ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ.

ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΕΓΟΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 30-70 μ.Χ.

Χρηστου Σπ. Βουλγαρη, Ομοτ. Καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο ομότ. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Χρήστος Βούλγαρης, με μακρά επιστημονική ενασχόληση επί των καινοδιαθηκικών χρόνων, πραγματεύεται τη ζωή και τη δράση της αρχεγόνου Αποστολικής Εκκλησίας, έργο δυσχερές και επίπονο. Με την απαιτούμενη εμβριθή μελέτη και ερμηνεία των πηγών της εποχής συνέγραψε την εν λόγω περισπούδαστη και εμπεριστατωμένη ιστορία των πρωτοχριστιανικών χρόνων.

Το επιστημονικό του πόνημα περιλαμβάνει εισαγωγή και τρία μέρη. Στην Εισαγωγή πραγματεύεται το εν τω κόσμω λυτρωτικό έργο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Στο Α΄ μέρος εστιάζει στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, από την Πεντηκοστή μέχρι την Αποστολική Σύνοδο. Στο Β΄ μέρος καταγράφεται η εξάπλωση της Εκκλησίας στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, από τη Β΄ Αποστολική Περιοδεία του Παύλου μέχρι τον Ιουδαϊκό Πόλεμο και την καταστροφή των Ιεροσολύμων, ενώ στο τελευταίο μέρος αναφέρεται στη διοίκηση, την οργάνωση και τον λατρευτικό βίο της Εκκλησίας.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ. ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Κυριακή, 22 Ιανουαρίου 2012, στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό των Ταξιαρχών τής Επισκοπής Μοζαμβίκης στο Maputo.

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΑΦΑΚΙ.

ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΘΩΜΑ ΤΣΟΝΑΚΑ

The love of god -神的愛

ΩΡΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

Pskov-Caves Monastery (Псково-Печерская Обитель) English Subtitles

ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ.ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΜΟΝΑΧΟΣ. ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΠΕΡΙ ΙΕΡΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΥΜΙΑΤΟ; M.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΘΩΜΑ ΤΣΟΝΑΚΑ.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )
ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

John Wu [Mastermind] - "Πόρνες & Ληστές" feat. JAMSTER [Σεραφείμ]

John Wu [Mastermind] - Ανθρωπίνη Προστασία feat. JAMSTER [Σεραφείμ]

Sermon on Luke 17:12-19Kήρυγμα π. Ιωνά Μούρτου στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος στην Τάι Πέι, Ταϊβάν.

http://www.justin.tv/dao_love/b/361217030

Την νύκτα της Αναστάσεως, Μεγάλο Σάββατο του 1996, πολλοί προσκυνητές, κυρίως απόδημοι στην Γερμανία αλλά και άλλοι, είδαν ολοζώντανο τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο.

Την νύκτα της Αναστάσεως, Μεγάλο Σάββατο του 1996, πολλοί προσκυνητές, κυρίως απόδημοι στην Γερμανία αλλά και άλλοι, είδαν ολοζώντανο τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο. Ένας μάλιστα νεαρός από την Γερμανία είχε μαζί του βιντεοκάμερα και βιντεογραφούσε την ακολουθία της Αναστάσεως και κατάφερε να πιάσει και τον Άγιο.

Όπως είδαμε πιο πίσω ό σεμνότατος αθλητής του Χριστού Γεράσιμος χαρτώθηκε από τον Πανάγαθο Θεό με το χάρισμα της θαυματουργίας κατά την διάρκεια του επίγειου βίου του. Αλλά και μετά την κοίμηση του, αφού πήρε τα έπαθλα από τον στεφανίτη Χριστό και πανάξια κατατάχθηκε από την Εκκλησία μας στον χορό των Άγιων της, δεν έπαυσε να θαυματουργεί από τα παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα ακόμη. Μάλιστα πολλοί διηγούνται ότι ό Άγιος μας εισάκουσε πολύ γρήγορα τις παρακλήσεις και προσευχές τους και τους θεράπευσε, γι' αυτό και από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ό Άγιος "Εξπρές". Μερικά από τα πάμπολλα θαύματα που επιτέλεσε και επιτελεί και στις μέρες μας ό Όσιος Γεράσιμος θα περιγράψουμε παρακάτω. Άλλα αφορούν θεραπείες ασθενών, άλλα εμφανίσεις του Αγίου, άλλα ικανοποίηση παρακλήσεων και προσευχών των πιστών. Ό Άγιος ήταν και είναι πάντα ζωντανός, κυκλοφορεί ανάμεσα στους προσκυνητές και στους άλλους πιστούς, συνομιλεί μαζί τους, κουβεντιάζει με αυτούς, τους παρηγορεί, τους ενθαρρύνει, τους θεραπεύει, σκορπίζει παντού την αγάπη του.

Ένα ανδρόγυνο διηγιόταν το παρακάτω θαύμα εμφανίσεως του Άγιου Γερασίμου: "Πριν λίγα χρόνια ήρθαμε στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου και μείναμε για λίγες μέρες. Θέλαμε να εξομολογηθούμε ένα απόγευμα και παρακαλέσαμε τον ηγούμενο να μας εξομολογήσει, αν είχε χρόνο. Ό γέροντας μας απάντησε ότι δεν μπορούσε, γιατί δεν ευκαιρούσε εκείνη την ώρα. Μετά από λίγο ανεβήκαμε την σκάλα και μπήκαμε στον ναό του Αγίου Γερασίμου. Εκεί συναντήσαμε τον ηγούμενο. Όταν μας είδε μας είπε με πολλή αγάπη:

-           Ελάτε, παιδιά μου, να σας εξομολογήσω. Όταν τελείωσε ή εξομολόγηση κατεβήκαμε πάλι στο προαύλιο. Σε λίγο περνούσε από κοντά μας ό ηγούμενος και τον ευχαριστήσαμε γιατί, παρ' όλες τις σκοτούρες και την κούραση, μας έκανε την καλοσύνη και μπήκε στον κόπο να μας εξομολογήσει. Τότε εκείνος έκπληκτος μας είπε:

-           Τί λέτε βρέ παιδιά; Εγώ σας εξομολόγησα; Εγώ κανένα δεν εξομολόγησα σήμερα. Αφού σας είπα ότι δεν είχα καιρό και ήμουν κουρασμένος. Εμείς μείναμε άφωνοι. Καταλάβαμε πώς εκείνος που μας εξομολόγησε δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεράσιμο που εμφανίστηκε με την μορφή του ηγουμένου, για να μην τον καταλάβουμε και δοξάζαμε τον Θεό και τον ευχαριστούσαμε μαζί με τον μεγάλο Άγιο του που μας έκανε την μεγάλη τιμή να μας εξομολογήσει".

Ένας ιερωμένος διηγήθηκε τα έξης: "Μια μέρα βρισκόμουν στην μονή του Αγίου Γερασίμου και καθόμουν στην εσωτερική αυλή. Σε μια στιγμή πέρασε από μπροστά μου ό ηγούμενος και με ευλόγησε. Ύστερα από λίγο ξαναπέρασε ό γέροντας και σηκώθηκα και τον ευχαριστούσα για την ευλογία του, ενώ περνούσε από μπροστά μου πριν λίγη ώρα. Ό ηγούμενος τότε μου είπε:

-           Πάτερ, πριν λίγο δεν πέρασα από εδώ, ούτε σε ευλόγησα. Τότε του απάντησα ότι ίσως κάποιος άλλος ιερωμένος βρισκόταν στο μοναστήρι. Εκείνος είπε ότι οι μόνοι ρασοφόροι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο μοναστήρι ήμαστε εμείς οι δυο". Ό Άγιος Γεράσιμος πήρε την μορφή του γέροντα και έφερνε βόλτες στο μοναστήρι του.

Την νύκτα της Αναστάσεως, Μεγάλο Σάββατο του 1996, πολλοί προσκυνητές, κυρίως απόδημοι στην Γερμανία αλλά και άλλοι, είδαν ολοζώντανο τον Άγιο Γεράσιμο να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο. Μερικοί τον αναγνώρισαν την ώρα που κατέβαιναν από τον ναό προς την αυλή, αφού τον είδαν να κατεβαίνει την σκάλα και να περπατεί δίπλα τους, προχωρώντας προς το παλιό πηγάδι της μονής, όπου τοποθετείται ή εικόνα και ψάλλετε το πρώτο μέρος της ακολουθίας της Αναστάσεως. Ένας μάλιστα νεαρός από την Γερμανία είχε μαζί του βιντεοκάμερα και βιντεογραφούσε την ακολουθία της Αναστάσεως και κατάφερε να πιάσει και τον Άγιο. Την κασέτα την έχουν αρκετοί στην Γερμανία και διαβεβαιώνουν εμφαντικά ότι αυτός που φαίνεται μέσα σε αυτήν είναι ό Άγιος Γεράσιμος, όπως εμφανίστηκε την αγία εκείνη νύκτα. Ό Άγιος ευφράνθηκε από το χαρμόσυνο μήνυμα της λαμπροφόρου ημέρας και κατέβηκε από τον ουρανό, για να συνεορτάσει με τους πιστούς προσκυνητές, στο δικό του μοναστήρι, την "νέκρωσιν του θανάτου και την καθαίρεσιν του Άδου".

Μια ευσεβής γριά προσκυνήτρια από την Θεσσαλονίκη μετά το Άγιο Ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης του 1997 έλεγε ότι έβλεπε τρεις ιερωμένους να ψάλλουν κατά τη διάρκεια του μυστηρίου. Όλοι οι άλλοι που παρευρίσκονταν την διαβεβαίωναν ότι οι ρασοφόροι ήταν μόνο δύο αλλά αυτή επέμενε ότι έβλεπε πολύ καθαρά και τρίτο να συμμετέχει στο μυστήριο.

Ένας Κύπριος προσκυνητής, πού παρέμεινε στην μονή μας, διηγήθηκε το πιο κάτω θαύμα: Ήταν παραμονή του Πάσχα. Μαζί με μερικά άλλα παιδιά, απόδημους της Γερμανίας, πήγαμε στην σπηλιά όπου βρίσκεται ό ναός της Θεοτόκου, φθάσαμε στο βάθος και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Φτάσαμε στην σπηλιά όπου υπάρχει ή μεγάλη εικόνα του Άγιου Γερασίμου και εκεί μπροστά της αρχίσαμε να διαβάζουμε την παράκληση του Αγίου. Όταν προχωρήσαμε καλά, γύρισα σε μια στιγμή τα μάτια μου προς το πρόσωπο του Άγιου και τί είδα! Ό Άγιος ολοζώντανος με κοίταζε στοργικά με τα μεγάλα, γεμάτα αγάπη μάτια του. Μετά γύρισε τα μάτια προς τούς άλλους της παρέας και τούς κοίταζε στοργικά, όλους με την σειρά. Έμεινα εκστατικός και μία έκφραση έκπληξης έμεινε ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Το ίδιο παρατήρησα και στα πρόσωπα των άλλων παιδιών της παρέας. Όταν τελείωσε ή παράκληση ρώτησα έναν από αυτούς:

-           Είδες ότι είδα; Τότε αυτός μου διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα που είχα δει και εγώ. Όταν ρωτήσαμε και τους άλλους μάς περιέγραψαν και εκείνοι ακριβώς το ίδιο θαύμα".

Διηγούνται πολλοί ένα θαύμα που έκανε ό Άγιος Γεράσιμος σε μία γυναίκα από την Θεσσαλονίκη. Αυτή είχε καρκίνο και μόλις αλείφθηκε με λαδάκι από το Άγιον Ευχέλαιο, που έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου, θεραπεύθηκε αμέσως.

Ή μητέρα νεαρού μαθητή της Γ' τάξεως Λυκείου διηγείται: Ό γιος μου είχε δώσει εξετάσεις για την απόκτηση του διπλώματος Αγγλικής γλώσσας τον Ιανουάριο. Ό βαθμός που πήρε ήταν Ε'. Τον Μάιο επανέλαβε τις ίδιες εξετάσεις. Την ημέρα όμως των εξετάσεων προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο Γεράσιμο να πάρει ένα καλύτερο βαθμό. Πάντως και εμείς και ή δασκάλα του στο φροντιστήριο των Αγγλικών περιμέναμε ένα βαθμό γύρω στο Δ' ή το πολύ Γ'. Έξαλλου ή δασκάλα του είχε πει ότι από έρευνες που έγιναν, όταν κάποιος πάρει ένα συγκεκριμένο βαθμό, στην επόμενη εξέταση πιθανόν να βελτιωθεί κατά ένα ή το πολύ δύο βαθμούς. Περί το τέλος του Αύγουστου βγήκαν τα αποτελέσματα. Εγώ, ό άντρας μου και τα τρία μας κορίτσια βρισκόμασταν στον Άγιο Γεράσιμο. Ό γιός είχε μείνει μόνος στο σπίτι. Ένα βράδυ μάς τηλεφώνησε ότι ή βαθμολογία του ήταν Α'. Ήταν έκπληκτος, πανευτυχής και δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του όπως και όλοι μας. Και τα σχόλια του ηγουμένου όταν το πληροφορήθηκε!

-  Τί νομίζετε, μπρίκια κολλάει ό Άγιος;

Τρεις γυναίκες πού παρέμειναν στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου για μερικές μέρες αφηγούνται: Βρισκόμασταν σε ένα δωμάτιο του μοναστηριού, Ίσως στην κουζίνα του πρώτου ορόφου, ετοιμάζαμε κάποιο φαγητό και κουβεντιάζαμε. Σε κάποια στιγμή μία από μάς είπε:

-           Θέλετε να πείτε ότι ό τάδε ιερωμένος είναι πράγματι αγνός; Πώς τα καταφέρνει;

Οι άλλες δύο την αποπήραμε στην αρχή. Αργότερα όμως ακόμα μία από μάς είχε περίεργες αμφιβολίες. Την ώρα πού μιλούσε αυτή ένας τρομερός σεισμός μάς συντάραξε, είδαμε καθαρά την πόρτα να κουνιέται με πολλή δύναμη και να κάνει τρομερό κρότο. Βγήκαμε έντρομες έξω και φωνάζαμε:

- Σεισμός, σεισμός. Όταν μας άκουσαν όσοι άλλοι βρίσκονταν στο μοναστήρι γελούσαν και μας ρωτούσαν αν τρελαθήκαμε, γιατί αυτοί δεν ένιωσαν κανένα σεισμό. Καταλάβαμε πως ήταν ένα ακόμα θαύμα του μεγάλου μας Αγίου που ήθελε με αυτό τον τρόπο να μας δείξει ότι ό συγκεκριμένος ρασοφόρος ήταν άξιος και να εκφράσει την ευαρέσκεια του για τον βίο του και να τον προστατεύσει από τα πικρόχολα σχόλια του κόσμου και τα δικά μας".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΆΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΗ.

1996.

Μπλούζ σε ήχο πλάγιο "ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ"

Γερόντισσα Μελάνη Αναστάσιμοι Αίνοι πλ α

Η γερόντισσα Μελάνη Μακρυγιάννη κατάγεται από την Πάτρα. Είναι ανεψιά του μακαριστού γέροντος Παναρέτου Μακρυγιάννη του Φιλοθείτου ......Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής με το Μανώλη Χατζημάρκο .....Η γερόντισσα Μελάνη σήμερα είναι Ηγουμένη στην Μονή αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου στο Σικάγο της Αμερικής ...Μοναστήρι που τελεί υπό την πνευματική καθοδήγηση του γέροντος Εφραίμ του Φιλοθείτου .....

AB SOFORT LIEFERBAR ! Hieroschimonach Sampson — Starez und Glaubensbekenner

AB SOFORT LIEFERBAR !

Hieroschimonach Sampson

— Starez und Glaubensbekenner

Das Buch erscheint mit dem Segen S. E. Mark, Erzbischof von Berlin und Deutschland

Im Jahre 1898 wurde Starez Sampson als Sohn des dänisch-russischen Offiziers, Freund und Ratgebers des Zaren Nikolaj II., Esper Alexander Sievers und der Engländerin Anna Sievers in Sankt Petersburg geboren.

Starez Sampson war ein Mann, der die besten Voraussetzungen mitbrachte, um über das Thema Vergebung zu sprechen. Als junger Novize wurde er von den kommunistischen Behörden verhaftet und bei einer Hinrichtung erschossen. Durch die göttliche Vorsehung überlebte er und wurde noch atmend von einem seiner Mönchsbrüder aus dem Massengrab gezogen und gesundgepflegt. Später wurde er erneut verhaftet und verbrachte fast 20 Jahre in kommunistischen Konzentrationslagern. Durch die vielen bitteren Erfahrungen erfuhr er eine besondere Bindung an die Gottesmutter, den Heiligen Nikolaus von Myra und an den Heiligen Seraphim von Sarow.

Aber er verspürte niemals Bitterkeit und Groll: Er vergab seinen Henkern und Peinigern. In späteren Jahren, als er als geistlicher Vater vielen Menschen diente, war er besonders streng, wenn seine geistlichen Kinder sich weigerten, jemandem zu vergeben.

Starez Sampson entschlief im Jahre 1979 im Kreise seiner geistlichen Kinder.

Der erste Teil des Buches beschreibt in spannender Form das Leben des Starzen. Ausführliche autobiographische Erzählungen wechseln sich hierbei mit Aussagen seiner geistlichen Kinder ab.

Der zweite Teil dieses dritten Bandes der Buchreihe „Glaubensweisheit und Spiritualität der russischen Starzen“, besteht aus geistlichen Anweisungen und Gesprächen.

Wenn wir dem Menschen etwas Übles zufügen, sei es auch nur so winzig, dass es auf einem Nadelkopf Platz findet, und uns gelegentlich daran erinnern, ohne um Verzeihung dafür zu bitten und aufrichtig Buße zu tun, dann sind wir noch sehr weit vom Christentum entfernt, ja, sind noch nicht einmal in seinen Glaubensbereich eingetreten.

Starez Sampson (Sievers)

•256 Seiten

•Paperback

•150 x 225 mm

•Übersetzung aus dem Russischen (Biographie): Hypodiakon Prokopij

•Übersetzung aus dem Englischen (Geistliche Anweisungen und Gespräche): Eugen Häcki

•Mit Grafiken von Priester Mikhail Maleyev

Αγιασμός των υδάτων του Ατλαντικού την εορτή των Φώτων στην Ισλανδία

23.01.2013 · Εξωτερικό, Διαχριστιανικές σχέσεις 

Θεία Λειτουργία με Βάπτιση ετελέσθη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ρέυκιαβικ Ισλανδίας, την εορτή των Φώτων, στις 19 Ιανουαρίου 2013. Το μυστήριο του Βαπτίσματος στο Μεγάλο Αγίασμα τέλεσε ο ιερέας Τιμόθεος Ζολοτούσκι, Προϊστάμενος της σταυροπηγιακής ενορίας Ρέυκιαβικ του Πατριαρχείου Μόσχας.

Η νεοφώτιστη προσέλαβε το όνομα της Μελάνης προς τιμήν της Αγίας Μελάνης της Ρωμαίας, η οποία τιμάται στις 31 Δεκεμβρίου/13 Ιανουαρίου.

Οι προσευχές κατά τη Θεία Λειτουργία έγιναν στην Εκκλησιαστική Σλαβονική, τη Σερβική και την Ισλανδική γλώσσα.

Ληξάσης της Θείας Συνάξεως ο πατήρ Τιμόθεος και οι πιστοί ευχήθηκαν θερμά στους γονείς και τους αναδόχους της νεοφώτιστης, οι οποίοι έφθασαν στο Ρέυκιαβικ διασχίζοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα από ένα μακρινό χωρίο στη δυτική άκρη της νήσου.

Αυθημερόν σύμφωνα με την τοπική παράδοση οι Ορθόδοξοι πιστοί με επικεφαλής τον ιερέα Τιμόθεο μετέβησαν στην παραλία, όπου ετελέσθη ο αγιασμός των υδάτων του Ατλαντικού Ωκεανού. Εν συνεχείᾳ ο ενορίτες με τον Προϊστάμενο της ενορίας και στελέχη της Ρωσικής Πρεσβείας καταδύθηκαν τρις στα αρτιαγιασθέντα ύδατα του ωκεανού.

Προ αγιασμού ο Ορθόδοξος κληρικός μίλησε για την αρχαία παράδοση εορτασμού της Βαπτίσεως του Κυρίου.

Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν πολυάριθμοι Ισλανδοί, οι οποίοι παρά την κακοκαρία επίσης ακολούθησαν την αρχαία χριστιανική παράδοση καταδύσεως στα ύδατα.

Την εορτή της Συνάξεως του Αγίου Προδρόμου, στις 20 Ιανουαρίου 2013, ο Προϊστάμενος της ενορίας Ρέυκιαβικ τέλες Θεία Λειτουργία και το μεγάλο αγιασμό στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας Ακουρεΐρι.

Την ακολουθία, η οποία ετελέσθη σε Λουθηρανική Εκκλησία παρακολούθησαν οι πιστοί της Ρωσικής και Σερβικής Εκκλησίας, κατοικούντες στη «βόρεια πρωτεύουσα» της Ισλανδίας.

Μετά το πέρας της Λειτουργίας ο πατήρ Τιμόθεος ευχαρίστησε τον Προίστάμενο της Λουθηρανικής Εκκλησίας για την αδελφική φιλοξενία. Ο Λουθηρανος πάστορας αντιφωνώντας, αναφέρθηκε στις προσκυνηματικές του περιηγήσεις σε Μονές του Αγίου Όρους καθώς και στην Ιερά Μονή Αγίου Προδρόμου Έσσεξ και εξέφρασε την προθυμία να παραχωρεί σκέυη και Ορθόδοξες εικόνες της ενορίας του για την τέλεση των ακολουθιών από τους Ορθοδόξους ιερείς.

http://mospat.ru/gr/2013/01/23/news79534/

Η εορτή των Αγίων Θεοφανείων στον Ιορδάνη Ποταμό 2013

READ MORE..............http://www.facebook.com/media/set/?set=oa.10151454890888125&type=1

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ. ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΥΠΟΘΥΜΗΣΕ; ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΣΩΣΤΟ;

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

Η γνωριμία μας με τον γέροντα Παΐσιο.

Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΌΡΟΥΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΚΑΙ ΆΛΛΟΙ ΕΝΑΡΕΤΟΙ ΡΩΣΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ.

Πρώτος και καλύτερος ή μάλλον και αγιότερος είναι ό Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος αρχιμανδρίτης Ιερεμίας, κατά κόσμο Άλιόχην Ιάκωβος του Φιλίππου γεννηθείς το 1915 στο Ροστόβ της 'Ρωσίας. |Όπως μου είπε, ένας 'Ρώσος μοναχός, ό Καθηγούμενος συνελήφθη, όταν ήτο νέος, από τούς Ντοϊτσέρους (Γερμανούς) και οδηγήθηκε αιχμάλωτος 2-3 έτη στην Γερμανία. Μετά 10-15 έτη από τότε πού ελευθερώθηκε, οι «φίλοι του» οι συμπατριώτες του, τον έστειλαν εξόριστο στην Σιβηρία. Κατόπιν εκάρη μοναχός σ' ένα Μοναστήρι στην πατρίδα του και είχε ως διακόνημα, το του σιτιστού. Στην συνέχεια βρέθηκε ξανά για τρίτη φορά ξένος, μακριά από την πατρίδα του, δηλαδή, ήλθε με την ευχή του γέροντος του στην Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, όπου ό τον έκαμε Ηγούμενο.

Τον γνώρισα λοιπόν ως ηγούμενο, άλλα είναι απλός ως μοναχό. Είναι λιτοδίαιτος και ασκητικότατος. Λιτοδίαιτη είναι και ή Τράπεζα της Μονής. Κρασί βάζει στην Τράπεζα και αυτό λίγο μόνο την Κυριακή και κατά τις μεγάλες Δεσποτοθεομητορικές εορτές.

Τώρα είναι 95 ετών και κάθε Κυριακή και στις εορτές λειτουργεί. Πηγαίνει μέχρι τώρα στην Θεσσαλονίκη κάθε εβδομάδα για τα ώνια της Μονής, κάνοντας ίσως υπακοή στον γέροντα του πού τού είχε αναθέσει αυτό το διακόνημα. Το κελί του είναι δίπλα από το παρεκκλήσιο της Άγιας Σκέπης, δηλαδή εκατό σκαλοπάτια πάνω από το προαύλιο της Μονής. Λέω τούτο διότι θέλω να τονίσω ότι ό Γέροντας ανεβοκατεβαίνει αρκετές φορές την ημέρα αυτά τα 100 σκαλοπάτια, χωρίς να κουράζεται.

Είναι άνθρωπος της εξομολογήσεως.

Κατά το έθος των 'Ρώσων, ό εξομολόγος στα ρωσικά Μοναστήρια δεν είναι ό ηγούμενος, αλλά κάποιος άλλος ιερομόναχος. Τοιουτοτρόπως λοιπόν, είδα ιδίοις όμμασι τον Γέροντα να εξομολογείται γονατιστός στον πνευματικό της Μονής.

Τον είδα ακόμη, μία μέρα να κάμνη μία χειρονακτική εργασία καθάριζε έναν μαντρότοιχο, δηλαδή έκοβε κάποιες άγριες συκές και έγινε ό έξης διάλογος:

—       Μπάτιουσκα, μπλαγκοσλοβήτε! = Γέροντα ευλογείτε!

—       Γοσπόδνε μπλαγκοσλοβένιε! = Ό Κύριος να σέ εύλογη!

—       Μπάτιουσκα, ραμπόταετε; = Γέροντα εργάζεσθε;

—       Έτου ραμπότου μνιέ ντάλ σδέλατς οίκονόμ! = Ό οικονόμος της Μονής μού ανέθεσε αυτή την εργασία!

Και φυσικά ανάλογες εργασίες έχει κάνει και άλλες φορές, κάμνοντας υπακοή στα καλογέρια του. Διότι, ό Γέροντας είναι ένας άγιος, με όλη την σημασία της λέξεως. Για την αγιότητα τού Καθηγούμενου θα διηγηθώ ακόμη τούτο:

Ή ονομαστική του εορτή είναι στις 14 Ιανουαρίου. Τιμά ό Γέροντας, έναν Μάρτυρα από τούς εν Σινά και 'Ραϊσθώ αναιρεθέντες. Ή εορτή τού Γέροντα το 2004 ήταν ήμερα Τρίτη και ή τράπεζα ήτο λιτοδίαιτη, δηλαδή δεν είχε κανένα γλύκισμα, ενώ λίγες ήμερες αργότερα την Κυριακή 19 Ιανουαρίου στην Τράπεζα υπήρχαν γλυκίσματα. Συγκεκριμένα υπήρχαν σοκολατάκια, τα οποία, δεν είχαν προσφερθεί λόγω Κυριακής, διότι καμία άλλη Κυριακή δεν προσφέρθηκαν γλυκίσματα, αλλά διότι εκείνη ημέρα εόρταζε ό πνευματικός.

Για μένα, αυτή ή πράξη λέει, ότι ό Καθηγούμενος έχει βάλει τον εαυτόν του πιο κάτω και από τον τελευταίο δόκιμο μοναχό. Νομίζω, ότι ό Γέροντας κάμνει - συγγνώμη γι' αυτό πού καταγράφω- τον χαζό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας σύγχρονος κατά Χριστόν σαλός.

Ό Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής τού Αγίου Παντελεήμονος είναι ένας χαριτωμένος Γέροντας, και πιστεύω ότι θα γίνει ένας Άγιος τού 2ΐου αιώνος.

Μαζί με τον άγιο Καθηγούμενο, ήλθαν από την Ρωσία στην δεκαετία τού 1980 και άλλοι πατέρες μεταξύ των όποιων είναι, οι ιερομόναχοι Μαρτινιανός και Γαβριήλ.

Ό πατήρ Μαρτινιανός Σινιγάιεφ, γεννηθείς το 1946 εις Συκτυβκάρ 'Ρωσίας, είναι ένας εύσωμος και δυνατός άνδρας. Για να γίνει αντιληπτή ή σωματική του δύναμη και αντοχή, καταγράφω τούτο: Πήρε στην πλάτη του μία φορά - ίσως και άλλες φορές - από το κατάστημα τού Στεφάνου Χριστοδούλου, δηλαδή από την Δάφνη, μία μεγάλη φιάλη υγραερίου, (δεν εννοώ την φιάλη των δέκα κιλών, αλλά την πιο μεγάλη) και την πήγε από το μονοπάτι στο Μοναστήρι.

Αυτός ό δυνατός άνδρας, είναι ένα πράος ιερομόναχος, ζώντας εν υπακοή μέχρι σήμερα στο Μοναστήρι.

Ό άλλος ιερομόναχος από τον όποιον έχω πολλά πνευματικά βιώματα, άνεπαύθη στις 20-7-2006.

Είχε γεννηθεί το 1930 στην Βασαραβία της Μολδαβίας. Ήτο πνευματικός, και εξομολογούνταν σ' αυτόν αρκετοί προσκυνητές

κληρικοί και κοσμικοί, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Μολδαβοί άλλα Έλληνες μεταξύ των όποιων, και ένας Έλληνας αγιορείτης  Ιερομόναχος, όστις ήρχετο στο Μοναστήρι κάθε είκοσι μέρες για την εξομολόγηση.

Γι' αυτόν, δηλαδή τον αρχιμανδρίτη Γαβριήλ, ό Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, αρχιμανδρίτης Γρηγόρη μου είπε:

Ό πατήρ Γαβριήλ, ό Μολδαβός, το 1990, όταν ήταν ή πυρκαγιά στο 'Άγιον Όρος, έβαλε πετραχήλι και φαιλόνι και κρατώντας ένα σταυρό και μία εικόνα της Παναγίας λιτάνευσε μόνος του, από το Μοναστήρι μέχρι τις Καρυές. Τότε, αρκετοί τον ενέπαιξαν, όμως ή φωτιά δεν πήγε στην περιοχή της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος, και όλοι εκείνοι πού τον ειρωνεύονταν πήραν ένα καλό μάθημα από την προσευχή του πνευματικού πατρός Γαβριήλ

Με την προσευχή τού μακαριστού πατρός Γαβριήλ έγινε ένα θαύμα σε εμένα προσωπικά.

Τον Μάιο τού 1999, από κάποιο βάρος πού σήκωσα έπαθα μία κοίλη μεταξύ τετάρτου και πέμπτου σπονδύλου, αποτέλεσμα τού οποίου ήτο, να μην μπορώ να σηκωθώ από την καρέκλα, αν δεν βοηθούσα και με τα χέρια μου.

Όλο το καλοκαίρι εκείνου τού έτους έκανα φυσιοθεραπείες αλλά το πρόβλημα μου συνεχιζόταν.

Τον Σεπτέμβριο τού ίδιου έτους, μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας παρεκάλεσα τον πατέρα Γαβριήλ να βάλη την τίμια Κάρα τού αγίου Παντελεήμονος στο μέρος πού ητο ή κοίλη. Και αμέσως έγινε το θαύμα.

Βέβαια το θαύμα το έκαμε ό άγιος Παντελεήμων αλλά διά των προσευχών τού πατρός Γαβριήλ. Λέω τούτο διότι πριν από τον πατέρα Γαβριήλ και άλλοι Ιερομόναχοι έβαλαν την τίμια Κάρο τού αγίου Παντελεήμονος στο μέρος πού πονούσα, αλλά δεν θεραπευόμουν. 'Άρα με θεράπευσε ό άγιος Παντελεήμων, όταν τον παρεκάλεσε ό πνευματικός πατήρ Γαβριήλ.

Για τον πατέρα Γαβριήλ θα διηγηθώ ακόμη ένα γεγονός:

Ένα-δύο χρόνια πριν το 2000 επισκέφθηκαν το Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος τέσσαρες-πέντε τούρκοι. Πρέπει να ήταν στρατιωτικοί ή άνθρωποι με ανεβασμένο το πνευματικό τους επίπεδο. Ό πατήρ Γαβριήλ τούς συνάντησε τυχαία προ της πύλης της Ιεράς Μονής και με πολλή αγάπη αφ' ενός τούς ξενάγησε και αφ' ετέρου τούς οδήγησε στην Τράπεζα, όπου τούς παρέθεσε γεύμα. Εκείνοι βέβαια, έμειναν έκπληκτοι από την φιλοξενία και φυσικά τού το είπαν. Τότε ό πατήρ Γαβριήλ τούς είπε ότι ενώπιον τού Θεού είναι όλοι ίσοι. Ακόμη μεταξύ των άλλων τούς είπε, ότι δεν θα πρέπει να μισείτε τούς Έλληνες και να σκέπτεσθαι συνεχώς τον πόλεμο.

Όταν ήκουσαν αυτά τα λόγια, είπαν στον πατέρα Γαβριήλ:

—       Ποτέ κανείς ιμάμης δεν μάς μίλησε έτσι. Όλοι οι ιμάμηδες μας μιλάνε συνεχώς για πόλεμο και για επέκταση των συνόρων.

Φεύγοντας τού είπαν ότι όλο αυτό το βίωμα πού έζησαν εκείνη την ήμερα θα το μεταφέρουν μέσω της τηλεοράσεως στον τουρκικό λαό.

Μετά από αρκετό καιρό ήλθε ένας τούρκος στο Μοναστήρι και ζήτησε να συνάντηση τον πατέρα Γαβριήλ. Ήταν φτωχός και ζητούσε ελεημοσύνη. Ό πατήρ Γαβριήλ τού έδωσε ένα σάκο με ενδύματα, τρόφιμα και 2000 δραχμές.

Αργότερα ήλθε και άλλος τούρκος, όστις είπε:

—       Ήκουσα στην τηλεόραση, ότι έδώ είναι ένας καλός πατήρ Γαβριήλ και θέλω να τον συναντήσω.

Ένας άλλος ταπεινός ιερομόναχος είναι ό πατήρ Νικόλαος Γενεράλωφ τού Νικηφόρου, γεννηθείς το 1955 στο 'Ριαζάν της Ρωσίας. Και φυσικά όχι μόνο έχει μέσα του την ταπείνωση, αλλά την αγάπη, την υπομονή, και προ πάντων την υπακοή. Βιώνοντας αυτή την μεγάλη αρετή της υπακοής, βρέθηκε σε όλα τα διακονήματα της Μονής. Διετέλεσε αρκετά χρόνια αντιπρόσωπος της Ιεράς Μονής στην Ιερά Κοινότητα, όπου τον γνώρισαν όλοι οι πατέρες των Καρυών, οίτινες, συνέχεια με ρωτούν τί κάνει ό

πατήρ Νικολάι και μου λένε να τους διαβιβάσω τα σέβη τους Και τις ευχές τους.

Ακόμη, ό πατήρ Νικόλαος βρέθηκε για τρία-τέσσαρα χρόνια στο δύσκολο διακόνημα του κήπου και άλλα τόσα χρόνια στην Ιερά Σκήτη της Μπογορόδιτσας = Παναγίας, την επονομαζόμενη Ξυλουργού, την οποία ανακαίνισε.

Ένας εργατικός γέροντας της Μονής είναι ό διάκονος Αρσένιος, κατά κόσμο Πέτρος Σαράντης τού Θεοφύλακτου, όστις είναι Γκαγκαούζος, (Οι Γκαγκαούζοι είναι μία φυλή πού κατοικούν τώρα στην Μολδαβία. Αυτοί ζούσαν επί Βυζαντίου στην Μικρά Ασία, άρα ήταν Έλληνες. Κατόπιν όμως, κάποιου πολέμου μετοίκησαν στην Μολδαβία). Παρ' όλο την ηλικία του -έγεννήθη το 1928 στην Μολδαβία-, βρέθηκε για πολλά χρόνια στο διακόνημα τού κήπου, όπου μόνος του χωρίς βοηθό τον καλλιεργούσε όλες τις εποχές. Ό Διάκονος Αρσένιος.   Ταυτόχρονα ό γέρο-Άρσένιος είναι καλλίφωνος ψάλτης και ως εκ τούτου είναι πάντα στο ψαλτήρι, δηλαδή δεν απουσιάζει ποτέ από τις Ακολουθίες, όχι μόνο τώρα αλλά και στο παρελθόν, όταν εργάζονταν στους κήπους.

Στο Μοναστήρι είναι ένας 'Ρώσος μοναχός ονόματι Βαρσανούφιος, γεννηθείς το 1967 στην Μόσχα. Είναι πολύ ψηλός και δυνατός και γι' αυτόν θα διηγηθώ το εξής:

Πριν γίνει μοναχός βρέθηκε ως προσκυνητής στους Αγίους Τόπους. Μία νύκτα φιλοξενήθηκε στο Ιερό Προσκύνημα  της Αναλήψεως. Εκείνη λοιπόν την νύκτα, ένας κακοήθης ή μάλλον ένας μεφιστοφελικός=διαβολικός εβραίος επιτέθηκε με φονική διαθέσεις στον Γέροντα τού ανωτέρω Προσκυνήματος, στον μακαριστό πατέρα Ιωακείμ. Και φυσικά τον Γέροντα τον

έσωσε ό Βλαδίμηρος 'Ρηλλό, δηλαδή ό μοναχός Βαρσανούφιος.

 Το ανωτέρω γεγονός το πληροφορηθήκαμε από την τηλεόραση, όπου μέσω μιας

συνεντεύξεως ό ιερομόναχος Ιωακείμ έστειλε τις ευχαριστίες του στον μοναχό Ό μοναχός  Βαρσανούφιο.     

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΩΝ/ΝΟΥ ΤΡΙΑΝΑΤΑΦΥΛΛΟΥ.

ΕΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑ

ΑΙΤΩΝ 50 ΨΑΛΜΟ.

LE PONT - pèlerinage et histoire douloureuse

Τον περασμένο Μαίο 2012 54μελής ομάδα χριστιανών της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου και Εξαρχίας Κάτω Χωρών και Λουξεμβούγρου αναχώρησε από τις Βρυξέλλες για εξαήμερη προσκυνηματική εκδρομή στη Κωνσταντινούπολη και στον Πόντο (Σινώπη, Αμισός, Αμασία, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα και Παναγία Σουμελά).

Την ομάδα αποτελούσαν μέλη ενοριών της Ιεράς Μητρόπολεως από το Βέλγιο, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο, κυρίως Έλληνες και Βέλγοι, αλλά και άλλων εθνικοτήτων.

Οργανωτής της εκδρομής και επικεφαλής της ομάδας ήταν ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Σινώπης κ. Αθηναγόρας. Έλαβαν επίσης μέρος στην εκδρομή: ο Σεβασμ. Μητροπολίτης Βελγίου κ. Παντελεήμων, ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Ευμενείας κ. Μάξιμος και κληρικοί της Ιερᾶς Μητροπόλεως.

Πρώτος σταθμός ήταν η Κωνσταντινούπολη, η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ήταν να συμμετάσχει στην και αυτός στην προσκυνηματική επίσκεψη στην Σινώπη, όπου ο άγιος Σινώπης θα τελούσε Θεία Λειτουργία στον ιστορικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Αλλά τελευταία στιγμή ανακοινώθηκε ότι, λόγω των εν εξελίξει ανασκαφών, δεν θα είναι δυνατόν να τελεσθεί η Θεία Λειτουργία και ακολούθησε δεύτερο πλήγμα: η πτήση της επιστροφής της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου έχει ακυρωθεί.

Δεύτερος σταθμός ήταν η Σινώπη, πόλη στον Εύξεινο Πόντο με σημαντικό ελληνικό στοιχείο πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923.

Από τις πέντε ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες της πόλης διασώζονται σήμερα τα υπολείμματα μιας βυζαντινής εκκλησίας του 7ου αιώνα. Σε αυτόν ακριβώς το χώρο οι προσκυνητές είχανε μια στιγμή προσευχής, παρουσία και τοπικών δημοσιογράφων, γεγονός με ιδιαίτερη θρησκευτική βαρύτητα. Η συγκίνηση ήταν διάχυτη. Οι στιγμές μοναδικές και εκ των πραγμάτων ιστορικές.

Υπενθυμίζεται ότι η Σινώπη ήταν η πρώτη ελληνική αποικία στο Πόντο και αφετηρία του εξελληνισμού των εκεί ακτών μέχρι της μακρυνής Κολχίδας.

Η Τραπεζούντα, η Κερασούντα και τα Κοτύωρα ήταν αποικίες της Σινώπης. Ο Ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης πριν το 1914 ήταν 5.000 και οι Τούρκοι 9.000.

Ωστόσο οι διώξεις και η γενοκτονία των Ποντιακού Ελληνισμού ερήμωσαν την τόπο που αιώνες “ποτίστηκε” με τις αγωνίες, τα δάκρυα, το αίμα, τις προσευχές των ελλήνων κατοίκων του.

Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν γνώρισαν την προσφυγιά και ο μεγαλύτερος όγκος τους εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.

Η συνέχεια του προσκυνήματος στον Πόντο – οι προσκυνητές συνέχησαν την πορεία τους στη Σαμψούντα (Αμισός), Αμάσεια, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα και στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελάς.

Στο οδοιπορικό αυτό έγινε σε όλους τους προσκυνητές αντιληπτή η πνευματική και ιστορική σπουδαιότητα των τόπων αυτών και η προσπάθεια που καταβάλλει το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο για να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη των Αγίων Πατέρων και Μαρτύρων που γεννήθηκαν, έζησαν, ασκήτευσαν και αγίασαν στους ιερούς αυτούς τόπους.

Η εορτή στη Μονή Χοτζεβά.

ΜΟΝAΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ; ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΜΟΝΑΧΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΠΑΡΜΠΑΡΙΓΟΣ.

Ὁ γέρων Γρηγόριος καθηγούμενος τῆς ἱ. μονῆς Δοχειαρίου γράφει γιὰ τοὺς κοιμηθέντας Λογγοβαρδῖτες

Αὐτὲς τὶς μέρες δύο ἀστέρια μᾶς ἔσκιαξε τὸ μαῦρο σύννεφο τῆς παρακοῆς τοῦ Ἀδάμ, ὁ θάνατος. Στὴν κοινὴ ἀνάσταση ὅμως θὰ τὸ κυνηγήση ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος καὶ θὰ μᾶς ξαναφέξουν.

Η παράδοση καὶ γιὰ τὰ ἁπλᾶ πράγματα εἶναι σοβαρὴ ὑπόθεση, πολὺ περισσότερο μάλιστα μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὲς τὶς μέρες δύο γεροντάκια, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Γαβριήλ, ἀπίστευτο, ἀλλὰ ἀληθινό, ἔκλεισαν μὲ τὸ τέλος τῆς βιοτῆς τους τὴν ἀρχαία παράδοση τῶν ἁγίων Κολλυβάδων στὴν μονὴ τῆς Λογγοβάρδας. Ἀλώβητη τὴν κουβάλησαν, ὁ ἕνας ἑκατὸν πέντε χρόνια καὶ ὁ ἄλλος ἐνενήντα πέντε. Ὁ ἕνας πεπαιδευμένος καὶ ὁ ἄλλος ἀπαίδευτος. Ἄφησε ὁ πεπαιδευμένος τὴν μόρφωση τοῦ κόσμου καὶ μαθήτευσε στὸν ἀπαίδευτο Γαβριήλ, ἢ μᾶλλον στὸν κάθε Γαβριὴλ ποὺ ἐγκαταβίωνε σ᾽ αὐτὸ τὸ μοναστήρι, χωρὶς νὰ αἰσθάνεται καθόλου μειωμένος.

Ὁ γερο-Ἰάκωβος ἦταν ἀγγλικῆς καταγωγῆς καὶ παιδείας. Ἦταν ἀγγλικανὸς ἱερέας καὶ τὸν προσέλαβε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία μὲ χρῖσμα. Ἐπειδὴ λοιπὸν προσῆλθε μὲ οἰκονομία στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ γέροντας Φιλόθεος δὲν ἐπέτρεψε νὰ χειροτονηθῆ ἱερέας. Ἦταν βέβαια δοκιμασία γι᾽ αὐτόν, ἀλλὰ τὴν ὑπέμεινε χωρὶς νὰ τὸ σχολιάση. Τὰ πρῶτα χρόνια ὁ ἐπιχώριος ἐπίσκοπος δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐγκαταβιώση στὸ μοναστήρι, γιατὶ τὸν θεωροῦσε κατάσκοπο. Δὲν μποροῦσε νὰ χωρέση ὁ νοῦς του ὅτι αὐτὸς ὁ εὐγενὴς καὶ ὑψηλόβαθμος στὴν παιδεία Ἄγγλος τὰ ἐγκατέλειψε ὅλα, γιὰ νὰ γίνη μοναχὸς στὸ φτωχομονάστηρο τῆς Πάρου, καὶ δημιουργοῦσε πόλεμο καὶ μάχες στὸ μοναστήρι ἡ ἀντίδρασή του. Τὰ χρόνια ὅμως ποὺ ἔμεινε στὸ μοναστήρι ὁ γερο-Ἰάκωβος καὶ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του διέψευσαν τὸν δεσπότη, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τὸ ᾽58, ἐνῶ ὁ Ἰάκωβος σήμερα.

Ἡ παιδεία του καὶ τὰ σπουδαῖα ἑλληνικὰ ποὺ γνώριζε δὲν τὸν ἄφηναν νὰ μὴ πονᾶ γιὰ τὰ λάθη ποὺ εἶχαν τὰ βιβλία καὶ πάντοτε, ὅταν ἔψαλλε καὶ διάβαζε, εἶχε μαζί του τὸ κοντύλι νὰ διορθώση στὰ ἔντυπα τὰ λάθη. Δὲν συσχηματίσθηκε μὲ τὴν τάση τῶν νέων μοναχῶν νὰ ἐξέρχωνται ἀπὸ τὴν ἀποκλείστρα τους γιὰ διαλέξεις καὶ ἐπιδείξεις γνώσεων καὶ –τὸ πιὸ φοβερὸ– γιὰ τὴν ἔκφραση ἐσωτερικῶν καταστάσεων τῆς μοναχικῆς καρδιᾶς, ἀλλὰ παρέμεινε στὸ μοναστήρι ἀκριβὴς τηρητὴς τῆς λογγοβαρδίτικης παράδοσης. Μὲ τὴν παιδεία του ὁ γερο-Ἰάκωβος εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ ἐμφανισθῆ στὸ γυαλί, ἀλλὰ εἶναι ἀλήθεια πὼς τὸ θεωροῦσε βδέλυγμα καὶ ἐρήμωση τῆς καρδιᾶς τοῦ μοναχοῦ, γιατὶ πίστευε ὅτι ὁ μοναχὸς εἶναι ἐσχατολογικὸς προφήτης καὶ διδάσκαλος.

Ὠργάνωσε τὴν βιβλιοθήκη τοῦ μοναστηριοῦ, χειρόγραφα καὶ ἔντυπα, καὶ τὰ φύλαξε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Παρ᾽ ὅλο ποὺ δὲν ἦταν Ἕλληνας, δὲν ἐπέτρεψε στὸν ἑαυτό του νὰ ἀπολεσθῆ οὔτε φύλλο χαρτιοῦ.

Διάβαζε τὶς σύγχρονες μεταφράσεις τῶν Πατέρων καὶ ὠνείδιζε τὴν ἀγραμματοσύνη τῶν ἑλλήνων μεταφραστῶν, φωνάζοντας δυνατά: «Καταστρέφουν τὰ κείμενα». Ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ ἔντυπα ποὺ παρακολουθοῦσε, πολλὴ λύπη ἀποκόμιζε γιὰ τὶς θέσεις ποὺ εἶχαν γιὰ κάποια θέματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν –ὅπως ἔλεγε– «τέλεια ἐφημερίδες• δὲν ἐκφράζουν κάτι οὔτε γιὰ τὴν πίστη, οὔτε γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τῶν χριστιανῶν. Οἱ Νεοέλληνες εἶναι οἱ καλύτεροι συγγραφεῖς τοῦ κόσμου, ὅταν γκρεμίζουν τὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς παραδόσεως. Τότε χύνουν πολὺ μελάνι στὸ χαρτί τους».

Διακόνησε ὄχι ἐξουσιαστικὰ, ἀλλὰ παρακλητικὰ καὶ μάλιστα, ὅταν ἔμεινε ὁ μοναδικὸς διαβαστὴς καὶ ψάλτης στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς, διάβαζε καὶ ἔψαλλε ρωμαλέα, σὰν νὰ εἶχε ἀκροατήριο, ἐνῶ ἦταν μόνος του. Δὲν μπουρμπούλιαζε τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας, δὲν τά ᾽βλεπε μόνον μὲ τὸ μάτι, ἀλλὰ ἀπέδιδε τὴν λατρεία ὅπως οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πατέρες. Δὲν ἦταν οὔτε καλλίφωνος οὔτε γλυκόφθογγος, ἀλλὰ καρδιακός. Δὲν ἡδύνετο ἡ ἀκοὴ τοῦ ἀκροατῆ τόσο, ὅσο ἡ καρδιά του.

Ξεναγοῦσε τοὺς Εὐρωπαίους, τοὺς ὁποίους χαρακτήριζε ἀρειανόφρονες, ἐπειδὴ δὲν πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Γι᾽ αὐτό, πάντοτε τὰ ἔφερνε ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε, τελειώνοντας τὴν ξενάγηση, νὰ φωνάζη μέσα στὴν ἐκκλησία «Ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός». Ὅταν τὸν ρώτησα:

–Γιατί αὐτὸ τὸ φωνάζης τόσο δυνατά;

Μοῦ ἀπήντησε:

–Ἐκεῖ κεντράρω τὴν ξενάγησή μου. Δὲν στοχεύω νὰ τοὺς διηγηθῶ τὴν ἱστορία τῆς Μονῆς, ἀλλὰ νὰ τοὺς σφυρίξω στὸ αὐτὶ πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

Ὑπῆρξε γνώστης τῆς βιογραφίας ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ ὅλους τοὺς τιμοῦσε, ἰδιαίτερα ὅμως εὐλαβεῖτο τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ τὴν ἁγία Ἑλένη. Δὲν μᾶς ἄφηνε νὰ βάλουμε στὸ κατάγραφο Καθολικὸ ἕνα προσκυνητάρι μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Βλαχερνιώτισσας, ἡ ὁποία κατὰ τὸν μακαριστὸ Φώτη Κόντογλου χρονολογεῖται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας, γιατὶ θὰ ἔκρυβε τὴν τοιχογραφία τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης.

Σὲ ὅλα τὰ διακονήματα συμμετεῖχε ἐργαζόμενος φιλότιμα, καὶ στὶς ἀγροτικὲς δουλειὲς καὶ στὸ μαγειρεῖο, καὶ βίωνε ὅσο ἐλάχιστοι τὸ «δὲν ἦρθα γιὰ νὰ μὲ διακονήσετε, ἀλλὰ νὰ σᾶς διακονήσω». Μοῦ μένει πάντοτε ἀξέχαστη ἡ φιγούρα του μὲ τὴν ἄσπρη ποδιὰ καὶ τὰ τεθωρακισμένα ἀπὸ τὶς φόλες τοῦ μπαλωματῆ τσαγκάρη Σήφη παπούτσια.

Στὴν διατροφή του λιτὸς, ὅπως οἱ παλαιοὶ Λογγοβαρδίτες: ὄσπρια ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ μόνον τὴν Κυριακὴ «παράκλησις», λίγο ψάρι. Ἦταν αὐστηρὸς τηρητὴς τῆς νηστείας τῆς Παρασκευῆς. Ποτὲ δὲν κατέλυε Παρασκευή, οὔτε τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ποὺ γιόρταζε τὸ μοναστήρι του! Τοῦ εἶπα μιὰ φορά:

–Νὰ σᾶς φτιάξω τσάι;

Καὶ ἀπήντησε:

–Δὲν εἶμαι ἄρρωστος. Πίνω νερὸ ἀπὸ τὴν βρύση.

Παρ᾽ ὅλο ποὺ ἦταν ξένος, δὲν εἶχε τὴν τρέλλα τῶν Ρώσσων ποὺ πίνουν συνέχεια τσάι, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί. Τὸν εὐχαριστοῦσε τὸ νερό. Ἀρνήθηκες τὸ τσάι στὸν ρῶσσο μοναχό; Τὸν ἔκανες ἐχθρό σου. Θυσιάζει καὶ τὸ σχῆμα του ἀκόμα, ἀρκεῖ νὰ ἔχη τσάι.

Ἔκανε ὄνειρα γιὰ τὸ μοναστήρι, ἀλλὰ δὲν εὕρισκε ἀνταπόκριση. Τὰ ἔπαιρνε ὅλα πίσω καὶ γύριζε στὴν κέλλα του καλογερικός, ἁπλός, φρόνιμος, εὐγενής. Σὲ πολλὰ πράγματα ἦταν ἀπόλυτος, χωρὶς ὅμως νὰ στασιάζη καὶ νὰ φατριάζη. Ὥρισε τὸ μοναστήρι τὴν ὥρα τῆς τράπεζας, τὴν ὥρα τῆς ἐκκλησίας, τὴν ὥρα τῆς διακονίας. Τὰ ἤθελε αὐτὰ ἀπαρασάλευτα.

Δὲν τὸν ἤθελε τὸν σύγχρονο πολιτισμό: ἠλεκτρισμό, κινητό, ραδιόφωνο καὶ ὅλα ὅσα ἀλλοτριώνουν τὴν ζωὴ τοῦ μοναχοῦ. Μᾶς ἐπισκέφθηκε στὸ Δοχειάρι δύο φορές. Ὅταν τὴν δεύτερη φορὰ εἶδε ὅτι στὶς τουαλέτες εἴχαμε ἀλλάξει τὰ βυζαντινὰ τρίγωνα καὶ βάλαμε λεκάνες ἀπὸ πορσελάνη, πολὺ λυπήθηκε καὶ μοῦ εἶπε:

–Πολὺ φοβᾶμαι πὼς θὰ ὁμοιωθῆτε τοῖς ἔθνεσιν.

Ἔξω ἀπὸ τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας του ἔβαλαν οἱ πατέρες μιὰ λάμπα ἠλεκτρικὴ καί, ὅταν τελείωνε ἡ ἀκολουθία καὶ εἶχε μῆκος ἡ νύχτα, ἄναβαν τὴν λάμπα αὐτήν, γιὰ νὰ μὴ προσκόψουν τὰ γεροντάκια καὶ οἱ προσκυνητές. Ὁ Ἰάκωβος σκέπαζε ἐξερχόμενος τὸ πρόσωπό του μὲ τὸ ράσο του, γιὰ νὰ μὴ διαβῆ τὸ κατώφλι τῆς ἐκκλησίας μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ φῶς, μὲ ἀποτέλεσμα κάποια φορὰ νὰ πέση κάτω καὶ νὰ σπάση τὴν λεκάνη του. Θυσίαζε ὥς καὶ τὴν ζωή του, προκειμένου νὰ παραμείνη στὴν ἀρχαία παράδοση!

Ἦταν ἀπόλυτος. Ἤθελε τὸν μοναχὸ ἀκριβῆ τηρητὴ τῶν ὑποσχέσεων ποὺ ἔδωσε ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τράπεζας. Ἄφησε κυριολεκτικὰ τὰ πάντα. Ἀκόμα καὶ μιὰ σύνταξη ποὺ ἔπαιρνε ἀπ᾽ τὴν ὑπηρεσία τους ὡς ἱερεύς, δὲν ρώτησε ποτὲ ἂν ἔρχεται στὸ μοναστήρι, πόση εἶναι καὶ ποῦ διατίθεται. Ὑπῆρξε ἔναντι τοῦ μοναστηριοῦ τίμιος σὲ ὅσα διαχειριζόταν.

Ἐξόδους ἀπ᾽ τὸ μοναστήρι δὲν εἶχε. Μιά-δυὸ φορὲς ἦρθε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Πάντοτε θεωροῦσε ἀνώτερη τὴν παράδοση τῆς Λογγοβάρδας ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἔλεγε:

–Αὐτὲς οἱ δύο παραδόσεις γιὰ τὸ ἴδιο πρᾶγμα μιλοῦν, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ τους. Μπορῶ νὰ πῶ πὼς πουθενὰ δὲν ταυτίζονται.

Ποτὲ δὲν περιήρχετο τοὺς διαδρόμους τοῦ μοναστηριοῦ, γιὰ νὰ βρῆ ἄνθρωπο νὰ κονέψη. Τέλειωσε τὸ Ἀπόδειπνο; Σφραγίστηκε ἡ μέρα, ἀλλὰ καὶ τὸ κελλὶ τοῦ Ἰακώβου.

Στὰ ἐμπερίστατα τοῦ μοναστηριοῦ ἔμενε ἀτάραχος. Ἡ δὲ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ἦταν ἀσταμάτητη, χωρὶς νὰ κάνη βιτρίνα καὶ χωρὶς νὰ ἐμφανίζεται στὸν κόσμο ὡς ἐργάτης αὐτῆς τῆς ὑψηλῆς προσευχῆς. Ἦταν πραγματικὰ ἡ ζωή του κεκρυμμένη ἐν τῷ Χριστῷ καὶ ἀσυμβίβαστη πέρα γιὰ πέρα στὸν ἐκσυγχρονισμὸ τοῦ μοναχισμοῦ. Κάθε χρόνο στὴν λιτανεία τῆς Παναγίας τῆς Καταπολιανῆς τρεῖς ἢ τέσσερις μοναχοὶ ἀπὸ τὴν Λογγοβάρδα προπορεύοντο τοῦ ἱερατείου. Τὸν ρώτησα:

–Σᾶς γεμίζει αὐτὸ τὴν ψυχή;

Καὶ μοῦ εἶπε:

–Ὄχι, ὑπακοὴ κάνω. Ὁ μοναχὸς ποὺ ἐπιδιώκει τὴν ἀφάνεια, αὐτὴν τὴν ὥρα μαρτυρεῖ ὅπως οἱ τρεῖς Παῖδες.

Ἦταν εὐγενὴς στοὺς τρόπους, ἀλλὰ Ἄγγλος• δὲν τὸ εἶχε σὲ τίποτε νὰ σοῦ ἐκφράση αὐτὰ ποὺ αἰσθανότανε. Καθόλου δὲν ἀγαποῦσε τὴν τρυφή, οὔτε στὴν διατροφή του οὔτε στὰ ἐνδύματά του οὔτε στὴν διαμονή του. Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἁπλότητα σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τῆς Μονῆς. Δὲν πρέπει νὰ ἀποκρύψω πὼς ταλανίστηκε ἀπὸ λογισμούς, ἀλλὰ παρέμεινε βράχος ἀμετακίνητος στὶς ἀπόκρημνες ἀκρογιαλιὲς τῆς Λογγοβάρδας. Θεωροῦσε τὴν μοναχικὴ κουρὰ μυστήριο καὶ τοὺς ὅρκους μέχρι θανάτου ἀπαράβατους. Δὲν πῆγε στὸ μοναστήρι νὰ παιδιαρίση, ἀλλὰ νὰ ἀθληθῆ καὶ νὰ στεφανωθῆ νόμιμα.

Ὡς Ἄγγλος ἀποδοκίμαζε μὲ πολλὴ διάκριση τὰ προφαντικὰ καὶ πρωτόγνωρα μέσα στὸ μοναστήρι. Ἤξερε, ὡστόσο, νὰ ἐκτιμᾶ καὶ νὰ μετρᾶ κόπους καὶ θυσίες. Γι᾽ αὐτό, ὅταν μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου ἀνέλαβα ὡς ἡγουμενεύων τὸ μοναστήρι, δὲν μοῦ ἔφερε κανένα πρόσκομμα, καμμία δυσκολία, ἀλλὰ ἐδέχετο τὰ πάντα ἀδιαμαρτύρητα καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ πρόσωπό μου ἦταν ἀκλόνητη. Στὸ βαθύ του γῆρας δοκιμάστηκε πάρα πολύ…

Καὶ τώρα ποὺ ἔφυγε, τὸν παρακαλῶ, ἂν ὁ Θεὸς δεχθῆ τοὺς καμάτους του, νὰ εὔχεται γιὰ μένα ποὺ ἀκόμα ὑπάρχω στὸν κόσμο καὶ σέρνω τὸ κάρο τῆς βιοτῆς μου γεμᾶτο ὑποχρεώσεις καὶ ἡγουμενικὰ καθήκοντα, ἀρρώστιες καὶ πόνους ψυχικοὺς καὶ σωματικούς.

Μεγαλύτερος στὴν ἡλικία ἐκοιμήθη ὁ μοναχὸς Γαβριήλ, ἀλλὰ ἦρθε δεύτερος στὴν πύλη τοῦ οὐρανοῦ. Τὸν ἐνθυμοῦμαι ἀπ᾽ τὸ ᾽53. Ποτέ δὲν καθότανε, δὲν ἔπιανε κουβέντες. Πάντα ἦταν πρῶτος καὶ πρόθυμος καὶ ἀγόγγυστος διακονητής. Μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς ὀφθαλμούς μου τὸν εἶδα νὰ θερίζη, νὰ ἁλωνίζη, νὰ λιχνίζη, νὰ βόσκη πρόβατα, νὰ φροντίζη τὶς ἀγελάδες τοῦ μοναστηριοῦ, νὰ περιποιῆται τὰ ὀρνίθια καὶ τοὺς χοίρους, νὰ καλλιεργῆ μὲ τὴν τσάπα καὶ τὸ δικέλλι τοὺς κήπους, νὰ φυτεύη καὶ νὰ ποτίζη. Ἀσθμαίνων ἀνέβαινε στὸ μοναστήρι μέχρι τὰ βαθιά του γεράματα, γιὰ νὰ παρακολουθήση τὴν ἀναστάσιμη τελετὴ τῆς Κυριακῆς, Ὄρθρο καὶ θεία Λειτουργία.

Κάπου-κάπου καθόταν στὴν τράπεζα σὰν ντροπαλὴ παιδίσκη καὶ ἅπλωνε τὸ χέρι του στὸ ψωμὶ καὶ στὸ φαγητό, σὰν νὰ μὴν εἶχε κοπιάσει, σὰν νὰ τοῦ τὰ προσέφερε τὸ μοναστήρι χαριστικά. Ποτέ δὲν φάνηκε νὰ πιστεύη ὅτι τὸ ψωμὶ εἶναι ἀπ᾽ τὸν κόπο του καὶ τὸν ἱδρῶτα του.

Τὸν ρώτησα κάποτε πῶς γνώρισε τὸν γέροντα Ἱερόθεο Βοσινιώτη καὶ μοῦ εἶπε:

–Ἦταν ἀγωνιστής, ἤρεμος, ἀλλὰ ἰσχυρός. Μετὰ τὴν ἀκολουθία τὸ μοναστήρι μᾶς ἔδινε ἕνα ρόφημα καὶ μᾶς παρεῖχε μιὰ ὥρα ξεκούραση. Κτυποῦσε τὸ καμπανάκι ὁ Γέροντας καὶ πρῶτος ξεκινοῦσε μὲ τὸ τσαπὶ στὸν ὦμο του γιὰ τὶς καλλιέργειες τῆς κάθε ἐποχῆς καὶ ἔπειτα ἀκολουθούσαμε κι ἐμεῖς. (Αὐτὸ προσπάθησα νὰ ἐφαρμόσω κι ἐγὼ στὸ μοναστήρι μου καὶ «μπουλντόκ» μὲ εἴπανε. Τοὺς ἔγινε ἐφιάλτης ὁ ἦχος τῆς καμπάνας αὐτὴν τὴν ὥρα). Εἶχε ὁ παπα-Ἱερόθεος εἴκοσι μοναχούς. Ἦταν ἕνας κι ἕνας, παλληκάρια φιλότιμα καὶ φίλεργα. Τοὺς γογγυστὲς καὶ τοὺς μεμψίμοιρους δὲν τοὺς ἤθελε. Τοὺς ἔλεγε: «Δὲν θὰ χαλάσω ἐγὼ τὴν τάξη τοῦ μοναστηριοῦ γιὰ τὸ χουζούρι τὸ δικό σας. Τὸ μοναστήρι ἔχει δύο πόρτες, ἀνοίγουν τὸ πρωὶ καὶ κλείνουν τὸ βράδυ. Διαβῆτε ἀπ᾽ ὅποια θέλετε, γιὰ νὰ βρῆτε αὐτὸ ποὺ σᾶς ἀναπαύει».

Ἐλάχιστα γράμματα ἤξερε ὁ γερο-Γαβριὴλ καὶ γι᾽ αὐτὸ δούλευε πάντα τὸ κομποσχοίνι. Ζοῦσε πάντοτε στὴν ἄκρια καὶ ποτέ δὲν γινότανε διδάχος οὔτε στοὺς νεώτερους μοναχοὺς οὔτε στοὺς λαϊκούς. Συνεχῶς ἐπεκαλεῖτο τὴν Παναγία. Οὐδένα κατέκρινε, οὐδένα καταλαλοῦσε καὶ στοὺς νέους ἔκανε ὑπομονὴ οὐ τὴν τυχοῦσαν. Γνωρίζω περίπτωση ποὺ δύο νέοι προδόκιμοι τὸ θέρος μετὰ τὸ ἁλώνι πῆγαν στὴν θάλασσα. Περιῆλθε στὴν ἀντίληψή του, ἀλλὰ δὲν εἶπε τίποτε στὸν ἡγούμενο. «Ἀφῆστε το, θὰ κάνω προσευχὴ γι᾽ αὐτούς».

Ἀγαποῦσε τὸ μοναστήρι καί, χωρὶς νὰ ἀναμειγνύεται στὰ διοικητικά, φρόντιζε τὰ τῆς οἰκονομίας τῆς Μονῆς. Μιὰ φορά –θὰ ἦταν τότε ὑπὲρ τὰ ἐνενήκοντα– τὸν βρῆκα νὰ περπατάη δυὸ διπλῶ, βαστώντας στὸ ἕνα χέρι τὸ μπαστούνι καὶ μὲ τὸ ἄλλο σέρνοντας τὸν γκαζοτενεκέ, γιὰ νὰ ταΐση τὰ γουρούνια.

–Ἔ, γερο-Γαβριήλ, ἀκόμη ἐργάζεσαι;

–Γέροντα, τὸ μοναστήρι εἶναι ἀγροτικό. Ἂν δὲν δώσουν φέτος οἱ καλλιέργειες, νὰ ἔχουν νὰ πουλήσουν ἕνα ζῶο, νὰ πορευθοῦνε.

Βιαστὴς μοναχός, ὅσο καὶ νὰ μὴ τοῦ φαινότανε, γιατὶ ἦταν μικρὸς τὸ δέμας, ὑπῆρξε στῦλος τοῦ μοναστηριοῦ γιὰ πάρα πολλὰ χρόνια. Βασίλεψε στὴν κατοικιὰ καὶ ἔζησε ταπεινὰ καὶ κεκρυμμένα. Οὔτε σκανδάλισε, οὔτε ὑπερηφανεύθηκε, οὔτε τρύφησε, οὔτε δικαιώματα ζήτησε, οὔτε παραπονέθηκε: «Πάντα θὰ ἐγκαταβιώνω στὴν κατοικιὰ μαζὶ μὲ τὰ πτηνὰ καὶ τὰ τετράποδα; Γιατί νὰ μὴ μὲ ἀντικαταστήση ἕνας νεώτερος, νὰ ζήσω κι ἐγὼ μέσα στὸ κοινόβιο;». Μὲ τὸ ταπεινό του φρόνημα καὶ τὴν ταπεινή του διακονία σήκωνε σὰν Ἄτλας τὸ μοναστήρι καὶ παρακαλοῦσε τὴν Παναγία νὰ τὸ εὐλογῆ, νὰ τὸ συντηρῆ, νὰ τὸ κρατᾶ.

Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος, τὸν φωνάξαμε στὸ μοναστήρι, μπῆκε στὸ δωμάτιό του, εἶδε τὴν κοίμησή του καὶ ἐξερχόμενος μοῦ λέγει:

–Τί θὰ γίνουμε ἐμεῖς τώρα, Γρηγόριε;

–Ἐγὼ εἶμαι κοντά σας. Μὴ φοβᾶστε –τὸν διαβεβαίωσα.

Καὶ ἀναπαύθηκε ὁ Γέρων.

Δὲν γνώριζε νὰ ψάλλη –ταπεινὰ ψέλλιζε κάποια τροπάρια– ἀλλά, ὅταν τὰ τελευταῖα χρόνια ἔλεγε τὰ προϊσταμενικά, ὡς ἀρχαιότερος τῇ τάξει, καὶ μάλιστα τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως καὶ τὸ «Πάτερ ἡμῶν...», ἦταν τόσο ρωμαλέα ἡ φωνή του, ποὺ ξεσκέπαζε τὸν τροῦλλο τοῦ μικροῦ Καθολικοῦ, γιὰ νὰ φθάση μέχρι τὸν Θεό.

Καμαριώτης ὤν, δὲν χανότανε στοῦ σπιτιοῦ του καὶ στῶν ἀδελφῶν του καὶ συγγενῶν του τὰ λημέρια. Θὰ τὸν εὕρισκες πάντοτε στὴν κατοικιά. Ἀπ᾽ τὸν καιρὸ ποὺ ἐγκαταβίωσε στὸ μοναστήρι δὲν νομίζω νὰ ἐξῆλθε ποτὲ τῆς Πάρου, οὔτε γιὰ προσκυνήματα οὔτε γιὰ γνωριμίες μεγάλων ἀσκητῶν καὶ μεγαλοσχήμων. Ὁ Γέροντάς του ἦταν τὸ πᾶν γι᾽ αὐτόν. Δὲν ἄφηνε νὰ φανῆ πὼς κάτι τοῦ ἔλειπε. Ἀρκεῖτο στὴν διδαχὴ καὶ νουθεσία τοῦ παπα-Φιλόθεου.

Δὲν ἔχανε ποτέ στιγμή, χωρὶς νὰ τὴν διαθέση στὴν διακονία του. Ποτέ δὲν σταμάτησε νὰ αἰσθάνεται ὑπεύθυνος γιὰ τὴν κατοικιά, τὶς φυτεῖες του, τὰ ζωντανά του. Ὅπου καὶ νὰ παρακολουθοῦσε Λειτουργία, μόλις τελείωνε ἄφαντος ἐγίνετο. Δὲν χαζολογοῦσε μὲ τοὺς πατριῶτες, ἀλλὰ ἔφευγε στὴν εὐλογημένη διακονία, νὰ ταΐση καὶ νὰ ποτίση τὰ ζῶα καὶ τὶς καλλιέργειές του. Εἶναι ἀλήθεια πέρα γιὰ πέρα πὼς ἀγαποῦσε αὐτὸ ποὺ ἔκανε. Ποτέ δὲν ἔδειχνε πὼς τοῦ λείπει ἡ κουβέντα καὶ ἡ συντροφιά.

Αὐτὰ τὰ μικρὰ χεράκια του πόσο μεγάλα ὑπῆρξαν, πόσο ἀγωνίστηκαν! Καὶ πόσο λυπότανε ποὺ στὸ τέλος πάθαινε κράμπες καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀρμέξη.

–Δὲν τὸ χωράει ὁ νοῦς μου –ἔλεγε– νὰ μὴ μπορῶ νὰ γυρίσω σ᾽ αὐτὴν τὴν γῆ ποὺ τὴν χιλιοπάτησα καὶ τὴν περπάτησα σὰν ταπεινὸς διακονητὴς τῆς Παναγίας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

Θυμᾶμαι τὴν φιγούρα του ἀπὸ τὰ νιάτα του, ποὺ μοῦ ἐνέπνεε τὴν ἀφοσίωση στὸν Χριστὸ καὶ στὴν διακονία τοῦ μοναστηριοῦ.

Στὰ παιδικά μου χρόνια δὲν τοῦ μίλησα ποτέ, πάντοτε τὸν ἔβλεπα σὰν ἀναμνηστικὴ στήλη τοῦ ἀρχαίου μοναχισμοῦ. Ὅποιος σεβαστικὰ τὸν πλησίαζε διάβαζε τὸν μοναχισμὸ τῆς Αἰγύπτου, τῆς Παλαιστίνης, τοῦ ὄρους τῆς Βιθυνίας καὶ τοῦ Ἄθωνα. Στὰ γεράματά του μόνον μοῦ ἐξέφρασε τὸν πόθο του νὰ μὴν ἀφήσουν οἱ νέοι μοναχοὶ τὰ ἴχνη τῶν παλαιῶν πατέρων, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀκολουθήσουνε. Καὶ συμπλήρωσε:

–Χωριάτικα ὁμιλῶ, ἀλλὰ ἐγὼ μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν παλαίστρα ἀνάπαυσα τὴν ψυχή μου.

Συμπορεύθηκε μὲ τὸν π. Ἠλία πολλὰ χρόνια. Δὲν φαίνεται τὸ πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς, ποὺ εἶχε κατακυριεύσει τὴν ψυχή του, νὰ ἐπέτρεψε ποτὲ νὰ ἔρθη σὲ ρήξη μαζί του. Εἴχανε μιὰν ἁγίαν ἀνταμοσύνη. Ἀμφότεροι βίωναν τὸ τοῦ Δαυῒδ «Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾽ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό». Θὰ ἤθελα καὶ ἐγὼ νὰ εἶμαι μαζί τους, ἀλλὰ ἡ ἀρρώστια ποὺ μὲ κατατρύχει ἀπὸ τὰ νεανικά μου χρόνια δὲν μοῦ ἐπέτρεψε.

Πορεύθηκε καὶ ὁ γερο-Γαβριὴλ ταπεινοφορῶν καὶ ἄθελά του ἀποδοκιμάζων τὴν τρυφὴ τοῦ σημερινοῦ μοναχισμοῦ, τὴν ἐξαλλοσύνη τῶν καλῶν ἐνδυμάτων καὶ τὴν καλοπερασιὰ τῶν σύγχρονων κληρικῶν. Ἐκοιμήθη μὲ πλήρη διαύγεια καὶ συναίσθηση. Μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων Γερόντων τῆς Μονῆς βάδισε τὸ στάδιο τῆς βιοτῆς του. Δὲν γνωρίζω ἂν βρεθῆ ἄλλος Γαβριὴλ νὰ μείνη στὴν κατοικιὰ τοῦ μοναστηριοῦ φωτολαμπτήρας.

Αὐτὲς τὶς μέρες θεωρῶ πὼς τὸ μαῦρο σύννεφο τοῦ θανάτου ἔκρυψε δύο μεγάλα ἀστέρια, δύο φωτεινὰ ἀστέρια μέσα στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Πάρου καὶ τῆς παράδοσης τῆς μονῆς Λογγοβάρδας. Φύγε, μαῦρο σύννεφο, καὶ ἄφησε τὸ φῶς αὐτῶν τῶν δύο ἄστρων νὰ μᾶς φέγγουν στὴν ζωή, καὶ τὴν καλογερικὴ καὶ τὴν λαϊκή.

Σήμερα ποὺ γράφω καὶ τελεῖται καὶ ἡ ταφὴ τοῦ γερο-Γαβριήλ, εἶναι τοῦ ἁγίου Νικολάου μὲ τὸ ἁγιορείτικο ἡμερολόγιο. Ἐπιτρέψτε μου λοιπὸν νὰ μέλψω ἕνα τροπάριο ἀπ᾽ τὴν ἀκολουθία του γι᾽ αὐτοὺς τοὺς δύο ὁσίους:

«Εὖγε δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ἀγαθοὶ καὶ πιστοί,

εὖγε ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνα τοῦ Χριστοῦ.

Σεῖς βαστάξατε τὸ βάρος τῆς ἡμέρας,

σεῖς ἐπαυξήσατε τὸ τάλαντο ποὺ σᾶς δόθηκε,

ἀλλὰ κι ἐκείνους ποὺ ἦλθαν μετὰ ἀπὸ σᾶς δὲν τοὺς φθονήσατε.

Γι᾽ αὐτό, ἄνοιξε γιὰ σᾶς ἡ πύλη τῶν οὐρανῶν.

Εἰσέλθετε στὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου σας  καὶ πρεσβεύετε γιὰ μᾶς, ἅγιοι.»

Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ καλὸ παράδειγμα ποὺ μᾶς ἀφήσατε. Ἡ εὐχή σας πάντα μαζί μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ; ΜΟΝΑΧΟΣΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

Путешествие на вершину Святой горы Афона

ΠΑΤΗΡ ΣΑΒΒΑΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ- ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ. ΚΑΙ ΨΥΧΟΦΕΛΗΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ. ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ;

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΚΑΒΑΛΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ. ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΦΟΡΑΝΕ ΠΕΝΘΟΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ; ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΜΑΣ Η ΟΧΙ; ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ "ΔΥΝΑΜΗΣ". ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ;

Дева днесь (хор Валаамского подворья) [Engl. subs] Kontakion of the Nativity of our Lord and God and Savior, Jesus Christ

Entretien avec le père Alexandre Winogradsky Frenkel

Nous vous proposons de regarder l'entretien avec le père Alexandre Winogradsky Frenkel qui dirige les communautés orthodoxes hébraïques de l'Est en Terre Sainte / Israël et sert dans la Vieille Ville de Jérusalem, avec la bénédiction du Patriarcat prthodoxe de Jérusalem.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ . ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΖΥΜΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Les Missionnaires de Gerasimos Congo. - Ο Ιεραπόστολος Γεράσιμος απο το Κονγκό

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π.ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΝΑΝΟΥ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΡΟΔΟΥ. ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 09-01-2013

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΘΑΓΕΝΗ ΜΩΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ ΑΠΟ ΤΟ 1976 . ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΚΟΣΜΑ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ. ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΘΕΟΤΙΜΟΥ ΤΣΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΝΓΚΟ.

Extrait de la conférence du p. Placide (Deseille) : « Les traductions des Pères de l’Eglise du Moyen-âge à nos jours »

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΑΜΑΤΩΝ. ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ. ΑΠΑΝΤΑ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ " Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ " ΣΤΕΓΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ( ΜΗΤΡΟΠ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ 18 )


ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

1983-1996 + μ.ΘΩΜΑΣ ΤΣΟΝΑΚΑΣ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΣΟΔΟΣ. ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ- ΠΑΤΗΡ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ.- ΠΑΤΗΡ ΘΕΟΤΙΜΟΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ