Πέμπτη 31 Μαΐου 2018
ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε εν Χριστώ.
Είτε ζωντανοί, είτε πεθαμένοι, είμαστε όλοι μας “εν Αυτώ”. Είναι πιο αληθινό να πούμε· είμαστε όλοι μας ζωντανοί “εν Αυτώ”, επειδή “εν Αυτώ” δεν υπάρχει θάνατος.
῾Ο Θεός μας δεν είναι Θεός τεθνεώτων αλλά ζώντων.
Είναι ο Θεός σου, είναι ο Θεός αυτής που πέθανε.
Υπάρχει μόνο ένας Θεός, και σ᾿ αυτόν τον ένα Θεό είστε και οι δύο ενωμένοι.
Μόνο που προς το παρόν δεν μπορείτε να ιδωθείτε.
Πράγμα που σημαίνει πως η μελλοντική σας συνάντηση θα είναι τόσο χαρούμενη· και τότε κανείς δεν θα σας στερήσει τη χαρά σας.
΄Ομως ακόμη και τώρα ζείτε μαζί· το μόνο που συνέβηκε είναι πως αυτή πήγε σε κάποιο άλλο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα… ῾Η πνευματική όμως αγάπη δεν αντιλαμβάνεται τον ορατό χωρισμό»
Περί ενότητας...
Όποιοι είναι ενωμένοι μόνο από το όφελος, ρίχνουν ο ένας στον τον άλλον το πρόβλημα. Αλλά οποίοι είναι ενωμένοι από τον Θεό - υποστηρίζουν πάντα ο ένας τον άλλον και τελικά έρχονται ακόμα πιο κοντά μαζί.
(Λόγοι των πρεσβυτέρων του Άθω. )
Τετάρτη 30 Μαΐου 2018
The Poor Our Christian response to the poor amongst us
Americans are witnessing the widest gap between the highest and the lowest income families since officials began tracking the data more than a decade ago. It is thus prudent for us to examine the words of some of the greatest of the Early Church Fathers, spoken with the Mind of the Church, regarding the poor among us, and our responsibility to them as Christians.
Saint Ambrose of Milan (340-397) said, "You are not making a gift of your possession to the poor person. You are handing over to him what is his." Saint Cyprian (300 A.D.) tells us, "The property of the wealthy holds them in chains . . . which shackle their courage and choke their faith and hamper their judgment and throttle their souls. They think of themselves as owners, whereas it is they rather who are owned: enslaved as they are to their own property, they are not the masters of their money but its slaves."
The next time we spot a homeless man asking for money to buy food, we should recount the words of Saint Basil of Caesarea (330-370 A.D.), who tells us, "The bread in your cupboard belongs to the hungry man; the coat hanging in your closet belongs to the man who needs it; the shoes rotting in your closet belong to the man who has no shoes; the money which you put into the bank belongs to the poor. You do wrong to everyone you could help but fail to help."
Perhaps the greatest preacher of all time, Saint John Chrysostom (347-407 A.D.), imparted some very serious words on the subject of the poor when he said, "Not to enable the poor to share in our goods is to steal from them and deprive them of life. The goods we possess are not ours but theirs."
And the 1st Century Saint Clement of Rome said, "Let the strong take care of the weak; let the weak respect the strong. Let the rich man minister to the poor man; let the poor man give thanks to God that he gave him one through whom his need might be satisfied."
Finally, Saint John Chrysostom tells us, "When you are weary of praying and do not receive, consider how often you have heard a poor man calling, and have not listened to him."
Truly, if we attempt to emulate the teachings of the Gospels in the way we live our lives, we will see the great struggle that lies ahead of us. It is not easy to be a disciple of Christ, but these illustrious Church Fathers serve as our guides, and bid us follow their example.
With love in Christ,
Abbot Tryphon
Ζητάω απόδραση....
Ζητάω απόδραση ... σε κάποιων έρημων ψυχών τα Άγια βάθη ... να ψάξω για ομορφιές και για Παράδεισους .... που ίσως να μην είδε ανθρώπου μάτι ... να ζήσω λίγο .... αυτό το κάτι ...
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.Μερικές φορές ο Θεός παίρνει ασήμι από τη ζωή σας για να σας δώσει χρυσό σε αντάλλαγμα ...
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.Μερικές φορές ο Θεός παίρνει ασήμι από τη ζωή σας για να σας δώσει χρυσό σε αντάλλαγμα ...
ΥΜΝΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΟΣ
Ό γέρο-μάγος
ό πονηρός, ψεύτης και φαρμακερός: μικροπρεπής ήταν σε όλα τον, μεγάλος μόνον
στον φόβο του - Ισχυρό δηλητήριο έδωσε στον άγιο του Θεού Έρμεία: άπ’ το
φαρμάκι αυτό, ακόμη και οι όφεις θά κρύβονταν σε τρύπα υπόγεια.
Ό Ερμείας
ήπιε το δηλητήριο:
σ'
αυτόν ό θάνατος εξουσία δεν είχε καμία!
Ό γέρο-μάγος
το είδε κι έτρεμε σύγκορμος: «’Ώ! εξαίσια θαυματουργία!», ανέκραξε,
«το
δηλητήριο στον στρατιώτη του Χριστού δεν έχει ισχύ καμία!»
Ας
κρυφτούν οι σκοτεινές ήμερες της ζωής μου.
’Άς
σβηστούν τα μαύρα χρόνια της επαίσχυντης ζωής μου! Όλο τον βίο μου αφιέρωσα σε
ανόητες αυταπάτες.
Όλο
τον βίο μου σκλάβωσα στα άψυχα είδωλα.
Όμως
σήμερα με φόβο βλέπω και ομολογώ: τού Έρμεία ό Θεός είναι ό Ένας Αληθινός Θεός.
Ό
Εσταυρωμένος Χριστός, τού ουρανού ό Κύριος - Μόνον τα δικά Του θαύματα είναι αληθινά.
Από
τώρα κι εγώ είμαι τού Χριστού!
Ω
Χριστέ, συγχώρεσέ με,
δέξου
με ώς τον τελευταίο δούλο Σου, Αγαθέ!
Γιά τα
πλήθη των αμαρτιών μου συγχώρεσέ με, εκουσίως γιά Σένα, Κύριε, θυσιάζω σώμα και
άψυχα οστά!».
Πικρά
μετανιωμένος ό γέροντας πρόφερε τούτα τα λόγια
και
την ίδια εκείνη στιγμή καθαρίστηκε:
άπ’
όλα τα ψεύδη και τούς φόβους του απαλλάχτηκε.
Ευθαρσώς
συναρίθμησε τον εαυτό του με τούς χριστιανούς.
Το
ξίφος άστραψε επάνω του και ολόλαμπρο
τον
βάπτισε στου αίματός του το λουτρό.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
31 ΜΑΙΟΥ. Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΕΡΜΕΙΑΣ
Ό
άγιος μάρτυς Ερμείας
Ό Ερμείας
υπηρέτησε στον αυτοκρατορικό στρατό μέχρι πού έφθασε σε προχωρημένη ηλικία,
οπότε αξιώθηκε να μαρτυρήσει γιά τον Χριστό. Ό δυσσεβής διοικητής, αφού απέτυχε να τον κάνει να αρνηθεί τη
χριστιανική Πίστη και να θυσιάσει στα είδωλα, διέταξε να υποβληθεί σε
βασανιστήρια.
Του
έσπασαν τα δόντια με μια πέτρα και έγδαραν με μαχαίρι το δέρμα του προσώπου
του• υστέρα τον έριξαν σε πυρακτωμένο καμίνι, αλλά όμως ή χάρις του Θεού τον
διαφύλαξε σώο και άβλαβή. Με εντολή του διοικητή του έδωσαν να πιει ένα ισχυρό
δηλητήριο, προετοιμασμένο από κάποιον μάγο, αλλά ούτε αυτό έβλαψε τον μάρτυρα
Έρμεία.
Ό
μάγος, πού είδε με τα μάτια του το θαύμα, συγκλονίστηκε τόσο βαθιά ώστε
ομολόγησε κι εκείνος αμέσως με παρρησία τον Χριστό και γι’ αυτό παρευθύς
άπετμήθη ή κεφαλή του. Οι δήμιοι εξόρυξαν τα μάτια του γέροντος Έρμεία, χωρίς εκείνος
να θρηνήσει.
Απεναντίας
ανέκραξε προς τον διοικητή: «Πάρε αυτά τα σωματικά μάτια, πού βλέπουν τήν
ματαιότητα του κόσμου τούτου! Έχω μάτια στήν ψυχή μου, με τα όποια βλέπω καθαρά
το φως της αλήθειας!».
Τον
κρέμασαν ανάποδα από τα πόδια του και
την ίδια στιγμή, εκείνοι οι όποιοι εκτέλεσαν αυτό το ανοσιούργημα, τυφλώθηκαν
και τρέκλιζαν γύρω του. Ό άγιος Ερμείας τούς ζήτησε να έλθουν κοντά του, έβαλε τα
χέρια του επάνω τους και τότε, με θαυματουργικό τρόπο, διά της προσευχής του αποκαταστάθηκε
ή όρασή τους. Ό φαύλος διοικητής, μολονότι αυτόπτης μάρτυς όλων αυτών των
θαυμαστών γεγονότων, έγινε θηριώδης και ως λέων βρυχώμενος άρπαξε ένα ξίφος και
απέκοψε την κεφαλή τού αγίου ανθρώπου τού Θεού. Κάποιοι χριστιανοί κατόρθωσαν
μυστικά να πάρουν στα χέρια τους την σορό τού αγίου Έρμεία και να την
ενταφιάσουν με τιμή. Τα χαριτόβρυτα λείψανά του βρύουν ιάματα προς όλους τούς
ασθενείς και πεφορτισμένους. Ό άγιος Ερμείας μαρτύρησε γιά τον Χριστό το έτος
166, επί αύτοκράτορος Άντωνίνου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
Αγιογραφία στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στη Γεωργία. ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΉΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΕΝΟΣ ΦΙΔΙΟΥ
Αγιογραφία
στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στη Γεωργία, η μοναχή που αγιογραφησε την εικονα , ειχε εξομολόγο τον άγιο.
Στην
εικόνα του Αγ. Gabriel (Urgebadze) κατω απο τον σταυρό ο Λένιν, φαίνεται με τη
μορφή ενός φιδιού.
Ο άγιος Απόστολος Έρμάς.30 ΜΑΙΟΥ.
Ο άγιος Απόστολος Έρμάς
Ό
Έρμάς ήταν ένας από τούς Εβδομήκοντα άγιους Αποστόλους. Το όνομά του αναφέρεται
στην Προς Ρωμαίους Επιστολή τού αποστόλου Παύλου (Ρωμ. 16,14). Ό Έρμάς ήταν
Έλληνας εκ γενετής, άλλα ζούσε στη Ρώμη πολύν καιρό. Έγινε επίσκοπος Φιλίππων
(τής Μακεδονίας) και τελείωσε τον βίο του ως μάρτυς. Συνέταξε ένα πολύ
διδακτικό βιβλίο, με τίτλο «Ό Ποιμήν», πού αναφέρεται στις αποκαλύψεις ενός αγγέλου
τού Θεού.
Ό
Έρμάς ήταν πολύ πλούσιος άνθρωπος, άλλα εξαιτίας των αμαρτιών, των δικών του
άλλα και των υιών του, εξέπεσε και βρέθηκε σε μεγάλη ένδεια. Κάποτε, ένώ
προσευχόταν, παρουσιάστηκε σ’ αυτόν ένας άνδρας με λευκή περιβολή κρατώντας
σκήπτρο στο χέρι και του ανήγγειλε πώς ήταν άγγελος της μετάνοιας, απεσταλμένος
για να μείνει μαζί του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ό
άγγελος του έδωσε δώδεκα εντολές:
1. Πίστευε στον Θεό•
2. Ζήσε με απλότητα και αθωότητα- μην
κακολογείς• δίνε ελεημοσύνη «παντί τω αιτούντι»
3. Αγάπησε την αλήθεια και άπόφυγε το ψεύδος•
4. Διατήρησε την καθαρότητα στις σκέψεις σου•
5. Μάθε την υπομονή και την γενναιοδωρία•
6. Γνώριζε πώς ένα καλό κι ένα πονηρό πνεύμα
παραστέκουν κάθε άνθρωπο
7. Να φοβάσαι τον Θεό και να μη φοβάσαι τον
διάβολο•
8. Να επιτελείς κάθε καλό έργο και να αποφεύγεις
κάθε πονηρό έργο•
9. Να προσεύχεσαι στον Θεό από τα βάθη της
ψυχής σου, πιστεύοντας ότι ή προσευχή σου θά εκπληρωθεί-
10. Να φυλάγεσαι από τήν μελαγχολία, τήν αδελφή της
αμφιβολίας και τού θυμού-
11. Να δοκιμάζεις τις προφητείες, διακρίνοντας
τις αληθινές από τις ψευδείς.
12. Να φυλάγεσαι από κάθε πονηρά επιθυμία.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
Η Ορθοδοξία δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, πρέπει να αποδειχθεί από τη ζωή σας. Αρχιμανδρίτη Παύλου (Gruzdev)
Η Ορθοδοξία δεν χρειάζεται να αποδειχθεί, πρέπει να αποδειχθεί από τη ζωή σας.
Αρχιμανδρίτη Παύλου (Gruzdev)
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ. ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ. ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ
και
προσευξάμενοι έπέθηκαν αυτοίς τάς χείρας.
(Πράξεις
6,6)
Οι
άγιοι Απόστολοι, με την επίθεση των χειρών τους στους πιστούς πού είχαν επιλέξει,
χειροτονούσαν επισκόπους, ιερείς και διακόνους. Ώς εκ τούτου, είναι προφανές
ότι ή χριστιανική Πίστη δεν είναι απλώς μία διδασκαλία, άλλα είναι και μία
δύναμις. Δεν αρκεί μόνο να γνωρίζει κάποιος είναι ανάγκη να έχει και την
δύναμη. Δεν αρκεί μόνο να εκλεγεί κάποιος από τους ανθρώπους χρειάζεται ή εκλογή
να επικυρωθεί και από τον Θεό.
Άν δεν ήταν αναγκαία ή ισχύς για το Ιερατικό αξίωμα,
δεν θά ήταν αναγκαία ούτε και ή επίθεση των χειρών (χειροθεσία)• θά ήταν απαραίτητη
μόνον η προφορική (από το στόμα στο αύτί) κατήχηση.
Συνεπώς,
ή επίθεση των χειρών σημαίνει την μεταβίβαση της εξουσίας και την «κάθοδο» της
ισχύος στον εκλεκτό. Ή ισχύς βρίσκεται στην Χάρη τού Θεού, ό Όποιος ενισχύει
τον άνθρωπο, τον εξαγιάζει και τον φωτίζει.
Πραγματικά Λ Χάρις τού Θεού είναι
αύτή πού διδάσκει, καθοδηγεί, ποιμαίνει και διά των Μυστηρίων ενισχύει το
ποίμνιο τού Χριστού.
Ένας
ιερέας είναι το σκεύος της αρρήτου, φρικτής και άνενδεούς ισχύος της Χάριτος
τού Θεού. Μακάριος είναι ό ιερέας πού κατανοεί πόσο πολύτιμος θησαυρός έχει
καταστεί δι’ αυτής! Μακάριος είναι αν ό φόβος τού Θεού τον συνοδεύει νύχτα και
ημέρα, μέχρι την τελευταία του πνοή!
Δεν
υπάρχει μεγαλύτερη τιμή επί της γής, άλλα και μεγαλύτερη ευθύνη, από το αξίωμα
της ιεροσύνης. Με την επίθεση των χειρών τού επισκόπου, ό ιερεύς έρχεται σε
επαφή με την ουράνια και αιώνια πηγή της Χάριτος και με την αυθεντία των
Αποστόλων. Με την χειροθεσία αυτή ό ιερεύς έχει γίνει χάριτι Θεού σύντροφος και
συνεορτάζων με όλους τούς Ορθοδόξους ιερείς, από τούς αποστολικούς χρόνους
μέχρι σήμερα, με τούς μεγάλους ιεράρχες, με τούς αναρίθμητους άγιους, με τούς
ομολογητές, θαυματουργούς, ασκητές και μάρτυρες. Κατακοσμείται και καθωραίζεται
με την δική τους δόξα, άλλα και επωμίζεται το βάρος της δίκης τους άξίας, τού
παραδείγματος τους και τού ελέγχου τους.
Ώ! αδελφοί
μου, είναι μέγα και μέγιστο το υπούργημα ενός ποιμένα τού λογικού ποιμνίου τού
Χριστού! Αυτός φέρει την ευθύνη να προσεύχεται για όλους στον Θεό και όλοι οι
πιστοί χρειάζεται να προσεύχονται στον Θεό γι’ αυτόν.
~Ω!
Κύριε, Ύψιστε Άρχιερεύς, τήρησον τούς ιερείς Σου εν ίσχύί, σοφία, άγνεία,
πνεύματι ζέοντι, πραότητι και πάση αποστολική αρετή, διά της Χάριτος τού Αγίου
Σου Πνεύματος.
Σοι
πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ. Κάθε άτομο περνά μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, πορεύεται και αλλάζει .. Είναι σημαντικό ότι ο Θεός περπατάει μαζί του…
ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.
Κάθε
άτομο περνά μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, πορεύεται και αλλάζει ..
Είναι
σημαντικό ότι ο Θεός περπατάει μαζί του…
ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΣΑΑΚΙΟ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ.
Ό
Ίσαάκιος λάμπει όπως ό προφήτης Ηλίας, σαν τον ήλιο αστραποβολεί ή αρετή του.
Παρακαλεί
τον αυτοκράτορα, τον φαύλο ηγεμόνα προειδοποιεί, διότι αυτός ό δυσσεβής τον
Μεγαλοδύναμο Θεό περιφρονεί. «Μεγαλειότατε, ενάντια σε ποιόν εξεγείρεσαι;
Έρημο
θά μείνει το βασίλειό σου, θά καταστραφεί επειδή εσύ κήρυξες πόλεμο στον Ύψιστο
Θεό, και αυτό θά γίνει στάχτη, υπό τούς Πόδας Του θά ισοπεδωθεί!
Εκστρατεύεις
με στρατό εναντίον των βαρβάρων- ω! αυτοκράτορα, στη δική σου δύναμη ελπίζεις,
μα ή
δύναμή σου είναι όπως τού μικρού μυρμηγκιού.
Μόνον
εκείνος πού έχει μαζί του τον Θεό έχει δύναμη άληθινή!
Εκστρατεύεις
για να ξεκινήσεις δύο πολέμους: κατά των ανθρώπων, άλλα και κατά τού Θεού.
Όλα
θά κυλήσουν εύκολα με τον ανθρώπινο αντίπαλο, όμως συμφιλιώσου με τον απροσμάχητο
Θεό, όσο ακόμα έχεις καιρό!
Μείνε
στην Ορθοδοξία και αρνήσου την αίρεση- διαφορετικά ή φλόγα ή φοβερή θά σε
κατακαύσει.
Ή
φωτιά εδώ και ή φωτιά επέκτεινα:
και από
τους δύο κόσμους εσύ έπαίσχυντα μέλλεις να εκπέσεις!».
Ό αυτοκράτορας
δεν εισακούει τού άγιου την προειδοποίηση-
αντιμάχεται-
δεν θυμάται τον Θεό,
αντιμάχεται-
αυτή ή μάχη γι' αυτόν δεν έχει γυρισμό.
Ό
Ούάλης σαν δυσωδία εφήμερη ήταν και πέρασε- αλλά ό Θεός την Εκκλησία Του γιά
πάντα ελευθερώνει και τον Ίσαάκιο, Παραδείσου πολίτη άξιο, τον στεφανώνει.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
ΜΑΙΟΥ 30 . Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ. «Μεγαλειότατε, άνοιξε τις εκκλησίες των Ορθοδόξων και ό Θεός θά ευλογεί τον δρόμο σου».
Ό όσιος
Ίσαάκιος, ο Ομολογητής
Στη
διάρκεια της βασιλείας του Ούάλη (364-379) οί Άρειανιστές είχαν εξαπολύσει απηνή
διωγμό κατά της Ορθοδοξίας, με σύνεργό τους τον αυτοκράτορα. Ό Ίσαάκιος, ένας
οικιστής της ερήμου, πληροφορηθείς τον διωγμό των χριστιανών, άφησε την έρημο
(στη Συρία) και μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, για να ενισχύσει τούς πιστούς και
να ελέγξει τούς αιρετικούς. Σχεδόν ταυτόχρονα ό αυτοκράτορας Ούάλης προήλασε με
τον στρατό του βόρεια εναντίον των Γότθων, οι όποιοι είχαν κατέβει από τον
Δούναβη προς την Θράκη.
Ό ερημίτης
Ίσαάκιος παρουσιάστηκε στον Ούάλη και του είπε: «Μεγαλειότατε, άνοιξε τις εκκλησίες
των Ορθοδόξων και ό Θεός θά ευλογεί τον δρόμο σου». Περιφρονώντας τον γέροντα,
ό αυτοκράτορας συνέχισε τον δρόμο του. Την επομένη ό γέροντας έσπευσε πάλι
ενώπιον του και επανέλαβε την προειδοποίηση. Ό αυτοκράτορας κοντοστάθηκε γιά να
τον ακούσει, άλλα ό σύμβουλός του (πραιπόσιτος ), ένας Άρειανιστής, τον άπέτρεψε.
Την τρίτη ήμερα έτρεξε ξανά ό Ίσαάκιος και αυτή τή φορά άρπαξε τό χαλινάρι του
αλόγου του αυτοκράτορα και τον Ικέτευε να αφήσει έλεύθερη την Εκκλησία του Θεού•
μάλιστα τον απείλησε ότι, αν ενεργούσε αντίθετα προς την προειδοποίηση, ή Θεία
Δικαιοσύνη θά τον έβρισκε.
Εξοργισμένος ό Ούάλης πρόσταξε να πετάξουν τον
γέροντα μέσα σε χαράδρα γεμάτη λάσπη και αγκάθια. Όμως τρεις άγγελοι εμφανίστηκαν
και τον τράβηξαν έξω. Ξανά, την τέταρτη ημέρα, παρουσιάστηκε ό άγιος στον αυτοκράτορα
και προφήτευσε σ’ αυτόν ένα φρικτό τέλος, αν δεν επέτρεπε στους Ορθοδόξους να
εκκλησιάζονται ελεύθερα. Είπε: «Σ’ εσένα μιλώ, αυτοκράτορα! Θά οδηγήσεις τον
στρατό σου εναντίον των βαρβάρων, αλλά δεν θά μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την
επίθεσή τους• θά υποχωρήσεις και εκείνοι θά σε συλλάβουν και θά σε κάψουν
ζωντανό». ’Έτσι ακριβώς έγινε. Οι βάρβαροι αποδεκάτισαν τα αυτοκρατορικά
στρατεύματα και ό αυτοκράτορας διέφυγε μαζί με τον πραιπόσιτο σε άχυρώνα, όπου
κρύφτηκαν. Όμως τούς άνακάλυψαν, περικύκλωσαν τον άχυρώνα και του έβαλαν φωτιά,
με άποτέλεσμα να καούν ζωντανοί ό αυτοκράτορας και ό πραιπόσιτος .
Μετά
τον θάνατο του Ούάλη, άνέλαβε τα σκήπτρα της αυτοκρατορίας ό Θεοδόσιος ό Μέγας,
ό οποίος στέφθηκε αυτοκράτορας. Ό Θεοδόσιος, πληροφορηθείς τα σχετικά με την
προφητεία και τήν επαλήθευσή της, κάλεσε τον Ίσαάκιο και ύποκλίθηκε μπροστά
του.
Όταν
πλέον βασίλευσε ή ειρήνη στην Εκκλησία και οι Άρειανιστές είχαν εξοριστεί, ό
γέροντας Ίσαάκιος επιθυμούσε να επιστρέφει στην έρημό του, αλλά πείσθηκε να
παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη. Κάποιος συγκλητικός ονόματι Σατορνΐνος έκτισε
μοναστήρι γιά τον γέροντα, όπου έζησε ασκητικό
βίο μέχρι την κοίμησή του, έπιτελώντας πολλά θαύματα.
Τό μοναστήρι πλημμύρισε
με μοναχούς κι έγινε ονομαστό . Πριν
αποδημήσει εις Κύριον ό άγιος Ίσαάκιος όρισε ηγούμενο τον υποτακτικό του Δαλμάτιο,
ό όποιος αργότερα έδωσε το όνομά του στο μοναστήρι, ώς κτίτορας αυτού. Ό θεάρεστος
ερημίτης Ίσαάκιος είσήλθε στην αιωνιότητα το έτος 383, γιά να χαίρει πάντοτε,
θεώμενος το άρρητον κάλλος του Προσώπου του Θεού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΜΗΝΑΣ ΜΑΙΟΣ.
Ξεχάσαμε τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν καί πιστεύουμε στήν ἀπολυτοποιημένη «ἀξία» τοῦ οἰκονομισμοῦ....
στά οἰκονομικά, γιά νά εἶναι εὐκολότερη ἡ ἀφύπνισή μας. Ξεχάσαμε τόν Θεόν τῶν Πατέρων ἡμῶν
καί πιστεύουμε στήν ἀπολυτοποιημένη «ἀξία» τοῦ οἰκονομισμοῦ....
Δέν ἀνοίξαμε καμμιά κερκόπορτα,
ἀλλά τίς πύλες τῆς ψυχῆς καί καρδιᾶς μας,
γιά νά μᾶς ἀλλοτριώσει καί νά μᾶς συντρίψει ἡ σημερινή Δύση.
Εὐτυχῶς ὃμως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο- καί ἡ «μαγιά» τοῦ Μακρυγιάννη...
Σ’ αὐτήν ἀνήκουν ὃσοι σημερινοί Ἑλληνες μένουμε πιστοί στήν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων μας,
καί τόν Σωτήρα μας Κύριον ‘Ιησοῦν Χριστόν.
Οἱ ἀληθινοί πατερικοί καί Ὀρθόδοξοι.
Αὐτοί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ μας, θά ἀναστήσουν τό Ἒθνος, σέ κάποιο νέο ’21,
ὃταν ὁ Θεός τό ἐπιτρέψει..!
π. Γεώργιος Μεταλληνός
αντιγραφη Δημητρης
ANGEL WITHOUT WINGS: Royal Martyr Maria Romanova From the Memoirs of Margaretta Eagar
In Peterhoff during the hot June weather the little Grand Duchess Marie was born. She was born good, I often think, with the very smallest trace of original sin possible. The Grand Duke Vladimir called her "The Amiable Baby," for she was always so good and smiling and gay. She is a very fine and pretty child, with great, dark-blue eyes and the fine level dark brows of the Romanoff family. Lately speaking of the child, a gentleman said that she had the face of one of Botticelli's angels. But good and sweet-tempered as she is, she is also very human, as the following stories will show. When she was a very little child, she was one day with her sister in the Empress's boudoir, where the Emperor and Empress were at tea. The Empress had tiny vanilla-flavoured wafers called biblichen, of which the children were particularly fond, but they were not allowed to ask for anything from the tea table. The Empress sent for me, and when I went down little Marie was standing in the middle of the room, her eyes drowned in tears and something was swallowed hastily. "Dere! I've eaten it all up," said she, "you tan’t det it now." I was properly shocked, and suggested bed at once as a suitable punishment. The Empress said, "Very well, take her," but the Emperor intervened, and begged that she might be allowed to remain, saying, "I was always afraid of the wings growing, and I am glad to see she is only a human child."
ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ: Βασιλομάρτυς Μαρία Ρομάνοφ Από τα Απομνημονεύματα της Μ. Ήγκαρ
Στις 14 Ιουνίου του 1899, γεννήθηκε η τρίτη κόρη του βασιλικού ζεύγους, η Μαρία. Η Μαρία ήταν ο άγγελος της οικογένειας. Όπως πολύ χαρακτηριστικά έγραψε η κυρία Ήγκαρ, η Μαρία «γεννήθηκε αγαθή … με τα λιγότερα, κατά το δυνατό, ίχνη της προπατορικής αμαρτίας». Η φήμη για την αγαθότητά της ήταν τέτοια που όλοι ξαφνιάστηκαν με ένα αναπάντεχο περιστατικό που συνέβη κάποτε. Θυμάται η κυρία Ήγκαρ: «Όταν ήταν ακόμη πολύ μικρή, βρισκόταν με μία από τις αδελφές της στο ιδιαίτερο δωμάτιο της μητέρας τους, όπου ο αυτοκράτορας και η αυτοκράτειρα έπαιρναν το τσάι τους. Η αυτοκράτειρα είχε κάποια πολύ μικρά μπισκοτάκια με γεύση βανίλιας, τα οποία άρεσαν ιδιαίτερα στα παιδιά, αλλά δεν τους επιτρεπόταν να ζητήσουν κάτι από το τραπέζι του τσαγιού. Η αυτοκράτειρα λοιπόν με κάλεσε, και όταν κατέβηκα κάτω η μικρή Μαρία στεκόταν στο κέντρο του δωματίου με τα μάτια της πνιγμένα στα δάκρυα, καταπίνοντας κάτι βιαστικά. Είπε τότε: “Ολίθτε! Τα έφακα όλα. Τεν μπολείτε να τα πάλετε τώλα!”. Σοκαρίστηκα από την πράξη της αυτήν και εισηγήθηκα ότι για τιμωρία έπρεπε να πάη αμέσως για ύπνο … Ωστόσο, επενέβη ο αυτοκράτορας και παρακάλεσε να της επιτραπή να παραμείνει, λέγοντας: “Πάντοτε φοβόμουν πως κάποια στιγμή θα άρχιζαν να φυτρώνουν φτερά [στην Μαρία], και χαίρομαι τώρα βλέποντας ότι είναι απλά ένα ανθρώπινο παιδί!”».
love with Christ.....
Fr. John
Τρίτη 29 Μαΐου 2018
Είδα τα Άγια λείψανα του Αγίου Νεκταρίου ,κατά την ανακομιδή το 1963, να είναι κίτρινα σαν κεχριμπάρι και μοσχοβολούσαν !!!
Απόσπασμα από τη ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ διήγηση του μακαριστού Αγίου Ιερομονάχου πατρός Προκοπίου Μερτύρη !!! Ο πατήρ Προκόπιος ήταν πνευματικό εγγόνι του Αγίου Νεκταρίου και όπως γίνεται φανερό είναι μια σύγχρονη Αγία Μορφή !!! Ήταν κτήτωρ της Ι. Μονής Παναγίας «η Πάντων Χαρά» στο Καλέτζι Κορινθίας.Έφυγε προς την Αιώνια Ζωή το 2016.Ολόκληρη τη συγκλονιστική ομιλία μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ-->https://www.youtube.com/watch?v=hzOzGDO4dw4
Κοντά στις Καρυες ασκήθηκαν δυο Ρουμάνοι σε ένα Κελλι. Ο
Μία ημέρα λοιπόν,ενώ παρακαλούσε τον Αγιο Παντελεήμονα,του παρουσιαστηκε ο Άγιος και τού λέει: - Τι παρακαλεις ? Από αρετές είσαι γυμνός,από την περιποίηση τού αδελφού σού θα πάρεις λίγο μισθό από τον Θεό. Τα λόγια αυτά τού Αγίου Παντελεήμονα συγκλονισαν τον διακονητη αδελφό.Εκτοτε διακονουσε με πολλή προθυμία τον άρρωστο και παρακαλούσε τον Θεό να ζήση πολλά χρόνια,για να τον γηροκομησει στην συνέχεια.
Ένας Ρουμάνος γέροντας μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:
Κάπου στην Ισπανία σε ένα εξομολογητήριον υπάρχει ένας Εσταυρωμένος με περίεργη στάση, με το ένα χέρι καρφωμένο στο Σταυρό και το άλλο κατεβασμένο παράλληλα με το σώμα. Τον συνοδεύει μια μικρή ιστορία.
Παλιά βρισκόταν σε ένα εξομολογητήριον όπου εξομολογούσε ένας πνευματικός. Μία ημέρα, πήγε για εξομολόγηση ένας πιστός, ο οποίος με πόνο ψυχής του εξομολογήθηκε ένα βαρύτατο αμάρτημα. “Πω πω παιδάκι μου πώς το έκανες αυτό το πράγμα! Σε παρακαλώ να μην το ξανακάνεις” είπε ο ιερέας ο οποίος του διάβασε τη συγχωρητική ευχή έχοντας αποσπάσει την υπόσχεσή του ότι δε θα ξαναπέσει σε αυτό το μεγάλο αμάρτημα.
Μετά από κάποιο καιρό, ξαναήρθε ο πιστός. Μη μπορώντας να σηκώσει το βλέμμα του από το έδαφος αποκάλυψε στον εξομολόγο ότι ξανάπεσε στο ίδιο αμάρτημα παρόλες τις προσπάθειές του. Ο εξομολόγος αρχικά δεν ήθελε να συγχωρέσει τον πιστό. “Είναι πολύ μεγάλο το αμάρτημά σου, πήρα μεγάλη ευθύνη διαβάζοντάς σου τη συγχωρητική ευχή. Δεν ξερω αν πρέπει να σε ξανασυγχωρέσω.” Επειδή όμως ο πιστός έδειχνε μεγάλη μεταμέλεια, έκλαιγε, παρακαλούσε και έδινε υποσχέσεις ότι θα προσπαθήσει περισσότερο και δε θα ξαναπέσει στο αμάρτημα αυτό, πείστηκε και τον συγχώρεσε.
Μετά από αρκετό καιρό φάνηκε πάλι ο πιστός εκείνος. “Μη μου πεις!” Αναφώνησε ο ιερέας! Και όμως το είχε ξανακάνει. Όσα παρακάλια και αν έκανε με συντριβή ψυχής ο πιστός ο ιερέας δε δέχτηκε να τον συγχωρέσει. “Έχω πάρει ήδη μεγάλη ευθύνη, ρισκάρω την ψυχή μου και εσύ δε δείχνεις ότι θα μπορέσεις να μην το ξανακάνεις. Δε μπορώ να σε συγχωρέσω.” Ο πιστός επέμενε με κλάματα αλλά ο πνευματικός έμεινε ανένδοτος. Και αφού σηκώθηκε να φύγει απογοητευμένος ο πιστός, ο πνευματικός δέχτηκε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλάτη και ακούστηκε μια αυστηρή φωνή:
“ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ ΕΣΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ!”
Τη συνέχεια την καταλαβαίνετε τόσο για τον πνευματικό όσο και για τον πιστό, που ένιωσε πραγματικά την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Χριστού μας.
Ο Εσταυρωμένος έμεινε σ’αυτή τη στάση για να θυμίζει αυτό το περισταστικό σε όσους Τον προσκυνούν μέχρι και σήμερα.
Η αγάπη του Χριστού μας μας καταδιώκει, ας ανταποκριθούμε, ας εξομολογηθούμε με ειλικρινή μετάνοια και ας κάνουμε φέτος την αρχή για να ζήσουμε την πραγματική Ανάσταση!
ELDER EPHRAIM’S MOST BEAUTIFUL CONVENT A talk with Gerondissa Markella (Galati), Abbess of the Life-Giving Spring Convent
We continue the publication of
stories by Olga Rozhneva about the convents founded by Elder Ephraim (Moraitis)
in the USA. The convent she visited this year by the grace of God is situated
in a very picturesque area amid the Sierra Nevada mountains in eastern
California, dedicated to the “Life-Giving Spring” icon of the Most Holy
Theotokos.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΩΣ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ
Οπως
πάντοτε, χαίρομαι τή συνάντηση μαζί σας. Οσο όμως πλησιάζει ή έξοδός μου, τόσο
θερμότερη γίνεται ή επιθυμία μου νά σάς άφήσω, έστω καί έν μέρει, εκείνο πού
έγώ έπίσης, έν μέρει, δέχθηκα κατά τή δωρεά του Θεού, άπό τή συνάντησή μου μέ
τον μεγάλο Γέροντα Σιλουανό.
Πρόσφατα
έλαβα μια επιστολή, στήν όποια κάποιος προτεστάντης θεολόγος, πολύ οικείος με
τήν Ορθοδοξία, παρουσιάζει τον ιερό Αυγουστίνο να μιλάει με τούς ενορίτες του:
«Άν με ρωτήσετε νά σάς ύποδείξω τήν όδό, τότε μπορώ νά σάς πώ ότι αύτή είναι ό
Ιησούς Χριστός. Αλλά νά σάς δώσω μάτια, για νά βλέπετε και εσείς έτσι όπως βλέπω
έγώ, δεν μπορώ. Αυτό είναι έργο τού ίδιου τού Θεού». Έχουμε ήδη αναφέρει πώς νά
άποκτήσουμε πνευματικούς οφθαλμούς πού νά βλέπουν όπως έβλεπε Αύτόν ό Παύλος,
όπως Τον είδε ό Πέτρος στο Θαβώρ, ό Ιωάννης, ό Ιάκωβος, όπως Τον είδαν οι άλλοι
μαθητές νά άνεβαίνει στον Γολγοθά, γιά νά λύσει την κατάρα τής πτώσεως τού
Άδάμ.
Κάποιος
από εσάς με ρώτησε: «Τί είναι ή έμπνευση»; Αν αποκαλυφθεί καί μπροστά σε σάς ή
εικόνα αύτή τού Χριστού, θά γνωρίσετε γιά τήν έμπνευση πού έρχεται άπό έκείνη
τή σφαίρα τού είναι, όπου δεν υπάρχει ύφεση. Και αν οι καρδιές σας δεχθούν τήν
έμπνευση αύτή, τότε ή έμπνευση αύτή δεν θά σάς έγκαταλείψει πλέον. Μπορούμε νά
πάσχουμε, νά είμαστε έξουδενωμένοι, νά ταπεινωνόμαστε άπό άρρώστιες, άλλά ή θέα
αύτή τού Χριστού θά παραμένει μαζί μας ώς «άθεράπευτη άρρώστια». Λέω
«άθεράπευτη άρρώστια», γιατί ή άγάπη προς τον Χριστό, πού γεννιέται στήν καρδιά
μας, είναι ακένωτη, αλλά συνδέεται με πόνο.
Σε
όλους τούς αιώνες οι θεολόγοι αναζητούσαν κατάλληλη γλώσσα, με τήν όποια θά
ήταν δυνατόν νά έκφράσουν καθαρά τήν άποκάλυψη τού Θεού πού λάβαμε έν Χριστώ
Ιησού. Ή Εκκλησία ζει πάντοτε με τον Χριστό άλλά ύπό διαφορετικές συνθήκες, γι’
αύτό καί τώρα χρειάσθηκε κάποιος άλλος τρόπος διατύπωσης. Όταν λοιπόν ό Θεός
λέει «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ήμετέραν καί καθ’ όμοίωσιν», πώς νά
έννοήσουμε τήν ομοίωση καί τήν εικόνα αύτή; "Ως ποιούς βαθμούς φθάνει;
Σήμερα λοιπόν θά μιλήσουμε γιά ένα θέμα πού κατέχει τον νου καί τήν καρδιά τών
σύγχρόνων θεολόγων: γιά τό πρόσωπο. Μολονότι ή λέξη «πρόσωπο» δεν είναι νέα, ή
θεώρηση ώστόσο είναι νέα.
Θέλω
νά παρουσιάσω σε σάς, άδελφοί μου, πού άρχίζετε τή ζωή σας, ένα μικρό
διάγραμμα, πού ίσως θά διευκολύνει τήν προσέγγισή σας στή μεγάλη άποκάλυψη γιά
τήν εικόνα και τήν ομοίωση. Αποκαλυπτόμενος στον Μωυσή ώς «Έγώ είμι ό Ών», ό
Θεός έθεσε τήν άρχή τής πίστεώς μας, βαθειάς πίστεώς. Τί είναι τόσο
άξιοσημείωτο στήν άποκάλυψη αύτή;
Ό Θεός μιλάει γιά τον Εαυτό Του: «Έγώ είμι ό Ων»•
«όλα όσα ύπάρχουν, όλα αύτά, προήλθαν άπό Εμένα». Καί ό πρώτος λόγος «Έγώ»
σημαίνει ότι Αύτός είναι Πρόσωπο.
Αν
άναφερόμαστε στο πρόσωπο, στήν άρχή του καί στο αιώνιο είναι του, αύτό βέβαια
είναι μόνο ό Θεός. Αν όμως ό Κύριος μάς δημιούργησε κατ’ εικόνα καί καθ’ ομοίωσή
Του, αύτό σημαίνει ότι καί έμείς πρέπει νά γίνουμε όμοια με Εκείνον πρόσωπα.
Αύτός είναι ό τελικός σκοπός μας.
Άν ό Θεός κατ’ αρχάς μάς έπλασε δυνάμει θεούς
καί όχι ήδη τετελεσμένα πρόσωπα, τότε ή διαδικασία τού αυτοπροσδιορισμού από τή
δική μας πλευρά σε σχέση με τον Θεό είναι άπαραίτητη: «Πές μας, πώς μπορούμε νά
γίνουμε όμοιοι Σου»;
Σέ
μιά εικόνα πού πρόσφατα ιστορήσαμε, ό Μωυσής άπεικονίζεται σύμφωνα με τήν
παράδοση τής Εκκλησίας. Μεγάλη παράδοση, στήν όποια θέλουμε νά παραμείνουμε.
Κάτω βλέπετε μιά μικρή εικόνα από τό Σινά, όπου πραγματοποιήθηκε ή έμφάνιση τού
Θεού στον Μωυσή στήν άφλεκτο βάτο: «Έγώ είμι ό Ων». Έδώ ή στιγμή αύτή τής έμφανίσεως
άπεικονίζεται κάπως διαφορετικά. Άν κοιτάξετε στήν εικόνα μας, στο πρόσωπο του
Μωυσή είναι άποτυπωμένη ή έκφραση άκρας έντάσεως προς τον Θεό, σάν νά μένει
εκστατικός με τήν προσοχή του στραμμένη στις ουράνιες σφαίρες, προσέχοντας εκείνο
πού τού λέει το Πνεύμα: «Έγώ είμι ό Ων».
Από
έδώ άρχισε ή Εκκλησία καί ή πίστη μας. Κατά τήν πίστη τών Πατέρων, ό Χριστός
ήταν Εκείνος πού είπε «Εγώ είμι ό Ων». Άρχισε λοιπόν τήν αύτοαποκάλυψή Του,
φανερώνοντας τον προσωπικό χαρακτήρα του Θεού. Κατά τον ϊδιο τρόπο ή παράδοση
ομολογεί «Ζώντα Θεό» καί όχι τήν άφηρημένη μεταφυσική σκέψη κάποιου φιλοσόφου. Οι
σχέσεις μας με τον Θεό είναι σχέσεις άγάπης. Ή άγάπη μπορεί νά πάρει πολλές
μορφές, καί δεν μπορούμε τώρα, στον σύντομο χρόνο πού διαθέτουμε, νά τις
θίξουμε όλες.
Ή
εικόνα πού άποκαλύπτεται έν Χριστώ ύπερβαίνει όλα όσα γνωρίζει ό άνθρωπος. Όπως
κάποιος πού γεννήθηκε στή στεριά καί πλησιάζει γιά πρώτη φορά τον ώκεανό καί
δεν βλέπει τέλος, έτσι και έμείς ας πάρουμε από τον «ώκεανό» αύτό με μικρό
ποτήρι κάποια δόση τού ζωοποιού αύτού νερού και άς μιλήσουμε γι’ αύτό.
Άν ό
Θεός είναι πρόσωπο, τότε πώς πρέπει νά είμαστε έμείς; Προς τά πού νά
κατευθυνόμαστε; Πώς μπορούμε νά οικοδομήσουμε τή ζωή μας, γιά νά είμαστε παιδιά
ένός τέτοιου Θεού; Ή έρώτηση αύτή ύψώνεται μπροστά μας στή σχολή του μοναχισμού.
Δεν υπάρχει σε μάς καμία σταδιοδρομία στον κόσμο αύτό, άλλά ό καθένας αναζητεί
δρόμους γιά βαθύτερη γνώση του Θεού. Δεν παύω νά θαυμάζω τούς λόγους του
ευλογημένου Γέροντά μας Σιλουανού: «Ό ένας είναι βασιλιάς, ό άλλος καλλιτέχνης,
ό άλλος απλός έργα- της ... Αυτό δεν έχει καμία σημασία γιά τήν ψυχή» . Πόσο
σπουδαία είναι ή προσέγγισή του! Ακόμη και γιά τέτοιες θέσεις, όπως είναι του
αύτοκράτορα καί του πατριάρχη, αυτός λέει: Καί αύτό δεν έχει καμία σημασία γιά
τήν ψυχή... είναι ύπακοή κατά τήν έπίγεια ζωή. Όλη ό ούσία βρίσκεται στο ότι,
όποιος άγαπά περισσότερο τον Θεό, εκείνος στή Βασιλεία Του θά είναι πλησιέστερα
στον Θεό με τή δύναμη τής μεγαλύτερης αγάπης του καί όχι με τή δύναμη τής
ίεραρχικής, κοινωνικής ή έκκλησιαστικής θέσεως.
Θά
ήθελα αύτό νά μπει στήν καρδιά μας. 'Η ζωή μας είναι άπλή καί ταπεινή.
Υπηρετούμε τούς έπισκέπτες όπως το προσωπικό ύπηρεσίας ένός ξενοδοχείου. Τούς
ύπηρετούμε καί ώς ιερείς. Καί όταν δέχονται τον λόγο μας, τότε τούς υπηρετούμε
καί με τον λόγο. Ετοιμάζουμε γι’αύτούς τροφή καί τούς φιλοξενούμε. Όλα αύτά
έχουν πολύ ταπεινή μορφή.
Πώς
μπορούμε λοιπόν έτσι νά γίνουμε πρόσωπα, εικόνες του προσωπικού Θεού; Συνεχώς
σάς τόνιζα έκεινο στο όποιο ό ίδιος μαθήτευσα: άρχίζουμε από τά πιο μικρά πράγματα.
Όταν ό καθένας στο διακόνημά του ενεργεί υπομονετικά καί προσπαθεί νά
διατηρήσει τή ζωή του σύμφωνα με τις εύαγγελικές έντολές, προετοιμάζει τόν
έαυτό του γιά τήν πρόσληψη τής χάριτος τού Θεού. Είμαστε κτιστά όντα καί ζούμε
με τή δύναμη πού έκπορεύεται από τόν Θεό Δημιουργό, ένώ οι ίδιοι δεν μπορούμε από
τον εαυτό μας νά δημιουργήσουμε τή ζωή αύτή.
Ταυτόχρονα, θέλω να τονίσω κάτι
πού είναι χαρακτηριστικό στο θέμα τής σωτηρίας ή, κατά τήν εκκλησιαστική
ορολογία, στή χριστιανική μας σωτηριολογία: τήν πρώτη θέση δεν κατέχει κάποια
έπιστημονική γνώση, πλούσια ή πτωχή, άλλά ή μετοχή μας στή θεία χάρη. Ή σωτηρία
μας προσδιορίζεται από πνευματική αρχή. Επαναλαμβάνουμε κάθε ήμέρα τήν προσευχή:
«Καταξίωσον, Κύριε, έν τή ήμέρα ταύτη άναμαρτήτους φυλαχθήναι ήμάς». Στά λόγια
αύτά έκφράζεται όλο το νόημα της παραστάσεώς μας ένώπιον τού Θεού.
Πώς
μπορούμε νά μήν άμαρτήσουμε; Όταν στο έπίπεδο της ήθικής ζούμε σύμφωνα με τις
εύαγγελικές έντολές, τότε προετοιμάζουμε τον εαυτό μας (καί ώς καρδιά-άγάπη καί
ώς σκέψη-νους γιά τήν πρόσληψη της αποκαλύψεως από τον Θεό. Ή αδιάκοπη ένταση
νά λάβουμε από τον Θεό έλεος οφείλει νά προσδιορίζει τον χαρακτήρα μας. Έτσι,
στήν εικόνα ό Μωυσής έκστατικός άτενίζει με ένταση... 'Η Γραφή δέν αναφέρει τή
στιγμή έκείνη τίποτε γιά τον Προφήτη, άλλά μόνο γιά τον Θεό, πώς Εκείνος μίλησε
από τή φλέγόμενη βάτο. Γνωρίζουμε όμως ότι ό Μωυσής, όπως και οι άλλοι
προφήτες, ζούσε με έντονο πόθο νά δει τον Θεό «καθώς έστι». Ζητούσε άπάντηση:
«Τί είναι το Είναι; Από πού προέρχεται; Ποιος είναι ό αίτιος;» κλπ. Ώς άνθρωπος,
ώστόσο, δέν μπορούσε νά σχηματίσει όρθή άντίληψη γιά τον Θεό. Ό Κύριος όμως τού
άποκάλυψε: «’Εγώ είμι ό Ων», ώς άπάντηση στήν προσευχή του. «Ναί, τώρα μιλάς
μαζί μου, και γνώριζε ότι όλο το είναι προέρχεται από έμένα», όπως έχει λεχθεί
στο κατά Ίωάννην Εύαγγέλιο:“Καί χωρίς Αυτού έγένετο ούδέ έν ο γέγονεν”».
Έτσι,
στή σχολή του μοναχισμού, πολύ ταπεινή κατά τή μορφή, καλλιεργείται στήν
πραγματικότητα ό ίδιος πόθος. Θέλουμε νά οικοδομήσουμε τή ζωή μας έτσι, ώστε, όπως
ό Μωυσής, νά μένουμε διαρκώς στήν κατάσταση αύτή της έντάσεως. Όποιαδήποτε
έργασία και αν κάνω, είτε αυτοκράτορας είμαι είτε πατριάρχης είτε διανοούμενος,
ξυλουργός ή απλός εργάτης, δεν έχει σημασία. Εκείνο πού έχει σημασία είναι ό
πόθος μου προς τον Θεό. Και ό πόθος αύτός πρέπει να είναι ταπεινός, δηλαδή
γεμάτος από τήν επίγνωση ότι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε κατάσταση ούτε καν να
προσεγγίσουμε το Θείο Είναι. Ωστόσο, παρακαλούμε τον Θεό: «Άποκάλυψέ μου το
Πρόσωπό Σου... Δώσε να Σε δώ όπως Είσαι! Ή καρδιά μου έλκύεται προς Εσένα, αλλά
δεν Σέ γνωρίζω! Δώσε λοιπόν να Σέ γνωρίσω όπως Είσαι!». Αύτή είναι ή βασική μας
δίψα: να γνωρίσουμε τον Θεό μας.
Όπως
πάντοτε, ομιλώ σέ σάς, αδελφοί και αδελφές μου, γιά εκείνο πού ό Κύριος ευδόκησε
να μού δείξει στο πρόσωπο τού ουρανίου προστάτη μας, του μεγάλου Σιλουανού. Το
φαινόμενο αυτό δεν ήταν σάν κάποιο χτύπημα όμοιο με άστραπή, άλλά σάν μεγάλος
χείμαρρος Πνεύματος, πού βαθμηδόν άποκαλυπτόταν μπροστά μου. Τί είναι αυτό πού με
κατέπληξε στον άνθρωπο αυτό; Τού δόθηκε να κατανοήσει ότι χωρίς τον Θεό δεν υπάρχει
σωτηρία. Έζησε μία ώρα ιδιαίτερης δοκιμασίας άναπόφευκτου ολέθρου και,
συντετριμμένος από τήν όραση αύτή, μπήκε στον ναό και είπε: «Κύριε, Ιησού
Χριστέ». Και τότε είδε τον Ζώντα Χριστό! Και ό Χριστός δεν του είπε κανέναν
λόγο, άλλά τού μετέδωσε τή δική Του κατάσταση. Και ή όραση αύτή ήταν σύντομη σέ διάρκεια, ακαριαία. Άν
παρατεινόταν, όπως γράφει ό Σιλουανός, δεν θά άντεχε, θά πέθαινε.
Ή
Γραφή λέει: «ού γάρ είσιν αί βουλαί μου ώσπερ αί βουλαί ύμών... άλλ’ώς άπέχει ό
ούρανός από της γης, ούτως άπέχει ή οδός μου από των οδών ύμών και τά διανοήματα
ύμών από της διανοίας μου».
Με
ποιά βάση τολμώ να λέω ότι ό Κύριος μετέδωσε στον Σιλουανό τήν κατάστασή Του ώς
άποτέλεσμα της όράσεως; Ό Κύριος είναι ό μόνος άνθρωπος έπάνω στή γή, πού πήρε
έπάνω Του τήν άμαρτία όλου τού κόσμου... Και ό Σιλουανός, νεαρός στρατιώτης πού
μόλις τελείωσε τή θητεία του, άρχισε ξαφνικά να προσεύχεται γιά όλο τον Άδάμ,
γιά όλη τήν ανθρωπότητα και στον παγκόσμιο χώρο και στή διάρκεια των αιώνων.
Φιλοσοφικά αυτό μπορούμε κάπως να το άφομοιώσουμε με άφηρημένη σκέψη, όχι όμως και
ώς κατάσταση. Εκείνο όμως πού έζησε ό Σιλουανός, ή προσευχή γιά όλο τον Άδάμ με
πολλά δάκρυα, περισσότερα άπ’ό,τι γιά τον εαυτό του, είναι το Πνεύμα τού
Χριστού πού άνεβαίνει στον Γολγοθά.
Οταν
λοιπόν μάς άποκαλύπτεται ένας τέτοιος Χριστός, τότε μπορούμε, όπως και ό
Ιωάννης ό Βαπτιστής, να άναγνωρίσουμε τον Παντοδύναμο Θεό σέ άνθρώπινη μορφή.
Αλλά και πάλι λέω ότι ή άντίληψη αύτή έχει πνευματικό χαρακτήρα.
Μιά άλλη
πλευρά είναι ή δογματική. Οταν λοιπόν ακούμε τά λόγια «ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς
έν έσμεν», τότε τί εισδύει στή δογματική μας συνείδηση; Λέμε; «Θεός ό Πατήρ,
Θεός ό Υιός, Θεός το Πνεύμα το Άγιον», και έτσι άρχίζουμε τήν ομολογία της
πίστεως, «Πιστεύω εις ένα Θεόν». Αυτό δεν το άντιλαμβάνεται καθόλου ή τυπική λογική.
Ωστόσο, αύτή είναι ή λογική τού Ίδιου τού Είναι. Τρισυπόστατος ό Θεός, άλλα Ενας.
Και το πλήθος τών άνθρώπων, κατ’ άναλογία είναι ένας άνθρωπος.
Οταν
οι μαθητές φιλονικούσαν πού να καθίσουν στον Μυστικό Δείπνο (ύπήρξε δηλαδή
κάποια τάση πρωτοκαθεδρίας), ό Κύριος τούς είπε: «Εντολήν καινήν δίδωμι ύμίν, ίνα
άγαπάτε άλλήλους». Άν πραγματικά άγαπάμε, τότε ή άγάπη, όπως τήν μάθαμε από τον
Θεό, φθάνει στή θυσία. Ό χριστιανός, όπως ό Θεός, δεν άγαπά άφ’ υψηλού. Γιά τον
Συμεών τον Νέο Θεολόγο έλεγαν οτι, όταν συναντούσε παιδιά, ύποκλινόταν μπροστά
τους με άληθινό σεβασμό. Παρόμοια, όταν ήμουν στή Γαλλία, στήν Αγία Γενεβιέβη,
ώς έφημέριος στο Κοιμητήριο, έκεϊ με υπηρετούσε κάποιο παιδάκι, γιος ιερέα.
Ήταν το πολύ τεσσάρων ή πέντε ετών. Έγώ το θυμιάτιζα με σεβασμό και εκείνο άνταποκρινόταν
με μεγάλο αίσθημα παρόμοιου σεβασμού. Ό Χριστός δεν παρέδωσε ώς έντολή «έσεσθε
πάντες έν, ώς ήμείς έν έσμεν», δηλαδή ό Πατήρ, ό Υιός και το Πνεύμα το Άγιο, αλλά
αυτό το έξέφρασε στήν προσευχή προς τον Πατέρα. Έτσι, σέ μάς άποκαλύφθηκε το
Είναι ιδιαιτέρας τάξεως, πού δεν χωράει καθόλου στήν προοπτική της τυπικής
λογικής τού Αριστοτέλη.
’Εκεί, ώς κατηγορίες χρησιμοποιούνται αφηρημένες
έννοιες. Στο χριστιανικό μας «είναι»
οφείλουμε να μεταβούμε σε άλλη λογική, όπου κατηγορίες γίνονται εκείνα πού μάς αποκάλυψε
ό Θεός. Και αν ό Θεός στη Γραφή λέει «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ήμετέραν και
καθ’ όμοίωσιν», αυτό δεν πρέπει να έκπέσει από τή συνείδησή μας. Αύτός είπε όχι
«μυριάδες άνθρώπων», άλλά «άνθρωπον...». Όταν όμως ό Χριστός λέει στήν προσευχή
προς τον Πατέρα «ώς ήμείς εν έσμεν», τονίζει τήν πολυυπόστατη ένότητα τού Θεού,
ότι ό Θεός ώστόσο είναι Ενας. Και όταν υψηλοφρονούμε, δεν θά ήταν άσχημο να
θυμόμαστε τούς λόγους τού Χριστού, γιά να έλέγχουμε τον εαυτό μας πόσο μακριά
βρισκόμαστε από τήν κατά-σταση αύτή.
Άλλά
βλέπετε, τώρα με «πιέζουν» τά λόγια. Να σάς μιλήσω; Αυτό άποτελεί ύψηλή
κατάσταση! Όταν αύτή έρχεται στον άνθρωπο με μορφή χάριτος, τότε βιώνεται από
τον ίδιο τον άνθρωπο ώς άποκλειστικά φυσιολογική και κανονική κατάσταση. Κατά
κάποιον τρόπο δεν υπάρχει καν συζητήσιμο θέμα, αλλά όλα είναι τόσο καθαρά και
φυσικά!
Πόση
διχόνοια προξένησε ή πτώση τού Άδάμ! Πόσο τραγικά ήταν όλα αύτά τά πέντε
χιλιάδες και πλέον χρόνια, κατά τήν παράδοση, από τή δημιουργία τού Άδάμ και
τήν πτώση του! Ό Κύριος μιλούσε με τον Άδάμ στον Παράδεισο. Ό Άδάμ όμως, όταν
αίσθάνθηκε μέσα του τήν έλευθερία τού αυτοπροσδιορισμού, έπεσε από ύπερηφάνεια:
«Έγώ ό ίδιος θά κατευθύνω τον εαυτό μου». Και έδώ βρίσκεται ή αρχή της
«αύτοθεώσεως» τού άνθρώπου, γιά τήν όποια τόσο πολύ μιλούν οι άνθρωποι,
ιδιαίτερα μάλιστα στήν έποχή μας: «Δεν υπάρχει Θεός! Θεός είναι ό άνθρωπος».
'Η
πίστη μας στηρίζεται στήν πεποίθηση ότι έμείς
δημιουργηθήκαμε από τον Θεό και όχι ό Θεός από έμάς. Στη βάση λοιπόν της
πίστεώς μας υπάρχει όχι κάποια φιλοσοφία, όσο μεγαλοφυής και να είναι, αλλά ή
θεοφάνεια προς τούς πατέρες και τούς προπάτορές μας. Και εκείνο πού ό Κύριος
έβαλε στήν καρδιά ένός άνθρώπου (π.χ. κατ’ αρχάς τού Αβραάμ), αυτό ήδη έχει εμφυτευτεί
σε όλη τήν ανθρωπότητα ώς ιδέα. Και αυτό αποτελεί τήν παράδοσή μας, ή όποια
έκφράζεται θαυμάσια στον ειρμό της α' ώδής τού Μεγάλου Κανόνα τού Άνδρέα
Κρήτης: «Ούτος μου Θεός και δοξάσω Αύτόν, Θεός του πατρός μου και ύψώσω Αύτόν».
Έχοντας
αποκαλυφθεί ώς Πρόσωπο, ό Θεός μάς δημιουργεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του.
Οφείλουμε δηλαδή να ζούμε με τον τρόπο πού ζει ό ιδιος ό Θεός. Στή σχολή όμως
του μοναχισμού άρχίζουμε από πολύ μικρό και ταπεινό έργο και δεν άφήνουμε πέρα από
αυτό πρόφαση γιά ύπερηφάνεια. Το μικρό όμως αυτό έργο της μοναχικής ύπακοής είναι
ή αρχή της σωτηρίας μας. Δεν θέλουμε να άκολουθήσουμε το παράδειγμα τού Αδάμ,
πού έπιθύμησε ξαφνικά να ζήσει κατά το θέλημά του. Έτσι, άποκόπτοντας το θέλημά
μας με σύνεση, έτοιμάζουμε βαθμηδόν τον νου και τήν καρδιά μας γιά τήν πρόσληψη
έκείνου πού έκφράζεται στήν προσευχή τού Χριστού προς τον Πατέρα: «'Ίνα πάντες
εν ώσι, καθώς ημείς εν έσμεν».
Ή αρχή
της πίστεώς μας είναι ό «Γιαχβέ! Έγώ είμι ό Ων». Μετά από αυτό ό Μωυσής
άνεβαίνει στο όρος γιά να
δεχθεί
τον Νόμο. Μολονότι ό Νόμος μετά την άποκάλυψη τοϋ Χριστού γίνεται πλέον στενός
για μάς και ή μορφή της ζωής τού προσώπου-ύποστάσεως δεν χωράει στο πλαίσιό
του, ώστόσο ό Νόμος ετοίμασε άνθρώπους ικανούς να δεχθούν τή σάρκωση τού Θεού.
Κατά τή διάρκεια τών αιώνων οι θεολόγοι βασανίζονται να άποδείξουν ότι ό
Χριστός είναι ό Θεός πού δημιούργησε αυτό τον κόσμο. Εμείς δηλαδή Τον
γνωρίζουμε ώς άνθρωπο, και ταπεινό άνθρωπο, πού κατακρίθηκε, κολαφίστηκε,
έμπτύσθηκε, μισήθηκε...
Βλέπετε
όμως, ό Κύριος στή συνέχεια είπε «Άναβαίνω προς τον Πατέρα μου» και έδωσε τήν
έντολή: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αύτούς εις το όνομα
τού Πατρός και τού Υιού και του Άγιου Πνεύματος». Και αύτή είναι ή πίστη μας.
Έκτος από τή χριστιανική δεν υπάρχει άλλη άποκάλυψη πού δεχόμαστε ώς άληθινή.
Πώς
ό Θεός, πού δημιούργησε τή φύση μας, ένδύθηκε ό ’Ίδιος τή μορφή αύτής της
ύπάρξεως, δεν μπορούμε να το έννοήσουμε. Αλλά βέβαια μπορούμε να πιστοποιήσουμε
αυτό το γεγονός: «Ναι, σαρκώθηκε».
Μερικοί διαφωνούν: «Ναι, αλλά πώς λέτε ότι
Αύτός είπε, “έδόθη μοι πάσα έξουσία έν ούρανώ και έπί γής”, ένώ εμείς ζητούμε
πολλά πράγματα από τον Θεό και Εκείνος καθυστερεί να τά δώσει; Και όσοι
πιστεύουν σε Αύτόν ζουν στενοχώριες και έξουδενώσεις».
Στή
ζωή της Μονής μας συνέβη κάποτε το έξής. Ρώτησα κάποτε έναν από τούς αδελφούς
μας: «Αν είχατε απόλυτη εξουσία, τί θά κάνατε τώρα πού υπάρχει τέτοια αναστάτωση
σέ όλο τον κόσμο: στή Ρωσία και σέ πολλές άλλες χώρες κομμουνισμός, στο Βιετνάμ
πόλεμος και τόσα άλλα;». Και μου απάντησε: «Άν είχα απόλυτη εξουσία, τότε δεν
θά μπορούσα πουθενά να την εφαρμόσω, άκριβώς έξαιτίας του άπολύτου χαρακτήρα
της». Έτσι, όταν βλέπουμε ότι ό δικός μας Χριστός είναι κατά κάποιον τρόπο ανίκανος
να κάνει πολλά γιά τά όποια Τον παρακαλούμε, τότε ίσως είναι γιατί σκέφτεται όπως
εκείνος ό μοναχός. «Άν έχω απόλυτη εξουσία και θέληση, τότε να: παραδίδω τον εαυτό
μου σέ σταύρωση». Τον φτύνουν. «Πού είναι λοιπόν ή απόλυτη εξουσία σου»; Αλλά ή
απόλυτη αύτή εξουσία έκδηλώθηκε με μορφή κενώσεως, πού άνταποκρίνεται στον
άπόλυτο Θεό.
Άς
είναι λοιπόν εύσπλαχνος ό Κύριος άπέναντί μας και άς δώσει να παραμείνουμε στή
χριστιανική πίστη ώς το τέλος, όσο δύσκολο και άν είναι αυτό.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ. ΤΟΜΟΣ Β . . ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
