Γέροντας Αλύπιος -Απαντήσεις σε προβληματισμούς

Ομιλία του π. Γεώργιου Σχοινά στην συνάντηση νέων του Ιερό ναού Αγίου Δημητρίου Λουμπαδιάρη

Νέοι SOS.

Ομιλία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος, στην σύναξη νέων Αγίας Τριάδος (Ιερή Μητρόπολη Πειραιά) στις 11/02/12 με θέμα "Νέοι SOS".

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ.

ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΩΔΗΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ.

Αποκαλυπτικό Βίντεο από τη μεγάλη διάρρηξη στο Ταξιάρχη Μανταμάδου Λέσβου – Δηλώσεις του ιερέα

Κυριακή της Τυρινής Anthony (Bloom), Metropolitan of Sourozh

„Ας πάμε και εμείς προς αυτή τη Βασιλεία. Πρώτα, στην αρχή της, βρίσκεται ο σταυρός του Κυρίου και μετά θα συναντήσουμε την Ανάστασή Του. Ας πάμε, όπως το έκαναν οι φτωχοί και ζητιάνοι. Ας ξεχάσουμε όλα όσα μας διχάζουν: εχθρότητα, ανταγωνισμό, επιπολαιότητα και μίσος. Ας σκεφτούμε μόνο, πού πηγαίνουμε και μπροστά σε Ποιόν θα σταθούμε. Ας καταλάβουμε ότι το μόνο που χρειάζεται για να σταθούμε άξιοι μπροστά στον Κύριο, για να μπορεί να μας δεχτεί, είναι το να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, το να υποστηρίξουμε σ΄αυτό το δρόμο τον αδύνατο, να ενισχύσουμε τον ασθενή, να δώσουμε ελπίδα στον απελπισμένο, να βοηθήσουμε καθέναν να φτάσει στο τέρμα.“ – από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντωνίου Σούροζ (Μπλούμ) για τη Κυριακή της Τυρινής

Μερικές βδομάδες πριν διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο την παραβολή του Χριστού, του Σωτήρα, για κάποιον βασιλιά που είχε προσκαλέσει τους φίλους του στο γάμο του γιού του.

Όλοι αρνήθηκαν να ρθούν στο δείπνο την τελευταία στιγμή. Μερικοί, γιατί είχαν αγοράσει ένα κομμάτι γής, όπου ήθελαν να χτίσουν τη ζωή τους. Ήθελαν να το αποκτήσουν, να το κάνουν περιουσία τους. Πραγματικά, όμως,  έτσι έγιναν οι ίδιοι περιουσία της γής. Όπως το λέει κιόλας η Παλαιά Διαθήκη: „Από τη γη είσαι και στη γη θα γυρίσεις!“ Πριν πεθάνουν, αυτοί οι άνθρωποι κόλλησαν με την τέφρα, από την οποία τους είχε κάποτε ανακαλέσει η φιλεύσπλαχνη δύναμη του Κυρίου.

Άλλοι αρνήθηκαν την πρόσκληση στο γλέντι του γάμου, γιατί είχαν βρει άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν και τους φάνηκε ότι θα προλάβουν κατόπιν να μοιραστούν τη χαρά του φίλου, επειδή – όπως νόμιζαν – το να εκτελέσουν το δικό τους πράγμα στη γη και να το κάνουν σωστά και δημιουργικά και το να είναι χρήσιμοι, ήταν δυνατόν μόνο εκείνη τη στιγμή. Και παράτησαν μια φιλία χάριν ενός πρόσκαιρου πράγματος. Και ίσως αυτά τα πράγματα, όπως τους φάνηκαν, είχαν να κάνουν με αγάπη, μα επρόκειτο για την αγάπη στον εαυτό τους. Κάνανε κάτι για τον εαυτό τους, μα τίποτα για την αγάπη.

Κάποιος άλλος αρνήθηκε, γιατί είχε παντρευτεί και η ψυχή του ήταν τώρα γεμάτη με χαρά και δεν βρήκε μέσα της καμία δυνατότητα για να μοιραστεί και τη χαρά ενός άλλου.

Και όλοι οι προσκαλεσμένοι απόμειναν έξω από το γλέντι, γιατί επέλεξαν τη γη. Ήθελαν να την αποκτήσουν, προτίμησαν μια δημιουργική δραστηριότητα, μια επίγεια χαρά και αρνήθηκαν να προχωρήσουν, να ξεχάσουν τον εαυτό τους και να πάνε εκεί όπου τους ζητήθηκε να ρθούν, όπου τους ικετεύτηκαν να ρθούν, ώστε η χαρά ενός άλλου μπορεί να είναι τέλεια και να ξεχειλίσει. ...            

 Και θύμωσε ο βασιλιάς και αποφάσισε να μην τους αποκλείσει από το γλέντι. Μα στο γάμο δεν ήταν κανείς και χαρά υπήρξε πολλή, ετοιμασμένη για τους προσκεκλημένους. Μα ποιός θέλει να μοιραστεί τη χαρά μαζί του? Και έτσι έστειλε τους υπηρέτες του στους δρόμους και στα σοκάκια για να μαζέψουν πίσω και κάτω από τους φράκτες φτωχούς, κουτσούς, τυφλούς και πλανόδιους για να ρθούν εκείνοι να μοιραστούν τη χαρά του. Και ήρθαν. Γεμάτοι έκπληξη. Και με ευσέβεια και φόβο πλησίασαν στο παλάτι του βασιλιά. Πώς έπρεπε να μπουν μέσα? Η ζωή είχε κατακουρελιάσει τα ρούχα τους, τα σανδάλια τους ήταν χαλασμένα και το κορμί τους βρώμικο. Πώς μπορούσανε να μπούνε έτσι στο παλάτι του βασιλιά?

Και έτσι πήγαν. Και αυτοί που μάλλον στη φτώχεια τους συχνά μάλωναν, είχαν καυγάδες μεταξύ τους για ένα κομμάτι ψωμί ή για ένα νόμισμα που τους είχε πετάξει ένας διαβάτης, αυτοί που τσακώνονταν για μια ζεστή γωνιά ή για έναν προστατευτικό τοίχο, τώρα όλοι έγιναν σιωπηλοί. Όλοι πήγαιναν μαζί και δεν σκέφτονταν πια τις διαφωνίες τους, την εχθρότητά τους, τον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Πήγαιναν και σκέφτονταν μόνο ένα: Πώς θα σταθώ, πώς θα σταθούμε μπροστά στο βασιλιά? Εγώ, στα κουρέλια, σχισμένα από τη ζωή, εγώ ρυπασμένος στην ψυχή και στο σώμα. Πώς θα σταθώ μπροστά Του? Και κανείς δεν σκεφτόταν πια να σπρώξει έναν άλλο από το δρόμο για να πάρει την θέση του και να είναι ο πρώτος. Καθένας, μάλλον, αναλογιζόταν, πώς μπορεί να μπει ως τελευταίος, για να μην τον προσέξει κανείς και να τον ευσπλαχνιστεί ο βασιλιάς.

Έτσι και εμείς - τώρα ξεκινάμε το δρόμο προς τη Βασιλεία του Ουρανού. Εκείνοι που κόλλησαν με όλη τη ψυχή τους στη γη, εκείνοι που θεωρούν τα επίγεια πράγματά τους πιο σημαντικά από την αιωνιότητα και την αγάπη, εκείνοι που θέλουν να κρατήσουν τη χαρά για τον εαυτό τους, που δεν ενδιαφέρονται για τη χαρά ενός άλλου, εκείνοι που δεν σκέφτονται να πάνε στη Βασιλεία του Ουρανού. Και ο Κύριος καλεί όλους που, είτε έτσι είτε αλλιώς -  είτε από σοφία είτε από ανοησία - έχουν καταλάβει ότι – αν και η γη είναι πλούσια, αν και είναι πολύτιμο να δημιουργεί κανείς κάτι στη γη, αν και θαυμάσιες και όμορφες είναι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων – το παν λάμπει και σπινθηροβολεί μόνο επειδή μέσα του αρχίζει η αιωνιότητα, και ότι η γη είναι τόσο όμορφη, όπως είναι, επειδή είναι προορισμένη να μεταμορφωθεί σε μια καινούργια γη, στη Βασιλεία του Ουρανού. Έτσι καλεί και εμάς που μαζευτήκαμε εδώ, και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους παντού στη γη, και στη δική μας Ρωσία, που την αγαπάνε, που θέλουν να της δώσουν όλες τους δυνάμεις για τη δόξα της, για να γίνει ένας τόπος ευτυχίας και ειρήνης και χαράς για όλους.  Μα όλοι εμείς το  ξέρουμε ότι πίσω από την επίγεια χαρά σηκώνεται η αυγή της αιώνιας ζωής, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος και έτσι αγίασε τα πάντα στη γη, μα εμάς, τους ανθρώπους έχει καλέσει στη δική Του αιώνια, θαυμάσια βασιλεία.

Ας πάμε γι΄ αυτό και εμείς προς αυτή τη Βασιλεία. Πρώτα, στην αρχή της, βρίσκεται ο σταυρός του Κυρίου και μετά θα συναντήσουμε την Ανάστασή Του. Ας πάμε, όπως το έκαναν οι φτωχοί και ζητιάνοι. Ας ξεχάσουμε όλα όσα μας διχάζουν: εχθρότητα, ανταγωνισμό, επιπολαιότητα και μίσος. Ας σκεφτούμε μόνο, πού πηγαίνουμε και μπροστά σε Ποιόν θα σταθούμε. Ας καταλάβουμε ότι το μόνο που χρειάζεται για να σταθούμε άξιοι μπροστά στον Κύριο, για να μπορεί να μας δεχτεί, είναι το να δεχτούμε και να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη, το να υποστηρίξουμε σ΄ αυτό το δρόμο τον αδύνατο, να ενισχύσουμε τον ασθενή, να δώσουμε ελπίδα στον απελπισμένο, να βοηθήσουμε καθέναν να φτάσει στο τέρμα.

Σήμερα ξεκινάμε τη Σαρακοστή. Αυτή, ως δρόμος, μας οδηγεί προς την Μεγάλη βδομάδα, όταν ο Σωτήρ θα επιτελεί την ανάκτησή μας και θα ανοίγει μπροστά μας τις πόρτες της αιωνιότητας. Ας πάμε σ΄αυτό το δρόμο μαζί και ας φτάσουμε μαζί. Και τότε θα είναι χαρά παντού! Θα χαρεί ο Κύριος, θα χαρεί η Θεοτόκος, θα χαρούν οι άγγελοι προστάτες μας, θα χαρούν οι άγιοι που έχουν περάσει τον ίδιο δρόμο. Μα τί χαρά θα έχουν όλοι οι φτωχοί και  δυστυχισμένοι και τί χαρά θα έχουμε εμείς, όταν όλοι θα μπούμε μέσα στην ευσπλαχνία, στην τρυφερότητα, στην αγάπη και στη νίκη της Βασιλείας του Ουρανού!

 Αμήν  4.3.1979

O κατά σάρκα αδερφός του π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου Πολυνείκης μιλά για πρώτη φορά για άγνωστες πτυχές της ζωής του γέροντα.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ.

Το 1833 κλήθηκα στη Μονή τού Αγίου Σεργίου και έγινα ηγούμενος της. Αφιλόξενα με δέχτηκε ή μονή: Την πρώτη χρονιά με χτύπησε μια πολύ σοβαρή αρρώστια, την επόμενη χρονιά μια άλλη και την τρίτη χρονιά μια τρίτη. Μου στέρησαν ότι είχε απομείνει από τη φτωχική μου υγεία και δύναμη. Καταβλήθηκα. Υπέφερα διαρκώς. Και σαν να μην έφταναν αυτά ό φθόνος, ή κακολογία και ή διαβολή ξεσηκώθηκαν εναντίον μου και κόχλαζαν. Δέχτηκα σκληρές, αλλεπάλληλες και εξευτελιστικές τιμωρίες, δίχως δίκη, δίχως καμιά ανάκριση, σαν άλογο ζώο, σαν αναίσθητο άγαλμα. Έβλεπα τούς εχθρούς να αφρίζουν από αδυσώπητη μοχθηρότητα, διψώντας την καταστροφή μου. Έδώ, ωστόσο, ό σπλαχνικός Κύριος με αξίωσε να γευθώ χαρά και ψυχική ειρήνη πού δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια. 

Εδώ με αξίωσε να γευθώ πνευματική αγάπη και γλυκύτητα, όταν δεχόμουνα την επίθεση εχθρού πού ζητούσε το κεφάλι μου, και μ' έκανε να βλέπω το πρόσωπο εκείνου τού εχθρού σαν πρόσωπο φωτεινού αγγέλου. Εδώ έμαθα εμπειρικά το μυστικό νόημα της σιωπής τού Χριστού μπροστά στον Πιλάτο και τούς αρχιερείς των Ιουδαίων Τί ευτυχία να γίνεσαι θυσία όπως ό Ιησούς! Η μάλλον, τί ευτυχία να σταυρώνεσαι κι εσύ δίπλα στον Σωτήρα όπως ό μακάριος ληστής, και μαζί μ' αυτόν να ομολογείς εγκάρδια: «Δίκαια τιμωρούμαι για όσα έκανα... Θυμήσου με, Κύριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου».

Βρίσκομαι στην ηλικία των σαράντα χρόνων και είμαι ήδη εξουθενωμένος από τις αρρώστιες και ταλαιπωρημένος από πολλές θλίψεις. Νιώθω ανίκανος για οποιαδήποτε δραστηριότητα καθώς οι σωματικές μου δυνάμεις με έχουν εγκαταλείψει. Τί θ' απογίνω; Δεν βλέπω μπροστά μου άνθρωπο, τού οποίου τη θέση θα επιθυμούσα και θα ζήλευα. Είμαι αμαρτωλός. Μου αξίζουν τιμωρίες πρόσκαιρες και αιώνιες. Αλλά δεν ζηλεύω κανέναν άνθρωπο. Αναλογίζομαι τις αμαρτίες μου και νιώθω φρίκη. Αλλά και για τους πιο μεγάλους αμαρτωλούς υπάρχει ό Λυτρωτής!

Άρχοντες της γής, ποιμένες της Εκκλησίας, πατέρες και αδελφοί! Είμαι πια ανίκανος να σας υπηρετήσω! Ποιάν υπηρεσία μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος αλυσοδεμένος με αρρώστιες, καθηλωμένος στο κρεβάτι, κλεισμένος στο κελί του; Πετάξτε με, πετάξτε με έξω σαν άχρηστο δούλο, πού δεν αποτελεί για σάς παρά μόνο ένα βάρος! Δεν θα σάς ενοχλήσω με καμιάν απαίτηση, δεν θα σάς ζητήσω καμιά φροντίδα. Δεν μου χρειάζεται κήπος με πλούσια σκιά κι ευωδιαστά λουλούδια Δεν μου χρειάζονται υπηρέτες. Για την αγάπη του Χριστού θα με διακονήσει ένας ταπεινός μοναχός. Κάποιος φιλόχριστος άνθρωπος θα μου παρέχει τροφή και ενδύματα. Δεν μου χρειάζονται άνετα καταλύματα.

 Δεν μου χρειάζονται απολαύσεις και διασκεδάσεις εγκόσμιες. Αφήστε με να φύγω, αφήστε με να φύγω! Είμαι άρρωστος, ανίκανος για οτιδήποτε. Θα βρω ένα κατάλυμα άγνωστο, ερημικό και ήσυχο, μακριά από τον θόρυβο της πρωτεύουσας, μακριά από πόλεις και χωριά. Εκεί, στη μόνωση, θα κλαίω τις υπόλοιπες μέρες μου, ώσπου να τοποθετηθώ στον τάφο. Ή ασθενική φύση μου κάνει την ησυχία της έρημου απαραίτητη για μένα. Μήπως θέλετε να μάθετε αν στην ψυχή μου υπάρχει καμιά κρυφή επιθυμία; Θα Ικανοποιήσω την περιέργεια σας: Είμαι αμαρτωλός. Διψώ για μετάνοια.

Αφήνω τούς ανθρώπους. Είναι τυφλά όργανα στο παντοδύναμο χέρι της πρόνοιας του Θεού. Δεν εκτελούν παρά μόνο ότι Εκείνος προστάζει ή επιτρέπει. Φεύγοντας, θα ήθελα να εκπληρώσω το χρέος της αγάπης και του σεβασμού προς τον πλησίον, χρέος πού τόσο ευχαριστεί και γλυκαίνει την καρδιά οποίου το ξεπληρώνει. Ό κόσμος, παραδομένος καθώς είναι στη ματαιότητα του, στις μέριμνες του, στις απολαύσεις του και στις επιτυχίες του, δεν θα δώσει σημασία στα λόγια μου. 

Για τον κόσμο είναι παράξενη και ακατανόητη ή φωνή μιας ψυχής πού νιώθει την ανάγκη για μετάνοια και ησυχία.

Ακατάληπτε, παντοδύναμε, πανάγαθε, πάνσοφε Θεέ και Κύριε μου, Πλάστη και Σωτήρα μου! Με δάκρυα στέκομαι μπροστά Σου. Δεν είμαι παρά σκόνη τιποτένια. Με κάλεσες Εσύ στην ύπαρξη και την αυτοσυνειδησία Αξιώθηκα να σκέφτομαι και να επιθυμώ. Βλέπεις την καρδιά μου, βλέπεις τα κρυμμένα στα βάθη της λόγια, πού σκοπεύω να εκφράσω με τον νου και τα χείλη μου. Γνωρίζεις τί επιθυμώ πριν Σου το ζητήσω. Έχεις ήδη αποφασίσει αν θα εκπληρώσεις ή θα απορρίψεις το αίτημα μου. Άλλα μου έχεις χαρίσει το αυτεξούσιο. Γι' αυτό τολμώ να φέρω μπροστά Σου, να διατυπώσω μπροστά Σου την επιθυμία της άθλιας, της τσακισμένης, της ανοιχτής καρδιάς μου. Βέβαια, ούτε στην καρδιά μου να δώσεις προσοχή, ούτε τα λόγια της προσευχής μου να λογαριάσεις, ούτε το θέλημα μου να κάνεις. Κάνε εκείνο πού είναι ευάρεστο σ' Εσένα, κάνε εκείνο πού το πανάγιο και πάνσοφο θέλημα Σου επιλέγει και ορίζει για μένα. Θα εκφράσω, ωστόσο, την επιθυμία της καρδιάς μου. 

Θα εκφράσω με λόγια την επιδίωξη του αυτεξουσίου μου: Άνοιξε μου την πύλη της μετάνοιας, Φιλάνθρωπε! Άσωτα πέρασα τη ζωή μου. Έφτασα στην ενδέκατη ώρα. Όλες μου οι δυνάμεις εξαντλήθηκαν. Δεν μπορώ να εκτελώ τις εντολές του εξασθενημένου σώματος μου, δεν μπορώ πια να το διακονώ. Αξίωσε με να Σου προσφέρω έστω τη μετάνοια, για να μη φύγω από το ξενοδοχείο του κόσμου τούτου δίχως ελπίδα σωτηρίας. Βλέπεις την αδυναμία μου, την αδυναμία τόσο της ψυχής όσο και του σώματος μου. Δεν μπορώ ν' αντιμετωπίσω τα πάθη και τούς πειρασμούς. Οδήγησε με μακριά, στη μόνωση και την ησυχία Εκεί θα μπορέσω να βυθιστώ ολόκληρος, και με τον νου και με την καρδιά και με το σώμα, στη μετάνοια...

Διψώ για μετάνοια!... Σπλαχνικέ Κύριε, σβήσε την άσβεστη δίψα πού με κατακαίει! Χάρισε μου μετάνοια! Αναρίθμητες είναι οι ευεργεσίες πού μου έχεις κάνει-ολοκλήρωσε τες και συμπλήρωσε τες με το χάρισμα της μετάνοιας! Πανάγιε Κύριε, μη μου στερήσεις αυτό το δώρο, για το όποιο, μέσα στην άλογία μου, τόσα χρόνια Σε ικετεύω δίχως επίγνωση, δίχως να ξέρω τί ζητώ, δίχως να ξέρω αν είμαι Ικανός να το δεχθώ, δίχως να ξέρω αν, αφού το πάρω, θα μπορέσω να το φυλάξω.

Ένας δούλος Σου, αγιασμένος και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, είπε: «Μακριά από την ησυχία δεν μπορεί να πραγματωθεί τέλεια μετάνοια». Αυτός ό λόγος συντάραξε την αμαρτωλή ψυχή μου, χαράχτηκε στη μνήμη μου και, κάθε φορά πού τον φέρνω στον νου μου, με τρυπά σαν ξίφος. Μη βλέποντας μέσα μου μετάνοια, πέφτω σε αμηχανία. Πιέζω τον εαυτό μου να μετανοήσει, αλλά βρίσκω αθέλητα μπροστά μου μέριμνες και φροντίδες. Αυτές μου αρπάζουν τη μετάνοια. Δεν μπορώ να τη συγκρατήσω μέσα στους πειρασμούς και τη σύγχυση. Έτσι φεύγει, γλιστρά μακριά μου, μ' αφήνει στο κενό, δίχως ελπίδα.

Πολυέλεε Κύριε! Χάρισε μου τη μετάνοια πού ασφαλίζεται με την ησυχία. Χάρισε μου μετάνοια διαρκή, μετάνοια εξαγνιστική της ψυχής και του σώματος. Χάρισε μου μετάνοια σαν κι εκείνη πού είχαν όλοι όσοι κλήθηκαν κοντά Σου, όλοι όσων τα ονόματα είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής, όλοι όσοι αξιώθηκαν αιώνια να βλέπουν τη δόξα Σου και αιώνια να δοξολογούν το έλεος Σου. Το χάρισμα της μετάνοιας είναι για μένα πιο πολύτιμο και πιο ποθητό από τούς θησαυρούς όλου του κόσμου. Αφού καθαριστώ με τη μετάνοια, θα διακρίνω το Άγιο θέλημα Σου, θα βρω τον αλάθευτο δρόμο πού οδηγεί σ' Εσένα Κι αυτό θα το διακηρύξω τότε στους αδελφούς μου!

Φίλοι μου πιστοί, φίλοι πού δεθήκατε μαζί μου με τα δεσμά της χριστιανικής αγάπης, μη θρηνήσετε για μένα, μη λυπηθείτε για την αναχώρηση μου. Αναχωρώ σωματικά, για να σας πλησιάσω περισσότερο πνευματικά. Φαινομενικά με χάνετε, στην πραγματικότητα όμως με κερδίζετε. 

Εμπιστευθείτε με στη μετάνοια Αυτή θα με ξαναφέρει κοντά σας εξαγνισμένο και φωτισμένο. Και τότε θα σας μεταδώσω λόγο σωτηρίας, λόγο Θεού.

Άνοιξε μου την πύλη της μετάνοιας, φιλάνθρωπε Κύριε! Χάρισε σωτηρία αιώνια σ' έμενα και σ' όλους τούς φίλους μου, πού με αγάπησαν στο όνομα Σου.

Είθε όλοι μας με χαρά και ευφροσύνη ανέκφραστη να δοξάζουμε στην ατελεύτητη μακαριότητα τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα και τρισυπόστατο Θεό, πού έδειξε στους ανθρώπους την αγάπη Του, την ευσπλαχνία Του, την υπέρτατη δόξα Του, την υπέρτατη σοφία Του! Αμήν.

7 Ιανουαρίου 1847

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ- ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ.

Η ιεροτελεστία της συγχώρεσης.. ΟΠΤΙΝΑ 2012. Прощеное воскресенье в Оптиной Пустыни, 2012 г.

Οι άθεοι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι από το φως και το δρόμο του σατανά από το δρόμο του Χριστού

Αδερφοί μου, εσείς είστε ή εκκλησία του Θεού. Γνωρίζετε πώς εσείς είστε κάτι ιερό για το Θεό; Γνωρίζετε πώς τα σώματα σας είναι οι ναοί του Αγίου Πνεύματος; Γνωρίζετε πώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας, άλλα στο Θεό; Γνωρίζετε πώς σάς περιμένει ό ουράνιος Πατέρας να σάς φέρει στον αιώνιο και χωρίς σύνορα ναό;

Εάν αυτό το γνωρίζετε, πρέπει να προσέχετε την κάθε ρυπαρότητα, το κάθε στίγμα στις πράξεις σας, στις επιθυμίες σας, στις σκέψεις σας.

Πρέπει να ζείτε με το φόβο της κρίσης του Θεού και να συμπεριφέρεστε σαν να ζείτε στο ιερό βήμα του ναού του Αληθινού και Ζωοποιού Θεού.

Όταν λέω πώς είστε ναός του Αγίου Πνεύματος, δεν το λέω εγώ, άλλα ό Απόστολος του Θεού. Εγώ μ' αυτό τον τρόπο επισημαίνω και τονίζω ποιά είναι ή προσωπικότητα του καθενός σας. Και όταν σας ονομάζω Εκκλησία του Θεού, δεν σας ονομάζω εγώ, άλλα ό Απόστολος του Θεού. Με αυτό τον τρόπο επισημαίνω πώς είστε τα μέλη της Εκκλησίας του Θεού, ή οικογένεια του Θεού. Δηλαδή και σαν πρόσωπα και σαν μέλη της Εκκλησίας, εσείς ανήκετε στο Θεό. Και σαν πρόσωπα και σαν μέλη της Εκκλησίας εσείς και στις δύο περιπτώσεις είστε κάτι ιερό για το Θεό.

Μ' αυτό τον τρόπο απαντώνται και δύο ερωτήσεις στις όποιες ό ειδωλολατρικός κόσμος με τίποτε δεν μπόρεσε να απαντήσει. Ούτε και ή Ευρώπη δεν τις απάντησε και εξαιτίας αυτών των ερωτήσεων βυθίστηκε σε ποτάμια αίματος. Ή πρώτη ερώτηση έχει σχέση με την προσωπικότητα και ή δεύτερη ερώτηση έχει σχέση με την κοινωνία, δηλαδή με άλλα λόγια μιλάμε για τον ατομικισμό και για τον σοσιαλισμό.

Κάποτε υπερίσχυε ό ατομικισμός, κάποτε υπερίσχυε ό σοσιαλισμός. Υπήρξαν φωνές πού έλεγαν: Ας βυθιστεί ή προσωπικότητα για να υπάρξει ή κοινωνία! Άλλες φωνές έλεγαν: Ας βυθιστεί ή κοινωνία για να υπάρξει ή προσωπικότητα. Και τα δύο ποτέ δεν μπόρεσαν να συνυπάρξουν αρμονικά. Ξέρετε γιατί; Γιατί χάθηκε κάθε τί το ιερό.

Απογυμνώθηκε ό άνθρωπος από κάθε τί θεϊκό. Ή κοινωνία επίσης έχασε κάθε τί θεϊκό πού είχε και έτσι όλα άρχισαν χυδαία να οδηγούνται σε χυδαίους δρόμους, σε χυδαίους στόχους. Ούτε ό άνθρωπος είχε εντιμότητα απέναντι στην κοινωνία ούτε ή κοινωνία απέναντι στους ανθρώπους. Ή προσωπικότητα έπαψε να θεωρείται πώς είναι ό ιερός ναός του Αγίου Πνεύματος και ή κοινωνία έπαψε να θεωρείται πώς είναι ή Άγια Εκκλησία δηλαδή ή άγια κοινωνία ή καλύτερα ή οικογένεια του Θεού.

Μόλις οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από το Θεό, φανερώθηκε ό σατανάς στον αγωνιστικό χώρο για να εξαγριώσει τούς ατομικιστές εναντίον των σοσιαλιστών. Έτσι και ό ατομικισμός και ό σοσιαλισμός αποτελούν θηριώδεις ονομασίες της σατανιστικής ανθρωπότητας.

Ό ατομικισμός και ό σοσιαλισμός πού πήρανε τη θέση των παλαιότερων ονομασιών του άνθρωπου. Του άνθρωπου ως ναού του Αγίου Πνεύματος και της κοινωνίας ως Εκκλησίας του Θεού.

Εμείς οι Χριστιανοί λέμε όπως και ό Απόστολος του Θεού πώς το πρόσωπο του άνθρωπου είναι ό ναός του Αγίου Πνεύματος, και για την κοινωνία λέμε πώς είναι ή Εκκλησία του Θεού. Και τα δύο είναι ιερά και άγια. Και τα δύο είναι ιδιοκτησία του Θεού. Ναι, είναι καλό και πρέπει κανείς να σέβεται και τα δύο, δηλαδή τον χριστιανό όπως τον ίδιο τον Χριστό και την κοινωνία των χριστιανών σαν τη σύναξη θεών. Ή πατρότητα του Θεού κάνει τούς ανθρώπους τέκνα του Θεού, όσον άφορα τη σχέση του άνθρωπου με το Θεό, και όσον άφορα τη σχέση του άνθρωπου με τούς άλλους ανθρώπους κάνει τούς ανθρώπους αδέλφια.

Στο ναό του Αγίου Πνεύματος κυβερνά το Άγιο Πνεύμα, πού σημαίνει πώς κυβερνά έμενα και εσένα και τούς συγγενείς μου και τούς συγγενείς σου και όλους μας πού είμαστε βαπτισμένοι και είμαστε ναοί του Αγίου Πνεύματος. Μ' Αυτό αναπνέουμε και ζούμε. Μ' Αυτό αγιαζόμαστε, γινόμαστε ένα σώμα, όχι βιολογικό και φυσικό σώμα αλλά σώμα του Χριστού.

Όταν όλους μας κυβερνά το Άγιο Πνεύμα, τότε σημαίνει πώς το Άγιο Πνεύμα κυβερνά και την ένωση όλων μας δηλαδή την Εκκλησία του Θεού. Και όταν το ίδιο Άγιο Πνεύμα κυβερνά πολλούς, χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια ανθρώπους, τότε όλοι είναι σαν ένας μόνον άνθρωπος.

 Το Πνεύμα του Κυρίου γίνεται και ενικός και πληθυντικός αριθμός. Όπως όταν ένας άνθρωπος πού προσέχει και αγαπάει όλους αρχίζει να μην είναι μόνον ένας άλλα πολλοί. Τότε ό ενικός γίνεται και πληθυντικός αριθμός. Όλα αυτά συμβαίνουν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και με την αγάπη.

Έτσι ό Θεός, πού φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, έλυσε κατά τρόπο τέλειο αυτά τα δύο βασανιστικά ζητήματα, τα όποια οι άνθρωποι από μόνοι τους ποτέ δεν μπόρεσαν, ούτε θα μπορέσουνε να λύσουν. Όλα τα μυαλά των ανθρώπων δεν μπορούν να φέρουν βροχή, όταν είναι απαραίτητη για το όργωμα της γης και για τη σπορά άλλα μόνο, όταν ό Θεός στείλει από ψηλά τη βροχή τότε όλα λύνονται καλά.

Έτσι και ή ερώτηση για την αξία και την ελευθερία του προσώπου και ή ερώτηση για την κοινωνία, δεν μπορούν να απαντηθούν χωρίς την ουράνια βοήθεια. Πρέπει να έλθει στους ανθρώπους κάτι από τον ουρανό, όπως ή βροχή πέφτει στο στεγνό χώμα. 

Και αυτό από τον ουρανό δεν είναι οτιδήποτε άλλα είναι ή παναγία υπόσταση της Αγίας Τριάδας, το Άγιο Πνεύμα. Όταν Αυτό έρχεται από τον ουρανό, μετατρέπει τα πήλινα ανθρώπινα σώματα σε ναούς του Θεού. Ενώνει όλους αυτούς τούς ναούς στην άγια Εκκλησία του Θεού και τότε το ανθρώπινο χέρι δεν πρέπει ούτε να προσθέσει ούτε να αφαιρέσει κάτι. Το ανθρώπινο χέρι και το ανθρώπινο μυαλό μπορεί μόνο να γκρεμίσει εκείνο πού ό Θεός έχτισε. 

Αυτό έγινε στην Ευρώπη και εξαιτίας αυτού ήρθε ή ομίχλη, ή σύγχυση, ή εξέγερση, ή επανάσταση, ό πόλεμος, ή καταστροφή. Και όλα αυτά συνέβησαν, επειδή οι άθεοι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι από το φώς και το δρόμο του σατανά από το δρόμο του Χριστού. Έτσι καταστράφηκαν. Απογυμνώνοντας τον εαυτό τους από κάθε τί ιερό και ξεφυσώντας από μέσα τους το Άγιο Πνεύμα κατάντησαν περίγελως στους δαίμονες και στα ζώα. Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Ό Κύριος χτυπάει το λαό μας, για να τον καθαρίσει από τις ξένες κάμπιες.

Παραπονέθηκε ό Κύριος για τον εκλεκτό λαό Του λέγοντας: Τούς χτυπώ άλλα δεν τους πονάει.

Χτύπησε ό Κύριος την Ευρώπη στον αιώνα μας με δύο πολέμους και δεν γνωρίζουμε αν την πόνεσε. Χτύπησε ό Κύριος τη χώρα μας και στους δύο παγκόσμιους πολέμους πιο βαριά από κάθε άλλη χώρα. Πόνεσε ό λαός μας; Πόνεσε και κατάλαβε πώς τον χτύπησε ό Κύριος, λόγω των αμαρτιών του. Έτσι κατάλαβε πώς είναι καλό να αλλάξει, να εξαγνιστεί, να ισιώσει. Τί σημαίνει ισιώνω; Ισιώνει εκείνος πού στράβωσε, κύρτωσε. Ή Δύση ολόκληρη είναι κυρτωμένη σαν εκείνη την συγκύπτουσα γυναίκα, πού για δεκαοκτώ χρόνια περπατούσε έχοντας το κεφάλι της στα γόνατα.

Ό λαός μας στην αρχή κοίταζε την Ευρώπη με τρόμο και λύπη, άλλα στη συνέχεια συνήθισε την περηφάνια της και μετά και ό ίδιος καμπούριασε. Στην αρχή οι Σέρβοι έλεγαν: Δεν πρέπει να είμαστε απλοί Βαλκάνιοι, άλλα να είμαστε σύγχρονοι, να παρακολουθούμε τη μόδα και την Ευρώπη.

Πρέπει να κυρτώσουμε, να καμπουριάσουμε... υπάρχει στο καμπούριασμα μία ομορφιά πού δεν μπορούν να την δουν οι απλοί Βαλκάνιοι... Έτσι σκεφτόταν ό σερβικός λαός και λησμόνησε τον ηρωισμό του, ξέχασε πώς δοξάστηκε ακριβώς για το λόγο ότι στεκόταν όρθιος, ξέχασε πώς δοξάστηκε, επειδή για πεντακόσια χρόνια δεν έσκυψε το κεφάλι του στους Τούρκους. Όταν όμως ελευθερώθηκε από τούς Ασιάτες, σε πενήντα χρόνια κύρτωσε υπό την επιρροή της Ευρώπης, τόσο πού ούτε τα παιδιά αναγνώριζαν τούς παππούδες τους, ούτε οι παππούδες τα εγγόνια τους. Όλα αυτά τα είδε το μάτι του Κυρίου και γι' αυτό το λόγο το χέρι Του μας χτύπησε βαριά για να εγκαταλείψουμε το λανθασμένο δρόμο πού πήραμε.

Εμείς όμως δεν τον εγκαταλείψαμε. Τόσο στραβώσαμε, κυρτώσαμε τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, πού θα μπορούσαμε να σπάσουμε τη μέση μας παρά να σταθούμε όρθιοι.

Άλλα, δεν κύρτωσαν και δεν καμπούριασαν όλοι οι Σέρβοι, υπήρχαν και πολλοί πού έμειναν όρθιοι και αυτοί με απορία αναρωτιόντουσαν:

Τί είναι ή Ευρώπη; Γιατί μας προσέλκυσε τόσο; Για ποιό λόγο ή Δύση έγινε πιο ελκυστική από την Ανατολή; Τί θα γίνει στη συνέχεια; Θα γίνει ή Ευρώπη ή δεύτερη Ιεριχώ; Το πρώτο παιδί της Ευρώπης είναι ό πάπας και το δεύτερο παιδί της είναι ό άθεος. Έχουν πει για την παλιά Ιεριχώ: «Με τον θάνατο του πρωτοτόκου παιδιού του θα τον θεμελιώσει και με τον θάνατο του νεωτέρου παιδιού του θα ανεγείρει τις πύλες της» (Ιησούς του Ναυή 6, 26).

Τί είναι ή Ευρώπη; Αίρεση; Είναι αίρεση. Αρχικά ήταν παπική αίρεση, στη συνέχεια λουθηρανική αίρεση και μετά καλβινική αίρεση... Το τέλος αυτών των αιρέσεων είναι ό αθεϊσμός, δηλαδή οι ευρωπαίοι άθεοι πού δεν υπήρχαν ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δηλαδή ό πρώτος γιός είναι αιρετικός και ό δεύτερος γιός είναι άθεος. Πώς μπορεί μία τέτοια πόλη να επιβιώσει; Πώς μπορεί να είναι καλό παράδειγμα ή νέα Ιεριχώ; Σε κανένα δεν μπορεί να είναι παράδειγμα, παρά μόνο στους ανόητους. Πώς βρέθηκαν ανάμεσα στους ανόητους και οι Σέρβοι; Αυτή είναι μία ερώτηση στην οποία είναι δύσκολο να βρούμε απάντηση. Υπάρχουν τρεις δυνατές απαντήσεις.

Ή πρώτη απάντηση είναι, επειδή τα τέκνα της Σερβίας πήγαιναν για σπουδές στη Δύση. Μαθαίνοντας να πίνουν από ψεύτικα ποτήρια μίσησαν τις διάφανες πηγές της πατρίδας τους. Ή δεύτερη απάντηση είναι, επειδή τα τέκνα της Σερβίας άρχισαν να παντρεύονται ξένες γυναίκες. Ή τρίτη απάντηση είναι, επειδή τα μορφωμένα τέκνα των Σέρβων απομακρύνθηκαν από τούς πατέρες τους και τούς μίσησαν λόγω της πίστης τους. Αυτά τα τρία δηλητήρια, δηλητηρίασαν τη δική μας προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και δημόσια ζωή.

Όπως ό οικοδεσπότης χτυπάει τα δέντρα δυνατά για να πέσουν τα φύλλα και σπάει τα κλαδιά για να πέσουν οι κάμπιες από το δέντρα, έτσι και ό Οικοδεσπότης του κόσμου. Ό Κύριος χτυπάει το λαό μας, για να τον καθαρίσει από τις ξένες κάμπιες.

Ή Ευρώπη είναι αίρεση. Ή χριστιανική αίρεση είναι χειρότερη από την ειδωλολατρία. Επειδή ή εμπειρία επιβεβαίωσε πώς είναι πιο εύκολο να πάρουμε με το μέρος του Χριστού τούς ειδωλολάτρες παρά τούς αιρετικούς. Μέχρι τη στιγμή πού εμείς θα ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι δεν είναι καλό να έχουμε τούς αιρετικούς για παράδειγμα.

Ή αποστολή των ορθόδοξων λαών δεν είναι να τρέμουν μπροστά στους αιρετικούς λαούς, άλλα αποστολή τους είναι να τούς φέρουν στο σωστό δρόμο.

Στην εποχή μας αποσυντίθεται και σαπίζει ότι είναι αιρετικό. Ας ξεσηκωθούν οι ορθόδοξοι λαοί και ας παίξουν δυνατά τις σάλπιγγες στους αιρετικούς για να επιστρέψουν στην αλήθεια και στην τιμιότητα Αυτό είναι το αποστολικό έργο του καιρού μας. Αν θα το κάνουμε αυτό, θα μας ευλογήσει ό Χριστός, ( Θεός μας, στον όποιο ας είναι ή δόξα, εις τούς αίώναι των αιώνων. Αμήν.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

MARTYRDOM OF SAINT VUKASIN OF JASENOVAC. Σέρβοι μάρτυρες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου:

Ο ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΝ ΤΟΥ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ»

Ό Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας απέστειλε προς την Διεύθυνση του «Ο.Τ.» την ακόλουθων επιστολή:

«Σεβαστέ και αγαπητέ κ. Ζερβέ, ευλογείτε!

Σάς συγχαίρω ιδιαιτέρως και Σάς ευχαριστούμε διά το θεολογικό και εκκλησιολογικό άρθρον Σας, «Δεν είναι (ή Εκκλησία) Ερυθρός Σταυρός». Το άρθρον αυτό το χαρακτηρίζω ως άντιαιρετικο, διότι ως παγία πλέον αίρεσης υπάρχει εις πολλούς ή ιδέα ότι ή Εκκλησία είναι και αύτη μία οργάνωσης, ή οποία πρέπει να εργάζεται διά την θεραπεία των κοινωνικών κακών. Εις αυτήν την ιδέα παγιδεύτηκαν πολλοί των ιερέων μας, δός δ' ειπείν και των Επισκόπων μας και εγκαταλείψαντες το καθαρώς πνευματικό έργο, την κατήχηση δηλαδή του λαού και την διδασκαλία της τέχνης της απαλλαγής της καρδίας από τα πάθη, ξεχύνονται εις φιλανθρωπικά και κοινωνικά έργα, διότι από αυτά μόνον θα έχουν τον επαίνων του κόσμου. Και βεβαίως δεν θα είμεθα αδιάφοροι και άσπλαχνοι διά την υπάρχουσα δυστυχία και πενία του λαού, άλλ' από την Πάλαιαν ακόμη Διαθήκη ακούεται ή διδασκαλία των Προφητών, ότι το υπάρχον κοινωνικό κακόν είναι πρώτιστα πάντων θρησκευτικό και ηθικόν κακόν. Διά τούτο και εις κάθε συμβαίνουσα δυστυχία οι Προφήτες κηρύττον την μετάνοια ως το μόνον μέσον απαλλαγής εκ των δεινών αυτής.

 Με ταράσσει η ιδέα των κοσμικών, άλλα και μεγαλόσχημων ιερωμένων ακόμη ότι πετυχημένος ποιμήν είναι αυτός, ό οποίος κοσμεί την Μητρόπολη του με ευαγή ιδρύματα. Επαναλαμβάνω ότι ταύτα λέγων δεν φρονώ ότι πρέπει να είμεθα αδιάφοροι εις τον στεναγμό του λαού μας διά την στέρηση των αναγκαίων, άλλ' εάν δεν φροντίζομαι κατά πρώτον λόγο διά την πνευματική του τροφή και δια το πώς θα ευαρεστήσει και θα αγαπήσει θερμά τον Κύριο, αποτύχαμε ως ποιμένες. Τοιούτον αποτυχημένο ποιμένα χαρακτήρισα τον εαυτόν μου εις τινά συγκέντρωση, διότι μία πενταετία εις την Μητρόπολη μου, δεν επέτυχα να δημιουργήσω έρωτα Θεού, δεν επέτυχα να βάλλω το Ευαγγέλιο εις όλα τα σπίτια με τον πόθο να το μελετούν οι άνθρωποι καθημερινώς. Με λέγουν καλόν ποιμένα, διότι κάμνω συσσίτια, ιδρύω γηροκομείο, έχω χορωδίας και χορευτικά τμήματα... 

Σαν δεν ντρεπόμεθα! Αυτά τα έργα τα κάνει και ό Δήμαρχος. Εγώ θέλω να διδάξω εις τον λαό μου την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ώστε αν έλθει στην Γορτυνία και την Μεγαλούπολη ό δυτικός Βαρλαάμ, να πάρουν οι Χριστιανοί ένα ξύλο και να τον κυνηγούν μέχρι την Δύσιν, όπου έγεννήθη.

Να ζήση ή έφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος». Έχει αγκαλιασθεί από όλους. Έγινε «κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων»! Και Σεις να ζήσετε με το ξεγυμνωμένο σπαθί Σας! 

Την ισχυρή πέννα Σας εννοώ.

Ας έχουμε την ευχή του μακαριστού πατρός Μάρκου. Με αγάπη Χριστού, Ιερεμίας».

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ Β' ΠΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ Κ. ΙΕΡΕΜΙΟΥ.

1.       Πρέπει αδελφοί μου χριστιανοί να μελετούμε την Άγια Γραφή, γιατί σ' αυτήν μιλάει ό Θεός και αποκαλύπτει το θέλημα Του. Αλλά πρέπει να την ερμηνεύουμε σωστά, γιατί  αν την ερμηνεύσουμε λανθασμένα, πέφτουμε σε αίρεση και ή αίρεση είναι χαμός! Έτσι, ό απόστολος Παύλος έγραψε στην Εκκλησία των Θεσσαλονικέων μία επιστολή, στην οποία, μαζί με άλλα θέματα, τούς μιλούσε για την Δεύτερη Παρουσία του Χριστού. Και τους έλεγε ότι ή ήμερα αυτή του Κυρίου θα έλθει ξαφνικά, «όπως ό κλέφτης τη νύχτα»! Γι` αυτό τούς έλεγε «να είναι γρήγοροι και νηφάλιοι» (Α' Θεσ. 5,1.6). Αυτόν όμως τον λόγο του Αποστόλου μερικοί χριστιανοί τον παρεξήγησαν και σταμάτησαν τις δουλείες τους. Γιατί σκέπτονταν ότι δεν αξίζει να δουλεύουμε, αφού και αύτη την στιγμή μπορεί να γίνει ή Δεύτερη Παρουσία του Χριστού και να τελειώσει έτσι ή ζωή μας. Τα έμαθε αυτά ό Απόστολος Παύλος βρισκόμενος στην Κόρινθο και ή ανάγκη το επέβαλε να γράψει και δεύτερο γράμμα στην Εκκλησία των Θεσσαλονικέων, για να τούς εξηγήσει καλύτερα το θέμα.

2.       Στη δεύτερη αυτή επιστολή του προς Θεσσαλονικείς ό Απόστολος Παύλος τούς λέει ότι δεν πρόκειται να έρθει ή Δεύτερη Παρουσία του Χριστού, αν δεν γίνουν πρώτα δύο γεγονότα. Το ένα είναι ή «αποστασία» και το άλλο είναι ό ερχομός του αντίχριστου (2,3).

«Αποστασία» σημαίνει το να αποστατούν, το να φεύγουν δηλαδή οι άνθρωποι από το Θεό και να ζητούν την ευτυχία τους άλλου, σε αμαρτωλές ηδονές και σε παράνομα έργα. Πραγματικά, όπως το είπε και ό ίδιος ό Κύριος μας, πριν από την Δεύτερη Παρουσία Του θα πληθυνθεί ή αμαρτία και οι άνθρωποι θα είναι ασεβείς και ανήθικοι, όπως ήταν οι άνθρωποι πριν από τον κατακλυσμό του Νώε (βλ. Ματθ. 24,37-39). Λίγοι θα μείνουν στερεοί και σταθεροί στο βράχο του Γολγοθά, εκεί όπου μάς θέλει ό Χριστός να στεκόμαστε. Αλλά και γι`  αυτούς τούς λίγους θα έλθει ό αντίχριστος, για να παραπλανήσει και αυτούς.

3. Τί είναι ό αντίχριστος, χριστιανοί μου; Ό απόστολος Παύλος στην Δεύτερη προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του μάς δίνει μερικά χαρακτηριστικά, για τα όποια θέλω να σάς μιλήσω σήμερα: (α) Κατά πρώτον μάς λέει ότι ό αντίχριστος θα είναι «άνθρωπος» (2,3). Άνθρωπος κανονικός, γεννημένος από μάνα και πατέρα. Δεν θα είναι ό αντίχριστος διάβολος πού θα σαρκωθεί, γιατί αυτό το θαύμα της σαρκώσεως μόνο ό Υιός του Θεού μπορούσε να το κάνει. Τέτοια δύναμη δεν την έχει ό διάβολος. Ό αντίχριστος θα είναι άνθρωπος. Σ' αυτόν όμως τον άνθρωπο θα μπει μέσα του ό διάβολος, ό οποίος και θα τον κυριεύει και θα τον παρακινεί να κάνει πολλές αμαρτίες, για να παρακινεί έπειτα και αυτός ό αντίχριστος τον κόσμο σε αμαρτίες. Γι` αυτό και ό απόστολος Παύλος στην επιστολή του εδώ πού μελετάμε τον λέει «άνθρωπο της αμαρτίας» (2,3). Και επειδή ό αντίχριστος, με το να παρακινεί τούς ανθρώπους στην αμαρτία θα φέρει καταστροφή στον κόσμο, ό Απόστολος τον λέει παρακάτω και «υιό της απώλειας» (2,3). (β) Ό αντίχριστος θα μοιάζει πολύ με το διάβολο. Ό διάβολος, χριστιανοί μου, όπως ξέρετε, πρώτα ήταν άγγελος, αλλά υπερηφανεύθηκε, είπε ότι θα στήσει το θρόνο του παραπάνω από το Θεό (βλ. Ήσ.14,13), και έτσι έπεσε από την υψηλή του θέση και έγινε διάβολος. Ή υπερηφάνεια

θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό του αντίχριστου. Γιατί λέει ό απόστολος Παύλος εδώ στην Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολή του, ότι ο αντίχριστος «θα εναντιωθεί και θα σηκώσει το κεφάλι του εναντίον κάθε άλλου πού ονομάζεται Θεός, ώστε ό ίδιος να ενθρονιστεί στο ναό του Θεού ως Θεός, προσπαθώντας να αποδείξει για τον εαυτό του ότι είναι Θεός» (2,4).

(γ) Ό αντίχριστος, λέγεται αντίχριστος επειδή θα θέλει να μιμηθεί τον Χριστό, για να παραπλανάει έτσι ευκολότερα τούς ανθρώπους του Χριστού. Και όπως ό Χριστός έκανε θαύματα, έτσι και ό αντίχριστος θα κάνει και αυτός θαύματα, ψευδοθαύματα, «σημεία και τέρατα ψεύδους», όπως τα λέει ό Απόστολος Παύλος στην επιστολή πού μελετάμε (2,9). Και όπως ό Χριστός έχει το «μυστήριο» Του, το όποιο γευόμαστε με τη Θεία Κοινωνία και υποσχόμαστε ότι δεν θα το προδώσουμε στους εχθρούς της πίστης -«ού μη γάρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω», λέμε -, έτσι και ό αντίχριστος έχει το δικό του μυστήριο. Ό απόστολος Παύλος στην Β' προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του ομιλεί για «μυστήριο της ανομίας», για το όποιο μάλιστα λέγει ότι «ήδη ενεργείται» (2,7). Ή διαφορά είναι ότι ό Ιησούς Χριστός μάς αποκαλύφθηκε στην αρχή του δικού Του μυστηρίου, ενώ ό αντίχριστος θα αποκαλυφθεί στο τέλος του μυστηρίου της ανομίας του. Και όταν έλθει ό αντίχριστος, αδελφοί μου, τότε θα έλθει ό Χριστός με την Δεύτερη Του Παρουσία, για  να τον συντρίψει και για να παραλάβει τα τέκνα Του στη Βασιλεία Του την επουράνιο. Ώστε λοιπόν έχει χαροποιό χαρακτήρα ή Δεύτερη του Χριστού Παρουσία, όπως χαροποιός πάλι είναι και ή πρώτη Του Παρουσία. Γι' αυτό και λέμε στο τροπάριο πριν από την Θεία Κοινωνία «...Ίνα τας δύο σκιρτών μεγαλύνω Αγαθέ Παρουσίας Σου»! Με τον ερχομό Του λοιπόν ό Χριστός θα συντρίψει τον αντίχριστο, αυτόν, πού με τα ψευδοθαύματα του παρίστανε τον Θεό και παραπλανούσε πολλούς. Και πώς θα τον συντρίψει; Με ένα «φύσημα του στόματός Του», μάς λέγει ό Απόστολος Παύλος (Β' Θεσ. 2,8)! Ένα τίποτα λοιπόν ήταν ή δύναμη του.

4. Ποιος είναι ό αντίχριστος, αγαπητοί μου χριστιανοί.

Δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω μόνο να πω ότι κάθε εποχή έχει τον δικό της αντίχριστο, πρόδρομο του μεγάλου αντίχριστου. Γι` αυτό και λέγει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης για την εποχή του ακόμη ότι «αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι» (Α' Ίωαν. 2,18). Το ερώτημα, ποιος είναι ό αντίχριστος, το έκαναν στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Και εκείνος, φωτισμένος άγιος όπως ήταν, απάντησε: «Αντίχριστος είναι ό πάπας»! Δεχόμαστε και παραδεχόμαστε την ερμηνεία αυτή, γιατί την είπε άγιος και γιατί βλέπουμε κοινά γνωρίσματα του πάπα και του αντίχριστου, όπως μάς τον παρέστησε σήμερα ό απόστολος Παύλος: Ό αντίχριστος μάθαμε σήμερα ότι θα είναι λίαν υπερήφανος, θα «ύπεραίρεται» και θα διεθνή κρατική ή μη όργάνωση, το δίκαιον αίτημα της επαναλειτουργίας της Σχολής, επιζητούν την έπανόρθωσιν της αδικίας. Ελπίζεται πλέον ότι ή παριστάνει τον εαυτό του για Θεό. Τέτοιος είναι και ό πάπας: «Ύπεραίρεται» και αυτός και ανακήρυξε τον εαυτό του για Θεό, για αλάθητο. Οι υπήκοοι του έχουν ως δόγμα πίστης τους το αλάθητο του πάπα! Ό αντίχριστος πάλι, μάς είπε σήμερα ό απόστολος Παύλος, θα κάνει απόπειρα να μπει στον Ιερό Ναό και να λάβει σ' αυτόν λατρευτική τιμή. Γι` αυτό και ό πάπας θέλει να ενωθεί μαζί μας, για να έρχεται στους Ναούς μας και να τον προσκυνάμε ως αλάθητο. Όχι, δεν θέλουμε την ένωση μαζί του. Εμείς είμαστε μαθητές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ό όποιος έλεγε στους χριστιανούς όχι μόνον να μην ενωθούν με τον πάπα, αλλά και να τον καταριούνται. «Τον πάπα να καταράσθε», έλεγε στο κήρυγμα του.

ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ «ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΟΙ» ΕΙΝΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ» ΤΗΣ

Του Πρωτ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

0Ι ΕΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΙ στο στρατόπεδο του Οικουμενισμού και «οπαδοί» της Μεταπατερικής θεολογίας, για την προώθηση του, κάνουν συστηματικό λόγο για «δύο συμπτώματα, πού αποτελούν μόνιμους πειρασμούς της νεώτερες ελληνικής ορθόδοξης θεολογίας, ακόμη και στις σοβαρότερες εκδοχές της: α) την εξιδανίκευση και αγιοποίηση τού παρελθόντος, την λατρεία του Έθνους και τού λαού (π.Γ.Μ.: τρέμε Παπαδιαμάντη και Ντοστογιέφσκι) και β) τον ελληνοκεντρισμό και τον ανέξοδο αντιδυτικισμό πού στις ήμερες μας είναι σχεδόν συνώνυμος του αντιευρωπαϊσμού».

Διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, αυτόματα έφερα στη μνήμη μου όλους του( νεωτέρους ομολογητές και μάρτυρες στη σύγχρονη Ευρώπη, όπως ό όσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς), πού χαρακτηρίζει ως το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ευρώπης τον «άνθρωπο ρομπότ», και ό άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς). "το καλλίνικο θύμα του Ναζισμού -της συνέχειας δηλαδή της Ευρώπης του Παπισμού της Ιεράς Εξετάσεως, του Καρλομάγνου, της Γαλλικής και Μποσελβιστικής Επαναστάσεως. Παρακαλώ δε να μελετηθεί το βιβλίο: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ-ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» του αγίου Νικολάου, Επισκόπου Αχρίδος, πού φιλότιμα εξέδωσαν πρόσφατα οι Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ». Στην πατερική Ορθοδοξία αυτό, πού ενδιαφέρει ως «κανών βίου», είναι τα βιώματα των Αγίων μας και όχι οι πολιτικάντικοι ελιγμοί των όποιων καιροσκόπων, πού ενεργούν με βάση και κριτήριο τα συμφέροντα τους, «έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι» (Β' Τιμ. 3,5).

Το ότι τάσεις, όπως οι ελεγχόμενες παραπάνω, είναι δυνατόν να υπάρχουν και να εκφράζονται κατά καιρούς, δεν το αρνούμεθα. Ό κανόνας όμως και έδώ είναι ή συνείδηση των Αγίων μας, την οποία αναγνωρίζουν ως Ορθοδοξία οι ακολουθούντες, ταπεινά τα ίχνη και τον αγώνα τους άγωνισταί της Πίστεως και είναι φυσικό να την αγνοούν ή παραβλέπουν οι βαδίζοντες την «εύρύχωρον όδόν» (Ματθ. 7,13) της οίκουμενιστικής και νεοεποχίτικης μανίας. Δυστυχώς οι οίκουμενιστές μας εργάζονται με βασικό εργαλείο την γενίκευση και την ενοχοποίηση της άλλης πλευράς, για την αμνήστευση της δίκης τους άντιπαραδοσιακτητας. Έν τούτοις το πατερικό παρελθόν εμείς οι όρθοδοξούντες δεν το αγιοποιούμε στο σύνολο του, αναγνωρίζουμε όμως την αγιότητα του στα πρόσωπα των Αγίων μας και όχι των δήθεν ορθοδόξων κακεκτύπων, πού πάντα θα υπάρχουν. Το Έθνος και ό λαός δεν είναι για μας αντικείμενα λατρείας, αλλά ό αγώνας μας αποβλέπει στο να μείνουν τα δύο αυτά μεγέθη στα όρια του «αγίου Έθνους» και του «λαού εις περιποίησιν» της Α Πέτρου (2,9). "Όλοι εμείς οι «Ρωμιοί»-«Νέο-ρωμαίοι», ως πνευματικά (σήμερα) πολίτες της Νέας Ρώμης, δεν δουλεύουμε σε κανένα ελληνοκεντρισμό, με την στενή-ρατσιστική του όρου έννοια, ως έλλαδοκεντρισμό, αλλά στα όρια της παγκόσμιας πνευματικής Ρωμιοσύνης, στην οποία ανήκουμε όλοι οι Ορθόδοξοι και δυνάμει όλη ή Οικουμένη.

Όσο για την εκτοξευόμενη εναντίον των πατερικά Ορθοδόξων μομφή ως «άντιδυτικών», δείχνει τουλάχιστον απουσία ιστορικής μνήμης, αφού ως τον 11ον αιώνα (σχίσμα του 1054) ή Ρωμιοσύνη-Ορθοδοξία, στα πρόσωπα των Πατέρων Ανατολής-Δύσεως, ήταν υπόθεση όλης της (ως τότε) Ενωμένης -πνευματικά- Ευρώπης. Η επέλαση του Φραγκισμού και του Παπισμού και μετά των Προτεσταντισμών, δημιούργησε την σημερινή Ευρώπη του Οικουμενισμού και των Οίκουμενιστών μας μεταπατερικών θεολόγων, με την οποίαν ουδεμία (πνευματική) σχέση έχουμε. Μόνο εάν αναφανεί κάποια κίνηση μετανοίας στη σημερινή «Δύση» και αληθινή αναζήτηση της προ του σχίσματος ταυτότητος της, αλλά και διάθεση για δυναμική «επιστροφή» σ' αυτήν, θα είμεθα πρόθυμοι να αγκαλιάσουμε ένθερμος και να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια, για την επανασυνάντηση όλων μας εντός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, πού συνεχίζεται άστασίαστα στην Πατερική Ορθοδοξία, στην οποία θέλουμε με την χάρη του Θεού να κινούμεθα και να ζούμε (πρβλ. Πράξ. 17,28).

Αυτό είναι το πνεύμα και ή πράξη των αγίων μας Πατέρων, των γνησίων «ηγουμένων» και «ποιμένων» μας όλων των αιώνων, οι οποίοι αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών ημών ως λόγον άποδώσοντες» (Έβρ. 13,17). Και αυτό ακριβώς φαίνεται και από τον «αντιδυτικισμό» των Μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων μας Φωτίου του Μεγάλου. Γρηγορίου Παλαμά και Μάρκου τού Ευγενικού, πού ή Δύση και οι δικοί μας Οίκουμενισταί, έμαθαν να βλέπουν ως «αντιδυτικούς», ενώ είναι εκείνοι, πού αληθινά αγαπούν την Δύση, διότι θέλουν να την θεραπεύσουν από την θανατηφόρο αρρώστια της, την ΑΙΡΕΣΗ.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΣ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Του κ. Νικολάου Μάρτη, πρώην Υπουργού

ΣΤΗΝ εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της Τρίτης 24 Ιανουαρίου 2012

αναφέρεται ή πληροφορία ότι «...για λογαριασμό υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών για την Διεθνή Ανάπτυξη

(USAID), έγινε έρευνα στα Σκόπια για το όνομα και το 59% των

Σκοπιανών δεν επιθυμούν αλλαγή ονομασίας της χώρας, εάν

αυτό σήμαινε πιθανή ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την

Ευρωπαϊκή Ένωση».      

Οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ δεν πληροφορήθηκαν ότι τον Ιούνιο

1992 ή Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ομόφωνα    

αποφάσισε να μη αναγνωρίσει τη χώρα τους, εφόσον ή ονομασία της θα εμπεριέχει τη λέξη «Μακεδονία». Μετά την απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής της Λισσαβόνας ούτε ή FΥRΟΜ

(το Μ σημαίνει Μακεδονία), ούτε ή «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αναγνωρίζεται από την Ε. Ε.

Ή απόφαση αύτη είναι υποχρεωτική για την ΠΓΔΜ και όσους   ασχολούνται με αυτό το πρόβλημα της ονομασίας και ελήφθη  κατόπιν της από 3.1.1992 επιστολής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου τόνιζε ότι: «Ή αναγνώριση της αυτοαποκαλούμενης "Δημοκρατίας της Μακεδονίας" έχει θεμελιώδη σημασία

για την Ελλάδα και το γνωρίζω καλύτερα από κάθε άλλον,

αφού είμαι ό ίδιος Μακεδών. Ή Δημοκρατία αύτη ούτε εθνολογικά, ούτε ιστορικά έχει το δικαίωμα να ονομάζεται Μακεδονία», προσέθετε δε ότι: «Ή εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού της χώρας αυτής αποτελείται από Αλβανούς, Τούρκους, Τσιγγάνους και Σλάβους, πού καμία σχέση δεν έχουν με

Μακεδόνες», και κατέληγε επισημαίνοντας ότι: «Είναι αδιανόητο με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου να δίδεται ιστορική

νομιμοποίηση σε Τίτο και Μόσχα; πού ονόμασαν την Νότιο Γιουγκοσλαβία σε Μακεδονία προς έλεγχο του Αιγαίου αποσπώντας την Μακεδονία από την Ελλάδα»

Ή επιθυμία να ενταχθεί ή ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. θα      ' ικανοποιηθεί, όταν στο όνομα της δεν θα έχει τη λέξη «Μακεδονία».

Πρότεινα στον Πρόεδρο ΒΛΑΤΩΦ το όνομα «Δημοκρατία της Παιονίας», «Δημοκρατία της Σλαβικής Παιονίας» ή έστω «Δημοκρατία της Παιονίας», διότι όταν οι Σλάβοι έφτασαν στην Βαλκανική τμήμα τους εγκαταστάθηκε στην Αρχαία Παιονία. Ό Άγγλος Ιστορικός HAMOND στο βιβλίο του «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (Παράρτημα Β, σελ. 68) αναφέρει στο κεφάλαιο: «Ή εκστρατεία της Ιλλυρίας και οι μακεδονικές δυνάμεις». «Στο Τέλος του θέρους του έτους 335 π.Χ. οδήγησε το στρατό του νότια προς την χώρα των Αγριάνων (γύρω από τη σημερινή Σόφια) και προς τούς Παίονες (γύρω από τα σημερινά ΣΚΟΠΙΑ)».

Ή «Δημοκρατία της Παιονίας» δεν έχει τι λέξη «Μακεδονία» και έχει ιστορική σημασία και αφετηρία. Οι Παίονες δεν ήταν Έλληνες. Επομένως όσοι υποστηρίζουν πολιτικοί και επιστήμονες) ότι θα αναγνωρίσουν την γειτονική μας χώρα με τη λέξη «Μακεδονία», αλλά με γεωγραφικό προσδιορισμό σφάλλουν.   

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΤΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

Υπό του κ. I. Θ. Χαΐνη, Όμοτ. Καθηγητού Ε.Μ.Π

ΤΟ ΠΑΡΟΝ άρθρο μου απευθύνω προς το Συμβούλιο της Επικρατείας, εξ αφορμής της προσφυγής του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Πειραιώς κυρίου Σεραφείμ προς αυτό, κατά της ίδρυσης Μουσουλμανικού Τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού Αθηνών.

Διάβασα τους προβαλλόμενους λόγους, οι όποιοι είναι πλήρως θεμελιωμένοι από νομικής και Συνταγματικής πλευράς. Δεν θα σταθώ στο νομικό μέρος του θέματος, διότι δεν είμαι νομικός. Με την παρούσα επιστολή, εκφράζω προβληματισμούς, οι όποιοι έχουν άμεση σχέση με το Δημόσιο και Εθνικό συμφέρον.

1ον. Δεν καθορίζεται στο Νόμο 3512/5-12-06 το Μουσουλμανικό Τέμενος ποίους θα εξυπηρετεί τους Σηίτες ή τούς Σουνίτες;

2ον. Εάν οι διάφορες Μουσουλμανικές αιρέσεις ευρεθούν σε αντιπαράθεση εξαιτίας του Τεμένους, ή Ελληνική πολιτεία πώς θα τούς αντιμετωπίσει;

3ον. Γνωρίζει ή Ελληνική Κυβέρνηση ότι από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν γίνει περισσότερες από 17.000 τρομοκρατικές επιθέσεις από τούς Μουσουλμάνους και μεγάλος αριθμός από αυτές έχουν λάβει χώρα σε Τεμένη ή Τζαμιά μεταξύ των αντιφρονούντων Μουσουλμάνων;

4ον. Έχει υπόψη της ή Ελληνική Πολιτεία ότι τελευταία στις διενέξεις μεταξύ των Μουσουλμάνων εμπλέκεται και ή Αλ - Κάϊντα;

5ον. Στην περίοδο του Ραμαζανιού και όλες τις ήμερες του χρόνου, πώς θα αστυνομεύεται αυτή ή περιοχή, όπου κατά καραβάνια θα συρρέουν οι Μουσουλμάνοι, για να προσευχηθούν; Ή Ελληνική Αστυνομία δεν επαρκεί, για να αντιμετωπίσει το καθημερινό έγκλημα, που καθημερινά διογκούνται, και θα επιφορτισθεί και με επί πλέον επιτηρήσεις;

6ον. Το άχαρο θέαμα να βλέπεις καραβάνια των Μουσουλμάνων, όπως έγινε πρόσφατα στην οδό Πανεπιστημίου, να πηγαίνουν στο σημείο αναφοράς, πού θα είναι το τέμενος στο Βοτανικό. Εμείς οι Έλληνες έχουμε άλλη κουλτούρα, άλλο επίπεδο μορφώσεως, άλλα ήθη και έθιμα, άλλο πολιτισμό, ό όποιος δεν συμπορεύεται με τον Μουσουλμανισμό.

7ον. Με την πάροδο του χρόνου οι κάτοικοι του Βοτανικού, επειδή δε θα μπορούν να παρακολουθούν καθημερινά ένα τέτοιο θέαμα ανθρωποσυρροής, θα εγκαταλείψουν σιγά - σιγά τα σπίτια τους, μαγαζιά τους, θα τα πουλήσουν μισοτιμής σε Μουσουλμάνους και έτσι μετά από λίγες δεκαετίες ή περιοχή θα έχει μεταβληθεί πλήρως σε μία Μουσουλμανική συνοικία!

8ον. Το προηγούμενο (το 7ον) δεν είναι ουτοπικό, αλλά θεμελιώνεται πλήρως ρε την θεωρία των Καταστροφών και τη θεωρία του Χάους, όπου έχω γράψει σχετικά επιστημονικά βιβλία, γύρω από τις θεωρίες αυτές. Σύμφωνα με τη θεωρία του Χάους, όταν

διαταραχθούν οι ευαίσθητες αρχικές συνθήκες της περιοχής -όπως εδώ ή δημιουργία Τεμένους - είναι πολύ πιθανό να επακολουθήσουν χαοτικές καταστάσεις ανεξέλεγκτες, όπως ανεξέλεγκτες μεταφορές πληθυσμών εντός του λεκανοπεδίου Αττικής με σημείο αναφοράς το Μουσουλμανικό Τέμενος. Καμία Κυβέρνηση δε μπορεί να επέμβει.

9ον. Έχει προβληματίσει το Ελληνικό Κράτος ότι ό Μουσουλμανικός πληθυσμός στην Ελλάδα είναι ανομοιογενής, προερχόμενος από διάφορες χώρες της Ασίας και Αφρικής- ότι μεταξύ τους υπάρχουν πολλές αντιθέσεις πολιτικές -εθνικές - πολιτισμικές και θρησκευτικές; Ή μεταξύ τους αντίδραση θα είναι πολύ σκληρή, (βλ. γεγονότα Αιγύπτου στο ποδόσφαιρο), όπως ακούμε και βλέπουμε καθημερινά στα ΜΜΕ.

10ον. Το κόστος της ανέγερσης ποιο είναι; Από πού θα βρεθούν τα χρήματα;

11ον. Έχει προβληματίσει την Ελληνική Κυβέρνηση πόσο θα στοιχίζει κάθε μήνα στο Κράτος, σε περίοδο πού ή χώρα ευρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση; Πώς θα αντιμετωπίσει την καθαριότητα, φύλαξη, ηλεκτροφωτισμό, ύδρευση, θέρμανση, συντήρηση, πληρωμή του Ιμάμη, πληρωμή του επταμελούς Διοικητικού Συμβουλίου, πληρωμή προσωπικού, πού θα έχει επιφορτιστεί για τη λειτουργία του και πρόσθετη δαπάνη για Αστυνομική φύλαξη; Σε πόσα ανέρχονται αυτά το μήνα, κανείς δεν πρόκειται να απαντήσει! Όλοι έχουν κάνει τη ζημιά τους και όλοι τους κάνουν τον ανήξερο!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ