Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

THE HELLENIC ORTHODOX CHURCH OF THE ANNUNCIATION

Produced by Jay Lurie Productions, a business located in Buffalo, New York. Presenting the sacred beauty of The Hellenic Orthodox Church of the Annunciation.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

 ΜΟΝΑΧΟΣ.: Όσα είπα αναφέρονται όχι μόνο στον μοναχισμό αλλά σ' όλη την Εκκλησία, τόσο την παλαιοδιαθηκική όσο και την καινοδιαθηκική. Ή ίδρυση της παλαιοδιαθηκικής Εκκλησίας από τον Θεό και ή παράδοση της στον ιουδαϊκό λαό παρουσιάστηκε αλληγορικά από τον Κύριο στην παραβολή των κακών γεωργών. Ή ίδρυση της καινοδιαθηκικής Εκκλησίας από τον Θεάνθρωπο και ή παράδοση της σ' άλλον λαό, τον χριστιανικό, πού αποτελείται άπ' όλα τα έθνη της γης, γνωστοποιείται μέσα από τα τέσσερα Ευαγγέλια, τις Πράξεις των Αποστόλων και όλες τις Επιστολές. Οι Ιουδαίοι όφειλαν να λογοδοτήσουν στον Θεό για τη διαφύλαξη και τη διαχείριση του δώρου Του. Επειδή με τη διαγωγή τους δεν Τον ευαρέστησαν, Αυτός, όταν πια με τη θέληση τους απομακρύνθηκαν πνευματικά από κοντά Του, τούς αποδοκίμασε και τούς τιμώρησε. Παρόμοια λογοδοσία θα ζητηθεί και από τούς χριστιανούς, λογοδοσία για το πώς διαχειρίστηκαν τόσο τον θείο θησαυρό της καινοδιαθηκικής Εκκλησίας, γενικά, όσο και το τμήμα της πού λέγεται μοναχισμός, ειδικότερα

ΚΟΣΜΙΚΟΣ.: Δεν υπάρχει δυνατότητα να προβλέψει κανείς, με τη βοήθεια της Αγίας Γραφής, την πορεία και την κατάληξη της καινοδιαθηκικής Εκκλησίας πάνω στη γή;

ΜΟΝΑΧΟΣ.: Ή Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι οι χριστιανοί, όπως είχε συμβεί και με τούς Ιουδαίους, θ' αρχίσουν σιγά-σιγά να ψυχραίνονται απέναντι στην αποκαλυπτική διδασκαλία του Κυρίου. Δεν θα δίνουν πια πολλή προσοχή στην ανακαίνιση της ανθρωπινής φύσεως με τη χάρη του Θεανθρώπου. Θα λησμονήσουν την αιωνιότητα. Θα στρέψουν όλο τους το ενδιαφέρον στην επίγεια ζωή. Έτσι, θα καταγίνονται στη βελτίωση της βιοτικής τους καταστάσεως, σαν να είναι αιώνιοι πάνω στη γη, και στην ανάπτυξη της φθαρμένης τους φύσεως, με στόχο την ικανοποίηση όλων των διαστροφών απαιτήσεων και επιθυμιών της ψυχής και του σώματος. Ευνόητο είναι ότι σε μια τέτοια διαγωγή δεν έχει θέση ό Λυτρωτής, που εξαγόρασε τον άνθρωπο για τη μακάρια αιωνιότητα. Ή απομάκρυνση των ανθρώπων αυτής της διαγωγής από τον Χριστιανισμό, ή αποστασία τους, είναι φυσική. Και ή αποστασία θα έρθει, σύμφωνα με την προφητεία της Γραφής. Από τη χαλάρωση του Χριστιανισμού δεν θα εξαιρεθεί φυσικά, ό μοναχισμός. Οποιοδήποτε μέλος ενός σώματος δεν είναι δυνατό να μη συμμετέχει στην ασθένεια πού προσβάλλει όλο το σώμα. Το προείπαν, άλλωστε, οι άγιοι μοναχοί των περασμένων αιώνων, φωτισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, πού κατοικούσε μέσα τους. Όταν ό Χριστιανισμός συρρικνωθεί στο έπακρο  πάνω στη γή, τότε θα τελειώσει ή ζωή στον κόσμο.

«Οι άγιοι πατέρες προφήτεψαν για την έσχατη γενιά. Έλεγαν μεταξύ τους: "Τί έργο κάναμε εμείς;". Κι ένας απ' αυτούς, πού ήταν μεγάλος στην ασκητική ζωή και λεγόταν Ίσχυρίων, αποκρίθηκε: "Εμείς τηρήσαμε τις εντολές του Θεού". Οι άλλοι ρώτησαν: "Τί θα κάνουν, άραγε, εκείνοι πού θα έρθουν ύστερα' από μας:". "Θα φτάσουν στο μισό από το δικό μας έργο", απάντησε. "Και οι κατοπινοί τί;", ξαναρώτησαν. Και είπε: "Οι άνθρωποι εκείνης της γενιάς δεν θα έχουν καθόλου έργο. Θα τούς έρθει πειρασμός. Και όσοι θα βρεθούν δόκιμοι σ' αυτόν τον πειρασμό, θα αποδειχθούν ανώτεροι κι από μας κι από τούς πατέρες μας"»

{Το Μέγα Γεροντικό, τ. 4, κεφ. ΙΗ', 17).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  B  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

Το ημερολόγιο του 2012 της.Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, των δυτικών περιοχών του Montreal, Quebec, Canada.

Download Calendar2012 (PDF)



http://greekoc.org/#

Neuer Glanz für die Salvatorkirche. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ. ΜΟΝΑΧΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ.

Mit einem großen Dankgottesdienst feiern Münchens orthodoxe Griechen am Samstag die gelungene Sanierung eines Monuments der Integration: Die Salvatorkirche wird nach knapp zweijährigen Bauarbeiten wieder eröffnet. Das Gotteshaus am Salvatorplatz im Herzen der Stadt ist für viele der 23 000 Griechen in München weit mehr als ein Ort, an dem man sich trifft und betet. „Wir sind kein Fremdkörper hier, sondern Teil der Gesellschaft“, sagt Erzpriester Apostolos Malamoussis.

„Wir sind hierher gekommen, um das tägliche Brot zu verdienen“, beschreibt er die Situation seiner Landsleute. „Nun wollen wir unsere Kultur nicht nur erhalten, sondern sie auch der hiesigen Bevölkerung zeigen.“ Doch zuvor galt es, das sanierungsbedürftige Gebäude wieder zu einem Schmuckstück zu machen. Zwar trägt der Freistaat laut Vertrag die Baulast, „aber ein Drittel der Kosten müssen wir selbst aufbringen“, so Malamoussis. Ein Kuratorium mit prominenten Fürsprechern sammelte Spenden für die Gemeinde, die keine Kirchensteuer erhebt – so erfolgreich, dass Malamoussis heute sagen kann: „Wir sind auf einem guten Weg.“

Lichtdurchflutet steht die einst eher düstere Kirche nun da, mit hellem Steinboden und Einzelbestuhlung, die sich nach dem Gottesdienst auch schnell zum Bleiben und Ratschen umstellen lässt. „das war uns besonders wichtig, dass die Kirche hell im alten Glanz erstrahlt“, sagt Malamoussis. Säulen und Gewölberippen leuchten in einem hellen, warmen Ockerton. Die Farbe sei nach alten Befunden so ausgewählt worden, dass sie mit den Malereien der Ikonostase harmoniert, betont der Priester.

Die in orthodoxen Kirchen obligatorische Wand zwischen Kirchenschiff und Altarraum wurde von Leo von Klenze entworfen. Die Ikonen stammen von einem alten Meister. Sein Lieblingsmotiv sei die Christus-Ikone rechts neben dem Altar, sagt Malamoussis. „Er sitzt da als König und Richter. In der einen Hand hält er das Evangelium, mit der anderen segnet er. Das ist kein strafender, sondern ein menschenliebender Gott. Und genauso sehe ich meine Aufgabe als Priester.“

Am Samstag, 8. Mai, beginnt um 17 Uhr ein Dankgottesdienst mit Metropolit Augoustinos, um 20 Uhr folgt ein Benefizkonzert im Cuvilliéstheater. Und wenige Tage später soll sich St. Salvator einmal mehr als Triebfeder der Ökumene bewähren: Als Mitveranstalter einer orthodoxen Vesper, die am Freitag, 14. Mai, einen der Höhepunkte des 2. Ökumenischen Kirchentags einläuten soll: eine interreligiöse Tischgemeinschaft an 1000 Tischen auf dem Odeonsplatz.

Peter T. Schmidt

http://www.merkur-online.de/lokales/stadt-muenchen/neuer-glanz-salvatorkirche-747339.html

Το κανδηλάκι

Благослови душе моя Господа- ΕΥΛΟΓΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ.

Μία αληθινή συγκινητική ιστορία : Ιωσηφίνα Τσορμπαντζίδου ( 1 9 8 0 - 2 0 0 6 )

σύ εἶ ἡ ὑπομονή μου, Κύριε· Κύριε, ἡ ἐλπίς μου ἐκ νεότητός 

μου... ἐν σοί ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός»

http://siatistaagiosnikolaos.files.wordpress.com/2012/01/cf80cf81cf89cf84cf85cf80ceb1-cf80cf81cebfcf83-cebcceb9cebcceb7cf83ceb7.pdf

Ή δροσιά.

ΣΤΟΝ γαλανό και ασυννέφιαστο ουρανό μιας υπέροχης καλοκαιριάτικης ημέρας ό μεγαλόπρεπος ήλιος ακολουθούσε τη συνηθισμένη του πορεία. Άστραφταν οι χρυσοί σταυροί του πεντάτρουλου μοναστηριακού Καθολικού, πού είναι αφιερωμένο στην Παναγία Θεαρχική Τριάδα. Οι ασημένιοι τρούλοι του αντανακλούσαν εκτυφλωτικά τις ηλιαχτίδες. Ή σκιά τους έδειχνε ότι πλησίαζε ή δέκατη ώρα θα άρχιζε, όπως πάντα, ή θεία Λειτουργία Από τον μεγάλο δρόμο έρχονταν βιαστικά κι έμπαιναν στην ήσυχη μονή πολλοί χριστιανοί -δεν θυμάμαι αν ήταν Κυριακή ή γιορτή.

Έξω από τη μάντρα της μονής, στην ανατολική πλευρά, απλώνεται ένα απέραντο λιβάδι. Τότε ήταν σκεπασμένο με πυκνό καταπράσινο χορτάρι και με άφθονα ποικιλόχρωμα αγριολούλουδα, ευωδιαστά κι ανέμελα Πλούσια δροσιά είχε πέσει την ήμερα εκείνη στο λιβάδι. Αναρίθμητες ήταν οι σταγόνες της πάνω σε κάθε λουλούδι, σε κάθε κλωναράκι, σε κάθε φυλλαράκι. Και σε κάθε σταγόνα καθρεφτιζόταν καθαρά ό ήλιος —κάθε σταγόνα ακτινοβολούσε σαν μικρός ήλιος. Το λιβάδι έμοιαζε μ' ένα τεράστιο βελουδένιο χαλί. Στο καταπράσινο φόντο του από το λαμπερό και πυκνό χορτάρι λες κι ένα υπερφυσικό χέρι είχε σκορπίσει αναρίθμητα πολύχρωμα πετράδια, πού λαμπύριζαν κάτω από τις ακτίνες, παίρνοντας έξοχες αποχρώσεις.

Ό εφημέριος, αφού τέλεσε τη θεία Λειτουργία, βγήκε από την ανατολική μικρή πύλη της μονής βυθισμένος στις σκέψεις του. Έκανε μερικά βήματα και στάθηκε μπροστά στο απέραντο λιβάδι. Στην καρδιά του υπήρχε γαλήνη. Στη γαλήνη της καρδιάς ανταποκρινόταν ή φύση με την υποβλητική της ησυχία, την ησυχία πού τόσο ευνοούσε την παρατήρηση και τη μελέτη μέσα σ' εκείνο το υπέροχο πρωινό τού Ιουνίου.

Ό ιερομόναχος έβλεπε τον ήλιο να ταξιδεύει αργά στον καταγάλανο ουρανό, καθώς και τις αναρίθμητες αντανακλάσεις του στις σταγόνες της δροσιάς, πού σκέπαζε το λιβάδι. Ή σκέψη του χανόταν στο άπειρο. Ό νους του ήταν αδειανός, έχοντας, θαρρείς, προετοιμαστεί και προδιατεθεί για την υποδοχή κάποιου πνευματικού μηνύματος. Έριξε τη ματιά του διαδοχικά στον ουρανό, στον ήλιο, στο λιβάδι, στις λαμπερές δροσοσταλίδες. Και ξαφνικά, εντελώς απροσδόκητα, ό νους του φωτίστηκε και κατανόησε το μεγαλύτερο από τα μυστήρια τού Χριστιανισμού, τα μάτια της ψυχής του ανοίχθηκαν και διάβασαν μέσα σ' εκείνον τον φυσικό, τον ζωντανό ζωγραφικό πίνακα, πού απλωνόταν μπροστά τους, την εξήγηση τού ανεξήγητου και τη σύλληψη τού ασύλληπτου.

Σαν να του είπε κάποιος: "Να! Ό ήλιος ολόκληρος καθρεφτίζεται σε κάθε ταπεινή αλλά και καθαρή δροσοσταλίδα. Έτσι και ό Χριστός ολόκληρος βρίσκεται σε κάθε ορθόδοξο χριστιανικό ναό και προσφέρεται πάνω στην αγία Τράπεζα. Αυτός μεταδίδει το φως και τη ζωή στους μετόχους Του, οι όποιοι, αφού κοινωνήσουν το θείο Φώς και τη θεία Ζωή, γίνονται κι οι ίδιοι φως και ζωή. Γίνονται σαν τις δροσοσταλίδες, πού, αφού δεχθούν επάνω τους τις ηλιαχτίδες, αρχίζουν κι αυτές ν' ακτινοβολούν σαν μικροί ήλιοι. Αν ό υλικός και φθαρτός ήλιος, πού από την ανυπαρξία ήρθε στην ύπαρξη μ' ένα άκοπο νεύμα της βουλήσεως τού Δημιουργού, μπορεί ταυτόχρονα να απεικονιστεί ολόκληρος σε αναρίθμητες σταγόνες νερού, γιατί να μην μπορεί ό ίδιος ό Δημιουργός, ό παντοδύναμος και «πανταχού παρών», να βρίσκεται ταυτόχρονα ολόκληρος —ή παναγία Σάρκα Του και το πάντιμο Αίμα Του ενωμένα με τη Θεότητα— στους αναρίθμητους ναούς, όπου οι λειτουργοί ιερείς, έπειτα από δική 

Του εντολή, τελούν με την επίκληση τού Παναγίου Πνεύματος το Μυστήριο πού ίδρυσε ό ίδιος, το πιο μεγάλο, το πιο ασύλληπτο, το πιο σωτήριο Μυστήριο;...".

Ό λειτουργός τού Θεού γύρισε στο κελί του βαθιά εντυπωσιασμένος από την ξαφνική εκείνη αποκάλυψη. Ό εντυπωσιασμός παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα στην ψυχή του. Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι όμως δεν ξέφτισε μέσα του. Τώρα, ύστερα από τόσον καιρό, προσπαθώ, για την ωφέλεια τού αναγνώστη, να αναπαραστήσω με τον λόγο και την πένα ότι έζησε τότε. Φτωχή ή αναπαράσταση! Ό λόγος και ή πένα δεν έχουν τη δύναμη να περιγράψουν με πληρότητα και ακρίβεια τη μυστική εκείνη αποκάλυψη, τη νοερή εκείνη δράση.

Αγία δράση τού νου! Πόσο απροσδόκητα, πόσο αιφνίδια εμφανίζεσαι σαν εκπληκτικός ζωγραφικός πίνακας μπροστά στα νοερά μάτια όσων έχουν ετοιμαστεί για τη θέα των θείων μυστηρίων με τη μετάνοια και την προσεκτική, μοναχική προσευχή! Πόσο βαθιά, πόσο σαφής, πόσο ζωντανή είναι ή γνώση πού παρέχεις! 

Πόσο πλήρη, πόσο αδιαφιλονίκητη, πόσο ασύλληπτη πεποίθηση εμπνέεις! Έρχεσαι, ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων, σ' όποιον εσύ διαλέγεις, ή μάλλον σ' οποίον ό Θεός σε στέλνει! Όποιος θέλει να εισχωρήσει με τη δική του δύναμη και προσπάθεια στα πνευματικά μυστικά, ματαιοπονεί- δεν είναι παρά ένας ανίσχυρος ονειροπόλος, πού περιπλανιέται στο σκοτάδι της αυταπάτης, χωρίς να έχει και, επομένως, χωρίς να μεταδίδει ούτε φώς ούτε ζωή. Όπως ακούγεται ό ήχος των αλυσίδων πού είναι περασμένες στα χέρια και στα πόδια τού σκλάβου, έτσι ακούγεται και ό ήχος της βίας, της παραποιήσεως, τού αναγκασμού, της δουλείας και της βδελυρής αμαρτίας στις σκέψεις και στα λόγια τού ονειροπόλου. Προϋπόθεση της αυθεντικής, της θείας και μυστικής πνευματικής οράσεως είναι ή διαρκής παραμονή τού άνθρωπου σε κατάσταση μετάνοιας και πένθους για την αμαρτωλότητα του. Τα κατανυκτικά δάκρυα είναι το κολλύριο με το όποιο θεραπεύονται τα μάτια τού πνεύματος.

Έρημος Αγίου Σεργίου 1846


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  B  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ. 

Mit Gerontas Porphyrios Ein geistliches Kind erinnert sich

"Durch die Bekanntschaft mit dem Gerontas Porphyrios, lernte ich auch zum ersten Mal in den dreissig Jahren, in denen ich viele von Christus sprechen gehort habe, einen neuen, wunderbaren, faszinierenden Christus kennen."
(K. Giannitsiotis)

Meinem Beichtvater antwortete: "Was immer ich dir sage gilt, bis Vater Porphyrios dir zum selben Thema etwas anderes sagt. Von diesem Augenblick an gilt automatisch meine Meinung nicht mehr, sondern die Meinung von Vater Porphyrios.""
(K. Giannitsiotis)

"Weisst du nicht, dass du und ich eins sind? ...dass sich in diesem Gefuhl unseres Einsseins mit den anderen das Geheimnis des geistlichen Lebens in Christus versteckt."
(Gerontas Porphyrios)




Konstantinos Giannitsiotis

μετάφραση: Katerina Pusch

Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, 2011

Avec amour et douleur pour le monde contemporan Géronda Païssios l'Athonite

[...] Le livre "Avec amour et douleur pour le monde contemporain" constitue le premier volume de la serie "Paroles" du Geronda Paissios l'Athonite. Afin d'en faciliter la lecture, le present volume a ete divise en quatre unites thematiques. Chaque partie est divisee en chapitres et chaque chapitre en sections ayant un titre propre. Les notes explicitant differents termes se rapportant a la vie spirituelle ou monastique, lesquels sont connus de nos freres dans le Christ familiers des textes patristiques, ont ete faites pour rendre le texte comprehensible a des lecteurs auxquels ce vocabulaire serait etranger. [...]


(από τον πρόλογο της Καθηγούμενης του Ιερού Ησυχαστηρίου, Μοναχής Φιλοθέης).













Géronda Païssios l'Athonite


μετάφραση: Mère Photinie Marchal


Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", 2011
406 σελ.

Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ(+1891)

Η καρδία του ήταν ευαίσθητη. Είχε — την ικανότητα να αγαπάει χωρίς όρια κάθε άνθρωπο που βρισκόταν απέναντι του, ξεχνώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Αύτη ή διαρκής παραμέληση του εαυτού του χάριν του πλησίον αποτελούσε την επιλεγμένη από τον στάρετς Αμβρόσιο στάση ζωής. Έλεγε: «όλη μου την ζωή δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να σκεπάζω τις στέγες των άλλων, ενώ ή δική μου μένει τρύπια». Αλλά ή ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να φθάσει στην υπέρτατη τελείωση, εάν δεν πάψει να υπάρχει γι' αυτήν την ίδια, εάν δεν δοθεί σε όλους. Αυτό είναι το θεμέλιο τού ευαγγελικού λόγου, ό όποιος, όταν βιώνεται μέχρι τέλους, κάνει τους αληθινούς χριστιανούς όμοιους με τον Θεό-γιατί ό Θεός είναι ή ζωντανή και προσωπική εστία κάθε αγάπης. 

Κανένα ανθρώπινο ελάττωμα, κανένα αμάρτημα δεν μπορούσε να γίνει εμπόδιο στην αγάπη τού Γέροντος Αμβροσίου• προτού κρίνει, συνέπασχε και αγαπούσε. Γι' αυτό τον λόγο οι αμαρτωλοί πήγαιναν κοντά του χωρίς φόβο, με εμπιστοσύνη και ελπίδα. Μια νέα ή οποία έμεινε έγκυος, εκδιώχθηκε από τον πατέρα της, έναν πλούσιο έμπορο, ό οποίος επί πλέον την καταράστηκε. Αυτή ζήτησε καταφύγιο και παρηγοριά κοντά στον στάρετς Αμβρόσιο, ό οποίος την δέχθηκε με γλυκύτητα και την εγκατέστησε  σε σπίτι φίλων σε μια γειτονική πόλη όπου μπόρεσε να φέρει στον κόσμο το παιδί της. 

Ό στάρετς σε τακτά διαστήματα έστελνε χρήματα στην νεαρή μητέρα, ή οποία ερχόταν να τον δει κατά καιρούς με τον γυιό της. Με την συμβουλή τού Γέροντα ή νέα γυναίκα, πού ήξερε να ζωγραφίζει, άρχισε να κερδίζει το ψωμί της φτιάχνοντας εικόνες. Μερικά χρόνια αργότερα ό έμπορος συμφιλιώθηκε με την κόρη του και αγάπησε πολύ τον εγγονό του.

Ό π. Αμβρόσιος επεδίωκε πρώτα ν' ανακουφίσει τις ανθρώπινες υπάρξεις από τον πόνο τους, πριν τις οδηγήσει στον δρόμο της αρετής. Προς το τέλος της ζωής του συχνά άκουγε κανείς να λέει με χαμηλή φωνή κουνώντας το κεφάλι: «Ήμουν αυστηρός στην αρχή του στάρτσεστβό μου, αλλά τώρα έγινα επιεικής. Οι άνθρωποι έχουν τόσον πόνο, τόσον πόνο!». Όταν υποδεχόταν τους καινούργιους του επισκέπτες, ό στάρετς πήγαινε πάντα στους πιο πονεμένους• διάλεγε αυτούς πού είχαν περισσότερη ανάγκη παρηγοριάς και έβρισκε τις κατάλληλες λέξεις, για να τους ξαναδώσει το θάρρος, την ελπίδα, την χαρά της ζωής. Εξίσου καλός προς όλους, εκδηλώνοντας ιδιαιτέρως την αγάπη του στους δυσάρεστους, στους ανυπόφορους, στους πωρωμένους αμαρτωλούς, τούς περιφρονημένους από την κοινωνία, ποτέ δεν απελπίσθηκε μπροστά στην άβυσσο των ανθρωπίνων αμαρτημάτων, ποτέ δεν είπε: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι' αυτό».

Βλαντίμιρ Λόσσκυ, Αγιοι Γέροντες της Οπτινα, Α', Όσιος Αμβρόσιος, β' έκδ., Σταυροπηγιακή και Συνοδική Ι. Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2002, σελ 28-30.

Λόγοι Παρηγοριάς Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αιγίνης

ΓΡΑΦΕΙ ευλαβής πνευματική θυγατέρα του:

Και νέα επίσκεψις μου τον μήνα Μάρτιο (του 1965). Βροχή οι ερωτήσεις (του Γέροντος):

- Καλώς ήλθες. Τί κάνεις; Ή ζωή σου είναι προς σωτηρία ή απώλεια; Τα έργα σου να φροντίζεις να είναι προς σωτηρία. Πρόσεχε. Ό διάβολος είναι ακούραστος και μεγάλος τεχνίτης, και εμείς αδύνατοι και άπειροι. Θα σε βρει πόλεμος. Θάχης πειρασμούς. Πριν δεν είχες γνώσιν περί των πνευματικών, άφηνες ελεύθερον τον λογισμό σου και γύριζε όπου ήθελε. Τώρα του βάζεις θύρα και προσπαθείς να τον κλεινής και σκέπτεσαι και διαφορετικά. Γι' αυτό να ξεύρης, θα σε βρει πόλεμος, θα σε πολεμήσει με πολλούς τρόπους ό διάβολος. 

Σου λέει: «Τί πάς να μου κάνης, εσύ;». Πάντως, ούτε και να τον φοβάσαι, αλλά ούτε και να είσαι αμέριμνη και ήσυχη. Προσοχή μεγάλη στην προσευχή. Μη κόβεις την προσευχή. Καθημερινή σου τροφή τα δάκρυα να είναι. Όσο μπορείς να κλείνεσαι. Να κόψης τα πέρα δώθε.

Αγάπησε την σιωπή. Σε όλο ουδέτερη να είσαι, λίγο να ομιλείς. Κάποιος με ρώτησε: «Κάθε πότε να κοινωνώ;». Τού απήντησα: Γιατί δεν με ρωτάς και «κάθε πότε να τρώγω;». Όποτε πεινάς τρως. Έτσι και με την θεία Κοινωνία. Όποτε ζητά ή ψυχή σου και θέλεις, να κοινωνείς, αρκεί να έχεις άδεια από τον πνευματικόν σου. Το μυστήριο (της Θείας Ευχαριστίας), αν εσύ προσεχής και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς. Πάντως, τακτική θεία Κοινωνία.

Νύχτα μέρα παρακαλώ, πιστή να μείνεις μέχρι θανάτου. Ή Παναγία μας να σε σκεπάζει. Με επιμονή ζητώ από τον θεό να στέκει δίπλα σου.

Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τούς διάβασης, θα τούς καταλάβεις, δηλ. θα καταλάβεις την αξία του και θα τούς αγαπήσεις περισσότερο. Μη τα διαβάζεις για να τελείωσης σύντομα, αλλά αργά και με προσοχή, και να βλέπεις, απ' όλα αυτά εκεί μέσα, τί κάνεις εσύ και τί δεν κάνεις. Εκεί θα βρίσκεις ωφέλεια, εκεί να τρέχεις.

Και κοιμήσου όσο θέλεις, και τρώγε όσο θέλεις, αλλά πάντα να το θυμάσαι, την προσευχή μη αφήσεις. Πάντα ό νους σου εκεί να είναι. Τίποτα δεν θα σε βλάψει, αν έχεις τον νουν σου εις την προσευχή, εις τον Θεό. Προσευχή. Μερικοί, όταν περάσει λίγη ώρα και δεν προσευχηθούν, δεν αντέχουν και υποφέρουν. Ώς μαρτύριο θεωρούν τις στιγμές πού θέλουν να προσευχηθούν και δεν μπορούν. 

Τώρα ίσως δεν τα καταλαβαίνεις αυτά πού σου λέγω, αργότερα Ίσως. Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει, αν δεν κόψης την προσευχή.

Ν' αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησαν οι Άγιοι, οι μάρτυρες και ακόμη πιο πολύ, όπως ή Μαρία ή Μαγδαληνή. «Πού έβαλαν τον Κύριο μου;». Είπε με πόνο. Κλαίγω όταν το διαβάζω αυτό, γιατί καταλαβαίνω πώς θα το είπε. 'Αλλά άκουσε μετά την γλυκεία φωνή: «Μαρία!»...

(Σωτηρίας Νούση, Ό Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966), Ζ' έκδοσης, 2010, σελ. 256-257.

THE ORTHODOX WORD. Issue #280, September-October 2011, Vol. 47, No. 5:

Read A
Sample

Our Most Recent Issue

Issue #280, September-October 2011,
Vol. 47, No. 5:

Eternity Hidden in the Moment: Elder Arsenie of Romania (1914-2011)

Eternity Hidden in the Moment: The Life and Recollections of Elder Arsenie (Papacioc), Part One

On the Passion of Our Lord Jesus Christ, Homily 33; by St. Philaret (Gumilevsky), Archbishop of Chernigov

Ημερίδα εις μνήμην του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου Διοργάνωση: Ι. Μ. Οσ. Εφραίμ του Σύρου, Κονταριώτισσα Κατερίνης

Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΗ.

Letters of St. Ignatius Brianchaninov

FEATURE ARTICLE:

Letters of St. Ignatius Brianchaninov

(Click here to read .pdf)

Πνευματικός φάρος στη λίμνη Σκόδρα.

Στα νότια της σύγχρονου Μαυροβούνιο είναι μια μοναδική περιοχή. Κατά μήκος των ακτών και των νησιών από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια, στη λίμνη Σκόδρα είναι πολυάριθμα ορθόδοξα μοναστήρια. 

ΛΙΜΝΗ ΣΚΟΔΡΑ.

 ΤΟ BESCA ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

 ΘΕΑ

ΠΑΤΕΡΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΕΔΩ

http://www.pravoslavie.ru/foto/set455.htm

Η Πρεσβυτέρα στη Διασπορά

                           

Ομιλία της Πρεσβυτέρας & Εκπαιδευτικού Βιργινίας Σαλαπάτα

κατά την συνάντηση των Πρεσβυτερών

της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων & Μεγ. Βρετανίας

Λονδίνο, 26η Ιανουαρίου 2012

Θέμα:

«Εμπειρίες και ανησυχίες της Πρεσβυτέρας

στην Κοινότητα της Διασποράς»

    Σεβασμιώτατε, Θεοφιλέστατοι, Σεβαστοί Πατέρες,

    Ελλογιμότατε κ. Καθηγητά,

Αγαπητές μου συμπρεσβυτέρες,

Θα ήθελα κατ’ αρχάς να μου επιτρέψετε να εκφράσω θερμότατες ευχαριστίες στον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Γρηγόριο για την πρόσκλησή του στην ωραία αυτή Σύναξη των Πρεσβυτερών, η οποία -είμαι σίγουρη πως- θα συμβάλλει στον πνευματικό καταρτισμό και την τροφοδοσία της ψυχής μας. Επίσης δε, από της θέσεως αυτής και εκ μέρους όλων μας θα ήθελα να του ευχηθώ «Εις Πολλά Έτη Δέσποτα», με την ευκαιρία της χθεσινής ονομαστικής του εορτής.

Στεκόμενη απόψε εδώ μπροστά σας, φέρνω στη μνήμη μου όλες εκείνες τις σημαντικές και δυναμικές γυναίκες της οικογένειάς μου, που υπηρέτησαν την Αγία Εκκλησία μας ως Πρεσβυτέρες, Μοναχές, Ιεροψάλτριες, αλλά και ως απλές χριστιανές μητέρες, προσφέροντας με πνεύμα ηρωϊκό -πνευματικά και εθνικά- από το περίσσευμα της καρδιάς τους στο Χριστό και την Πατρίδα, όπως κάνουν πάντοτε οι γυναίκες της δικής μας φυλής.

Έτσι, αφού από μικρή ηλικία μαθήτευσα μέσα στο πλαίσιο αυτό, ήταν πολύ φυσιολογικό για εμένα να αποδεχθώ την πρόταση και να αναλάβω τον ιερό ρόλο της Πρεσβυτέρας, τον οποίο ρόλο κρατώ με ταπεινό πνεύμα αλλά και με χριστιανική αγωνιστικότητα για 27 συναπτά έτη, από τα οποία τα 25 είναι αφιερωμένα στη συν-διακονία -με τον Ιερέα σύζυγό μου- στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων. 27 χρόνια μεστά, γεμάτα από πολύτιμες εμπειρίες και πολύχρωμες προκλήσεις. Προκλήσεις, γιατί ο χώρος στον οποίο ζούμε και διακονούμε είναι τόσο διαφορετικός από εκείνον στον οποίο -οι περισσότερες από εμάς- γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.

Προσωπικά θα ήθελα απόψε να μοιραστώ μαζί σας, έστω και επιγραμματικά, κάποιες ανησυχίες μου για το παρόν και την αγωνία μου για το μέλλον. Και το μέλλον είναι τα νέα παιδιά μας, αγόρια και κορίτσια. Αυτοί θα κληθούν «αύριο» να αναλάβουν τις ευθύνες και το έργο που επιτελούμε εμείς σήμερα. Στον τομέα αυτό βλέπω και αισθάνομαι μεγάλη ανησυχία. Αν και πρέπει να δηλώσω την σταθερή μου πίστη στην Πρόνοια του Αγίου Θεού μας, ο οποίος πάντοτε δίνει λύσεις στα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής των ανθρώπων, θα πρέπει -ως Ελληνίδα- να υπογραμμίσω και την αρχαία ελληνική ρήση «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Εμείς -η ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας μας- έχουμε υποχρέωση, με όραμα και προγραμματισμό, να εργαστούμε για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια και την πολυπόθητη διαδοχή.

Έτσι, ως μητέρα δύο νέων ανθρώπων, εκ των οποίων ο ένας διακονεί ήδη την Εκκλησία μας, ως Θεολόγος και Ιεροψάλτης, νιώθω επιτακτική την ανάγκη να τονίσω ότι έχουμε υποχρέωση να εργασθούμε με προσοχή και με στρατηγικό σχεδιασμό, και στις οικογένειές μας, αλλά και στις Κοινότητες, όπως επίσης και κεντρικά στην Ιερά Αρχιεπισκοπή, για να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες εκείνες προϋποθέσεις ώστε να δούμε στο εγγύς μέλλον, νέους και νέες, από τα σπλάχνα της Ομογένειας και της Αρχιεπισκοπής μας, να στελεχώνουν τις εκκλησίες και τα σχολεία μας.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή και την φροντίδα μας στα θέματα της ανατροφής, μόρφωσης και διαμόρφωσης των χαρακτήρων των νέων μας, οι οποίοι εκ των πραγμάτων ζουν και δραστηριοποιούνται σε ένα περιβάλλον που είναι μόνο κατ’ όνομα χριστιανικό και το οποίο δεν τους παρακινεί, ούτε και τους εφοδιάζει με τον απαραίτητο ηθικο-πνευματικό εξοπλισμό για να βαδίσουν την σταυρική οδό της ιερωσύνης και της διακονίας.

Από την άλλη μεριά βέβαια, κι εκείνοι που αναλαμβάνουν σήμερα την διακονία αυτή, έρχονται στις Κοινότητές μας αντιμέτωποι με πολλά και ποικίλα ιδιαίτερα ζητήματα, που αφορούν τις συνθήκες διαβίωσης, τη νοοτροπία των λαϊκών αρχόντων, τα οικονομικά προβλήματα, διάφορες προκαταλήψεις κ.ά., τα οποία επίσης χρήζουν συγκεκριμένης προσοχής, ανάλυσης και αντιμετώπισης, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην οδό της προόδου και της πραγματικής κι όχι φαινομενικής ανάπτυξης των Κοινοτήτων μας. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο για να αναπτύξω την ανησυχία μου αυτή.

    Θα ήθελα, επίσης, να αναφέρω την εμπειρία μου ότι η συνειδητή και αφοσιωμένη Πρεσβυτέρα δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο στην ιερατική οικογένεια και στην Κοινότητα. Κυριολεκτικά συν-διακονεί με τον Ιερέα σύζυγό της, σε καθημερινή μάλιστα βάση. Σχεδόν όλες οι γυναίκες της Ενορίας φθάνουν στον Ιερέα -για οποιοδήποτε ζήτημα τις απασχολεί- μέσω της Πρεσβυτέρας, με την οποία μοιράζονται πολλά από τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους. Οι νεώτερες κυρίες, και μάλιστα οι μητέρες μικρών παιδιών αποζητούν τη συμβουλή της Πρεσβυτέρας για μια σειρά από ζητήματα που άπτονται της ανατροφής των παιδιών, αλλά και των εθίμων που πρέπει να ακολουθούνται στην οικογένεια. Οι ηλικιωμένες γυναίκες του εκκλησιάσματος ζητούν την Πρεσβυτέρα για να ομιλήσουν μαζί της στη γλώσσα που καταλαβαίνουν και εκφράζονται καλύτερα. Στην δύσκολη στιγμή της κοίμησης ενός μέλους της Κοινότητας η Πρεσβυτέρα -συνοδεύοντας τον σύζυγό της- είναι εκείνη που θα σταλάξει, με γλυκό κι ευγενικό τρόπο, λόγο και πράξη παρηγοριάς.

    Η Πρεσβυτέρα ήταν και παραμένει πάντα στην Παράδοσή μας  άνθρωπος της προσευχής και της προσφοράς, συνειδητά αναλισκόμενη στη φροντίδα για τους άλλους ανθρώπους και για την περιβάλλουσα φύση. Για τούτο σωστά έχει χαρακτηρισθεί ως «η μητέρα της Ενορίας», η «μητερούλα» όπως την αποκαλούν οι Ρώσοι.

    Τελειώνοντας τον λόγο μου, θα σας παρακαλούσα, Σεβασμιώτατε, να δεχθείτε να υποβάλλω επιγραμματικά τις δύο παρακάτω σκέψεις για συζήτηση:

Θεωρώ πως θα ήταν ωφέλιμο για όλες τις Πρεσβυτέρες και για τον αγώνα που καταβάλλουμε στις κατά τόπους Κοινότητές μας, παράλληλα με τους Ιερείς συζύγους μας, να συναντιόμαστε σε τακτικά χρονικά διαστήματα και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τα ζητήματα που μας απασχολούν.

Θα ήταν, επίσης, καλή ιδέα να οργανώναμε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή μας, πάντα με την άδεια και ευλογία σας Σεβασμιώτατε, μια Αδελφότητα Πρεσβυτερών, για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας. Θα μπορoύσαμε ακόμα και απόψε να ορίσουμε μια προσωρινή Επιτροπή, για να επιμεληθεί των αρχών λειτουργίας μιας τέτοιας Αδελφότητας.

Σεβασμιώτατε, Άγιοι Αρχιερείς και Σεβαστοί Πατέρες, σας παρακαλούμε να εύχεστε πάντα ενώπιον της Αγίας Προθέσως και του Ιερού Θυσιαστηρίου να μας αξιώνει ο Μεγάλος Θεός μας να αποδεικνυόμαστε αντάξιες του ρόλου μας και των προσδοκιών της Αγίας μας Εκκλησίας.

    Αγαπητές συμπρεσβυτέρες, σας εύχομαι Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά, καλή δύναμη στην ιερή αποστολή μας κι ας έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν μας τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «ουδέν ισχυρότερον, γυναικός -και δη Πρεσβυτέρας- ευλαβούς και συνετής»!

    Σας ευχαριστώ πολύ.


http://www.thyateira.org.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1015&Itemid=168

Δέηση στην Ιερά Μονή Μάρθας και Μαρίας εν Βηθανία.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ

ΜΠΡΟΣΤΑ στα μάτια μου απλώνεται ή μεγαλόπρεπη θάλασσα. Εδώ, στον βορρά, είναι σχεδόν πάντα θολή και φουρτουνιασμένη. Κάπου-κάπου, όμως, γίνεται πανέμορφη. Πλατιά θάλασσα! Βαθιά θάλασσα! Τραβάς τα βλέμματα, τραβάς και τις σκέψεις. Ακίνητος κοιτάζω τη θάλασσα για πολλή ώρα. Το θέαμα είναι μονότονο. Ωστόσο το βλέμμα και οι σκέψεις μου δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απ' αυτήν πλέουν στην απεραντοσύνη της, βουλιάζουν στα νερά της, φτάνουν στον βυθό της. Τί έμπνευση κρύβεται στη θάλασσα! Τί πληρότητα αισθάνεται ή ψυχή, όταν τα μάτια ευφρανθούν και χορτάσουν από την παρατήρηση της θάλασσας! Άς ατενίσουμε, αδελφοί, άς ατενίσουμε τη θάλασσα από το καταφύγιο της μονής μας, πού το χέρι της πρόνοιας τού Θεού την τοποθέτησε σε μιάν ακτή.

Πίσω από τη θάλασσα υπάρχει μια άλλη «θάλασσα»: ή πρωτεύουσα του κραταιού Βορρά. .

 Σ.τ.Μ : Εννοεί την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος - Αγίου Σεργίου, ή οποία ήταν χτισμένη σε μιαν ακτή Του φινλανδικού κόλπου, κοντά στην Αγία Πετρούπολη, και της οποίας ό άγιος Ιγνάτιος διετέλεσε ηγούμενος από το 1834 ως το 1857.

2• Σ.τ.Μ.: Εννοεί την Αγία Πετρούπολη. 

Υπέροχη είναι ή θέα της από την ακτή, πάνω στην οποία απλώνεται το μοναστήρι μας. Πλατιά, κρυστάλλινη, ασημένια ή θάλασσά μας, απλώνεται ανάμεσα στις γερτές ακτές και κλείνεται από την Κρονστάνδη. Πίσω απ' αυτήν γίνεται πια απέραντη και ενώνεται με τον απέραντο ουρανό.

Έψελνε κάποτε ό άγιος προφήτης Δαβίδ: «Να ή μεγάλη και πλατιά θάλασσα! Εκεί μέσα κινούνται αναρίθμητα ζώα, μικρά και μεγάλα, τα ψάρια πού περιφέρονται στους θαλάσσιους δρόμους. Εκεί καράβια ταξιδεύουν, καθώς και το μεγάλο κήτος, ό δράκοντας, πού τον έπλασες για να την εμπαίζει». Αλληγορικοί είναι οι στίχοι τούτοι του Δαβίδ. Οι άγιοι πατέρες τούς ερμηνεύουν: θάλασσα είναι ή γή. Τα αναρίθμητα ζώα, μικρά και μεγάλα, και τα ψάρια, πού ζουν στη θάλασσα, είναι οι άνθρωποι κάθε έθνους και ηλικίας, πού υπηρετούν την αμαρτία. Πλοία είναι ή αγία μας Εκκλησία συνολικά και καθένας από τούς αληθινούς χριστιανούς πού νικούν τον αμαρτωλό κόσμο. Δράκοντας είναι ό άγγελος πού έπεσε από τον ουρανό στη γή, ό Εωσφόρος.

Πλέει ή αγία μας Εκκλησία στα νερά της θάλασσας τού βίου τούτου μέσ' από τούς αιώνες, μέσ' από τις χιλιετίες. Υλικά και σωματικά ανήκει στον κόσμο, πνευματικά όμως δεν ανήκει σ' αυτόν.  Ό Κύριος είπε όχι μόνο στους αποστόλους αλλά σ' όλη την Εκκλησία: «Δεν ανήκετε στον κόσμο, εγώ σάς διάλεξα και σάς ξεχώρισα από τον κόσμο». Ως προς το σώμα και τις σωματικές ανάγκες ανήκετε στον κόσμο, ως προς το πνεύμα, όμως, είστε χωρισμένοι από τον κόσμο. Ανήκετε στον Κύριο, τον όποιο ό κόσμος έχει μισήσει.

Πλέει ή αγία μας Εκκλησία στα νερά της θάλασσας του βίου τούτου και μένει πάνω από τα κύματα, ασφαλισμένη καθώς είναι με τη θεία διδασκαλία της. Γιατί αυτή διατηρεί την αληθινή γνώση για τον θεό και τον άνθρωπο, για το καλό και το κακό, για τον πρόσκαιρο υλικό

Η θάλασσα του βίου

κόσμο και για τον αιώνιο πνευματικό. Όλοι όσοι ανήκουν σ' αυτή τη μοναδική αληθινή Εκκλησία, οι ορθόδοξοι χριστιανοί της οικουμένης, διατηρώντας τη διδασκαλία της ακέραιη και καθαρή, αποτελούν το σύνολο των πλοίων πού διαπλέουν τη θάλασσα του βίου, χωρίς να βυθίζονται στα σκοτεινά βάθη της.

Κάθε πραγματικός χριστιανός, πού ταξιδεύει στη θάλασσα τού βίου, βιάζεται να φτάσει στην αιωνιότητα. Όπως στην υλική θάλασσα μπορεί κανείς μόνο να ταξιδέψει, όχι να κατοικήσει μόνιμα, έτσι και στη νοητή θάλασσα του βίου δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο, δεν υπάρχει τίποτα πού να ανήκει για πάντα στον άνθρωπο, δεν υπάρχει τίποτα πού να τον συνοδεύει πέρα από τον τάφο. Μόνο τα καλά του έργα και οι αμαρτίες του τον ακολουθούν στην αιωνιότητα. Στην επίγεια ζωή μπαίνει γυμνός, μόνο με το σώμα του. 

'Από την επίγεια ζωή βγαίνει αφήνοντας ακόμα και το σώμα του. Δεν το κατανοούν οι δούλοι τού κόσμου, οι δούλοι της αμαρτίας. Το κατανοεί, όμως, ό πραγματικός χριστιανός. Αυτός είναι σαν ένα μεγάλο καράβι γεμάτο πνευματικούς θησαυρούς, πού τούς αυξάνει στη διάρκεια τού ταξιδιού του. Τα πλούτη αυτά είναι τόσο πολλά, πού ό κόσμος όλος δεν μπορεί να τα χωρέσει• είναι και τόσο πολύτιμα, πού τού κόσμου όλου τα πλούτη, αν συγκριθούν μαζί τους, δεν έχουν καμιάν αξία. Ζηλεύει ό κόσμος τον πραγματικό χριστιανό και τα πλούτη του. Το πλοίο του, παρά το μέγεθος και την αντοχή του, κινδυνεύει από τούς σφοδρούς άνεμους, τα κύματα, τούς υφάλους, τις ξέρες. Είναι ντυμένος τον παντοδύναμο Χριστό ό χριστιανός, αλλά δεν θ' αποφύγει τούς κινδύνους. Όλοι ανεξαίρετα όσοι θέλουν να σωθούν, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς.

Κάθε καράβι βιάζεται να φτάσει στο Λιμάνι πού είναι ό προορισμός του. Στη διάρκεια του ταξιδιού του πιάνει σε άλλα Λιμάνια μόνο για λίγο, αν είναι απόλυτη ανάγκη. Έτσι κι εμείς πρέπει να βιαστούμε, να τραβήξουμε μ' όλες μας τις δυνάμεις για τον ουρανό και την αιωνιότητα. Σε τίποτα το πρόσκαιρο ας μην αναπαυθεί ή καρδιά μας, για να μην κολλήσει ή ψυχή μας στη γή από την ενέργεια της αυταπάτης, πού ζει μέσα μας αλλά και μέσα στους άλλους. Με την προπατορική πτώση «ή ψυχή μας κυλίστηκε ταπεινωμένη στο χώμα», αποκτώντας από τότε ροπή προς καθετί το φθαρτό, «κόλλησαν στη γή τα σπλάχνα μας», δηλαδή ή πνευματική μας ύπαρξη, ή οποία δεν αποβλέπει πια στον ουρανό και στην αιωνιότητα.

Ας εκτελούμε πρόθυμα και φιλότιμα τα επίγεια διακονήματα και καθήκοντα μας, σαν να μάς τα έχει αναθέσει ό ίδιος ό Θεός, μην ξεχνώντας ότι τα μάτια Του ακατάπαυστα μάς παρακολουθούν και ότι κάποτε θα δώσουμε λόγο σ' Εκείνον για όλα όσα κάνουμε. Ας μην αχρηστεύουν, ας μη μολύνουν τα έργα μας αμαρτωλές προδιαθέσεις και εμπαθείς σκοποί! Με κάθε επίγειο έργο ας επιδιώκουμε την εύαρέστηση του Θεού, και τότε το επίγειο έργο θα γίνει επουράνιο. Δύο ας είναι οι κύριες και ουσιαστικές ασχολίες μας, ή διακονία του Θεού και ή προσπάθεια για την ένωση μ' Αυτόν Ή δεύτερη πραγματώνεται με την πρώτη, πού συνίσταται στην αδιάλειπτη μνήμη του Θεού και των εντολών Του και στην τήρηση αυτών των εντολών τόσο με την εμφανή όσο και με την αφανή διαγωγή μας.

Ό καπετάνιος οδηγεί το καράβι και σκέφτεται συνεχώς το λιμάνι, όπου θα ξεφορτώσει. 

Προσέχει να μην ξεφύγει από τη σωστή πορεία, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι, όπως στη στεριά ‘όλη ή θάλασσα είναι ένας απέραντος δρόμος. Κοιτάζει, λοιπόν, μια τον ουρανό και τον ήλιο, μια τον χάρτη και την πυξίδα με τη βοήθεια τους κατευθύνει το καράβι. Ούτε στη θάλασσα του βίου υπάρχουν δρόμοι. Τον άνθρωπο τον κατευθύνει ό νους του. Κανένας μας δεν γνωρίζει τί του επιφυλάσσει το μέλλον, ή επόμενη μέρα, ή επόμενη ώρα. Τα περισσότερα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και απροσδόκητα Τη μακροχρόνια γαλήνη τη διαδέχεται ξαφνικά μια φοβερή τρικυμία Ό χριστιανός πιστεύει πώς όλα όσα του συμβαίνουν προέρχονται από το θέλημα του Θεού. Έτσι, και την πιο μεγάλη φουρτούνα την αντιμετωπίζει με ειρήνη. Ή υποταγή του στο θειο θέλημα τον συμφιλιώνει με τις συμφορές. Τα μάτια του νου του είναι στραμμένα διαρκώς στον πνευματικό ουρανό, το Ευαγγέλιο, όπου σαν τον ήλιο φέγγει ή διδασκαλία του Χριστού. Συνάμα παρακολουθούν την καρδιά, τη συνείδηση, όλη τη δραστηριότητα, εξωτερική και εσωτερική, της ψυχής.

Ό νους μας, λοιπόν, σαν ακοίμητος καπετάνιος, ας είναι σταθερά στραμμένος προς την αιώνια μακαριότητα, ή λησμοσύνη της οποίας μάς οδηγεί στην αιώνια συμφορά. Ό νους μας ας συγκρατεί την καρδιά, ώστε αυτή να μην παρασύρεται από τα φθαρτά και μάταια, εγκαταλείποντας τα άφθαρτα και αιώνια, τα αληθινά και ουσιώδη. Ό νους μας ας ρίχνει συχνά τη ματιά του στη συνείδηση, σαν σε πυξίδα, και ας ακολουθεί την πορεία πού εκείνη του δείχνει. Ό νους μας, τέλος, ας μάς καθοδηγεί θεάρεστα σ' όλο το ταξίδι της ζωής, για να φτάσουμε με ασφάλεια στο λιμάνι της αιωνιότητας, έχοντας το πλοίο μας φορτωμένο με πνευματικούς θησαυρούς.

Ας μη φοβηθούμε τις τρικυμίες της θάλασσας του Ρίου. Τα άγρια κύματα της ανεβαίνουν ως τον ουρανό και κατεβαίνουν ως τον άδη, δεν μπορούν όμως να καταπιούν τον χριστιανό πού έχει ζωντανή πίστη. Ή πίστη ξυπνά τον Σωτήρα, πού κοιμάται στην πρύμνη -έτσι νομίζουν οι μαθητές Του, πού διαπλέουν τη θάλασσα τού βίου, όταν οι ίδιοι βυθίζονται στην αμέλεια. Ή πίστη, λοιπόν, κραυγάζει στον Σωτήρα με προσευχή φλογερή πού βγαίνει από καρδιά ταπεινή, από καρδιά πονεμένη και λυπημένη για την αμαρτωλότητα και την εμπάθεια της. Τού ζητάει βοήθεια Τού ζητάει τη σωτηρία. Και την παίρνει. Ό Κύριος τού σύμπαντος, μ' ένα πρόσταγμα του, ξαναφέρνει απόλυτη γαλήνη. Ή πίστη πού δοκιμάστηκε με τα κύματα και τούς άνεμους τού βίου, αισθάνεται πιο δυνατή, πιο ανδρεία, και ετοιμάζεται για νέους αγώνες.

Ας μην εφησυχάζουμε, όταν βλέπουμε τη θάλασσα τού βίου γαλήνια Ή γαλήνη αυτή είναι πρόσκαιρη και απατηλή. Ή θάλασσα είναι ευμετάβλητη. Ας μην είμαστε, λοιπόν, αμέριμνοι. Άλλωστε, το καράβι μπορεί να πέσει ξαφνικά σε ξέρα ή σε ύφαλο αόρατο, μόλις σκεπασμένο από τα νερά, και να πάθει μεγάλη ζημιά. Άλλοτε, πάλι, ένα φαινομενικά ακίνδυνο συννεφάκι αρχίζει ξαφνικά να βγάζει από τα σπλάχνα του άνεμους και αστραπόβροντα, ξεσηκώνοντας εναντίον μας τη θάλασσα.

Γεμάτη είναι ή ζωή μας από θλίψεις, δοκιμασίες, μεταλλαγές. Μας επιβουλεύεται ό νους μας. Μολονότι είναι ό οδηγός μας, συχνά ξεφεύγει από τον σωστό δρόμο και μας παρασύρει στην πλάνη. Μας επιβουλεύεται ή καρδιά μας, υποκύπτοντας στις δικές της παρορμήσεις και αθετώντας το θέλημα τού Θεού. Μας επιβουλεύεται ή αμαρτία, εκείνη πού φυτεύτηκε μέσα μας με την προπατορική πτώση και εκείνη πού ενεργεί πάνω μας διαμέσου των εξωτερικών πειρασμών.

 Μάς επιβουλεύεται ό κόσμος, πού είναι δούλος της ματαιότητας και της φθοράς και πού επιδιώκει να μάς παρασύρει όλους σ' αυτή τη δουλεία τόσο με την κολακεία όσο και με τον διωγμό. Μάς επιβουλεύονται οι αόρατοι εχθροί μας, τα πονηρά πνεύματα. 

Μάς επιβουλεύονται οι άνθρωποι πού είναι όργανα τους, συχνά οι ίδιοι οι φίλοι και οι συγγενείς μας. Γι` αυτό ό Κύριος μάς έδωσε εντολή να μένουμε άγρυπνοι, περιφρουρώντας τον εαυτό μας από την αμαρτία με την εργασία των αρετών, με τη μελέτη τού θείου λόγου, με την προσευχή, με την πίστη και την ταπείνωση.

Ποιά είναι τα «μεγάλα ζώα», πού ζουν στην απεραντοσύνη της θάλασσας τού βίου; Ούτε εγώ ούτε άλλος κανείς θα ήθελα να μοιάσουμε μ' αυτούς τούς γίγαντες της θάλασσας, πού μοναδική τους παρηγοριά έχουν τα σκοτεινά βάθη. Εκεί κινούνται, εκεί παραμένουν και από εκεί ανεβαίνουν ψηλότερα, στα ηλιοφώτιστα νερά, μόνο για να συντηρηθούν στη ζωή, θανατώνοντας και καταβροχθίζοντας αναρίθμητα άλλα θαλάσσια ζώα. Ύστερα χάνονται πάλι στα σκοτάδια της αβύσσου. Τα υγρά, άγρια μάτια τους δεν ανέχονται το φώς. Σαν κι αυτά, λοιπόν, είναι οι άνθρωποι οι ικανοί, οι μορφωμένοι, οι πλούσιοι, οι δυνατοί, αλλά, αλίμονο, δεμένοι ολόψυχα στη ματαιότητα και τη φθορά. Ή καρδιά και ή διάνοια τους είναι στραμμένες αποκλειστικά στην αναζήτηση επίγειας δόξας και επίγειας ηδονής. Βυθισμένοι στη σκοτεινή άβυσσο της θάλασσας τού βίου, κυνηγούν μόνο το πρόσκαιρο, το στιγμιαίο, το ουσιαστικά ανύπαρκτο.

«Περιφέρονται στους θαλάσσιους δρόμους», λέει ή Γραφή. Περίεργοι αυτοί οι δρόμοι! Τα Ίχνη τους εξαφανίζονται πίσω τους, έτσι πού οι περαστικοί δεν βρίσκουν κανένα σημάδι τους. Τέτοια είναι και ή εγκόσμια προκοπή: Δεν ξέρει τί θέλει. Όταν βρει αυτό πού επιθυμεί, λες και δεν το κατέχει ήδη, το ζητάει πάλι. Βαρύ, αφόρητο είναι για τούς ανθρώπους αυτού τού κόσμου το φώς της διδασκαλίας τού Χριστού. Φεύγουν μακριά του, στις σκοτεινές κι απρόσιτες αβύσσους: στον βιοτικό περισπασμό, στις ποικίλες μέριμνες, στις σαρκικές απολαύσεις. Μέσα στο πνευματικό σκοτάδι περνούν την επίγεια ζωή τους, χωρίς αιώνιο στόχο. Γι` αυτούς είναι πού λέει ή Γραφή: «Και ό άνθρωπος, ενώ ήταν τιμημένος (ως λογικό δημιούργημα τού Θεού), δεν το αντιλήφθηκε. Εξίσωσε τον εαυτό του με τα άλογα ζώα και έγινε όμοιος μ' αυτά». Άνθρωπος είναι εκείνος πού γνώρισε τον εαυτό του, είπε ό όσιος Ποιμήν ό Μέγας. Άνθρωπος είναι εκείνος πού γνώρισε την αξία του, την κατάσταση του, τον προορισμό του.

Τα «μικρά ζώα» της θάλασσας τού βίου είναι οι άνθρωποι πού δεν έχουν προικιστεί με ξεχωριστές ικανότητες, πού δεν έχουν ούτε πλούτο ούτε δύναμη, και μολαταύτα υπηρετούν τη ματαιότητα και την αμαρτία. Αυτά τα «ζώα» δεν έχουν τα μέσα για να διαπράξουν πολλά και μεγάλα κακουργήματα, εντούτοις, τυφλωμένα και οδηγημένα από την κακή τους προαίρεση, συμμετέχουν στις ανομίες των «μεγάλων ζώων» ενώ τα ίδια άνομούν και αμαρτάνουν ανάλογα με τις δυνάμεις και τα μέσα πού διαθέτουν.

Ό δράκοντας, «ό βασιλιάς όλων των ζώων της θάλασσας», «πού πλάστηκε από τον Θεό για να την εμπαίζει», είναι ό άγγελος πού έπεσε από τον ουρανό, ό διάβολος, και ονομάστηκε έτσι για την απροσμέτρητη κακία και πονηριά του. Ενεργεί όσο μπορεί πιο κρυφά και ύπουλα, ώστε τα τεχνάσματα του να μη γίνονται αντιληπτά και, επομένως, τα χτυπήματα του να είναι καίρια, θανατηφόρα. Οι δούλοι του δεν αισθάνονται τα σιδερένια δεσμά, με τα οποία τούς έχει δέσει, και την ολέθρια δουλεία τους την εγκωμιάζουν σαν απεριόριστη ελευθερία και υψίστη ευτυχία Οι πραγματικοί χριστιανοί, απεναντίας, όχι μόνο δεν αλυσοδένονται απ' αυτόν τον δράκοντα, αλλά και τον εμπαίζουν, βλέποντας τις παγίδες του με τον καθαρό τους νου και ποδοπατώντας τες με τη δύναμη της θείας χάριτος, πού σκεπάζει τις ψυχές τους.

Ας γίνουμε σαν τα πλοία πού διαπλέουν ομαλά τη θάλασσα. Ένα τμήμα τους, τα ύφαλα, βρίσκεται μέσα στο νερό, δεν είναι όμως ολοκληρωτικά βυθισμένα σ' αυτό, όπως τα ψάρια και τα υπόλοιπα θαλάσσια ζώα. Δεν είναι δυνατό, ναι, δεν είναι δυνατό να μη βραχεί καθόλου αυτός πού διαπλέει τη θάλασσα τού βίου...

Αδελφοί μου! Φίλοι μου! Στέκομαι μαζί σας στην ακτή και κοιτάζω τη θάλασσα, πού είναι χαρακωμένη με ποικιλόχρωμες γραμμές. Πίσω της βρίσκεται μια άλλη θάλασσα με πύρινους, χρυσούς τρούλους και ακίδες... Στο μεταξύ, στον ναό τού Θεού ψάλλετε ό μεγαλειώδης και πολυσήμαντος ύμνος: «Του βίου την θάλασσαν ύψουμένην καθορών των πειρασμών τω κλύδωνι, τώ εύδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σον Άνάγανε εκ φθοράς την ζωήν μου, Πολυέλεε».

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  B  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.