ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ "Για να αλλάξει δουλειά, πρέπει πρώτα να προσευχηθεί στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα και να βρει, να ψάξει πού θα πάει, πού την περιμένουν και θα την πάρουν και μόνο μετά από αυτό να φύγει από την προηγούμενη δουλειά."

Ν.! Ν.!

Μη συκοφαντείτε τον Θεό! Δεν σας έδωσε ο Θεός αγαπητή μου, τέτοιο χαρακτήρα. 0 Κύριος κάνει μόνο το αγαθό, μόνο το καλό αλλά το θέλημα της σκοτεινής δυνάμεως και το δικό μας ανθρώπινο θέλημα, που κάνει την επιλογή μεταξύ καλού και κακού, είναι η αιτία αυτού του κακού, το οποίο βλέπετε τώρα στο παρελθόν σας αλλά και στο παρόν. Φαίνεται, ότι είχατε τόσο πολύ πετρώσει πνευματικά, που απαιτείτο βαριά ασθένεια και πέτρωμα των μελών, ώστε να μαλακώσει η ψυχή.

Δόξα τω Θεώ, που έφτασε ο Κύριος να χτυπήσει ως την πόρτα της καρδιάς σας κι αρχίσατε να δουλεύετε πάνω στον εαυτό σας. Τώρα λοιπόν, ξέρετε ότι η δουλειά σας είναι να κοπιάσετε και το πότε και πώς θα έρθει το έλεος του Θεού για παρηγοριά, αυτό πια είναι δουλειά του Θεού. Φαντάζομαι τον αγώνα της ζωής σας. Όμως εσείς, αγαπητή μου, αφού σας έπεσε ο κλήρος να εργαστείτε πνευματικά, μη σπεύδετε στις παρηγοριές, καλύτερα μάθετε να παραδίνετε τον εαυτό σας στο θέλημα του Θεού. Τότε η υπομονή σας θα πάρει νέο νόημα και θα γίνει σωτηριώδης αγώνας εργασίας για τον Θεό.

Τώρα πάλι σας επιτίθεται ο εχθρός, αλλά από άλλη πλευρά πια. 0 Θεός σάς επέτρεψε να δείτε τον εαυτό σας μέσα στην πνευματική σας ασχήμια. Κι αυτό όμως είναι δώρο Θεού και θαύμα της πνευματικής  ανάβλεψης. Πρέπει να ευχαριστείτε τον Θεό και  να ζείτε με την ελπίδα ότι, αφού πια ο Κύριοι μπήκε στη ζωή σας, ενώ ήσασταν μέσα στο σκοτάδι τώρα, που κι εσείς Τον επιζητάτε αδέξια και εξασθενημένα. Αυτός δεν θα σας αφήσει. 0 εχθρός σπέρνει μέσα σας σκέψεις απογοήτευσης και απελπισίας για να σας ρίξει σε αμαρτία. Και πάλι πτώση; Ε, όχι. '0ταν σας επιτίθεται με την απόγνωση ο εχθρός, να προστρέχετε νοερά στην απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού και της ευσπλαχνίας Του. Όταν η υπερηφάνεια αναδύεται, να θυμάστε το βάθος της πτώσης σας.

Έτσι σε όλη τη ζωή θα διεξάγετε πάλη με τον εαυτό σας και με τον εχθρό κι αυτό ως το τέλος των ημερών μας. Η γαλήνη θα έρθει με το έλεος του Θεού μόνο μετά τον τάφο. Στη γη δεν υπάρχει παράδεισος κι εμείς δεν είμαστε άγγελοι.

Για την Ο.  και την αποκατάσταση της επίσης μη θλίβεστε υπέρμετρα. Γιατί, αν ευδοκούσα ο Θεός για τον γάμο της, όλα τα εμπόδια δεν θα άξιζαν τίποτα. Αλλά έτσι ευδοκεί ο Θεός: να μη σας αφήσει  ακόμα μόνη. Στον κατάλληλο καιρό ο αγώνας, που  κάνει με αυταπάρνηση υπηρετώντας την άρρωστη μαμά. δεν θα μείνει χωρίς ανταμοιβή. Για να αλλάξει δουλειά, πρέπει πρώτα να προσευχηθεί στον άγιο  μάρτυρα Τρύφωνα και να βρει, να ψάξει πού θα πάει, πού την περιμένουν και θα την πάρουν και μόνο μετά από αυτό να φύγει από την προηγούμενη δουλειά.

0 Θεός να σας φωτίζει και να σας στερεώνει και τις δύο, την κάθε μία να κάνει το έργο της κατά τη δύναμη της, μια και το σημαντικό είναι με ποια ψυχική και πνευματική διάθεση τα κάνουμε όλα.

Μέσα σας. Ν., είναι ακόμα δυνατό το Εγώ, αυτό είναι που υποφέρει μέσα σας' αυτός, που υπετάγη στον Θεό στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια, είναι πάντοτε ευγνώμων και ταπεινός. Κοπιάστε, υπάρχουν ακόμα τόσες πολλές δουλειές να γίνουν!

Η ευλογία του Θεού σε σας και την Ο.!


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ " Όσον αφορά τη δουλειά, όπως προηγουμένως δεν σας άφηνε ο Κύριος, έτσι και τώρα. Προσευχήσου στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα κι όλα θα τακτοποιηθούν"

ΑΓΑΠΗΤΗ Ν!

Την απάντηση σχετικά με τον μοναχισμό θα σου τη δώσει ο άγιος Θεοφάνης. Σου στέλνω το βιβλίο του «Σοφές συμβουλές».

 Διάβασε προσεκτικά τις σελίδες 66 ως 95.

 Όσον αφορά τη δουλειά, όπως προηγουμένως δεν σας άφηνε ο Κύριος, έτσι και τώρα. Προσευχήσου στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα κι όλα θα τακτοποιηθούν.

 Μη χάνεις, μικρούλα μου, την ισορροπία. 

Ήδη υπήρξαν πολλές δύσκολες καταστάσεις στη ζωή, αλλά ακριβώς αυτές μάς διδάσκουν να απευθυνόμαστε ζωντανά στον Θεό και τους αγίους Του για βοήθεια, μας διδάσκουν να βλέπουμε αυτή τη μοναδικά πραγματική και αυθεντική βοήθεια.

Ο Κύριος να σου δώσει σοφία και να σε ενισχύσει.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ "Να προσεύχεστε στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα και τον άγιο Σπυρίδωνα για τη δουλειά και την οικία, κι ο Θεός θα δώσει παρηγοριά συν τω χρόνω."

Αγαπητή εν Κυρίω Α.!

Κάποιος αγίας ζωής άνθρωπος μου είπε κάποτε: «Όλοι μας είμαστε ουσιώδης μη αναγκαιότητα' και σε κανένα δεν είμαστε αναγκαίοι, εκτός από τον Θεό».

Αγαπητή μου, αυτό σάς συμβουλεύω κι εγώ να θυμάστε σε όλη τη ζωή σας και μόνο στον Θεό να αναζητείτε στήριγμα και παρηγοριά.

Όσον αφορά την επιθυμία να ζήσετε στο χωριό, σας προειδοποιώ: μια γυναίκα μόνη δεν έχει τίποτα να κάνει εκεί. Eκεί χρειάζονται όχι μόνο κοφτερό μυαλό κι εργατικά χέρια, εκεί χρειάζεται στήριγμα και προφύλαξη από άντρα, αλλιώς: συμφορά. Γι` αυτό προς το παρόν ζήστε στην πόλη.

Να προσεύχεστε στον άγιο μάρτυρα Τρύφωνα και τον άγιο Σπυρίδωνα για τη δουλειά και την οικία, κι ο Θεός θα δώσει παρηγοριά συν τω χρόνω. Με τη μαμά μην παρεξηγείστε. 0 εχθρός σάς βάζει να θίγεστε' καλύτερα να τη λυπάστε που δεν καταλαβαίνει κάτι απολύτως ουσιώδες.

Σχετικά με το να χαθείτε σε αυτό τον κόσμο, είναι σκέψη του εχθρού. Διώξτε τη.

Τώρα μου έρχονται τόσα πικρά γράμματα από όσους ψάχνουν αγνοουμένους. Και η δική μου καρδιά πονά γι' αυτούς και εκείνων κυριολεκτικά σπάζει. Σε πολλούς συμβαίνει όπως στην παροιμία: «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Μα σπάζουν οι καρδιές τόσο πολύ μέχρις εμφράγματος.

H ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ. ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

Σέ απόσταση 45 χιλιομέτρων από την Πετρούπολη (Λένινγκραντ) βρίσκεται ή μικρή πόλη Γκατσίνα, γνωστή για τους ωραίους κήπους της, τα πάρκα καν τα παραδοσιακά κτήρια. Έδώ έμενε ή μοναχή Μαρία, την οποία γνώριζαν όχι μόνο οι κάτοικοι της Γκατσίνα αλλά και αυτοί του Λένινγκραντ. Ζούσε σ' ένα μικρό ξύλινο σπίτι, στην είσοδο της πόλεως.

Ή επανάσταση του 1917 βρήκε την αδελφή Μαρία στο κρεβάτι. Υστέρα από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, υπέστη παράλυση και ήταν συνεχώς κατάκοιτη. 

Το σώμα της είχε κυριολεκτικά καταντήσει σκελετός και το πρόσωπο της είχε τελείως αλλοιωθεί. Το στόμα της, κατά το ήμισυ κλειστό, δεν την άφηνε να εκφραστή, παρά κατά ένα τρόπο αργό. μονότονο και ανώμαλο. Ή κατάσταση της απαιτούσε διαρκείς φροντίδες και περιποιήσεις, τις όποιες προσέφερε, με προθυμία και αφοσίωση, ό αδελφός της. ό όποιος έμενε μαζί της. Αντίθετα προς ότι συμβαίνει συνήθως σέ τέτοιες περιπτώσεις, ή άρρωστη δεν κατελήφθη από νευρικότητα, εγωισμό ή αδιαφορία για τούς άλλους. Είχε διατηρήσει σέ πλήρη τη διανοητική της διαύγεια.

Ή μοναχή Μαρία, παρά τη δοκιμασία της, όχι μόνο δεν κλείστηκε στον εαυτό της, άλλ' αντίθετα ανέπτυξε εξαιρετικές αρετές, όπως καλοσύνη, ταπείνωση και πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού. Ζούσε με βαθειά περισυλλογή και μέσα στην αδιάλειπτη προσευχή. Ό Κύριος βράβευσε την καρτερική υπομονή της, δίνοντας της το χάρισμα να παρήγορη τούς θλιβομένους.

Ό καθηγητής Άντρέγιεφ πού επισκέφθηκε τη μοναχή Μαρία το 1927, παρατήρησε ότι ή μοναχή είχε ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφιών πού της είχαν αποστείλει διάφοροι επισκέπτες πού είχαν ευεργετηθεί από αυτήν. Μεταξύ των φωτογραφιών αυτών ήταν και των Μητροπολιτών Ιωσήφ (αρχηγού της «Εκκλησίας των κατακομβών») και του Βενιαμίν (Μητροπολίτου Πετρουπόλεως) εκτελεσθέντων και των δύο από το καθεστώς. Στη φωτογραφία πού είχε δωρίσει ό Μητρ. Βενιαμίν έγραφε με απλότητα: «Με βαθύ σεβασμό στην αδελφή Μαρία, πού τόσο υποφέρει και ή οποία, μεταξύ τόσων άλλων θλιβομένων, παρηγόρησε και εμένα τον αμαρτωλό»!

Ό καθηγητής Άντρέγιεφ είχε την ευκαιρία να παρευρέθη και να διαπίστωση τη θαυματουργική θεραπεία πολλών ανθρώπων, καταπονούμενων και θλιβομένων, χάρη στις προσευχές και στην πνευματική συμπαράσταση της μοναχής Μαρίας. Είδε ένα νέο άνθρωπο πού είχε φθάσει στο χείλος της απελπισίας, ύστερα από τη σύλληψη και την εξορία του ιερέα πατέρα του, να βγαίνει από το σπίτι της Μαρίας χαρούμενος και με την απόφαση να χειροτονηθεί διάκονος της Εκκλησίας. Μια νέα γυναίκα, μετά τη συνομιλία της με τη μοναχή Μαρία, είδε να διαλύεται ή λύπη πού την κατείχε προηγουμένως και πήρε την απόφαση να γίνει μοναχή. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, βαθύτατα λυπημένος από το θάνατο του γιου του, μετά την επίσκεψη του στη μοναχή Μαρία, άλλαξε τελείως διάθεση και μεταβλήθηκε σέ άνθρωπο χαρούμενο και θαρραλέο. Το ίδιο και μια γυναίκα, πού μπήκε στο σπίτι της Μαρίας με δάκρυα, βγήκε παρηγορημένη και ειρηνική.

Ό ίδιος ό καθηγητής Άντρέγιεφ εκμυστηρεύτηκε στη μοναχή Μαρία ότι υπέφερε συχνά από μια φοβερή αγωνία, ή οποία διαρκούσε ενίοτε πολλές εβδομάδες, και την οποία δεν μπορούσε με τίποτα να αποδιώξει. Ιδού, τί του απάντησε ή μοναχή:

«Ή αγωνία είναι ένας πνευματικός σταυρός, πού στέλλεται για να βοηθήσει εκείνους πού έχουν μετανοήσει, αλλά δεν έχουν ακόμα διορθωθεί. Δύο φάρμακα μόνο μπορούν να θεραπεύσουν την πνευματική αυτή οδύνη, ή όποια μερικές φορές είναι τρομερή: "Η θα αποφασίσεις να διορθωθείς και να παραγάγεις καρπούς μετανοίας ή πρέπει να φέρεις τον οδυνηρό αυτό σταυρό με ταπείνωση, ειρήνη, υπομονή και με ευγνωμοσύνη προς το θεό, ενθυμούμενος ότι ή θλίψη αυτή αντικαθιστά, μπροστά στο Θεό, τούς καρπούς της τελείας μετανοίας. Από τη σκέψη αυτή πρέπει να γεννηθεί μέσα σου βαθειά συγκίνηση, ή όποια σιγά-σιγά θα εξάλειψη την αγωνία και θα την αντικαταστήσει με μια αυθεντική πνευματική μεταμόρφωση».

Τα λόγια αυτά της μοναχής, πρόσθεσε ό καθηγητής Άντρέγιεφ, προκάλεσαν σέ μένα τέτοιο αποτέλεσμα, όπως μια χειρουργική επέμβαση. Μου φάνηκε ότι μου αφαίρεσε ένα πνευματικό όγκο και βγήκα από το σπίτι της με την αίσθηση ότι είχα γίνει νέος άνθρωπος.

Το 1930, οι μπολσεβίκοι συνέλαβαν την αδελφή Μαρία, με την κατηγορία της «αντεπαναστατικής προπαγάνδας» και διότι δήθεν άνηκε σέ μια «αντεπαναστατική οργάνωση». Συνέλαβαν επίσης και τον αδελφό της. Ή μνημονευθείσα «αντεπαναστατική οργάνωση» λοιπόν αριθμούσε δύο μέλη και «αντεπαναστατική προπαγάνδα» ήταν ή στήριξη και παρηγοριά των θλιμμένων από τη μοναχή Μαρία.

Ή σκηνή συλλήψεως της μοναχής ήταν χαρακτηριστική... Δύο αστυνομικοί έσυραν από το κρεβάτι της και εν συνεχεία οδήγησαν στο δρόμο την ανάπηρη μοναχή, και εκεί αφού την έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια την πέταξαν στο όχημα πού περίμενε. Τον αδελφό της τον έβαλαν σ' άλλο αυτοκίνητο.

Επί ένα μήνα, οι χριστιανοί της περιοχής κουβαλούσαν στη φυλακή δέματα με τρόφιμα και ρούχα για τη μοναχή Μαρία. Μια ωραία πρωία τούς πληροφόρησαν ότι ήταν περιττό να φέρουν δέματα, διότι ή αδελφή Μαρία «είχε πεθάνει στο Νοσοκομείο της φυλακής». Στάθηκε αδύνατο να πάρουν το σώμα της και να το θάψουν εκκλησιαστικά.

Ό αδελφός της μοναχής, πού τόσο συμπαραστάθηκε στην αγία αδελφή του, ένας γέροντας κοντού αναστήματος, με εύθραυστη υγεία, αλλά ευγενικό παρουσιαστικό, καταδικάστηκε σέ πέντε χρόνια εγκλεισμό σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Σιβηρίας... (Μ. Ρolsky: '

Ό.π. σ. 245-46).

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ. ΜΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΚΑΘ. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ.30-01-2014

Ο ΠΑΤΗΡ ΜΙΧΑΗΛ ΕΡΚΩΦ ΕΙΧΕ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ.

Χάρισμα διακρίσεως και θεραπείας

Ο Μιχαήλ Έρκώφ γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1911 στο Μίκοθο της επαρχίας του Καζάν. Ό πατέρας του ήταν φανατικός μπολσεβίκος και άθεος και απαγόρευε στο παιδί του να πηγαίνει στην εκκλησία. 

Πολλές φορές τον έδερνε και εξ αίτιας της κακομεταχειρίσεως αυτής, ό μικρός τυφλώθηκε. Ξαναβρήκε το φως του, όταν αργότερα εκλήθη να διακονήσει την Εκκλησία. Όταν ήταν δώδεκα ετών και καθώς μια μέρα παρακολουθούσε τη θεία Λειτουργία, σέ μια εκκλησία του Τσιστοπόλ, ό ευσεβής επίτροπος του ναού, βλέποντας τον είπε: «Αυτό το παιδί θα πάρει επάνω του τις  αμαρτίες όλου του λαού»!

Αργότερα ό Μιχαήλ έγινε μοναχός και κατόπιν ιερομόναχος. Ήταν πολύ αγαπητός και είχε μεγάλη δημοτικότητα ανάμεσα στους πιστούς της «Εκκλησίας των κατακομβών» στην οποία άνηκε. Κατά την περίοδο των διωγμών κατά της Εκκλησίας, περιόδευε όλη τη χώρα και λειτουργούσε στα κρυφά. Συνελήφθη για πρώτη φορά το 1931. Καταδικάστηκε σέ 8 χρόνια φυλάκιση. Για δεύτερη φορά συνελήφθη το 1943 και καταδικάστηκε σέ θάνατο.

 Πέρασε 80 μέρες στο κελί του μελλοθανάτου, με πολύ λίγη τροφή. Το 1944 ή ποινή του θανάτου μετετράπη σέ φυλάκιση 15 ετών. Ό π. Μιχαήλ πέρασε από όλες σχεδόν τις φυλακές και τα στρατόπεδα της Σοβιετικής Ενώσεως: Καζάν, Βορκούτα, Ολγκα, Σιβηρία, Μαγκατάν, Κολίνα κ.ά. Το 1958 τον έβγαλαν από το στρατόπεδο του Καζάν για να τον δικάσουν μαζί με άλλους πιστούς πού είχαν συλλάβει εκείνο τον καιρό. Καταδικάστηκε σέ 25 χρόνια φυλάκιση...

Τελευταία, ό π. Μιχαήλ βρισκόταν σ' ένα στρατόπεδο της Μορδαβίας, κοντά στην Πότμα. Είχε ήδη περάσει 15 χρόνια κρατούμενος. Του είχαν ξεριζώσει βίαια τα μαλλιά, και τράβηξαν τα γένια του τρίχα-τρίχα. Όμως για τα μαρτύρια του αυτά και την άγια ζωή του, δέχθηκε από τον Κύριο τα υπερφυσικά χαρίσματα της διακρίσεως και της θεραπείας. Θεράπευσε πολλούς δαιμονιζόμενους, παραλύτους, τυφλούς και άρρωστους, και δίδασκε σ' όλους να ζουν βίο χριστιανικό. Μέσα στα στρατόπεδα θεράπευσε το παράλυτο χέρι του Ιβάν Κοκάρεφ, θεράπευσε τα πόδια του Βασίλι Καλίνιν, πού ήταν παράλυτος και ακίνητος επί τρία χρόνια. Τον πλησίασε, του κράτησε το χέρι και του είπε: «Έγειρε και περιπατεί»! Θεράπευσε τον καρκίνο του προσώπου του Γκριγκόρι Ρουσσάκωφ και αποκατέστησε την παραμορφωμένη όψη του στο φυσιολογικό.

Όταν τα πνευματικά του τέκνα ζήτησαν πληροφορίες από τη διοίκηση του Στρατοπέδου για την κατάσταση του π. Μιχαήλ, πήραν την απάντηση ότι «πέθανε». Όμως εκείνα πληροφορήθηκαν ότι είχε μεταφερθεί και έγκλεισθή σέ ψυχιατρικό άσυλο. Είναι φανερό ότι οι Αρχές ήθελαν να τον απομονώσουν από το λαό, λόγω της μεγάλης δημοτικότητας του. Ό ίδιος είχε προειδοποιήσει τα πνευματικά του παιδιά να μη πιστέψουν τις Αρχές, αν τούς πουν ότι «πέθανε». Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες τον είχαν κλείσει στο πιο τρομερό ψυχιατρικό άσυλο της χώρας, το άσυλο του Καζάν. Αυτό τουλάχιστον είπε, όταν ρωτήθηκε από συγγενείς του π. Μιχαήλ, ό εισαγγελέας της πόλεως αυτής...

BERNADETTE MORAND. COMBATS POUR LA FOI EN URSS P.72

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΝΑΤΑΛΙΑ.

Ή γερόντισσα Ναταλία

Η Ναταλία ήταν μια «διά Χριστόν σαλή» πού ζούσε σ' ένα φτωχικό σπιτάκι και έκοιμήθη το 1975 σέ ηλικία 138 ετών!

Μια ήμερα την επισκέφθηκε μια γυναίκα άρρωστη, πού έπασχε από βαριά πτώση των σπλάγχνων και δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε ένα κανάτι νερό. Είχε ακούσει για τη χάρη της Ναταλίας κι' έφθασε με πολύ πόθο εκεί για να την βοηθήσει στην υγεία της. Ή Γερόντισσα την υποδέχθηκε με καλοσύνη και την προσφώνησε με τ' όνομα της, χωρίς να την έχει ξαναδεί ή να έχει ακούσει κάτι γι' αυτή. Της είπε να πάει να φέρει δύο κουβάδες γεμάτους νερό! Στους δισταγμούς της για την αδυναμία της, της επέμενε, και μάλιστα της είπε να τούς γέμιση μέχρις επάνω. 

Πήγε, κι άρχισε σιγά-σιγά να τούς γεμίζει. Όταν τούς σήκωσε για να τούς πάει στο σπίτι, το έκανε με μεγάλη ευκολία και τότε αισθάνθηκε ότι θεραπεύτηκε. Από τότε έγινε τελείως καλά και δεν είχε καμιά ενόχληση.

Το θαύμα μαθεύτηκε σ' όλη την περιοχή. Ή μητέρα ενός νέου ήθελε να πάει με τον γιό της αυτόν να την επισκεφθούν. Ό νέος αρνιόταν επίμονα. Όμως, μετά από λίγο καιρό άρχισε να θερμαίνεται ή καρδιά του, αλλά ντρεπόταν να πει στη μητέρα του την αλλαγή της γνώμης του. Μόνο της είπε, πως θα επισκεφθεί τη Ναταλία μόνος του. Πράγμα το όποιο έκανε. Ή Ναταλία, από πολύ καιρό, δεν δεχόταν άνδρες στο κελί της, γιατί πολλούς πειρασμούς είχε πάθει απ' αυτούς, με το να την κυνηγούν για την ενάρετη ζωή της και να την κτυπούν υπακούοντας στους δαίμονες. Όμως σ' αυτόν τον νέο έκανε εξαίρεση.

Την βρήκε πλαγιασμένη, πολύ αδύνατη και κουβαριασμένη σέ μια γωνιά του κακοφωτισμένου δωματίου, πού είχε μια βαριά μυρωδιά. Μέσα της όμως έκρυβε μια μεγάλη δύναμη. Ό νέος δεν καταλάβαινε καλά τί του έλεγε ή Ναταλία και χρειαζόταν να του εξηγεί τα λόγια της μια γυναίκα πού την υπηρετούσε και την φιλοξενούσε στο σπίτι της. Του έδειχνε πώς έχει να κάνη μακρύ δρόμο και πρέπει να ετοιμασθεί, εννοώντας το Αγιον Ορος, και ότι θα γίνη μοναχός, πράγμα πού ποτέ δεν είχε σκεφθή.

Διηγούνται πολλά για την μακάρια Ναταλία. Με την προσευχή της έκανε καλά πολλούς αρρώστους, δίνοντας τους να πιουν αγιασμένο νερό και να βάλουν απ' αυτό πάνω στον πόνο τους. Τυφλοί και δαιμονισμένοι έβρισκαν εκεί την ίαση τους. Αλκοολικοί, διαζευγμένοι, απελπισμένοι και φτωχοί, ανάπαυση και παρηγοριά.

Όταν οι Αρχές του τόπου ανησύχησαν για την κίνηση πού δημιουργήθηκε γύρω της και θέλησαν να την εξορίσουν, συνέβη το έξης: Ό υπεύθυνος πού θα πήγαινε να εκτέλεση την απόφαση αυτή, βρήκε ξαφνικά το παιδί του παράλυτο, από τη μέση και κάτω. Το πήρε αμέσως στην αγκαλιά του κι έτρεξε στη Ναταλία να προσευχηθεί γι' αυτό. Το παιδί έγινε καλά και ό πατέρας του δεν μπόρεσε να πραγματοποίηση την απειλή του...

Ή Ναταλία δεν είχε σπίτι δικό της. Φιλοξενούνταν σέ μια ευσεβή χριστιανή. Όταν επέστρεψε από ένα ταξίδι του ό γιός της γυναίκας πού φιλοξενούσε τη Ναταλία, είπε στη μητέρα του, με θυμό και αγανάκτηση, πώς πρέπει να την διώξει από το σπίτι. Ή Ναταλία άκουσε τις φωνές και κάλεσε τη μητέρα να της πει να την υπομείνουν μέχρι την άλλη ήμερα και τότε θα φύγει. Ή μητέρα προτιμούσε να τα χαλάσει με το γιό της παρά να διώξει την άγια αυτή γυναίκα, πού έβλεπε την προσευχή της καθημερινά να θαυματουργή και τα λόγια της να αναπαύουν τόσες πονεμένες ψυχές. Ή Ναταλία, με ιλαρότητα και ηρεμία, την ευχαρίστησε θερμά για την υπομονετική φιλοξενία της και την αγόγγυστη διακονία της και της έδωσε πολλές εγκάρδιες ευχές. Ή γυναίκα δεν καταλάβαινε κι' επέμενε να της λέει να μη φύγει. Την ιδία νύχτα ή Ναταλία άνεπαύθη εν Κυρίω...

(«Ορθόδοξος Τύπος» 3-1-1986).

A 90 minute documentary on the life of Fr. Moses Berry, an African-American Orthodox priest.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ "Κρίνοντας από το γράμμα σας είστε πολύ πολύ μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία."

Αγαπητή εν Κυρίω Κ.!

Κρίνοντας από το γράμμα σας είστε πολύ πολύ μακριά από τον Θεό και την Εκκλησία. Για σας, που επιθυμείτε να βοηθήσετε τον γιο σας, όλα τα μέσα είναι καλά. Να όμως, που πρέπει να σας πω ότι το να απευθυνθείτε προς τη βιοενέργεια σημαίνει ότι απευθύνεστε προς τον εχθρό του Θεού, δηλαδή τίποτα καλό δεν μπορείτε να περιμένετε από αυτό.

Θα υπάρξει μια πρόσκαιρη βελτίωση, αλλά μετά θα γίνει χειρότερα το χειρότερο είναι η ψυχική ασθένεια. Ρωτάτε τι μπορείτε να κάνετε είναι ανάγκη να πάτε στον Θεό να πάτε στην Εκκλησία, για να θεραπεύσετε τις ασθένειες σας με τα Μυστήρια, αφού ο γιος σας είναι βρέφος, άρα ένοχοι για τη δυστυχία του είναι οι γονείς. Είστε βαπτισμένοι; Έχετε στεφανωθεί; Μεταλαμβάνετε των Ιερών Μυστηρίων του Χριστού; Καταλαβαίνετε την έννοια της αμαρτίας και της εξομολόγησης;

Όλες αυτές οι ερωτήσεις απευθύνονται προς εσάς τους ενηλίκους. Η πηγή της ζωής είναι μόνο ο Θεός. Η πηγή κάθε αγαθού είναι μόνο ο Θεός.

Εσείς οι ενήλικοι εξετάστε τη ζωή σας και τότε, όταν θα έχετε βρει την αιτία της θλίψης, θα έχετε τη δυνατότητα να την εξαλείψετε.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΠΣΚΩΦ "Η βαρύτερη κατάσταση, που μπορεί να βρει τον άνθρωπο, είναι η θεοεγκατάλειψη, αλλά ο Κύριος δεν επιτρέπει αυτή την υπερένταση για πολύ, γνωρίζοντας την αδυναμία μας και τη δολιότητα του εχθρού σε τέτοιες στιγμές."

Αγαπητέ Λ.!

Ορίστε, εγώ αντίθετα με σένα δεν αμφιβάλλω για  το έλεος του Θεού προς εσένα. Ξέρεις γιατί;

Μα γιατί την καρδιά σου την έδωσες ολοκληρωτικά στον Κύριο και αυτά τα συναισθήματα τα κράτησες ακόμη και κατά τη διάρκεια της εποχής, που λίγοι ήταν αυτοί που ανοιχτά ομολογούσαν ότι είναι πιστοί. Αμαρτήματα μικρά και μεγάλα ποιος δεν έχει, ποιος είναι ελεύθερος από την ανθρώπινη αδυναμία κι από τις επιθέσεις του εχθρού, όταν θολώνει η συνείδηση;

Όμως οι θύελλες περνάνε και πάλι θερμαίνεται ο άνθρωπος στη θέρμη της θεϊκής αγάπης. Έτσι, μπορούμε να πούμε, γίνεται σε όλη τη ζωή: πτώσεις και ανορθώσεις, προσκόμματα και ομαλοποίηση. Γιατί επέτρεψε έτσι ο Θεός; Μα γιατί ήρθε να σώσει όχι τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς, ων πρώτος ειμί εγώ.

Αυτά τα λόγια, που σου ψιθυρίζει ο εχθρός, με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσα να τα προφέρω, διότι γνωρίζω τη σφοδρότητα της πνευματικής μάχης όχι από τα βιβλία. Από αγάπη προς το κτίσμα του Θεού κι αγάπη προς τον Θεό δεν μπορώ να διαπράξω το αμάρτημα της αρπαγής αυτού, που ανήκει στον Ένα θεό. 0 εχθρός με συκοφαντεί σε σένα, προσπαθώντας να σε χωρίσει από την αγάπη μου. Α.. είθε να μη γίνει κάτι τέτοιο.

Οι ασθένειες είναι σταυρός, ο οποίος καίει αμαρτίες, τις οποίες εμείς δεν συνειδητοποιούμε καν ως αμαρτίες. Γι' αυτό ευχαριστούμε την ευσπλαχνία του Θεού. που μας έχει σταλεί μέσω των ασθενειών.

Κάθε χριστιανός πρόκειται να περάσει από αυτό το χωνευτήρι, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έζησε και να μην αμάρτησε. Εξού και οι ασθένειες. Προσεύχομαι όχι να περάσουν οι ασθένειες, αλλά εσύ να τις εκτιμήσεις σωστά και να τις αποδεχθείς.

Χρειάζεται να μοιράζουμε τους θησαυρούς, αλλά με σύνεση, όχι όπου τύχει, αλλά στην Εκκλησία, σε έμπιστα χέρια. Δεν αξίζει να πιστεύεις σε ανθρώπινες σκευωρίες, ότι τάχα η υγεία σου βρίσκεται στα χέρια τους κι ότι οι δυνατότητες τους είναι πάνω από τις εντολές του Θεού.

Μα κι ο ίδιος έγκαιρα το υποπτεύθηκες. Κι αυτό μαρτυρεί ότι ο φύλακας άγγελος σου είναι μαζί σου και την αναγκαία στιγμή σου δίνει σοφία.

Η βαρύτερη κατάσταση, που μπορεί να βρει τον άνθρωπο, είναι η θεοεγκατάλειψη, αλλά ο Κύριος δεν επιτρέπει αυτή την υπερένταση για πολύ, γνωρίζοντας την αδυναμία μας και τη δολιότητα του εχθρού σε τέτοιες στιγμές.

Ορίστε, το ότι διασκορπίστηκε η υπερηφάνεια είναι πάλι έλεος του Θεού, μόνο πρόσεχε την αθυμία και την απελπισία. Ως γνωστόν, αυτά είναι του εχθρού.

Λ., όλα προχωρούν στον δρόμο τους, εγώ κι εσύ είμαστε του Θεού και μαζί με τον Θεό κι Αυτός δεν θα μας παραδώσει στον εχθρό.

Προσεύχομαι για σένα καθημερινά, σταυρώνω το κεφάλι σου κι αγαπώ με πατρική αγάπη το τόσο μεγάλο και τόσο άρρωστο παιδί μου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΟΡΦΟΥ Κ. Κ .ΝΕΟΦΥΤΟΣ

CNN.Life after Death- Elder Nikon of Nea Skiti!!!!

http://ireport.cnn.com/docs/DOC-1079096

Αγιορείτικα ανέκδοτα και διηγήσεις μοναχός Νικάνωρ Καυσοκαλυβίτης. Η ΝΕΚΤΑΡΟΥΛΑ.

Αγιορείτικα ανέκδοτα και διηγήσεις και όχι μόνο. Συγγραφεύς φέρεται ο μοναχός Νικάνωρ Καυσοκαλυβίτης

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ. ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ.

Οι μάρτυρες του Αρχαγγέλου

Το αγγλικό περιοδικό «Χριστιανική Ανατολή» δημοσίευσε, το 1934, περιγραφή των μαρτυρίων των ρώσων χριστιανών της περιοχής του Αρχαγγέλου (πόλη της Βόρειας Ρωσίας). Τις πληροφορίες (κατά πάντα αυθεντικές) έδωσε στο περιοδικό μια ρωσίδα, καταγόμενη από την περιοχή του Αρχαγγέλου, ή οποία έζησε τούς διωγμούς κατά των χριστιανών, αφού και ή ίδια είχε συλληφθεί και βασανίσθηκε σκληρά. Όταν αργότερα, κάτω από άγνωστες συνθήκες, κατόρθωσε να καταφυγή στη Δύση, διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα τραγικά γεγονότα πού είδε και έζησε.

Στη συνέχεια παραθέτουμε εκτενείς επιλογές από τη μακρά διήγηση της:

I. ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ

«Ό χειμώνας του 1930 ήταν υπερβολικά ψυχρός. Έξω από τις πύλες της εκκλησίας του Αρχαγγέλου στέκονταν παγωμένοι από το ψύχος πλήθη ιερέων. Είχαν έλθει από διάφορα μέρη της Ρωσίας εκατοντάδες ιερείς, μοναχοί, ακόμα και επίσκοποι. Είχαν έξορισθή στη Βόρεια Ρωσία, γιατί ομολόγησαν τη θρησκευτική τους πίστη. Όταν έφθασαν εκεί, τούς επέτρεπαν να πηγαίνουν όπου ήθελαν. Αλλά που μπορούσαν να πάνε; Δεν γνώριζαν κανένα στην ξένη αυτή πόλη, γι` αυτό περιεπλανώντο στους δρόμους. Μερικοί έβρισκαν καταφύγιο στα άδεια βαρέλια, πού ήταν στην παραλία, λίγοι δέ προσελήφθησαν από εύσπλαχνους χριστιανούς, οι όποιοι συχνά για το λόγο αυτό φυλακίζονταν.

Στη Σοβιετική Ρωσία μόνο όσοι εργάζονται λαμβάνουν μια μερίδα ψωμιού μαύρου, κάθε μέρα. Οι εξόριστοι όμως αυτοί ιερείς δεν είχαν το δικαίωμα να εργάζονται και γι' αυτό δεν είχαν το μέσο να επιτύχουν τροφή. Αφήνονταν απλώς να πεθάνουν... Κάθε βράδυ του Σαββάτου και το πρωί της Κυριακής στεκόταν έξω από τις πόρτες της εκκλησίας και ζητούσαν ελεημοσύνη. Ποτέ δεν άκουσα κανένα παράπονο από αυτούς, μολονότι, ό Θεός γνωρίζει, είχαν εύλογη αίτια γι' αυτό. Αλλά στεκόταν εκεί μισοπαγωμένοι και μισοπεθαμένοι από την πείνα. 

Πολλοί από τούς κατοίκους, πού έρχονταν στην εκκλησία, έφεραν μαζί τους τροφές και μάλλινα ρούχα, τα όποια μοίραζαν στους δυστυχισμένους αυτούς «ζητιάνους», αλλά κρυφά, από φόβο μήπως καταγγελθούν.

Ό καιρός περνούσε. Ήταν Φεβρουάριος και ακόμα το ψύχος ήταν δριμύ, αλλά πλησίαζε ή άνοιξη. Εν τω μεταξύ, μερικοί από τούς ιερείς είχαν βρει καταλύματα, ως επί το πολύ έξω από την πόλη, άλλοι δέ είχαν γράψει στους συγγενείς τους στις πατρίδες τους και είχαν λάβει δέματα και τρόφιμα. Ό ντόπιος πληθυσμός βοηθούσε όπου μπορούσε. Ή Γκεπεού (μυστική αστυνομία) όμως ανησύχησε γι' αυτό. Είχαν μαζευτεί πολλοί ιερείς στην πόλη, πλησίαζε δέ ό καιρός πού θα άνοιγε το λιμάνι για την αναχώρηση και την άφιξη των πλοίων, οπότε θα ερχόταν οι ξένοι και θα έκαναν ερωτήσεις πού δεν συνέφεραν στις Αρχές. Έκτος τούτου αναμένονταν άλλα πλήθη φυλακισμένων, και γι' αυτό ή Γκεπεού αποφάσισε να απομακρύνει τους ιερείς. Την τελευταία φορά, πού παρουσιάστηκαν στην αστυνομία οι εξόριστοι, για να δώσουν αναφορά, διατάχθηκαν να είναι έτοιμοι, επειδή θα έστέλλοντο μακρύτερα, στην Πετσχώρα, μια εκτεταμένη περιοχή πού απείχε 800 μίλια από τον Αρχάγγελο. 'Επί αιώνες το μέρος αυτού χρησιμοποιείτο ως τόπος εξορίας...

Ή 15η Φεβρουαρίου βρήκε τούς εξόριστους ιερείς όρθιους να περιμένουν με υπομονή έξω από την Γκεπεού. Ήταν 200, οι όποιοι είχαν δεμένες τις αποσκευές τους σ' ένα δέμα πάνω στους ώμους τους. Κατά τον φοβερό εκείνο παγετό, κατά τον όποιο τα πουλιά έπεφταν νεκρά και το θερμόμετρο πάγωνε, μόνο λίγοι είχαν επανωφόρια οι περισσότεροι, ιδίως όσοι ήταν από θερμά μέρη, είχαν μόνο το λεπτό τους ράσο. Ήταν Κυριακή. Ό λαός πού πήγαινε στην εκκλησία σταματούσε άθελα μπροστά στο θέαμα των υπομονετικών αυτών μαρτύρων. Μερικοί έβγαζαν τη ζώνη τους και τα γάντια τους για να τα δώσουν στους ιερείς. Μια γριά έδωσε την πλεκτή ζακέτα της σ' ένα γέροντα χωρικό ιερέα, διότι φαινόταν τόσο συμπαθής, ώστε δεν μπορούσε κανείς να κρατηθεί και να μη φωνάξει από λύπη. 

Στις 6 το βράδυ τούς απομάκρυναν κάτω από ισχυρή στρατιωτική συνοδεία. Αλλά πολλοί από τούς στρατιώτες επέστρεψαν το άλλο πρωί. Δεν υπήρχε ανάγκη τόσο μεγάλης συνοδείας. Οι εξόριστοι αυτοί δεν θα δραπέτευαν. Βάδιζαν με κόπο, αλλά και υπομονή. Πολλοί από αυτούς ήταν γέροντες, όλοι δέ ήταν αδύνατοι και εξαντλημένοι από την πείνα. Οι αποστάσεις από το ένα χωριό στο άλλο είναι πολύ μεγάλες στο Βορρά. Πολλοί έπεφταν κάτω στο δρόμο, αλλά δεν επιτρεπόταν σέ κανένα να σταματήσει για να βοηθήσει. Τούς άφηναν εκεί να πεθάνουν. Μου έλεγαν αργότερα οι χωρικοί, ότι συχνά έβρισκαν μισοπαγωμένους ιερείς στο δρόμο. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσοι πέθαναν στα δάση και στα έλη. Τι απογίνονταν αυτοί; Τούς κατέτρωγαν πιθανώς οι λύκοι. Είναι γνωστό ότι από τούς 200 ιερείς, πού ξεκίνησαν από τον Αρχάγγελο, μόλις οι μισοί έφθασαν στον τόπο του προορισμού τους...

2. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΞΟΡΙΑ

Κατά τα δύο τελευταία χρόνια οι φυλακισμένοι έστέλλοντο στη Βόρεια Ρωσία. Το καλοκαίρι, το ταξίδι είναι υποφερτό. Μπορούν να περάσουν τη νύχτα σέ καμιά καλύβα και να βρουν εργασία ευκολότερα.

Θυμάμαι μια μοναχή, πού την έλεγαν Αικατερίνη και καταγόταν από τον Αρχάγγελο. Κάθε μέρα έβρισκε καταφύγιο για τούς άστεγους και τροφή και ρούχα για τούς εξόριστους ιερείς. Ήταν πράγματι αξιοθαύμαστη. "Αλλά γρήγορα την συνέλαβαν και την φυλάκισαν τη Μεγάλη Παρασκευή. Όταν πήγα να παρηγορήσω την αδελφή της, με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε: «Γιατί να είμαι λυπημένη; Ή αδελφή μου είχε την τιμή να υποφέρει την ίδια ήμερα, πού υπέφερε και ό Σωτήρας μας». Ή Αικατερίνη πέθανε από τυφοειδή πυρετό, λίγο μετά τη φυλάκιση της.

Επί τέλους ήρθε και ή δική μου σειρά. Όλοι όσοι βοηθούσαν τούς εξόριστους ιερείς ήταν υπό επιτήρηση. Μια νύχτα του Ιανουαρίου 1931 φυλακίστηκα κι' εγώ. Την ίδια νύχτα, ό αρχιεπίσκοπος του τόπου, τρεις άλλοι εξόριστοι επίσκοποι και οι περισσότεροι από τούς κληρικούς της περιοχής του Αρχαγγέλου είχαν την ίδια μεταχείριση με μένα. Στη φυλακή μας πήραν τούς σταυρούς του βαπτίσματος. 

Ακούσαμε από την πόρτα ότι ό αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να αφαίρεση τον επισκοπικό του σταυρό: «Ως δούλος του Χριστού, δεν τολμώ να βγάλω το σταυρό αυτό» είπε.

  «Εάν δεν τολμάς εσύ, τολμούμε εμείς» ήταν ή απάντηση.

Οι ανακρίσεις διαρκούν επί πολλές ώρες. Οι ανακριτικοί υπάλληλοι αλλάζουν, άλλ' ό ανακρινόμενος φυλακισμένος συνεχίζει. Εγώ δεν ανακρίθηκε περισσότερο από πέντε έως έξι ώρες, αλλά και αυτές ήταν παραπάνω από αρκετές. Όταν μια χωρική αρνήθηκε να απάντηση σέ μια ερώτηση και ό μανιασμένος αξιωματικός συνέθλιψε το χέρι της στην πόρτα, είδα το χέρι της, όταν γύρισε στο θάλαμο, κατακόκκινο και πρησμένο.

Ό ίδιος αξιωματικός, για να εμπαίξει μια γυναίκα, έβαλε στο κεφάλι της μια επισκοπική μίτρα, έβαλε ένα εσταυρωμένο στα χέρια της και της ζητούσε επίμονα να φιλήσει τον Εσταυρωμένο.

—       Έμαθα ότι πιστεύεις στον Εσταυρωμένο, της είπε. Εάν τον πιστεύεις, φίλησε τον.

Άλλ' αυτή απάντησε:

—       Δεν φιλούμε το Σταυρό, όταν τον κρατεί ένας αντίχριστος!

Ποτέ δεν θα λησμονήσω μια εξαιρετική νύχτα. Ήταν περίπου 10 το βράδυ και όλοι έκοιμώμεθα. Ξαφνικά ξυπνήσαμε από κάποιον πού φώναζε: «Σέ παρακαλώ, σέ παρακαλώ, μη με κτυπάς άλλο»!

Ό δικός μας θάλαμος ήταν ό μοναδικός για γυναίκες. Καμιά ανδρική φωνή δεν διαμαρτυρήθηκε, και αυτός εξακολουθούσε να φωνάζει θλιβερά. Ήταν τρομερό πράγμα να τον ακούει κανείς. Δεν μπορούσαμε να υποφέρουμε πια. Δύο από μας σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να χτυπάμε την πόρτα, φωνάζοντας με όλες μας τις δυνάμεις. Οι φύλακες έξεμάνησαν εναντίον μας και ρώτησαν, γιατί γίνεται ό θόρυβος αυτός. Τούς εξηγήσαμε ότι αν δεν παύσουν αμέσως να χτυπούν τον άνθρωπο αυτό, θα κάνουμε παράπονα στον αρχηγό. Ή απειλή δεν ήταν πολύ σοβαρή, αλλά συγχρόνως έπαυσε το κτύπημα...

Δύο χρόνια προηγουμένως είχα φυλακισθή στη Μόσχα και μαζί μου ήταν και μια νεαρή κόρη. Ήταν ή νύχτα του Πάσχα. Οδηγηθήκαμε στο πλυντήριο, διά μέσου μακρού διαδρόμου, όπου δεξιά και αριστερά ήταν κελιά. Μας είχαν αυστηρώς απαγορεύσει όχι μόνο να μιλάμε, αλλά και να βήχουμε, όταν περνούσαμε στον διάδρομο, και τόσο πολύ ήμασταν τρομαγμένες, ώστε δεν τολμούσαμε να παρακούσουμε. Ή κοπέλα αυτή σκεπτόταν όλη την ήμερα την Ανάσταση, και ενώ βάδιζε στο διάδρομο, της φάνηκε σαν να κινείτο ανάμεσα σέ τάφους, όπου πολλοί είχαν ταφή ζωντανοί! Αργότερα δεν μπορούσε να εξήγηση πώς τόλμησε να κάνη εκείνο πού έκανε τη στιγμή αυτή- να φωνάξει ξαφνικά τον πασχάλιό μας χαιρετισμό: «Χριστός Ανέστη»! Τότε από όλες τις κλειστές πόρτες ακούστηκε ή απάντηση: «Αληθώς Ανέστη»!

Αλλά το κορίτσι αυτό δεν επέστρεψε στο κελί της την νύχτα αυτή. Τιμωρήθηκε και απομονώθηκε σ' ένα ψυχρό θάλαμο πλακοστρωμένο...

Αλλά πρέπει να επανέλθω στη διήγηση της φυλακίσεως μου κατά το 1931. Το κελί μας ήταν υγρό, πολύ σκοτεινό και υπερπλήρες. Χειρότερα από την πείνα και τη δίψα ήταν τα ζωύφια, πού περπατούσαν στους τοίχους, κολλούσαν στο δέρμα μας και μας ενοχλούσαν κατά τον ύπνο. Επί δύο μήνες μείναμε κλεισμένοι στο κελί αυτό της φυλακής και ακόμα δεν είχε γίνει καμιά μεταβολή. Μόνο αδυνατίσαμε περισσότερο από την πείνα και την έλλειψη καθαρού αέρα.

3. ΣΤΗ ΣΙΒΗΡΙΑ

Μετά από καιρό μας έστειλαν στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα. Το συνεργείο ξυλείας, για το όποιο προοριζόμασταν βρισκόταν περίπου 300 μίλια μακριά από τη Βιάτκα. Μας μετέφεραν σιδηροδρομικώς, με βαγόνια προορισμένα για κτήνη, χωρίς αερισμό, μέσα σέ τέλειο σκοτάδι, με μια οπή μόνο στο πάτωμα, ή οποία χρησίμευε για όλους τούς σκοπούς... Τέλος πάντων, έπειτα από έξι μακρές και ατέλειωτες ήμερες, το ταξίδι αυτό τελείωσε. Μας ξεφόρτωσαν, αλλά μόλις μπορούσαμε να κινηθούμε- τόσο πολύ είχαν μουδιάσει τα μέλη μας από το κάθισμα μας, επί τόσες ήμερες, στο πάτωμα και στις σανίδες. Αφού αναπαυθήκαμε τη νύχτα, την επομένη αναχωρήσαμε από εκεί και κάναμε πεζοπορία 50-60 μίλια... Τα δάση από τα όποια περνούσαμε, ήταν τελείως άγρια, χωριά και χωρικοί δεν υπήρχαν καθόλου στα μέρη αυτά, γι' αυτό και ή συνοδεία μας, επειδή ήξερε ότι δεν είχαμε πού να δραπετεύσουμε, έγινε περισσότερο φιλική, μιας επέτρεψε να μιλάμε, ακόμα και να ξεκουραζόμαστε για λίγο μετά από κάθε έξι μίλια.

Έτσι, βαδίζαμε τρεις ήμερες. Την νύχτα σταθμεύαμε στα συνεργεία ξυλείας. Επί τέλους είδαμε λίγες παράγκες, πού βρισκόταν σ' ένα καθαρό χώρο μέσα σέ σκοτεινά έλατα, αυτές δέ θα ήταν ή νέα μας κατοικία. Ήταν όμως λίγες και έπρεπε να ζήσουμε σ' ένα μικρό τετραγωνικό δωμάτιο με πολύ υψηλή οροφή... Από τις 75 γυναίκες, πού μέναμε σέ 15 τ.μ. οι 65 ήταν άπλες χωρικές από τη μεσημβρινή Ρωσία, πού εκδιώχθηκαν από εκεί ως άντικομμουνιστικά στοιχεία! Το μόνο έγκλημα τους ήταν ότι δεν προσχώρησαν στην κολεκτίβα και γι' αυτό ολόκληρα χωριά έξωρίσθηκαν στη Σιβηρία. Οι γυναίκες αυτές έχασαν τα πάντα — κατοικία, περιουσία, οικογένεια — γιατί πολύ συχνά οι γυναίκες έστέλλοντο σ' άλλο μέρος και οι άνδρες τους σ' άλλο. Αλλά καμιά από μας δεν παρεπονείτο. Τι θα κερδίζαμε άλλωστε με τα παράπονα; Ή θέση μας δεν θα καλυτέρευε. Κάναμε, λοιπόν, υπομονή...

Ήταν Φεβρουάριος προς τον Μάρτιο. Ό ήλιος άρχισε να λάμπει και το χιόνι να λιώνει. Εργαζόμαστε από τις 6 το πρωί. Μια ομάδα γυναικών πού εργαζόταν κοντά μας είχε ένα ατύχημα. Ένα δένδρο έπεσε και έσπασε το κεφάλι μιας γυναίκας. Της απέμεινε όμως αρκετή δύναμη, ώστε να μπόρεση να περπατήσει ως την νοσοκομειακή παράγγα. Ό γιατρός της υπηρεσίας της έδεσε το κεφάλι και της επέτρεψε να μείνει δύο μέρες στην παράγγα, «αλλά, πρόσεξε, της είπε, την τρίτη ήμερα πρέπει να επιστρέψεις στο δάσος». Όλες εμείς ζηλεύαμε την «τυχερή» αυτή γυναίκα, διότι είχε δύο ήμερες ανάπαυση!

Ένας φυματικός Ιερεύς ήταν στο ίδιο συνεργείο. Μια μέρα τον είδα να πηγαίνει να πάρει φάρμακο. Άλλ' ό βήχας του ήταν τόσο άσχημος, ώστε μόλις μπορούσε να περπατά. Ζήτησε ολίγων ήμερων ανάπαυση, άλλ' ή μόνη απάντηση πού έλαβε ήταν: «Τί την θέλεις την ανάπαυση, παλιάνθρωπε, τεμπέλη; Θα έργασθής• κι αν πεθάνεις, θα μας λείψει ένας παπάς ακόμα». Πράγματι, μετά μία εβδομάδα ό γέροντας ιερεύς πέθανε...

Αλλά μερικές φορές είχαμε και παραλλαγές στη ζωή μας. Δεν κόβαμε πάντοτε δένδρα. Κάπου-κάπου μας διέταζαν να τεμαχίζουμε τούς σωρούς των πάγων πού ήταν στο ποτάμι ή να σκάβουμε στο δρόμο... Τα πόδια μου και τα χέρια μου είχαν γεμίσει από μαυρο-κόκκινα στίγματα, με πονούσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα... Στο τέλος της καθημερινής εργασίας έκινούμην με δυσκολία και συχνά έπεφτα κάτω. Όταν φθάναμε στον καταυλισμό, ήμασταν πολύ εξαντλημένες και δεν αισθανόμασταν την πείνα. Μας περίμενε εκεί το δείπνο, το όποιο αποτελείτο από ένα πιάτο σούπα με λίγα χόρτα, κάποτε με ψαροκόκαλα

 (τα ψάρια τα έτρωγαν πιθανώς οι μάγειροι) και το ψωμί-μας ήταν πολύ λίγο. Ή επόμενη ήμερα ήταν ακριβώς ή ίδια με την προηγούμενη.

Είχα μόνο ένα φόρεμα, επειδή φυλακίστηκα χωρίς να το περιμένω, και με απομάκρυναν χωρίς να πάρω τίποτε μαζί μου. Άλλ' όταν γύριζα από το δάσος, το φόρεμα μου ήταν συνήθως βρεγμένο, επειδή όλη την ήμερα ήμασταν βουτηγμένες στα χιόνια. Στο θάλαμο μας υπήρχε μια μικρή σιδερένια σόμπα, όπου συνηθίζαμε να κρεμάμε, για στέγνωμα, όλα τα βρεγμένα ρούχα μας. Άλλ' κάναμε αυτό περισσότερες από 60 γυναίκες, και ή σόμπα ήταν πάρα πολύ μικρή, γι' αυτό έπρεπε να φοράμε το πρωί τελείως βρεγμένα ρούχα...

Ή ζωή στην Ευρώπη περνά με ματς φούτ-μπολ, συζητήσεις στις Βουλές, με λόγους, με χορούς, με ταξίδια σέ τραίνα πολυτελείας ή σέ θαλαμηγούς. Στη Ρωσία όμως ή ζωή περνά με διωγμούς, με φυλακίσεις, με έρευνες στα σπίτια, με ανακρίσεις, καθώς επίσης με λόγους, με ταξίδια με τραίνα, αλλά σέ βαγόνια κτηνών, στα συνεργεία ξυλείας, με θανατικές εκτελέσεις...

Στην είσοδο του καταυλισμού μας ήταν στημένοι λίγοι πάσσαλοι (αντί σταυρών) επάνω στους τάφους των φυλακισμένων πού πέθαναν εκεί. Φυσικά δεν υπήρχε εκεί φέρετρο, διότι ποιος ένδιαφέρετο για τέτοιο πράγμα; Το σώμα του νεκρού ήταν γυμνό, διότι οι ζωντανοί είχαν μεγαλύτερη ανάγκη από τα ενδύματα παρά οι νεκροί! Κάθε μέρα πού πηγαίναμε να κόψουμε δένδρα και όταν γυρίζαμε από αυτά, τελείως ασυναίσθητα στρέφαμε εκεί το βλέμμα μας και σ' όλες μας ερχόταν ή σκέψη: «Αυτό θα είναι και το δικό μας τέλος;».

(Περιοδικό «Ζωή» 1934 σ. 308 κ. έξ.).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(1917-1987)

ΓΕΡΩΝ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΑΠΛΟΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΡΩΣΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΟ ΟΡΟΣ. 2013

ΤΩΡΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΦΤΩΧΙΑΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΔΩΣΕ......

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ."Ό Μιχαήλ για να πάει στον τόπο της εξορίας διήνυσε με τα πόδια απόσταση 1000 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία 60 Βαθμούς υπό το μηδέν, αναπαυόμενος τις νύχτες στις σκηνές των νομάδων της περιοχής."

Ό πιστός Μιχαήλ Ίβάνοβιτς

Ο Μιχαήλ Ίβάνοβιτς ήταν ένας πολύ ευσεβής χριστιανός. Ή πεποίθηση του ήταν ότι το αθεϊστικό καθεστώς πού εγκαθιδρύθηκε στη Ρωσία ήταν ό πρόδρομος του Αντίχριστου.

Στην οικογένεια του αγαπούσαν να διαβάζουν την Αγία Γραφή. Την διάβαζαν από την αρχή μέχρι το τέλος με πολύ ζήλο και προσοχή. Στην οικογένεια του επίσης είχε την πρώτη θέση ή προσευχή. Απήγγειλαν ατομικές προσευχές, αλλά και προσευχές λειτουργικές πού προορίζονται για τούς πιστούς.

Ό Μιχαήλ, χωρίς να λαμβάνει ύπ' όψη τούς κόπους της ημέρας, σηκωνόταν τα μεσάνυχτα και έπεδίδετο στην προσευχή, την όποια συνόδευε με πολλές γονυκλισίες. Πολλές φορές δεχόταν τις επιθέσεις του διαβόλου. Ό θαυμάσιος αυτός χριστιανός τηρούσε με ακρίβεια όλες τις νηστείες και Σαρακοστές, σύμφωνα με τούς κανόνες της Εκκλησίας, και καθ' όλη τη διάρκεια του έτους δεν έτρωγε τίποτα, τις Τετάρτες και Παρασκευές, πριν τις 3 το απόγευμα, ή έτρωγε μόνο το βράδυ, αν και όλη την ήμερα κουραζόταν πολύ. Επίσης μεγάλος ήταν ό ζήλος του για τη Θεία Λατρεία. Ποτέ δεν παρέλειπε τον εκκλησιασμό τις Κυριακές και τις Γιορτές. Και ή συμπεριφορά του προς όλους ήταν υποδειγματική. Προς τούς υφισταμένους του φερόταν με καλοσύνη και αδελφική αγάπη. Το σπίτι του Μιχαήλ ήταν πάντοτε ανοιχτό στους πεζοπόρους προσκυνητές των μονών, στους φτωχούς και στους μοναχούς. Ακόμα, ό ευσεβής Μιχαήλ ερχόταν αρωγός σέ άσυλα γερόντων και ορφανών, καθώς και σέ άρρωστους και σέ φτωχούς εγκαταλελειμμένους.

Ό Μιχαήλ Ίβάνοβιτς ήταν Διευθυντής ενός προτύπου αγροκτήματος μιας Γεωργικής Σχολής. Την εποχή αυτή, με την εγκαθίδρυση δηλαδή του κομμουνιστικού καθεστώτος, παρά την ένταση των διωγμών κατά της Εκκλησίας και παρά την διακεκριμένη θέση του ως Διευθυντού, ό Μιχαήλ δεν άλλαξε σέ τίποτα τον τρόπο της ζωής του. Συνέχιζε να εκκλησιάζεται τακτικά και να αναπτύσσει θρησκευτική δράση.

Στην εργασία του, χωρίς να λαμβάνει ύπ' όψη του την καθιέρωση από τούς μπολσεβίκους της εβδομάδος των 10 ήμερων, αυτός ακολουθούσε τη θρησκευτική εβδομάδα των 7 ήμερων και δεν παρέλειπε τον τακτικό εκκλησιασμό και την αργία των εορτάσιμων ήμερων. Μια τέτοια σταθερή και ανυποχώρητη διαγωγή, δεν ήταν δυνατόν να διαφυγή την προσοχή των κρατικών αρχών. Επανειλημμένα τον απείλησαν και τον διέταξαν να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες, όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Οι Αρχές ωστόσο δεν έσπευδαν να τον τιμωρήσουν, λόγω της μεγάλης επαγγελματικής Ικανότητος του και του υποδειγματικού τρόπου με τον όποιο εκτελούσε τα καθήκοντα πού του είχαν ανατεθεί.

Τέλος, το 1928, ό Μιχαήλ Ίθάνοθιτς ξαφνικά συνελήφθη, χωρίς καμιά συγκεκριμένη κατηγορία, ποινική ή πολιτική. Ή Αστυνομία του δήλωσε καθαρά: 

«Καίτοι είσθε για μας αναντικατάστατος στην εργασία σας, όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σας απομακρύνουμε, λόγω των θρησκευτικών σας πεποιθήσεων». Μετά από μερικούς μήνες φυλάκιση, εξορίστηκε στη Σιβηρία, σ' ένα μικρό νησί πού σχηματίζεται στον ποταμό Αγκαρα. Το νησί αυτό πού ονομάζεται Κέσμα βρίσκεται στο πιο ψυχρό μέρος της χώρας. Ό Μιχαήλ για να πάει στον τόπο της εξορίας διήνυσε με τα πόδια απόσταση 1000 χιλιομέτρων, με θερμοκρασία 60 Βαθμούς υπό το μηδέν, αναπαυόμενος τις νύχτες στις σκηνές των νομάδων της περιοχής.

Όταν ήταν ακόμα στο σπίτι του, ό Μιχαήλ Ίθάνοθιτς έκανε καθημερινά την έξης προσευχή: «Κύριε, κρίνε με άξιο να υποφέρω για το όνομα Σου»! Τώρα όμως πού οι ταλαιπωρίες του έφθασαν στο απροχώρητο, παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει κοντά του το γρηγορότερο. Τούτο το μαθαίνουμε από τις επιστολές του. Στο νησί Κέσμα έμεινε ό Μιχαήλ τρία χρόνια, με δικά του έξοδα, χωρίς όμως τη δυνατότητα να προμηθεύεται εύκολα τροφές. Ήταν πάντοτε υπό την επίβλεψη της αστυνομίας, άλλ' είχε αποσπάσει την αγάπη και το σεβασμό των κατοίκων της περιοχής. Πολλές φορές έρχονταν μερικοί να του κάνουν επίσκεψη και να του φέρουν λίγο φαγητό. Σέ ανταπόδοση, ό Μιχαήλ διάβαζε προς χάρη του επισκέπτου του μια περικοπή από την Αγία Γραφή ή από τα λειτουργικά βιβλία. Ή ενέργεια του αυτή χρησίμευε ως δικαιολογητικό στην αστυνομία, να του επιβάλει καινούργια ποινή...

Πράγματι, τη στιγμή κατά την όποια ό χρόνος της εξορίας (3 χρόνια) έπαιρνε τέλος, αντί να αφεθεί ελεύθερος, εισήχθη έκ νέου σέ δίκη και καταδικάστηκε για «υποκίνηση αντικαθεστωτικής δράσεως μεταξύ του πληθυσμού». Του επέβαλαν, ως έκ τούτου, τη βαριά ποινή του εγκλεισμού επί 10 χρόνια στις φυλακές του Κρασνοϊάρσκ της νότιας Σιβηρίας.

Ευρισκόμενος έδώ, τελείως αποκομμένος από τον κόσμο, αφιερώθηκε περισσότερο στην προσευχή. Μέσα στο εχθρικό περιβάλλον πού ήταν αναγκασμένος να ζει, κράτησε ψηλά το τίμιο όνομα του χριστιανού. Στις συνηθισμένες του προσευχές πρόσθεσε και τις ακολουθίες των Ωρών από το Ωρολόγιο της Εκκλησίας.

Ένας κατάδικος πού βρισκόταν στην ίδια φυλακή με τον Μιχαήλ, διηγείτο 

αργότερα ότι, όλοι οι φυλακισμένοι έλεγαν: «Με συντροφιά ένα τέτοιο άνθρωπο, ευχαρίστως μένει κανείς όλη του τη ζωή στη φυλακή»! Ήταν πράγματι για όλους τούς συγκρατουμένους του πηγή παρηγοριάς. Ή διαγωγή, ή τόσο βαθειά χριστιανική του Μιχαήλ, εξαγρίωσε την αστυνομία, ή οποία του επέβαλε ποινή φυλακίσεως άλλων 10 ετών...

Τα χρόνια πέρασαν και ό πόλεμος με τούς Γερμανούς (1941) είχε αρχίσει. Λόγω του πολέμου καμιά είδηση για τούς φυλακισμένους δεν υπήρχε. Έτσι αγνοείται το τέλος αυτού του υπέροχου χριστιανού, ό όποιος από το 1920 κρατείτο συνεχώς στις φυλακές

 και τα στρατόπεδα, λόγω της πίστεως του και της αγάπης του προς τον Κύριο και Θεό του... (Μ. Ροlsky: Ό.π. σ. 182-185). 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(1917-1987)

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΒΑΝ ΛΑΖΟΥΤΑ.

Ό Ιβάν Λαζούτα

 Το 1970 έφθασε στη Δύση κρυφά μια «Διαμαρτυρία-: Έκκληση» 24 πιστών από την περιοχή του Γκρόντοι (Σοβιετική Ένωση) υπέρ του συλληφθέντος από την Αστυνομία χριστιανού Ίθάν Λαζούτα. Μεταφέρομε μερικά χαρακτηριστικά σημεία της Εκκλήσεως αυτής:

«Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές

Σας ζητούμε να μνημονεύετε στις προσευχές σας τον αγαπητό μας αδελφό Ιβάν Βασιλίεθιτς Λαζούτα, ό όποιος βρίσκεται κάτω από άθλιες συνθήκες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Ζοντΐσκι, στην περιοχή του Γκρόντο.

Την 11 Φεβρουαρίου 1970 ό αδελφός μας Ιβάν Λαζούτα συνελήφθη και οδηγήθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση. Μετά από πολλές αναζητήσεις, ή μητέρα του και οι συγγενείς του κατόρθωσαν να μάθουν ότι ό Ίθάν βρισκόταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Ζοντΐσκι και ότι είχε υποβληθεί σέ «ειδική θεραπεία», χωρίς ένταλμα συλλήψεως και χωρίς γνωμάτευση ιατρική.

Όταν εισήχθη στο Ψυχιατρικό Άσυλο ό αδελφός μας, τον έβαλαν μαζί με τούς φρενοβλαβείς, και οι γιατροί, σύμφωνα με γνωμάτευση πού προηγήθηκε, άρχισαν να εφαρμόζουν και σ' αυτόν τον άνθρωπο, τον τελείως υγιή και στην ψυχή και στο σώμα, θεραπεία για σχιζοφρενείς. Του έκαναν μια σειρά από ενέσεις ινσουλίνης. Με την πρώτη ένεση ό αδελφός μας αρρώστησε και τότε αναγκάσθηκαν να μειώσουν τις δόσεις.

Ό αδελφός μας Ιβάν είχε συχνές συνομιλίες με τούς γιατρούς. Σέ μια απ' αυτές ρώτησε: «Τι θα συμβεί αν αρνηθώ την πίστη μου στο Θεό, αν παύσω να πηγαίνω στην εκκλησία, αν παύσω να προσεύχομαι; Τί θα γίνει τότε με μένα;». Απάντηση: «Τότε θα σέ αφήναμε αμέσως ελευθέριο να γυρίσεις στο σπίτι σου».

Όλα αυτά δείχνουν καθαρά τις προθέσεις τους και τις νέες μεθόδους καταπιέσεως πού εφαρμόζουν οι άθεοι σέ βάρος των πιστών. Όταν οι άθεοι διαπίστωσαν ότι, ούτε οι δίκες ούτε οι τιμωρίες ούτε ή διάλυση των ενοριών ούτε τα πρόστιμα οδηγούσαν στην επιτυχία, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν νέα μέθοδο για να θραύσουν την αντίσταση των πιστών: τον εγκλεισμό τους στα Ψυχιατρικοί Άσυλα. Ωστόσο εμείς μπορούμε να διακηρύξουμε με τον Απόστολο Παύλο: «Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε άρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών» (Ρωμ. 8, 38-39).

Ευχαριστούμε το Θεό διότι καθίστα τον αδελφό μας ικανό να διατηρεί την πίστη του στο μέσο αυτών των φρικτών δοκιμασιών.

Βλέποντας ό θεράπων ιατρός ότι παρ' όλες τις απειλές δεν άλλαζε γνώμη, μια μέρα, μετά από μια σειρά ενέσεων ινσουλίνης, τον ρώτησε: «Λοιπόν, Λαζούτα πιστεύεις ακόμα στο Θεό;». Μετά την καταφατική απάντηση του Ιβάν ό γιατρός συνέχισε: «Είναι φανερό! Άλλα δεν θα παύσουμε, έως ότου σέ θεραπεύσουμε τελείως από το φανατισμό σου»!

Τον υπέβαλαν σέ νέα θεραπεία, ή οποία τον έκανε περισσότερο άρρωστο. Από τις 11 Μαΐου τα χέρια του άρχισαν να φουσκώνουν και δοκίμαζε φρικτούς πόνους σ' όλες τις κλειδώσεις. Στις 18 Μαΐου έπεσε στο κρεβάτι. Είναι τόσο βαριά άρρωστος, ώστε δεν μπορεί χωρίς βοήθεια να κινηθεί στο κρεβάτι του. Ωστόσο, δόξα τω Θεώ, το πνεύμα του δεν λύγισε. Είναι γεμάτος χαρά και λέει: «Εάν ό Κύριος το επιτρέψει, είμαι έτοιμος να πεθάνω για το όνομα του και ποτέ δεν θα τον αρνηθώ».

(Βλέπε, Σόλωνος Νινίκα: Πίσω από το παραπέτασμα σ. 19-20).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ. ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

(1917-1987)