Λέει ο ποιητής.....

Λέει ὁ ποιητής:                                                                           Ἡ Παναγιὰ τὸ πέλαγο βαστοῦσε στὴν ποδιά της, τὴ Σίκινο, τὴν Ἀμοργὸ καὶ τ'ἄλλα τὰ παιδιά Της. Kαὶ κεῖνα τὰ καμμένα τὰ παιδιά Της ποὺ Τὴν συνάντησαν φεύγοντας ἀνάμεσα Μάτι καὶ Αἰγαῖο....        

  Μὲ τὸ καλὸ νὰ γιορτάσουμε λειτουργοὶ καὶ λειτουργούμενοι τὴν Κοίμηση τῆς Πλατυτέρας τῶν Οὐρανῶν Μάνας μας, νὰ νηστέψουμε, νὰ τὴν κηδέψουμε καὶ νὰ χαροῦμε καὶ τὴ μετάστασή της στοὺς Οὐρανούς. Αὐτὴ τὴ χαριτωμένη περίοδο γίνεται αἰσθητὴ ἡ Μάνα νὰ σκεπάζει ὅλους μας, ἰδιαιτέρως τὰ ἀδέλφια μας ποὺ μαρτυρικῶς στὴν πυρὰ ἄφησαν τὴν τελευταία τους ἀνάσα. Φίλοι μου, πολλὴ προσευχὴ καὶ ὑλικὴ βοήθεια ὅση μποροῦμε! Σᾶς εὐχόμαστε, νὰ μᾶς εὔχεστε καὶ Σεῖς!

ΠΑΤΗΡ ΕΦΡΑΙΜ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ 

Μια μέρα ένας παπάς πέθανε στην αγκαλιά μου.... Elizabeth Glinka (Δρ Λίζα)

Μια μέρα ένας παπάς πέθανε στην αγκαλιά μου, ένας άνθρωπος που παρηγορούσε τους άλλους όλη τη ζωή του. Τον ρώτησα: ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία; Και απάντησε: «Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να προσβάλεις τους αδύναμους». Γιατί; "Επειδή είναι το πιο εύκολο πράγμα ..." Αυτή η σκέψη με χτύπησε - η πιο σκληρή αμαρτία είναι πιο εύκολη .... 

Elizabeth Glinka (Δρ Λίζα)

Q: Some families have chosen to have their reposed loved ones laid out in church instead of the funeral home. Can anyone be laid out in church?

A: Having the body of a loved one lay in state within the church is not an honor reserved for a select few. Any member of the Orthodox Church who is in good standing with their Faith can be laid out in our temple; in fact, I would even encourage it! Not only is this far more in keeping with the historical tradition of the Ancient Church, but the prayerful atmosphere of these surroundings are conducive to assuaging grief and offering comfort to the bereaved. The soul of the deceased loved one would, obviously feel a greater peace at being in the House of God, also.

Fr. John

Ανάμεσα σε χιλιάδες μόνο έναν…

«Δεν πρέπει, χωρίς ανάγκη να ανοίγεις στον άλλον την καρδιά σου. Μέσα σε χιλιάδες ίσως βρεις μόνο ένα, που θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό σου. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν το κρατάμε μέσα μας, πώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το κρατήσουν οι άλλοι;».

Στις διδαχές του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ αναφέρεται και η πιο πάνω, που φανερώνει αφενός μεν την ανάγκη που αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος να πει τον πόνο και τη χαρά της καρδιάς του, αφετέρου δε τη δυσκολία να βρει άνθρωπο κατάλληλο να το κάνει.

Το να ανοίγεις την καρδιά σου είναι πήδημα στο κενό. Δεν ξέρεις αν θα πέσεις σε αγκαλιά ή σε σκληρή πέτρα. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πώς θα δεχτεί το μυστικό σου ο άλλος. Το κάνεις με μια κρυφή ελπίδα ότι θα σε κατανοήσει, ότι θα το κρατήσει μεταξύ σας, ότι θα συμπορευτεί.

Βέβαια, η απομόνωση είναι θάνατος. Μόνος σηκώνεις το σταυρό, τη δυσκολία σου, και γίνεται πιο βαρύς. Δεν λέχθηκε τυχαία στην Παλαιά Διαθήκη το «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή, ισχύει δε ώσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον» (Παρ. 18,19) – δηλαδή «Αδελφός, όταν με αγάπη βοηθείται από τον αδελφό, είναι σαν την οχυρωμένη και απόρθητη πόλη, κτισμένη πάνω σε ψηλό μέρος. Είναι δε ισχυρή σαν το ασάλευτο ανάκτορο, που έχει θεμελιωθεί σε στερεό έδαφος».

Η Εκκλησία είναι στον κόσμο για να μας δείχνει τον ουρανό, δείχνοντάς μας πώς να ζήσουμε το παρόν. Το τώρα, η ζωή αυτή, δεν αντιμάχεται με το αιώνιο μέλλον, την αιώνια ζωή. Απεναντίας, την καθορίζει. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή, όπως και οι άγιοι Πατέρες, δεν έχουν αντιφάσεις ούτε αποσπασματικές αντιλήψεις περί ζωής· γιατί ο Παράδεισος ή η Κόλαση, ως καταστάσεις, βιώνονται από τώρα και προεκτείνονται στην αιωνιότητα.

Έτσι, αν η απουσία ανθρώπου που θα συμπορευτεί και θα γίνεται κοινωνός της ζωής μας είναι κόλαση ως απομόνωση, το αντίθετο γίνεται εμπειρία Παραδείσου. Όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε τέτοια εμπειρία, αφού όλοι αισθανόμαστε πληρότητα και χαρά, όταν έχουμε άνθρωπο που ακούει με την καρδιά του, ανοίγει την αγκαλιά του, κοινωνεί τη ζωή μας.

Ωστόσο, ο Χριστός είπε στην επί του Όρους ομιλία Του ότι «όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς» (Ματθ.7,12).
Ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζητά να παίρνει κι αν θέλει δίνει. Ο άνθρωπος της καρδιακής αγάπης θέλει να δίνει χωρίς να περιμένει να πάρει.
Στον κόσμο που ο ατομισμός κυριαρχεί, από την παιδική μέχρι τη γεροντική ηλικία, προσωπικά και συλλογικά, με αποτέλεσμα τη θλίψη και τη μιζέρια, η Εκκλησία μάς προτείνει την αγάπη, την κοινωνικότητα, τη συμπόρευση. Για να κυριαρχήσει η χαρά, η λεβεντιά και η ελευθερία στις καρδιές μας, όχι, βέβαια, χωρίς κόστος, μήτε ανώδυνα.

Ευλογημένοι όσοι διαλέγουν τα δύσκολα, το δρόμο των λίγων.
Όσοι μπορούν να γίνονται για κάποιους ανθρώπους οι μοναδικοί στους οποίους ανοίγουν την καρδιά τους.
Όσοι, όπως ο Χριστός, είναι στον κόσμο για να τον διακονούν και να ξαποστάνει.
Γιατί αυτοί θα βιώσουν τη χαρά του ουρανού από τώρα.

(π. Ανδρέα Αγαθοκλέους)

São Gabriel (Urgebadze)..

Eu costumava pensar: "Por que o Senhor envia tribulação à terra?" E agora eu entendo: uma pedra é esmagada com um martelo... Muitas pessoas só podem chegar à Deus pela tristeza e a tribulação.

+ São Gabriel (Urgebadze)

Πρέπει να θυμόμαστε, μάλιστα να το πάρουμε καλά απόφαση πως αν όχι σήμερα, πάντως αύριο θα πεθάνουμε και εκεί θα είναι η Αιώνια Ζωή, ο χρόνος σταματά. Κύριε ελέησον! Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Ο κόσμος δεν χρειάζεται τις διαδικασίες, τις απόψεις και τα δικαστήρια , πεθαίνει από την έλλειψη αγάπης.

Ένας αξιοσέβαστος γέροντας είπε: "Σε αυτή τη ζωή, μην προσπαθήσετε να συγκεντρώσετε περισσότερα χρήματα, αλλά προσπαθήστε να συλλέξετε καλούς φίλους". Και μιλούσε λακωνικά: "Έχετε καλούς φίλους, όχι χρήματα". Πράγματι, σε δύσκολες στιγμές, τα χρήματα δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, αλλά οι καλοί μας φίλοι, μας μπορούν.

"Life is either a daring adventure, or it is nothing at all."

Last Sunday's Sermon in a Nutshell:
Helen Keller once said, "Life is either a daring adventure, or it is nothing at all." These words ring true no matter who said them, but coming from someone who lived a life like Helen’s, they merit special consideration. Born blind, deaf and unable to speak, she somehow found a way out of the darkness and into the world around her. Her story is one of the great miracles of the twentieth century and millions of people have drawn inspiration from her example.

Just as life is a "daring adventure," so too is one's spiritual life, because the life of faith is inherently a life of risk. Look at all the notable men and women of the Bible who did great things for God. Almost without exception, they were risk-takers who weren’t afraid to lay it all on the line for God. Consider these examples . . .

• Noah built a massive ark in the middle of a desert
• Abraham left the comfort of his homeland to travel to a far-off Promised Land
• He also was ready to sacrifice his son Isaac until an angel of the Lord stopped him
• Moses saw a burning bush, climbed Mount Saini, and talked with God
• Later he led the Hebrew people out of Egypt and into the wilderness on a 40-year journey
• Joshua marched around the walls of Jericho
• David stood up to and defeated mighty Goliath
• Elijah faced down the prophets of Baal at a contest on Mt. Carmel
• Esther risked everything to save her people
• Daniel refused to defile himself with the king's food and survived the lion’s den
• Joseph risked everything to bring the Christ Child to Egypt to escape Herod’s wrath
• The apostles left behind their livelihood to follow Jesus
• And Peter risked getting out of a boat during a tremendous storm to walk to Christ!

Peter had to leave the ship and risk his life on the storm-tossed sea in order to learn both his own weakness and the almighty power of his Lord. If Peter had not taken such a risk, he would never have learned the meaning of faith; and if we don’t take such risks from time to time, neither will we!

The Apostle Peter obviously had his faults and didn't always follow through with his word – even abandoning Christ and denying that he knew him! Yet even though he had equal measure of faith and flaw, he still possessed the courage to try!

Fr. John

PROPHÉTIES DE SAINT AMBROISE D'OPTINO (1812-1891)

SAINT AMBROISE (également connu sous le nom de Staretz AMBROISE) est l'un des plus connus des startsy d'OPTINO. L'Église orthodoxe russe l'a déclaré saint en 1988 et sa mémoire est célébrée le 10 Octobre.

"Mon enfant, sache que dans les derniers jours, des moments difficiles viendront, et, comme le dit l'Apôtre, voici, à cause du peu de piété, les hérésies et les schismes apparaîtront dans les églises, et puis, ainsi que les saints Pères l'ont prédit, sur les trônes des hiérarques et dans les monastères, il ne sera plus possible de trouver des hommes qui soient fermes et expérimentés dans la vie spirituelle.

C'est pourquoi, les hérésies se propageront partout dans le monde et tromperont beaucoup de gens. L'Ennemi de l'humanité agira habilement, et chaque fois que cela sera possible, il conduira les élus à l'hérésie. Il ne commencera pas par le rejet des dogmes de la SAINTE TRINITÉ, de la divinité de JÉSUS-CHRIST, ou par le rejet de la MÈRE DE DIEU, mais il commencera imperceptiblement à fausser les enseignements des saints Pères, en d'autres termes, les enseignements de l'Église elle-même.

La ruse de l'ennemi et ses façons d'agir seront remarqués par un très petit nombre - mais uniquement par ceux qui sont les plus expérimentés dans la vie spirituelle. Les hérétiques s'empareront de plus en plus de l’Église, partout dans le monde, et ils nommeront leurs serviteurs, et la spiritualité sera négligée.
Mais le Seigneur ne laissera pas Ses serviteurs, sans protection. En vérité, leur devoir véritable [aux démons] est une persécution des vrais pasteurs et leur emprisonnement, car sans cela, le troupeau spirituel ne pourra pas être pas capturé par les hérétiques. Par conséquent, mon fils, quand, dans les Églises, tu verras que l'on se moque des actes divins, de l'enseignement des saints Pères, et de l'ordre établi de DIEU, sache que les hérétiques, sont déjà présents. Sois également conscient que, pendant quelque temps, ils pourraient cacher leurs mauvaises intentions, ou bien encore ils pourraient déformer la foi divine d'une manière cachée, afin de mieux réussir à détourner et à tromper les gens inexpérimentés.

Ils persécuteront de la même manière les pasteurs et les serviteurs de DIEU, car le Diable, qui dirige l'hérésie, ne peut pas supporter l'ordre divin. Comme des loups dans la peau de moutons, ils seront reconnus par leur vaine gloire naturelle, et la soif de pouvoir. Tous ceux-ci seront des traîtres, qui provoqueront la haine et la malveillance partout, c'est pourquoi le Seigneur a dit que l'on pourra facilement les reconnaître à leurs fruits. Les véritables serviteurs de DIEU sont doux, ils aiment leur frère et obéissent à l'Église (dans l'ordre, et les traditions).

À cette époque, les moines subiront de fortes pressions des hérétiques, et la vie monastique sera ridiculisée. Les familles monastiques seront pauvres, le nombre de moines diminuera. Ceux qui resteront seront en butte à la violence. Ces contempteurs de la vie monastique, qui ont seulement l'apparence de la piété, s'efforceront d'attirer des moines de leur côté, leur promettant protection et biens (id est le confort), mais menaceront d'exil ceux qui ne se soumettront pas. A cause de ces menaces, les faibles de cœur seront très tourmentés.

Si tu vis jusques en ces temps-là, réjouis-toi, car à ce moment-là les fidèles qui ne possèdent pas d'autres vertus recevront des couronnes de fleurs simplement en restant fermes dans leur foi, selon la Parole du Seigneur,
.
«Tous ceux qui me confessent devant les hommes, je les confesserai devant Mon PÈRE Céleste».
.
Crains le Seigneur, mon fils, et ne perds pas cette couronne afin de ne pas être rejeté par le CHRIST dans les ténèbres extérieures et la souffrance éternelle. Reste bravement debout dans la foi, et, si nécessaire, supporte avec joie les persécutions et les autres épreuves, car alors seulement le Seigneur se tiendra à tes côtés ... et les saints martyrs et confesseurs verront avec joie ton combat.
Mais, en ces jours, malheur aux moines attachés aux possessions et aux richesses, et qui, pour l'amour du confort, accepteront de se soumettre aux hérétiques. Ils apaiseront leur conscience en disant : «Nous allons sauver le monastère, et le Seigneur nous pardonnera». Malheureux et aveugles, ils ne pensent même pas que par les hérésies et les hérétiques, le Diable entrera dans le monastère, et ce ne sera plus un saint monastère, mais des murs nus d'où la Grâce partira à jamais !

Or DIEU est plus puissant que le Diable, et il n'abandonnera jamais Ses serviteurs. Il y aura toujours de vrais chrétiens, jusques à la fin des temps, mais ils choisiront des lieux solitaires et déserts. Ne crains pas les épreuves, mais aie crainte de l'hérésie pernicieuse, car elle chasse la grâce, et nous sépare du CHRIST, c'est pourquoi le CHRIST nous a commandé de voir l'hérétique comme un païen et un publicain.

Mon fils, affermis-toi dans la Grâce de JÉSUS-CHRIST. Avec joie, hâte-toi vers la confession [de la foi] et endure les souffrances de JÉSUS-CHRIST comme le bon soldat à qui a été dit : «Sois fidèle jusqu'à la mort, et Je te donnerai la couronne de Vie»."
+Metropolitan Monk Seraphim

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Οι άνθρωποι μιλούν την ίδια γλώσσα ... και δεν μπορούν να συνεννοηθούν . Δεν αρκεί κατά πως φαίνεται .... πρέπει να μιλούν και την ίδια πνευματική γλώσσα .... αυτήν την Μοναδική και Αληθινή του γλυκύτατου Ιησού μας ....

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Η ύπαρξή μας χωρίς μετάνοια ... απλά μια τραγική ύπαρξη ....

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Αν λες τη γνώμη σου , χωρίς πνεύμα κατακρίσεως .... τότε και άδικο να έχεις ... δεν θα χάσεις την ισορροπία , στο νήμα της αξιοπρέπειας .

Ένα ζητώ από Σε Κύριε: ''οἷς ἐπίστασαι κρίμασι, σῶσον ἡμᾶς τούς ἁμαρτωλούς'', δηλαδή με τους τρόπους που Συ γνωρίζεις, σώσε μας τους αμαρτωλούς. Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

Ο Θεός ένας είναι, ενώ οι δρόμοι που οδηγούν προς Αυτόν είναι διάφοροι. Καθένας ας βαδίζει το δικό του μονοπάτι. Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

Το πιο ακριβό φάρμακο στον κόσμο είναι η Θεία Κοινωνία. Και διανέμεται σε όλους δωρεάν. Ο γέροντας Ιωνά Οδησσός

Metropolitan Veniamin (Fedchenkov) said shortly before his death......

Metropolitan Veniamin (Fedchenkov) said shortly before his death (these words were quoted by Archimandrite John Krestiankin in the preface to the book of his letters): "The longer I live, the more I understand that we are all absolutely useless to anyone but God." We are needed only by Him who does not need us. Here is such a paradoxical thing."

Ο Ορθόδοξος χαιρετισμός με τα τρία δάκτυλα εις τύπον της Αγίας Τριάδος,μετά τους αδελφούς Σέρβους και από τους Έλληνες της Κύπρου,φιλάθλους του ΑΠΟΕΛ!!!!

Από την ΣΠΑΡΤΑΚ ΜΟΣΧΑΣ με αγάπη..από το χθεσινό παιχνίδι με την Όρενμπουργκ.

Ποια είναι η σημασία του γήρατος; Πατήρ Αντρέι Τκατσέφ

-    

             Ποια είναι η σημασία του γήρατος;

       Εκτός της θρησκευτικής προσέγγισης, δεν υπάρχει νόημα σε αυτό.

-          

-         Πέρα από την ανάβαση στο Θεό, είναι βασανιστήριο αδυναμίας και μερική πληρωμή για τα λάθη που έγιναν.

-          

-         Η γήρανση έχει νόημα μόνο αν υπάρχει μια αιώνια προοπτική. Τότε είναι η εποχή της εμπειρίας και της αναχώρησης από την αναστάτωση.

-          

-         Τότε είναι μια κίνηση προς τον Θεό και μια εποχή προσευχής. Έζησες τη ζωή αλέθεις την ανθρώπινη ψυχή, και ο γέρος μπορεί  να  είναι αλαζόνας  και ματαιόδοξος , ηλίθιος και λάγνος  αφύσικο όπως   η πέτρα πάνω στην παραλία αφύσικη να μην είναι ομαλή και αλεσμένη από τα  κύματα.

-          

-         Τα πάθη πρέπει να πεθάνουν στον άνθρωπο όπως τα συσσωρευμένα χρόνια.

-          

-          Αυτό είναι το νόημα της γήρας.

-          Η σφοδρή επιθυμία πρέπει να πεθάνει,  η αλαζονεία,  η ομιλία, ο  φθόνος,  η κακοποίηση. Η πίστη και η προσμονή μιας άλλης ζωής πρέπει να γίνουν ισχυρότερες.

-          

-         -  Πατήρ Αντρέι Τκατσέφ

Κάθε βράδυ πρέπει να αναρωτηθείτε μια απλή ερώτηση: Έχω ζήσει σήμερα - ήταν καλό για κανέναν αυτό; - Petr Mamonov

Κάθε βράδυ πρέπει να αναρωτηθείτε μια απλή ερώτηση:  Έχω ζήσει σήμερα - ήταν καλό για κανέναν αυτό; 

  - Petr Mamonov

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑ (Nozdrin) ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.Όπως λέγεται στην Αγία Γραφή, αγαπούμε όχι μόνο τους φίλους, ....

Όπως λέγεται στην Αγία Γραφή, αγαπούμε όχι μόνο τους φίλους, όχι μόνο τους συγγενείς μας, όχι μόνο τους ανθρώπους που δείχνουν καλοσύνη σε μας, αλλά λέγεται ακόμη και -  να αγαπούμε τους εχθρούς μας. Έτσι είναι για αυτόν που πιστεύει. Φυσικά, ένα άτομο αγωνίζεται με τη φύση του. Αλλά όταν είναι αρκετά πιστός, θα βρει πάντα τη δύναμη να ερωτευτεί ακόμα και  τον άνθρωπο που δείχνει μίσος απέναντί ​​του.

-         ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑ (Nozdrin) ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

O diabo te dará coisas boas para te afastar das excelentes e te dará coisas excelentes para te afastar das divinas.

O diabo te dará coisas boas para te afastar das excelentes e te dará coisas excelentes para te afastar das divinas. Se pudesse ele tornaria a sua vida só sofrimento, mas se for preciso torná-la boa, alegre e bem sucedida para garantir sua perdição, ele o fará. O seu compromisso primeiro é com a danação das almas e ele sabe manter o foco.

Διετές Μνημόσυνο Πατρός Σάββα Αχιλλέως Αγιος Γεώργιος Καρέα

Μιά φορά ρωτήθηκε ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης

Μιά φορά ρωτήθηκε ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης
- Γέροντα, τι γίνεται με τις βόμβες, που πέφτουν συνέχεια στην Αθήνα;
Ήταν η χρονιά του 1982 ή 83 και ο Γέροντας Σίμων Αρβανίτης τους είπε:
- Αυτά δεν είναι τίποτα. Πάρα πολλά θα δείτε... Πάρα πολλά, για να δοκιμαστεί ο Λαός που δεν καταλαβαίνει!

Η είσοδος στον κόσμο της Χάριτος, τον κόσμο του Αγίου Πνεύματος, είναι ανοιχτή στον καθένα. Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι ''κήπος κλεισμένος''. Τα αγαθά Της τα έχει υποσχεθεί σε όλους μας και μπορούμε να τα αποκτήσουμε. Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος.

Ταπεινώσου παιδί μου, ο εχθρός είναι πολύ πονηρός και εμείς πολύ ασθενείς. Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο (1873-1958)

Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.. Όσο το καραβάκι......

Όσο το καραβάκι της ψυχής μας πλέει στην θάλασσα της ζωής  θα συναντά αλλαγές του καιρού, γιατί πότε βρέχει, πότε φυσά, πότε σηκώνεται μιά καταιγίδα που παρά λίγο να κομματιαστεί στα βράχια. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι εδώ στην κοιλάδα του κλαυθμώνος και μόνο στην Άλλη Ζωή, θα σταματήσουν οι αλλαγές.

Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

Τα δάκρυα μιας γυναίκας και το μάθημα της πεταλούδας. Διαβάζει ό ιερομόναχος Νεκτάριος Κοβιλιάτης .

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ.

Postcards from Greece - Welcome Episode

Хор Antivari musica - Dodolske pjesme (Молитва крестьян о дожде и хорошем урожае)

Πλήθος πιστών στην λιτάνευση της εικόνας της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Αστόρια

Καλοκαίρι με τους ταπεινούς και τους Αγίους - ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΙΣ ΠΟΣΙ ΜΟΥ Οι Άγιοι του μηνός Ιουλίου

Η κλίση σου και η βαθιά επιθυμία σου. Πατήρ Ανδρέας Κονάνος.

Κάποιος μπορεί να θυσιάζεται μια ζωή για άλλους, να βοηθάει φτωχούς, να επισκέπτεται ιδρύματα, να φροντίζει ασθενείς και ταυτόχρονα να ανθεί και να χαίρεται. Επειδή κάνει αυτό που είναι η προσωπική του κλίση, η προσωπική του χαρά και η ευτυχία, το χάρισμά του. Ο άνθρωπος αυτός, όταν φτάσει 90 χρονών, δεν θα μετανιώσει για όσα έκανε. Διότι αυτό είναι η βαθιά επιθυμία της καρδιάς του. Αυτός ο άνθρωπος θα έχει ζήσει την κλίση του. 

Οταν βρεις το χάρισμά σου και το ικανοποιήσεις, και το ποτίσεις, και του επιτρέψεις να ανθήσει και να φανερωθεί, γεμίζεις ευτυχία. Μια ευτυχία για όλη σου τη ζωή. Κι όταν γεράσεις και έρθει η ώρα να φύγεις απ' τον κόσμο αυτό, θα χαίρεσαι όποτε με τη σκέψη σου γυρνάς πίσω. Γιατί θα λες: «Οι ημέρες της ζωής μου δεν πήγαν χαμένες. Εζησα πράγματα που ήθελα να ζήσω. Χάρηκα. Δεν μετανιώνω γι' αυτά που έκανα. Ολα έγιναν με όρεξη, με ζήλο, με κέφι και μεράκι. Είμαι ευτυχής που έζησα όσα έζησα». Και είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι ο Χριστός μας, ερχόμενος στον κόσμο, θέλησε να ξυπνήσει μέσα μας αυτό ακριβώς. Ποιο; Τον πόθο για προσωπική ζωή και καταξίωση! Είναι στο «θέλω» του Χριστού μας να ακολουθήσει το πλάσμα Του, τον προσωπικό του δρόμο. Να βρει καθένας μας το προσωπικό του χάρισμα και κάλεσμα απ' τον Θεό και να ζήσει τη ζωή του. Καλείσαι απ' τον Χριστό να ζήσεις τη ζωή σου!

Ο Απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Χριστό: «Τι θα γίνει με τον Ιωάννη, Κύριε;» Ο Χριστός τότε απάντησε στον Πέτρο: «Τι προς σε;» Δηλαδή: «Εσύ, Πέτρο, ακολούθησέ Με. Ζήσε τη δική σου ζωή. Γιατί ρωτάς για τον Ιωάννη; Τι σε ενδιαφέρει εσένα, Πέτρο, για τον Ιωάννη; Μπορεί Εγώ να θέλω ο Ιωάννης να ζήσει ώσπου να ξανάρθω να ανακρίνω τον κόσμο. Το ερώτημα είναι εσένα τι σε απασχολεί αυτό; Γιατί ασχολείσαι με τη ζωή του άλλου; Εσύ ακολούθησέ Με. Ζήσε τη ζωή σου. Ζήσε την προσωπική σου σχέση με τον Θεό. Επίτρεψε στον Θεό να μπει στη δική σου καρδιά με προσωπικό τρόπο και να ανθήσει το δικό σου χάρισμα. Και ζήσε». Σε άλλη περίπτωση πάλι, όταν ο Χριστός σκόπευε να θεραπεύσει έναν άρρωστο ή παράλυτο ή τυφλό ή ασθενή, έκανε το ίδιο. Το πρώτο που ρωτούσε ήταν: «Θέλεις; Θέλεις να σε κάνω καλά; Το ποθείς; Εχεις όρεξη να ζήσεις; Να χαρείς; Να πορευτείς;» Μερικοί νομίζουν ότι ο Χριστός ήρθε να μας νεκρώσει. Η μόνη νέκρωση που εγκρίνει ο Χριστός στον κόσμο μας είναι η νέκρωση του ψεύδους μας. Ηρθε να νεκρώσει το ψέμα της ζωής και την απάτη της.

Μα όχι την επιθυμία της καρδιάς. Αυτήν ήρθε να ζωντανέψει. Ηρθε να στάξει δροσερό νερό, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και το Αίμα Του, το οποίο ζωογονεί. Γι' αυτό και ονομάζεται «Ζωηρό». Στη θεία λειτουργία λέμε ότι κοινωνάμε «το Πανάγιο και Πανακήρατο και Ζωηρό Αίμα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Το ονομάζουμε «ζωηρό», επειδή ακριβώς αυτό το Αίμα έχει μέσα του ζωή. Εχει ζωή και δίνει ζωή.

Ξυπνάς το πρωί. Και βλέπεις τη ζωή μίζερα. Και λες: «Τώρα τι κάνουμε; Πώς θα περάσει η ημέρα αυτή; Ποπό... Αλλη μία βαρετή ημέρα. Τίποτε δεν μου δίνει νόημα, δεν μ' αρέσει αυτό που κάνω ούτε το χαίρομαι…» Και έρχεται ο Χριστός μες στη μιζέρια σου. Και σου λέει: «Μάθε να χαίρεσαι αυτό που κάνεις. Και αν δεν σ' αρέσει αυτό που κάνεις, άλλαξέ το. Βρες κάτι άλλο. Κάνε όμως κάτι για να γίνει η ζωή σου χαρούμενη». Ο Χριστός θέλει τη ζωντάνια.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου 
«Ολα του γάμου δύσκολα...» 
των εκδόσεων Αθως

Εάν έχετε αναθέσει τη ζωή σας στον Θεό, τότε δεν πρέπει να φοβάστε τίποτα. Ακόμα και το πιο τρομακτικό ... Αν κάποτε ξέρετε τον Χριστό - ότι είναι δίπλα σας, αν μια φορά ήταν αισθητή η παρουσία του στην καρδιάς σας, αν κάποιος είναι σίγουρος ότι ο Θεός τον αγαπά, και τον οδηγεί μέσα από τη ζωή, τότε ποτέ δεν θα σας εγκαταλείψει, δεν Θα γυρίσει μακριά, θα ακούσει τις προσευχές σας. Πατήρ Alexy Uminsky

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του δύναμη πίστης και δίδεται από τον Κύριο, ανάλογα με τη διανομή, τις εσωτερικές δυνάμεις και το δικό του πνευματικό επίτευγμα.

Δεν μας εμποδίζουν άλλοι, είμαστε στο δρόμο μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε το μεγαλύτερο εμπόδιο. Σκεφτείτε το κακό που είναι γύρω μας και γυρίζει γύρω μας. Αλλά αν δεν υπήρχε κακό στον εαυτό μας, δεν θα μας έβλαπτε. Πατήρ Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα.

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Από κοντινή απόσταση βλέπετε την πέτρα του βουνού και όχι ολόκληρο το βουνό, έτσι συμβαίνει με τη ζωή ενός ατόμου.

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Ο Ιησούς Χριστός των απεριόριστων γαλαξιών είναι ο Χριστός της καθημερινής σας ζωής. Ο δημιουργός των αστεριών του ουρανού δημιουργεί και το χρονοδιάγραμμα της ζωής σας. Πιστέψτε.

Στις παλιές μέρες είπαν: "Δεν μπορείτε να χτίσετε ένα σπίτι με κλεμμένα αγαθά ." Η ευτυχία δεν μπορεί επίσης να επιτευχθεί με την κλοπή της από μια ξένη οικογένεια ή τη λήψη μακριά από το δική σας. Πατήρ Παύλος Γκεμερούφ

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΊΑΣ.

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Με ένα Ευαγγέλιο ή την Καινή Διαθήκη μπορείτε να ζήσετε ολόκληρο τον αιώνα - και να διαβάσετε τα πάντα. Διαβάστε την εκατοντάδες φορές, αλλά ακόμα όλα θα είναι αδιάβαστα.

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΗ. Συνεχίστε να διαβάζετε πνευματικά βιβλία που μπορούν να σας διαφωτίσουν και να σας καθοδηγήσουν στο αληθινό μονοπάτι. Πρέπει να διαβάζονται περισσότερες από μία φορές, αλλά επανειλημμένα, επειδή περιέχουν πάντα την τροφή της ψυχής

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. Ο άνθρωπος, ξέρω ότι δεν ξέρει να προσεύχεται ! Αλλά σας δίνω συμβουλή: προσεύχεστε, όπως μπορείτε, αλλά να προσεύχεστε συχνά!

Μην αποθαρρύνεστε, βλέποντας πώς κάποιοι επαναστατούν εναντίον σας.

Μην αποθαρρύνεστε, βλέποντας πώς κάποιοι επαναστατούν εναντίον σας. 
Θα ήταν χειρότερο αν ο καθένας σας αγαπούσε: αυτό σημαίνει ότι είστε πολύ ευχαριστημένοι με τους ανθρώπους. 
Ο Χριστός ήταν επίσης μισητός, είχε σταυρωθεί. Γιατί λοιπόν να περιμένουμε την παγκόσμια αγάπη αν ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού; 
Κρατήστε τη συνείδησή σας καθαρή και μην φοβάστε το ανθρώπινο μίσος, αλλά το μίσος στην ψυχή σας. 

Ιερομόναχος Σεραφείμ Ροουζ 

Θέλετε να καταλάβετε τι είναι σωτηρία; - Ας σηκώσουμε τα χέρια με τα οποία κρατάμε αυτόν τον μάταιο κόσμο και πιάστε τον Χριστό. Ο Μοναχός Συμεών του Άθω

ΕΊΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Οι γιατροί λένε: "Μη βγείτε με άδειο στομάχι". Σε σχέση με την ψυχή, αυτό επιτυγχάνεται με πρωινή προσευχή και ανάγνωση. Θα είναι κορεσμένοι η ψυχή - και δεν οργιζεται πλέον στις υποθέσεις της ημέρας.

«Πατέρα, προσεύχομαι και τίποτα». Ρωτάω : "Πόσο προσεύχεσαι;" "Ήταν ήδη μια εβδομάδα." Όχι, δεν γις. Μερικές φορές πρέπει να προσευχηθείτε για δέκα χρόνια, είκοσι, σαράντα, τότε ο Κύριος θα το κάνει. Πατήρ Dimitry Smirnov

Γιατί λένε για μερικούς ανθρώπους ότι έχουν μια φωτεινή ψυχή και για άλλους πως είναι σκοτεινές», ρώτησε η κόρη....

«Γιατί λένε για μερικούς ανθρώπους ότι έχουν μια φωτεινή ψυχή και  για άλλους  πως είναι σκοτεινές», ρώτησε η κόρη, 
«δεν μπορούμε να κοιτάξουμε την ψυχή ενός ατόμου». 
Οι άνθρωποι μπορούν να προσποιηθούν. 

Η μητέρα απάντησε: 

- Όταν συναντάς ένα άτομο με μια φωτεινή ψυχή, τότε γίνεται φως και για σένα. 
Εάν αισθάνεστε κάποιο ψυχικό άλγος, τότε δίπλα σε ένα τέτοιο άτομο, θα μειωθεί το φως . 
Ένα τέτοιο άτομο θα ενισχύσει την πίστη στον Θεό, την πίστη στον εαυτό σας, θα νιώσετε μια ηρεμία χαρά και ελπίδα για την ευτυχία θα , θέλετε να αγαπήσετε και να κάνεις όλο καλά. 
- Και αν το πρόσωπο φαίνεται να λέει τα πάντα σωστά, αλλά είναι λάθος για μένα να το διορθώσω; 
Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο είναι υποκριτικό και θυμωμένο;

- Όχι, κόρη. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή του ατόμου δεν έχει αρκετό φως. 
Ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δυσαρεστημένος με την επικοινωνία μαζί σας ασυνείδητα μοιράζεται μαζί σας την ατυχία του. 

"Και τι πρέπει να κάνω τότε;" 

- Για να λάμψει αυτό το άτομο. 
Όσο περισσότερη προσπάθεια θα θέσετε για να λάμψει, τόσο περισσότερο φως θα σας δοθεί! 
Θυμηθείτε, το φως δεν μιλά μόνο για την πίστη και το Θεό, το φως είναι ένα φιλόξενο χαμόγελο, ευγενικοί λόγοι, υποστήριξη και βοήθεια αλληλεγγύη .

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΘΩ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ.

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΘΩ

Ή έξοδος στην έρημο. Ή προσευχή κατά την όποια λησμονείται ό κόσμος. Ή σύναξη των Γερόντων το 1938. Ό λόγος τού Αρχιεπισκόπου Βασιλείου Κριβοσέιν. Ή πνευματική του διακονία. Διάλογος με μοναχό. Το άκτιστο φως.

’Άς είναι ή δόξα τού Κυρίου ευλογημένη τώρα και στους αιώνες. Πάλι τις τελευταίες ημέρες ετοιμαζόμουν νοερά για την έξοδό μου από αύτή τη ζωή. Με τη μείωση των δυνάμεών μου, με τη σταδιακή αύξηση της απομονώσεως μου, στήν όποια καταδικάσθηκα εξαιτίας τού γήρατος, μή έχοντας δυνατότητα ούτε νά διαβάσω ούτε να άκούσω, σκέφτομαι ότι τό «έργο» μου τελείωσε. Γι’ αυτό και άποφάσισα νά σάς διηγηθώ γιά τις τελευταίες ήμέρες τού Γέροντα και γιά τις πρώτες ήμέρες της ζωής μου μετά τήν τελευτή του.

Όταν ό πατήρ Σιλουανός ήταν άκόμη νέος, άρρώστησε σοβαρά, και περιμένοντας τό τέλος του παρακάλεσε τον ήγούμενο Μισαήλ νά τού δώσει εύλογία γιά τό μεγάλο Σχήμα. Ό ήγούμενος Μισαήλ, ό θαυμάσιος αύτός άνδρας, τού λέει: «Γιά τό Σχήμα νά σε εύλογήσει ό Θεός, άλλά δεν θά πεθάνεις σύντομα». Και τού είπε τί θά τού συμβεί, άλλά τώρα δεν τό θυμάμαι άκριβώς. Όταν όμως άρχισε τό έτος 1938, ό Σιλουανός είπε: 

«Σύμφωνα με τούς λόγους τού ήγουμένου, ό θάνατός μου πρέπει νά έρθει αύτό τον χρόνο». Λίγο καιρό άργότερα ζήτησα εύλογία από τον ηγούμενο, τον ίδιο άγιο και θαυμάσιο άνδρα Μισαήλ, νά μου επιτρέψει νά χρησιμοποιώ μιά καλύβη. Ούσιαστικά αύτή ήταν ένα καλό σπίτι γιά διαβίωση ήλικιωμένων άνθρώπων πού ήθελαν νά τελειώσουν τή ζωή τους στον Άθω. Απείχε από τό μοναστήρι περίπου δεκαπέντε λεπτά πορείας, με κατεύθυνση προς τον Νότο, προς τή Δάφνη, τό λιμάνι τού Άγιου Όρους. Εκεί λοιπόν σύχναζα όταν ήμουν έλεύθερος από τις άκολουθίες. Στο μοναστήρι ήμασταν δύο διάκονοι. Όταν έπρεπε νά είμαστε παρόντες σέ όλες τις άκολουθίες, τότε πολύ λίγος καιρός άπέμενε, ένώ όταν ήμουν έλεύθερος από τή σειρά της διακονίας μου, τότε περνούσα τον περισσότερο καιρό εκεί.

'Η ζωή μου στήν Καλύβη αύτή ήταν πολύπλοκη. Ήμουν νεότερος από τούς περισσότερους πατέρες. Ή διαμονή σέ τέτοια Καλύβη θεωρούνταν από πολλούς ώς μεγάλο προνόμιο. Άλλά, όπως γνωρίζετε από τό βιβλίο μου, ό Θεός μού δώρισε συντριβή γιά τις άμαρτίες μου, άπόγνωση γιά τον ίδιο τον έαυτό μου και παρατεταμένο και βαθύ πένθος .

Έκει γίνονταν πολλές συνομιλίες, γιά τις όποιες θά ήθελα νά μιλήσω μαζί σας.

Κάποια φορά με ρώτησε ό Σιλουανός:

- Νιώθετε άνετα νά προσεύχεσθε στήν Καλύβη αύτή;

Απάντησα:

-        Ναι. Κατά καιρούς μου φαίνεται ότι λησμονώ τον κόσμο. Θυμάμαι όμως τό σώμα μου.

Με έξέπληξε ή άντίδραση τού πατρός μου Σιλουανού:

-        Αλλά και τό σώμα τί είναι; Δεν είναι άραγε και αύτό κόσμος;

Στεκόμουν μπροστά στο θαυμαστό αύτό φαινόμενο και ήρθε στον νου μου ή έξης σύγκριση: βρίσκομαι στούς πρόποδες ένός όρους υψηλού, τού όποιου ή κορυφή κρύβεται στά σύννεφα. Τά λόγια αύτά, «Αλλά τί είναι τό σώμα, αν όχι κόσμος;», μου προκάλεσαν τήν προηγούμενη σκέψη. Ωστόσο δέν τον καταπονούσα με ερωτήσεις, αλλά δεχόμουν τά λόγια του, με τήν έλπίδα ότι θά έρθει στιγμή πού ό Θεός θά έπιτρέψει νά κατανοήσω τό πραγματικό τους νόημα.

Στή συνείδησή του, με τήν προσευχή γιά όλο τον Άδάμ, ό πατήρ Σιλουανός κατέληξε στο ότι με τό σώμα μας συνδέεται όλη ή άνθρωπότητα σέ έναν Άδάμ.

Οί συνομιλίες πού μάς χάρισε ό Κύριος μου προκαλούσαν διαρκώς θαυμασμό γιά τον Γέροντα. Πώς αυτός έγινε πραγματικά ζωντανό πρόσωπο, αληθινά γνήσιος χριστιανός!

Στήν άρχή τού έτους 1938 μου είπε: «'Όταν πεθάνω, θά είναι καλύτερα γιά σάς νά ζητήσετε ευλογία και νά πάτε στήν έρημο, γιατί σάς βλέπω άδύναμο και ή ζωή στο μοναστήρι ξεπερνά τις δυνάμεις σας».

Θά προσπαθήσω νά μήν έπεκταθώ στήν άνάλυση πολλών λεπτομερειών. Θά πώ μόνο ότι, όταν ό Γέροντας κοιμήθηκε, πήγα πράγματι στον πνευματικό και είπα: «Μήπως είναι καλύτερα γιά μένα νά ζήσω στήν έρημο, όπως οί   ερημίτες του Αγίου Όρους στα Καρούλια»; Και ό πνευματικός πατέρας Σέργιος μου απάντησε: «Ναι, πάτερ Σωφρόνιε, πηγαίνετε στήν έρημο, ό Θεός νά σάς ευλογήσει». Τον πατέρα Σέργιο τον χειροτόνησε ιερέα ό έπίσκοπος Άχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, μεγάλος άνδρας, πού χειροτόνησε και έμένα διάκονο. Και ό πατήρ Σέργιος, πού μου φερόταν με πολλή άγαθότητα και καλοσύνη, μου έδωσε τήν εύλογία νά πάω στήν έρημο, αλλά είπε: «Εσείς βεβαίως καταλαβαίνετε ότι ή εύλογία μου δέν επαρκεί. Όφείλετε νά απευθυνθείτε στον ηγούμενο και να ζητήσετε από εκείνον τήν εύλογία.

Πήγα στον ηγούμενο Μισαήλ -ό Θεός να με έλεήσει δι’εύχών του- και μου λέει: «Ό Θεός να σάς εύλογήσει, πάτερ Σωφρόνιε. Πηγαίνετε και προσεύχεσθε στήν έρημο. Γνωρίζετε όμως ότι ή εύλογία μου δέν επαρκεί. Χρειάζεται να λάβετε άκόμη τή συναίνεση του συμβουλίου των Γερόντων της Μονής».

Ό ήγούμενος ήταν άρρωστος και δέν έλαβε μέρος στή σύναξη των Γερόντων της Μονής, στήν όποια όμως προήδρευσε ό άντικαταστάτης του ήγουμένου. Του είπα ότι θά ήθελα να μεταβώ στήν έρημο και έπιθυμώ να παραδώσω τον έαυτό μου στήν κρίση των πατέρων. Συμφώνησε, και σύντομα άκολούθησε ή σύναξη των Γερόντων, στήν όποια με προσκάλεσαν.

Στή σύναξη αύτή των Γερόντων, πού άκόμη και τώρα είναι σάν να τήν έχω μπροστά στά μάτια μου, γιατί άποτυπώθηκε τότε στή συνείδησή μου, πρώτος σηκώθηκε ό ιερομόναχος Βησσαρίων, ό γραμματέας του ήγουμένου, άπαλός, λεπτός και προσεκτικός άνθρωπος, και είπε: «Πάτερ Σωφρόνιε, τό έγχείρημα αύτό, για τό όποιο ρωτάτε τό συμβούλιο των γερόντων, είναι πολύ μεγάλο και σημαντικό. Ακούστε λοιπόν τή γνώμη μου: Παραμείνετε άκόμη γιά ένα χρόνο στο μοναστήρι και τότε, αν ό λογισμός σας δεν άλλάξει, πηγαίνετε στην έρημο». Μου συνέβαινε να έπισκέπτομαι συχνά τον πατέρα Βησσαρίωνα, γιατί είχε ιδιαίτερο κελί ώς βοηθητικό γραφείο τού ήγουμένου. Λόγω τού σεβασμού μου πρός τον πατέρα Βησσαρίωνα δεν άπάντησα τίποτε στά λόγια του.

Δεύτερος σηκώθηκε ό πατήρ Ματθαίος. Ήταν στήν ήλικία λίγο γεροντότερος από τον πατέρα Σιλουανό και από τό ίδιο χωριό με εκείνον, αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, συμπεριφερόταν άπέναντί του ώς άνώτερος και με έξουσία. Τότε όμως, μετά τον θάνατο τού Γέροντα, ξαφνικά με πλησίασε διασχίζοντας όλο τό δωμάτιο και μου είπε τα έξης: «Πάτερ Σωφρόνιε, πού πηγαίνετε; Μήπως νομίζετε ότι θά βρείτε κάτι άνώτερο από τον Σιλουανό; Αν λοιπόν ό Σιλουανός σώθηκε στο μοναστήρι, και εσείς να σωθείτε στο μοναστήρι!». Πάλι δεν απάντησα τίποτε.

Μετά σηκώθηκε ό πολύ αυστηρός Γέροντας Ιωσήφ, ύπεύθυνος της μοναστηριακής βιβλιοθήκης, πού είχε διαβάσει πολλά και θεωρούσε τον έαυτό του μεγάλο γνώστη της πνευματικής ζωής. Έγώ ήμουν βοηθός του στή βιβλιοθήκη. Και αύτός μού μίλησε αύστηρά: «Πάτερ Σωφρόνιε, άν φύγετε, δεν ύπάρχει εύλογία γιά σάς από τον ηγούμενο γιά να λειτουργείτε». Λέω στον πατέρα Ιωσήφ: «Αν ό Γέροντας λέει να μή λειτουργώ, θά σάς πώ ότι δεν πηγαίνω στήν έρημο γιά να λειτουργώ. Άλλη είναι ή σκέψη μου γιά τήν έρημο. Αλλά, πείτε μου: Απαγορεύει μήπως ό ήγούμενος και να κοινωνώ;». Ή ήρεμη άπάντησή μου τον έβγαλε από τό άδιέξοδο. Λέει: «Όχι, πάτερ Σωφρόνιε. Δεν ρώτησα τον ηγούμενο. Ήταν δική μου πρωτοβουλία να σάς δοκιμάσω, λέγοντας αυτά τά λόγια. Ό ήγούμενος όμως τίποτε δεν μου είπε και δεν συζητήσαμε γιά τό θέμα αυτό».

Τότε ό ιερομόναχος Ιουστίνος, πού ήταν άντικαταστάτης του ηγουμένου, πράος και ήσυχος άνθρωπος, άποφάσισε να μιλήσει. Καθόταν σε ξεχωριστή πολυθρόνα, στο μέσο ενός μεγάλου δωματίου όπου συνεδρίαζε ή σύναξη του συμβουλίου των Γερόντων. Απευθυνόμενος λοιπόν αύτός προς τον πατέρα Βησσαρίωνα λέει: «Πάτερ Βησσαρίων, νομίζω ότι γιά τή δοκιμή του λογισμού του πατρός Σωφρονίου ένας χρόνος είναι υπερβολικά πολύς». Και συνέχισε: «Λοιπόν, πάτερ Σωφρόνιε, μείνετε ώς το Πάσχα έδώ στή Μονή και αν ό λογισμός σας δεν αλλάξει, τότε συν Θεω πηγαίνετε στήν έρημο».

Μόλις ό άναπληρωτής του ηγουμένου είπε αύτά τά λόγια, σηκώθηκα από το κάθισμά μου, τού έβαλα έδαφιαία μετάνοια και είπα: «Να είναι εύλογημένο, Γέροντα!». Με τον τρόπο αυτό τελείωσε το θέμα μου στή σύναξη των Γερόντων. Ή σύναξη με διέταξε να παραμείνω στο μοναστήρι από τήν αρχή του Οκτωβρίου του έτους 1938 ώς το Πάσχα τού 1939.

Θά σάς πώ ότι ήταν παράδοξη ή σχέση μου με το μοναστήρι. Έζησα εκεί δεκατέσσερα χρόνια και ποτέ δεν είχα καιρό να μιλήσω με όποιονδήποτε. Μετά από όλα τά διακονήματά μου έσπευδα να πάω στο κελί μου, γιά να κλάψω γιά τον έαυτό μου. Ή άναχώρησή μου λοιπόν προκάλεσε παράξενη έντύπωση. Οί πατέρες ένοχλήθηκαν εξαιτίας μου με τή σκέψη: «Όρίστε, φεύγει από το μοναστήρι σαν να μην ήταν κατάλληλο για να σωθεί έδώ».

Έπειτα έρχονταν πολλοί σέ μένα κατά τή διάρκεια τού μισού έκείνου έτους πού πέρασα, από τον Όκτώβριο ώς τον Απρίλιο. Μεταξύ αυτών πού έρχονταν γιά να με πείσουν ήταν και ό π. Βασίλειος, πού στή συνέχεια έγινε αρχιεπίσκοπος Βρυξελλών. Ήρθε στο κελί μου και μου είπε: «Πάτερ Σωφρόνιε, βρήκα στήν Κλίμακα τού άγιου Ίωάννου χωρίο από το όποιο γίνεται σαφές ότι δεν πρέπει να πάτε στήν έρημο». Σέ όλους όμως, πού έρχονταν να με πείσουν, έλεγα: «Έγώ ό ίδιος άναζητώ το θέλημα τού Θεού. Φοβάμαι να βγω στήν έρημο. Σκέφτομαι ότι είμαι μικρόψυχος και άδύνατος. Αν συναντήσω από τις έχθρικές δυνάμεις τέτοιους πειρασμούς πού πρόσβαλαν τον Γέροντα Σιλουανό, τότε δεν θά άντέξω, δεν θά μπορέσω». Και ό φόβος αύτός με άνάγκαζε να άναζητώ όσο το δυνατόν περισσότερο τις εύλογίες, αλλά τις νόμιμες εύλογίες, τού πνευματικού, τού ηγουμένου και της συνάξεως των Γερόντων.

Λέω στον πατέρα Βασίλειο: «Πάτερ Βασίλειε, αν έρθετε και μού φέρετε πέντε χιλιάδες χωρία από τούς άγιους Πατέρες, μεγάλους και μικρούς, εγώ θά σάς ύποδείξω μόνο ένα το δικό μου χωρίο. Και αυτό θά είναι ισχυρότερο από τά πέντε χιλιάδες δικά σας». Το νόημα της άπαντήσεώς μου ήταν το έξής: Αναζητούσα ευλογία με τον νόμιμο τρόπο από τούς «παράγοντες», τούς όποιους εξουσιοδοτεί ή παράδοση γι’ αύτή τήν ευλογία: τον πνευματικό, τον ηγούμενο και τή σύναξη των Γερόντων. 

Σκεφτόμουν ότι ή ευλογία αύτή μπορεί να αντιπαραταχτεί σέ όλους και στον καθένα. Θά σάς πώ λοιπόν τήν αλήθεια: ό Θεός μού έδωσε εύλογη- 

μένη έρημο! Αύτός όμως έπειτα με έβγαλε από τήν έρημο με αρκετά αύστηρό τρόπο. Οταν πλέον έδωσα τήν παλιά μου Καλύβη στήν έρημο και δεν είχα πιά τά μέσα να άποκτήσω άλλη, άναχώρησα από τά Καρούλια γιά άλλη έρημο, πού βρίσκεται στά όρια της Μονής τού Άγιου Παύλου.

Στήν άδελφότητα τού Άγιου Παύλου ό ήγούμενος ήθελε να έχει πνευματικό. Στον Άθω ό πνευματικός δεν πρέπει να βρίσκεται στά όρια της Μονής. Πρέπει ό πνευματικός να είναι έντελώς ξένος προς τή διαχείριση της έξουσίας της Μονής, ώστε ή έξομολόγηση να γίνεται με ειλικρίνεια και καθαρότητα, και όχι με τήν προσπάθεια γιά τήν άπόκτηση εύνοιας, χάρη στήν ευλογία τού πνευματικού. Ήδη το έτος 1938 ό Γέρων Σιλουανός κάποια στιγμή μού είπε: «Όταν θά είστε πνευματικός, να δέχεστε τούς άνθρώπους, να μήν τούς στερείτε τον λόγο τού Θεού και να τούς ύπομένετε». Τότε μόλις πού ζούσα, και σκέφτηκα ότι ό Γέροντας δεν γνωρίζει πώς θά μπορούσα να άντέξω άκόμη γιά χρόνια. Ήμουν άκόμη νέος γιά να είμαι πνευματικός στο Άγιον Όρος, και ή σκέψη αύτή έσβησε έντελώς από τή συνείδησή μου. Και μόνο όταν βρέθηκα πιά στήν έρημο, θυμήθηκα τά λόγια τού Γέροντα Σιλουανού.

Εκείνο τον καιρό ή Ελλάδα βρισκόταν ύπό τήν κατοχή των Γερμανών. 

Ήρθα στήν έρημο λίγο πριν από τον πόλεμο, το Πάσχα, ένώ τον Οκτώβριο τού 1940 ήδη κηρύχθηκε ό πόλεμος. Όταν με έπισκέφτηκε ό γραμματέας της Μονής τού Άγιου Παύλου π. Θεοδόσιος, άνθρωπος εύφυής, προσεκτικός και σοβαρός, και είπε ότι ό ήγούμενος τους ήθελε να με κάνει πνευματικό στο μοναστήρι τους, τότε ήρθαν στον νου μου τά λόγια τού Γέροντα Σιλουανού: «Όταν θά είστε πνευματικός...». Κατά τή στιγμή όμως της συνομιλίας μου με τον Γέροντα ό λόγος αύτός μου είχε φανεί περιττός, γιατί ό ίδιος δεν γνώριζα αν θά έφθανα ώς το κελί μου. (Έπρεπε να άνεβώ περισσότερα από 150 σκαλοπάτια, γιά να μεταβώ από το κελί τού Σιλουανού ώς το δικό μου.) Έτσι, έγινα πνευματικός και πήγα στή σπηλιά κοντά στή Μονή τού Άγιου Παύλου. Εύλογη μένα αύτά τά μέρη!

Ξαφνικά έπεσε καταρρακτώδης βροχή και το νερό δια-πέρασε το τεράστιο πάχος τού βράχου, μέσα στον όποιο ήταν ή σπηλιά μου. Ένώ προηγουμένως ήταν πάντα στεγνή, τώρα ή σπηλιά τον χειμώνα γέμιζε νερά. Ό χειμώνας στήν Ελλάδα συνήθως είναι σύντομος. Ωστόσο όμως συνέβη να παραμείνω έξι μήνες στή σπηλιά, όπου υπήρχε πολύ νερό. Εκατό κουβάδες νερού τήν ήμέρα μετέφερα από το κελί μου, και κοιμόμουν κάτω από δύο φύλλα λαμαρίνας, γιά να προστατεύσω το κρεβάτι μου από το νερό πού έσταζε από πάνω...

Γρήγορα περνά ή ώρα αυτών των αναμνήσεων γιά το Άγιον Όρος. Άν τυπικά άνήκα στή ρωσική Εκκλησία, τότε θά έφερα το μεγάλο Σχήμα με τις λέξεις «Άγιος, άγιος, άγιος...», και από μακριά άκόμη βλέποντάς με θά έλεγαν: «Ου, μεγαλόσχημος περνά!». ’Εγώ όμως άνατράφηκα στον Άθω. 

Και εκεί μου ήταν εύχάριστο να βλέπω ότι πολλές φορές ήταν δυνατόν να μήν άναγνωρίσει κάποιος τον ηγούμενο και να μήν τον διακρίνει από τον ύποτακτικό. Και γράφω στο δοκίμιό μου «Περί των βάσεων τού ορθοδόξου μοναχισμού», ότι στον Άθω ύπάρχει έντελώς άλλη τάξη. Συμβαίνει να είμαι μεγαλόσχημος έπί πενήντα και πλέον χρόνια, και ήδη προ πολλού, από το 1935, θά έπρεπε να βαδίζω όπως οι μεγαλόσχημοι στή Ρωσία, άλλα περπατώ έλεύθερα...

Βλέπετε, σάς διηγήθηκα πριν από την τελευτή μου λίγα από τή ζωή μου στον Άθω. Αλλά ό ίδιος δεν γνωρίζω πότε θά πεθάνω.

Ή σκέψη μου λοιπόν στρέφεται γύρω από το αν έκπλήρωσα το καθήκον μου άπέναντί σας. Τώρα μειώνονται οι ικανότητες μου να παρακολουθώ τή ζωή σας, εξασθενεί ή μνήμη μου, περιορίζεται ή όρασή μου και δεν μου έπιτρέπει να διαβάζω, ένώ ή βαρηκοΐα μου με άναγκάζει να φορώ άκουστικά, έτσι πού γεμίζουν τά αύτιά μου με θόρυβο με ό,τι και αν κάνω. Θά μιλώ όμως μαζί σας ώς τις τελευταίες ή μέρες μου, ώς τήν τελευταία μου άναπνοή...

Ήθελα σήμερα να μιλήσουμε και γιά ένα άλλο άκόμη θέμα. Πρόσφατα είχαμε τήν έπίσκεψη ενός Ρώσου ιερέα. Και αύτός σε ιδιαίτερη συνομιλία μας μου είπε:

-        Πάτερ Σωφρόνιε, θά ήταν δυνατόν στήν έποχή μας να δει κάποιος το άκτιστο Φώς;

-        Γράφω γι’ αυτό. Το διαβάσατε;

-Όχι.

-        Καλά λοιπόν. Πάρτε από τούς πατέρες μας τά βιβλία μου, όπου γράφω γι’ αυτό.

Με το ίδιο το έρώτημά του μου έδωσε τήν έντύπωση ότι είχε τήν έξης διάθεση: Κάποτε παλιά, κατά τούς τρεις πρώτους αιώνες των διωγμών, ό Θεός ένεργούσε με θαύματα και σαφείς παρεμβάσεις, ένώ αργότερα διακόπηκαν οι ενέργειες αύτές, και έπί αιώνες τώρα δεν ύπάρχουν. Ό ιερέας όμως αύτός άνήκει σε ομάδα άνθρώπων πού λογικά συμπεραίνουν ότι στην έποχή μας ό Θεός δεν έμφανίζεται ώς φώς. Και συνεπώς, όποιος βλέπει φώς βλέπει κάτι άλλο, και όχι αυθεντικά το άκτιστο Θαβώριο Φώς. Βεβαίως, όταν με ρωτούν με αυτό τον τρόπο, τί μπορώ να άπαντήσω; Καταδικάζομαι στη σιωπή.

Βλέπετε, και ό π. Ν. όταν βρισκόταν στη Ρωσία, συνάντησε κάποια γυναίκα πού έπίσης έλεγε ότι ό Θεός έπαυσε να ενεργεί όπως πριν και ότι τώρα δεν υπάρχουν πια Γέροντες• είναι γενικό φαινόμενο. «Έτσι ενεργεί ό Θεός τώρα», έλεγε ή γυναίκα εκείνη.

Σάς μιλώ γι’αύτό, έπειδή ή προσέγγιση αύτή δεν οδηγεί προς τη γνώση. 

Τά ίδια άκριβώς λόγια και ή ίδια δομή σκέψεως ύπήρχαν και στήν έποχή τού άγιου Συμεών τού Νέου Θεολόγου. Στον 45° "Υμνο ό άγιος Συμεών λέει ότι όποιος αρνείται το Φώς, στο όποιο εμφανίζεται ό Θεός και το όποιο είναι ό ’Ίδιος ό Θεός, αυτός δεν σκέφτεται όρθά και ούσιαστικά πέφτει σε αίρεση. Αλλά αυτό πού λέει ό Συμεών το συναντούμε και στον Σιλουανό, στο κεφάλαιο γιά τήν ταπείνωση: «Μερικοί ισχυρίζονται ότι αύτά γίνονταν “τώ καιρώ έκείνω”, αλλά τώρα είναι ξεπερασμένα». Και με τήν ίδιάζουσα ταπείνωσή του ό Γέροντας λέει ότι αυτό δεν αποτελεί σωστή προσέγγιση. «Γιά τον Κύριο όμως τίποτε δεν μειώνεται ούτε μεταβάλλεται ποτέ. Μόνο εμείς αλλάζουμε, γινόμαστε κακοί και έτσι χάνουμε τη χάρη» .

Αν ή ευλογία εκείνη σε μένα ήταν από τον Θεό ή όχι, μου είναι δύσκολο, ακόμη και αδύνατον, να το πω. Υποθέτω όμως ότι άν εκείνο το φώς, γιά το όποιο γράφω, μάς οδηγεί στην αίσθηση της προαιώνιας Θεότητος του ’Ίδιου του Χριστού, όπως αυτό συνέβη με τον άπόστολο Παύλο στην όδό προς τη Δαμασκό , τότε αυτό είναι εκείνο το Θείο Φώς πού έμφανίστηκε και στο Θαβώρ . Είμαι υπερβολικά μικρός, γιά να μιλήσω παραπάνω γι’αύτό. Ωστόσο όμως, θέλω να πω το έξής: Άν το Φώς αυτό μαρτυρεί γιά τη Θεότητα τού σαρκωθέντος Λόγου του Πατρός, πώς να δεχθώ ώς όρθή πεποίθηση ότι όποιος βλέπει τώρα το Φώς πέφτει σε μεγάλο λάθος, σε πλάνη; Έχουμε να μιλήσουμε γιά πολλά ακόμη. Το μικρό αυτό άπόσπασμα από εκείνα πού μου συνέβησαν ας μπει στή διήγησή μου και στήν εξομολόγηση μου ένώπιόν σας, αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές... Προσεύχεσθε γιά μένα, και εύχομαι ό Κύριος να σάς διαφυλάσσει...

Εκφωνήθηκε στα ρωσικά, στις 17 Φεβρουάριου 1992. [Α23]