Να, πώς έγινα μοναχός!

«Δι' ευχών των Αγίων πατέρων ημών... ελέησον ημάς», είπε ό ιερεύς και τελείωσε ή Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Προσκυνήσαμε τις εικόνες, πήραμε αντίδωρο και βγήκαμε στην αυλή της Μονής, περιμένοντας να κτυπήσει ή καμπάνα για την Τράπεζα. Ήμασταν αρκετοί επισκέπτες στη Μονή παρ' όλο που ήταν αρχή ανοίξεως. Ό καιρός είχε μία ελαφριά ψυχρά και έναν πλούσιο ήλιο. Μου άρεσε να βλέπω μέσα στην πρωινή δροσιά τη θάλασσα στα πόδια μου και πάνω από το κεφάλι μου, τον γηραιό Άθωνα, που με τις βαθιές και απάτητες χαράδρες του κατέβαινε μέχρι το μοναστήρι, για να λειτουργηθεί κι αυτός.
Κοίταξα γύρω μου και προτίμησα μία θέση δίπλα σ' ένα γηραιό μοναχό, που καθόταν κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο περιμένοντας την ώρα της Τραπέζης. Όλα εδώ έχουν τον δικό τους χρόνο. Κάθισα σιωπηλός, προσεκτικά, για να μην ταράξω την ησυχία του πάππου, που με κλειστά τα μάτια κάτι σιγομουρμούριζε. Βυθίστηκα και εγώ στις σκέψεις μου, για τα ωραία που μας χαρίζει ή κυρία Θεοτόκος μέσα στο Περιβόλι της. Μου ήταν όμως πρόκληση το παρατεινό­μενο ψαλμομουρμουρητό του πάππου. Έστησα αυτί λοιπόν και σιγά-σιγά μπήκα και εγώ στον επαναλαμβανόμενο ρυθμό του. «Αγίω Πνεύματι, πάσα ή κτίσις καινουργείται, παλινδρομούσα εις το πρώτον...». Ήταν ό πρώτος ήχος και ή «βελόνα» είχε «κολλήσει» στους Αναβαθμούς. Ωραίο «κόλλημα», σκέφθηκα.
Το σιγόψαλλα και εγώ μερικές φορές. Γύρισε τότε ό παππούς και με κοίταξε. Χαμογέλασε και με ρώτησε: - Από πού' είσαι εσύ;
Από τις Καρυές, Γέροντα.
Πάτερ μου, είναι τιμή για μας που μας έφερε ή Κυρά ή Παναγιά στο Περιβόλι της, και μας τα χαρίζει όλα απλόχερα. Να προσέχουμε να μη την στενοχωρούμε, και εσείς οι μικρότεροι με τις αταξίες σας,και εμείς οι γεροντότεροι με την ξεροκεφαλιά μας. Έχεις χρόνια μοναχός;
Τί να σας πω Γέροντα, δεν τα μετράω, άκουσα, καλή ώρα, έναν άλλον παλαιό μοναχό, ότι ό Θεός δεν τα μετράει τα χρόνια του μονά­χου, παρά μόνον τα ζυγίζει, και έτσι έκοψα το μέτρημα και φροντίζω να παίρνω βάρος.
Χαμογέλασε ό Γέροντας. Σοφός ό λόγος που άκουσες. Θέλεις ν' ακούσης και από έμενα κάτι για την σοφία της Παναγίας μας; Πώς με έφερε εδώ στο Περιβό­λι της;
Αν θέλω λέει. Διψάω για ν' ακούσω, απάντησα, αυξάνοντας την προσοχή μου.
Ή καταγωγή μου είναι από το Αργός Ορεστικό -άρχισε ό παππούς- και έγινα μοναχός στα 22 μου χρόνια. Υπηρετούσα τότε,παιδί μου, στην Μ.Ο.Μ.Α., αν την ξέρης; Ήταν μία τεχνική υπηρεσία του στρατού, στην οποία δούλευαν και πολίτες. Εγώ ήμουν οδηγός.Βέβαια, ή ζωή μου δεν είχε καμία σχέση με την Εκκλησία. Καταλα­βαίνεις, μία ζωή κοσμική, καφενεία, σφαιριστήρια, γλέντια και όλατα συνακόλουθα.
Μία μέρα, λοιπόν, οδηγώντας το φορτηγό με γεμάτο φορτίο, κατέβαινα από το Αργός Ορεστικό και είχα στο δεξί μου χέρι τον γκρεμό. Ήμουν μόνος, χωρίς συνοδηγό. Καθώς ήταν κατηφόρα με στροφές, θέλησα να μειώσω την ταχύτητα για να ελέγχω το όχημα. Πατώντας τα φρένα, βλέπω ότι δεν λειτουργούσαν. Με έπιασε πανι­κός. Προσπαθούσα, αλλά τίποτε. Προχώρησα μερικές στροφές του βουνού, προσπαθώντας να μειώσω την ταχύτητα, αλλά εις μάτην. Ή ταχύτητα αυξανόταν. Ό δρόμος ήταν χωματένιος, είχε λακκούβες, πέτρες άπ' το βουνό. Σε μία μεγάλη λακκούβα, που δεν μπόρεσα να αποφύγω, έγινε αυτό που φοβόμουν. Χάνω τον έλεγχο του τιμονιού και στρέφεται το φορτηγό προς τον γκρεμό. Με το που βλέπω τις μπροστινές ρόδες στον αέρα, κλείνω με τα χέρια τα μάτια μου, για να μη δω τον θάνατο μου και με κραυγή απελπισίας, φωνάζω: «Παναγία μου». Εκεί που είχα τα μάτια μου σφαλισμένα με τα χέρια, πάτερ μου, πώς συνέβη δεν ξέρω, αισθάνομαι ένα τράνταγμα. Κατεβάζω τα χέρια μου και τί λες ότι βλέπω; Βλέπω το φορτηγό σταματημένο στην άλλη πλευρά του δρόμου με κατεύθυνση προς τα πάνω. Έτρεμα ολό­κληρος. Δεν μπόρεσα να το συνειδητοποιήσω. Έκατσα λίγη ώρα να συνέλθω. Με τα πολλά, έλεγξα το φορτηγό και όλα λειτουργούσαν μία χαρά. Είπα το γεγονός σε μερικούς συναδέλφους, άλλοι μου είπαν «φοβερό πράγμα», άλλοι μισοκορόιδευαν. Δεν το καλλιέργησα όμως μέσα μου περισσότερο, το προσπέρασα.
το απόγευμα συνάντησα έναν φίλο μου, που ήταν πολύ της Εκκλησίας, αλλά δεν τον έκανα συχνά παρέα, γιατί τον περνούσα για ψιλοχαζό. Δεν πήγαινε σε καφενεία, ούτε σε άλλα μέρη, όπως όλοι οι φίλοι μας. Του είπα το γεγονός. Μεγάλη και συγκινητική, μου λέει, ή ιστορία σου. Ν' ανάψεις ένα κερί, να προσευχηθείς και να ευχαρίστησης τον Θεό. Μου πρότεινε, πριν πάμε μαζί στην εκκλησία να επισκεφθούμε μία οικογένεια που είχε ένα αυτιστικό, ένα καθυστερημένο παιδάκι, για να δώσουμε μία παρηγοριά. Δέχθηκα και πήγαμε. Φθάσαμε και κτυπήσαμε την πόρτα. Την είχα ακουστά αύτη την φουκαριάρα τη μάνα με το παιδί. Έλα, όμως, που το παιδάκι δεν ήταν καθυστερημένο. Με το που μπήκαμε στο σπίτι, πρώτος ό φίλος και εγώ πίσω του, μόλις με βλέπει το παιδί, σηκώνεται και άρχισε να φωνάζει με μία φωνή καθόλου παιδική, αλλά άγρια, βραχνή, με βρυχηθμό.
-Φύγε εσύ. Εσύ εκεί, φύγε από εδώ. Εξαφανίσου. Φύγε εσύ πού κάνεις παρέα με την μαυροφόρα.
Εγώ ταχασα. Δεν καταλάβαινα τίποτε. Δεν μπορούσα να κατα­λάβω, για ποιο λόγο ξαφνικά οι φωνές, και για ποια μαυροφόρα λέει. Στεκόμουν με απορία. Γιατί φωνάζει αυτό το μικρό έξαλλο; Άρχισε τότε ό μικρός να μου πετάη αντικείμενα. Ό,τι έβρισκε μπρο­στά του. Μπήκε στη μέση ό φίλος μου και φύγαμε βιαστικά. Εγώ ήμουν αμήχανος.
- Τί ήρθαμε εδώ, του λέω, και με βρίζει αυτό το μικρό; Πού με ξέρει και για ποια μαυροφόρα λέει;
Φύγαμε, λοιπόν, και πήγαμε στην εκκλησία. Άναψα το κερί μου, είπα ότι θυμόμουν από προσευχή, χαιρέτησα τον παπά και κίνησα για το σπίτι μου, γιατί είχε βραδυάσει. Μέσα μου, όμως αναλογιζό­μουν: - Τί είναι όλα αυτά; Για ποια μαυροφόρα λέει; Έτσι προβλη­ματισμένος καθώς πλησίαζα σπίτι μου, από την πλάγια μεριά πού ήταν όλο τοίχος, ενώ ήταν νύχτα προχωρημένη -ύπ' όψη ότι αυτά έγιναν πριν την κατοχή, πού δεν υπήρχαν ούτε τηλεοράσεις, ούτε στα χωριά κινηματογράφοι- πάνω σ' αυτόν τον τοίχο, λοιπόν ανοίγει ένα φως δυνατό και βλέπω. Τί λες να βλέπω; Βλέπω σαν σε κινηματογρά­φο ένα φορτηγό να κατεβαίνει από το βουνό, τον εαυτό μου να οδηγεί, να προσπαθεί να ελέγξει το όχημα, αυτό να τρέχει, να πέφτει στη λακκούβα, να χάνω τον έλεγχο, να στρέφεται το φορτηγό προς τον γκρεμό, να κλείνω τα μάτια μου, φωνάζοντας «Παναγία μου»... και ξαφνικά, στον ουρανό ψηλά, πάνω από τον γκρεμό, βλέπω μία πανύψηλη γυναίκα, με μαύρα ρούχα, να πιάνει το φορτηγό στον αέρα, όπως πιάνουμε εμείς ένα σπιρτόκουτο, να το γυρνά και να το βάζει στην αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου. Ήταν, αδελφέ μου, ή Κυρά μας ή Παναγία. Τότε αναγνώρισα το περιστατικό που μου συνέβη με το φορτηγό. Έπεσα κάτω αμέσως, συγκλονισμένος και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Τότε κατάλαβα το φοβερό που μου συνέβη. Σηκώνομαι μετά από ώρα, με δάκρυα και τρέχω και το λέω του παπα. Του είπα τα πάντα, και ειδικά το τελευταίο, που τα είδα όλα σε ταινία, και ειδικά για την ψηλή και όμορφη μαυροφόρα, που σταμάτησε το φορτηγό στον αέρα και ήμουν εγώ μέσα. Συγκλονίσθηκε ό παπάς όταν τ' άκουσε όλα. Μεγάλο θαύμα, παιδί μου, να ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε τον Θεό και την Παναγία μας.
Τότε, πάτερ μου, συνειδητοποίησα μέσα μου, μου ήρθε κάτι σαν φωτισμός, ότι δεν είμαι για τον κόσμον αυτόν. Τέτοιο θαύμα μου έκανε ή Παναγία μας και εγώ κάθομαι στον κόσμο; Που να πάω, όμως; Μου λέει, καλή ώρα ό παπάς, αν θες να ευχαρίστησης τον Θεό και να σώσεις την ψυχή σου, να πας στο Περιβόλι της Παναγίας, σ' αυτή που σε έσωσε. Έτσι, αδελφέ μου, ήρθα στο Άγιο Όρος και δοξάζω τον Θεό για την πανάγαθη Πρόνοια Του. Θα μπορούσα να πω κι εγώ, μαζί με τον Απόστολο Παύλο, «ουκ εγγυώμην απειθής τη ουρανίω οπτασία» (Πραξ. 26, 19).
Με συγκίνηση άκουσα την ιστορία του παππού και τα θαυμάσια της Κυράς μας της Παναγίας. Θέλησα να τον ρωτήσω για κάποιες απορίες μου, αλλά ακούσθηκε ή καμπάνα της Τραπέζης. Σηκωθήκαμε και μαζί με όλους τους πατέρες μπήκαμε στην Τράπεζα. Τον αναγνώ­στη δεν τον πολυπρόσεχα, γιατί έφερνα στο νου μου όλο το γεγονός που άκουσα και με είχε συγκλονίσει. Κρυφά λοξοκοίταζα την γαλή­νια μορφή του παππού. Περίμενα να γίνει προσευχή, να βγούμε και να ξανασυναντήσω τον Γέροντα. Τουλάχιστον να μάθω το Όνομα του. Μιλάγαμε τόση ώρα και δεν ήξερα πώς τον λένε. Κτύπησε το κουδούνι ό ηγούμενος, κάναμε προσευχή και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Ό παππούς βγήκε από τους πρώτους. Μέχρι να βγω είχε εξαφανισθεί. Χρόνο δεν είχα να τον ψάξω, γιατί το καραβάκι έφευγε. Έτσι, πήρα τον ντορβά μου και κίνησα για την παραλία, ευχαριστώντας μέσα μου τον κτήτορα, το Βασιλόπουλο εκείνο που αγίασε, για την παρη­γοριά που μου έδωσε.
Αυτό, ήταν αγίου κέρασμα.
Καρυές, Σεπτέμβριος 2008
1. Μοναχός Παίσιος Καρεώτης
2. Πρωτάτον αριθ. 112

Το θαύμα της γέννησης

Η ιστορία ενός παιδιού....

ήταν η σειρά του να γεννηθεί και να έρθει στην γη.“

… αλλά πώς να ζήσω εκεί τόσο μικρό και αβοήθητο;"

«Ο άγγελος σου θα σου μιλά πάντα για εμένα και θα σου δείξει τον δρόμο να έρθεις πίσω σε εμένα, παρόλο που εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου».

Περισσότερα
http://rapidshare.com/files/152431359/mikroi_ageloi.ppt

.

Το μέγα θαύμα της Παναγίας μας στην Σεϊντανάγια!!!!!!

Θαύμα
Το μέγα θαύμα της Παναγίας μας στην Σεϊντανάγια!!!!!!

Τον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε από τα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος σαουδάραβας και διηγήθη ζωντανό συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και που άλλαξε όλη του τη ζωή.

.....Μόλις τώρα τους λέει “

… η Παναγία τελείωσε και τις τελευταίες ραφές του λαιμού μου εδώ μπροστά δείχνοντας το καρύδι του λαιμού του αφού μου έραψε όλο μου το σώμα πρώτα”.

Περισσότερα

http://rapidshare.com/files/160968193/thayma_panagias_seintanagia.ppt

.

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΒΙΡ.

Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!
Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συν­ετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρ­κεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.
Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν...
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλων Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!...
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περί­που 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχι­κών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.
Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχια­τρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.
Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο - μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περί­που έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολο­κληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώ­σεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλη­σία. Το τμήμα της Αγίας Τριά­δος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκ­κλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.
Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμεί­φθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία. Ό Δόκι­μος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψα­νοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού

Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΆΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής. Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ` ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αν­τοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση. Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ' τον Όσιο και καταλα­βαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ' αυτόν, προσπάθη­σαν απ' την αρχή να τον τρομοκρατήσουν. Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.
Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξα­φνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν νάταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ' το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:
-Φύγε, φύγε απ' αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ' εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό.
Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλι­σμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ' αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους. Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.
Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του. Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεια οράματα πού είχες δει σ' αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατα­σταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σεεξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους. Σού δη­λώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ' αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελ­φούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.
Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ' αύτη όλες τις μέρες της ζωής του- γι' αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού. Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ' την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμ­φανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:
-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολ­λοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος.
Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ' αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρι­σκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως. Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφ­τηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα. Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ' τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα.. Καθένας τους Κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο. Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος Και μόλις συν­ήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος. Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ' το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα Όπως εσείς.
Εκείνοι του απάντησαν:
-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.
Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:
- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ' όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν' αναλάβω τέτοιες ευ­θύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες; Είμαι αδύνατος για ν' αποδεχτώ τέτοια αποστολή. Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ' αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.
Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύ­ριος τον έπιασε πάλι απ' το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:
-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:
- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ' αυτόν τον τόπο;
Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:
-Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία». Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.
Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.
Ό όσιος Αλέξανδρος ήταν συνεπαρμένος από πολλή χαρά και φόβο και ευχαρίστησε θερμά γι' αυτό το Θεό, πού τόσο αγαπάει το ανθρώπινο γένος. Μετά άρχισε να σκέπτεται πώς και πού θα χτίσει την εκκλησία. Αφού σκέφτηκε πολύ και προσευχήθηκε γι' αυτό στο Θεό, άκουσε ξαφνικά μια μέρα μια φωνή να του μιλάει από ψηλά. Κοιτάζοντας προς τα πάνω ό Όσιος είδε έναν άγγελο του Θεού πού φορούσε μανδύα και κουκούλια να στέκεται στον αέρα με απλωμένα φτερά και με τον ίδιο τρόπο πού άλλοτε εμφανίστηκε στο μεγάλο Παχώμιο, με τα χέρια του τεντωμένα προς τον ουρανό να λέει: «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός, Αμήν». Και μετά είπε στον Όσιο:
- Αλέξανδρε, ας χτιστεί ή εκκλησία σ' αυτόν τον τόπο στο όνομα του Κυρίου πού εμφανίστηκε σε σένα με τρία πρόσωπα, του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος, της αδιαιρέτου Τριάδος.
Και λέγοντας αυτά σημείωσε στον τόπο εκείνο το σημείο του σταυρού με το χέρι του και έγινε άφαντος. Ό Όσιος ευφράνθηκε πολύ με το όραμα αυτό, δοξολόγησε το Θεό πού δεν παρείδε τη δέηση του και στο σημείο αυτό τοποθέτησε ένα σταυρό.

Νουθεσίες και διδαχές του πατρός Βιταλίου

Μερικά χρόνια πριν αρχίσουν αυτά τα θλιβερά γε­γονότα ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Θα χυθεί πολύ αίμα πάνω στη γη, άνθρωποι θα σκοτώνουν ό ένας τον άλ­λον, θα υποφέρουν από την πείνα. Μην πετάτε τα απο­μεινάρια των φαγητών γιατί τότε θα χαίρεστε και γι' αυτά... Άνθρωποι θα προσπαθήσουν να βρουν καταφύ­γιο σε άλλες χώρες... Ας γνωρίσει ό καθένας τον εαυ­τό τον και τότε θα καταλάβουμε ότι για τα δεινά του κόσμου φταίει ό καθένας μας, φταίνε οι αμαρτίες μας»....

Το κυριότερο έργο για τον πατέρα Βιτάλιο ήταν ή προσευχή. Μαζί με την χάρη της ιεροσύνης ό πατήρ Βιτάλιος απέκτησε και την χάρη της προσευχής, προ­σευχής υπέρ του πλησίον. Στην εκκλησία ό πατήρ Βι­τάλιος πήγαινε πολύ ώρα πριν αρχίσει ή λειτουρ­γία....
Μια φορά ό φύλακας του ιερού ναού του αγίου Α­λεξάνδρου Νέφσκι είδε τη νύχτα πώς ή εκκλησία ή­ταν γεμάτη κόσμο. «Μα πώς μπήκαν όλοι αυτοί εδώ μέσα, σκέφτηκε, αφού ή εκκλησία είναι κλειστή;» Ε­κείνη την ώρα ό πατήρ Βιτάλιος έκανε την πρόθεση και οι άνθρωποι πού τους είδε ό φύλακας να στέκο­νται στην εκκλησία ήταν αυτοί πού εκείνη την στιγ­μή μνημόνευε ό πατήρ Βιτάλιος. Τόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ψυχές των κεκοιμημένων από προσευχή.
Ό πατήρ Βιτάλιος είχε ένα μεγάλο κατάλογο με τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ήταν τρία μεγάλα τε­τράδια και τα διάβαζε κάθε μέρα.
Ό εχθρός του ανθρώπινου γένους μισεί κάθε θεάρεστο έργο. Μια φορά εμφανίστηκε στον πατέρα Βιτάλιο και του είπε: «Θα μου πληρώσεις για την προ­σευχή πού κάνεις για πεθαμένους»....
Τον επισκέπτονταν άνθρωποι άπ' όλα τα μέρη της τότε Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα και από το εξωτερι­κό... Και ό καθένας άπ' αυτούς τους ανθρώπους αισθα­νόταν κοντά του την πνοή της αιωνίου ζωής... Γι' αυτόν δεν υπήρχαν καλοί και κακοί, μορφωμένοι και α­γράμματοι. Ό πατήρ Βιτάλιος αγαπούσε τον καθένα όπως ήταν. Τον καθένα υποδεχόταν με χαμόγελο στα χείλη και με μετάνοια.
Ή κυρία Τατιάνα λέει:
«Γι' αυτούς πού επισκέπτονταν τον πατέρα Βιτάλιο υπήρχε ή εξής τάξη. Όταν έμπαινες μέσα στο δω­μάτιο του έπρεπε να διαβάσεις το "Άξιον εστίν", με­τά να του ζητήσεις ευλογία. Μετά ό πατήρ Βιτάλιος σου έκανε μετάνοια, σε ευλογούσε, σου φιλούσε το χέρι και ζητούσε ευλογία από σένα. Εγώ όταν πρώτη φορά μου το ζήτησε τα έχασα - πώς εγώ να ευλογήσω έναν ιερέα!...»
Μετά άρχιζε ή συζήτηση. Ό ίδιος ό πατήρ Βιτά­λιος καθόταν κάτω στο πάτωμα, ενώ τους επισκέπτες τους έβαζε να κάθονται στις καρέκλες. Όμως κανείς δεν ήθελε και όλοι κάθονταν γύρω του κάτω στο πά­τωμα. Μπορούσε ώρες να κάθεται ανακούρκουδα χω­ρίς να αλλάξει θέση....
Ό πατήρ Βιτάλιος δεν έλεγε τα δικά του αλλά του άρεσε να διαβάζει κάτι από τους πατέρες... Ήταν σαν ένα ζωντανό βιβλίο όπου έβρισκες απαντήσεις σε ό­λες τις απορίες σου.
Ό ηγούμενος Μεθόδιος Μορόζοφ λέει:
«Όταν συζητούσες με τον πατέρα Βιτάλιο, έπαιρ­νες απαντήσεις στις ερωτήσεις πού είχες μέσα σον. Αν και αυτός πάντα μιλούσε ταυτόχρονα με πολλούς ανθρώπους, καταλάβαινες τι απ' αυτά πού έλεγε αφο­ρούσαν εσένα».
Ό πατήρ Βιτάλιος νουθετούσε όχι μόνο με τα λό­για αλλά και με την ίδια τη ζωή του. Διηγιόταν για τον εαυτό του: «Όταν ήμουν νέος είδα μια φορά έναν πνευματικό άνθρωπο. Ήμασταν μαζί μόνο μία μέρα. Είδα την αγάπη τον και την θυμάμαι μέχρι τώρα». Και ό ίδιος ήταν για τους άλλους ένα ζωντανό παρά­δειγμα της γνήσιας αγάπης. Έλεγε: «Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα. Αν αγαπάς τους άλλους και με ειλικρίνεια προσπαθείς να τους βοηθήσεις, τότε ή ζωή σου θα είναι εύκολη».
Ενώ ζούσε στην Τιφλίδα γνώριζε τί ανάγκη έ­χουν οι άνθρωποι στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ρωσίας και έστελνε στον καθένα, ότι είχε ανάγκη: τρόφιμα σ' αυτούς πού δεν είχαν να φάνε, σε άλλους λεφτά και σε άλλους ρούχα. Στο Μουρμάνσκ πού βρί­σκεται πέρα από τον πολικό κύκλο έστελνε ταχυδρο­μικός φρούτα και αυτά έφταναν στον προορισμό τους φρέσκα. Φρόντιζε τα πνευματικά του τέκνα, όπως φροντίζει τα παιδιά της μια τρυφερή μητέρα. Μπο­ρούσε ταυτόχρονα να είναι και πατέρας και μητέρα και αδελφός και αδελφή και γέροντας....
Κρατούσε στη μνήμη του ανθρώπους πού τον έ­χουν επισκεφτεί έστω και μια φορά μόνο, και όχι μό­νο αυτούς αλλά και τους δικούς τους συγγενείς. Έλεγε: «Ή μνήμη ρυπαίνεται από τις αμαρτίες»... Ή καρ­διά του πονούσε για όλους τους ανθρώπους. Αν κά­ποιος του παραχωρούσε τη θέση του στο μετρό, ό πα­τήρ Βιτάλιος έλεγε ότι τώρα είναι υποχρεωμένος να προσεύχεται γι' αυτόν τον άνθρωπο στον Κύριο και να παρακαλάει να τον σώσει.

Όταν ό πατήρ Βιτάλιος εξομολογούσε τον κόσμο στην εκκλησία συχνά ό ίδιος γονάτιζε μπροστά στον εξομολογούμενο και άρχιζε να λέει στον άνθρωπο δι­κές του αμαρτίες. "Έλεγε με δάκρυα τις αμαρτίες του αλλού σαν να τις έκανε ό ίδιος: «Εγώ ό αμαρτωλός μοναχός Βενέδικτος δεν σέβομαι τους γονείς μου, πίνω βότκα, πορνεύω...». Άνθρωποι πού τον έβλεπαν να μετανοεί με τέτοια ειλικρίνεια για τις δικές τους α­μαρτίες άρχιζαν να κλαίνε με σπαραγμούς...
Οι γέροντες του Γκλίνσκα έλεγαν ότι ό άνθρωπος πρέπει να μετανοεί αμέσως μόλις αμαρτήσει, και να ζητάει συγχώρηση από τον Θεό. Και ό πατήρ Βιτά­λιος έλεγε στα πνευματικά του παιδιά: «Αν έκανες α­μαρτία, σκέφτηκες κάτι άσχημο, αμέσως να φανερώ­σεις αυτό πού σκέφτηκες. Το πιο σημαντικό είναι να ε­πανέλθει ή ειρήνη»...
Ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε στα πνευματικά του τέ­κνα ότι πρέπει να αποκτήσουν συνήθεια να ελέγχουν τον εαυτό τους κατά την διάρκεια της ημέρας: να ε­λέγχουν τις σκέψεις τους, τους λογισμούς, τα λόγια και να φυλάγουν τις αισθήσεις. Όλα όσα δεν συμφω­νούν με τις εντολές του Ευαγγελίου πρέπει να τα απο­διώχνουν με την ευχή του Ιησού. Και το βράδυ να ε­ξετάζουν προσεκτικά τον εαυτό τους...
Ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε ακόμα: «Κάθε αμαρτία μας έχει μέσα της και άλλες αμαρτίες. Για παράδειγμα ή κατάκριση: μέσα στην κατάκριση υπάρχει ή υπερηφάνεια πού είναι ή αιτία της κατάκρισης, υπάρχει ή τά­ση για την αυτοπροβολή. "Αν κατάκρινες τον άλλον σημαίνει ότι έβαλες τον εαυτό σου πιο πάνω απ' αυτόν, θεώρησες τον εαυτό σου καλύτερο... Πρέπει να χύνου με όσο μπορούμε περισσότερα δάκρυα για τις δικές μας αμαρτίες. Όταν κάποιος μας προσβάλλει εμείς κλαίμε πικρά. Πρέπει όμως αυτά τα δάκρυα να τα στρέψουμε άλλον, να κλαίμε για τις αμαρτίες μας. Να ενθυμούμα­στε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε πικρά. Κάθε τέτοιο δάκρυ έχει πολύ μεγάλη αξία».
Σ' ένα γράμμα προς πνευματικό του παιδί ό πατήρ Βιτάλιος έγραψε το έξης για την πνευματική ζωή του χριστιανού: «Είναι πόλεμος, να μην αποθαρρύνεσαι. Στο μέτωπο πάντα υπάρχουν τραυματίες, το ίδιο και ή ψυχή τραυματίζεται»...
Για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Με μεγάλο φόβο πρέπει να μεταλαμ­βάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χρστου, Υιού του Θεού! Τι φοβερό μυστήριο! Ή θεία φλόγα α­γιάζει τους άξιους και καίει τους αναξίους. Μη νομί­ζουμε ότι γίναμε άξιοι της Θείας Κοινωνίας αφού νη­στέψαμε μια εβδομάδα. Ή προετοιμασία για την Θεία Κοινωνία δεν είναι να πηγαίνεις σε κάθε ακολουθία και να φροντίζεις να μην πέσει μια σταγόνα λάδι στο κουτάλι σου και να απέχεις από ορισμένα είδη φαγη­τού. Χρειάζεται εσωτερική κάθαρση: να μην υπάρχει μέσα μας ή κενοδοξία, ή υπερηφάνεια, ή ανυπακοή, να μην μπορεί μια κακή σκέψη να παραμείνει στην ψυχή μας ούτε ένα λεπτό. Όταν μεταλαμβάνουμε των Άχρα­ντων Μυστηρίων αγιάζεται ή ψυχή και το σώμα μας και μέσα μας φανερώνεται ό Θεός»...
Ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε ότι στην πνευματική μας ζωή πρέπει να ακολουθούμε την «βασιλική οδό», δη­λαδή να πορευόμαστε προς την τελειότητα με μια τά­ξη, από τα εύκολα στα πιο δύσκολα. Μια φορά ένας φοιτητής του είπε ότι ό πνευματικός του, του έδωσε ως κανόνα να μην τρώει τίποτα Τετάρτες και Παρασκευές. Ό πατήρ Βίταλιος στενοχωρήθηκε όταν το άκουσε γιατί έβλεπε πώς αυτός ό νέος δεν μπορεί να σηκώσει τέτοια άσκηση. Ταυτόχρονα όμως έλεγε ότι είναι κα­λό ό άνθρωπος να αναγκάζει τον εαυτό του και να κά­νει κάποιες θυσίες για την αγάπη του Κυρίου. Όμως ποτέ δεν βίαζε την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Ή κυρία Ε. Κ. λέει:
«Μια φορά ό πατήρ Βίταλιος είπε απευθυνόμενος στον εαυτό του: "Γιατί ό Βενέδικτος σε όλους μιλάει με τόνο επιτακτικό. Ό απόστολος Παύλος στις επιστο­λές του γράφει: 'Παρακαλώ ούν υμάς, αδελφοί... Πρέ­πει να παρακαλάμε, να ικετεύουμε και ό Βενέδικτος πάντα προστάζει και απαιτεί - κάνε αυτό, κάνε εκείνο!"
Όμως στην πραγματικότητα ό πατήρ Βίταλιος πο­τέ δεν απαιτούσε αλλά παρακαλούσε, παρακαλούσε πολύ να βιάσουμε λίγο τον εαυτό μας...».
Ό πατήρ Βίταλιος εκτιμούσε και αγαπούσε κάθε άνθρωπο σε οποία κατάσταση και να βρισκόταν αυ­τός. Σεβόταν το μυστήριο της ανθρώπινης προσωπι­κότητας και της ανθρώπινης ζωής. Σε κάθε άνθρωπο έβλεπε την εικόνα του Θεού και όλους τους διακονού­σε. Ό πατήρ Βίταλιος έλεγε: «Ό επίσκοπος Ζηνόβιος μου έμαθε να είμαι σαν την στρογγυλή πέτρα πού κυ­λάει και φτάνει σε κάθε άνθρωπο». Είχε πολύ αγάπη και έδειχνε πολύ υπομονή προσπαθώντας να φέρει τον άνθρωπο κοντά στον Θεό και να ξυπνήσει μέσα του την επιθυμία να σωθεί και να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Σε μια πνευματική του κόρη ό πατήρ Βίταλιος μια φορά είπε: «Σε μερικούς ανθρώπους λες κάτι και αυτοί το δέχονται. Σε κάποιους άλλους λες και αυτοί προ­σβάλλονται, μπορεί να φύγουν και να μην ξαναέλθουν. Εσύ, αδελφή μου Νίνα, τί θα έκανες σ' αυτή την περί­πτωση;» - «Δεν ξέρω, πάτερ». Τότε ό πατήρ Βίταλιος πήρε το χέρι της και το χάιδεψε. «Αυτό πρέπει να κά­νουμε, κάθε άνθρωπο να τον παρηγορήσουμε, να τον λυπηθούμε, να τον χαϊδέψουμε και να προσπαθήσουμε να βρούμε κλειδί γι' αυτόν»...
Μια μέρα τον πατέρα Βιτάλιο επισκέφτηκε ένας ιερέας. Ό πατήρ Βίταλιος τον ρώτησε: «Ήλθε ένας άνθρωπος να μιλήσει μαζί σου, εσύ του λες διάφορα και εκείνος δεν καταλαβαίνει, τα λόγια σου δεν τον αγγίζουν. Τί πρέπει να κάνεις;» Και εκείνος ό ιερέας του απαντάει: «Αν ό άνθρωπος δεν καταλαβαίνει εγώ τί φταίω;»
«Όχι, του λέει ό πατήρ Βίταλιος, εμείς φταίμε. Αν εγώ δεν μπόρεσα να παρηγορήσω έναν άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει χάρη πού θα έπρεπε να μεταδώσω σ' εκείνον τον άνθρωπο».
Ό πατήρ Βίταλιος προσπαθούσε κάθε άνθρωπος, πού τον επισκεπτόταν, να ωφελείται πνευματικά και να παρηγορείται. Μια μέρα τον επισκέφτηκαν κάποιοι άν­θρωποι από το Ταγκανρόγκ. Όταν ήλθε ή ώρα για να φύγουν ό πατήρ Βίταλιος πρόσεξε πώς μια κοπέλα, πού ήταν μαζί τους, είναι θλιμμένη. Την πήρε παράμε­ρα και άρχισε να της μιλά. Μιλούσαν ώρες μέχρι αυτή ή κοπέλα να αρχίζει να χαμογελά, και μόνο τότε την ά­φησε να φύγει, όμως είπε σε μια μοναχή από την συνο­δεία του: «Βλέπεις, αυτή χαίρεται, χαίρομαι και εγώ, ό­μως αυτό πού πήρε από μένα της φτάνει μόνο για λίγες μέρες και μετά πάλι θα πέσει στην απόγνωση, μόνη της δεν έχει δύναμη να πολεμά την στενοχώρια».
Ό πατήρ Βίταλιος συχνά έψελνε στα πνευματικά του τεκνά ένα τροπάριο που το είχε γράψει μονός του, το έψελνε σε ήχο πλάγιο τέταρτο:
«Κύριε, Κύριε! Ό εαυτός μας δεν μας υπακούει, ότι δεν θέλουμε κάνουμε, ή αμαρτία μας βασανίζει και τα πάθη ταλαιπωρούν. Εύσπλαχνε, Παντοδύναμε, άγγιξε την καρδιά μας με την χάρη σου, δώσε μας δύ­ναμη να πολεμάμε την αμαρτία, δίωξε από μας τον διάβολο πού μας φέρνει τους πειρασμούς, στείλε μας άγγελο φύλακα να είναι κοντά μας, σώσε μας όπως Ε­σύ γνωρίζεις. Εσύ, Κύριε, είπες ότι ήλθες να σώσεις τους αμαρτωλούς. Εσύ είπες, Εύσπλαχνε, ότι δεν θέ­λεις τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά περιμένεις την μετάνοια τον. Εσύ είπες με το άχραντο στόμα σου: "Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω" (Ιώ. 6, 37). Εμείς ήλθαμε, ή Ελπίδα μας, κλαίμε κάτω στα πόδια σου, Δεσπότη και Κύριε, μη αποστρέψεις το πρόσωπο σου απ' αυτούς πού έπλασες, αν και είμαστε αμαρτωλοί, όμως σε Σένα ανήκουμε. Δώσε μας δύνα­μη και σταθερότητα να αποκόψουμε την αμαρτωλή μας συνήθεια»...
Ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μερικοί άνθρωποι έ­χουν κάνει τόσο μεγάλες αμαρτίες πού το επιτίμιο πού τους αξίζει δεν μπορούν να το σηκώσουν και το σηκώ­νω εγώ». Λένε πώς μια μέρα, όταν ό πατήρ Ανδρόνι­κος εξομολογούσε στην εκκλησία, τον πλησίασε τρέ­χοντας ό πατήρ Βιτάλιος και του είπε: «Πάτερ, τιμώ­ρησε με, έκανα έκτρωση...».
Μια μέρα ό πατήρ Βιτάλιος έμαθε πώς ένας ιερέας στο Σουχούμι είχε δώσει επιτίμιο σε δύο γυναίκες να μην κοινωνούν τρία χρόνια. Μια απ' αυτές ήταν άρ­ρωστη και υπήρχε κίνδυνος να πεθάνει ακοινώνητη. Ό πατήρ Βιτάλιος έφτασε μέχρι τον πατριάρχη και το επιτίμιο ρυθμίστηκε με διάκριση.

Μια φορά ό πατήρ Βιτάλιος είπε σε μια πνευματι­κή του κόρη: «Μέρα, νύχτα δεν με αφήνουν ήσυχο, όλο φωνάζουν: Πάτερ Βιτάλιε, βοήθησε μας!» Και ό πατήρ Βιτάλιος βοηθούσε, βοηθούσε με προσευχή... Προσευχή ήταν ή αναπνοή του, μ' αυτή συνδεόταν με την Πηγή της ζωής και μ' αύτη βοηθούσε τους ανθρώ­πους επικαλούμενος το έλεος του Κυρίου.
«Ή προσευχή του πατρός Βιταλίου μπορεί να σε βγάλει από την κόλαση», έλεγαν τα πνευματικά του τέκνα. Γνωρίζοντας το θέλημα του Θεού ό πατήρ Βι­τάλιος τολμούσε να ικετεύει τον Κύριο να σπλαχνιστεί τον αμαρτωλό. Ήξερε πολύ καλά αυτό πού λέει ό άγιος Δημήτριος του Ροστοφ για την δύναμη πού έχει ή προσευχή: «Ή προσευχή όχι μόνο νικάει τους νόμους της φύσης και είναι ακαταμάχητη ασπίδα κα­τά των ορατών και αοράτων εχθρών αλλά ακόμα και το χέρι του Παντοδύναμου Θεού, πού είναι έτοιμο να χτυπήσει τους αμαρτωλούς, δεν το αφήνει να πέσει».

Διδαχές του πατρός Βιταλίου

Περί της τήρησης των θείων εντολών
Πρέπει να μοιράζουμε και εμείς μαζεύουμε, πρέ­πει να ακούμε και εμείς γογγύζουμε, πρέπει να αποκό­βουμε το θέλημα μας και εμείς το ακολουθούμε, πρέ­πει να μισήσουμε αυτό τον κόσμο και όλες τις χαρέςτου και εμείς τον αγαπάμε, δηλαδή είμαστε ενάντιοιστις εντολές του Θεού, και γι' αυτό παντού συναντάμεδυσκολίες.

Ή μνήμη του θανάτου, της Κρίσεως και της κολάσεως μας δημιουργεί φόβο Θεού, και αυτός ό φόβος σαν χαλινάρι μας κρατάει στο δρόμο των εντολών του Θεού.
Περί σωτηρίας
«Στην πρώτη θέση ό άνθρωπος πρέπει να έχει την σωτηρία της ψυχής του», έλεγε ό πατήρ Βιτάλιος.
Σε μια πνευματική του κόρη ή όποια μετά από ένα μα­κρινό ταξίδι αντί να επισκεφτεί πρώτα τον πνευματι­κό της πατέρα πήγε στο σπίτι της, ό πατήρ Βιτάλιος έγραψε ότι ό άνθρωπος πρέπει να τρέχει εκεί όπου μπορεί ν' ακούσει λόγο σωτηρίας. Ό πατήρ Ανδρό­νικος όταν γύρισε από την εξορία του, δεν πήγε στο σπίτι του αλλά πήγε απευθείας στον οίκο σωτηρίας.
Πρέπει να κόβουμε το θέλημα μας».

Ό πιο εύκολος δρόμος σωτηρίας είναι να μηνκατακρίνουμε κανέναν, τότε και εμάς δεν θα μας κρί­νει ό Κύριος.
Περί υπομονής
Καλύτερα να υπομένεις πόνους για να καθαρι­σθείς από την αμαρτία, παρά να είσαι υγιής και να πάς στην κόλαση.
Αν δεν υπάρχει χάρη ό άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να υπομένει πόνους.
Μια πνευματική κόρη του πατρός Βιταλίου λέει:«Ο σύζυγος μου ήταν άπιστος και βλασφημούσε τα θεία. Μαζί του ζούσα 23 χρόνια. Πολλές φορές έλεγα στον πατέρα Βιτάλιο να τον χωρίσω αλλά εκείνος δεν μου έδινε την ευλογία του. Έλεγε: "Όποιος σηκώνειτον σταυρό του μέχρι το τέλος λαμβάνει στεφάνι από τον Θεό, ή ανταμοιβή του θα είναι τέτοια πού δεν μπο­ρεί να φανταστεί"».
Περί της προσευχής του Ιησού
Όταν αναπνέεις δεν ρωτάς πώς γίνεται αυτό, το ίδιο και ή προσευχή, να την κάνεις συνέχεια και θα λάβεις την σωτηρία.
Σε κάθε ανάγκη και θλίψη να κάνουμε την προ­σευχή του Ιησού και τότε με τον καιρό θα λάβουμε αυτό πού ζητάμε.
Αυτή ή προσευχή θα μας διαφυλάξει από την σφραγίδα του Αντίχριστου, θα σβήσει τις αμαρτίες μας, θα μας στολίσει με αρετές και θα μας οδηγήσει στην ένωση μετά του Θεού.

Να αγαπάς την προσευχή. Αύτη θα σε περιβάλει με αρετές, θα σε οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας, θα σε ενθαρρύνει, θα σου δώσει χαρά και θα έχεις κλήρο μετά των δικαίων.
Όταν άνθρωποι αντιλέγουν σ' αυτά πού λες ή σε κατακρίνουν να μην τους απαντάς αλλά να κάνεις προσευχή. Είναι πολύ καλό φάρμακο.

Είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό και δεν έχουμε προσευχή. Στον υπερήφανο δεν δίνεται ή προσευχή. Την προσευχή με υπερηφάνεια δεν την δέχεται ό Θεός.
Περί αγάπης
Ή μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι πώς να α­ποκτήσουμε την αγάπη.
Ό πατήρ Βιτάλιος κυριολεκτικά θυσίαζε τον εαυ­τό του στους άλλους από την αγάπη του προς τον πλησίον. Πάντα έλεγε: «Πρέπει να βοηθάμε τον άλλον χωρίς να σπλαχνιζόμαστε τον εαυτό μας». Αυτός ποτέ δεν σπλαχνιζόταν τον εαυτό του και μόνο από τον ε­αυτό του είχε απαιτήσεις...

Αυτοί πού τον είχαν γνωρίσει από κοντά έλεγαν πώς ό πατήρ Βιτάλιος δεν ήταν αυτού του κόσμου. Ό­ταν ήθελε να βρει φίλο μεταξύ των ανθρώπων, ό πνευ­ματικός του του είπε: «Μην ψάχνεις, δεν θα βρεις φίλο. Κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν θα σε καταλά­βει, γι' αυτό θα είσαι μόνος». Εκ πρώτης όψεως αυτό μπορεί να φανεί παράξενο γιατί πάντα γύρω του υπήρ­χαν πολλοί άνθρωποι πού τον αγαπούσαν. Και όμως... Μια πνευματική του κόρη λέει: «Γνώριζα τον πατέρα Βιτάλιο πάνω από σαράντα χρόνια. Μια φορά εκείνος μου είπε: "Εσύ με ξέρεις καλά". Και εγώ σκέφτηκα: "Πώς μπορεί κανείς να τον ξέρει, αφού ό Ίδιος ό Κύ­ριος του αποκαλύπτει τα μυστήρια του"».
Στα πνευματικά του τέκνα ό πατήρ Βιτάλιος έλεγε: «Μόνο ό Θεός είναι για μας Πατέρας και Φίλος και Α­δελφός». Σ' ένα γράμμα προς πνευματική του κόρη την παρηγορούσε λέγοντας: «Όπου και να βρισκόμουν ποτέ μόνος μου δεν ήμουν, Και εσύ δεν είσαι μό­νη, μαζί σου είναι ό Κύριος, ή Παναγία, ό άγγελος φύ­λακας και όλοι οι άγιοι...».
Σ' αυτούς πού έλεγαν ότι στην εποχή μας δεν υ­πάρχουν μεγάλοι άγιοι ό πατήρ Βιτάλιος απαντούσε: «Ή δύναμη της χάρης είναι ίδια σήμερα όπως και στην εποχή των αποστόλων, φταίμε εμείς».
Μια φορά τον επισκέφτηκαν κάποιοι μοναχοί από την Αλάσκα και τον ρώτησαν: «Υπάρχουν στον εικο­στό αιώνα άγιοι όμοιοι μ' αυτούς πού διαβάζουμε στα πατερικά;» Ό πατήρ Βιτάλιος τους απάντησε καταφα­τικά: «Τους βλέπουμε, τους ακούμε, βρίσκονται ανάμε­σα μας, όμως δεν έχουμε πίστη και υπακοή πού είχαν οι παλαιοί πατέρες, γι' αυτό και δεν τους ξέρουμε».
Με την δύναμη της αγάπης ό άνθρωπος μπορεί να κάνει μεγάλα θαύματα. «Να έχουμε αγάπη και θα χω­ρίσουν οι τοίχοι», έλεγε ό πατήρ Βιτάλιος. Εδώ μάλ­λον βρίσκεται και ή εξήγηση των θαυμάτων πού έκα­νε θεραπεύοντας τους αρρώστους.
Το πρόσωπο του πατρός Βιταλίου είχε κάποια α­συνήθιστη ομορφιά, πνευματική ομορφιά. Κοιτούσες το πρόσωπο του και δεν μπορούσες να χορτάσεις. Ό­μως δεν επέτρεπε να τον φωτογραφίζουν, λέγοντας: «Ή αμοιβή θα είναι λιγότερη». Γι' αυτό υπάρχουν μό­νο λίγες φωτογραφίες του. Ούτε υπάρχουν ηχογραφη­μένες οι ομιλίες του...

Φεύγοντας ό πατήρ Βιτάλιος δεν άφησε καμία υλι­κή κληρονομιά. Όμως άφησε κάτι παραπάνω, μας ά­φησε την αγάπη του. Αυτή ή αγάπη ζει τώρα στις καρδιές των ανθρώπων.
Σ' ένα πασχαλινό γράμμα του έγραψε τα έξης πού θα θεωρηθούν ως παρακαταθήκη του:
«Να αγαπήσουμε τον πλησίον και Θα αγαπήσουμε τον Χριστό. Να αγαπήσουμε αυτούς πού μας προσβάλ­λουν, τους εχθρούς μας και θα μας ανοίξουν οι πύλες της χαράς και ό Αναστημένος Χριστός θα ανταμώσει την ψυχή μας πού έχει αναστηθεί στην αγάπη. Να, αυ­τό είναι! Μόνο αυτά τα λίγα περιμένει από μας ό Κύ­ριος! Εδώ είναι ό παράδεισος! Εδώ είναι ή Ανάστα­ση! Να αγαπήσουμε την αγάπη και θα ζήσουμε εν Χριστώ, πού αναστήθηκε μετά από το Πάθος και το θάνα­το πού υπέφερε από αγάπη για μας!»

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

ΟΔΟΙ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΚΥΖΗ ΤΗΛ.210-6464274


ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009 ΚΑΙ ΩΡΑ 6 μ.μ. ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΣΤΎΛΙΑΝΟΥ ΓΚΥΖΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ
ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
ΠΡΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΜΟΝΑΣΕ ΕΝ ΤΗ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΗΣ!

ΩΡΑ 6 Μ.Μ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΩΡΑ 6.30 Μ.Μ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ

ΩΡΑ 7.00 Μ.Μ ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ ΚΕΡΑΣΜΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΝΑ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΦΑΝΕΝΤΕΣ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΝΙΚΩΝΟΣ ΒΑΡΟΜΠΙΟΦ (1894-1963)

«Με την μετάνοια, υπομονή και ταπείνωση, σώζετε τις ψυχές σας:
Με την μετάνοια, επειδή εμείς αμαρτάνουμε συνεχεία.
Με την υπομονή, επειδή "ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται" (Μτ. 10, 22), και
Με την ταπείνωση, επειδή ο Θε­ός "ταπεινοίς δίδωσι χάριν" (Ίακ. 4, 6)».
(Ηγούμενος Νίκων)
Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μετανοούμε παντοτινά
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τον Χριστιανισμό. Μερικοί όμως τον έχουν καταλάβει. Κατάλαβαν ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αναγκάζουμε τον εαυτό μας και να εκτελούμε τις εντολές του Χριστού, να μετανοούμε για τα ελαττώματα μας και τις παραβάσεις των εντολών, να μετανοούμε παντοτινά, να θεωρούμε τον εαυτό μας ακατάλληλο για την βασιλεία του Θεού, να ικετεύουμε τον Κύριο να μας δώσει την χάρη Του όπως στον Τελώνη. Αυτή είναι ή εντολή μου, εντολή ανθρώπου πού σε λίγο θα πεθάνει. Να μετανοείτε, να θεωρείτε τον εαυτό σας, σαν τον Τελώνη, αμαρτωλό, να ικετεύετε τον Κύριο για να σας δώσει την χάρη και να σπλαχνίζεστε ο έ­νας τον άλλον.
Ηγούμενος Νικών
ΔΙΑΘΗΚΗ
Παρακαλώ πάρα πολύ όλους τους συγγενείς και φίλους μου να μένουν σταθεροί στην ορθόδοξη χρι­στιανική πίστη και να καταβάλλουν μέχρι το θάνατο όλες τις προσπάθειες για την σωτηρία της ψυχής τους δια μέσου της τηρήσεως των εντολών του Ευαγγε­λίου, της συχνής εξομολογήσεως των αμαρτιών τους και της θειας κοινωνίας.
Στη διάρκεια της ζωής μου και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις και στους μεγάλους πειρασμούς εύρισκα παρηγοριά στην πίστη, στον Κύριων Ιησού Χριστό και στην προσευχή.
Παρακαλώ να ευσπλαχνίζεστε και να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, να βοηθάτε ο ένας τον άλλον σε περί­πτωση υλικής και πνευματικής ανάγκης. "Όπου υπάρ­χουν ειρήνη και αγάπη εκεί είναι ο Θεός, εκεί είναι χαρά και σωτηρία" ή έχθρα και ή ζήλια προέρχονται από τον Διάβολο. Σωθείτε.
Ηγούμενος Νίκων 13 Αυγούστου 1963

Λίγα βιογραφικά στοιχεία του πατρός Νίκωνος (1894-1963)
«Επεδίωκα πάντα ειλικρινά τον Θεό»
Ό ηγούμενος Νίκων (κοσμικό όνομα Νικολάι Νικολάεβιτσ Βορομιώφ) γεννήθηκε το 1894 στο χωριό Μίκσινο της περιφέρειας Μπέλετσκ και ήταν το δεύ­τερο παιδί από τα επτά αγόρια της οικογενείας. Από μικρός ο Νικόλαος διακρινόταν ιδιαίτερα για την τι­μιότητα, την υπακοή προς τους μεγαλύτερους και την καταπληκτική ειλικρίνεια και ευσπλαχνία για όλους. Αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ο πατήρ Νίκων τα κράτησε σε όλη του την ζωή.
Ενδιαφέρον επεισόδιο από την παιδική του ηλι­κία, πού αξίζει να αναφέρουμε είναι το έξης: Στο χω­ριό πού ζούσε ο Νικόλαος ερχόταν συχνά και έμενε για πολύ καιρό ένας εν Χριστώ σάλος πού τον έλεγαν Βάνκας ο Μικρός. Αυτόν τον φιλοξενούσαν με μεγά­λη προθυμία οι γονείς του Νικολάου. Μια φορά, όταν τα παιδιά έπαιζαν στο σπίτι, ο σάλος ξαφνικά πλησία­σε στον Νικόλαο και δείχνοντας προς αυτόν επανέλα­βε μερικές φορές: «Αυτός είναι μοναχός, μοναχός». Ε­κείνη την στιγμή κανείς δεν έδωσε καμιά σημασία στα λόγια αυτά αργότερα, όμως, όταν, απ' όλα τα α­δέλφια, μόνον ο Νικόλαος έγινε μοναχός, θυμήθηκαν αυτήν την προφητεία.
Αυτός ο σάλος κατά Χριστόν ήταν σοβαρός και διορατικός άνθρωπος. Ό ίδιος δύο δεκαετίες πριν προείπε στην μητέρα του πατρός Νίκωνος τον θάνατο της στην πόλη Ταγκανρόγ πού τότε δεν υπήρχε. Το 1930-40 αυτή μετοίκησε στο Ταγκανρόγ στο σπίτι του γιου της και εκεί πέθανε.
Ό πατέρας του Νικολάου τον έβαλε σε μία σχολή στην πόλη Βίσνι Βολοτσόκ. Ό Νικόλαος ήταν άρι­στος μαθητής. Από τα πρώτα χρόνια πού άρχισε να σπουδάζει φανέρωσε θαυμάσιες και πολύπλευρες ικανότητες. Ό Νικόλαος είχε μεγάλο μαθηματικό τάλα­ντο και ήταν πάρα πολύ καλός συγγραφεύς. Ό ίδιος πολλές φορές έλεγε ότι γι' αυτόν ήταν πάρα πολύ εύ­κολο να γράψει κάτι. Όταν ο Νικόλαος περνούσε από μία τάξη στην άλλη πάντα έπαιρνε το βραβείο της πρώτης κατηγορίας (το ενδεικτικών επαίνου και βι­βλίο). Αυτός τραγουδούσε πολύ καλά, έπαιζε άλτο, ήταν μέλος ενός καλλιτεχνικού συγκροτήματος, επίσης ζωγράφιζε και σχεδίαζε πάρα πολύ καλά.
Πώς ζούσε ο Νικόλαος όταν πήγαινε στο σχο­λείο; Οι γονείς του τον βοήθησαν μόνο στην αρχή, δηλαδή όταν πήγε στο δημοτικό σχολείο. Όταν ο Νι­κόλαος αποφάσισε να συνέχιση τις σπουδές του ήξε­ρε ότι δεν μπορούσε να περιμένει βοήθεια από το σπί­τι του. Οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι άνθρωποι και εκτός από τον Νικόλαο είχαν και άλλα παιδιά τα ό­ποια επίσης είχαν ανάγκη να πηγαίνουν στο σχολείο. Ό Νικόλαος δεν διέκοψε τις σπουδές του αλλά συνέ­χισε να σπουδάζει σε τέτοιες συνθήκες πού για τον σημερινό άνθρωπο μπορούν να θεωρηθούν απίστευ­τες. Αμέσως μετά τα υποχρεωτικά μαθήματα ο Νικό­λαος, ακόμα παιδάκι, έπρεπε να πηγαίνει ο ίδιος να κάνη μαθήματα ή να βοηθά τους καθυστερημένους συμμαθητές του πού ήταν πιο πλούσιοι απ' αυτόν. Γι' αυτή την εργασία του έδιναν λίγα λεπτά. Μετά από μερικές ώρες, πού περνούσε εκεί, ερχόταν στο σπίτι του (το όποιο νοίκιαζε) και άρχιζε να διαβάζει τα δι­κά του μαθήματα.
Ή φτώχεια, ή πείνα και το κρύο ήταν οι τακτικοί συνοδοιπόροι του στην περίοδο πού πήγαινε στο σχολείο. Το χειμώνα ο Νικόλαος φορούσε ελαφρό παλτό πού ήταν μόνιμο, και τα παπούτσια χωρίς σόλες.
Ή οικογένεια από την όποια καταγόταν ο πατήρ Νικών ήταν ορθόδοξη. Τα παιδιά διαπαιδαγωγούνταν στην ορθόδοξη πίστη. Άλλα ή πίστη αυτή, την όποια είχαν οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, ήταν μια πί­στη εξωτερική, πατροπαράδοτη πού δεν είχε το στε­ρεό πνευματικό θεμέλιο και την ολοκάθαρη κατανόη­ση της ουσίας του χριστιανισμού. Τέτοια πίστη, στην καλλίτερη περίπτωση, διαπαιδαγωγούσε τους τίμιους ανθρώπους, αλλά επειδή ήταν πατροπαράδοτη και κληρονομήθηκε χωρίς κόπο και ψάξιμο και δεν επιβεβαιωνόταν από την προσωπική πείρα, θα μπορούσε να χαθεί πολύ εύκολα.
Έτσι έγινε και με τον Νικόλαο. Όταν αυτός μπή­κε στο σχολείο είχε δίψα για μάθηση και άρχισε με μεγάλο ζήλο την μελέτη, πιστεύοντας πώς εκεί κρύβε­ται ή αλήθεια. Και ή τυφλή πίστη του στην επιστήμη έδιωξε πολύ εύκολα την πίστη του στον Θεό πού τό­τε, σ' εκείνη την περίοδο ήταν επίσης τυφλή. Όμως ο Νικόλαος πολύ γρήγορα είχε καταλάβει ότι οι εμπειρικές επιστήμες δεν ασχολούνται με τέτοια προβλή­ματα, όπως ή γνώση της αλήθειας, της αιωνίου ζωής, της υπάρξεως του Θεού. Σ' αυτές τις επιστήμες όχι μόνο δεν υπάρχει ή ερώτηση τι νόημα έχει ή ζωή του ανθρώπου, αλλά αυτή ή ερώτηση δεν προκύπτει από την φύση σ' αυτές τις επιστήμες.
Ό Νικόλαος το είχε καταλάβει όταν ήταν στις τε­λευταίες τάξεις του σχολείου και άρχισε με ζήλο να μελετά την ιστορία της φιλοσοφίας, και την έμαθε τό­σο καλά, ώστε και οι καθηγητές του έρχονταν σ' αυ­τόν για να συζητούν τα φιλοσοφικά προβλήματα.
Ή δίψα του για μάθηση ήταν πολύ μεγάλη. Ό Νι­κόλαος συχνά δεν είχε ούτε μία φέτα ψωμί επειδή τα τελευταία χρήματα πού είχε τα έδινε για κάποιο βι­βλίο. Τις νύχτες ο Νικόλαος μελετούσε την ιστορία της φιλοσοφίας και την κλασική λογοτεχνία. Είχε μόνο ένα συγκεκριμένο σκοπό -να βρει την αλήθεια και να μάθη τι νόημα έχει ή ζωή του ανθρώπου.
Όσο μεγάλωνε ο Νικόλαος τόσο καλύτερα κατα­λάβαινε την ματαιότητα αυτής της ζωής. Ό θάνατος είναι το τέλος όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από το αν καλά ή κακά ζει κάποιος. Δεν έχει νόημα να ζω για τον εαυτό μου, γιατί έτσι και αλλιώς θα πεθάνω. Να ζω για τους άλλους; Άλλα και οι άλλοι άνθρωποι είναι επίσης θνητοί και ή ζωή τους επίσης δεν έχει νόημα. Τότε γιατί ζει ο άνθρωπος αν τίποτε δεν μπορεί να τον σώσει από τον θάνατο;
Το 1914 σε ηλικία είκοσι χρονών ο Νικόλαος με άριστο βαθμό τελειώνει το σχολείο αλλά βγαίνει απ' αυτό άχαρος.
«Ή μελέτη της φιλοσοφίας, έλεγε στο τέλος της ζωής του ο πατήρ Νίκων, μου έδειξε ότι ο κάθε φιλό­σοφος νόμιζε ότι βρήκε την αλήθεια. Άλλα πόσοι φιλόσοφοι υπήρχαν; Ή αλήθεια όμως είναι μία. Ή ψυ­χή μου έψαχνε να βρει κάτι άλλο. Ή φιλοσοφία είναι το υποκατάστατο. Είναι το ίδιο πράγμα αν δίνεις στον άνθρωπο το λάστιχο να τρώει αντί να τρώει το ψωμί; Αν τρέφεστε με το λάστιχο μπορείτε να χορτάσετε;
Εγώ κατάλαβα ότι ή επιστήμη δεν προσφέρει τίπο­τα περί τον Θεό και την μέλλουσα ζωή. Επίσης και ή φιλοσοφία δεν προσφέρει τίποτα. Και απ' αυτό βγήκε το συμπέρασμα ότι πρέπει να στραφώ προς την θρησκεία».
Απογοητευμένος στην επιστήμη και στην φιλο­σοφία ο Νικόλαος μπαίνει στο Ψυχο-Νευρολογικό ινστιτούτο στην Πετρούπολη. Εκεί έλπιζε να βρει την απάντηση στην ερώτηση ποια είναι ή ουσία του αν­θρώπου. Άλλα και εκεί του συνέβη απογοήτευση πού ήταν πιο μεγάλη από την απογοήτευση πού είχε όταν τελείωσε το σχολείο.
Ό Νικόλαος τελείωσε το πρώτο έτος και βγήκε α­πό το ινστιτούτο. Άρχισε ή οριστική πνευματική κρί­ση. Ό αγώνας ήταν πολύ δύσκολος, ώσπου ο Νικόλα­ος άρχισε να σκέφτεται την αυτοκτονία.
Κάποτε το καλοκαίρι του 1915, όταν ο Νικόλαος βρισκόταν στο Βίσνι Βολοτσόκ και έμενε στην από­λυτη απαρηγόρητη κατάσταση, του πέρασε, σαν α­στραπή, ή ανάμνηση από τα παιδικά του χρόνια, όταν είχε την πίστη. Μήπως πραγματικά υπάρχει ο Θεός; Αν ναι, τότε Αυτός πρέπει να αποκαλυφθεί. Και ο Νι­κόλαος, άπιστος τότε, εκ βάθους καρδίας, ανέκραξε: «Κύριε, αν Εσύ υπάρχεις, να αποκαλυφθείς σε μένα! Ε­γώ ψάχνω να Σε βρω όχι για τον γήινο και ιδιοτελή σκοπό. Θέλω μόνο να ξέρω υπάρχεις Εσύ ή δεν υπάρ­χεις;» Και ο Κύριος αποκαλύφθηκε.
«Δεν μπορώ να περιγράψω, έλεγε ο πατήρ Νίκων, την επίδραση της χάριτος πού μας πείθει ότι υπάρχει ο Θεός. Αύτη ή επίδραση είναι τόσο δυνατή και προφα­νής ώστε δεν αφήνει τον άνθρωπο να αμφιβάλλει. Ό Κύριος αποκαλύπτεται όπως για παράδειγμα μετά το σκοτεινό σύννεφο ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος. Τότε δεν μπορείς να αμφιβάλλεις ότι αυτός δεν είναι ο ήλιος και όχι ένα φανάρι πού το άναψε κάποιος. Ό Κύριος μου αποκαλύφθηκε, έτσι πού εγώ έπεσα στη γη και εί­πα: "Κύριε δόξα Σοι, Σε ευχαριστώ! Βοήθησε με σε ό­λη την ζωή μου να υπηρετώ Εσένα! Ας έρθουν σε μέ­να όλες οι θλίψεις και όλα τα βάσανα πού υπάρχουν στον κόσμο, δώσε μου να υπομένω όλα αυτά και να μην απομακρύνομαι από Σένα, να μην Σε χάσω».
Δεν ξέρουμε πόση ώρα έμεινε ο Νικόλαος σ' αυτή την κατάσταση. Άλλα όταν σηκώθηκε άκουσε πολύ δυνατά χτυπήματα της καμπάνας της εκκλησίας τα ό­ποια χάνονταν στο άπειρο.
Ό Νικόλαος νόμισε ότι οι καμπάνες χτυπούσαν σ' ένα μοναστήρι πού ήταν κοντά. Άλλα ή κωδωνοκρουσία ήταν ασταμάτητη και ήταν πολύ αργά, γύρω στις μία την νύχτα, δηλαδή δεν ήταν ώρα κατάλληλη για κωδωνοκρουσία...
«... Μετά ο Κύριος μου έβαλε την ιδέα να μπω στην Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας (το 1917). Αυ­τό ήταν πολύ σημαντικό για μένα».
Άλλα σ' ένα χρόνο τα μαθήματα στην Ακαδημία σταμάτησαν λόγω της Οκτωβριανής επαναστάσεως.
23 Μαρτίου του 1931 ο Νικόλαος έγινε μοναχός με το όνομα Νίκων. Την κούρα την έκανε ο Επίσκοπος του Μίνσκ ο Θεοφάνης Σεμενιάκο... Στις 25 Μαρ­τίου την ήμερα του Ευαγγελισμού το ίδιο έτος ο πα­τήρ Νίκων έγινε ιεροδιάκονος και 26 Δεκεμβρίου του 1932 χειροτονήθηκε ιερομόναχος. Στις 23 Μαρτίου του 1933 ο πατήρ Νίκων συνελήφθηκε. Τον έστειλαν εξορία στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην Σιβηρία για πέντε χρόνια. Αποφυλακίστηκε το 1937...
Όταν άρχισαν να ανοίγουν οι εκκλησίες ο πατήρ Νίκων άρχισε να λειτουργεί. Το 1944 ο επίσκοπος της πόλης Καλούγα τον έβαλε στην εκκλησία του Ευαγ­γελισμού της Θεοτόκου της πόλεως Κοζέλσκ οπού ο πατήρ Νίκων λειτουργούσε μέχρι το 1948.
Το 1948 τον έστειλαν σε μία ενοριακή εκκλησία της πόλεως Γζάτσκ. Στην αρχή δεν του άρεσε εκεί. Τον υποδέχτηκαν κρύα. Και ή οικονομική κατάσταση ήταν δύσκολη.
Ό πατήρ Νίκων δεν είχε ποτέ του χρήματα γιατί τα μοίραζε πάντα στους φτωχούς...
Πριν πεθάνει ο πατήρ Νίκων, σ' αυτούς πού ήταν δίπλα στο κρεβάτι του και θρηνούσαν έλεγε: «Δεν πρέπει να λυπόσαστε. Πρέπει να ευχαριστείτε τον Θεό ότι εγώ τελείωσα την γήινη μου πορεία. Ποτέ μου δεν ήθελα να ζω, δεν είδα σ' αυτήν την ζωή τίποτα ενδια­φέρον και πάντα παραξενευόμουν πώς οι άλλοι άνθρω­ποι βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον σ' αυτήν την ζωή και γαντζώνονται απ' την ζωή με όλη τους την δύναμη!.
Εγώ δεν έκανα τίποτε καλό στη ζωή μου αλλά πά­ντα ειλικρινά αναζητούσα τον Θεό. Γι' αυτό ελπίζω με όλη την ψυχή μου στην ευσπλαχνία του Θεού. Ό Κύ­ριος δεν μπορεί να αποκρούσει τον άνθρωπο ο όποιος με όλη την δύναμη του επεδίωκε Αυτόν. Λυπάμαι, τι σας περιμένει στο μέλλον. Οι ζωντανοί θα ζηλεύουν τους νεκρούς...».
Ό πατήρ Νικών ειρηνικά εκοιμήθη εν Κυρίω στις 7 Σεπτεμβρίου του 1963 στις 12 και 25 το μεσημέρι. Ή κηδεία του έγινε στις 9 Σεπτεμβρίου.
Το βιβλίο αυτό τυπώθηκε στην ρωσική το 1997.

Θαύματα Παναγία; Μαλεβής

Θαύματα Παναγία; Μαλεβής

http://rapidshare.com/files/195579386/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part1.rar

http://rapidshare.com/files/195591518/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part2.rar

http://rapidshare.com/files/195603505/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part3.rar

http://rapidshare.com/files/195615706/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part4.rar

http://rapidshare.com/files/195627821/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part5.rar

http://rapidshare.com/files/195640026/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part6.rar

http://rapidshare.com/files/195652133/8AYMATA_PANAGIAS_MALEBHS.part7.rar

.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ

(Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το αντίθετο στρατόπεδο).

Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας (Σολομωνική και αλλά με μα­γείας και επικλήσεις δαιμονίων) εμείς είμεθα παρόντες.
- Όλους τους άλλους αιτιώνται, ουδέποτε όμως εμένα υπο­πτεύονται. Όλοι οι άλλοι είναι αιτία, και έμενα πού είμαι ή πραγμα­τική αιτία, ούτε με αναφέρουν, και εγώ κάνω ανενόχλητος τη δου­λειά μου.
- Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου και να ειπώ ότι απέ­τυχα; Προτιμώ να με κτυπά και να με παιδεύει εδώ ο Θεός σου, παρά να πέσω στα χέρια του αρχηγού μου.
- Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου από τον άνθρωπο. Εάν
ΕΚΕΙΝΟΣ, δεν μου επιτρέψει, ουδεμία κίνηση δύναμαι να κάνω μόνος μου. Έχει το σχέδιο του και με κρατά να σας παι­δεύω. Με τα ιδικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά του. Προτι­μά να υποφέρετε εδώ ολίγον χρόνο, για να μη παιδεύεσθε αιώνια, μαζί μας. Μόνον όταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει.
Οι δαίμονες προς αρχάριο μάγο:
- Μη φοβάσαι. Είσαι δικός μας. Αυτά, πού διαβάζεις, (διάβαζε «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ») εμείς τα βάζομε στο μυαλό εκείνων, πού τα τυπώ­νουν σε βιβλία. Αυτά τα συνεχή μαγικά, πού δείχνουν οι τηλεορά­σεις, τους μάγους και τις μάγισσες, εμείς τα υποδεικνύαμε, για να δαιμονίζουμε τα βρέφη και όσους τα βλέπουν...
- Όπως και όσα κι αν σου πω και σου περιγράψω, είναι αδύνα­τον να συλλαβής τι υποφέρομε, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του (εννοεί ο δαίμονας το άρρωστο άτομο, πού κοινωνεί των Άχραντων Μυστηρίων). Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της Α­ραβίας και όλα τα πετρέλαια του κόσμου, δεν φθάνουν τη φωτιά,πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός... (δηλαδή ο ασθενής).
- «Δεν θέλω να κινείται ούτε μία ανθρωπινή σκιά επάνω εις τον πλανήτη της γης», λέγει αφρίζων ο διάβολος με απερίγραπτο κακία.
- Κάνω τόσον όμορφα την κάθε μου ενέργεια, πού είναι αδύ­νατον να με ανακάλυψης, πότε και πώς ενεργώ.
- Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισο και δεν τον ακολουθείτε. Σας υπόσχομαι εγώ την Κόλασιν και Όλοι έρχεσθε μαζί μου.
- Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου και σας πολεμώ.Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε Όπως εγώ σας καταπολεμώ;
- Το όνομα μου είναι διάβολος. Αυτό σημαίνει, ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να κάνω, ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα;

ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ
Εις το κεφάλαιο τούτο έχομε ως παραδείγματα τους μεγάλους ασκητές τής Εκκλησίας μας. Ό μέγας Αντώνιος μάχεται κατά των δαιμόνων και δεν παραλείπει να μνημονεύει και να εξιστορεί τις παγίδας των δια την συμμόρφωση και ψυχική ωφέλεια των πιστών. Εις την συνέχεια όλοι οι ασκητικοί πατέρες αναφέρουν, τι οι δαίμονες ομολογούσαν, όταν καταπιέζονταν είτε δια να παρασύρουν εις την πλάνη τους πολεμούντας αυτούς είτε δια να προκαλέσουν
εντυπωθείς.
Ημείς πιστεύομεν, ότι ο διάβολος είναι ψεύστης και πηγή του ψεύδους και πατήρ του ψεύδους. Γνωρίζομεν, ότι ο ψεύστης και παμπόνηρος πολλάς φοράς λέγει την αλήθεια, δια να παρασύρει τους ακούγοντας εις το ψεύδος του. «ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμε» (Β' Κορ. 2, 11).
Από αυτάς τάς αληθείας, τάς οποίας εν τη πανουργία του λέγει ο διάβολος, θα παραθέσωμεν ωρισμένας πιστεύοντας, ότι θα βοηθηθούν τους αναγνώστες.

ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ομιλεί το πνεύμα το ακάθαρτο.
- Εάν δεν πιστεύεις σε αυτό πού κρατάς, (εννοεί τον Τίμιον Σταυρόν), ούτε φοβούμαι ούτε υπολογίζω τίποτε. και αν ακόμη φορτωθείς και Εκείνον, που έχεις εκεί μέσα (εννοεί τον Εσταυρωμένο πού είναι εις το Ιερόν όπισθεν της Αγίας Τραπέζης), πάλιν εγώ δεν φοβούμαι, αφού δεν πιστεύεις τι βαστάζεις». Εξ ,αυτού δυνάμεθα ημείς να είμεθα προσεκτικοί. Εάν χωρίς πίστιν έχομεν τον σταυρόν κρεμάμενο στο στήθος μας, εάν τον κρατούμε μεγάλο ή μικρό στο χέρι μας, εάν τυπώνωμεν το σημείο του σταυρού επάνω μας - προ πάντων όσοι με ταχύτητα και με βιασύνη, απρόσεκτα, χωρίς καν να είναι το σημείον του σταυρού — ο διάβολος δεν φεύγει. Μάλλον έρχεται καταγελών και εμπαίζων ημάς.
Περί τής δυνάμεις των αγίων ΕΙΚΟΝΩΝ.
- ·Οποιαδήποτε εικόνα, είτε μικρή είναι είτε μεγάλη, με καταδιώκει εάν την πιστεύεις. Εάν όχι, δεν φοβούμαι και δεν τρομάζω ομολογεί όφις ο κακούργος.
Μην αναμένεις, αγαπητέ αναγνώστα, να εύρης την τάδε ή την τάδε εικόνα, δια να προσευχηθείς. Όσον μικρή και ασήμαντη — όπως νομίζομε — και αν είναι οποιαδήποτε εικόνα, οποιουδήποτε αγίου θαυματουργεί και εκδιώκει τούς δαίμονας. Αρκεί εσύ και εγώ να έχομε πίστιν, ακράδαντων πίστιν.

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
«Δεν φοβούμαι και δεν αποχωρώ με την παπαγαλία σας. Εγώ φοβούμαι και τρέμω τη προσευχή, πού βγαίνει από καρδιά γεμάτη δάκρυα. Διαφορετικά εγώ γελώ και σας κοροϊδεύω. Το όπλο, πού τρέμω, είναι ή προσευχή μετά δακρύων».
Η προσευχή, πού γίνεται απλώς με το στόμα, ουδέποτε στοιχίζει στον δαίμονα. Ή προσευχή πού γίνεται και πηγάζει από την καρδιά και συνοδεύεται με δάκρυα, εισακούεται εις τον Θρόνο του Θεού και κατακαίγει τους δαίμονας. Εκείνος, πού προσεύχεται συνεχώς, άλλοτε νοερός και άλλοτε κατά μόνας, δεν αφήνει έδαφος ελεύθερον να πλησίαση ο δαίμονας. Αυτό τονίζει ο Απ. Παύλος. (Α' Θεό. β, 17).

Περί της Θείας χάριτος και της ΣΚΕΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
-Εάν δεν σας έσκεπε την ώρα, πού είσθε εις τον Θρόνων Του (εννοεί , τον θείον άμβωνα) και κηρύττεται τα λόγια Του, θα σας έκανα να σας περιγελά όλος ο κόσμος».
ΙΙόση έχθρα έχει ο διάβολος εναντίον των ομιλούντων τον λόγο του Θεού, δεν δυνάμεθα να περιγράψομε. Ή θεία χάρις του Θεού, ή Πανάχραντος Θεοτόκος, οι άγιοι και οι άγγελοι περιφρουρούν και διαφυλάττουν την ώρα του θείου κηρύγματος τον κήρυκα του θείου λόγου. Γι` αυτό αφρίζει και τρίζει τους οδόντας του ο διάβολος, διότι δεν έχει την δύναμη να πλησίαση. Προ πάντων τούτων, δια να έχει πλούσια την Θείαν σκέπην ο ιεροκήρυκας χρειάζεται να είναι ταπεινός και προετοιμασμένος. Τότε έχει επιτυχία εις το έργον του προς δόξα Θεού.

Περί των σατανικών βιβλίων τής ΜΑΓΕΙΑΣ
«Μόλις ανοίξουν τα βιβλία μας, είμεθα παρόντες».
Βιβλία δικά του ο διάβολος εννοεί κάθε σατανικό βιβλίο, πού χρησιμοποιούν οι μάγοι, δια να προσκαλούν εις βοήθειάν των τους δαίμονας. Την πρώτη θέση κατέχει το βιβλίο, πού λέγεται «Σολομωνική». Η συγγραφή του βιβλίου τούτου απεδόθη εις τον Σολομώντα. Τούτο όμως είναι παντελώς αβάσιμο και αστήρικτο. Μάλλον οι μάγοι, δια να επιτύχουν την διάδοση του, επαινούσα και απέδωσαν την συγγραφή του βιβλίου τούτου εις τον Σολομώντα. Σύγχρονος τρόπος μεταδόσεως της μαγείας είναι ή ΜΑΓΕΙΑ τής Τηλεοράσεως με διαβολικά καθαρώς κινούμενα σχέδια με ονομασία ο ΜΑΓΟΣ ή ,ή ΜΑΓΙΣΣΑ και «ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ».
Τα ίδια σχέδια υπάρχουν αποτυπωμένα εις ειδικά, βιβλία. Πολλά μικρά παιδιά έφθασαν δαιμονισμένα εις την Έκκλησίαν εξ αυτών των πηγών. Είναι καθαρή και εξακριβωμένη παγίδα του διαβόλου, δια να δαιμονίζει τα παιδιά! Ας προσέξουν οι γονείς.
Εμείς τα βάζουμε — λέγουν οι δαίμονες, δια να σας κάνουμε δικούς μας».

Περί των ΠΑΓΙΔΩΝ του διαβόλου.
- « Όλους τους άλλους αιτιώνται, εις κάθε των πρόβλημα, ουδέποτε όμως υποπτεύονται εμένα. Όλοι οι άλλοι είναι ή αίτια των προβλημάτων, πού δημιουργούνται και εμένα, πού τα δημιουργώ, πού είμαι ή πραγματική αιτία, ούτε με αναφέρουν».
Εάν δώσωμεν λίγη προσοχήν θα αντιληφθούμε ότι στην ζωήν μας. μας πταίουν όλοι οι άλλοι. Εις την πραγματικότητα όμως οι άλλοι γίνονται όργανα του διαβόλου. Όπισθεν κάθε αιτίας των πρόβλημα των, πού δημιουργούνται είναι ο διάβολος, πού ενεργεί. Αυτόν προ πάντων να καταπολεμούμε και όχι τα αποτελέσματα. Την ρίζαν, όχι τους κλάδους. Αιτία παντός κακού και πάσης πονηράς πράξεως είναι πάντοτε ο μισόκαλος διάβολος.

Περί της ΚΑΚΙΑΣ του διαβόλου.
-Είναι διαφορετικό να με βλέπεις να βασανίζω άλλους από του να μου επιστρέψει να έλθω και να βασανίζω εσένα».
Πόσοι και πόσοι εις τα άσυλα και τάς νευρολογικός κλινικάς βασανίζονται υπό του δαίμονος! Πόσοι και πόσοι από τάς μαγείας και την κακίαν των μάγων και των φθονερών ανθρώπων βασανίζονται και υποφέρουν! και ημείς, πού βλέπομεν αυτούς να πάσχουν, άλλοτε λέγομεν, ότι είναι σκηνοθετημένες πλά­νες, άλλοτε ότι είναι ένα μεγάλο ψεύδος, και άλλοτε ότι γίνονται από σκοπού, δια να προκαλέσουν οι πάσχοντες την περιέργεια των αφελών... Ό διάβολος όμως δεν είναι αστείων πείραμα ή αιτία γέλωτος. Μόνον όσοι υπέφεραν και όσοι υποφέρουν γνωρίζουν τι θα ειπεί διάβολος. Ημείς ας προσευχώμεθα δια τους αδελφούς μας και ας παρακαλούμε τον Θεόν, να μην επιτρέψει εις ημάς μίαν τοιαύτην δοκιμασία.
Ό Εωσφόρος κατατυραννάει τούς δαίμονας.
-«Πώς θα εμφανισθώ εις τον αρχηγό μου και να ειπώ ότι απέτυχα; Προτιμώνα με κτυπά εδώ ο δικός σου (εννοεί την ουράνιον τιμωρία πού υφίσταται),παρά να πέσω εις τα χέρια του αρχηγού μου».
Εκ της διαβολικής αυτής ομολογίας φαίνεται ή κακία μεταξύ των δαιμόνων Η απέραντος αγάπη των αγγέλων του ουρανού έχει αντίθετο την κακίαν και την εκδίκησιν των δαιμόνων. Την άκρα αγάπη, πού τρέφει ο Θεός προς τους αγγέλους την άκρα κακίαν και έκδίκησιν, που τρέφει ο Εωσφόρος προς τους δαίμονας. Θεέ μου, απάλλαξε μας της κακίας του διαβόλου και της αιωνίου κολάσεως.

Περί της ΠΤΩΣΕΩΣ των πιστών.
Εγώ κατεξευτέλισα και έρριψα γρανίτες, και θα γνωρίσης εσύ ποτέ τάς πονηρίας μου;»
Μη ποτέ καυχηθεί άνθρωπος, ότι γνωρίζει τάς παγίδας του διαβόλου «Ειμή ότι Κύριος ην εν ήμίν, τις ικανός σώος φυλαχθήναι, εκ του εχθρού άμα, και ανθρωποκτόνου;» Διαθέτει πείρα ο διάβολος δισεκατομμυρίων ετών. Από τής ήμερος της πτώσεως του έως σήμερον. Ημείς;
Ή παγίδα της ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ
Είσαι λέγει ο παμπόνηρος δαίμων, ο εκλεκτός του Θεού. Δι' αυτό σε εξέλεξε να μας πολεμάς. Είναι τόσον ευχαριστημένος ο Θεός σου, πού σε καμαρώνει, γιατί είσαι ενώπιον Του δίκαιος...».
Χρησιμοποιεί ο διάβολος εις μεγάλον βαθμό την παγίδα της κολακείας και υπερηφάνειας. και εν τη επιτυχία του, ο άνθρωπος αποκόπτεται από τον Θεόν. Χάνει την Θείαν χάριν. και αποκτά την αίώνιον κόλασιν . Ό Θεός «ύπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». (Ιακώβ. 4, 6) (Α' Πέτρ. 5, 5).
Άνευ του θελήματος του ΘΕΟΥ δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΕ.
-Ούτε εισέρχομαι ούτε εξέρχομαι μόνος μου — λέγει ο πονηρός δαίμονας-.
Εάν ΕΚΕΙΝΟΣ δεν μου το επιτρέψει, ουδεμία κίνηση μπορώ να κάνω μόνος μου.Έχει το σχέδιο Του και με κρατά να σας παιδεύω. Με τα δικά μας κλωτσοκοπήματα έρχεσθε κοντά Του. Γι` αυτό μας επιτρέπει να σας παιδεύομε. Προτιμά ναυποφέρετε εδώ ολίγον χρόνο, για να μη παιδεύεσθε αιώνια μαζί μας. Μόνονόταν βεβαιωθεί, ότι δεν θα τον αποχωρισθείτε, τότε μας διώχνει.»
Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». (Ίωάν. 15,5). Αυτή ή αλήθεια εφαρμόζεται πλήρως στην, περίπτωσιν των δοκιμαζόμενων υπό του διαβόλου. Ουδέ χιλιοστόν του ανθρωπίνου οργανισμού δύναται να εγγίση ο διάβολος, αν ο Θεός δεν του επιτρέψει. Το Θαύμα επιτελείται μόνον, όταν δια της δοκιμασίας ωρίμαση ο άνθρωπος και αντιληφθεί πόσον κακούργος είναι ο «διάβολος, πού με προθυμία, εργαζόμεθα εις τους αμαρτωλούς αγρούς του. Η ειλικρινής αγάπη προς τον Θεόν και ή νέκρωσις και ειλικρινής απάρνησις της αμαρτίας επιφέρει το θαύμα.
Ή αποστολή του διαβόλου και οι μάγοι.
- « Εσείς με καταδιώκετε — ομολογεί ο κακούργος διάβολος — και εκείνοι (εννοεί τους μάγους) με στέλλουν και με ξαναστέλλουν, «κλοτσοσκούφι» με κάνατε.
Τι θα γίνη εις το τέλος; Όταν διώχνεται ο διάβολος με τη δύναμη της Εκκλησίας, επιστρέφει μετά πολλής μανίας εις τους μάγους, πού τον διατάζουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Πόσοι και πόσοι μάγοι, δεν εύρον ακαριαίων θάνατον, όταν ο διάβολος επιστρέφων αφέθη ελεύθερος από τον Θεόν να εκδικηθεί. Αν ξέρανε οι μάγοι ότι ο διάβολος εκδικείται αυτούς τους ιδίους, ουδέποτε θα συμμαχούσαν με τον σατανά. Το δε φοβερότερο πάντων, δεν είναι ή πρόσκαιρη εκδίκηση, αλλά ή αιώνια κόλαση.

Σημειώνουν και ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ
«Είμαι από πάνω σου και σε παρακολουθώ - λέει ο παμπόνηρος και μισόκαλος. Προσέχω τα μάτια σου, τη γλώσσα σου, τα έργα σου. Έχω μια πενάρα και καταγράφω λεπτομερώς την ήμέραν, την ώρα, το δευτερόλεπτο, τα άτομα, , τον τόπον. Ότι καταγράψω, θα σου τα φανερώσω αν δεν προφθάσεις να τα σβήσεις» ( Εννοεί, με το μέγα μυστήριο της εξομολογήσεως.)
Πόσοι δεν γνωρίζουν την άγρυπνο παρακολούθηση του διαβόλου! Παραμονεύει από ώρα εις ώρα να εύρη ευκαιρία να κερδίσει έδαφος. Ό φόβος και ο τρόμος πρέπει να κατέχουν την ζωήν μας δια να σωθώμεν. «Μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φίλιπ. 2, 12).Η εξομολόγηση πρέπει να είναι ζώσα και ενεργός, δια να εξαλείφει πάσα αμαρτία τής ψυχής μας.

ΒΛΑΣΦΗΜΕI ο διάβολος εντός του Ιερού Ναού;
Όσον και αν τον βλασφημούμε εμείς, δεν μας υπολογίζει και δεν μας λαμβάνει ύπ' όψιν. Όταν εσείς τον βλασφημείτε, τότε λυπείτε και τότε πονεί διά τάς πληγάς, πού του ανοίγετε».
Απαθής παραμένει ο Κύριος μας και Θεός μας, όταν ο διάβολος βλάσφημη το άγιον και ύπερύμνητον Όνομα Του. Όπως κατά τον ίδιον τρόπον απαθής παραμένει και ή Πανάχραντος Παναγία μας και οι άγιοι άγγελοι και οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Η λύπη και ο πόνος προξενείτε εις τον Θεό και εις την Παναγιά μας μόνον, όταν ημείς βλασφημούμε το

ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ του Θεού μας και των αγίων της Εκκλησίας μας.
-Πουθενά δεν βρίσκεται τόσο κοντά Παράδεισος και κόλαση, όσο στην Εκκλησία·.
Καθώς λέγει μία πιστή ψυχή, ή αγιότητα, ή χαρά και ή ουρανιά καθαριότητα. και δίπλα ή φοβερή αιχμαλωσία του ανθρώπου στην αμαρτία, στη μανία της κόλασης».
Ή ιδία πιστή ψυχή λέγει: όσο ιερότερος ο χώρος, τόσο μεγαλύτερα τα βάσανα των δαιμόνων, αλλά και τόσο πιο βαθιά ή κάθαρση τους».

Ό διάβολος συνεργεί στην ΜΕΤΑΝΟΙΑ;
«Με τα δικά μας κτυπήματα έρχεσθε σεις εις την αγκάλη Του. Αν δεν είμεθα εμείς, ποίος από σας θα ήρχετο εις την Έκκλησίαν Του;».
Άθελα του ο παγκάκιστος συνεργεί εις μετάνοιαν. Πλήθος ασθενών παραδέχονται μετά δακρύων, ότι ή δοκιμασία, πού παρεχώρησεν ο Θεός να υποστούν, εγένετο αιτία μετανοίας. Δια αυτής γνωρίσαμεν και αγαπήσαμε τον Θεον, ομολογούν.
-Εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε». « Εν ήμερα θλίψεώς μου τον Θεόνεξεζήτησα, ταίς χερσί μου νυκτός εναντίον αυτού, και ουκ ηπατήθην». (Ψαλμ.76, 3».
ΑΞΙΩΣΕΙΣ του διαβόλου
Ομιλώντας το δαιμόνιο προς τον Θεόν δια τον αμαρτωλό λέγει:
«Βλέπεις πόσον αγαπά εσένα και πόσον αγαπά εμένα; Αρα δεν είναι με το δικό σου μέρος, αλλά με το δικό μου. Τα έργα του είναι έργα μου. Ουδεμία σχέση έχουν με το ιδικό Σου θεϊκό θέλημα.
Οι αυθάδεις αυτές αξιώσεις του διαβόλου έναντι του Θεού είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων. Ό διάβολος είναι ο κατήγορος μας προς τον Θεόν.
Από τον Θεόν ο διάβολος απαιτεί να του παραχωρήσει άδεια καταλήψεως του ανθρώπου, διότι τα έργα μας δεν είναι του Θεού, αλλά του διαβόλου. Κύριε σώσον ημάς.
«Κύριε μη, απόρριψης ημάς από του προσώπου Σου..,». (Ψαλμ. 50, 13).
Ο λειτουργός του Θεού και οι ΜΑΓΟΙ.
—«Δι αυτούς, — λέγει το πονηρό δαιμόνιον — πού τους Έχω εγώ και κάνουντα μαγικά μου, να προσεύχεσαι πάντοτε και ουδέποτε να τους καταράσαι. Διότιαν για σας Εκείνη (εννοεί την Παναγία μας) κλαίει μίαν φοράν, δια τους μάγους
κλαίει δύο φοράς, διότι γνωρίζει πού θα πάνε».
Το θλιβερό κατάντημα των μάγων δεν δύναται ανθρώπινος νους να το συλλαβή. Σύμβουλοι στο παρόντα κόσμον και σύμμαχοι και όργανα των μάγων είναι οι δαίμονες με ανταλλαγή την αίώνιον και άθάνατον ψυχήν του καθ' ενός, πού μεταχειρίζεται την μαγεία. Πόσον, αλήθεια, πόσον πρέπει ο κάθε πιστός να προσεύχεται για αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους.
Όταν ο κύριος προσηύχετο δια τους σταυρωτάς Του έδωκε παράδειγμα προς μίμησιν εις ημάς. Όπως εκείνοι δεν γνώριζαν Τι έπρατταν, και οι μάγοι «ουκ οίδασι Τι ποιούσι».
Οι απειλές του διαβόλου κατά του πολεμούντος αυτόν
«Τα έβαλες εναντίον ολοκλήρου της κολάσεως. 'Αλλά και εμείς δεν μένομεν ήσυχοι. Όπως μας καίεις, εδώ εις την γήν καθημερινώς, έτσι σου καίωμε και εμείς το όνομα σου εις την κόλασιν».
Ο πολέμων τον διάβολο πρέπει να γνωρίζη, ότι απέναντι του υπάρχει ο διάβολος, εχθρός αόρατος, πού έχει μόνον ένα σκοπό: Να εμβάλλει φόβον.
Κύριε δώσε μας την χάριν Σου, «ίνα ο φοβερός φοβηθεί και φυγή και ο φοβίζων και απειλών ημάς φοβούμενος φανή.»
Ή μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» Θεού και διαβόλου
- «Όπως και οσα αν σου περιγράψω - ομολογεί το πνεύμα το ακάθαρτων -είναι αδύνατον να συλλαβής Τι υποφέρομε εμείς οι δαίμονες, όταν αυτή ή φωτιά συναντηθεί με μας μέσα του». (Εννοεί ο πονηρός διάβολος στον ασθενή και οχλούμενον υπό των ακαθάρτων πνευμάτων).
Αν ανάψουν όλα τα πετρέλαια της οικουμένης και όλα τα πετρέλαια της Αραβίας, δεν φθάνουν την φωτιά, πού μας κατακαίγει όταν κοινωνεί αυτός...», (εννοεί ο δαίμονας το δαιμονισμένο άτομο).
Η μυστηριώδης «ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ» του Θεού μετά του διαβόλου μέσα εις τον ασθενή είναι μέγα πρόβλημα. Ποία σχέσης φωτός και σκότους; Θεού και Βελίαρ; και όμως! Παραδόξως ο Πανάγαθος Θεός, εις τα περιστατικά αυτά, εκδηλώνει την άμετρων ιδιότητα της ΥΠΟΜΟΝΗΣ απέναντι του δαίμονος. Όπως όταν ο άνθρωπος διαπράττει το μεγαλύτερον έγκλημα της αμαρτίας. και τότε εφαρμόζε­ται δια τον αμαρτωλό άνθρωπον ή Μακροθυμία του Θεού. Διότι αποσκοπεί ο Θεός εις την σωτηρίαν του ανθρώπου και όχι στην απώλειά του.
Στην περίπτωσιν του δαιμονισμένου ανθρώπου, οποιοσδήποτε και αν είναι, αναμένει την μετάνοιάν του. και όταν ή μετάνοια είναι ειλικρινής, τότε εξαφανίζεται ο διάβολος.
Εάν ο Θεός εξεδίωκε αυτομάτως με την μετάδοση της Θείας Κοινωνίας τον διάβολο, έκαστος θα αμάρτανε ασυστόλως και θα διελογίζετο:
»και αν έλθη ο διάβολος μέσα μου, εγώ θα κοινωνήσω και αμέσως θα φυγή!...».
Κατ' αυτόν τον τρόπον όμως ουδείς δαιμονισμένος θα υπήρχε και θα υπερεπερίσσευεν ή αμαρτία. Ό φόβος της καταλήψεως υπό του διαβόλου είναι ένας λόγος αποφυγής της αμαρτίας.
Ή απερίγραπτος ΚΑΚΙΑ του διαβόλου κατά του ανθρώπου.
- «Δεν θέλω να κινείτε ανθρωπινή σκιά επί του πλανήτου τής γης. Εάν με άφηνε - συνεχίζει ο κακούργος δαίμονας - μόνον ένα λεπτό της ώρας, θα καταπόντιζα ολόκληρη τη γήν».
Ποίος δύναται να περιγράψει την κακίαν του διαβόλου κατά του ανθρώπου; Αυτήν την κακίαν του παγκάκιστου δαίμονος ουδέποτε την έλαβε ύπ' όψιν ο κοσμικός άνθρωπος. και το σημαντικότερον πάντων, ουδέποτε προσπαθεί να αποφυγή τα πονηρά και διαβολικά έργα.
Δώσε Κύριε, δώσε φώτιση στον κόσμον Σου. .
Ή άμετρος ΠΟΝΗΡΙΑ του διαβόλου
-Κάνω τόσον όμορφα τη δουλειά μου, πού είναι αδύνατον να με ανακαλύψεις πότε και πώς ενεργώ».
Η άμετρος πονηρία του διαβόλου δεν ανακαλύπτεται ευκόλως. Οτιδήποτε κακό, είναι του διαβόλου. Πόσον όμως κρύπτεται ο αυτουργός της πονηρίας, δεν υποπτεύεται ο άνθρωπος. Ουδέποτε ο ποιών το κακόν είναι μόνος του. Όπισθεν κάθε μιας πράξεως, πού είναι αντίθετος των εντολών του Θεού, υποκρύπτεται ο μισόκαλος δαίμονας.

Τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ του διαβόλου.
- «Δεν φεύγω, όσο ξύλο και αν τρώγω. "Έχω δικαιώματα», φωνάζει με κομπασμό και ύπερηφάνειαν ο διάβολος.
Όπως εις την περίπτωσιν των δαιμονισμένων στην χωρά των Γεργεσηνών χρησιμοποιεί, ο διάβολος, την γλώσσαν της παρακλήσεως (Μάρκ. 5, 6-7) προς τον Κύριον, ούτω και τώρα. Γνωρίζει, ότι ο Θεός δεν θα τον ανεχθεί επί πολύ ακόμη, και προβαίνει εις παρακλήσεις και ικεσίας. Χρησιμοποιεί το όπλον της υποκρισίας. Οι υποκριτικές παρακλήσεις του επιμαρτυρούν την αδυναμία και την κακίαν του.
Ή ανυποχώρητος ΕΠΙΜΟΝΗ του διαβόλου.
·Δεν υποκύπτω εύκολα όπως εσείς, λέγει με πολλήν ειρωνεία ο υπερήφα­νος δράκοντας. Εγώ μάχομαι με όλη μου την δύναμιν να κρατηθώ. Εκείνος, πού θα μείνει τελευταίος, εκείνος θα κερδίσει την μάχην».
Μη νομίσωμεν, ότι ο διάβολος υποχωρεί με την πρώτη μάχη. Είναι εις πολλάς περιπτώσεις ανυποχώρητος. όταν προσέξομε πόση επιμονή έδειξε εναντίον του Κυρίου, στην έρημον τότε θα αντιληφθούμε το διαβολικό πείσμα. Άλλα θα υποχωρήσει καταντροπιασμένο το σκοτεινό δαιμόνιο όταν και ημείς επιμένουμε αντιτάσσοντας εις αυτό τάς δυνάμεις μας, τάς οποίας ενισχύει δια της χάριτος Του ο Θεός. Δεν πρέπει να υποχωρήσουμε ούτε να υποκύψουμε στις πανουργίας του διαβόλου. Το «άντίστητε τω διαβάλω·· δεν έχει την έννοια της ολιγόλεπτου μάχης. 'Αλλά της διαρκούς και πεισματώδους μάχης και τότε επέρχεται ή νίκη.

Ό διάβολος ΟΜΟΛΟΓΕΙ...
« Αν γνώριζα το κακόν, πού θα μου έκανε, δεν θα τον σταύρωνα...».
Ό ΣΤΑΥΡΟΣ του Κυρίου. όπλον αήττητων. όπλον ακαταμάχητο. «Φρίττει γαρ και τρέμει - ο διάβολος - μη φέρων καθαράν αυτού την δύναμιν.» «Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης...» Συνεπώς, ο Σταυρός, ως Σύμβολο, ως Σχήμα, ως Τύπος, ως Ουσία, ως Νόημα Ζωής, κατέχει δεσπόζουσα θέσιν εν τη Εκκλησία και παντού εντοπίζεται». (Ιδε ΒΙΒΛΙΟΝ «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ» Επιμέλεια Αρχιμ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Καθηγουμένου Ίερ. Μονής ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ
Ό διάβολος ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ...
- Σάς υπόσχεται ΕΚΕΙΝΟΣ τον Παράδεισο λέγει καταγελών ημάς, ο διάβολος, δια το κατάντημα μας - και δεν τον ακολουθείτε. Σάς υπόσχομαι εγώ την κόλασιν και όλοι έρχεσθε μαζί μου».
Τι είναι ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ; Σε απασχόλησε ποτέ ή σκέψις; Ότι, όταν πεθάνεις, εμπρός σου εκτείνεται ένας ατελείωτος αιώνιος κόσμος; Εάν κερδίσωμεν την Βασιλείαν του Θεού, κερδίσαμε το πάν. Εάν όμως κολασθούμε, χάσαμε το πάν. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Μάρκ. 8, 36).
Ο διάβολος ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ να μας καταπολεμά.
— « Εγώ κάνω ακατάπαυστα το καθήκον μου και σας καταπολεμώ, λέγει ο κακούργος και άρχέκακος δαίμονας. Εσείς κάνετε το καθήκον σας να με καταπολεμείτε όπως εγώ σας καταπολεμώ;».
Ο διάβολος ημέρας τε και νυκτός καταπολεμεί τον κάθε άνθρωπον. Προ πάντων τους πιστούς. Καταστρώνει σχέδια την νύκτα, δια να τα εφαρμόσει την ήμέραν. «Σκέπτομαι, σκέπτομαι, Τι άλλο να σου κάνω- λέγει ο διάβολος.
Αν γνωρίζαμε, Ότι εις κάθε βήμα της ζωής μας ο διάβολος παραμονεύει να μας προξενήση κακόν, θα ήταν διαφορετική ή ζωή μας.
Το όνομα μου είναι ΔΙΑΒΟΛΟΣ...
- «Το όνομα μου είναι διάβολος, λέγει ο πανούργος δαίμονας. Αυτό σημαί­νει, Ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να σας κάνω, ειμή μόνον να διαβάλλω. Δεν αναγκάζω κανένα. Εσείς διατί έρχεσθε μόνοι σας σε μένα;»
Ποίος δύναται να υποστήριξη ότι ο διάβολος τον εξανάγκασε προς διάπραξη της αμαρτίας; Ό κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να αποφασίσει το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Όπως ο Θεός παροτρύνει τον άνθρωπον να αποφυγή το κακόν και να πράξη το καλόν, κατά τον ίδιον τρόπον ο διάβολος παροτρύνει τον άνθρωπον να απαρνηθεί το καλόν και να διάπραξη το κακόν.
· Ιδού λέγει ο Θεός, παρέθηκά σοι πυρ και ύδωρ ου αν θέλεις, εκτενείς την χείρα σου» (Σοφ. Σειρ. 15, 16).
Ώστε μόνοι μας εκλέγομε τον Παράδεισο ή την κόλασιν. Ουδείς μας πταιει
Ό διάβολος ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ...
- Είσαι, πονηρέ δαίμονα, το σκότος τής κολάσεως.
-Είμαι, άπαντά με πολλήν υπερηφάνειαν ο διάβολος.
- Είσαι ή λάσπη και ή ακαθαρσία της κολάσεως.
- Είμαι, άπαντά με πολλήν αναισχυντία.
- Είσαι ή εφεύρεσης παντός κακού στο κόσμον.
Είμαι, άπαντα με διαβολική καύχηση. Είμαι και δεν αρνούμαι.
Έχεις τίποτε άλλο να μου ειπείς;
Τώρα ερωτώ εγώ, λέγει ο παμπόνηρος και παγκάκιστος δαίμονας. « Εφ' όσον είμαι ότι μου είπες, και Ότι δεν μου είπες, διατί μόνοι σας έρχεσθε και κολυμπάτε μέσα εις το ιδικό μου βρώμικο και ακάθαρτο νερό;»
Χρειάζονται σχόλια; Ό ουρανός, ή γη, ή θάλασσα μολύνθηκαν από τα βρώμικα και ακάθαρτα νερά των δικών μας πράξεων. Τι μας απομένει; Η ή μετάνοια ή, ή θεία δίκη και τιμωρία.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ο διάβολος;
- «Είμαι, λέγει ο διάβολος, ελεύθερος. Με άφησε ελεύθερον. Ουδείς θα μείνει άθικτος. Όλοι θα περάσετε από το κόσκινο μου...».
« Ιδού ο σατανάς εξητήσατο υμάς του σινιάσαι ως τον σίτον» « Ιδού ο σατανάς, όπως άλλοτε περί του Ιώβ, ούτω και δια σας τώρα ζήτησε να σας ταράξει και σας κλονίσει, όπως κοσκινίζεται και σείεται το σιτάρι μέσα εις το κόσκινον·· (Λουκ. 22, 31).
«και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένη όλη, εβλήθη εις την γήν, και οι άγγελοι αυτού μετ' αυτού εβλήθησαν». «και έρρίφθη ο δράκων ο μεγάλος, ο παλαιός όφις, που παρέσυρε εις την παράβασιν τους πρωτοπλάστους, ο καλού­μενος διάβολος και ο σατανάς, ο όποιος πλανά την οικουμένη όλη. Έρρίφθη εις την γήν, και οι σκοτεινοί άγγελοι του ερρίφθησαν και αυτοί μαζί με αυτόν».
ΕΙναι κοινή ομολογία, ότι τα σημεία των καιρών προειδοποιούν, ότι κάτι φοβερόν αναμένει τον πλανήτη της γης. "Ας είμεθα λοιπόν Έτοιμοι...».

ΠΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ...
-Πάψε πια να μας πολεμάς.,., λέγει ο κακούργος και άρχέκακος όφις. Έλα να συμμαχήσομε μαζί. Πέσε να με προσκύνησης και Ότι μου ζήτησης, θα σου το δώσω. Χρυσάφι όσο θέλεις. Πλούτη, θέσεις, αξιώματα...».
- Αποτάσσομαι σοι, Σατανά, και πάσι του έργοις σου, και πάσι τοις άγγέλοις σου, και πάση τη λατρεία σου, και πάση τη πομπή σου. Πτού σου καταραμένε και αφορισμένε από τον Επουράνιό μου Θεόν.
Ο ίδιος παρέμεινε και παραμένει ο διάβολος και θα παραμένει από τότε, πού πολέμησε τον Κύριόν μας εις την ερημον, έως της σήμερον και έως της συντέλειας του κόσμου. Αυτόν τον άσπονδο έχθρόν του ανθρώπου πρέπει να και πολεμήσωμεν, δια να λάβωμεν τον στέφανον της νίκης.
Θα μεταχειριστεί τα πάντα
Δεν είναι δυνατόν, να παραγνωρισθεί ή πραγματικότης. Αυτό, δηλαδή, πού τονίσθηκε περισσότερον παρά άλλοτε, Ότι ο Αντίχρι­στος θα μεταχειριστεί τα πάντα, δια να παραπλάνηση τους ανθρώ­πους της γης. Θα ποίηση εικόνα και θα δώσει πνεύμα πλάνης εις αυ­τήν και θα «λαλήση ή είκών του θηρίου». Θα εξαναγκασθούν οι άν­θρωποι να προσκυνήσουν την εικόνα, και «όσοι εάν μη προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου», θα έχη την έξουσίαν ο Αντίχριστος «ίνα αποκτανθώσι», δηλαδή, να φονευθούν (Άποκ. 13,15).
Θα δώσει «χάραγμα» εις τους ανθρώπους. Το χάραγμα θα είναι ή επί της δεξιάς χειρός ή επί των μετώπων των ανθρώπων. Ό διαχω­ρισμός των οπαδών του Χριστού και των οπαδών του Αντίχριστου θα αρχίσει εκ της τροφής. Ή αγορά και ή πώλησης τροφών. Το σημείον τούτο θα είναι κρίσιμο. Πολλοί θα υποκύψουν, διότι δεν θα γνωρίζουν, Ότι και αυτός ο Αντίχριστος δεν θα εχη εις το τέλος τροφή δια να δώσει εις τους οπαδούς του.
Το χάραγμα ή, ή σφραγίδα του Αντίχριστου θα δώσει την ευκαιρία μόνον εις τους σφραγισμένους «να αγοράζουν ή να πωλούν» (Άποκ. 13,17).
Εν συνεχεία θα προχώρηση ο Αντίχριστος στην διακίνηση του νομίσματος. Θα δέσμευση το χρήμα, το νόμισμα. Θα εχη δε δι­καίωμα μόνον ο σφραγισμένος να χρησιμοποιεί το ειδικό νόμισμα, το κοινόν εις τα έθνη. Τότε, με την ιδία σφραγίδα θα δικαιούται να μετακινείται από τόπου εις τόπον δι' όλων των μέσων. Θα διακοπή, δηλαδή, ή μετακίνησης των αρνουμένων την σφραγίδα του Αντίχρι­στου.
Ειδική ταυτότητα ή ειδική κάρτα θα είναι το έτερον σημείον του διαχωρισμού των πιστών από τους απίστους. Τότε όσοι θα χρησιμο­ποιούν την ειδική κάρτα θα είναι οι νομοταγείς εις το κράτος. Όσοι θα αρνηθούν, θα είναι οι παράνομοι. Από του σημείου τούτου θα αρχίσει Όσοι διωγμός και το μαρτύριο.
Τα θαύματα και ή πλάνη του Αντίχριστου θα πολλαπλασια­σθούν. Ό κόσμος θα είναι βυθισμένος εις το σκότος και όλο και πε­ρισσότερον θα περιπατεί εις το σκότος και όλο και περισσότερον διαρκώς εις τάς τάξεις του «ανόμου». Το αποκορύφωμα θα είναι ή παγκόσμιος κυριαρχία του «ανθρώπου της αμαρτίας, του υιού της απώλειας» (Β' Θεσσ. 2,3).
Χρειάζεται προσοχή
Δια την ύπαρξιν του διαβόλου δεν χωρεί ουδεμία αμφιβολία. Ή ενανθρώπισης του Κυρίου σκοπό είχεν την απελευθέρωσιν του αν­θρώπου εκ της δυναστείας του διαβόλου. Ή επί γης Εκκλησία του Χριστού κατεργάζεται την σωτηρίαν κάθε ψυχής. όταν ομιλούμε περί σωτηρίας, προϋποτίθεται ή ύπαρξης εχθρού. Ό εχθρός ποίος; Ο σατανάς και διάβολος ο «πλανών την οικουμένη όλη...» (Άποκ. 12,9).
Ή ύπαρξης κακών πνευμάτων μαρτυρείτε από όσους λυτρώθηκαν από αυτά. Ή προσωπική των εμπειρία, τα βάσανα πού υπέστησαν, ή πάλη πού διεξήγαγαν, ο αγώνας πού υπεβλήθησαν δεν α­φήνουν αμφιβολίας δια την ύπαρξιν δαιμόνων. ούτε δίδουν υπόνοια να φανταστή κανείς, Ότι υπέφεραν ή ότι ηθέλησαν οι ίδιοι να υποφέ­ρουν για επίδειξη. Δεν είναι δυνατόν, να ισχυριστεί κάποιος, Ότι, οσα υπέφεραν αυτά τα άτομα, είσαν εικονικά, ότι ενεφανίζοντο στον κόσμον με επιτηδειότητα, δια να κινήσουν υπέρ αυτών τον οίκτων ή την συμπάθεια.
Απεριόριστος προσοχή επιβάλλεται να ύπάρχη εις την παρούσαν ζωήν εκ μέρους των πιστών. Ό διάβολος καραδοκεί δια να είσέλθη εις την ψυχήν και να την θανάτωση. Είναι ανθρωποκτόνος και ψυχοκτόνος. Εργάζεται χωρίς ανάπαυλα. ούτε τη μέρα ησυχάζει ούτε νύκτα αναπαύεται. Μυριάδες μυριάδων αϊ παγίδες του και αυτός είναι έτοιμος να συλλαβή το θύμα του και να το εκδικηθεί.
Έναντι αυτού του αοράτου εχθρού ημείς είμεθα παντελώς ανί­σχυροι. Δια τούτο επιβάλλεται όπως αναθέσωμεν πάσαν την ζωήν μας εις τον Κύριον Ιησούν.
«πάσαν την μέριμνα ημών επιρρίψαντες έπ' αυτόν, Ότι αύτω μέ­λει περί ημών, νίψατε, γρηγορήσατε" Όσοι αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α' Πετρ. 5,7-8).
Οι θετικοί παράγοντες προς απελευθέρωσι εκ του πονηρού πνεύματος.
Θετικοί παράγοντες δια την προσέλκυση της χάριτος του Θεού είναι αυτοί:
α. Το Ακατανίκητο όπλο της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.
β. Ή ανάγνωσης και ή μελέτη της Αγ. ΓΡΑΦΗΣ.
γ. Ή βαθιά μελέτη του Λόγου του Θεού.
δ. Μελέτη και ανάγνωση ιδιαιτέρως των Ψαλμών του Δαυίδ.
ε. Καθημερινή ανάγνωση των πατερικών κειμένων της Εκκλη­σίας. Οι άθλοι και τα μαρτυρολόγια των αγίων.
στ. Ή εξομολόγηση και ειλικρινής απόφαση να μην επιστρέψει ο ασθενής εις τα οπίσω, αλλά να πράττει το θέλημα του Θεού.
ζ. Οι παρακλήσεις και οι χαιρετισμοί της Παναγίας μας και άλλε παρακλήσεις αγίων.
η. Ή νηστεία επίσης αποτελεί μέγα όπλο κατά των πονηρών πνευμάτων.
Το διαβεβαίωσε Όσοι Κύριος, όταν έδωκεν εις την γενεάν των αν­θρώπων την θεϊκή Του συνταγή.
«Το γένος τούτο εν ουδενί δύναται εξελθείν ειμή εν προσευχήκαι νηστεία» (Μάρκ. 9,29).
Ή εγκράτεια εις την τροφήν, πού επεκτείνεται και εις τα σαρκι­κά, είναι αναγκαία, δια να εκδιωχθεί Όσοι διάβολος.
θ. Επισφράγισμα μιας προσπάθειας κατά των πονηρών πνεύματων είναι ή μετάληψις των αχράντων μυστηρίων του Θεού. Το Σώμακαι το Αίμα του Κυρίου είναι το υπέρτατο όπλο, πού κατασυντρίβει την δύναμη του διαβόλου.
-«Ως λέοντες τοίνυν πυρ πνέοντες, όντως από της τραπέζης αναχωρούμε εκείνης, φοβεροί τω διαβάλω γινόμενοι» (Ρ.Ο. 59,260).

«Πίνετε αγιασμό. "όσο πιο συχνά τόσο πιο καλά. Είναι το καλλίτερο και αποτελεσματικότερο φάρμακο. Αυτό δεν το λέγω σαν παπάς, το λέγω σαν γιατρός. Από την Ιατρική μου πείρα».
(Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βοϊνογιασινέτσκι, 1961)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 43-44 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1991