι' αυτών παρά του Θεού το πολύτιμο δώρο της γεννήσεως. Άλλ' ασυγκρίτω λόγω υψη­λότερα ή κατά χάριν αναγέννησις εις ζωή πνευματική, ελευθερούσα μεν τον άνθρωπο εκ της προπατορικής αμαρτίας, της κατάρας και του πνευματικού θανάτου, ενούσα δ' αυτόν μετά του Θεού και οδηγούσα στη ζωή της αιωνίου μακαριότητας.
Εννόησον λοιπόν εκ τούτων, αγαπητέ, το θείον μεγαλείον του λειτουργήματος, προς το όποιον, κατ' ευδοκία της πανάγαθου προνοίας, και σύ ήδη καλούμενος, οφείλεις να ενδυθής πλήρη την πανοπλία του Πνεύματος, όπως ατρομήτως αντιπαραταχθής προς τας παγίδας του διαβόλου του μεταμορφουμένου σε άγγελο φωτός, και μετά προσοχής ευλαβούς και ζήλου κατά επίγνωσιν αφιερωθής στην μελέτη και άσκησιν της θεοδότου αληθείας.
Το δε ρηθέν υπό του Κυρίου προς τους μακάριους Αποστόλους, και στους διαδόχους αυτών αναντιρρήτως ανάγε­ται. «Καθώς απέσταλκέ με ό Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς» (Ιωάν . κ'., 21). Δια των Αποστόλων ή θεία αυτή αποστολή εις πάντας τους διαδόχους αυτών μετηνέχθη και κατά την δωρεάν του Χριστού εις πάντας τους λαμβάνοντας της Ιερουρ­γίας τον κλήρο. Καθώς ό Ιησούς Χρι­στός απεστάλη υπό του Πατρός, και ήλθεν στον κόσμο εν τω υπουργήματι του μεγάλου αρχιερέως όπως ιερουργήση την σωτηρία του κόσμου τοιούτοτρόπως οι θείοι Απόστολοι απεστάλησαν υπό του Χριστού και ήδη αποστέλ­λονται ύπ αυτού ποιμένες και διδάσκα­λοι δια της μεταδόσεως του θείου της Ιεροσύνης χαρίσματος, ίνα χειραγωγώσι τους ανθρώπους προς σωτηρία ,και τούς αγίους Αποστόλους διαδεχόμενοι γίνωνται οικονόμοι των μυστηρίων του, Θεού, διότι ούτοι είσιν -οι τας πνευματικάς ωδίνας πιστευθέντες και τον δια του βαπτίσματος τόκο επιτραπέντες. Διά τού των ενδυόμεθα τον Χριστόν, και συνθαπτόμεθα τω Υιό του Θεού και γινόμεθα μέλη της μακαριάς εκείνης κεφαλής, ώστε οι ιερείς ουχί μόνον των αρχόντων και βασιλέων, αιδεσιμώτεροι, αλλά και πατέ­ρων τιμιώτεροι διότι ούτοι μεν εξ αιμάτων και θελήματος σαρκός εγέννησαν, εκείνοι δε εκ της του Θεού γεννήσεως υπάρχουσιν αίτιοι εις ημάς της μακαριάς παλιγγενεσίας εκείνης, της ελευθερίας της αληθούς και της κατά χάριν υιοθεσίας.
Αληθώς θείον και ουράνιο το της Ιεροσύνης αξίωμα! οι εκλεκτοί των αν­θρώπων τη του Πνεύματος χάριτι λειτουργοί του Θεού και του γένους των ανθρώπων αναδεικνύονται, άνθρωποι ει­σέρχονται εις τον οίκον τού Παντοκρά­τορας και γίνονται διανομείς δώρων επουρανίων, συγκοινωνούσι τω θείω λειτουργήματι του Σωτήρος Χριστού, παρίστανται τω θρόνω της δόξης και χάριτος και αγγέλλουσιν εις πάσα την γη σωτήριο διδασκαλία και το πανάγιο θέλημα του βασιλέως των ουρανών. Άνθρωποι χειροτονούνται πρεσβευταί και μεσίται μεταξύ Θεού και ανθρώπων, αναφέρουσι προσευχάς και αναίμακτους θυσίας υπέρ των του λάου αγνοημάτων, ανοίγουσι τας ζωηρρύτους των αγίων μυστηρίων πηγάς και δικάζουσι τας των ανθρώπων ψυχάς, τη εντολή του Κυρίου επόμενοι «όσα εάν δήσητε επί της γης, εσταί δεδεμένα εν τω ουρανώ και όσα εάν λύσητε επί της γης, εσται λελυμένα εν τω ουρανώ». (Ματθ. ιη.' 18).
Ούτοι δε την αποστολή αυτών εκπληρούντες κατέχουσι τον τόπον των Αποστόλων, και παριστάνουσι το πρόσωπον του Χριστού, καθώς αυτός εβεβαίωσεν ειπών, «ό ακούων υμών εμέ ακούει και ο αθετών υμάς, εμέ αθετεί ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντα με» (Λουκ. ι· 16). Αλλά ούτοι εισί και συνεργοί Θεού, το άλας της γης το φως του κόσμου, ό τύπος της ποίμνης του Χριστού, κηρύσσοντες τον λόγον της χάριτος, λόγον ζωής επέχοντες και φωτίζοντες τους ανθρώπους τω φωτί και τη αληθείας της πίστεως, εκ τέκνων οργής , και κατάρας αναδεικνύοντες αυτούς υιούς και κληρονόμους του Θεού, συγκληρονόμους δε Χριστού και συγκοινωνούς της χάριτος αυτού εν τη βασιλεία των Ουρανών.
Άλλα το ιερόν τούτο λειτούργημα και δια την επί της γης ευημερία των ανθρώπων λίαν αναγκαίον υπάρχει ου­δείς αντιλέγει, ότι καλόν και σωτήριο έσεται, εάν πάντα τα μέλη της κοινωνίας εκπληρώσι μετά προσοχής, και φυλάττωσι μετ' ακριβείας τα καθήκοντα αυτών. -Αλλά ό ιερός ποιμήν προ των άλλων οφείλει Ίνα μεριμνά αδιαλείπτως, όπως οι πάντες γνωρίζωσι και φυλάττωσι τα καθήκοντα αυτών, «μη κατ' οφθαλμό-δουλείαν ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά ως δούλοι του Χριστού ποιούντες το θέλη­μα του Θεού εκ -ψυχής... ειδότες ότι ο εάν τι έκαστος ποίηση αγαθόν, τούτο κομιείται παρά του Κυρίου, είτε δούλος, είτε ελεύθερος (Έφεσ. στ.' 6-8). Θεώρησον τον αγαθόν και ενάρετο εκείνον ποιμένα, όστις μετά ζήλου εκπληροί τα ιερά αυτού καθήκοντα, και απολαμβάνει την οφειλομένη ευλάβεια και τα όσια αυτού δικαιώματα υπό της λογικής αυτού ποίμνης. Ιδού ηλίκην αγαθοποιό και σωτήριο επιρροή εξασκεί ούτος επί της κοινωνίας! Εις μεν τους άρχοντας και δυνάστας εμπνέει το πράον και χριστιανικό πνεύμα, προς την αγαθή και πατρική των υπηκόων διοίκησιν, εις δε τους υπηκόους, την προς αυτούς ειλικρινή υποταγή και ευπείθεια εις μεν τους γονείς παραγγέλλει την σπουδαιοτέρα μέριμνα περί της ανατροφής και εκπαι­δεύσεως των τέκνων αυτών, εις δε τα τέκνα την προς τους γονείς αυτών υπακοή, τιμήν και ευγνωμοσύνης
Τους μεν δούλους διδάσκει ίνα ωσί πιστοί και ειλικρινείς εις τούς κυρίους αυτών, τους δε κυρίους-συμβουλεύει ,ίνα υπάρχωσι κηδεμόνες και πατέρες των δούλων αυτών.
Ό ευσεβής και ζηλωτής ποιμήν συμμερίζεται τας συμφοράς του ορφανού και της χήρας, χαλιναγωγεί την αυθάδεια των αδίκων ανθρώπων, διεγείρει, την αγάπη και συμπάθεια ένθα βασιλεύουσι και ψυχρότης και αδιαφορία, περιο­ρίζει την αχαλίνωτον κενοφροσύνην και άνοιαν, υπερασπίζεται, την αθωότητα συνδιαλλάττει τους διαμαχομένους ησυχάζει και αναπαύει τους μεμψίμοιρους προλαμβάνει τας Αταξίας ενθαρρύνει, και προδιαθέτει τας αγαθός επιχειρήσεις και καθ' όσον δύναται συντελεί, εις την εκπλήρωσιν τούτων ούτω λοιπόν δια δια­φόρων τρόπων και μέσων συνεργεί εις την πρόοδο του κοινωνικού έργου όθεν ομολογουμένως ο αγαθός ποιμήν υπάρ­χει μέγας θησαυρός της κοινωνίας και πηγή αενάως τα , αγαθά απορρέουσα αλλά ούτος εστί και το, μέγα εκείνο ,δώρο, το όποιον ό Κύριος υποσχέθη στον λαό του Ισραήλ εν ημέρα ελέους και οικτιρμών αυτού «επιστράφητε, υιοί αφεστηκότες, και δώσω υμίν ποιμένας κατά την καρδία μου και ποιμανούσιν υμάς, ποιμαίνοντες μετά φρονήσεως και επιστήμης» (Ίερεμ. Γ. 14). Επί δε τούτοις ό αγαθός ποιμήν δια των αγαθών αυτού λογισμών και της θεόφρονος καρ­δίας υψούται προς τον Θεό, τρέφει εν εαυτώ αισθήματα ευσέβειας και πίστεως απομακρύνεται της αμαρτίας, τελειοποι­είται εν αρεταίς, στηρίζων την εαυτού ελπίδα επί τον στέφανο της δικαιοσύνης, όν αποδώσει Κύριος εν εκείνη τη ή­μερα εις πάντας τους αληθείς ποιμένας και τους αγαπώντας Αυτόν.
Αλλά ό στέφανος ούτος, τέκνα μου δεν αποκτάται άνευ αγώνων, άνευ μόχθου και κόπου πολλού όθεν οι αγαθοί ποιμένες ου στεφανωθήσονται δωρεάν τα άθλα και τα βραβεία της κλήσεως ταύτης επιτυγχάνονται μόνον δια της προκαταβολής αγώνων πολυμόχθων και διηνεκών ανάγνωσον προς πληροφορία σου την ιστορία των μεγάλων, εξέτασον πώς ούτοι διέτρεξαν το στάδιο της εαυτών, αποστολής και πόσον ακριβώς γνώρισαν το φοβερό μεγαλείο του ποιμαντικού λειτουργήματος διό τίνες μεν τούτων δέει -και απορία συνείχοντο προς Ιερωσύνη καλούμενοι, άλλοι δε μόνον εξ ανάγκης και φόβου υπετάσσοντο τω καλούντι Κυρίω τα πάγχρυσα εκείνα στόματα του λόγου, οι της ορθοδόξου πίστεως θεηγόροι οπλίται. «Ουδείς, λέγει ο θείος Χρυ­σόστομος, ουδείς μάλλον Παύλου τον Χριστό ηγάπησε, ουδείς μείζονα εκείνου σπουδή επεδείξατο, ουδείς πλείονος ηξιώθη χάριτος. Αλλά όμως μετά τοσαύτα δέδοικεν έτι και τρέμει περί ταύτης της αρχής και των αρχομένων ύπ' αυτού «φοβούμαι γαρ, φησί, μήπως ως ,ό όφις Εύα εξηπάτησε εν τη πανουργία αυτού, ούτω φθαρή τα νοήματα υμών από της απλότητος της εις Χριστόν» Κορινθ. 3). Και πάλιν. «Και εγώ εν ασθενεία και εν φόβω και εν τρόμω πολλω εγενόμην προς υμάς» «Λ' Κορινθ. β. '3». Άνθρωπος εις τρίτον αρπάγεις ουρανό, και απορρήτων κοινωνήσας Θεού, και το­σούτους υπομείνας θανάτους, όσας μετά το πιστεύσαι έζησε ημέρας άνθρωπος, μηδέ τη δοθείση παρά Χριστού χρήσασθαι εξουσία βουληθείς, ίνα μη τις των πιστευσάντων σκανδαλισθή. Ει τοίνυν ο τα προστάγματα υπερβαίνων του Θεού, και μηδαμού το εαυτού ζητών, αλλά το των αρχομένων, ούτως έμφοβος ην αεί προς το της αρχής μέγεθος αφορών, τί πεισόμεθα ημείς οι πολλαχού τα εαυτών ζητούντες οι τας εντολάς του Θεού ου μόνον ούχ υπερβαίνοντες, αλλά και εκ πλείονος παραβαίνοντες μοίρας; «τις ασ­θενεί, φησί, και ουκ ασθενώ; τις σκαν­δαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β.' Κορινθ. ια.' 29), Τοιούτον είναι δει τον Ιερέα, μάλλον δε ου τοιούτον μόνον μι­κρά γαρ ταύτα και το μηδέν προς ο μέλλων λέγειν τί δε τούτο εστίν; «ηυχόμην, φησί, ανάθεμα είναι από του Χριστού, υπέρ των αδελφών μου των συγγενών μου κατά σάρκα» (Ρωμ. θ.' Β). Ει τις δύναται ταύτην αφείναι την φωνήν, ει τις έχει την ψυχή ταύτης αφικνουμένην , της ευχής, εγκαλείσθαι δίκαιος αν είη φεύγων, ει δε τις αποδέει της αρετής ε­κείνης τοσούτον, όσον ημείς, ούχ όταν φεύγη, άλλ' όταν δέχηται μισείσθαι δί­καιος». (Χρυσ. περί Ίερωσ. λογ. γ').
Οι λόγοι ούτοι του θείου Πατρός αποβλέπουσιν ούχ ήττον το του Πρεσβυ­τέρου ή το του Επισκόπου αξίωμα και δρα μετά πόσου δέους και ευλάβειας α­πέβλεπε προς το ύψος εν γένει της Ιερωσύνης ό μέγας και λαμπρός Ιεράρχης της Εκκλησίας, πώς εννοεί το μεγαλείον και την πολλή και ποικίλη τούτου δυσχέρεια διδάχθητι λοιπόν εκ τούτων της Ιεροσύνη ορεγόμενος, υπό ποίας αρε­τής και τελειότητος οφείλεις κοσμηθήναι, όπως διέλθης θεοφιλώς το εξ ακανθών και τριβόλων κατεσπαρμένο-προκείμενο στάδιο! άνοιξον τους οφθαλ­μούς του νοός, ενίσχυσον τους αγαθούς λογισμούς, θρέψον τα άγιοι αισθήματα της καρδίας, δεήθητι απεκδεχόμενος τον κλήρο σου εκ της δεξιάς του Ύψιστου, κλίνον την κεφαλήν και την καρδία επί την πέτρα των εντολών, ίνα αυτή επίποθη και εκλείπη εις τας αυλάς του Κυρίου, και ούτω νίκησες τον τρικέφαλο εχθρό της σωτηρίας ημών, την επιθυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου, άτινα υπέδειξε εις ημάς ό επιστήθιος μαθητής του Κυρίου. Πολύ απαιτηθήσεται από σου, τέκνον μου, και πολλά οφείλεις ίνα διδαχθής, ουχί μόνον της σω­τηρίου αληθείας τας γνώσεις συλλέγων αλλά και στηρίζων ταύτας επί την θέλησιν και την καρδία σου. Μη νομίσης ότι εκτελείς καθήκον, εάν μόνον: δια πληθύος γνώσεων πλουτίσης τον νουν σου ελλιπής και ανάξιος θέλεις φανή εάν λαβών της Ιεροσύνης την χάριν μεν γνώσεις βαθείας και παντοδαπάς, στερήσαι δε της περί τα χρηστά ήθη τελειότητος διότι αι τοιαύται διδασκαλίαι και γνώσεις πάντη ανωφελείς έσονται δια σε, εάν ελλιπής των αρετών εκείνων, δι' ων θέλεις δυνηθή ίνα εκτέλεσης την αποστολήν σου πιστώ και αγίως μετά θείου φόβου και ζήλου, εις δόξαν Θεού και σωτηρία των αδελφών σου.
«Ός δι' αν ποίηση και διδάξει, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 6' -19).- Μνημόνευε όσον το δυνατόν συνεχέστερο αγαπητέ τούτο το λόγιον του Σωτήρος αυτό θέ­λει σε ενισχύσει στο στάδιο της εις την κλήσίν σου προπαρασκευής, θέλει σοι δώσει ζήλο και σταθερότητα και σε οδη­γήσει εις τον ιερόν σου σκοπό «κατοίκησον εν βοηθεία του Υψίστου» (ψαλμ. 1), «και ίνα μη προσκόψης προς λίθο τον πόδα σου» (αύτ. 12), αναπτερού δια της προσευχής, αναπολεί συνεχώς τον ιερό βαθμό εις ον εκλήθης, και εγκαίρως γυμνάζου ίνα εγκαρτερής στο θείον Ναό γενού πιστός, τέκνον μου, και υπέρ άπαντας τους θησαυρούς απόκτησον αγάπη, υπομονή και υπακοή τοιουτοτρόπως ό νους και ή θέλησίς σου θέλει προετοιμασθή, ίνα αίρη και φέρη έως του τάφου τον χρηστόν του Κυρίου ζυγόν.
Ήδη δε εν τη παρά πόδας εικόνι του αληθούς ποιμένος κατάμαθε μετά προσοχής όποιος οφείλει είναι ό ιερεύς όστις και αυτός ποιμήν εστίν εν τοις έπ αυτώ μετά τον Επίσκοπο και συνεργάτης εκείνου προς την σωτηρία των ποιμαινομένων ίνα ίδης εν αυτή εμφανέστερο, όποιος οφείλεις γενέσθαι την Ιεροσύνης την χάριν λαβών.
Ή δε χάρις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ενισχύσαι σε, τέκνον, ώστε «μη συσχηματίζεσθαι τω αιώνι τούτω, αλλά μεταμορφούσθαι τη ανακαινώσει του νοός, εις το δοκιμάζει τί το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο» (Ρωμ. Ιβ 2).
ΧΡΥΣΟΛΙΘΟΣ 1950 Ι.Μ.ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑ.