Ή Θεία Λειτουργία μας εισάγει από τώρα στην παραδείσια δοξολογία του Θεού

Στην Θεία Λειτουργία λέγεται και ψάλλετε: «Πάσαν νυν βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν, ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοί». Γιατί λέμε αυτό το πράγμα; Γιατί ό ρόλος μας στη θεία λειτουργία είναι να εικονίσουμε τα χερουβείμ, να κάνουμε εδώ στη γη αυτό πού γίνεται στον ουρανό. Ή θεία λειτουργία είναι ή βασιλεία του Θεού εδώ στη γη. Εμείς στην Κυριακή Προσευχή, στον «Πάτερ ημών», ζητάμε (παρότι πολλές φορές δεν το ζητάμε συνειδητά, αλλά λέμε τυπικά τα λόγια της προσευχής) από το Θεό να έλθει ή βασιλεία Του: «αγιασθήτω το όνομα σον, ελθέτω ή βασιλεία σον, ως εν ουρανώ και επί της γης». Αυτά τα τρία αιτήματα εκπληρώνονται μέσα στις ιερές ακολουθίες και μάλιστα στη θεία λειτουργία. Τί ζητάμε τελικά; «Αγιασθήτω το όνομά σου», δηλαδή να δοξαστεί το όνομα τού Θεού, να τον αναγνωρίσουμε ως άγιο και εμείς και οι άλλοι.

Οι ιερές ακολουθίες έχουν τέτοια δομή, ώστε οδηγούν το νου σ' αυτή τη δοξολογία του Θεού. Για παράδειγμα, λέμε: «Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι» μετά την ανάγνωση του ιερού ευαγγελίου. Επίσης, πριν την ανάγνωση του εωθινού ιερού ευαγγελίου γίνεται μία δοξολογία του Θεού, όταν λέμε στην εκφώνηση: «Ότι άγιος ει ό Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Άγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Προτρεπόμαστε, ζητείται ή προσοχή μας, στον να εκφράσουμε τη δοξολογία προς το Θεό. Όταν ομολογούμε ότι στον Θεό ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, είναι κατάλληλη στιγμή να σκεφτούμε πόση δοξολογία του προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι.

Οι ιερές ακολουθίες μάς δίνουν την ευκαιρία να προσανατολίσουμε τις ψυχές μας προς το Θεό, μάς κάνουν να Τον προσέξουμε, να συνειδητοποιήσουμε την παρουσία Του. Οι ιερές ακολουθίες μάς δίνουν τη δυνατότητα να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο για το Θεό ή να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο ενώπιον του Θεού. Βγάζουν το Θεό από τη θέση της κοινής σκέψης και Τον φέρνουν στην ιδιαίτερη σκέψη του πιστού χριστιανού.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΠΑΡΑΙΑΝ

Οι ιερές ακολουθίες και ή Θεία Λειτουργία μάς διδάσκουν και μάς οικοδομούν πνευματικά.

Η δομή και τα μέρη των ιερών ακολουθιών είναι συντεθειμένα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ό άνθρωπος να διδάσκεται από αυτές. Εγώ μόνο σπουδάζοντας Θεολογία ανακάλυψα τους θησαυρούς πού περιέχονται στις ιερές ακολουθίες. Αναφέρομαι στα λειτουργικά κείμενα, γιατί εμείς τελούμε τις ιερές ακολουθίες σύμφωνα με προκαθορισμένη τάξη, σύμφωνα με κάποια κείμενα τα όποια κατάρτισε και μας πρόσφερε ή Εκκλησία. Τα κείμενα αυτά περιέχουν διδασκαλίες πίστεως και ηθικής τις όποιες ακολουθεί ή αγία μας Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ότι οι ιερές ακολουθίες έχουν τη χάρη να μας δεσμεύουν για το Θεό, ενώπιον του Θεού και για τη δική μας ωφέλεια, για την πνευματική μας προκοπή.

Νομίζω πώς είναι αυτονόητο πλέον γιατί επιμένω να πηγαίνουν οι άνθρωποι στην εκκλησία, στις ιερές ακολουθίες, στη θεία λειτουργία. Άς λάβουμε ύπ' όψιν ότι οι ιερές ακολουθίες μας τοποθετούν ενώπιον τού Θεού, στρέφουν την προσοχή μας στον Θεό, καλούν το Θεό να παρέμβει στη ζωή μας, μας κάνουν εμάς διαθέσιμους για το Θεό, μας δίνουν την ευκαιρία να εξετάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε το ενδιαφέρον ή την έλλειψη ενδιαφέροντος για ότι αναφέρεται στην πνευματική μας πρόοδο.

Ολόκληρη ή εκκλησία, ως οίκος προσκύνησης τού Θεού, είναι για μάς ό ουρανός πάνω στη γη. Υπάρχει ένας ουρανός υπεράνω αυτού τού κόσμου, αλλά υπάρχει και ένας ουρανός πάνω στη γη. Θα έλεγα ότι υπάρχουν πολλοί ουρανοί πάνω στη γη, γιατί και ή ψυχή τού ανθρώπου μπορεί να γίνει ουρανός πάνω στη γη. Ή εκκλησία είναι ό ουρανός πάνω στη γη. Όποιος δεν πηγαίνει στην εκκλησία αποφεύγει τον ουρανό, αποφεύγει τη δυνατότητα να μπει στον ουρανό, πριν φτάσει στον ουρανό, και δεν έχει ελπίδα να φτάσει κανείς στον ουρανό, αναγνωρίσουμε δεν βαδίζει μέσα στον επίγειο ουρανό, την εκκλησία.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΠΑΡΑΙΑΝ.

Τα υπάρχοντα του ανθρώπου είναι τριών ειδών.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΕ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ.

Τα υπάρχοντα τού ανθρώπου είναι τριών ειδών.

Ό όρος «πλούτη» έχει μέσα στην Αγία Γραφή, τρεις διαφορετικές σημασίες. Υπάρχει ό «καλός πλούτος», ό «κακός πλούτος», και αυτός πού δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Τα κακά πλούτη είναι αυτά για τα όποια έχει ειπωθεί: «Πλούσιοι σε φτώχεια ξέπεσαν και πείνασαν» (Ψαλμ. 33, 11) και «αλίμονο σ` εσάς τους πλούσιους, γιατί την αμοιβή σας την έχετε πάρει ήδη σ αυτόν τον κόσμο» (Λουκ. 6, 24). Το να απαρνηθεί κανείς αυτά τα πλούτη είναι ένδειξη πνευματικής τελείωσης. Απόδειξη τής αλήθειας αυτού πού λέω είναι το ότι οι αληθινοί φτωχοί είναι αυτοί τούς οποίους ό Κύριος μακαρίζει στο Ευαγγέλιο, λέγοντας: «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στον Θεό, γιατί δική τους είναι ή βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 3). Τα ίδια λέει και ό Ψαλμωδός: «Φώναξε ό φτωχός και ό Κύριος τον άκουσε» (Ψαλμ. 33, 7). Και ακόμα λέει: «Ό φτωχός και ό ακτήμονας θα υμνήσουν το όνομά Σου» (Ψαλμ. 73, 21).

Υπάρχουν επίσης και τα καλά πλούτη. Ή απόκτηση αυτών είναι σημάδι μεγάλης αρετής και σπάνιας αξίας. Ό Προφήτης Δαυίδ εγκωμιάζει τον δίκαιο πού κατέχει αυτά τα πλούτη και λέει: «Ισχυροί και ακατάβλητοι θα είναι στη γη οι απόγονοι του, ως γενεά δικαίων και ειλικρινών ανθρώπων θα άπολαύσει τις ευλογίες τού Κυρίου. Δόξα και πλούτη θα πλεονάζουν στο σπιτικό του, ή αρετής του θα εγκωμιάζεται απόγονοι τούς επιζώντες στους αιώνες» (Ψαλμ. 111, 2-3). Ή Αγία Γραφή επίσης λέει: «Ό πλούσιος με τα πλούτη του μπορεί να γλιτώσει τη ζωή του» (Παροιμ. 13, 8). Γι' αυτά τα πλούτη τα καλά γίνεται λύγος και στην Αποκάλυψη, ή οποία επικρίνει τον φτωχό πού στερείται αυτού τού είδους τα αγαθά και τον επιτιμά για την ανέχεια του και για την γυμνότητά του και τού λέει: «Θα σε αποβάλλω σαν εμετό απόγονοι το στόμα μου». Διότι λες: "Είμαι πλούσιος, έχω αποκτήσει μεγάλη περιουσία, δεν έχω ανάγκη απόγονοι τίποτα". Ξεχνάς, φαίνεται, πώς στην πραγματικότητα είσαι ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Γι αυτό σε συμβουλεύω ν αγοράσεις απόγονοι μένα χρυσάφι καθαρισμένο στην φωτιά, για ν αποκτήσεις πλούτη. Λευκά ρούχα για να ντυθείς και να μη ντρέπεσαι πού φαίνεται ή γύμνια σου»(Αποκτήσει. 3, 16-18).

Υπάρχουν επίσης και πλούτη πού μπορούν να είναι καλά ή κακά.

Το ανθρώπων θα είναι καλά ή κακά, εξαρτάται απόγονοι την προαίρεση του κατόχου τους και απόγονοι τον τρόπο της αξιοποίησης τους. Ό Απόστολος Παύλος γράφει γι' αυτά τα πλούτη: «Στους πλούσιους αυτού εδώ τού κόσμου να παραγγείλεις να μην υπερηφανεύονται ούτε να στηρίζουν τις ελπίδες τους σε κάτι αβέβαιο όπως είναι ό πλούτος, αλλά στον Θεό τον αληθινό, πού μας τα δίνει όλα πλουσιοπάροχα, για να τα απολαμβάνουμε. Να τούς παραγγείλεις να κάνουν το καλό, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να είναι πρόθυμοι, να δίνουν και να μοιράζονται με τούς άλλους ότι έχουν. Έτσι θα αποταμιεύσουν το θησαυρό τους και θα βάλουν ένα καλό θεμέλιο για το μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή» (Α' Τιμ. 6, 17-19). Αυτά ήταν επίσης τα πλούτη πού εκείνος ό πλούσιος του Ευαγγελίου φύλαγε ζηλότυπα για τον εαυτό του, τη στιγμή πού ό φτωχός Λάζαρος, ξαπλωμένος μπροστά στην πόρτα του, επιθυμούσε να χορτάσει απόγονοι τα ψίχουλα πού έπεφταν απόγονοι το πλούσιο τραπέζι του. Αυτή ή σκληροκαρδία του όμως τον έριξε στο άσβεστο πυρ και στην αιώνια φωτιά.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΑΒΒΑ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ. ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΕΡΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ ΤΟ 1966.

ΤΟ ΠΗΡΟΥΝΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

ΕΝΤΥΠΟ ΣΧΟΛΙΩΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΣΤΟ CAFE HARD ROCK ATHENS

Ο ΣΕΙΧΟΥΛΙΣΛΑΜ ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ 1821.

Ο ΣΕΙΧΟΥΛΙΣΛΑΜ ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ 1821.

ΠΑΤΗΡ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ.

ΤΟ ΚΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ Η ΠΙΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΦΩΣ .

ΠΑΤΗΡ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΑΔΙΟΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011 ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΒΒΑ ΑΧΙΛΛΕΩΣ.

Ακούστε την αποκαλυπτική ραδιοεκπομπή σ

τις 22-2-11 του Liako Radio με τον Δ. Λιακόπουλο.
Καλεσμένος στην εκπομπή ο Πατέρας Σάββας

ΠΩΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Κ. Ανδρέας Βοσκός, Καθηγητής

Κλασικής Φιλολογίας,

Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΤΗ ΚΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών καί Ομολογητού Κασσιανού.

Άγγελος μέν τό χαίρε

Αγγελικώς βιώσας, επί γής θεόφρον Μακάριε, χοροίς τών ασωμάτων ηρίθμησαι, σταυρόν γάρ επί ώμων σου αράμενος Όσιε, τώ τών όλων Θεώ ηκολούθησας, καί πάθη ψυχοφθόρα, εγκρατείας πόνοις θανατώσας, τού Πνεύματος δοχείον, καί σκεύος καθαρόν εχρημάτισας, Διό βοώμέν σοι, Υπέρ πάντων εκδυσώπει τών ευφημούντων σε.

Νηστείαις αγρυπνίαις, τώ Θεώ αεί προσκολλώμενος, απάσης ηδονής υψηλότερος μακάριε εδείχθης, καί καλαίς αναβάσεσιν, απαύστως φωτιζόμενος, έβλυσας διδασκαλίας ρείθρα, τών πιστών αρδεύοντα καρδίας, καί γνώσιν εκτιθέντα, Κασσιανέ θεόφρον σωτήριον, Διό βοώμέν σοι, Υπέρ πάντων εκδυσώπει τών ευφημούντων σε.

Άνωθεν φωτισθείσα, η σοφή σου Πάτερ διάνοια, διδασκαλίας φέγγος απήστραψε, δι' ού φωταγωγείται Mοναζόντων τό σύστημα, τών παθών τής αχλύος λυτρούμενον, διό καί εορτάζει τήν αγίαν πάντοτε μνήμην σου, τόν Κύριον τής δόξης δοξάζον, τόν αεί σε δοξάσαντα, άγωνισάμενον, καί νικήσαντα τόν όφιν τόν πολυμήχανον.

Αδολεσχία ευχής και Ψαλτηρίου

Υπάρχουν πολλοί λαϊκοί ανεβασμένοι πνευματικά και πολύ προχωρημένοι στην νοερά προσευχή. Κάποιος είχε φθάσει σε κατάσταση να λέγει την ευχή και στον ύπνο του. Τον άκουγαν οι άνθρωποι του σπιτιού του, ενώ κοιμόταν, να ψιθυρίζει και την ευχή.

Στο Ηράκλειο Κρήτης ζούσαν μέχρι τον 1979 δύο ευλογημένες ψυχές, ένα ζεύγος ηλικιωμένων, ό Αντώνιος και ή Μαρία. Δεν είχαν αποκτήσει τέκνα, ήταν όμως πραγματικοί χριστιανοί, άνθρωποι του Θεού. Τηρούσαν με ακρίβεια τις εντολές του Θεού και ασκούσαν με επίγνωση την νοερά προσευχή.

Το κομποσκοίνι είχε λειώσει στα χέρια τους από την χρήση. Επί τριάντα χρόνια συνεχώς επαναλάμβαναν την ευχή, τον «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Είχαν αποκτήσει καλή πνευματική κατάσταση. Όταν μιλούσαν ένιωθες ότι ή ευχή τους δεν σταματούσε, ήταν απορροφημένοι από την νοερά τους εργασία. Τα λόγια τους ήταν λίγα και μιλούσαν σαν να αφαιρούνταν από την πραγματικότητα, διότι ό νους τους και ή καρδιά τους ήταν ενωμένα με τον Θεό. Δόξαζαν τον Θεό για όλα και μετέδιδαν ειρήνη, ανάπαυση και ευλογία.

Ό Χρήστος Παρώνης, «ό Αναγνώστης» από την Πεύκη Καλαμπάκας ήταν πολύ ευλαβής, φιλακόλουθος και έψαλλε στην Εκκλησία ως δεξιός ψάλτης. Ακολουθούσε κατά γράμμα τον Τυπικό των ακολουθιών, από τις όποιες δεν παρέλειπε τίποτε. Κάθε μέρα συμμετείχε στις ακολουθίες. Ακόμη και όταν ήταν στο χωράφι, κάθε φορά πού άκουγε την καμπάνα, σταματούσε την εργασία και πήγαινε στην Εκκλησία. Όταν δεν υπήρχε ιερέας, διάβαζε μόνος του όλες τις ακολουθίες στο σπίτι του. Συχνά έβγαινε έξω από τον χωριό σ' ένα ύψωμα, όπου έψελνε, προσευχόταν και κοιμόταν εκεί. Διάβαζε βίους Άγιων, πατερικά βιβλία, κυρίως τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, αλλά περισσότερο από' όλα τον ανέπαυε ή ανάγνωση τού Ψαλτηρίου. Από την πολλή μελέτη τον είχε αποστηθίσει ολόκληρο. Όταν κάποιος πέθαινε στο χωριό ό Χρήστος πήγαινε και σε τρεις-τέσσερις ώρες του διάβαζε ολόκληρο τον Ψαλτήρι.

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.

Μεταμορφωμένος διάβολος παρακωλύει ιερέα.

Διηγήθηκε ό πατήρ Στυλιανός Κασσίμος, εφημέριος του χωριού Άγιος Πέτρος Κυνουρίας, ό όποιος για χρόνια εξυπηρετούσε και τον γειτονικό μοναστήρι της Παναγίας Μαλεβή: «Είχαμε συμφωνήσει με τις καλογριές, όταν θέλουν Λειτουργία να απλώνουν ένα σεντόνι στον τοίχο. Εγώ το έβλεπα και την άλλη μέρα ξεκινούσα από τον χωριό νύχτα για να πάω στο Μοναστήρι να λειτουργήσω. Πολλές φορές στον δρόμο συναντούσα ένα κόκορα, άλλοτε μία αλεπού πού με εμπόδιζαν τον δρόμο. Καταλάβαινα ότι ήταν ό διάβολος. Έκανα τον σταυρό μου, εξαφανίζονταν αυτά και προχωρούσα».

Τον π. Στυλιανό τον έβλεπαν μερικοί να λειτουργή με πολλή ευλάβεια και να μην πατά στο έδαφος.

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

Δε μεταλαμβάνουν όλοι οι χριστιανοί πού έρχονται στη Θεία λειτουργία. Αλλά όλοι οι χριστιανοί που πηγαίνουν στη Θεία λειτουργία παίρνουν τη χάρη του Θεού, σύμφωνα με τα μέτρα τα πνευματικά στα όποια βρίσκονται.

Για παράδειγμα, οι Ιερατικές ευλογίες που δίνονται στους πιστούς κατά τη θεία λειτουργία είναι πολύ σημαντικές. Σε κάθε θεία λειτουργία λέγεται τέσσερις φορές για όλους τούς χριστιανούς: «Ειρήνη πάσι». Σε κάθε λειτουργία λέγονται τα λόγια: «Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού πάντοτε, νυν και αεί και εις τούς αιώνας των αιώνων»• σε κάθε θεία λειτουργία λέγεται το: «Ή χάρις τον Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ή αγάπη τού Θεού και Πατρός και ή κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών»• σε κάθε θεία λειτουργία λέγονται τα λόγια: «Και εσταί τα ελέη τού μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων ημών»• σε κάθε θεία λειτουργία λέγεται: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου» σε κάθε θεία λειτουργία λέγεται: «Ευλογία Κυρίου και έλεος Αυτού ελθοί εφ' ημάς τη Αυτού Θεία χάριτι και φιλανθρωπία πάντοτε, νύν και άει και εις τούς αιώνας των αιώνων». Γι' αυτό, αυτοί οι όποιοι πηγαίνουν στις ακολουθίες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, έστω και με την προσδοκία να εκπληρωθούν κάποιες επιθυμίες τους, θα ήταν καλό να πηγαίνουν και την Κυριακή, ακόμη και με την προσδοκία που αναφέραμε, γιατί ή θεία λειτουργία είναι πιο γεμάτη με ευλογίες από κάθε άλλη ακολουθία.

Εγώ επιμένω στη συμμετοχή στη θεία λειτουργία! Εξάλλου, είναι το ελάχιστο πού μπορεί να κάνει ό άνθρωπος, όταν αναφερόμαστε στη συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες. Θα έπρεπε βέβαια να συμμετέχουμε και σε άλλες ιερές ακολουθίες πού έχουν ένα ρόλο προετοιμασίας. Και επειδή ή θεία λειτουργία είναι ή κορυφή, το απόγειο των ιερών άκολουθιών, όσοι από τούς ιερωμένους θέλουν να λει¬τουργήσουν προετοιμάζονται με άλλες ιερές ακολουθίες. Ή θεία λειτουργία δεν είναι μία ακολουθία που τελείται άσχετα με άλλες ακολουθίες. Γι' αυτό και στα γαλλικά, για παράδειγμα, λειτουργία ονομάζονται και οι υπόλοιπες ακολουθίες.

Εμείς, όταν λέμε θεία λειτουργία, κατανοούμε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Τις άλλες ακολουθίες τις θεωρούμε κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα οι άλλες ακολουθίες δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά είναι μέσα προορισμένα να μας παρουσιάσουν ενώπιον τού Θεού, μέσα για να εξωτερικεύσουμε με τα λόγια τους τον ψυχικό μας κόσμο, μέσα για να προσευχηθούμε και να διδαχτούμε, γιατί μέσα στα πλαίσια των ιερών ακολουθιών προσευχόμαστε και διδασκόμαστε. Διδασκόμαστε προσευχόμενοι και προσευχόμαστε διδασκόμενοι. Σ` αυτό το στόχο προσβλέπουν οι ευχές των ιερών ακολουθιών.

Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία και δεν υπάρχει ακολουθία, μπορείς να προσεύχεσαι με τις προσευχές σου και με τα λόγια σου, αλλά δεν είσαι δεσμευμένος, όπως συμβαίνει με τις σκέψεις πού εμπεριέχονται στις ιερές ακολουθίες. Για παράδειγμα, στη θεία λειτουργία λέγεται: «Άνω σχώμεν τας καρδίας» και εμείς απαντάμε: «Έχομεν προς τον Κύριον». Και λέμε τα λόγια «Έχομεν προς τον Κύριον», έστω και αναφέραμε δεν έχουμε τις καρδιές μας δοσμένες στον Κύριο, όπως απαιτεί ή τάξη και ή ακολουθία. Βέβαια, στην πραγματικότητα εμείς γι' αυτό το λόγο είμαστε στην ακολουθία, για να προσφέρουμε στον Κύριο τις καρδιές μας, να τις ανεβάσουμε ψηλά, να μην τις έχουμε καθηλωμένες στη γη.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΠΑΡΑΙΑΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ.ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΪ

Τήν ημέραν τήν φρικτήν, τής παναρρήτου σου παρουσίας φρίττω εννοών, δεδοικως προορώ, εν ή προκαθίσεις κρίναι ζώντας καί νεκρούς, Θεέ μου Παντοδύναμε.

Ότε ήξεις ο Θεός εν μυριάσι καί χιλιάσι, τών Αγγελικών, ουρανίων αρχών, κα μέ εν νεφέλαις, υπαντήσαί σοι Χριστέ, τόν άθλιον αξίωσον.

Δεύρο λάβε μοι ψυχή, αυτήν τήν ώραν καί τήν ημέραν, όταν ο Θεός εμφανώς επιστή καί θρήνησον, κλαύσον, ευρεθήναι καθαρά, εν ώρα τής ετάσεως.

Εφέστηκεν η ημέρα, ήδη πρό θύραις η κρίσις, ψυχή γρηγόρει, όπου βασιλείς ομού καί άρχοντες,

πλούσιοι καί πένητες αθροίζονται, καί λήψεται τά κατ αξίαν, τών πεπραγμένων, ο τών

αθρώπων έκαστος.

Εν τάγματι τώ οικείω, μονάζων καί Ιεράρχης, πρέσβυς καί νέος, δούλος καί δεσπότης

ετασθήσονται, χήρα καί παρθένος ευθυνθήσεται, καί άπασιν δεινά τά τότε, τοίς μή τόν βίον,

έχουσιν ανεύθυνον

γέγραπται.

Αδέκαστός σου η κρίσις, αλάθητόν σου τό Βήμα τεχνολογίας, ου ρητόρων πιθανότης κλέπτουσα,

ου μαρτύρων σκήψις παρακρούουσα τό δίκαιον, εν σοι γάρ πάντων τά κεκρυμμένα, τώ Θεώ

παρίστανται.

Μή έλθω εις γήν κλαυθμώνος, μή ίδω τόπον τού σκότους, Χριστέ μου λόγε. μή δεθώ χείρας καί

πόδας μου, έξω τού νυμφώνός σου ριπτόμενος, τό ένδυμα τής αφθαρσίας ρερυπωμένον, έχων ο

πανάθλιος

Τό φοβερόν σου κριτήριον ενθυμούμενος, υπεράγαθε Κύριε, καί τήν ημέραν τής κρίσεως, φρίττω

καί πτοούμαι υπό τής συνειδήσεως τής εμής ελεγχόμενος, όταν μέλλης καθέζεσθαι επί τού

θρόνου σου, καί ποιείν τήν εξέτασιν, τότε αρνείσθαι τάς αμαρτίας ουδείς εξισχύσει, αληθείας

ελεγχούσης, καί δειλίας κατεχούσης, μέγα μέν ηχήσει τότε, πύρ τό τής γεέννης, αμαρτωλοί δέ

βρύξουσι· Διό με ελέησον πρό τέλους, καί φείσαι μου, Κριτά δικαιότατε.

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ ΣΟΦΙΚΟΥ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ.

Όταν μέλλης έρχεσθαι, κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, Κριτά δικαιότατε, επί θρόνου δόξης σου καθεζόμενος ποταμός πύρινος, πρό τού σού Βήματος καταπλήττων έλκει άπαντας, παρισταμένων σοι, τών επουρανίων Δυνάμεων, ανθρώπων κρινομένων τε, φόβω καθ' ά έκαστος έπραξε, τότε ημών φείσαι, καί μοίρας καταξίωσον Χριστέ, τών σωζομένων ως εύσπλαγχνος, πίστει δυσωπούμέν σε.

Βίβλοι ανοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις, ανθρώπων επίπροσθεν, τού αστέκτου Βήματος, διηχήσει δέ, η κοιλάς άπασα, φοβερώ βρύγματι, τού κλαυθμώνος, πάντας βλέπουσα τούς αμαρτήσαντας, ταίς αιωνιζούσαις κολάσεσι, τή κρίσει τή δικαία σου, παραπεμπομένους, καί άπρακτα, κλαίοντας Οικτίρμον, διό σε δυσωπούμεν αγαθέ, Φείσαι ημών τών υμνούντων σε, μόνε Πολυέλεε.

Ηχήσουσι σάλπιγγες, καί κενωθήσονται τάφοι, καί εξαναστήσεται, τών ανθρώπων τρέμουσα, φύσις άπασα, οι καλά πράξαντες εν χαρά χαίρουσι, προσδοκώντες μισθόν λήψεσθαι, οι αμαρτήσαντες, τρέμουσι δεινώς ολολύζοντες, εις κόλασιν πεμπόμενοι, καί τών εκλεκτών χωριζόμενοι, Κύριε τής δόξης, οικτείρησον ημάς ως αγαθός, καί τής μερίδος αξίωσον, τών ηγαπηκότων σε.

Κλαίω καί οδύρομαι, όταν εις αίσθησιν έλθω, τό πύρ τό αιώνιον, σκότος τό εξώτερον, καί τόν τάρταρον, τόν δεινόν σκώληκα, τόν βρυγμόν αύθις τε, τών οδόντων, καί τήν άπαυστον, οδύνην μέλλουσαν, έσεσθαι τοίς άμετρα πταίσασι, καί σέ τόν Υπεράγαθον, γνώμη πονηρά παροργίσασιν ών εις τε καί πρώτος, υπάρχω ο ταλαίπωρος εγώ, αλλά Κριτά τώ ελέει σου, σώσόν με ως εύσπλαγχνος.

Διάβαζε και εφάρμοζε το Ευαγγέλιο.

Στον Μεσολόγγι ζούσε μία ευλαβέστατη γυναίκα, ονόματι Βασιλική (Κούλα την φώναζαν),

παντρεμένη με τον Δημήτριο Καλαντζή, ψαρά στο επάγγελμα. Ήταν και οι δύο πολύ πιστοί και πολύ απλοί άνθρωποι.

Όταν ή Βασιλική ήταν νέα, την ημέρα των Θεοφανείων «είδε τούς ουρανούς ανεωγμένους» και τούς Αγγέλους του Θεού να ψάλλουν. Γι' αυτό έλεγε: «Αυτή την ημέρα μην φεύγεις από την εκκλησία, έστω και ανέφερα καίγεται τον σπίτι σου, γιατί ανοίγουν οι ουρανοί».

Το σπίτι πού κατοικούσαν ήταν ισόγειο και για πάτωμα είχε τσιμέντο. Όταν έβρεχε γέμιζε νερό πού έφθανε τα είκοσι εκατοστά. Είχαν τοποθετήσει πέτρες για να πατάνε και με ένα "γκιούμι" άδειαζαν τον νερό. Τον χειμώνα δεν έστρωναν κουρελούδες για να έχουν λίγη ζέστη, γιατί μούσκευαν από τα νερά. Αλλά μέσα σ' αυτό τον παγωμένο σπίτι ή καρδιά τους χτυπούσε πολύ ζεστά για τον Χριστό και τα πρόσωπά τους ήταν πάντα χαρούμενα και ειρηνικά. Ή θεία Χάρι τούς φύλαγε και δεν αρρώσταιναν.

Είχαν στο σπίτι τους μία εικόνα της Παναγίας θαυματουργή, εμπρός στην όποια άναβαν ακοίμητο καντήλι και εκεί έκαναν τις προσευχές και τις μετάνοιές τους. Στην Εκκλησία πήγαιναν πάντα Κυριακές και εορτές.

Ή Βασιλική είχε μία αδελφή, την Γεωργία, ή οποία χήρεψε από τα 37 της χρόνια με ε ξι παιδιά. Οι ανάγκες τους ήταν πολλές και αυτή ήταν πολύ φτωχή. Πήγαινε τότε στον γαμπρό της Δημήτρη, τον ψαρά που ήταν πολύ ελεήμων. Τον ρωτούσε ανέφερα έπιασε ψάρια. Όταν απαντούσε ότι έπιασε, ή Γεωργία έβαζε τον χέρι της στην τσέπη του και έπαιρνε όσα χρήματα είχε ανάγκη. Αυτός χαμογελούσε και τής έλεγε: «Ήσυχα-ήσυχα, Γεωργία», τίποτε άλλο και την άφηνε να παίρνει όσα χρήματα ήθελε.

Όταν εκοιμήθη ό Δημήτριος, ή σύζυγος του Βασιλική άρχιζε να μοιράζει τα υπάρχοντα της. Κράτησε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα τα έδωσε ελεημοσύνη. Άδειασε τον σπίτι της. Γύριζε με τον Ευαγγέλιο στην μασχάλη και τον διάβαζε εύκαίρως-άκαίρως με πολλή ευλάβεια. Από την σύνταξή της κρατούσε ένα μικρό μέρος για τις ανάγκες της και τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς. Την ρωτούσε ό γυιός της τί τα κάνει τα χρήματα, και αυτή απαντούσε: «Τα ξόδεψα, παιδί μου».

Μία Κυριακή πήγε κατά την συνήθειά της στην Εκκλησία και κοινώνησε. Όταν επέστρεψε και έφτασε έξω από τον σπίτι της κατάλαβε ότι έφθασε τον τέλος της. Εκεί μπροστά στην πόρτα του σπιτιού γονάτισε, έκανε τον σταυρό της και φώναξε την νύφη της πού έμενε δίπλα, λέγοντάς της ότι πεθαίνει. Και έτσι γονατιστή και σταυροκοπημένη παρέδωσε τον πνεύμα της στον Κύριο τον όποιον τόσο αγάπησε εκ νεότητας της και τήρησε πιστά τις εντολές Του. Έκοιμήθη περίπου τον έτος 1970.

Όταν έγινε γνωστή ή κοίμησή της γέμισε τον σπίτι της φτωχούς ανθρώπους. Ό ένας έλεγε «εμένα μου έδωσε κουβέρτα, Θεός σχωρέσ' την», ό άλλος έλεγε «μου έδωσε πιάτα», ό άλλος «ποτήρια», ό άλλος «χρήματα». Έτσι αποκαλύφθηκε μετά την κοίμησή της πού πήγαιναν τα πράγματα και τα χρήματά της.

Όσο ζούσε την επισκεπτόταν ή αδελφή της Γεωργία με τον εγγονό της. Ή συμβουλή της ήταν: «Να διαβάζεις, παιδί μου, Ευαγγέλιο. Αυτό είναι τον καλό τον βιβλίο».

Αιωνία ή μνήμη τού Δημητρίου και της Βασιλι­κής Καλαντζή. Αμήν.

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.

ΟΔΟΙΠΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΡΙΝΗ ΣΤΕΠΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Είχαν μακραίωνη παράδοση οι οδοιπορίες των Ρώσων από τη μακρινή στέπα για προσκύνημα στον Άγιο Τάφο. Ακόμα και στις αρχές του αιώνα μας συνεχιζόταν αύτη ή λιτανεία των ευλαβικών ταξιδιωτών. Ό χατζής πού γύριζε από τη Σιών αποτελούσε πρόσωπο πολυσέβαστο, Ιερό. Μας πληροφορεί ένα ελληνικό χρονικό του 1905 για τους θεόκλητους αυτούς Ρώσους προσκυνητές: «Πεζή από του Αρχαγγέλου έως της Κριμαίας και από της Φιλανδίας έως της άκρας Σιβηρίας, πέραν δι' όλων των πάγων και δι' όλων των στεπών, πεζή ταξιδεύουν οι Ρώσοι μουζίκοι κι' οι Ρώσσαις χαχόλαις, διά να συλλέξουν καπίκι προς καπίκι απαιτούντες ότι χρειάζεται διά το προσκύνημα. Ήγουν μνημόσυνα, αγιασμούς, λιτανείας, αγρυπνίας, λειτουργίας, αφιερώματα, δώρα, σταυρούς, κομβολόγια, εικόνας, σάβανα, λιβάνια, κανδήλας». Το ταξίδι στην Παλαιστίνη γινόταν με καράβι. Αλλά από τα Ιεροσόλυμα στην Ναζαρέτ οδοιπορούσαν όπως οι παλιοί προσκυνητές πριν από πέντε και έξη αιώνες. «Τούς είδα τούς χατζήδες, τις είδα τις χατζήναις, τα ρούσικα αυτά στίφη, όταν πηγαίνουν με τα πόδια από τα Ιεροσόλυμα στην Ναζαρέτ. Δρόμος 50 ωρών, δι' ερήμων, βράχων και ναπών δυσβάτων. Ολαι και όλοι κρατούν την ράβδον των με κάποιο αποκαλυπτικό και επίσημο ύφος. . . Αντίκρισαν το μοναστήρι; Τούς βλέπεις να υψούν την κεφαλήν προς τα άνω, το χέρι να φέρεται μηχανικώς στο μέτωπο, τα γόνατα μηχανικώς να κάμπτονται και όλοι και όλαι να πίπτουν κατά γης πρηνείς και να φιλούν τούς τοίχους και να φιλούν τις πέτραις»

ΒΙΒΛΙΟΓ. (Δημ. Αναστασοπούλου, Αθηναίου, Παναθήναια, τ. 10 (1905), σ. 13 κ.έ.).

ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ (1721)

ΜΕΤΑΞΥ 1721 και 1723 ταξίδεψε στις ελληνικές θάλασσες ό Γάλλος περιηγητής CHARLES DE SAINT MAURE. Το χρονικό του πού κυκλοφόρησε το 1724, αποτελεί ένα μωσαϊκό πληροφοριών και παρατηρήσεων για λιμάνια και πολιτείες, για πρόσωπα και πράγματα.

Στην Κέρκυρα διαπιστώνει ότι οι κάτοικοι έχουν αδυναμία στο παιγνίδι, στη θάλασσα, στο γύμνασμα και στις γυναίκες . Ή Ιθάκη (ονομάζεται ακόμα ISOLA DI COMPARE) ήταν ολότελα έρημη. «Δεν βρήκα ούτε δρόμο ούτε μονοπάτι. Μονάχα βάτα, άγκαθιές και θάμνους πυκνούς».

Στην Κίμωλο, πάμπτωχο νησί μ' ένα ρυπαρό και κακοχτισμένο χωριό, σπανίζουν οι άντρες. «Ό γυναικείος πληθυσμός ασχολείται με τη μεταξοβιοτεχνία ή πλέκει κάλτσες πάμφθηνες».

Στην Νάξο Έλληνες και Λατίνοι συναγωνίζονταν στην επίδειξη προγονικών περγαμηνών. Ένας Σομμαρίπας του είπε πώς είναι απόγονος των Φράγκων δουκών πού ηγεμόνευαν στο νησί. Απόγονος την άλλη μεριά δεν υπάρχει Έλληνας πού να μην ισχυρίζεται πώς ή σκούφια του κρατάει «απόγονος τον Πρίαμο, το Θησέα ή απόγονος κάποιον άλλο».

Ή Τήνος, πού πριν έξη χρόνια ήταν βενετική κτήση έχει ζωηρή εμπορική κίνηση. Ό Γάλλος περιηγητής βρήκε στο νησί καλό κρασί μαλβαζία. Τα κυριότερα προϊόντα τής γυναικείας βιοτεχνίας ήταν κεντήματα και έξοχες μεταξωτές κάλτσες.

Ή Μύκονος, καλοκατοικημένο νησί αλλά ρυπαρό. Όμορφες και με καλή κορμοστασιά οι νησιώτισσες. Τις αδικεί όμως ή φορεσιά τους. «Έπειτα φκιασιδώνονται, όπως άλλωστε και όλες οι Ελληνίδες, με πρόστυχα ψιμύθια».

Ό , CHARLES DE SAINT MAURE υστέρα απόγονος σύντομη επίσκεψη στην Σμύρνη (πληθυσμοί 50.000 Τούρκοι, 7 - 8.000 Έλληνες και 400 Εβραίοι), διέσχισε πάλι το Αιγαίο και έφθασε στην Αθήνα.

Οι κάτοικοι (5 - 6.000) αποζούν αποτελεί το εμπόριο. Ανίδεος ό περιηγητής για την Ιστορία της πολιτείας δεν πρόσεξε κανένα μνημείο, ούτε τον Παρθενώνα. Είδε μονάχα μερικές μαρμαροκολόνες. Και όμως είχε, όπως γράφει, οδηγό στην περιήγησή του τον πρόξενο της Γαλλίας Γάσπαρη.

Ξαναγυρνώντας στο Αιγαίο ξεμπαρκάρισε στην Κω. Οι Τούρκοι του φάνηκαν αγαθοί και οι Έλληνες εύποροι. Είδε πανέμορφες Ελληνίδες, πεντακάθαρες και χωρίς κανένα στολίδι στο κεφάλι εκτός απόγονος τα μαλλιά τους. Υπήρχε ακόμα και ό πελώριος πλάτανος που τα κλαδιά του υποστηρίζονταν απόγονος 36 στύλους και ίσκιωναν ένα μέρος του τζαμιού και την πλατεία όπου γινόταν το παζάρι.

Στην Ρόδο ήταν ζωντανή ή παράδοση της τρωικής Ελένης. Ένας «σοφός Έλληνας» απόγονος την πόλη τον οδήγησε κοντά στο μοναστήρι των Καπουκίνων και του έδειξε ένα τάφο απόγονος μαρμαρόπλακα. Και του εξήγησε :

—'Εδώ έθαψαν την ωραία Ελένη αφού πρώτα την κρέμασαν ή την έπνιξαν.

Οι Έλληνες της Ρόδου δεν είχαν, όπως κατά τον ΙΖ' αιώνα, δικαίωμα να εγκατασταθούν μέσα στο τείχος. Ζούσαν σ' ένα προάστιο.

Ό περιηγητής συνέχισε το ταξίδι του στην Αίγυπτο και Παλαιστίνη και κατά την επιστροφή του βγήκε στην Νιό. Οι κάτοικοι τον πληροφόρησαν ότι στο νησί τους βρίσκεται ή τέφρα του Ομήρου. Τον οδήγησαν μάλιστα στον τάφο του. Ένας παπάς του έδειξε ολόκληρη αρχαία πανοπλία: ξίφος με χρυσή λαβή, κράνος και ασπίδα. Τα βρήκε σ' ένα τάφο και τον βεβαίωσε πώς ήταν ή πανοπλία του Αχιλλέα ή του 'Οδυσσέα. Άλλοι όμως είχαν τη γνώμη πώς ήταν τα όπλα του Αιγέα, που έπεσε στα κύματα βλέποντας μαύρα πανιά στο καράβι του γιου του, και νεκρός έφθασε στις ακτές του νησιού.

Αυτές οι αφελείς αφηγήσεις πού καταγράφει ό Γάλλος περιηγητής αποτελούσαν μια φωτεινή αχτίδα στο ζόφο τής δουλείας. Οι Έλληνες αποχτούν σιγά σιγά συνείδηση τής προγονικής κληρονομιάς. Θολή ακόμα ή μνήμη, αλλά ή πίστη των απλοϊκών Αιγαιοπελαγιτών πώς ζουν σ' ένα τόπο θεών και ηρώων σημαίνει πώς αρχίζει ή αφύπνιση απόγονος το λήθαργο. Πρόκειται για ένα αναγεννητικό μήνυμα.

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. 1700-1800. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΠΝΕΥΜΑ (1743)

ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΥΣ είδε τούς Έλληνες ό Άγγλος περιηγητής CHARLES PERRY πού πέρασε το 1743 από την Ελλάδα ταξιδεύοντας για τη Συρία και την Αίγυπτο. Στην Αθήνα ιδίως ήταν έκδηλο το αντιστασιακό πνεύμα και ή αγωνιστική διάθεση των κατοίκων.

Αυτό το έθνος, γράφει o PERRY στο χρονικό του «μ' όλο πού στενάζει κάτω από σκληρή καταπίεση διατηρεί την ευφυΐα του, το λεπτό πνεύμα και την επιτηδειότητα σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Οι Έλληνες δεν έχασαν διόλου το φυσικό τους θάρρος. Συχνά επιχειρούν γενναίες και δραστικές ενέργειες εναντίον των τοπικών τυράννων τους, βοϊβοδάδων, αγάδων κ.λπ. Οι σημερινοί Έλληνες έμποροι, τεχνίτες, κληρικοί, είναι πανέξυπνοι και δεξιοτέχνες»

Στην Αθήνα ό CHARLES PERRY βρήκε κατάλυμα στο σπίτι του πρόξενου της Αγγλίας Νικολού Λογοθέτη. Στην αυλή του σπιτιού, στο πηγάδι, στο κεφαλόσκαλο, στα ανώφλια, στους τοίχους, παντού αρχαία ανάγλυφα και κάθε λογής λείψανα μνημείων .

Ό Άγγλος περιηγητής θα έπισκεφθή και την Πάτμο. Ό αριθμός των μοναχών στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου δεν ξεπερνούσε τούς 60. Υπήρχε όμως και γυναικείο μοναστήρι με 30 καλογριές: «Όλες φορούν μαύρο ράσο και όλες είναι σπάνιας ομορφιάς. Άλλα δεν έρχονται διόλου σε επαφή με τον έξω κόσμο».

Ωστόσο στο νησί κυριαρχούσε το γυναικείο στοιχείο: «Ένα βράδυ πού κατεβαίναμε από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου συναντήσαμε ολόκληρο κοπάδι από' αυτές τις γυναίκες, κάπου 60. Παρουσίαζαν ένα θέαμα πολύ επιβλητικό. Τα μακριά πανωφόρια τους (έφθαναν ως τούς αστραγάλους) ήταν όλοπόρφυρα. Και στο κεφάλι φορούσαν άσπρη γάζα τυλιγμένη πολλές φορές γύρω στα μαλλιά τους» .

Εντεκα χρόνια αργότερα θά γίνη εξέγερση τών Αθηναίων εναντίον του τυραννι­κού Σαρρή μουσελίμη. Για τό αντιστασιακό πνεύμα πού επικρατούσε κατά τόν ΙΗ' αιώνα έγραφε σέ άναφορά του ό Βενετός πρόξενος Δυρραχίου DE ROSSI: Οί Έλληνες, πού όπως πάντοτε καταπιέζονται, λαχταρούν νά - έλευθερωθούν άπό τον τυραννικό αύτό ζυγό [Κ. Μέρτζιου, Μνημεία μακεδόνικης Ιστορίας, Θεσσαλονίκη 1947, σ. 274).

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. 1700-1800. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ.

Παράκληση ενώπιον των ιερών λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη στην Βενετία.

Την ημέρα μνήμης του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, στις 21 Φεβρουαρίου 2011, οι τελέσθηκε ορθόδοξη παράκληση ενώπιον των ιερών λειψάνων του Αγίου, τα οποία από το 13 αιώνα φυλάσσονται στην Βενετία, στην Εκκλησία San Salvador.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Θεόδωρος είναι ένας από τους Προστάτες της Βενετίας μαζί με τον Απόστολο Μάρκο και τον Νικόλαο Αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκείας τον Θαυματουργό.

Στην παράκληση παρέστη προσευχόμενος ο Επίσκοπος Ντουμποσσαρυ και Τιράσπολ Σάββας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη εργασίας στην Βενετία.

Ο Προϊστάμενος της ενορίας Αγίων Μυροφόρων ιερέας Αλέξιος Γιάστρεμπωφ ευχαρίστησε τον Προϊστάμενο της Ρ/Καθολικού Ναού Μεταμορφώσεως ντον Ναταλίνο Μπονάτσα για τη φιλοξενία. Κατά τη διάρκεια της παρακλήσεως η λειψανοθήκη με τα ιερά λείψανα παρέμεινε ανοιχτή, ενώ συνήθως είναι κλειστή.

Σημείωμα:

Ακολουθεί η ιστορία της μεταφοράς των ιερών λειψάνων του Αγίου Θεοδώρου στη Βενετία: το 1257 καπετάνιος του βενετσιάνικου στόλου Τζάκομο Νταντόλο εισέβαλε στη Μεσημβρία (σήμερα το βουλγαρικό Νεσέμπρ), όπου τα λείψανα του Αγίου φιλοξενούντο στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας και τα μετέφερε στη λατινοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη. Μετά από δέκα χρόνια, κατά τα οποία τα λείψανα παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, το 1267 ο συγγενής του Τζακόμο Μάρκο Νταντόλο μετέφερε τα λείψανα στην Βενετία και τα τοποθέτησε στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Κυρίου San Salvador. Εξαιτίας πολλών θαυμάτων εκ των αγίων λειψάνων αμέσως συστάθηκε η αδελφότητα του Αγίου Θεοδώρου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.

mospat.ru

«Λύτρον ψυχής ανδρός ό ίδιος πλούτος» Παρ. ιγ', 8.

Ο Χρήστος Μ., γνωστός με τον παρωνύμιο «παππούς Τάκας», υπήρξε ό μεγαλύτερος Αύριώτης ευεργέτης. Από νέος ξενιτεύτηκε στην Αμερική, όπου με την εργατικότητα και την εξυπνάδα του άνοιξε δικό του κατάστημα με μεγάλη κίνηση. Είχε ως συνεταίρο έναν έμπιστο Ιταλό, τον Δομίνικο, και για υπάλληλους έπαιρνε φτωχά παιδιά από τον χωριό. Γύρισε στην γενέτειρά του με πολλά χρήματα. Αλλά τον πλούτο δεν τον κράτησε για να περνά άνετα αυτός σαν τον πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο μπαρμπα-Χρήστος αναδέχθηκε καλός οικονόμος. Απέδειξε έμπρακτα ότι «αγαθός ο πλούτος, ω ουκ εστίν αμαρτία». Δάνειζε σε όλους τούς χωρικούς άτοκα χρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έρχονταν να δανεισθούν, πάντα χωρίς τόκο, και από τα γύρω χωριά, από πολλά μέρη της Θεσσαλίας ακόμη και από την Ήπειρο.

Ήταν μία πραγματική τράπεζα πού δάνειζε άτοκα σε όλους αδιακρίτως. Έτσι διευκόλυνε και βοηθούσε τούς φτωχούς σε κείνα τα δύσκολα χρόνια. Επί πλέον πλήρωνε με δικά του έξοδα μαστόρους και έφτιαχναν δρόμους και καλντερίμια στο χωριό. Έντυνε φτωχά παιδιά και προίκιζε ορφανά κορίτσια. Δώρισε τον οικόπεδο όπου κτίστηκε τον καινούριο σχολείο, καθώς και άλλο οικόπεδο 14 στρεμμάτων και ένα χωράφι, τα λεγόμενα σχολικά, για να έχει έσοδα και πόρους τον σχολείο. Γι' αυτό στην κηδεία του προπέμφθηκε τιμητικά από ολόκληρο τον σχολείο. Εις ένδειξη ευγνωμοσύνης κατέθεσαν στεφάνι στον τάφο του αοιδίμου ευεργέτου και ανήρτησαν την φωτογραφία του στο σχολείο.

Ό μπάρμπα-Χρήστος δεν απέκτησε παιδιά. Υιοθέτησε τον ανιψιό του Ιωάννη και του άφησε διαθήκη να δίδη κάθε χρόνο μία ποσότητα σιταριού στην Εκκλησία. Όσο ζούσε ό ίδιος βοηθούσε την Εκκλησία αθόρυβα. Επιθυμούσε ό εγγονός του να γίνει γιατρός για να εξετάζει δωρεάν τούς αρρώστους του χωριού.

Ό μπάρμπα-Χρήστος δεν προσπάθησε να αύξηση τον πλούτο του τοκίζοντας τα χρήματά του, αγοράζοντας ακίνητα και κάνοντας επιχειρήσεις, αλλά να βοηθήσει τούς φτωχούς. Λόγω των τότε δύσκολων καταστάσεων έχασε τα χρήματά του, πτώχευσε και αντιμετώπισε αγόγγυστα τις δυσκολίες μέχρι τον τέλος τής ζωής του.

Τα καλά έργα μένουν και αμείβονται από τον Θεό. Ό μπάρμπα-Χρήστος «τας αμαρτίας του ελύτρώσε ενώ οίκτιρμοίς πενήτων» ΔΑΝΙΗΛ Δ,24. Έχει την ευγνωμοσύνη του χωριού και τον σχώριο (ευχή συγχωρητική) από τούς ανθρώπους πού βοήθησε. Κατά τον ψαλμικό «σκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν, ή δικαιο­σύνη αυτού μένει εις τον αιώνα».ΨΑΛΜΟΣ ΡΙΑ , 9.

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.

"Κύριε, αυτός είναι ακόμα πολύ μικρός". Τότε άκουσα μια γλυκιά και ωραιότατη φωνή να απαντά στον Άγγελο: "Αυτός θα με διακονήσει".

Επιστροφή από την άλλη ζωή

Μαρτυρία π. Σ.: «Όταν ήμουν εννέα χρόνων παιδί, στις 29-5-1962, έπαιζα με άλλα παιδιά και ξαφνικά ένα με χτύπησε πολύ δυνατά.

»Έχασα την συνείδησή μου. Μετά είδα ότι ή ψυχή μου βγήκε από τον σώμα και ξεκίνησε να πάη προς μία κατεύθυνση πού εκεί ήταν πολύ σκοτάδι. Αιφνιδίως παρουσιάστηκε ένας "Άγγελος φωτεινός, με κράτησε στην αγκαλιά του και έτσι όπως τον κρατούσα και εγώ, ξεκίνησε να πετά προς τα πάνω με μεγάλη ταχύτητα.

»Στην πορεία μας έβλεπα τα τελώνια τον ένα πάνω από τον άλλο, και τούς δαίμονες να κάθονται εκεί, αλλά εμείς περνούσαμε από μακριά και με μεγάλη ταχύτητα.

»Μάς σταμάτησαν στο τελευταίο τελώνιο, γιατί είχα κλέψει τον στυλό ενός συμμαθητή μου. Αλλά ό Άγγελος είπε: "Τον πηγαίνω στον Κύριο" και συνεχίσαμε. Φθάσαμε σ' ένα μέρος όπου από πάνω ξεχυνόταν πολύ δυνατό φώς και μπορούσα να βλέπω μόνο προς τα κάτω. Ό Άγγελος στάθηκε λίγο πιο πάνω και είπε: "Κύριε, αυτός είναι ακόμα πολύ μικρός". Τότε άκουσα μια γλυκιά και ωραιότατη φωνή να απαντά στον Άγγελο: "Αυτός θα με διακονήσει".

«Αμέσως ό Άγγελος με πήρε και άρχισα με να πετάμε πάλι προς τα κάτω πολύ γρήγορα. Με πήγε στο Νοσοκομείο, όπου βρισκόταν τον σώμα μου και τον έβλεπα. Ό Άγγελος με άφησε χωρίς να πήγε τίποτε και έφυγε.

»Έπειτα συνήλθα και σχεδόν αμέσως ξέχασα τον συμβάν. Το θυμήθηκα όμως πολύ καλά όταν έγινα μοναχός τον 1995 (μετά από τριάντα τρία χρόνια) και είχα αποφασίσει να λάβω και την ιεροσύνη.

«Νομίζω ότι ό Θεός τον είχε θάψει στην μνήμη μου για να εκδηλωθεί ελεύθερα ή βούληση και ή επιλογή στην κλήση μου».

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.

Αποκάλυψη κρυμμένης εικόνας.

Διήγηση Παναγιώτου Ματρατζή του Νικολάου, κατοίκου Βέροιας, οδός Μοράβια 10, συνταξιούχου Αστυνομικού:

«Το 1962, τον Μάρτιο μήνα υπηρετούσα στο νησί Γυάρο, απέναντι από την Σύρο, στις φυλακές για εγκληματίες. Ένα Σάββατο, ενώ κοιμόμουν στον θάλαμο μόνος μου, κατά τα ξημερώματα μου παρουσιάστηκε στον ύπνο ή κεκοιμημένη μητέρα μου που ήταν πολύ πιστή, και όλος ό θάλαμος έλαμψε από φώς. Μου είπε: "Ζω, δεν πέθανα", ενώ είχε πεθάνει τον 1958. Συνέχισε: "Να πας στον πέμπτο όρμο. Εκεί είναι παραχωμένη (θαμμένη) ή εικόνα τής Παναγίας. Θα βρεις μία μαρμάρινη πλάκα άσπρη. Θα σε οδηγήσω εγώ από που θα πας. Να πάρης την εικόνα". Μου έδειξε την τοποθεσία και την πλάκα. Αλλά πώς να πάω εκεί;

»Το πρωί πήγαμε να βάλουμε μπρός τον καΐκι για να κάνουμε περιπολία γύρω από τον νησί. Όμως δεν έπαιρνε μπροστά. Εγώ τούς ανέφερα τον όνειρο και τούς είπα ότι πρέπει να πάω στον πέμπτο όρμο.

«Ξεκίνησα μόνος μου. Αισθανόμουν σαν να με οδηγούσε μία αόρατη δύναμη. Προχώρησα πενήντα μέτρα στον δρόμο και μετά έστριψα απότομα προς τα βράχια. Τα μέρη εκείνα είναι απάτητα και τα βράχια πολύ απότομα. Μονοπάτια δεν υπήρχαν. Ανέβηκα περίπου 300 μέτρα και έφθασα σε μία κορυφή. Από κάτω οι κρατούμενοι με τον φύλακα απορούσαν και έλεγαν: Μα καλά, αυτός είναι τρελός, που ανεβαίνει εκεί πάνω;

«Φθάνοντας στον τρίτο όρμο, σκέφθηκα να καθίσω να ξεκουραστώ αλλά τα πόδια μου δεν λύγιζαν και προχώρησα. Είχα από τις 6 τον πρωί πού βάδιζα και στις 10 έφθασα στον πέμπτο όρμο. Είδα εκεί την πλάκα πού είχα δει στο όνειρο μου. Αισθάνθηκα συγκίνηση και χαρά. "Άρχισα να καθαρίζω τα χόρτα και βρήκα σε βάθος μιας πιθαμής κάτω από την πλάκα μία παμπάλαια εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό, διαστάσεων 30 επί 30 εκατοστά απλή χωρίς ασήμι, αλλά φαίνονταν καθαρά τα πρόσωπα. Βρήκα και ένα καντήλι χωνεμένο.

»Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ακατοίκητο. Ποιός ξέρει πώς βρέθηκε εκεί ή εικόνα.

»Στον γυρισμό δεν κατάφερα να γυρίσω από τον 'ίδιο δρόμο, γιατί ήταν απότομος· φοβήθηκα μην πέσω στον γκρεμό και σκοτωθώ. Πήγα από άλλο μέρος, βάδισα πέντε χιλιόμετρα και έφθασα στις 5 τον απόγευμα στον θάλαμο πού έμενα.

»Όταν με είδαν οι συνάδελφοι μου εξεπλάγησαν και προσκύνησαν την εικόνα. Μετά πήγαμε στον Μητροπολίτη Σύρου, αναφέραμε τα σχετικά, αλλά ούτε εκεί ήξεραν πώς βρέθηκε ή εικόνα σ' εκείνο τον ερημικό μέρος, ούτε κανείς κάτοικος γνώριζε ανέφερα υπήρχε Μοναστήρι ή Εκκλησία στο μέρος πού βρέθηκε ή εικόνα. Τότε κάναμε εκεί ένα μικρό παρεκκλήσι, βάλαμε εικόνες και ανάβαμε καντήλι. Από τον σημείο αυτό φαίνεται απέναντι ό Σταυρός της Παναγίας τής Τήνου».

ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.