Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ. ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων μας ακόμα και των αμαρτωλών

Απομαγνητοφωνημένο κήρυγμα του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου την Κυριακή Αγ. Πατέρων 20 - 5 - 2007

Κάθε προσευχή χριστιανοί μου πιάνει τόπο, και να μη λέμε ότι ο Θεός εμάς δε μας ακούει, επειδή είμεθα αμαρτωλοί.

Εκατοντάδες χριστιανοί επικοινωνούν με τους πνευματικούς, είτε έρχονται στο εξομολογητήριο, είτε με επιστολές, είτε με φαξ, είτε πολύ περισσότερο με το τηλέφωνο και ζητούν από τους πνευματικούς να κάνουν προσευχή, για το άλφα ή βήτα ζήτημα και για πολλά και ποικίλα προβλήματα, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και για οικογενειακά, ψυχολογικά, ασθενειών, συζυγικά, αποκαταστάσεως και να μην.... με τόσες άλλες διαφορές που έχουν τα αιτήματα.

Κι ο ισχυρισμός πάντοτε είναι ο ίδιος. Εμάς δε μας ακούει ο Θεός, επειδή είμεθα αμαρτωλοί.

Ο Θεός όταν έλεγε: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν- ζητείτε, και ευρήσετε- κρούετε, και

άνοιγήσεται υμίν», το έλεγε για όλους. Το έλεγε και για τους αμαρτωλούς, δεν τους εξαίρεσε από την προτροπή αυτή, ζητώντας οι άνθρωποι να προσεύχονται. «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε,

να μην εισέλθετε εις πειρασμόν». Πολύ περισσότερο βέβαια θα πρέπει να αγρυπνούμε και να προσευχόμεθα, εν παντί τόπο και με κάθε τρόπο όταν μας κτυπούν οι πειρασμοί πάσης φύσεως.

Άλλωστε οι παραβολές του Τελώνου και Φαρισαίου, με τον Τελώνη να φωνάζει «Ο Θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ» και να κτυπάει το στήθος του, όπως και η παραβολή του Ασώτου υιού, όπου ο επιστρέψας υιός φωνάζει το «Ήμαρτον εις τον ονρανόν, και ενώπιον σον», μας αποδεικνύει ότι οι προσευχές των αμαρτωλών εισακούονται.    Λ

Το πλέον ζωντανό παράδειγμα προσευχής, ζωντανής προσευχής, αποτελεσματικής προσευχής, την έκανε ένας αμαρτωλός, την έκανε ένας ληστής, ένας φονιάς, ένας κακούργος, πάνω στο Σταυρό. «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σον». Πόσες λέξεις είναι, οκτώ, εννιά, δέκα, πόσες είναι; Κι όμως έγινε πρώτος πολίτης της βασιλείας του Θεού!

Όταν λοιπόν χριστιανοί μου, μας ζητάτε εσείς, είτε οι άλλοι που είναι απ' έξω, τις προσευχές μας, η προτροπή είναι μία: «Να κάμετε και σεις προσευχή». Έτσι συστήνουμε πολλών ειδών προσευχές στους χριστιανούς μας.

Πριν από τρία τέσσερα χρόνια, ήρθε ένα οξύ πρόβλημα καρκίνου σε μια οικογένεια, επιθετικού καρκίνου και τηλεφώνησαν στην Αριζόνα. Και κείνος τους είπε: «να ταξιδέψετε αν είναι δυνατόν και σήμερα, αύριο και να πάτε στον Πανορμίτη που είναι απέναντι απ' τη Ρόδο και κει στον Αρχάγγελο να κάνετε προσευχή και παράκληση». Δεν είπε «μείνετε ήσυχοι, το πρόβλημα σας το έλυσα, την ασθένεια σας την αποκατέστησα με τις προσευχές μου», όχι, είπε: «οι προσευχές μου είναι φτωχές και αδύνατες, θα τις στείλω βέβαια στον Κύριο, αλλά να κάμετε και σεις προσευχή και θα πάτε εκεί».

Και χειμώνα καιρό, με την κακοκαιρία που βασίλευε, ταξίδεψαν και με χίλιες δυο δυσκολίες, έστω και για μια ώρα βρέθηκαν ύστερα από δυο μέρες στον Πανορμίτη, έκαναν την προσευχή τους και επέστρεψαν, κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Και ύστερα πήγαν στο νοσοκομείο και έκαμαν την εγχείρηση που είχε επιτυχία.

Να σας πω ένα δεύτερο παράδειγμα και θα τελειώσω, γιατί δεν είμαι τόσο καλά.

Μια μάνα είχε τρία παιδάκια. Το ένα πίσω απ' τ' άλλο. Τριών χρονών, τεσσάρων χρονών, πέντε χρονών. Τα δύο πεθαίνουν από λευχαιμία. Αρρωσταίνει και το τρίτο με λευχαιμία και το πάνε στο νοσοκομείο, το πάει η μάνα, χήρα ήταν, είχε χάσει και τον άντρα της. Δραματική η κατάστασις.

Ένα βράδυ απ' αυτά, όπου το παιδάκι χαροπάλευε, πέρασε ένας γιατρός όλως εκτάκτως, ο Διευθυντής του τμήματος, γιατί κάποια οικογένεια τον είχε παρακαλέσει, τον είχε πληρώσει, δεν ξέρω τι είχε κάμει, και έτσι ήρθε να δει κάποιο παιδάκι. Εκείνος κάτω από μια ώθηση - του Θεού ασφαλώς, πέρασε και απ' τ' άλλα παιδιά και είδε και το παιδάκι αυτής της χήρας γυναικός.

Της λέει: «Πονεμένη μάνα, πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα, τουλάχιστον να πεθάνει στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου, δεν πρόκειται να ζήσει παραπάνω από μία ώρα. Είναι - είναι μία ώρα η ζωή του, ή δεν είναι. Αυτοί όπως κατάλαβες θα σας δώσουν εξιτήριο τώρα, να μη σε σταματήσει έξω ο φύλακας του νοσοκομείου». Πράγματι λοιπόν, το έδωσαν.

Αυτή τα' χε χάσει εν τω μεταξύ, ήδη τα' χε χαμένα, αρπάζει το παιδί της στην αγκαλιά και βγαίνει έξω στους δρόμους. Ήταν τρείς η ώρα τη νύχτα, τρείς - τρεισήμισι. Κανείς στους δρόμους, ερημιά, παντελής. Και τσίριζε και φώναζε. Και σε μια στροφή του δρόμου βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια γυναίκα, μια νεαρή σχετικά γυναίκα, τριάντα ετών, πόσο ήταν. Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της. Ποια δουλειά; Ήταν πόρνη! Και είχε τελειώσει την νυχτερινή της βάρδια της αμαρτίας. Μόλις έφτασε μπροστά της τρέχοντας με το μωρό στην αγκαλιά, το πέταξε στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας. 

Έπεσε στα πόδια της και φώναξε : «Σώσε το παιδί μου! σώσε το παιδί μου! σώσε το παιδί μου!». Τα' χάσε αυτή. Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, γεμάτη βρωμιά και δυσωδία, μόλις είχε τελειώσει και κλείσει την πόρτα της αμαρτίας. Τι να κάνει; Στα πόδια της μια μάνα, στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε. Το είδε ο Θεός. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και φώναξε, είπε: «Θεέ μου, εγώ είμαι αμαρτωλή, είμαι πόρνη, τώρα μόλις τελείωσα. Αν δεν μ' ακούς εμένα και δεν θα μ' ακούσεις βέβαια γιατί είμαι αμαρτωλή, άκουσε τουλάχιστον αυτή την πονεμένη μάνα». Αυτά είπε. Και κείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!

Το παιδί άνοιξε τα μάτια του και είπε «μανούλα» και αγκάλιασε με τα χεράκια της την πόρνη. Της το' δώσε και το θαύμα έγινε. Ο Θεός άκουσε την προσευχή μιας αμαρτωλής. Όχι της μάνας, μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης. Όπως την άκουσε και με τόσα παραδείγματα που έχει το Άγιον και Ιερόν Ευαγγέλιο, αφού αφιερώνει μια ολόκληρη ημέρα, απ' τη Μεγάλη Εβδομάδα, στη μετάνοια και στην αγάπη και στην πίστη μιας αμαρτωλής και πόρνης μάλιστα αμαρτωλής.

Το δεύτερο λοιπόν αυτό συγκλονιστικό παράδειγμα όπως και το πρώτο, μας διδάσκουν ότι οι προσευχές μας, εισακούγονται όλες, έστω και αν είμαστε αμαρτωλοί, όταν πρόκειται να κάνομε προσευχές για τον πλησίον μας. Και πολύ περισσότερο βέβαια προσευχές για το παιδί μας, για τον αδελφό μας και κυρίως όταν κάνομε προσευχές για τον εχθρό μας.

Γι' αυτό λοιπόν όταν λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», την οποίαν εδώ και εικοσιπέντε χρόνια σας συνιστώ να την κάμετε οπωσδήποτε ημέρα και νύχτα, σε όποιο τόπο και χρόνο, τη λέμε, ζητάμε έλεος γιατί είμεθα αμαρτωλοί. Έλεος! Και το έλεος το χαρίζει ο Θεός μόνον στους αμαρτωλούς. Οι δίκαιοι δεν έχουν ανάγκη να ζητήσουν έλεος, διότι λέει «ό τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών». Άρα λοιπόν όλοι εμείς που είμεθα αμαρτωλοί, να κάνομε πρώτα τη δική μας προσευχή, να γονατίσομε, να συντριβούμε, να κάνομε ότι μας ζητάει η Αγία μας Εκκλησία, ο Κύριος μας ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός και ύστερα, να πάρομε το τηλέφωνο, ή να πάμε στον πνευματικό και να του ζητήσουμε βοήθεια και συνδρομή και την συμπαράσταση του με προσευχή.

Η αγάπη του Θεού να' ναι πάντοτε μαζί σας, γιατί σ' Αυτόν ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και εις τους απέραντους αιώνας, Αμήν.

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ.

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

(ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΦΥΛΑΩ ΑΚΟΜΗ)


Το περιστατικό που περιγράφω και συμφωνεί και ο σύζυγος μου, ήταν η απαρχή για να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να πιστέψουμε πραγματικά στον Θεό, γιατί μέχρι τότε, μόνο αρνητική κριτική ασκούσαμε στους λειτουργούς του Θεού. Ο δε σύζυγος μου υπεράσπιζε ακόμα και την άποψη ότι Θεός δεν υπάρχει. Ήταν ένα γεγονός που μας επιβεβαίωσε πόσο άδικο είχαμε, πόσο λάθος κάναμε και μας άνοιξε τα μάτια ώστε να μπορέσουμε να δούμε τον αληθινό δρόμο, τον δρόμο του Θεού.

«Ο γιός μας ο Σωτήρης γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1994. Είχα αποφασίσει όταν το παιδί μου συμπληρώσει σαράντα μέρες ζωής να το πάω σε εκκλησία για να πάρει την ευχή, όπως συνηθίζεται, μετά και από τις παραινέσεις των άμεσα συγγενών μας.

Δεν το πήγα την ημέρα που σαράντισε, αλλά την επομένη ημέρα που ήταν Κυριακή στις 30 Οκτωβρίου 1994. Όμως, σαν αμελείς και αφελείς άνθρωποι που είμαστε, την ημέρα εκείνη ναι μεν ξύπνησα στις 7:00 η ώρα το πρωί για να το ταΐσω, αλλά μετά ξάπλωσα ξανά και μας πήρε ο ύπνος. Έτσι, σηκωθήκαμε αργότερα με τον σύζυγο μου και ετοιμαστήκαμε με την άνεση μας να πάμε στην εκκλησία. Όταν πήγαμε στην πρώτη εκκλησία, η Θεία Λειτουργία είχε τελειώσει και δεν υπήρχε κανένας Ιερέας να δώσει την ευχή στο παιδί. Φύγαμε και πήγαμε σε άλλη εκκλησία. Επισκεφτήκαμε τις εκκλησίες που γνωρίζαμε στους Δήμους, Περιστερίου, Χαϊδαρίου και Αιγάλεω, Άλλες εκκλησίες ήταν κλειστές και άλλες που "ήταν ανοικτές, είχαν φύγει οι Ιερείς. Εγώ όμως επέμενα και έλεγα στον άντρα μου ότι «Σήμερα, Κυριακή θα πρέπει να πάρει την ευχή». Καταλήξαμε περίπου στις δυο (2:00) η ώρα το μεσημέρι έξω από τον Ιερό ναό του Άγιου Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω. Ο σύζυγος μου έλεγε να παρατήσουμε την προσπάθεια και να πάμε την άλλη ημέρα να πάρουμε ευχή, όμως εγώ επέμενα. Είδα την πόρτα της εκκλησίας μισάνοικτη και του είπα ότι «αυτή θα ήταν η τελευταία μας προσπάθεια». Έτσι μπήκαμε μέσα στον Ιερό Ναό, εγώ με το παιδί μου στην αγκαλιά και ο άντρας μου.

Ο πολυέλαιος μπροστά από την ωραία πύλη του Ιερού ήταν ηλεκτροφωτισμένος. Ένας Ιερέας καθόταν στα πίσω στασίδια των γυναικών (σήμερα τα στασίδια έχουν αντικατασταθεί με καρέκλες). Ήταν μεγάλος σε ηλικία και επειδή δεν ήθελα να τον ενοχλήσω και να τον κουράσω, πήγα στο γραφείο των Ιερέων που ευρίσκετε εντός της εκκλησίας, σε διαμορφωμένο χώρο, για να βρω κάποιον άλλο Ιερέα να δώσει την ευχή. Στα γραφεία δεν υπήρχε κανένας. Κοίταξα σε όλη την εκκλησία και δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος, ούτε η νεοκόρος.

 Τότε, ο μοναδικός ηλικιωμένος Ιερέας όπως καθόταν γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μας και μας ρώτησε: «Τι θέλετε;». «Πατέρα», του είπα, «θέλω να σαραντίσω το παιδί μου, αλλά αργήσαμε σήμερα». «Εγώ θα το κάνω», είπε και σηκώθηκε όρθιος. Τότε είδαμε έναν άνθρωπο ψηλό, ηλικιωμένο, με κάτασπρα γένια και μαλλιά, φορώντας άσπρα ράσα. Ερχόταν αργά προς εμάς, όχι επειδή ήταν ηλικιωμένος, αλλά επειδή ήταν πολύ γαλήνιος, Πήρε το παιδί στα χέρια του και αυτό χάθηκε μέσα στην αγκαλιά του. Είπε τις ευχές απ' έξω, χωρίς να διαβάσει τίποτα και το πήγε να το περάσει από το Ιερό του ναού. 

Μπήκε από την κεντρική Ιερά πύλη του Ιερού και βγήκε από την πλαϊνή αριστερή πόρτα. Ήρθε προς το μέρος μας, μου έδωσε το παιδί και είπε τρεις ευχές, όχι όμως «να σας ζήσει», αλλά πολύ συγκεκριμένες ευχές που αφορούσαν το μέλλον του παιδιού, τις οποίες όμως επειδή δεν είχαμε δείξει την απαραίτητη προσοχή, δεν θυμόμαστε μέχρι σήμερα, ούτε εγώ, ούτε ο άντρας μου. Πήραμε το παιδί πανευτυχείς που μπορέσαμε να το σαραντίσουμε και αδαείς καθώς ήμασταν φύγαμε.

Μετά από αρκετό καιρό, ήρθε στο μαγαζί που έχουμε στο Αιγάλεω και εργαζόμαστε σ' αυτό, ένας επίτροπος του συγκεκριμένου Ιερού ναού. Πιάσαμε την συζήτηση και του είπαμε ότι «έχετε έναν πολύ καλό Ιερέα στον ναό σας» και αρχίσαμε να περιγράφουμε τον Ιερέα που νομίσαμε ότι είχαμε δει. «Δεν έχουμε κάποιον Ιερέα που να είναι έτσι», μας απάντησε. Μετά μας ρώτησε «Μήπως εννοείτε τον πατέρα ...;» (δεν θυμόμαστε το όνομα του),. «Όχι», απαντήσαμε. «Τον πατέρα ... τον γνωρίζουμε. Δεν ήταν αυτός». Όταν δε του είπαμε ότι φορούσε λευκά ράσα, δάκρυσε λέγοντας μας ότι ένας παπάς απλός δεν φοράει λευκά ράσα παρά μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις. Επίσης μας είπε ότι η εκκλησία αυτή την ώρα της ημέρας είναι κλειστή, γιατί όλοι ξεκουράζονται από την πρωινή Θεία Λειτουργία και πηγαίνουν στην εκκλησία αργότερα το απόγευμα. «Μόνο ο Χριστός και οι Άγιοι έχουν δικαίωμα να φορούν λευκά ράσα, γι' αυτό να προσεύχεστε και να ευχαριστείτε τον Θεό», ήταν τα λόγια του και έφυγε.

Τότε σκεφτήκαμε ότι άμεσα μία από τις επόμενες ημέρες θα πρέπει να επισκεφτούμε τους Ιερείς της εκκλησίας και να δούμε ποιος πραγματικά Ιερέας ήταν. Πριν προλάβουμε να πάμε, ήρθε στο μαγαζί μας, μια γυναίκα, η οποία δεν είχε έρθει ποτέ, ούτε και ξαναήρθε από τότε. Μίλαγε συνέχεια, δεν μπορούσε κανείς να την σταματήσει. (Σημειωτέον εντός του μαγαζιού υπήρχαν και άλλοι πελάτες). Παρατήρησε μια μικρή εικονίτσα του αγίου Εφραίμ, που μας είχαν δώσει και την είχαμε αναρτήσει σε εμφανές σημείο και μας είπε «Α!, ξέρετε και τον άγιο Εφραίμ; Πάρτε μια εικονίτσα» μας είπε». Και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, έπιασε το χέρι μου και έβαλε στην παλάμη μου μια μικρή εικόνα. Την κοίταξα. Ήταν η εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα. Περίμενα να φύγει η άγνωστη γυναίκα και οι υπόλοιποι πελάτες και ρώτησα τον άντρα μου: «Θυμάσαι τον Πατέρα που μας σαράντισε τον Σωτήρη μας;». «Ναι», μου απάντησε. «Θυμάσαι πώς ήταν ακριβώς;». «Ναι», μου απάντησε ξανά. «Για κοίτα αυτή την εικόνα», του είπα δείχνοντας του την εικόνα του Αγίου. «Ναι», ρου είπε ενθουσιασμένος, «αυτός είναι». 

Πήγαμε λοιπόν στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, είδαμε πάλι τον Άγιο Σπυρίδωνα σε 

μεγάλη εικόνα. Ήταν ο ίδιος ο άγιος που είχαμε συναντήσει. Το αναφέραμε στους Ιερείς το θαυμαστό αυτό γεγονός. Το έμαθαν και οι υπεύθυνοι της Ιεράς Μητρόπολης Νικαίας, όπου ανήκει η εκκλησία.

Κάποια Κυριακή, στον συγκεκριμένο ναό, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ένας Ιερέας στο κήρυγμα του περιέγραψε το θαυμαστό περιστατικό της εμφάνισης του Αγίου Σπυρίδωνα, μη αναφέροντας βέβαια ονόματα, λέγοντας στους πιστούς ότι και στις μέρες μας γίνονται θαύματα, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και την ψυχή μας. Και πραγματικά, έχει απόλυτο δίκιο. Αν ανοίξουμε την καρδιά μας και ζητήσουμε πραγματικά από τον Θεό να έρθει στην ζωή μας, τότε αυτός θα μας βοηθήσει σε κάθε βήμα μας, σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές ο γιός μας έχει συμπληρώσει τα δεκατέσσερα έτη, έχει μεγαλώσει πάρα πολύ όμορφα, ήρεμα προσφέροντας μας πάντα ευτυχία και χαρά που τον έχουμε κοντά μας. Ο Θεός να του δίνει πάντα φώτιση!»

Εγώ και ο σύζυγος μου θέλαμε να καταθέσουμε την δική μας μαρτυρία που αφορά ένα από τα θαύματα που γίνονται ακόμα και στις μέρες μας!

Η συγκεκριμένη Εκκλησία, εορτάζει την μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνα στις 12 Δεκεμβρίου

Αιγάλεω 10 Απριλίου 2009 Η μητέρα: Αρχοντούλα Φ. Ο πατέρας: Γρηγόριος Φ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΑ. Π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ.

Προβληματισμοί για την Κατήχηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Παύλου

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ

Ο άγνωστος αδερφός του γέροντα Παϊσιου .

Το ταξίδι ξεκίνησε από την Αθήνα, νωρίς τα ξημερώματα με προορισμό την Κόνιτσα. Το ακριτικό χωριό του νομού Ιωαννίνων, όπου το 1925 εγκαταστάθηκε η οικογένεια Εζνεπίδη, φεύγοντας από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, μαζί με τα υπόλοιπα καραβάνια προσφύγων που έρχονταν στην Ελλάδα. Ενάμιση χρόνο πριν, το 1924 είχε γεννηθεί ένα ακόμη παιδί, από τα οκτώ συνολικά της οικογένειας, που πήρε το όνομα Αρσένιος. Ήταν το κοσμικό όνομα του γέροντα Παΐσιου, που βαπτίστηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924. Λίγες εβδομάδες μετά, η οικογένεια του παίρνει τον δρόμο του ξεριζωμού, από τον τόπο που την γέννησε, με την «μεγάλη» ανταλλαγή.

Ώρα 10.15. Φτάνουμε στο Δημαρχείο. Η συζήτηση με τον Δήμαρχο Κονίτσης, Παναγιώτη Γαργάλα, με βάζει γρήγορα στο κλίμα. Στο χωριό υπάρχει ακόμα το σπίτι, όπου ο γέροντας Παίσιος, έζησε τα παιδικά του χρόνια, ενώ μέχρι σήμερα είναι στη ζωή, ο κατά 6 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του γέροντα, ο Ραφάηλ Εζνεπίδης, ηλικίας 95 ετών, κλινήρης πλέον. Ζει με την σύζυγο του και το ένα από τα παιδιά του, τον Χρήστο, ο οποίος μας καλωσορίζει στην μικρή αυλή. Στο χωριό η μέρα είναι ηλιόλουστη, αν και η ψύχρα είναι αισθητή, αφού τα απέναντι βουνά είναι ακόμα χιονισμένα. «Όταν λιώνουν τα χιόνια κάνει πιο πολύ κρύο», μας λέει ο Χρήστος Εζνεπίδης, ανιψιός του γέροντα Παίσιου και μας ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του, που ήταν ένας μικρός, μακρόστενος χώρος όλος και όλος. Κουζίνα και υπνοδωμάτιο μαζί. Εκεί καθιστός, ο 95χρονος πατέρας του, αδερφός του γέροντα, με μία φωτογραφία του Παίσιου, πάνω από το προκεφάλι του.

«Δεν ακούει καθόλου καλά και έχει να σηκωθεί 3 χρόνια από το κρεβάτι» μας λέει η σύζυγος του. Στο πρόσωπο του πάντως διακρίνει κανείς μια γαλήνη, που επιτείνεται όταν μας βλέπει. «Τι θυμάστε από τον αδερφό σας;» τον ρωτάω.

Με τη μητέρα του, κατά τη διάρκεια της μεγάλης ανταλλαγής από την Καππαδοκία στην Ελλάδα

«Ο Παϊσιος είναι σε μεγάλο κόσμο» λέει με την πολύ αδύναμη φωνή του. «Τι εννοείς παππού;» τον ξαναρωτάω, αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν εύκολα και όσες καταφέρνει να αρθρώσει δεν γίνονται πάντα κατανοητές. Με ρωτάει πως με λένε και από πού ήρθα. Του φωνάζω στο αυτί «από την Αθήνα». Το πρόσωπο του φωτίστηκε: «στην Αθήνα είχαμε σπίτι με τον Παίσιο και έξω είχε μεγάλο κατακλυσμό. Τότε μαζεύτηκε όλος ο κόσμος σπίτι μας» λέει και σταματά. Δεν καταλαβαίνω όλες τις λέξεις και ρωτάω το γιο του. «Είναι ένα όνειρο που έχει δει τελευταία και μας λέει συνέχεια». Ο αδερφός του Γέροντα Παίσιου σταματά. Η -επί 64 χρόνια- σύντροφος του, του πάει ένα ποτηράκι με φρέσκο πορτοκάλι και μας λέει «Είναι πολύ μεγάλος αλλά για την ηλικία του είναι καλά» Η ίδια θυμάται τον γέροντα Παίσιο, τον κουνιάδο της να κάνει δουλειές στο σπίτι. «Εμείς τον γέροντα Παίσιο, τον θυμόμαστε σαν οικογένεια μας. Έκανε δουλειές του σπιτιού. Μετά έφυγε για το Άγιο Όρος». Ο αδερφός του γέροντα φαίνεται κουρασμένος. Μας κοιτάζει και λέει «Δεν μπορώ να βγω έξω να διαδώσω. Με πονάνε τα πόδια μου». Ο γιος του λέει «παππού κουράστηκες, ώρα να ξαπλώσεις». Έχει έρθει η ώρα να φύγουμε.

Το πατρικό.

Ακριβώς δίπλα από το φτωχικό σπίτι, που ζει σήμερα ο Ραφαήλ Εζνεπίδης, είναι το πατρικό της οικογένειας. Μία πινακίδα που γράφει «πατρική οικία Γέροντα Παισίου» σε «καλωσορίζει» στο σπίτι που μεγάλωσε και έζησε τα εφηβικά του χρόνια ο μοναχός. Η μικρή ξύλινη πόρτα ανοίγει. Το σπίτι δεν έχει αλλάξει από τότε. Η επίπλωση είναι παλιά, όπως και το πάτωμα. Και τα αντικείμενα. Στους τοίχους δεσπόζουν φωτογραφίες του γέροντα, οικογενειακά κειμήλια και προσωπικά αντικείμενα του Αγιορείτη. Στο μέσον του δωματίου, πίσω από ένα κλειδωμένο τζάμι, υπάρχουν χειροποίητα αντικείμενα του, ένα δικό του ζευγάρι κάλτσες, και βιβλία. Στο τοίχο μια φανέλα του.

«Ο γέροντας ήταν αεικίνητος, σβέλτος» μας λέει ο ανιψιός του και αποκαλύπτει την ιστορία του σπιτιού, στο οποίο πριν το 1922 έμεναν Τούρκοι και δόθηκε στην οικογένεια Εζνεπίδη με την ανταλλαγή. Στο δίπλα δωμάτιο υπάρχουν ακόμα τα κρεβάτια, που κοιμόταν η οικογένεια από τότε. Ο γέροντας έμεινε σε αυτό το σπίτι μέχρι τα 18 του, που κατατάχθηκε ασυρματιστής στο στρατό. Για του λόγου το αληθές μια φωτογραφία στον τοίχο, που είναι στα χακί, εν έτει 1948, δείχνει τον στρατιώτη Αρσένιο Εζνεπίδη. Ο ανιψιός του μας αποκαλύπτει ένα άγνωστο περιστατικό από την εφηβική ηλικία του γέροντα. «Ήταν τότε στον πόλεμο, που οι Δυτικοί προπάγανδιζαν την θεωρία του Δαρβίνου και κάποιος του την ανέφερε. Τότε ο γέροντας απάντησε πως μπορεί ο Χριστός να έχει ανθρώπινη μορφή. Αργότερα πήγε στο εκκλησάκι στο λόφο, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του και προσευχήθηκε βαθιά. Τότε του εμφανίστηκε ο Χριστός με ανθρώπινη μορφή και του είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».

«Οι ίδιοι μας κάνουν πόλεμο και σήμερα»

Η φύση στην Κόνιτσα σε καθηλώνει. Ο ορίζοντας είναι καθαρός και η απέραντη θέα, φτάνει μέχρι την Βόρειο Ήπειρο, που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα. Η φύση εκεί του άρεσε πολύ του γέροντα. Περπατάμε στο σοκάκι εμπρός στο σπίτι και συζητάμε με τον Χρήστο Εζνεπίδη. «Ο γέροντας είναι μαζί μας. Δεν μας άφησε» λέει σε μια αποστροφή του λόγου του. «Πως το λες αυτό;» τον ρωτάω. «Το βλέπω σε όνειρο, όπως βλέπω εσένα τώρα» απαντά αφοπλιστικά και κοφτά. Όταν του ζητάς να γίνει πιο συγκεκριμένος το αποφεύγει και αινιγματικά λέει πως «ο γέροντας τα λέει με τρόπο ακόμα και σήμερα». Συζητάμε για το τώρα. Πως βλέπει τα πράγματα. «Είμαστε υπό πίεση. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Λένε ότι μπορεί να γίνει πόλεμος. Μα έτσι και αλλιώς έχουμε πόλεμο. Οικονομικό. Και από πίσω είναι οι ίδιοι που μας έκαναν πάντα πόλεμο. Δεν έχουν αλλάξει». Για την Τουρκία λέει απλά πως «η Τουρκία είναι πάντα Τουρκία» και θεωρεί πως θα τεθεί κάποια στιγμή το ερώτημα «ή εμείς ή αυτοί». Τον ρωτάω ποιοι κάνουν αυτόν τον οικονομικό πόλεμο. Η απάντηση του ξαφνιάζει «Ο αντίχριστος. Το έχεις ακούσει αυτό;» με ρωτάει με κλειστά μάτια. «Γιατί κλείνεις τα μάτια όταν μιλάς; » τον ρωτάω και γελάει λέγοντας «από τον ήλιο είναι», αφού είχε φτάσει ήδη μεσημέρι και ήταν ντάλα μεσημέρι. Κοιτάμε απέναντι τα βουνά. Στο βάθος η Βόρειος Ήπειρος. «Η Βόρειος Ήπειρος θα γίνει ελληνική» πετάει και κόβει την κουβέντα. «Που το στηρίζεις» τον ρωτάω, αλλά αποφεύγει να απαντήσει λέγοντας απλά πως «αυτά που έχει πει ο γέροντας είναι αρκετά για τους Έλληνες». Του ζητάω φεύγοντας αν έχει κάτι να μου δώσει για ενθύμιο ή να μου δείξει κάποιο λεύκωμα. Δείχνει να μην του αρέσει αυτό που του είπα. «Δεν κάνουμε εμπόριο εδώ. Δεν είναι για μας αυτά»

«Μας προστάτεψε στον σεισμό»

Η κυρία Γεωργία Κίτσιου, ζει με τον σύζυγο της ακριβώς στο απέναντι σπίτι. Γνώρισε από τον κοντά τον αγιορείτη μοναχό και θυμάται δύο περιστατικά από τον γέροντα που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη της. «Όταν είχε αρρωστήσει το παιδί της θείας μου, είχε πάρει νερό από την βρύση και σταύρωσε το παιδί. Ο πυρετός έπεσε αμέσως. Το πιστεύω ότι ο γέροντας βοήθησε. Στο χωριό βοηθούσε όλο τον κόσμο. Είχε ένα κουτάκι (φωτο 4) στο οποίο μάζευε λεφτά για τους φτωχούς», ενώ αφηγείται ακόμα ένα περιστατικό, όπου πιστεύει ότι υπήρχε βοήθεια από τον γέροντα της Ορθοδοξίας. «Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός το 1996, έπεσαν σπίτια αλλά δεν έπαθε κανείς τίποτα. Πιστεύουμε ότι μας φύλαξε ο γέροντας» λέει χωρίς περιστροφές, αποκαλύπτοντας και κάποιες ανθρώπινες στιγμές του μοναχού. «Ήταν πολύ ζωντανός άνθρωπος και έκανε καλαμπούρια. Στην μάνα μου την συγχωρεμένε της έλεγε όταν έβγαιναν οι καρποί κ. Ανέτα θα σου κλέψω τα σταφύλια»

«Στη Σπηλιά πολεμούσε τον διάβολο»

Ο πατέρας Κοσμάς, είναι μοναχός εδώ και 54 συναπτά χρόνια στην Κόνιτσα. Τον συναντήσαμε στο γηροκομείο του χωριού και παρά το γεγονός ότι το ρολόι έδειχνε τρεις και είχε ξαπλώσει για την μεσημεριανή ανάπαυση, σηκώθηκε ευγενικά και μας δέχτηκε. Θυμήθηκε μια ιστορία που έλεγε ο γέροντας συχνά. «Εφευγε από το μοναστήρι και πήγαινε σε μια σπηλιά κάτω χαμηλά. Εκεί είχε πόλεμο με τον διάβολο. Του παρουσιάστηκε και ο ίδιος ο γέροντας είχε εξομολογηθεί πως θέλησε να τον γκρεμίσει. Αυτός συνέχισε να προσεύχεται». «Τι εννοείτε ότι παρουσιάστηκε ο διάβολος;» ρώτησα τον μοναχό. «Ο διάβολος είναι οντότης, όπως έχουμε αγγέλους, που παρουσιάζεται σε αυτούς που έχουν την δύναμη να τον αντιμετωπίσουν» είπε ο πατέρας Κοσμάς, επεξηγώντας πως «Ο γέροντας είχε πολλά χαρίσματα. Τον φώτιζε ο θεός». Μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Απαντά με ειλικρίνεια «Δεν χρωστάμε μόνο εμείς. Χρωστάνε και άλλες χώρες. Πιστεύω ότι είμαστε έθνος ανάδελφον. Μας έχουν βάλει στο μάτι». Η συζήτηση κρατάει πολύ ώρα. Ο ηλικιωμένος μοναχός, λέει πολλά. Κρατάω ένα από τα τελευταία «Λένε κάποιοι ευλογία που πήραμε το δάνειο. Μα αυτά είναι δανεικά. Δεν μας τα χαρίζουν. Ο γέροντας είχε κάνει προσευχή για να βρέξει. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να έρθει βροχή όταν όλα είναι στεγνά παντού έξω; Αυτή είναι ευλογία».

Κλείνω το μαγνητοφωνάκι και βάζω την φωτογραφική στην θήκη. Βγαίνω από γηροκομείο και σε αντίθεση με όσα έλεγε ο μοναχός, έξω δεν βρέχει, αλλά έχει πολύ δυνατό ήλιο. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και αφήνω την Κόνιτσα πίσω μου, με την τελευταία εικόνα που συναντώ στην έξοδο του χωριού να ασβεστώνουν, κρατώντας ένα παλιό πασχαλιάτικο έθιμο..

http://www.xespao.gr/2013/04/o_8877.html?fb_action_ids=370622553043419&fb_action_types=og.likes&fb_ref=.UY9WJ9WM8rY.send&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22370622553043419%22%3A178817058940399%7D&action_type_map=%7B%22370622553043419%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%7B%22370622553043419%22%3A%22.UY9WJ9WM8rY.send%22%7D

Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Π: ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗΣ .

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Ερώτηση: Πάτερ, τι μπορείτε να μας πείτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων;

Απάντηση: Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε φλογερά ώστε ο Θεός να αξιώσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που έχουν «αναχωρήσει», να συγκατοικήσουν με τους αγγέλους. Αυτό είναι ότι θέλει Εκείνος από μας. Οι θρηνωδίες δεν μας βγάζουν πουθενά. Ο θρήνος ενδέχεται να αποβεί όχι μόνο βλαβερός για τη δική μας υγεία, αλλά και ενοχλητικός για την ειρήνη που έχει χαρίσει ο Κύριος στην ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου. 

Πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας. Δεν πρέπει να είμαστε θλιμμένοι και απελπισμένοι. Η εξεζητημένη θλίψη για τους αγαπημένους που έφυγαν από αυτό εδώ τον κόσμο, δεν είναι χριστιανική πράξη, αλλά πράξη που φανερώνει έλλειψη Θεού. Σ' αυτή τη ζωή προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για την αιώνια ζωή. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για καθετί και να ευχαριστούμε τον Θεό που πήρε την ψυχή των αγαπημένων μας νεκρών κοντά Του.

Αν έφυγαν από τούτο τον κόσμο, χωρίς να έχουν μετανοήσει, πρέπει να προσευχόμαστε να τους συγχωρήσει ο Θεός τις αμαρτίες. Πρέπει να κάνουμε πράξεις ελέους στο όνομα τους και στη μνήμη τους, για την ειρήνη της ψυχής τους, και ο Θεός θα αποδεχθεί τέτοιες ενέργειες αγάπης.

Μόνο ο Κύριος μπορεί να ελευθερώσει μια ψυχή από τα δίχτυα των λογισμών που την παγίδευσαν σ' αυτή εδώ τη ζωή και που την κρατούν ακόμα δέσμια στην αιωνιότητα. Μόνο ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει μια τέτοια ψυχή. Επομένως πρέπει να προσευχόμαστε για τους αγαπημένους μας κεκοιμημένους. Είναι το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε: να προσευχόμαστε να δώσει ο Θεός ανάπαυση στην ψυχή τους, και να δίνουμε τα βαφτιστικά τους ονόματα στους ιερείς και τους ιερομόναχους, που τελούν θεία Λειτουργία καθημερινά, για να τους μνημονεύουν και να προσεύχονται για την ψυχή τους.

Κάποιος πλησίασε κάποτε τον επίσκοπο Νικόλαο (Βελιμίροβιτς) και τον ρώτησε: «Θα σωθούν οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών;». Εκείνος απάντησε, «Ναι, αν βρεθεί κάποιος που να προσευχηθεί γι' αυτές. Είναι εξαιρετικά ευεργετικό αν γίνει σαρανταλείτουργο γι' αυτές και αν. μετά από αυτό. κάνει κανείς μια δωρεά στην Εκκλησία, ώστε να συνεχιστεί η μνημόνευση τους στη θεία Λειτουργία». Η Λειτουργία είναι, απ' όσο ξέρουμε, μια θυσία στον Γολγοθά. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Κύριος θυσιάζεται στη θεία λειτουργία. Όταν ο ιερέας εξάγει από το πρόσφορο τις μερίδες για τους τεθνεώτες και κεκοιμημένους. και αφού λάβει τη θεία Κοινωνία, λέει, «Άπόπλυνον. Κύριε, τα αμαρτήματα των ένθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω άγίω».

Όπως βλέπετε, αυτή είναι η τελειότερη προσευχή και η μεγαλύτερη θυσία που μπορούμε να προσφέρουμε για τους αγαπημένους μας που έχουν αναχωρήσει για τον Θεό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ.

Ερώτηση: Θα συγχωρήσει ο Κύριος τις γυναίκες εκείνες που έχουν κάνει πολλές εκτρώσεις, αλλά κατόπιν μετανόησαν ειλικρινά; Τι μπορούν να κάνουν για να εξιλεωθούν;

Απάντηση: Η γυναίκα που καταστρέφει τον καρπό της κοιλίας της διαπράττει μεγάλη αμαρτία. Καταστρέφει την ίδια τη ζωή. διότι μόνο ο Θεός είναι ο Δωρεοδότης της ζωής και Εκείνος είναι που καθιστά εφικτή τη σύλληψη μιας ανθρώπινης ύπαρξης στη μήτρα. Εκείνος δίνει ζωή και μια γυναίκα την καταστρέφει.

 Είναι απαραίτητη μεγάλη μετάνοια από τα βάθη της ψυχής της. Πρέπει να αλλάξει και να μην επαναλάβει ξανά αυτή την αμαρτία. Ειδάλλως, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Κανένα πλάσμα στη γη δεν σκοτώνει τα μικρά του — μόνο ο άνθρωπος, το λογικό πλάσμα. Είναι τεράστια αμαρτία και αν η γυναίκα δεν μετανοήσει από τα βάθη της ψυχής της, θα κατακριθεί ως δολοφόνος. Θα περάσει από το τελωνείο της ψυχής; Δεν υπάρχει αμαρτία που να μην μπορεί να συγχωρηθεί, εκτός από την αμετανοησία. Απαιτείται αληθινή και ειλικρινής μετάνοια για μια τέτοια αμαρτία, και ποτέ δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Ο λαός μας είναι τραγικά ένοχος γι' αυτή την αμαρτία. Ολόκληρα χωριά έχουν εξαφανιστεί. Όταν ήμουν εγώ παιδί, υπήρχαν 110 σπιτικά στη Βιτόβνιτσα. Τώρα λιγότερα από τα μισά έχουν μείνει όρθια. Είναι θλιβερό το γεγονός ότι εμείς οι Σέρβοι θα είμαστε σύντομα μειοψηφία στα ίδια μας τα εδάφη, διότι άλλα έθνη θα έρθουν να τα κατοικήσουν. Είναι πολύ θλιβερό. Οι άνθρωποι επίσης κάνουν τεράστιο λάθος, όταν χωρίζουν την περιουσία τους στα παιδιά τους. Αυτό δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Γερμανία. Μόνο ένα παιδί μένει στο αγρόκτημα' τα άλλα πρέπει να βρουν δουλειά.

 Εδώ στη Σερβία, μικρά κομμάτια γης τεμαχίζονται σε ακόμη μικρότερα. Τι θα κάνουμε όταν δεν θα είναι δυνατόν να τεμαχιστούν περισσότερο; Δείτε όμως τους τσιγγάνους! Δεν έχουν ούτε σπίτι, ούτε γη, ούτε ψωμί να φάνε, αλλά τα τσαντίρια τους είναι γεμάτα από παιδιά! Είναι πολύ θλιβερό αυτό που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας. Ας μετανοήσουμε και ας γίνουμε καλύτεροι, αν μπορούμε!

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ.

Ερώτηση: π. Θαδδαίε. ποια είναι η γνώμη σας για την αποτέφρωση;

Απάντηση: Η καύση των νεκρών δεν αποτελεί χριστιανική πράξη. Είναι συνήθεια των σύγχρονων καιρών. Το σώμα του χριστιανού έχει εξαγιαστεί με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος —αν φυσικά έχει ζήσει ενάρετη ζωή— και γι' αυτό δεν πρέπει να καίγεται. 0 Θεός δεν έπλασε το σώμα μας για καύση. Θέλημα Του είναι, από τα χρόνια του Αδάμ μέχρι σήμερα, το σώμα να επιστρέφει στο χώμα, όταν αποχωρίζεται την ψυχή γιατί χώμα είναι κι αυτό. Το σώμα θα πρέπει να ενταφιάζεται στο χώμα και να μην αποτεφρώνεται. Η καύση είναι μια μοντέρνα ανακάλυψη, μια προσπάθεια εξοικονόμησης χώρου. Αποτεφρώνει κανείς τους γονείς του και κρατά τις στάχτες τους σε κάποιο βάζο. νομίζοντας ότι εκεί βρίσκεται ο πατέρας και η μητέρα του. Είναι πολύ λάθος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΓΙΑ.

Ερώτηση: Πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από αυτούς που επιδίδονται στη σολομωνική και μας κάνουν μάγια;

Απάντηση: Η δύναμη της μαγείας είναι αποτελεσματική μονάχα εκεί που δεν υπάρχει προσευχή και αφοσίωση στην πίστη στον Θεό. Η μαγεία είναι ανίσχυρη όταν στρέφεται εναντίον ανθρώπων που προσεύχονται και έχουν δυνατή πίστη.

Ήρθε κάποτε να με δει μια νεαρή γυναίκα. Είχε πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες, αλλά ήταν πολύ ευσεβής παρά την παιδεία της. Ήταν παντρεμένη με κάποιον που ήταν πριν παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα. Ο άντρας της ήταν γιατρός. Η πρώτη του γυναίκα τον είχε αφήσει ένα μόλις μήνα μετά τον γάμο τους. Κατόπιν εκείνος είχε παντρευτεί την κοπέλα που ήρθε σε μένα. Ο σύζυγος της επίσης είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό που είχε παντρευτεί τρεις φορές, αλλά όλες του οι γυναίκες τον είχαν εγκαταλείψει κι εκείνος είχε πάψε πια να προσπαθεί να βρει γυναίκα. Η μητέρα της ήταν επίσης γιατρός, καθηγήτρια στην ιατρική σχολή, και επιδίδονταν στη σολομωνική.

 Δεν ζούσε εκείνο τον καιρό με τους γιους της αλλά με την αδελφή της. Κάποιες φορές επισκεπτόταν τους γιους της. Κάποια μέρα ήρθε να επισκεφτεί τον γιο της και την καινούργια του σύζυγο, και η νεαρή γυναίκα ένιωσε ότι η πεθερά της ήταν για κάποιο λόγο εκνευρισμένη. Και δεν άργησε να φανεί γιατί. Η ηλικιωμένη γυναίκα είπε στη νύφη της: «Την άλλη την ξαπόστειλα σε λιγότερο από ένα μήνα. αλλά εσένα δεν βλέπω να μπορώ να σε αγγίξω!». Αυτή η νεαρή γυναίκα είχε στερεή πίστη στον Κύριο, και δεν μπορούσαν να την πιάσουν όλα εκείνα τα μάγια που της έκανε η πεθερά της.

 Εκείνη ήθελε ασφαλώς να χρησιμοποιήσει τις πονηρές δυνάμεις προκειμένου να τρομάξει τη νεαρή γυναίκα και να την κάνει να παρατήσει τον σύζυγο της. Ωστόσο, τα πονηρά πνεύματα δεν μπορούσαν να την επηρεάσουν, διότι ήταν γυναίκα της προσευχής. Είχε δοθεί ολότελα στον Κύριο και ήξερε ότι ο Κύριος θα τη προστατέψει και ότι τα πονηρά πνεύματα δεν θα έχουν δύναμη πάνω της. Αυτό που συνέβη τελικώς μετά ήταν να στραφούν τα πονηρά πνεύματα ενάντια στην ηλικιωμένη γυναίκα. Δεν μπορούσε να γαληνεύσει. Πήγαινε στον γιο της και έλεγε: «Δεν πιστεύω να το αγαπάς εκείνο το ενοχλητικό σου κουτσούβελο;». «Για όνομα του Θεού, μητέρα», απαντούσε ο γιος της, «ποιος πατέρας δεν αγαπά τον γιο του;». 

Βλέπετε, προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τα μάγια της για να κάνει τον γιο της να μισήσει τόσο τη σύζυγο του όσο και το μικρό τους γιο.

Κάποια μέρα. εκείνος γύρισε στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια. «Δεν αντέχω να είμαι στο διαμέρισμα μας. Ξέρω ότι αυτό οφείλεται στη μητέρα μου, αλλά τι να κάνω;». Η μητέρα του δεν τον είχε ασφαλώς μεγαλώσει μέσα στην Πίστη κι έτσι δεν είχε ποτέ του προσευχηθεί στον Θεό. γι' αυτό και όλα τα μάγια στρέφονταν εναντίον του. ενώ η σύζυγος του παρέμενε ειρηνευμένη. Βλέπετε πόσο ισχυρό πράγμα είναι η προσευχή; Κανένα πονηρό πνεύμα δεν μπορεί να μας αγγίξει, αν η πίστη μας είναι δυνατή' και τα μάγια που μας κάνουν επιστρέφουν πίσω σε εκείνον που προσπαθεί να μας κάνει κακό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΤΟΥΡΙΣΜΟ

Ερώτηση: Ποια είναι η γνώμη σας για τις δημοφιλείς στις μέρες μας οργανωμένες τουριστικές επισκέψεις στα μοναστήρια, και για τις άλλες μοντέρνες τάσεις της εκκλησίας μας;

Απάντηση: Είναι λάθος να επισκέπτονται οι άνθρωποι τα μοναστήρια από ενδιαφέρον για την αρχιτεκτονική και την ιστορία τους. Αλλά εκείνοι που πηγαίνουν σ' αυτές τις επισκέψεις όχι μόνο για να δουν παλιές τοιχογραφίες, αλλά και για να βρουν ειρήνη στην ψυχή τους, θα επιστρέψουν από το ταξίδι τους με χαρά στην ψυχή τους. Ακόμα κι αυτοί που πάνε να επισκεφτούν ένα μοναστήρι από περιέργεια —για να δουν τη διαφορά μεταξύ των μοναστηριών του 11ου και του 12ου αιώνα— αν έχουν ευσέβεια στην καρδιά τους, θα επιστρέψουν στο σπίτι τους παρηγορημένοι, και με την καρδιά τους γεμάτη από χαρά. Αντιθέτως, Όσοι επισκέπτονται τα μοναστήρια απλά και μόνο για να περάσουν τον καιρό τους, θα επιστρέψουν από το ταξίδι τους με άδεια ψυχή



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Ερώτηση: Πώς πρέπει να προετοιμάζεται κανείς για τη Θεία Κοινωνία;

Απάντηση: Η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει τους κανόνες προετοιμασία της Θείας Κοινωνίας. Το βασικό πράγμα είναι η προετοιμασία της καρδιάς για την ένωση με τον Κύριο. Η νηστεία είναι απαραίτητη, προκειμένου να κατευναστεί το σώμα, κι απ' τη στιγμή που έχουμε κατευνάσει το σώμα μας, είναι και η ψυχή μας ειρηνική. Κατά συνέπεια, πρέπει να ετοιμάσουμε την καρδιά μας με ταπείνωση και πραότητα προκειμένου να κοινωνήσουμε με τον Κύριο. Η Εκκλησία μάς διδάσκει πώς να νηστεύουμε. Καταρχάς, πρέπει όλοι να ειρηνεύσουμε με τον γείτονα μας. 

Οι πιστοί κάθε ενορίας επίσης πρέπει να ειρηνεύσουν μεταξύ τους. Γνωρίζοντας άτι είμαστε όλοι παιδιά του Θεού, πώς μπορούμε να επωφεληθούμε από τη Θεία Κοινωνία, αν δεν μπορούμε να αντέξουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Αν κοινωνούμε με τέτοιο μυαλό, η θεία κοινωνία δεν θα είναι για τη σωτηρία μας, διότι εμείς οι ίδιοι δεν θα έχουμε απαλλαγεί από αυτό το συναίσθημα του Άδη.

Η νηστεία είναι η προετοιμασία μιας ταπεινής καρδιάς. Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Όποιος δεν έχει υπακοή νηστεύει και προσεύχεται στον Θεό ματαίως. Η υπακοή είναι σημαντικότερη από τη νηστεία ή την προσευχή». Όταν ήμουν νέος δεν μπορούσα να πολυκαταλάβω αυτή τη διδαχή. 

Αργότερα κατάλαβα γιατί έχουν όντως έτσι τα πράγματα. 0 άνθρωπος που δεν ταπεινώνεται και δεν καθαρίζει την καρδιά του από τις κακές επιθυμίες, μάταια νηστεύει. Μπορεί να μην τρώει τίποτα, αλλά αυτό θα είναι ανώφελο αν υπάρχει μέσα του κακό. Πρέπει πρώτα να καθαρίσει τον εαυτό του από το κακό που υπάρχει μέσα του προκειμένου να δεχθεί τον Κύριο. Και ο Κύριος είναι όλος αγάπη, ειρήνη και χαρά. Γι' αυτό είναι που πρέπει να προετοιμάζουμε την καρδιά μας. Αν προετοιμάζουμε την καρδιά μας να είναι ταπεινή και μειλίχια, γεμάτη αγάπη, τότε θα χαρούμε την υγεία τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. Αν δεν υπάρχει τίποτα από αυτά μέσα μας. η Θεία Κοινωνία θα είναι για μας κατάκριση και όχι σωτηρία. Αυτός είναι ο λόγος που προσευχόμαστε διαρκώς παρακαλώντας τον Κύριο να είναι η Θεία Κοινωνία προς την σωτηρία μας και «μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ.....

 ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟ.

Ερώτηση: Πώς μπορεί κανείς να μην αμαρτάνει ενάντια στους γονείς του, όταν αυτοί αντιτίθενται στην Εκκλησία, βλασφημούν τον Χριστό και απειλούν ακόμα-ακόμα ότι θα τον αποκληρώσουν;

Απάντηση: Οι γονείς έχουν μεγάλη επιρροή στα παιδιά τους. Αν είναι καλά ή κακά είναι δικό τους πρόβλημα και θα δώσουν λόγο στον Θεό γι' αυτό.

Υπάρχει πολύ κακό στον κόσμο επειδή οι άνθρωποι έχουν χάσει τον σεβασμό τους για τον ουράνιο Πατέρα και τους γονείς τους. Αυτό δεν το ήξερα όταν ήμουν νέος. Έχω μοιάσει στη μητέρα μου. όπως εξάλλου και πολλοί άνδρες, κι έτσι είμαι υπερβολικά ευαίσθητος.

Πίστευα ότι ο πατέρας μου έπρεπε να κάνει περισσότερα για τα παιδιά του. Εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος γιος του. Γεννήθηκα το 1914. Αυτού του είδους οι λογισμοί κατέστρεψαν σχεδόν τη ζωή μου. Δεν έπρεπε να έχω τέτοιους λογισμούς για τον πατέρα μου. Αυτοί οι λογισμοί είχαν τόσο αρνητική επιρροή στη ζωή μου. Και το γεγονός ότι ήμουν ζωηρό παιδί δεν βοηθούσε καθόλου.

Πρέπει να προσευχόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο να μας δώσει τη δύναμη και τη θέληση να αγαπάμε τους γονείς μας, και τότε αυτές οι δυσκολίες θα εξαφανιστούν από τη ζωή μας. Ο Κύριος θα μας ανοίξει δρόμο και θα μας παράσχει ότι είναι καλύτερο για μας. Ο Κύριος είναι μεγάλος και είναι αγαθός. Θα συγχωρήσει ύλες μας τις αμαρτίες. Πρέπει να αγαπάμε τους γονείς μας ανεξάρτητα του πώς είναι. Αν οι λογισμοί μας είναι καλοί, θα έχουν θετική επιρροή πάνω τους. Θα πρέπει να έχουμε καλούς λογισμούς για ολόκληρο τον κόσμο. Αν μαλώνουμε με τους δασκάλους μας ή τους γονείς μας, θα έχουμε κόλαση στην ψυχή μας. Έχει συμβεί πολλές φορές: μαθαίνει κάποιος να αγαπάει τον δάσκαλο του κι εκείνος του βάζει καλούς βαθμούς. Αν αμαρτάνεις ενάντια στους γονείς σου, θα υποστείς πολύ άσχημες συνέπειες. Οι γονείς μας έχουν μεγάλη επιρροή στη ζωή μας.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Είναι αδύνατον να έχεις ειρήνη κι ωστόσο να είσαι γεμάτος φθόνο και κακία». Αυτά είναι χαρακτηριστικά του Άδη. Αν μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτά. μπορούμε να ζήσουμε μια χαρούμενη ζωή. Ας προσευχηθούμε στον Κύριο, διότι Εκείνος μόνος μπορεί να αλλάξει την κατάσταση της ψυχής μας.

Είναι προτιμότερο να σε προσβάλλει κάποιος, παρά να προσβάλλεις εσύ κάποιον άλλο. Διότι αν αντέξουμε μια προσβολή, μπορούμε να διατηρήσουμε την ειρήνη μας' αν όμως προσβάλλουμε κάποιον, η συνείδηση μας δεν θα μας επιτρέψει να έχουμε ειρήνη.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος - Η μνήμη του τιμάται στις 27 Μαΐου

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ

Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.

Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ', προς το «Τη Θεοτόκω εκτενώς».

Τω Ιωάννη οι πιστοί νυν προσδράμωμεν, οι εν δεινοίς και συμφοραίς, και προσπέσωμεν, εν ευσέβεια κράζοντες, εκ βάθους ψυχής· Όσιε, βοήθησον, εφ' ημίν σοις ικέταις, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης· μη παραβλέψης δέησιν οικτράν των προσφευ­γόντων τη σκέπη σου, Άγιε.

Μεγαλυνάρια Οσίου Ιωάννου

Τους συναθροισθέντας τω σω ναώ, αοράτων πάντας, ορατών τε επιβουλής, ημάς τυραννούντων. δεόμεθα ρυσθήναι, υπό την σην αιγίδα θερμώς προσ­φεύγοντας.

Τα πεπυρωμένα βέλη εχθρού, βροτοκτόνου, πάτερ, απομάκρυνον αφ' ημών, ταις προς την Τριάδα, θερμαίς σου ικεσίαις, όπως ρυσθέντες, τούτων, σε μεγαλύνωμεν.

Τον αστέρα πάντες τον φαεινόν, τον εκ Προκοπίου, απαστράψαντα νοητώς, οσίων το κλέος, και Καππαδόκων δόξαν, τον θείον Ιωάννην ύμνοις τιμήσωμεν.

Αίτησαι ειρήνην παρά Θεού, πνευμάτων γαλήνην, μέχρι τέλους υπομονήν. ψυχών σωτηρίαν, ημίν τοις σοις ικέταις, τοις ευφημούσι πόθω τα σα θαυμάσια.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Ήχος β'. 'Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.

Δεύτε προσκυνήσωμεν, πιστοί, και μετ' ευλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταις αυτού προς Κύριον δεήσεσιν.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πηγή: http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.com/2013/05/27_27.html#ixzz2UVTTRrcr