Από την αιχμαλωσία στο φως .Αρχιμανδρίτου Ιωάννου (Κόγκαν). ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ.

Από τον Πρόλογο του Βιβλίου

«Κλείνοντας τό βιβλίο, πού τό διεξῆλθα ἀπνευστί, διερωτήθηκα: Τί διάβασα; Ἐξομολογήσεις τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου; Μία συγκλονιστική ἐξομολόγηση ἑνός «ἀποδήμου τῆς Αὐτοῦ χάριτος», πού ἐπιστρέφει στήν πατρίδα πού δέν γνώριζε, ἀλλά λαχταροῦσε; Τήν πνευματική πορεία ἑνός ὁδοιπόρου, πού ἀναζητεῖ ἀγωνιωδῶς τήν Ἀλήθεια καί τό Φῶς; Ἕνα μυθιστόρημα, μιά ποιητική συλλογή, μιάν αὐτοβιογραφία, ἕνα συναξάρι, ἕναν ἀπόηχο πατερικῆς σοφίας; Μιά καταγραφή πνευματικῶν ἐμπειριῶν καί βιωμάτων; Ὅ,τι καί νἄναι, ὁ ἀναγνώστης βρίσκεται μπροστά σέ μία ἀπό τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, ὅπου ὁ Θεός καλεῖ τόν ἄνθρωπο εἰσβάλλοντας κυριολεκτικά στή ζωή του: ἄλλοτε δυναμικά, ὡς κεραυνός, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κι ἄλλοτε ὡς «φωνή αὔρας λεπτῆς» (Γ΄ Βασ. 19, 12), ὅπως στήν περίπτωση τοῦ προφήτη Ἠλία.

Ὅπως καί νά ἔχουν τά πράγματα, πρόκειται γιά ἕνα καταπληκτικό βιβλίο, ὅπου ἕνας ποιητής, ἕνας γνήσιος λογοτέχνης, ἀφηγεῖται τήν πορεία του ἀπό τήν ποίηση στόν μοναχισμό. Συγκλονιστική ἡ περιγραφή τῆς σταδιακῆς μεταστροφῆς του ἀπό τήν ἀθεΐα στήν πίστη, ἀπό τή μνηστεία στόν μοναχισμό.»

Γεώργιος Γαλίτης


ΤΗΛ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ 6973083786
ΓΕΩΡΓΙΟΣ 6973240495.

Soyez le bienvenu sur le site de la paroisse de la Dormition de la Mère de Dieu à Marseille

http://www.eglise-dormition-marseille.org/

ΕΠΙΜΑΝΙΚΟ ΑΠΟ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΦΙΛΩΝ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑΣ ΠΑΛΑΙΡΟΥ

Είναι επιμάνικο απο στολή του πατρός Ιακώβου του Τσαλίκη.

Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΑ.......

SAINT SOPHIA FRIGHTENS THE TURKS

by Niko Hilodakou, Journalist-Author

Turkish Expert

            From the moment that Constantinople fell to the Ottomans and Mohammad Fattish entered the great Church of Saint Sophia on his white stallion, he remained transfixed for a long time by the icon of Christ in the dome.  This is according to Turkish sources. This immense Church of Orthodoxy became the epicenter of different myths and legends which circulate amongst the conquerors eliciting an intense sense of awe for this great accomplishment of Orthodoxy which now is surrounded by four Ottoman minarets. 

            But during the last few years, certain events centered around Saint Sophia and specifically with the unexpected discovery of an Angel in the summer of 2008 in the dome, has elicited amongst the Turks an intense sense of suspense and fear about the future.  In connection with this, all those legends have resurfaced recently and at times have shocked and brought to the Muslims a sense of fear. This fear is that the Orthodox Christian identity will once again rise up in spite of the fact that up until 1934 the Church was used as a Muslim mosque.

            In this context of events, last January 20, 2012, the Turkish newspaper Sampach with a large circulation, presented a rather astonishing article about “The Mysteries of Saint Sophia.” It portrayed in a graceful way this climate of fear which has lately gripped the Turks in reference to the hidden things in the Holy Church and about all the things that will happen in the future.

            The first significant element taken from that article is the indescribable fear which is revealed by the Turks concerning the hidden crosses, both symbolical and not, which are found on the interior of the Church and are also seen by the ground plan of the Church from above.  As such, the Turks express great awe for the so-called “Cross of the Apostle Saint Andrew.” As is well known he is the founder of the Church of Constantinople.  According to the newspaper Sampach, a Cross of Saint Andrew is found on the roof of the Church etched in a diagonal form.  It is a significant symbol which not only was not lost throughout the ages of the Ottoman occupation but also dominates the area with its symbolic meaning.  In addition to this, “The Cross of Justinian” freaks out the Turks .The legends as well refer to a very ancient jewel which is found mystically in Saint Sophia and in fact comes from Egypt and it has great power.  Generally speaking, the construction of this Great Orthodox Architectural Masterpiece, according to the same Turkish sources,, is based on the Christian symbol of the Cross and this reality generates a sense of awe and fear about the future return of Saint Sophia to its traditional occupants, in other words, to Hellenic Orthodox worship.

            But in addition to the crosses, the Turks refer to other mysterious and fearful things that are found in the interior of the Church.  As is referred to in the legend, it is known that after the Church was turned into a Muslim mosque, the well-known Muslim Mihramp was built.  It is the Muslim place of prayer. It is found on the eastern side of the Church in the direction of Mecca.  But great interest is found, according to the Turkish legends, to that which in front of the Mihramp. A casket is buried there constructed of bronze gilded with gold.  In this casket lays the body of Queen Sophia.  Most likely her name is in reference to Saint Sophia.  This Queen Sophia and her casket are connected, according to Turkish legend with a commandment that has existed for centuries up to the present day.  This commandment directs that no one should ever disturb the casket, not even to touch it.   If something like that should happen, then according to the legend it will initiate the rising of Queen Sophia.  If this should happen then a frightful noise shall shake the whole structure of the Church initiating eschatological seismic events that will frighten the Turks.

            This legend of Queen Sophia continues as follows.   According to Turkish references, the casket is protected by four Archangels who are found on the dome of the Church.  These Archangels, who the Turks believe exist, are: Tzemprael, Michael, Israfel and Azarael.  The Turks say that Tzemprael protects the Byzantine Emperors, Michael protects the Church from hostile attacks, while Tzemprael and  Israfel were those who proclaimed the events leading to hostile attacks.  Tzemprael and Israfel were the angels that proclaimed the events of the warring efforts of the Byzantine Emperors.  And these four Archangels have been assigned after the Fall of Constantinople to protect the casket of Queen Sophia from the danger of someone profane who might try to open it and bring about the Second Coming of Christ.    

            Another important legend which is referred to by the Muslims is the legend “Of the Hidden Patriarch” which is similar to the Greek legend about the “hidden priest.”  As it is referred in Turkish tradition, on the south side of the Church is a narrow passage way. The passage way leads to a very old web covered mysterious door which is referred to in the legend as “The Closed Door.”  According to Turkish references, when Mohammed Fattish entered Constantinople, the last Greek Orthodox Patriarch and his whole escort entered through that door which closed behind them.  From that moment these people disappeared while the door remained hermetically sealed and no one ever dares to open it.  Every year during the Resurrection Service of the Orthodox Christians according to the Turkish newspaper Sampach, red eggs appear in front of this door.  The legend is completed in prophecy, which frightens the Turks, that when the door is opened, Orthodox Christian chanting will be heard in the Church again.  This is why the Turks are frightened simply by thinking about opening this mysterious door.

            The Turkish newspaper reports about a mysterious underground tunnel that exists in a central location in the interior of the Church.  As is reported, there is a double door which leads to a big tunnel.  This tunnel, as reported by the Turkish newspaper, leads to Prinkoniso, and as far as the island Proti. The mystery for the Turks is how this tunnel was constructed and what role did it play in the long history of the Church.

            Another mystery for the Turks is the imprint of the sole of a large animal, maybe an elephant, which is found on the southwestern section of the dome.  And here it is reported that this is in reference to some eschatological stories. According to the Turks this imprint is from the horse of Mohammed the Conqueror.  But the question is how the horse was able to step upon a place that is so high on the dome.

            Great awe is elicited among the Turks, as referred to by the newspaper Sampach, by the various mosaics which have been uncovered with all their glory during the last ten years in the Church of Saint Sophia.  This is in spite of the fact that the Muslim faith considers it a sin to create images of people who are related to religious events.  They feel special awe about the mosaic which depicts Jesus with the Virgin Mary and John the Baptist on the right and left of Him.  The Turks have named them “The Mosaic of the Apocalypse.” And its symbolism opens up to us its eschatological meaning which is very intense with the Muslim Turks.

            Specific attention is made about the mosaic which depicts known Byzantine Emperors such as John Komnenos with Jesus Christ and the Emperor Constantine Monomachos with the Empress Zoe.  All of these depictions elicit intense awe about this Greek Orthodox Christian majesty and the inner strength which emerge from these mosaics.  They have generated different legends about their eschatological symbolism.  These symbolisms are related to the Turkish phobias about the reestablishment and authority of the Holy Eastern Roman Empire with the blessing of Jesus Christ. 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ «PANORAMA 1453»

Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης αναπαρίσταται στο μουσείο ιστορίας «Panorama 1453».

Μεγάλο ενδιαφέρον εκδηλώνεται από τους επισκέπτες για το χώρο που πρόκειται για το μοναδικό πλήρες πανοραμικό μουσείο του κόσμου.

400.000 άνθρωποι επισκέφθηκαν το μουσείο μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012.

Ο Σουλτάνος Mωάμεθ ο Κατακτητής πάνω στο άλογο του…

Πρόκειται για την τελευταία στιγμής της μεγάλης πολιορκίας.

Ο εχθρός είναι απελπισμένος.

Εν τέλει ο Ουλούμπατλί Χασάν παρά τα βέλη που έχουν καρφωθεί στο κορμί του υψώνει την οθωμανική σημαία στα τείχη της «Κωνσταντινούπολις».

Τελειώνει μια εποχή και ξεκινά μια άλλη.

Η πόλη μετονομάζεται σε İstanbul.

Όλα αυτά έγιναν το πρωί της 29ης Μαΐου 1453.

Όσοι θέλουν να ξαναζήσουν την κατάκτηση, όσοι θέλουν να πουν ήμουν και εγώ εκεί τρέχουν για να επισκεφθούν το μουσείο «Πανόραμα 1453».

Το πρώτο και μοναδικό πλήρες πανοραμικό μουσείο του κόσμου σπάει ρεκόρ επισκεπτών.

Σαν να είναι ένα παράθυρο στην ιστορία της Κωνσταντινούπολη.

Οι επισκέπτες μπορούν να δουν την τρισδιάστατη αναπαράσταση των μαχών μπροστά από τα τείχη του Topkapı, ένα από τα δυσκολότερα σημεία της σκληρής πολιορκίας.

Πρόκειται για τον καρπό ενός μεγάλου μόχθου. Το οπτικό υλικό του μουσείου καλύπτει ένα χώρο 3.000 τετραγωνικών μέτρων.

Το μουσείο ιστορίας «Panorama 1453» βρίσκεται μέσα στο Πολιτιστικό Πάρκο του Tοπκαπί.

http://www.3dmekanlar.com/en/panorama-1453.html

Ή εικόνα του άπιστου όπως το περιγράφει ο Άγιος Νεκτάριος.

 

Ό άπιστος είναι ό πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, πού είναι ό μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία. Ό άπιστος είναι τόσο δυστυχής, αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα, το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής. Ό άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής γιατί τού λείπει ή αληθινή αγάπη των ανθρώπων πού περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά. Ό άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος, τη θεία εικόνα τού Δημιουργού, την όποια ό ίδιος ό θείος καλλιτέχνης χάραξε και την όποια ή πίστη αποκάλυψε.

Ό οφθαλμός τού άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία, παρά μόνο τη δράση της φύσης. Ή λαμπρή εικόνα τού θείου Δημιουργού, το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα. Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας, πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού' πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία, πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού, τη θεία πρόνοια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία. Ό νους του δεν μπορεί να οδηγηθεί πέραν τού ορατού κόσμου, ούτε να υπερβεί τα όρια των αισθήσεων. Ή καρδιά του παραμένει αναίσθητη μπροστά στην απεικόνιση της θείας σοφίας και δύναμης. Σ' αύτη δεν γεννιέται κανένα συναίσθημα λατρείας. Τα χείλη του μένουν σφραγισμένα, το στόμα του ακίνητο, ή γλώσσα του ασάλευτη. Δεν βγαίνει φωνή μέσα από το στέρνο του, πού να υμνεί, να δοξολογεί, να ευλογεί και να ευχαριστεί τον Θεό.

Ή χαρά πού είναι απλωμένη στο σύμπαν εγκατέλειψε την καρδιά τού άπιστου, διότι απ' αυτήν έχει απομακρυνθεί ό Θεός. Αυτό το κενό, το κάλυψε ή λύπη, ή βαριεστιμάρα και ή ανυπομονησία. Παραμένει κακόκεφος, ή δε έλλειψη φροντίδας για τα πνευματικά έχει καταλάβει το πνεύμα του. Πλανιέται μέσα στη δίχως φώς και απατηλή νύχτα της ζωής αυτής, όπου καμιά ακτίνα φωτός δεν φωτίζει τούς σκοτεινούς δρόμους του. Κανείς δεν καθοδηγεί, κανείς δεν κατευθύνει τα βήματα του. Στο στάδιο της ζωής είναι μόνος. Διέρχεται τον βίο του δίχως την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Περνά μέσα από πολλές παγίδες και κανείς δεν μπορεί να τον απελευθερώσει απ'

αυτές. Πέφτει μέσα σ' αυτές και συνθλίβεται από το βάρος τους. Στις θλίψεις του κανείς δεν μπορεί να τον ανακουφίσει.

Ή ειρήνη της ψυχής, ή γαλήνη της καρδιάς, φυγαδεύτηκαν από την απιστία, και το πένθος κατέκλυσε τα βάθη της καρδιάς του. Ή χαρά πού βρίσκει ό πιστός στην εργασία των θεϊκών εντολών και ή ευτυχία πού προέρχεται από τον ηθικό βίο, είναι για τον άπιστο άγνωστα συναισθήματα. Ή αγαλλίαση πού προέρχεται από τη θρησκεία ποτέ δεν επισκέφτηκε την καρδιά του άπιστου. Ή πεποίθηση πού πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και ή όποια καταπαύει τις φροντίδες της ζωής, είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.

Ή ευχαρίστηση πού προέρχεται από την αγάπη και την ευεργεσία αποτελούν για τον άπιστο παντελώς άγνωστα μυστήρια. Ό άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη, περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του άνθρωπου στον πολύ στενό κύκλο των πρόσκαιρων απολαύσεων, φροντίζοντας πάντοτε για την ικανοποίηση τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές. Τα θέλγητρα της αρετής είναι σ' αυτόν τελείως ξένα. Δεν έχει γευθεί τη γλυκύτητα αυτής της χάρης. Ό άπιστος αγνόησε ποιά είναι ή πηγή της αληθινής ευτυχίας και έτρεξε, δίχως να το καταλάβει, στις πηγές της πίκρας. Ή απόλαυση τού έφερε τον κορεσμό και ό κορεσμός την αηδία. Ή αηδία έφερε την ανία, ή ανία τη θλίψη, ή θλίψη τον πόνο και ό πόνος την απόγνωση. Όλα όσα μέχρι τώρα τον έθελγαν, έχασαν τη χάρη τους. Διότι όλες οι απολαύσεις του κόσμου

, ως πεπερασμένες, είναι και ανίκανες να κάνουν τον άπιστο ευτυχισμένο.

Εφόσον ή καρδιά του άνθρωπου έχει πλαστεί για να κατοικηθεί

από τον Θεό, το απόλυτο αγαθό, σκιρτάει και χαίρεται μόνο με αυτό το αγαθό γιατί σ` αυτό βρίσκεται ο

Θεός.  Από την καρδιά όμως του άπιστου ό Θεός έχει απομακρυνθεί. Ή καρδιά έχει άπειρους πόθους, αφού πλάστηκε για να περιλάβει μέσα της το άπειρο. Ωστόσο, ή καρδιά του άπιστου δεν είναι πια γεμάτη από το άπειρο και πάντα στενάζει, αναζητά και ποθεί, αλλά ουδέποτε ικανοποιείται. Κι αυτό διότι οι απολαύσεις τού κόσμου είναι ανίσχυρες να καλύψουν το κενό της καρδιάς του. 

Οι ηδονές και οι διασκεδάσεις του κόσμου, όταν σβήνουν, αφήνουν στην καρδιά ένα κατακάθι πίκρας. Οι δε μάταιες δόξες έχουν συντρόφισσες τις θλίψεις.

Ό άπιστος αγνόησε ότι ή ευτυχία τού άνθρωπου δεν βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη τού Θεού, του απόλυτου και αιώνιου αγαθού. Έδώ βρίσκεται και ή κακοδαιμονία αυτών πού αγνοούν τον Θεό. Αυτός πού αρνείται τον Θεό είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα. Αγωνίζεται δυστυχισμένος στον πολύμοχθο αγώνα της ζωής.  

Έτσι, απελπισμένος και με τη δειλία φωλιασμένη στην ψυχή του, βαδίζει προς τον ήδη ανοιγμένο τάφο του. Το θαυμάσιο έργο πού ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του, αυτό πού διαδραματίζεται πάνω στην παγκόσμια σκηνή και το όποιο διευθύνει ή θεία σοφία, ή θεία χάρη και δύναμη κι ενώ αυτά τα ιδία είναι οι πρωταγωνιστές, με συμπαραστάτες την άρμ0νία και τη θεία καλοσύνη, περνάει από μπροστά του τελείως απαρατήρητο. Κυλά μπρος στα πόδια του το γλυκό νερό του ποταμού της χαράς και της ευτυχίας, αλλά αυτός σαν καταδικασμένος Τάνταλος, αδυνατεί να δροσίσει την ξεραμένη από την απιστία γλώσσα του, σβήνοντας τη δίψα πού τον καίει, διότι το νερό πού τρέχει από τη δροσογόνο πηγή της πίστης, γλιστρά και φεύγει μπροστά από τα χείλη του.

Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σού άρπαξαν τον θησαυρό; Έχασες την πίστη σου, αρνήθηκες τον Θεό σου, αρνήθηκες την αποκάλυψη Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας χάρης. Πόσο άθλια είναι ή ζωή τού άνθρωπου αυτού! Αυτή είναι μια σειρά από βάσανα, γιατί το τερπνό έχασε στα μάτια του τον τερπνό χαρακτήρα του. Ή φύση γύρω του τού φαίνεται στείρα και άγονη δεν γεννά μέσα του καμιά ευχαρίστηση και κανένα χαρμόσυνο συναίσθημα. Κανένα από τα δημιουργήματα τού Θεού δεν τού χαμογελά. Ένα πένθιμο πέπλο έχει σκεπάσει τη χάρη της φύσης, ή όποια πλέον δεν τον έλκει με κανένα της θέλγητρο. Ή ζωή τού έχει γίνει βάρος δυσβάστακτο και ή διάρκεια της στον χρόνο πού κυλάει, μοιάζει με αφόρητη ταλαιπωρία.

Να λοιπόν πού ή απελπισία εμφανίζεται ήδη μπροστά του σαν δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει, ή αντίσταση του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία. Φέρεται

σαν άνθρωπος πού κινείται από κάτι άλλο, δηλαδή από την απιστία, έχει δε παραδοθεί στα φοβερά δεσμά της απόγνωσης, ή οποία είναι πάντα δίχως έλεος και συμπάθεια. Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στον βυθό της απώλειας, στα μαύρα Τάρταρα, όπου τότε μόνο θα βγει, όταν τον καλέσει ή φωνή τού θείου Δημιουργού του, τον όποιο απαρνήθηκε, για να δώσει λόγο για την απιστία του. Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο.

  ΒΙΒΛΙΟΓ. ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ. 


ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

Πρωί - ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

Περπατήστε στην Αγία Σοφία, 3D από τον υπολογιστή σας

http://www.mplogk.com/2009/12/16/perpatiste-stin-agia-sofia-3d-apo-ton-ipologisti-sas

Εάλω η Πόλις - ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ - ΚΑΡΑΝΤΖΗ - ΚΑΒΑΡΝΟΣ - ΠΕΤΡΑΚΗΣ

Εάλω η Πόλις - ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ - ΚΑΡΑΝΤΖΗ - ΚΑΒΑΡΝΟΣ - ΠΕΤΡΑΚΗΣ

Συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη της Άλωσης της Πόλης

23.5.2011

Αίθουσα Παρνασσός (Πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8, Αθήνα)

«Εάλω η Πόλις»

Με τον Χρόνη Αηδονίδη και τη Νεκταρία Καραντζή.

Φιλική συμμετοχή: Αρχιμ. π. Νικόδημος Καβαρνός.

Στην αφήγηση: ο ηθοποιός Πέτρος Πετράκης

Η συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη της Άλωσης της Πόλης, πραγματοποιήθηκε στην ιστορική αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός» (Πλατεία Αγίου Γεωργίου Καρύτση 8, Αθήνα).

Εκκλησιαστικοί Ύμνοι και κυρίως Θρήνοι της Άλωσης και Παραδοσιακά Τραγούδια που έπλεξε η αυθεντική πένα του ανώνυμου λαϊκού ποιητή, για να εκφράσει την ανείπωτη θλίψη για το «πάρσιμο της Βασιλεύουσας από την Τουρκιά», μέσα από τις φωνές του κορυφαίου Δασκάλου της Παράδοσης Χρόνη Αηδονίδη και της ψάλτριας και ερμηνεύτριας παραδοσιακής μουσικής Νεκταρίας Καραντζή.

Τα ιστορικά γεγονότα και οι εμπνευσμένοι θρύλοι για την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαϊου 1453 θα αναβιώσουν μέσα από τις ιστορικές και λαογραφικές αφηγήσεις που απέδωσε ο ηθοποιός Πέτρος Πετράκης

Τους καλλιτέχνες συνόδευε παραδοσιακή ορχήστρα δεξιοτεχνών μουσικών: Στρατής Ψαραδέλλης (πολίτικη λύρα), Ανδράς Σκάνδαλος (κανονάκι), Ηλίας Πιλάλης (λαύτα), Οδυσσέας Στεφανής (κρουστά), Αλέξανδρος Δεσποτίδης (λαούτο).

Κουρά του δοκίμου Κυριακού εις μοναχόν.

Τη Δευτέρα, 28 Μαίου 2012, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, μετά από απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου έκηρε εις μοναχόν τον δόκιμο Κυριακό, ο οποίος υπηρετεί στην Ι. Μονή του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου, παρουσία των Αρχιερέων και του πνευματικού αυτού πατρός Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου, ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου. Προσεχώς ο μοναχός Κυριακός θα ανέλθει στον α΄ βαθμό της Ιερωσύνης.

Οδοιπορικό στην Κωνσταντινούπολη & την Προύσα

Η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χαλκιδικής ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και την Προύσα, την Τρίγλια και τα Μουδανιά.Ένα νοσταλγικό οδοιπορικό στα μέρη που έζησαν οι πρόγονοι των προσφύγων Χαλκιδιωτών .

... Στο ταξίδι του γυρισμού οι αποσκευές όλων είναι πιο βαριές. Κουβαλούν πόνο, θύμησες, θρύλους ζωντανεμένους, κουβαλούν ολόκληρη θαρρείς την λαβωμένη Ρωμιοσύνη. Και μέσα στην ψυχή μια υπόσχεση γαντζωμένη, σαν τάμα ιερό: θα ξαναρθούμε!

ΝΗΠΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΣΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΝΤΩΝΙΟ, ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΟ.4

Διονυσίου Μπατιστάτου θεολόγου - Συγγραφέως- Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας.

1. Τα Τέκνα και οι Δούλοι

«Το της Υιοθεσίας χάρισμα» 

Ή μεγαλύτερα δωρεά προς τον άνθρωπο. Του ανοίγει την θύρα του παραδείσου. Αποκλειστικό προνόμιο του Ορθοδόξου.

Αυτήν την αλήθεια δεν ημπορούσε να κατανόηση ένας ζηλωτής Μωαμεθανός στην Κωνσταντινούπολι (άλλα και μήπως πολλοί «Ορθόδοξοι» την κατανοούν;).

Και όμως ό αείμνηστος π. Ιερώνυμος, με λόγια άπλα, που στάλαξε στο νου του το Άγιο Πνεύμα, κατόρθωσε να τον πείσει, πώς μονάχα με την Ορθοδοξία ευρίσκει ή νοσταλγός ψυχή τον παμπόθητο παράδεισο.

Τόσα χρόνια τώρα κι ό χρόνος δεν απάλειψε απ' τη μνήμη μου το αφήγημα του, που με σεμνότητα και ταπεινοσύνη μου διηγήθηκε ένα απόγευμα στο κελλάκι του, στην Αίγινα.

«Στα 189..», μου ανιστόρησε, «βρισκόμουνα με την μητέρα μου στην Πόλι. Δεν ήτανε πολύς καιρός, πού είχα χειροτονηθεί παπάς. Σ' αυτό συνετέλεσε κι ή αγιασμένη ψυχή της Μητέρας, με τις επίμονες προτροπές της.

Μια ημέρα έρχεται στο σπίτι μας ένας Τούρκος Χωροφύλακας. Έφέντη παπά, μου λέγει, σε θέλει ό μεγάλος Κάδης.

Προς στιγμήν ταράχθηκα. Τί να με ήθελε, τάχα, ό μεγάλος Καδής, δηλαδή ό Αρχιδικαστής; Μήπως, άραγε, μαγειρεύανε τίποτα οι Τούρκοι εις βάρος των δυστυχισμένων Ρωμιών; Έκανα τον σταυρό μου, πήρα την ευχή της Μάνας και ξεκίνησα για τον Καδή, προετοιμασμένος για όλα.

Μόλις έφθασα στο Γραφείο, ό Καδής με υποδέχθηκε με φιλοφροσύνη. Έδιωξε όλους απ' το Γραφείο, έκλεισε τις πόρτες καλά κι άρχισε να μου λέγει:

- Έφέντη παπά, παίρνω μισθό 6 λίρες τον μήνα. Κρατώ 2 για την οικογένεια μου. Διαθέτω τις 4 για ελεημοσύνη- παντρεύω ορφανά, προστατεύω χήρες, δίνω σε άρρωστους. Νηστεύω και προσεύχομαι με πίστη στον Θεό. Όταν βρίσκομαι στο κριτήριο, δικάζω ή αθωώνω, αφού βεβαιωθώ για το δίκιο, χωρίς να δέχομαι καμιά σύσταση ή απειλή από κανένα, ούτε κι απ' τον Βεζίρη...

Χαμηλώνοντας την φωνή του και γεμάτος λαχτάρα, με ερώτησε ό Καδής:

-        Έφέντη παπά, δεν θα πάω στον Παράδεισο, πού λέτε σεις οι Χριστιανοί

Ό τι. Ιερώνυμος διέγνωσε την μυστική νοσταλγία, που φούντωνε στη καρδιά του αλλοθρήσκου. Ή αύρα του Άγιου Πνεύματος δρόσιζε απαλά τον Τούρκο Αρχιδικαστή• κι ό π. Ιερώνυμος, όργανο της Θείας Προνοίας, έπρεπε να δώσει την μαρτυρία της Ορθοδοξίας και να έλκυση προς την Αλήθεια τον Νοσταλγό του Παραδείσου.

«- Δεν με λέγεις, εφέντη Καδίτ, έχεις παιδιά;

-Έχω, απήντησε ό Αρχιδικαστής.

-        Έχεις δούλους, υπηρέτες; ξαναρώτησε ό π. Ιερώνυμος. -Έχω και δούλους.

-        Τούς αγαπάς τούς δούλους σου;

-        Τούς αγαπώ, γιατί είναι πειθαρχικοί και κάνουν το θέλημα μου. -Έχεις σκοπό να τούς καταστήσεις κληρονόμους στα υποστατικά

σου, σαν αποθάνεις;

-        Όχι!

-        Γιατί;

-        Το δικαίωμα κληρονομιάς της πατρικής περιουσίας ανήκει αποκλειστικά στα νόμιμα τέκνα.

Ό π. Ιερώνυμος, σώπασε για λίγο. Και μετά, είπε αποφασιστικά:

-        Με όσα κάνεις, έφέντη Καδή, είσαι ό καλός δούλος του Θεού. 'Αν θέλεις όμως να κληρονομήσεις τον πατρικό Οίκο, τον παράδεισο, πρέπει να γίνεις τέκνον Του. Αυτό σημαίνει πώς πρέπει να ασπασθής την Ορθόδοξο πίστη και να βαπτιστής».

Κι ό Αρχιδικαστής εδέχθη την σύσταση. Παρατήθηκε, έφυγε απ' την Πόλι, ασπάσθη την Ορθοδοξία και βαπτίστηκε.

2. Να μη φιλήσεις την κόρη σου

-        Αγαπάς την κόρη σου;

-        Την αγαπώ. Γέροντα!

-        Τότε, να μην την φιλήσεις ποτέ σου.

Αυτά συνέστησε ό αείμνηστος π. Ιερώνυμος της Αίγίνης, σε κάποιον πατέρα, πού τον επεσκέφθη μαζί με την πεντάχρονη κορούλα του.

Σωστή ζωγραφιά ή μικρή παιδούλα. Ζωντανό Χερουβείμ σε πίνακα Αναγεννήσεως. Ένα χαριτωμένο προσωπάκι, πλαισιωμένο από δυο καστανόξανθα κοτσιδάκια. Δυο ματάκια, πού λάμπανε σαν Χριστουγεννιάτικα αστεράκια. Εικόνα αθωότητας, προκαλούσε από μοναχή της το στοργικό φίλημα. Τον ασπασμό του σεβασμού στην παιδική μεγαλειότητα.

Τί νόημα λοιπόν νάχε ή σύσταση του Γέροντα στον πατέρα της κορούλας, πού τον επισκέφθηκε;

Το βλέμμα του πατέρα έδειχνε απορία. "Ίσως και οίκτο για τον παράξενο τούτο παπά, πού δεν αισθανότανε την τρυφερότητα μιας πατρικής καρδιάς, πού δεν κατανοούσε τίποτα από το μυστήριο της αγάπης ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, πού δεν συγχωρούσε το φίλημα αυτού του χαριτωμένου κρίνου.

Κι ό κατάπληκτος πατέρας, μπόρεσε και ψέλλισε:

-        Γιατί Γέροντα;

-        Μη δείξεις την αδυναμία σου, αν θέλεις να την ωφελήσεις, να φτιάξης έναν καλό χαρακτήρα.

Ακαταλαβίστικα, τότε, τα λόγια του Γέροντα.

Προφητικά, σήμερα, για τον επισκέπτη εκείνον πατέρα.

Δεν τήρησε την συμβουλή του, και κείνη ή παιδούλα, ζυμωμένη με τα πατρικά χάδια, δυσκολεύεται να κατανόηση την ανάγκη κάποιας σκληρότητας μέσα στη ζωή. Δυσανασχετεί στην πατρική αυστηρότητα, γιατί, απλούστατα, δεν συνήθισε σ' αυτήν από μικρή. Έτσι το έργο της αγωγής, στα εφηβικά χρόνια, γίνεται πολύ πιο κουραστικό, αν ό πατέρας δεν έδειχνε παιδολατρεία από τότε.

«Μη ίλαρώσης βλέμμα προς θυγατέρα σου» Πείρα των αιώνων, πού ώδήγησε τον αλησμόνητο Γέροντα στην ψυχολογική παρατήρησι προς τον επισκέπτη του.

  ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΝΟΥΣΗ Ο ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ.

Konstantinos Kenanidis on the Theological Academy of Crete

Το Γηροκομείο

Πήγα να δώ από κοντά ένα Γηροκομείο, να ιδώ αυτούς που πάλεψαν εις της ζωής τον στίβο.

Είδα τα πρόσωπα χλωμά, βαθειά ρυτιδωμένα,

είδα τους ώμους τους γερτούς και τα κορμιά φθαρμένα.

Κι' από την περιέργεια κι από την απορία, πιάνω, ρωτώ έναν παππού, να ειπεί την ιστορία.

Παππού, συγχώρεση ζητώ, γι' αυτό που θα ρωτήσω-καλά, πώς έφθασες εδώ, δεν έχεις άλλους πίσω;

Δάκρυα μαύρα χύσανε, του γέροντα τα μάτια, που την καρδιά μου σχίσανε, την κάνανε κομμάτια.

Κι' αρχίζει τότε ό πάππους, μεσ' τα αναφιλητά του, να λέει τα παράπονα, που είχε από τα παιδιά του

Πέρασα βάσανα πολλά, καημούς, φαρμάκια κι' αγωνία σαν το θεριό πάλεψα, μέσα στην κοινωνία.

Κι' όσους τότε ανάθρεψα, με τις δικές μου πλάτες, τώρα τους είμαι βαρετός και με πετούν στις στράτες.

Μην απορείς και σκέπτεσαι, δεν ξέρεις τα στερνά σου, ίσως  σκεφθούν χειρότερα, για σένα τα παιδιά σου.

Και τότε θα με θυμηθείς και με καρδιά θλιμμένη, το Κρατικό, το Ίδρυμα, θα ειπείς, με περιμένει.

Συγχώρεση ζητώ ξανά, θα φύγω λέω κι' αμέσως, φεύγω τρέχοντας να μη με δει, που κλαίω.

Σκέφτομαι και μονολογώ και λέω κάθε μέρα, μπρος το συμφέρον τα παιδιά, πετούν και τον Πατέρα

Τα λόγια που είπε ό πάππους, μες' την καρδιά με καίνε Άρα της μοίρας τα γραπτά, ποιος ξέρει τί να λένε;

Κι' εκεί που λέμε τα στερνά, πώς θα 'ναι Μεγαλείο! Ίσως τα μάτια κλείσουμε, σε ένα Γηροκομείο!

Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ.........

Η Κυριακή των 318 πατέρων

Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Αν μόνο μπορούσαμε να το θυμηθούμε, αν μόνο μπορούσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και να βλέπουμε τα θαυμάσια βάθη του ανθρώπου, να κοιτάζουμε γύρω μας και να βλέπουμε, ότι η δημιουργία είναι κλητή για τη δόξα του Θεού, θα χτίζαμε τον κόσμο και τις ανθρώπινες σχέσεις μας αλλιώς, θα φερόμασταν αλλιώς στην ύλη του κόσμου και η ζωή μας θα γινότανε ευσέβεια και σεβασμός.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλουμ) για την Κυριακή των Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου

Σήμερα θυμόμαστε με ευσέβεια και ευγνωμοσύνη τους Πατέρες της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι διακήρυσσαν ανάμεσα στα ψέματα που κυκλοφορούσαν εναντίον του Χριστού, την πίστη της Εκκλησίας ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Υιός του Θεού και Θεός, ίσος με τον Πατέρα και με το Πνεύμα.

Ζούμε σ΄ έναν αιώνα, στον οποίο φαίνεται η πίστη μας απλή και ολοφάνερη. Δεν ήτανε έτσι, όμως, πάντα. Δεν ήταν τέτοια για πολλούς. Σ΄εκείνους τους πρώτους αιώνες, όταν ο ανθρώπινος νους στεκόταν με φρίκη μπροστά στην ανεξερεύνητη αποκάλυψη του Θεού, ιδιαίτερα για τους  μορφωμένους ανθρώπους ήτανε δύσκολο να δεχτούν τον Χριστό ως Θεό τον Ζώντα, τον  ανεξήγητο, απέραντο και σε χρόνο και σε χώρο, ο οποίος, όμως, ενσαρκώθηκε για να ζει ανάμεσά μας και έγινε άνθρωπος όμοιος με μας, στα πάντα εκτός από την αμαρτία.

Ο ίδιος πειρασμός υπάρχει πάντα για όλους όσοι περιορίζουν τον εαυτό τους στις γήινες σκέψεις, που δεν είναι πρόθυμοι να σταθούν μπροστά στο μυστήριο του Θεού και να παραδεχτούν με πίστη τα λόγια της αλήθειας που πρόφερε ο ίδιος ο Θεός.

Με τί ευσέβεια πρέπει να θυμηθούμε εκείνους που στις μακρινές από μας, μα κοντινές στις μέρες του Σωτήρα στη γη αιώνες, επιφύλαξαν για μας και διακήρυξαν σε όλη τη δόξα της την πίστη. Χάρη σ΄αυτούς προσκυνούμε μέσα στο Χριστό τον Θεό τον Ζώντα. Χάρη σ΄εκείνους γνωρίζουμε ότι ο ακατάληπτος Θεός ήταν άνθρωπος και πήρε επάνω Του καθετί το ανθρώπινο, το άγιασε, το εξάγνισε και το ένωσε με το μυστηριώδη και ανεξερεύνητο Θεό.

Με τί σεβασμό πρέπει να φερόμαστε σ΄εκείνον τον άνθρωπο και σ΄εκείνο τον κόσμο πού μπόρεσε να συμβεί αυτό! H ενσάρκωση του Χριστού, η ενσάρκωση του Λόγου Θεού μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι τόσο μεγαλοπρεπής, ώστε μπορεί να είναι όχι μόνο ναός του Θεού, ένας χώρος της παρουσίας Του, μα μπορεί να ενωθεί μαζί Του, όπως μας το αποκάλυψε το θαύμα της ενσάρκωσης.

Εκείνο το μυστήριο μας δείχνει επίσης τη μεγαλοπρέπεια όλου του δημιουργημένου κόσμου, επειδή ο Υιός του Θεού δεν έγινε μόνο Υιός του Ανθρώπου, αλλά ο Λόγος έγινε σάρκα. Ο Θεός δεν έγινε μόνο άνθρωπος, μα ενώθηκε με τη δημιουργημένη ύλη του κόσμου μας. Και βλέπουμε, ότι ο Θεός έτσι δημιούργησε τα πλάσματα, ώστε να μπορούν να είναι όχι μόνο ένας ναός ή χώρος της παρουσίας Του, αλλά να ενωθεί με τη ίδια τη Θεότητα.

Αν μόνο μπορούσαμε να το θυμηθούμε, αν μόνο μπορούσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και να βλέπουμε τα θαυμάσια βάθη του ανθρώπου, να κοιτάζουμε γύρω μας και να βλέπουμε, ότι η δημιουργία είναι κλητή για τη δόξα του Θεού, θα χτίζαμε τον κόσμο και τις ανθρώπινες σχέσεις μας αλλιώς, θα φερόμασταν αλλιώς στην ύλη του κόσμου και η ζωή μας θα γινόταν ευσέβεια και σεβασμός.

Ας το σκεφτούμε αυτό! Ο απόστολος μας λέει ότι πρέπει να δοξάζουμε το Θεό όχι μόνο στις ψυχές μας, αλλά  και στα σώματά μας. Διακηρύττει ότι θα έρθει ο καιρός, οπότε ο Υιός θα νικήσει τα πάντα και τότε, ως υπάκουος προς τον Πατέρα, θα τα παραδώσει όλα και τότε ο Θεός θα είναι το πάν στα πάντα. Κάνουμε κάτι για να μας πλησιάσει και να μας περιλάβει αυτή η δόξα, τον καθέναν από μας? Ας αρχίσουμε να χτίζουμε με ευσέβεια και σεβασμό  - μα και με χαρά για τη δόξα του Θεού και της δημιουργίας - μαζί με το Θεό την Αιωνιότητα!

Αμήν

Τί σημαίνει μοναξιά; ὅτι δέν ἔχω καθόλου τό βίωμα τῆς ἐγγύτητος τοῦ ἄλλου.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος κλείνεται ἐν ἑαυτῷ, ἀντί νά ἀνοιχθῆ πρός τόν Θεόν, ἀντί νά χωρέση ὁ Θεός καί νά τά σκεπάση ὅλα. Τότε αὐτός ὁ ἄνθρωπος τρώγεται μέ τά νύχια του, βγάζει τά μάτια του μόνος του, τσακώνεται μέ τόν ἑαυτό του. Οἱ λογισμοί του, οἱ περιπέτειές του, τά πάθη του, οἱ νόμοι συγκρούονται μέσα του. Καί τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος; Ὅπως κάποιος πού κρατάει ἕνα μαχαίρι κόβει τά πάντα καί τά πετάει, ἔτσι καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διασπᾶται, κατακρεουργεῖται. Καί ἀφοῦ ἡ ψυχή εἶναι κλειστή, σκοτεινή, ἀκυριάρχητη, διότι ἔκανε αὐτοκράτορά της κάποιον πού δέν μπορεῖ νά τῆς δώση εἰρήνη καί ἠρεμία, μέσα της βασιλεύει ἡ παγωνιά, οἱ φόβοι, ἡ μοναξιά.

Τί σημαίνει μοναξιά; ὅτι δέν ἔχω καθόλου τό βίωμα τῆς ἐγγύτητος τοῦ ἄλλου. Τόν καθένα τόν ζῶ σάν "ὁ ἄλλος". Ὅλοι εἶναι "ὁ ἄλλος": ἐσύ καί ἐγώ, τό θέλημά σου καί τό θέλημά μου, ἡ ἀγάπη σου καί ἡ ἀγάπη μου. Γι΄ αὐτό καί πάντα διερωτώμεθα: "Ἄραγε μέ ἀγαπάει ὁ ἄλλος; Ἄραγε μέ σκέπτεται; Ἄραγε μέ θυμᾶται;". Αὐτό δείχνει ὅτι ζῶ τόν ἄλλον ὡς ἕναν ξένο. Βλέπετε τήν παγωνιά τῆς ὑπάρξεώς μας, τήν ἀπομόνωσί μας, τήν ἀποξένωσί μας ἀπό τήν ζωή. Κανένας δέν μπορεῖ νά ζεστάνη πλέον τήν καρδιά μας, νά λειώση καί νά ἐξαφανίση τούς πάγους οἱ ὁποῖοι τήν κατακλύζουν, πρίν μπῆ αὐτό τό φῶς καί αὐτό τό πῦρ, τό ὁποῖο ζεσταίνει καί φωτίζει τά πάντα εἰς τά ἐνδότερα τῆς ὑπάρξεώς μας.

Ἡ μοναξιά εἶναι ἕνα γενικό σμπαράλιασμα, εἶναι τό ἀλληλοφάγωμα τοῦ εἶναι μας. Ἀλληλοσυγκρούονται οἱ ὁρμές μας, τά πάθη μας, οἱ πόθοι μας, τά ἄγχη μας, χωρίς νά τό καταλαβαίνωμε καί χωρίς νά ὑπάρχη λόγος. Διαπληκτίζονται οἱ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου ἐν ἑαυτῷ, γδέρνεται μόνος του ὁ ἄνθρωπος, γράφει τήν ἱστορία τῆς σκλαβιᾶς του καί τῆς δυστυχίας του. Κανείς δέν μπορεῖ νά ζήση μόνος του...

Ἔρχομαι, παραδείγματος χάριν, καί σοῦ ἀνοίγω τήν καρδιά μου. Σοῦ λέγω, σοῦ λέγω, ἐσύ μοῦ χαμογελᾶς, κουνᾶς τό κεφάλι σου, ἐπιβεβαιώνοντας ὅσα σοῦ λέγω, χωρίς νά πῆς λέξι. Ὅταν τελειώσωμε, θά σοῦ πῶ: "Σέ εὐχαριστῶ· πόσα μοῦ ἔμαθες σήμερα! πόσα μοῦ εἶπες!". Στήν πραγματικότητα τίποτε δέν μοῦ εἶπες. Ἀλλά τά πάντα μοῦ εἶπες, γιατί ἐγώ ἔτσι ἔζησα. Ἔνοιωσα ὅτι σέ μετέλαβα. Σέ ἔβαλα μέσα στήν καρδιά μου, καθώς σοῦ ἀνοιγόμουν. Μόλις ἀνοίξης κάτι, ἀμέσως μπαίνει τό φῶς. Ἡ κροῦσις λοιπόν ὑποδηλοῖ τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς, πού κάνει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παύση νά συζητᾶ μέ τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι δυνατόν νά συζητάω καί μέσα μου καί μέ τόν ἄλλον. Πρέπει κάποιον νά προτιμήσω: ἤ τό ἐγώ μου ἤ τόν ἕτερον. Εἶναι δηλαδή τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μία ἀνθρώπινη βουληφόρα ἐνέργεια.

ἀρχιμ. Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://www.facebook.com/synaxari

Elder Pavlos of Sinai.

The Elder Pavlos of Sinai, who spent Saturday afternoon with us, recounted something about my own late spiritual father, Archimandrite Dimitry of Santa Rosa, that I'd forgotten. Father Dimitry, who had escaped from Communist Russia, having suffered beatings and imprisonment, never spoke against them, nor ever uttered a word in judgement regarding his former tormentors. Father Dimitry never spoke a word in judgement against anyone.

This demonstration of holiness is within the realm of possibility of us all, for it simply requires commitment on our part, and a willingness to never allow ourselves to utter a word of judgement against anyone. If we do this, we will learn we can love everyone, for when we decide to judge no one, love can enter our heart, and everyone will be the recipient of our love, and kindness, and mercy.

With love in Christ,

Abbot Tryphon

The brotherhood was blessed to have Archimandrite Pavlos of Saint Katherine's Monastery in the Sinai Desert, spend Saturday afternoon with us. Saint Katherine's is the oldest continually operating monastery in the world, and the site of the Burning Bush, which still grows within the walls of the monastery. The Elder Pavlos has been a monk in this monastery for forty years. Father Pavlos was accompanied by Sister Joanna, who acted as his translator. The Elder is not only the Spiritual Father of  Saint Katherine's, but their chief gardener, as well. He accompanied our chief gardener, Father Paul, on a tour of our large organic garden.  Our guests ate a meal with us, and left after the evening service. The brotherhood benefited greatly from the Elders spiritual wisdom, and monastic counsel.

 

Elder Pavlos of Sinai, together with Abbot Tryphon and Sr. Joanna

http://morningoffering.blogspot.com/

Ἔχουμε ἀδιαλείπτως ἕναν πειρασμὸ μπροστά μας... ...διαρκῶς συμβαίνουν στὴν ζωὴ μας ἀπρόοπτα.

Ἔρχεσαι στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ βρὴς πνευματικὴ ζωή, καὶ συναντᾶς κακούς. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Ζητὰς κελλὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ μοναστηριοῦ ποὺ δὲν ἔχει ὑγρασία, τὸ ἀποκτᾶς, διαπιστώνεις ὅμως ὅτι ἡ θάλασσα σοῦ προκαλεῖ ἀλλεργία, ὁπότε δὲν μπορεῖς νὰ χαρῆς οὔτε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν νύχτα. Ἀμέσως θὰ σοῦ πῆ ὁ λογισμός, σήκω νὰ φύγης. Εἶναι ἀπρόοπτο.

Σὲ πλησιάζω μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος καὶ βλέπω ὅτι εἶσαι ἀνάποδος. Ἀπρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχῶς ἀπρόοπτα ἐνώπιόν μας, διότι ἔχομε θέλημα καὶ ἐπιθυμίες.

Τὰ ἀπρόοπτα εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐπιθυμία μας, γι' αὐτὸ καὶ μᾶς φαίνονται ἀπρόοπτα, στὴν οὐσία ὅμως δὲν εἶναι.

Διότι ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸν προσδοκᾶ τὰ πάντα καὶ λέγει πάντοτε «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».

Θὰ ἔρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον».

Ἐπειδὴ αὐτὰ κοστίζουν στὴν σαρκικότητά μας, γι' αὐτὸ ἐμεῖς τὰ βλέπομε ὡς ἀπρόοπτα.

Γιὰ νὰ μὴν ταράσσεσαι λοιπὸν κάθε φορᾶ καὶ στεναχωριέσαι, γιὰ νὰ μὴν ἀγωνιᾶς καὶ προβληματίζεσαι, νὰ τὰ περιμένης ὅλα, νὰ μπορῆς νὰ ὑπομένης ὅτι ἔρχεται.

 Πάντα νὰ λές, καλῶς ἦλθες ἀρρώστια, καλῶς ἦλθες ἀποτυχία, καλῶς ἦλθες μαρτύριο.

Αὐτὸ φέρνει τὴν πραότητα, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη καμία πνευματικὴ ζωή.

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης

геронда Григорий Дохиарский-Ο ΘΕΟΣ ΜΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΟΥΡΛΙΕΣ..

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΑΣ

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΗ είναι ή εικόνα, πού παρουσιάζουν τα ακριτικά χωριά της Πατρίδας μας κατά τούς χειμερινούς μήνες. Δεν υπάρχουν κάτοικοι! Τα σπίτια είναι κλειδωμένα. Στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να συναντήσεις πέντε δέκα ανήμπορους γέροντες, πού παραμένουν εγκαταλειμμένοι στα σπίτια τους, χωρίς χαμόγελο και ελπίδα.

Ζούμε το τέλος των χωριών. Ελάχιστοι είναι εκείνοι, πού ελπίζουν ότι αύριο τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα —αφού προηγουμένως ό κόσμος θα έχει επιστρέψει λόγω των δυσκολιών, πού αντιμετωπίζει στις πόλεις. Αυτή είναι μια θεωρία πού δεν έχει πολλή σχέση με την πραγματικότητα. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν επιστρέφουν εύκολα στα χωρία. Έχουν συνηθίσει διαφορετικά στις πόλεις και δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον τρόπο ζωής του χωριού ή να γίνουν κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Αρνούνται τη μερική απομόνωση του χωριού και δεν θέλουν να στερηθούν τις κοσμικές διασκεδάσεις της πόλης.

Ή ερήμωση των χωριών δημιουργεί πολλά προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ή προστασία των ναών και ή διαφύλαξη των εκκλησιαστικών κειμηλίων. Σε κάθε χωριό υπάρχει ιό κεντρικός Ί. Ναός και τα εξωκκλήσια. Πρέπει κάποιος να ενδιαφερθεί γι' αυτό. Ποιος όμως; Ιερείς δεν υπάρχουν, τα εκκλησιαστικά συμβούλια υπολειτουργούν και οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν καταργηθεί προ πολλών ετών. Το θέμα είναι σοβαρότατο. Υπάρχουν σπουδαίοι Ί. Ναοί, συνήθως του 19ου αιώνα, οι οποίοι κινδυνεύουν από τους αρχαιοκάπηλους ή τούς κοινούς κλέφτες, άλλα και από την πολυετή εγκατάλειψη. Εκείνοι πού παλιότερα είχαν ενδιαφερθεί για τους ναούς αυτούς ανησυχούν ιδιαίτερα και πονούν. Θυμούνται τον κόπο τους, τα χρήματα που είχαν προσφέρεσαι τώρα νιώθουν ότι όλα θα πάνε χαμένα. 

Τα συναισθήματα τους είναι δυσπερίγραπτα. Όμως ή πραγματικότητα είναι σκληρή και δεν μπορούν να βρουν κάποια λύση στο πρόβλημα. Γι' αυτό και στρέφουν το νου τους στο Θεό και ζητούν με την προσευχή τους αυτό, πού οι ίδιοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Σε Εκείνον αναθέτουν την προστασία των Ιερών Ναών και κάπως ανακουφίζονται.

Είναι μάταιο να ψάξεις να βρεις τούς υπευθύνους αυτής της κατάστασης, την ώρα μάλιστα, που έχουν λιγοστέψει ανησυχητικά και οι ιερείς στα χωριά. Αλλά και οι ελάχιστοι πού υπάρχουν, δεν έχουν τον ανάλογο ζήλο ούτε και συγκινούνται εύκολα. Δεν τούς ενδιαφέρει το θέμα. Δεν βιώνουν το πρόβλημα ως δικό τους. 

Επιπλέον, είναι αποσυνδεδεμένοι από το παρελθόν και βλέπουν μόνο το σήμερα, πώς θα βολευτούν. Βέβαια, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αναφέρομαι ατούς αποφασιστικούς και ζηλωτές ιερείς, οι όποιοι δεν ανέχονται να καταρρεύσει ένας Ί. Ναός ή να χαθούν διάφορα εκκλησιαστικά κειμήλια και προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να κάνουν κάτι. Και είναι αλήθεια ότι πετυχαίνουν αρκετά. Οι απλοί άνθρωποι, πού τούς παρακολουθούν ή πληροφορούνται σχετικά τούς συμπαρίστανται και τους ενθαρρύνουν.

Μακάρι, να αυξηθούν οι ζηλωτές κληρικοί, για να μη περάσουμε στην πλήρη εγκατάλειψη και τον αφανισμό των εκκλησιαστικών μνημείων της εγκαταλειμμένης επαρχίας.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΥΡΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.

ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ: ΝΑ ΛΕΜΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ή Όρθόδοξος'Εκκλησία το παρέλαβε από τούς Άγιους Πατέρας και το διατήρησε αναλλοίωτο, ενώ οι Παπικοί το βεβήλωσαν και το αλλοίωσαν διά του Φιλιόκβε. Διατί να λέμε το «Πιστεύω» μας κατά το Απόδειπνο

Ό Σεβ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας εις εγκύκλιο του κήρυγμα, υπό ημερομηνία 1ην Απριλίου, αφού αναλύει το Πιστεύω των Ορθοδόξων και το «Σύμβολο της Πίστεως» μας. εις το όποιον «έβαλαν βέβηλο χέρι και το αλλοίωσαν» οι Παπικοί, καλεί τον πιστό λαό να λέγει μίαν φορά την μέρα και ιδιαιτέρως κατά το Απόδειπνο το «Πιστεύω». Το πλήρες κείμενο του εγκυκλίου κηρύγματος του Σεβ. Μητροπολίτου έχει ως ακολούθως:

«1. Ή ζωή ημών των χριστιανών, αδελφοί μου, ρυθμίζεται με βάση το τί πιστεύουμε. Και οι άθεοι το ίδιο κάνουν. Ενεργούν και πράττουν με βάση την αθεϊστική ιδεολογία τους. Ένας μεγάλος άθεος, για παράδειγμα, είχε πει: "Ή ζωή είναι παράλογη, ή αγάπη είναι αδύνατη"!... Άντε τώρα να κάνουμε όμορφη ζωή με βάση την ιδεολογία αύτη!

'Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε το "Πιστεύω" μας, στο όποιο κλείνεται όλη ή "ιδεολογία" μας, όλη ή θεολογία μας καλύτερα. Και με βάση τα άρθρα του "Πιστεύω" ρυθμίζουμε την ζωή μας. Ή πίστη μας στηρίζεται στην Άγια Γραφή, πού είναι ή αποκάλυψη του Θεού σε 'μάς τούς ανθρώπους. Μέσα στην Άγια Γραφή βρίσκουμε μικρές προτάσεις, οι οποίες είναι πραγματικά ομολογίες πίστεως. Για παράδειγμα, σας αναφέρω τρεις: Ό απόστολος Παύλος λέγει για τον Ιησού Χριστό: "Εν μορφή Θεού υπάρχων ούχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλά εαυτόν έκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν όμοιώματι ανθρώπων γενόμενος..." (Φιλιπ. 2,6-10). Αυτός ό λόγος και όλη ή παρακάτω συνέχεια είναι ένα μικρό "Πιστεύω". Και ένας άλλος ακόμη σύντομος λόγος, πού είναι ομολογία πίστεως: "Ό Ιησούς Χριστός (είναι) Κύριος" (Α' Κορ. 12,3). Το "Πιστεύω" στην Παλαιά Διαθήκη ήταν αυτός ό λόγος: "Άκουε, Ισραήλ• Κύριος ό Θεός σου εις έστιν" (Δευτ. 6,4). Και εκείνη ή πεντάλογος προσευχή πού λέμε, το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε με", είναι μία ομολογία πίστεως- γιατί ομολογούμε τον σαρκωθέντα Υιό του Θεού και ως Θεό ("Κύριε") και ως άνθρωπο ("Ιησού") και ως Θεάνθρωπο ("Χριστέ").

2.       Το "Πιστεύω" μας το καλούμε "Σύμβολο". Δεν ξέρω, αγαπητοί μου, να σας πω ακριβώς τί σημαίνει αυτή ή έκφραση. Είναι μία έκφραση "κλειδί". Σημαίνει τον χάρτη! Πραγματικά: "Ότι είναι ό χάρτης για την Γεωγραφία, το ίδιο είναι και το "Πιστεύω" μας για την Εκκλησία, γι' αυτό το λέμε "Σύμβολο". Ένας , μικρός χάρτης απεικονίζει όλη την γη. Και το μικρό "Πιστεύω" μας, αυτό το "Σύμβολο της πίστης" μας, έχει με λίγα λόγια όλη την πίστη μας. Δώδεκα είναι τα άρθρα του,-"Πιστεύω". Κάθε άρθρο του είναι, πώς να το πω;, είναι σαν στρατιωτικά "παραγγέλματα" διδόμενα από τον Βασιλέα Χριστό στην στρατευόμενη του Καθολική Εκκλησία, για να τα φέρει στον κόσμο, τον οποίο πορεύεται να κατακτήσει.

3.       Από την αρχή ή Εκκλησία χρησιμοποιούσε "Σύμβολα της πίστεως", γιατί αυτά ήταν αναγκαία για την διδασκαλία των Κατηχουμένων, αυτών δηλαδή πού επρόκειτο να βαπτιστούν. Τα "Σύμβολα της πίστεως" πάλι ήταν αναγκαία στην Εκκλησία για την απόκρουση των αιρέσεων. Δηλαδή οι εμφανισθέντες αιρετικοί, με τις πλανεμένες διδασκαλίες τους, έδωσαν την κυριότερη αφορμή στην Εκκλησία να συντάξει "Σύμβολα" της αληθινής της διδασκαλίας. Τον τέταρτο αιώνα όμως ή Εκκλησία απεφάσισε να συνθέσει ένα ενιαίο "Πιστεύω" για όλη την Εκκλησία. Έτσι γράφτηκε από την Πρώτη και Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο το σημερινό "Πιστεύω", πού ξέρουμε όλοι. Το ότι το "Πιστεύω" μας γράφτηκε από Οικουμενικές Συνοδούς σημαίνει ότι είναι φωνή όλης της Εκκλησίας.

4. Είπαμε στην αρχή ότι το "Πιστεύω" μας πρέπει να ρυθμίζει την ζωή μας, τα έργα μας. Λέγουν μερικοί ότι δεν χρειάζεται ή πίστη, αλλά τα έργα. Λησμονούν όμως αυτοί ότι τα έργα απορρέουν από την πίστη του καθενός. "Έτσι, για παράδειγμα, ό Χίτλερ ήταν σκληρός προς τούς ανθρώπους, επειδή ήταν συνεπής στην σκληρή του πίστη. Εμείς οι χριστιανοί, πού έχουμε ωραία πίστη, όπως αυτή εκφράζεται στα δώδεκα άρθρα του "Πιστεύω" μας, πρέπει πολύ να προσπαθούμε τα έργα μας να είναι ανάλογα προς την πίστη μας.

5. Το "Σύμβολο της πίστης" μας, αγαπητοί μου, το όποιο συνέταξε η Πρώτη και ή Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος, όπως είπαμε, το διέσωσε ακέραιο ή Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ενώ οι Παπικοί και Φραγκολατίνοι έβαλαν βέβηλο χέρι και το αλλοίωσαν. Το "Πιστεύω" ανήκει σε όλη την Εκκλησία και δεν επιτρέπεται λοιπόν ένας ή μερικοί να το' μεταβάλουν. Στο άρθρο του "Πιστεύω", όπου ομολογούμε την πίστη μας στο Άγιο Πνεύμα, λέγουμε, όπως το θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες, ότι Αυτό εκπορεύεται από τον Πατέρα. Έτσι το είπε και ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στην αρχιερατική Του προσευχή (βλ. Ίωάν. 15,26). Οι Παπικοί όμως, παρά τον σαφή αυτόν λόγο του Ιησού Χριστού και παρά την σαφή πάλι διατύπωση των Αγίων Πατέρων στο "Πιστεύω", έβαλαν την φράση "και εκ του Υιού". Αυτό είναι το περίφημο "Φιλιόκβε" των Φραγκολατίνων, πού αποτέλεσε αιτία διαμάχης και χωρισμού τους από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Οι Ορθόδοξοι για το Άγιο Πνεύμα πιστεύουμε ότι εκπορεύεται μεν μόνο από τον Πατέρα, αλλά αποστέλλεται στον κόσμο διά του Υιού, κατά τον λόγο πάλι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (βλ. πάλι Ίωάν. 15,26). Ή Ορθόδοξη Εκκλησία μας λοιπόν διδάσκει ότι λέγει ή Αγία Γραφή, όπως αυτήν την ερμήνευσαν οι Άγιοι Πατέρες.

6. Το "Πιστεύω" ήταν το πρώτο πού δίδασκε από παλαιά ή Εκκλησία μας στους Κατηχουμένους. Πρώτα δίδασκε το "Πιστεύω" και έπειτα το "Πάτερ ημών". Γιατί; Γιατί με το "Πάτερ ημών" καλούμε τον Θεό Πατέρα. Αλλά μάς λέγει ό απόστολος Παύλος ότι δεν μπορούμε να καλέσουμε το όνομα του Θεού, αν πρώτα δεν το πιστεύσουμε σ' Αυτόν (βλ. Ρωμ. 10,13-15). Το "Πιστεύω" λοιπόν, το όποιο έχει συνοπτικά όλα τα δόγματα της πίστης μας, είναι το πρωταρχικό μάθημα πού πρέπει να μάθουμε. Και πρέπει να το μάθουμε καλά. Σας συνιστώ, αδελφοί μου χριστιανοί, κάθε μέρα να λέγετε μια φορά τουλάχιστον το "Πιστεύω". Μάλιστα να προτιμάτε να το λέτε το βράδυ πριν από τον ύπνο. Αλήθεια, γιατί στο Απόδειπνο λέμε το "Πιστεύω"; Γιατί ό ύπνος είναι μία εικόνα του θανάτου, "ένας μικρός θάνατος", όπως έλεγε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός. Με την σκέψη λοιπόν του θανάτου λέμε το "Πιστεύω" στο Απόδειπνο, ώστε, αν συμβεί θάνατος, να με βρει, αφού πρώτα έχω ομολογήσει την πίστη μου!

Με πολλές ευχές, Ό Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας