Zoophilia of the Saints and Zoophilia of the Animals

Priest Artemios of Karyes, Mt. Athos said that blessed Monk Joachim, who lived in Koutlaimousiou skete of St. Panteleimon, left one morning to go to Church in a well known cell. But on the road he died. His body lay on the road for a month without any harm. Neither the wild beats ate it, nor did it decay. It was even flexible.
The most remarkable thing in this story, however, is that the mule of the cell, to which Elder Joachim was going, from the day of his death, left every morning and came back at night. This lasted a month, until the elder of the cell began to  wonder about his mule disappearing every day. So the next morning he followed it. And what did he see? The mule went and stood near Monk Joachim's body and guarded it.

Soource: Zoophilia of the Saints and Zoophilia of the Animals

Children.....

It’s easy for adults to become impatient with children. They demand so much of our time, make mistakes, drain our finances, are noisy, get dirty, can be disruptive, can’t seem to stay out trouble, need help going to the bathroom, are constantly hungry, and most of all, desire constant attention. Obviously any harried parent could add to this long list of negatives, yet Jesus had important things to say about these little wonders.

When parents brought their young children to Jesus, the disciples rebuked the parents for seemingly wasting the Master’s time and energy. Jesus, however, rebukes His followers, saying, “Suffer the little children to come unto me….for of such is the kingdom of God,” and took them in His arms and blessed them.

During that time, it was unheard of for any prominent teacher or leader to occupy themselves with children as they were not considered to be of any importance. Luckily Jesus changed all that by “valuing” them, which is why we, in the Orthodox Church consider them full members, in every sense of the word, of Christ's Holy Church.

Fr. John

Christ said that whenever "two or three are gathered"

I fear that in our day and age, far too many children are entertaining themselves and/or are preoccupied with television, video games and the computer. Christ said that whenever "two or three are gathered" in His Name, He'd be there also. This is not exclusive to worship. Community and interaction with others are also opportunities where we experience Christ when we gather together in love and fellowship. Therefore, encourage your child to play with others and learn how to get along with others - loving and respecting their friends who are also made in the image and likeness of God.

Fr. John

LEBEDEV Ο Κλαύδιος - ο Τσάρος Ιβάν ο Τρομερός παρακαλεί τον ιερόμοναχο Κορνήλιο σε μοναστήρι

Golovin Αλέξανδρος Yakovlevich (1863-1930) Στο εικονογραφικό εργαστήριο. Παλιά Ρώσος εικονογράφος. 1894 Γκαλερί Tretyakov, Μόσχα

Zarubin V. Φωνή σιωπής

. ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ. Mokhov Αλέξανδρος

Πνευματική φροντίδα...............

Ο καλλιτέχνης Oleg Korolev. Hesychast

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.Για να δείτε τη ζωή από το καμπαναριό σας, πρέπει να χτίσετε ένα ναό στην ψυχή σας.

ΕΙΠΕ ΓΕΡΩΝ.
Για να δείτε τη ζωή από το καμπαναριό σας, πρέπει να χτίσετε ένα ναό στην ψυχή σας.

Παράκληση στην Παναγία - Μέρος 1

Οι χριστιανοί ως τέκνα φωτός (7 Ιουλ 2019)

Η ομιλία έγινε από τον Αρχιμ. Μάξιμο Κυρίτση, Καθηγούμενο της Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου εν Ολύμπω, στο αρχονταρίκι, μετά τη Θεία Λειτουργία.

Προφήτης Ἠλίας, «ζῇ Κύριος ὁ Θεός» μου 19/ 7/ 2019

Ἡ ἀνδρεία τῆς Ἁγίας Μαρίνας καὶ τὰ δικά μας παιδιὰ (16.7.2019)

ΜΗΤΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑ - Η σωστή σημασία του Σταυρού!

Κυριακὴ Ϛ´ Ματθαίου Π. Παναγιώτης στο Γενέσι Τρικάλων.ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΜΟ

Père Savvas l'Athonite - L'hypocrisie

“ Τά σύνορα δεν μας χωρίζουν, αλλά μας ενώνουν ”

“ Τά σύνορα δεν μας χωρίζουν, αλλά μας ενώνουν ” 

Η ψυχή του Γερμανού είχε αγάπη και μόνο αγάπη για τον άλλο. Τον συνωδεύαμε κάποτε μεταβαίνοντα πεζή από την Μονή μας προς την γείτονα Μονή της Σίμωνος Πέτρας. Την στιγμή που περνούσαμε από την οριοθετική γραμμή μεταξύ των δύο Μονών, του λέμε: “ Εδώ, Σεβασμιώτατε, είναι τα σύνορα που μας χωρίζουν με την Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας” . Τότε ο αοίδιμος με την γλυκεία ψυχή και φωνή του σχολίασε: 
“ Τά σύνορα δεν μας χωρίζουν, αλλά μας ενώνουν ”.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: “ ΜΝΗΜΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ (1930-2018) ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΩΡΑΚΟΤΩΝ “ 
ΕΚΔΟΣΗ: ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΕΡΚΩΝ 
ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ www.eptalofos.gr

Διαβάζοντας για την εκδημία του γέροντος Γερασίμου δεν μπορώ να μην θυμηθώ....

Διαβάζοντας  για την εκδημία του γέροντος Γερασίμου δεν μπορώ να μην θυμηθώ εκείνο το πρωΐ που ανεβαίνοντας το Σαραντάριο τον αντίκρισα να κάθεται στο μπαλκόνι σαν άγρυπνος φρουρός του μοναστηριού και να μας κοιτά με τα κιάλια του. Μπήκα  στον πειρασμό να τον φωτογραφίσω με τον τηλεφακό, δεδομένης της απόστασης,  και όμως με κατάλαβε και αν θα δείτε κοιτά κατάματα τον φακό! Πραγματικός Αγιοταφίτης Φύλακας! Αιωνία η μνήμη του!!!

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!!!ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 08-07-2019 ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΔΟΛΩΝ

Έλεγα σήμερα να σας διηγηθώ το διπλό θαύμα του αγίου Γεωργίου σ'ένα φίλο μου.

Έλεγα σήμερα να σας διηγηθώ το διπλό θαύμα του αγίου Γεωργίου σ'ένα φίλο μου.
Αλλά, μου είπε καλύτερα να πω μόνο το ένα απ'τα δύο, καθώς το άλλο είναι αρκετά προσωπικό... Οπότε, θα σας πω μόνο το ένα -το βασικό:
Αυτός ο φίλος μου είναι άνθρωπος με πολλές, πολλές δυσκολίες. Έχει περάσει στη ζωή του ένα σωρό δυσκολίες και προβλήματα: υγείας, 
οικογενειακά, επαγγελματικά... Αλλά πριν λίγους μήνες αισθάνθηκε ένα δυνατό πόνο στο λαιμό του. Πήγε στο γιατρό και έπειτα από σειρά εξετάσεων, τα αποτελέσματα βγήκαν κατακεραυνωτικά: Καρκίνος!
Ο σωματικός πόνος πλέον άρχισε να γίνεται πιο δυνατός, ο φίλος μου δυσκολευόταν αρκετά να μιλήσει. 
Όμως, πιο πολύ ήταν ψυχικά καταβεβλημένος. 
Γιατί τα προβλήματα που είχε ήδη ήταν πολλά...
Είχε "γονατίσει" ψυχολογικά. 
Μάταια, προσπαθούσαμε να τον παρηγορούμε οι κοντινοί φίλοι. 
Η σχέση του με την εκκλησία ήταν τυπική.
Όμως, όταν πήγαινε, του άρεσε να κάθεται δίπλα σε μια τοιχογραφία του αγ.Γεωργίου.
Τον πήγαμε ένα απόγευμα στην εκκλησία της γειτονιάς του. 
Κάθισε στην καρέκλα και παραπονεμένος κοιτούσε προς τον άγιο. 
Εμείς, διακριτικά, απομακρυνθήκαμε.
Έπειτα, από λίγο τον πήραμε και επιστρέψαμε ο καθένας στο σπίτι του.

Έπειτα από 2 μέρες, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα πρωινό. Ήταν ο φίλος μου. Και μου λέει:
- Δε θα το πιστέψεις!
- Τι έγινε; του λέω
- Χτες βράδυ είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό. Σα να ήταν αληθινό!
- Για πες μου, λοιπόν! του είπε γεμάτος αγωνία.
- Είδα ότι καθόμουν στο κρεβάτι μου στεναχωρημένος. Θυμόμουν όλα τα προβλήματα που έχω και τον καρκίνο και δε μπορούσα να παρηγορηθώ με τίποτα. Σε κάποια στιγμή ακούω ποδοβολητά αλόγου.
Κοιτάζω και βλέπω έναν νεαρό καβαλάρη ντυμένο στρατιωτικά να έρχεται προς το μέρος μου. 
Φτάνοντας σε μένα, με κοιτούσε σοβαρά,σχεδόν αυστηρά, και -χωρίς να σταματήσει το άλογό του- όταν έφτασε στο σημείο που καθόμουν, έκανε μια κίνηση σα να αρπάζει κάτι και μου λέει: 
"Αυτό είναι δικό μου". 
Και συνέχισε καλπάζοντας και σε λίγο εξαφανίστηκε.
- Είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι σημαντικό; του λέω. Γιατί τα όνειρα συνήθως δεν είναι άξια σημασίας.
- Ναι, μου λέει. Ξύπνησα σχεδόν απότομα, επειδή ένιωσα τράνταγμα και το άλογο σα να πέρασε ξυστά δίπλα μου. Αισθάνθηκα, σου λέω, τον αέρα απ'την ταχύτητα του αλόγου!
- Χμ... Περίεργα μου τα λες, του λέω.
Αμέσως πηγαίνω απ'το σπίτι του, τον βάζω στο αυτοκίνητο και πάμε στο γιατρό του στο νοσοκομείο. Λέει στο γιατρό του:
- Γιατρέ, να ξανακάνουμε εξετάσεις.
- Μα γιατί; Δεν υπάρχει λόγος.
- Όχι, θέλω να κάνουμε! Νιώθω πολύ καλύτερα. (σσ: Δεν του είπε τίποτε για το όνειρο).
Πράγματι, κάνανε τις εξετάσεις. Ο γιατρός επέστρεψε συγκλονισμένος με το χαρτί των αποτελεσμάτων στα χέρια του.
- Αυτό είναι απίστευτο!
- Τι εννοείς γιατρέ;
- Τέρμα ο καρκίνος! Λες και κάποιος τον αφαίρεσε με μαγικό τρόπο!! Απίστευτο!
Περιττό να σας πω τη συνέχεια.... Χαρές, κλάματα ευτυχίας, αγκαλιές...
Ο άγιος Γεώργιος είχε κάνει το θαύμα του. Από εκείνη τη μέρα και μετά, ο φίλος μου έχει αλλάξει απίστευτα: έχει μια πηγαία αγάπη προς όλους,
βοηθάει τους πάντες, προσεύχεται και όλα τα προβλήματά του (που παραμένουν άπειρα) δεν αρκούν για να του πάρουν το χαμόγελο και την ελπίδα που φωτίζει το πρόσωπό του.
Για μένα το θαύμα, δεν ήταν μόνο η θεραπεία του. Ήταν και η ολοκληρωτική μεταστροφή της ψυχής του!
Αυτά ήταν τα γεγονότα. Τον ευχαριστώ πολύ θερμά που μου επέτρεψε να τα μοιραστώ μαζί σας σήμερα!

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ. π.Διονύσιος Ταμπάκης

ΓΕΡΟΝΤΑ ,παρασύρθηκα και είδα βρωμερά και αισχρά  θεάματα στο Ιντερνέτ.

-Δεν υπάρχουν βρωμερά δημιουργήματα αφού όλα τα έφτιαξε ο καλός Θεός.

Βρωμερή κι αισχρή είναι η προαίρεσή μας που αρέσκεται να βλέπει αυτά που χαροποιούν τους δαιμόνους και λυπούν Τον Θεό.

Αν και η σημαντικότερη αμαρτία δεν είναι το ότι τα βλέπεις ,αφού ούτως η άλλως τα δείς , δεν τα δεις, δεν αλλάζεις κάτι, αλλά θα κολαστούμε ιδιαίτερα διότι δεν κάναμε προσευχή για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ξέρεις πόσα εκατομμύρια συνάνθρωποί και αδελφοί μας εξανδραποδίζονται στην δουλεία αυτών των σκλαβοπάζαρων, στην πορνεία , στην σωματεμπορία; Κάναμε ποτέ ένα κομποσχοινάκι για να τους λυτρώσει ο Χριστός από αυτήν την σκοτεινή σκλαβιά;

Όμως ,μιά που το ανέφερες,η Εκκλησία μας  έχει μία πολύ ωραία ευχή για τα πονηρά βλέμματα και  τις πειρασμικές  περιπτώσεις που αντιμετωπίζουνε καθημερινά οι άνθρωποι, που μπορούνε να την λέμε και εμείς.Την διαβάζουμε στην μεγάλη Σαρακοστή , στην Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία:

«Ο ΘΕΟΣ ὁ μέγας καὶ αἰνετός, ὁ τῷ ζωοποιῷ τοῦ Χριστοῦ σου θανάτῳ εἰς ἀφθαρσίαν ἡμᾶς ἐκ φθορᾶς μεταστήσας, σὺ πάσας ἡμῶν τὰς αἰσθήσεις τῆς ἐμπαθοῦς νεκρώσεως ἐλευθέρωσον, ἀγαθὸν ταύταις ἡγεμόνα τὸν ἔνδοθεν λογισμὸν ἐπιστήσας, καὶ ὀφθαλμὸς μὲν ἀπέστω παντὸς πονηροῦ βλέμματος, ἀκοὴ δὲ λόγοις ἀργοῖς ἀνεπίβατος, ἡ δὲ γλῶσσα καθαρευέτω ῥημάτων ἀπρεπῶν. Ἅγνισον ἡμῶν τὰ χείλη, τὰ αἰνοῦντά σε, Κύριε, τὰς χεῖρας ἡμῶν ποίησον, τῶν μὲν φαύλων ἀπέχεσθαι πράξεων, ἐνεργεῖν δὲ μόνα τὰ σοὶ εὐάρεστα, πάντα ἡμῶν τὰ μέλη, καὶ τὴν διάνοιαν, τῇ σῇ κατασφαλιζόμενος χάριτι.»

π.Διονύσιος Ταμπάκης

Ο Δεύτερος Τόμος " Μυστικά ΒΙΩΜΑΤΑ στην Αγία Γη- Κατάθεση Ψυχής " κυκλοφόρησε

Aρχιερατικό Μνημόσυνο γιά τό ζεῦγος Πέττα.

Aρχιερατικό Μνημόσυνο γιά τό ζεῦγος Πέττα.

Τό Σάββατο 13 Ἀπριλίου 2019, στόν ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στόν Πειραιά, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία. Λίγο πρίν ἀπό τήν ἀπόλυση τῆς σαββατιάτικης Λατρείας, στήν διάρκεια τῆς ὁποίας κατά κανόνα ἡ Ἐκκλησία εὔχεται καί προσεύχεται ὑπέρ ἀναπαύσεως καί αἰωνίου μνήμης τῶν ἀδελφῶν μας πού βρίσκονται ἤδη στήν θριαμβευουσα Ἐκκλησία, τελέστηκε ἱερό μνημόσυνο. Τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας προΐστατο ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως κ. Προκόπιος, ὁ ὁποῖος πλαισιωνόταν ἀπό τέσσερις πρεσβυτέρους. Μαζί μέ τά ὀνόματα τῶν κεκοιμημενων, μνημονεύτηκαν καί τά ὀνόματα τοῦ ἀειμνήστου ἱερατικοῦ ζεύγους Πέττα: τοῦ ἱερέως Νικολάου καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθίας. Ἐπίσης μνημονεύτηκε καί ἡ ἀδόκητα χαμένη θυγατέρα τους Σοφία. Ἡ πρωτοβουλία αὐτή εἶναι καρπός τῆς εὐλάβειας πιστῶν, πού συμμετεῖχαν καί προσευχήθηκαν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ δικαίου αὐτοῦ λευϊτικοῦ ζεύγους τῆς Πίστεώς μας. Ἰδιαίτερη φροντίδα γιά τό γεγονός αὐτό ἐπέδειξαν οἱ οἰκεῖοι τοῦ ἀειμνήστου Ἐμμανουήλ Δάνου,  τοῦ ὁποίου τελέσθηκε τό ἐτήσιο μνημόσυνό του ἐκείνη τήν ἡμέρα, ἑνός χριστιανοῦ πού εὐλαβεῖτο ἰδιαίτερα τό ζεῦγος Πέττα,  ἀφοῦ ἡ ὅλη του μεταστροφή στήν ἐν Χριστῷ ζωή ὀφείλετο σέ ἐκείνους!

Στό ἱερό Βῆμα προσευχήθηκε καί ὁ υἱός τῶν ἀοιδήμων Πέττα, πατήρ Νεκτάριος. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους καί ἄς εὔχονται νά βιώσουμε οὐσιαστικά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία πλησιάζει.

Ο πανοσιολογιώτατος ηγούμενος της Ι.Μ.Σαρανταριου όρους Αρχιμ. Γεράσιμος Εκοιμήθη.

Ο πανοσιολογιώτατος ηγούμενος της Ι.Μ.Σαρανταριου όρους Αρχιμ. Γεράσιμος γεννηθείς 1934 αποδημήσε προς κύριο σήμερα 30/7/19 κ ώρα 7,20 π.μ (εορτή της Αγίας Μαρίνης) Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί στην Ι.Μ.Αγιου Γερασίμου ώρα 5 μ.μ λόγω ζέστης.
 Την ευχή του να έχουμε όλοι κ να δεηθουμε ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του.
 Ήταν ένας άξιος αγιοταφιτης όπου ξεκίνησε μεγάλος σε ηλικία σαν δόκιμος στην Ι.Μ Αγίου Γερασίμου και ο γέροντας τον προώθησε στο πατριαρχείο .Υπηρέτησε στην  οικονομική επιτροπή και ο μακαριστός Πατριάρχης Διόδωρος τον τοποθέτησε ηγούμενο στο Σαρανταριο όρος όπου 32 χρόνια μετά ζήλου<<όπως κ όλοι οι αγιοταφιτες>> επεδόθη στην ανακαίνιση του μοναστηριού που κόστισε αρκετά χρήματα τα οποία ήταν από το εργοχειρο κ το κεράκι των ευλαβων προσκυνητών , επίσης βοηθούσε άπορες οικογένειες Παλαιστινίων καθώς και στην πατριαρχική σχολή της Σιών . Κατόπιν αιτήσεως του Μακαριωτάτου Πατριάρχου κ.κ. Θεοφίλου βοήθησε με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για την ανακαίνιση και την ηλεκτροδότηση της Ι.Μ.Τιμιου Πρόδρομου στον Ιορδάνη.  
 Τους τελευταίους μήνες λόγω γήρατος κ ασθένειας δεν μπορούσε να κινηθεί κ να θυμηθεί <<αλστχαϊμερ>> είπαν οι γιατροί.  Μεταφέρθηκε στην μονή Αγίου Γερασίμου.......
 ''Οι βουλές του Θεού ανεξιχνίαστες...από εκεί που ξεκίνησε εκεί τελείωσε ως άξιος αγιοταφιτης έκλεισε τον κύκλο της αγιοταφικης 
υπηρεσίας του στα Πανάγια προσκυνήματα.''
   Αιωνία η μνήμη.
 Υ.Γ
 Ο γέροντας Χρυσόστομος εκ μέρους του Μακαριωτάτου εύχεται στους οικείους ( ζωή σε αυτούς) την εξιψους παραμυθιαν ,καθώς και σε όλους τους γνωστούς κ φίλους προσκυνητές της Ι.Μ. Σαρανταριου.
    Αιωνία η μνήμη
  Ο γέροντας 
             μετά της 
                Συνοδείας του.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Αυτό το θαύμα με οδήγησε στο Θεό.

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ. 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. 
Αυτό το θαύμα με οδήγησε στο Θεό. 

«Αυτό συνέβη πριν από δύο χρόνια. Η διάρκεια του ταξιδιού μου ερχόταν στο τέλος, και εγώ έπρεπε να αναχωρήσω για το σπίτι. Με την αγορά ενός εισιτηρίου, αποφάσισα να περιπλανηθω γύρω από την πόλη, από τότε που έφυγα είχα ακόμα τρεις ώρες. Στον δρόμο μια γυναίκα με πλησίασε, την οποία αναγνώρισα αμέσως. Ήταν η πρώην σύζυγός μου, την οποία χωρισα πριν από 12 χρόνια. 

Η Zina δεν άλλαξε καθόλου, εκτός ότι το πρόσωπο της είχε έγινε πολύ χλωμό. Προφανώς, αυτή η συνάντηση έδειξε ενθουσιασμό καθώς  το ίδιο και εγώ. Την είχα αγαπηση πάρα πολύ,  και αισθανόμουν οδυνηρά, εξαιτίας αυτού του χωρισμού. . Ήμουν ζηλότυπος για τη γυναίκα μου σε όλους, ακόμα και στη μητέρα της. Μόλις αργουσε λίγο ή καρδιά μου κοντευε να σπάσει. .

Στο τέλος, η Zina με άφησε, ανίκανη να σηκώσει τις καθημερινές μου ανακρίσεις: πού ήταν, με ποιον και γιατί. Μόλις ήρθα σπίτι από τη δουλειά μου είχα ένα μικρό κουτάβι στην αγκαλιά μου, ήθελα να κάνω τη γυναίκα μου ευτυχισμένη με ένα διασκεδαστικό δώρο, αλλά δεν υπήρχε κανένας στο δωμάτιο και υπήρχε μια σημείωση στο τραπέζι. Η  σημείωση έγραφε ότι , η γυναίκα μου  έφυγε, παρόλο που με αγαπούσε πάρα πολύ. Οι υποψίες μου τη έκαναν και αποφάσισε να φύγει. Η Ζίνα  ζήτησε συγχώρεση και ζήτησε να μην την ψάξω ...

Και τώρα, μετά από 12 χρόνια χωρισμού , συναντήθηκαμε κατά λάθος στην πόλη, όπου βρισκόμουν σε επίσημη εργασία . Μιλήσαμε μαζί της για πολύ ώρα , και θυμήθηκα ότι θα καθυστερούσα για το υπεραστικό λεωφορείο. Τέλος, αποφάσισα να πω: - Συγγνώμη, αλλά πρέπει να πάω, έχω ήδη καθυστερήσει για την πτήση μου. Και τότε η Ζήνα είπε: - Σάσα, σε παρακαλώ να μου κάνει μια χάρη. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεστε σε βιασύνη, αλλά για χάρη του καλού ανάμεσα σε εμάς, μην μου αρνηθείς το αίτημά μου. Ας πάμε σε ένα γραφείο, για μένα είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν μπορώ να πάω μόνοι.

Φυσικά, συμφώνησα, αλλά είπα : "Μόνο γρήγορα!" Μπήκαμε σε ένα μεγάλο κτίριο και πήγαμε από μια πτέρυγα σε μια άλλη για πολύ ώρα . Αναρριχήθηκαμε και κατέβηκε  σκάλες και μετά μου φάνηκε ότι δεν χρειάστηκαν περισσότερα από 15 λεπτά. Οι άνθρωποι πέρασαν από εμάς, όλοι τους ήταν διαφορετικής ηλικίας: από τα παιδιά μέχρι τους πολύ ηλικιωμένους. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα τι μπορούν να κάνουν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι στο διοικητικό κτίριο. Όλες οι σκέψεις μου συνδέθηκαν με τη Ζίνα. Σε ένα σημείο, μπήκε σε μια πόρτα και την έκλεισε πίσω της. Πριν κλείσει την πόρτα, με κοίταξε σαν να λέει αντίο, λέγοντας: «Πόσο παράξενο, τελικά, δεν θα μπορούσα να είμαι μαζί σου ». Στάθηκα στην πόρτα και περίμενε να βγει. Ήθελα να την ρωτήσω τι εννοούσε λέγοντας την τελευταία φράση. Αλλά δεν επέστρεψε. Και τότε ήρθα στον εαυτό μου. Έχω ξεκαθαρίσει σαφώς ότι έπρεπε να πάω και έμεινα εδώ και καθυστέρησα για το λεωφορείο μου! Κοιτάζοντας γύρω, φοβόμουν. Το κτίριο στο οποίο βρισκόμουν ήταν ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Αντί για τα ανοίγματα των παραθύρων υπήρχαν τρύπες. Δεν υπήρχαν καθόλου σκάλες. Τοποθετησα  τις σανίδες με μεγάλη δυσκολία και κατόπιν κατέβηκα.

Ήταν αργά για μια ολόκληρη ώρα στο λεωφορείο και έπρεπε να αγοράσω ένα νέο εισιτήριο για την επόμενη πτήση. Όταν πήρα το εισιτήριο, είπαν ότι το λεωφορείο  το  οποίο  ειχα καθυστέρηση να πάρω είχε μετατραπεί και έπεσε στον ποταμό. Κανένας από τους επιβάτες δεν διέφυγε όλοι σκοτώθηκαν . 

Δύο εβδομάδες αργότερα βρισκόμουν στην πόρτα της πρώην πεθεράς μου, την οποία αναζητησα μέσω του γραφείου διευθύνσεων. Η Alevtina Markovna με πληροφόρησε ότι η Zina πέθανε πριν από 11 χρόνια, ένα χρόνο μετά το διαζύγιό μας. Δεν την πίστευα, αφού αποφάσισα ότι η μητέρα της Ζίνα φοβόταν ότι θα ζήσω και πάλι με την κόρη της με τη ζήλια μου. Κατόπιν αιτήματος μου να μου δείξει τον τάφο της πρώην συζύγου μου, η πεθερά μου, προς μεγάλη μου έκπληξη, συμφώνησε. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμουν στο μνημείο, από το οποίο μια γυναίκα χαμογέλασε σε μένα, τον οποίο αγαπούσα όλη μου τη ζωή και που με έβγαλε ανεξήγητα.

Αυτό το γεγονός άλλαξε τα πάντα μέσα μου, στην ψυχή μου. Το ερώτημα ήταν τι υπάρχει , πέρα ​​από το φέρετρο και το θάνατο . Ως ζήτημα της σωτηρίας δύναμης της αγάπης. Όποιος ο Θεός ενώνει μία φορά, κανείς δεν θα χωρίσει. Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν στο ναό. Άρχισε το ταξίδι μου στο Θεό. 

Φροντίστε με την αγάπη σας , τους ανθρώπους!

ΓΈΡΩΝ ΣΩΦΡΌΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Εγώ ο ίδιος θρηνούσα σαν να ήμουν καταραμένος, λόγω της ανικανότητός μου να ζήσω ως χριστιανός.

Όσο φλογερότερη είναι η επιθυμία μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό -παρόλο που βλέπουμε ότι δεν είμαστε ικανοί-, τόσο ο νους και η καρδιά μας είναι γεμάτα από έναν άλλο πόνο, όχι αυτόν για τη σωτηρία του κόσμου, αλλά για τη δική μας σωτηρία. Μη έχοντας το δικαίωμα να θίξω τη δική σας ζωή, θα μιλήσω για μένα. Βλέποντας τον εαυτό μου ανίκανο να αγαπήσει όπως μας εντέλλεται ο Χριστός, αισθανόμουν σαν τον ελεεινότερο άνθρωπο του κόσμου, σαν να ήμουν κάτω από την απειλή μιάς τρομερής κατάρας, και έκλαιγα επί δεκαετίες για να ελευθερωθώ από αυτή την αρρώστια. Καταλαβαίνω ότι, όταν και εσείς βλέπετε αυτή την ανημπορία, την αδυναμία να ακολουθήσετε τον Χριστό, οι καρδιές σας είναι πραγματικά γεμάτες από πόνο.
Ο πόνος μας είναι ανάλογος με την αγάπη μας προς τον Χριστό.
Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς παθήματα. Γι` αυτό είπε ο Χριστός: «Ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ούκ έστι μου άξιος». Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα αυτής της οδού. Να γνωρίζετε καλά πως αν άνθρωποι του αναστήματος του οσίου Σεραφείμ, του οσίου Σιλουανού και άλλων οσίων ασκητών, έκλαψαν μέχρις εξαντλήσεως, αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγάπης, η οποία πάσχει μέσα στον κόσμο αυτό.
Ζήτησα να έρθετε μόνο εσείς σήμερα. Σας παρακαλώ λοιπόν να φυλάξετε αυτό πού σας εμπιστεύθηκα από τη ζωή μου. Μην το φανερώνετε εύκολα στον οποιονδήποτε.

Εγώ ο ίδιος θρηνούσα σαν να ήμουν καταραμένος, λόγω της ανικανότητός μου να ζήσω ως χριστιανός.

Όσο για μας, διαλέξαμε αυτή την οδό, την ποτισμένη με δάκρυα. Πρέπει όμως να κρατήσουμε τη στάση των «καλλιεργημένων» πνευματικά μοναχών: Οφείλουμε να μη δείχνουμε τον πόνο μας επί παρουσία άλλων. Δεν πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε καν να μιλούμε γι’ αυτόν. Γι’αυτό, όσοι μας επισκέπτονται θαυμάζουν: «Να ένας χώρος ειρήνης, ένας χώρος προσευχής, όπου κανείς αισθάνεται την παρουσία του Θεού». Αλλά εμείς οι ίδιοι υποφέρουμε! Είμαστε συντετριμμένοι από την εργασία, από την αδυναμία να ζήσουμε σύμφωνα με τις εντολές Του.
Εγώ ο ίδιος βίωσα κάποτε στιγμές, όπου μου φαινόταν πως το να ακολουθήσω τον Χριστό ήταν πολύ δύσκολο δεν μπορούσα να Τον ακολουθήσω πλέον: «Όχι… αν είναι με τέτοιο τίμημα, δεν θέλω!».
Ζω με τον πόνο ότι είμαι ανάξιος της σωτηρίας.
Αν ζω με τέτοιον τρόπο, όλη μου η ζωή δεν είναι παρά μια κρίση. Καταλαβαίνετε γιατί δεν θα έρθουμε σε Κρίση; Διότι την βιώνουμε συνεχώς από εδώ κάτω.

ΑΛΊΜΟΝΟ. ΓΈΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΡΥΈΣ

Αλίμονο σε αυτούς που δεν έχουν θλίψεις 
σε αυτόν τον κόσμο και νομίζουν ότι ο Θεός είναι μαζί τους.

Αλίμονο στους Ανθρώπους που στην ζωή τους δεν είχαν ποτέ αρρώστια! Καμία συκοφαντία! Καμία θλίψη! Κανένα βάσανο. Ο Θεός τους εγκατέλειψε.... Και θα τα πληρώσουν μαζί στην άλλη ζωή.Είναι πολλοί που σκανδαλιζονται και λένε :για δες έχουν κάνει ένα σωρό βρωμιές στην ζωή τους και όλα τους πάνε ευνοϊκά και εμείς με τον σταυρό στο χέρι υποφέρουμε. 

Επιτρέπει ο Θεός να περάσουν καλά εδώ διότι δεν πρόκειται να απολαύσουν τα αγαθά του άλλου κόσμου.Μας συμφέρει να ξεχρεώσουμε εδώ τις αμαρτίες μας για να πάμε καθαροί πάνω.

 Γέροντας Γαβριήλ.

Κάθε φορά που έχετε την ευκαιρία να βοηθήσετε κάποιον, κάντε το. Επειδή είναι η ευλογία σας ... Από το βιβλίο "Άγγελοι στη Γη".

I 

Today's Sermon in a Nutshell "Be of good cheer; your sins are forgiven you." (Matthew 9:2)

Today's Sermon in a Nutshell

"Be of good cheer; your sins are forgiven you." (Matthew 9:2)

The Ten Booms were a very devout, Dutch family who, during World War II, hid Jewish refugees in their home in Nazi occupied Holland. When someone turned them in to the Gestapo, they came, beat, brutalized and arrested the entire Ten Boom family and shipped them off to Ravensbruck Concentration Camp. There they were continuously interrogated, beaten, starved, and literally worked to death. Only one daughter, Corrie, survived the ordeal.

Being such a committed follower of Christ, after the war Corrie went on many speaking tours testifying as to how God's love helped her survive her ordeal and overcome her pain. When she was invited to return to and speak at Ravensbruck, Corrie gave an exceptionally stirring testimonial. One of those who came to listen to her happened to be the cruelest guard assigned to the camp. The man didn't recognize Corrie, but she instantly recognized him, and when He came and extended his hand to tell her how sorry he was for the role he played at the camp, Corrie froze as the memories of how he had treated the prisoners flashed through her mind. With great difficulty Corrie did the hardest thing she'd ever done in her life – she shook his hand.

Later, when asked about the incident, Corrie said, "It was by God's love that I was able to survive, and by His divine love that I was able to forgive. Hatred can put you in a worse prison than the one I and my family endured. If Christ was able to forgive those who persecuted Him, who am I not to follow my Lord's example?"

The greatest aspect of Christian love is found in forgiveness: God's forgiveness of us and our forgiveness of others; this is mandated in the Lord's Prayer. Therefore, if we truly desire to impart our children with a vivid moral compass and leave them anything of spiritual value that will serve them long after we are gone, one of the most valuable lessons would be the demonstration of forgiving others. Not to be vengeful when wronged; not to seek retaliation; not to plot or attempt to "get the best of" someone who has offended us, but to truly "turn the other cheek" and humbly forgive as Christ commands. The only way in which a Christian can truly live free is by being forgiving – for there is joy in forgiveness.

Fr. John

ΕΡΗΜΙΤΕΣ ΠΈΤΡΟΣ ΚΑΙ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΤΟΥ ΆΘΩΝΑ

Once a misfortune happened to my wife: pregnancy stopped and she had to undergo surgery to remove a dead fetus.

Once a misfortune happened to my wife: pregnancy stopped and she had to undergo surgery to remove a dead fetus.

Of course, we were very worried about this, and I asked Father Iliodor to pray for us grieving parents. And he exclaimed with great sorrow:
"Why the operation?  It was necessary to help her and the baby would come to life!"

And such a belief was in his words that I was just amazed ...

Some time has passed. Once Father Iliodor, when he met tmy wife again, he asked her:
"Well, Sophia, are we expecting a baby?"

And Sophia just before going to Optina, did a pregnancy test, and it  was negative. So she shook her head. And Father Iliodor says:
"For some reason it seemed to me that we are expecting ..."

After a while, my wife had a very bad stomach pain, and I took her to Kaluga. The doctor examined her, made an ultrasound and said that she had a frozen pregnancy. He scolded that she had reached such a serious condition, he warned that in the morning she would urgently need flushing.

We were struck with thunder. My wife sobbed. At some point, I remembered the words of Father Iliodor’s full confidence that if our prayers had been on time, the baby would have come to life. This assumption seemed quite incredible, but I took my wife out of the hospital temporarily— they did not release her otherwise.

We came home, and I began to annoint her. At the same time, both of us wept and prayed fervently - as never before in life. Abdominal pain stopped, the temperature was gone. When we went to the maternal clinic again, the doctor, after examining my wife, said that the child was alive and well. The Lord performed a clear miracle.

I want to add that in order not to seduce anyone with this story that a miracle is a miracle, we cannot expect that it will happen in the case of every missed pregnancy. Of course, there are complications of pregnancy that are dangerous for the life of the mother and child, when the first thing you need to do is call an Ambulance and go to the hospital, and you can talk about the Holy Unction only in the hospital ward. But prayer must accompany every pregnancy, as well as our whole life in general - that’s for sure.

So, my wife got pregnant, and Father Iliodor asked her endlessly:
"Well, when will you give birth to a son?"

When a man is spiritually on fire, he ignites those around him with his faith.

Sophia replied that, according to the results of the ultrasound, she was expecting a girl. To which Father Iliodor remarked:
"And it seemed to me that it will be a son."

As a result, she gave birth to a son, whom we called Iliodor. He is three months old now.

If it were not for communication with Father Iliodor, this would not have happened. We would not have enough faith - and our son would not be born. And when a person is spiritually on fire, he ignites those around him with his faith.

Priest Dmitry Torshin

* s. Sofronio di Essex (archimandrita aghiorita – 1896/1993)

"Chiunque abbandona la sua croce non può essere degno del Signore e diventare Suo  discepolo. Le profondità dell'Essere Divino sono rivelate al cristiano quando è crocifisso per il nostro Salvatore. La croce è il fondamento dell'autentica teologia". *

* s. Sofronio di Essex (archimandrita aghiorita – 1896/1993)

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΌΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

"Ο Θεός έχει δώσει στον καθένα μας ένα μπουκέτο απειριας χαρισματων διαφορετικό !
Εχει δημιούργησει με τον καθενα μας μοναδικα και ανεπαναληπτα δοχεία Χάριτος ....
που περιμένει με την βούληση μας να τα γεμίσουμε με Αγιο Πνεύμα ."
Θαυμαστα πολυποικιλα άνθη του Παραδείσου οι κατα χάριν υιοί της Βασιλειας  Του!!!

Ο Άγιος Λουκάς με έφερε πίσω Ήμουν σε κώμα Ραδιοπαραμυθία 11/07/2019

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΝΟΒΑΤΣ

«Κάνε παιδί μου τη δουλειά σου»

 Ιανουάριος 1943. Ο τότε διοικητής του στρατοπέ­δου του Γιασένοβατς Ίβιτσα Μάτκοβιτς, διέταξε να σχηματιστεί «ιατρική επιτροπή», η οποία συστηματικά θα εξετάζει έναν ορισμένο αριθμό εκτελεστών Ούστασι, γιατί ήθελε να έχει αρμόδια γνώμη για την κατάσταση της υγείας τους. Πρόεδρος αυτής της επιτροπής ήταν ο ονομαστός Ούστασι, υπολοχαγός Πρίπιτς και σαν για­τροί ο Δρ. Ν. Νίκολιτς κι εγώ*.

Πριν από το βράδυ, την παραμονή της ημέρας που η επιτροπή έπρεπε ν' αρχίσει να εργάζεται, ξαφνικά, με κάλεσαν στην κατοικία του αξιωματικού, όπου, στο δω­μάτιό του με περίμενε ο Ζήλε Φριγκάνοβιτς, ένας από τους πιο αιμοχαρείς εκτελεστές στο Γιασένοβατς.

Όταν μπήκα στο δωμάτιο, ο Ζήλε καθόταν σε μια πολυθρόνα, με ανακατωμένα τα μαλλιά, με κατακόκκινα μάτια και με έκφραση ενός μεθυσμένου. Στο δωμάτιο ή­ταν αισθητά έντονη η μυρωδιά από ρακί. Και πραγματι­κά στο τραπέζι υπήρχε ένα μισο-άδειο μπουκάλι και με­ρικά ποτηράκια χωρίς τάξη.

-Α, ήρθες, γιατρέ. Κάθισε εκεί στην καρέκλα κι αν θέλεις να σερβιριστείς ρακί, μου είπε και στράφηκε στον Ούστασι που με είχε συνοδεύσει: Κι εσύ, είσαι ε­λεύθερος να πας στη δουλειά σου.

Μείναμε στο δωμάτιο μόνοι. Ο Ζήλε, από την αρχή με μετρούσε με το μισόκλειστο, επίμονο αλλά και αβέ­βαιο βλέμμα του. Μετά ξαφνικά πήδηξε από την πολυ­θρόνα, ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι και μου έρριξε ένα άγριο βλέμμα.

-Ξέρεις, γιατρέ, ότι μπορώ να σε σφάξω σαν αρνί ε­δώ και τώρα και να μη δώσω λόγο σε κανένα γι' αυτό;

Δε μου απόμενε τίποτε άλλο παρά να κατεβάσω τους ώμους και κουβαριασμένος να πω:

-Ξέρω.

Κοίταζε επίμονα προς εμένα.

-Ξέρεις, γιατρέ, γιατί σε κάλεσα σήμερα εδώ; Είναι ευνόητο πως δε γνωρίζεις. Αλλά μη φοβάσαι, δε θα σε σκοτώσω. Σήμερα έχω άλλη δουλειά μαζί σου. Εσύ ο­φείλεις να μου υποσχεθείς ότι θα με βοηθήσεις.

 Δεν μπορούσα καθόλου να βρω τι σκοπό είχε για μέ­να αυτός ο εκτελεστής, αμήχανα απάντησα:

-Θα κάνω ό,τι μπορώ.

-Λοιπόν, γιατρέ, είμαστε τώρα εμείς οι δυο μόνοι. Και αν κάποιος μάθει κάτι απ' αυτό που θα συζητήσου­με, εσύ ξέρεις τι σε περιμένει... Εγώ δεν μπορώ περισ­σότερο να υποφέρω αυτό το μαρτύριο. Δεν με βοηθούν πια ούτε οι σφαγές, ούτε οι βασανισμοί, ούτε το αίμα, ούτε οι κραυγές, ούτε οι γυναίκες, ούτε το ρακί. Έχω μια έμμονη ιδέα και με τίποτε δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτήν. Μάλιστα, αυτός ο γέρος μου στριφογυρίζει στο κεφάλι και δεν μπορώ ολότελα να βρω ειρήνη.
Σταμάτησε σαν να δίσταζε. Και μετά συνέχισε ακό­μα πιο ταραγμένα.

-Εσύ γνωρίζεις πολύ καλά, ποιος είμαι εγώ. Είσαι παλιός αιχμάλωτος και γι' αυτό θα παίξω με ανοιχτά χαρτιά. Να, εγώ, ο Ζήλε, ο πιο αιμοχαρής Ούστασι στο Γιασένοβατς, που έσφαξε χιλιάδες αιχμαλώτους, να αυ­τός ο Ζήλε έγινε κουρέλι εξ αιτίας κάποιου γέρου, του βρωμερού χωριάτη Βουκάσιν από το Κλέπατς.

Σταμάτησε ξανά, ήπιε ένα ποτήρι ρακί και συνέχισε

-Εσύ θα θυμάσαι, ότι τον Αύγουστο του 1942 είχε γίνει μια μεγάλη παράταξη, όταν ο Γέρε Μάριτσιτς έ­στειλε στην Γκράντινα 3.000 άτομα για σφάξιμο. Τότε, ο Πέρο Μπρίζιτς, ο Ζρίνουσιτς, ο Σίπκα κι εγώ, είχαμε βάλει στοίχημα, ποιος θα σφάξει περισσότερους αιχμαλωτούς αυτό το βράδυ. Άρχισε η σφαγή και μετά μία ώρα, είχα ήδη προχωρήσει πολύ πιο μπροστά από τους άλλους σε σχέση με τον αριθμό των σφαγμένων. Αυτό το βράδυ με είχε καταλάβει ένα ασυνήθιστο πάθιασμα.

Και τότε, ενώ βρισκόμουν στη μεγαλύτερη παραφορά έρριξα, τυχαία, μια ματιά στο πλάι και είδα ένα γεροντό­τερο χωρικό, ο οποίος με κάποια ανεξήγητη ηρεμία στε­κόταν και έβλεπε ήσυχα πώς έσφαζα. Αυτή του η ματιά με έκοψε στα δύο. Για κάποια ώρα δεν μπορούσα να κου­νηθώ... Πλησίασα αυτόν τον χωρικό, από τον οποίο έμα­θα, ότι είναι κάποιος Βουκάσιν από το χωριό Κλέπατς κοντά στο Τσάπλιν. Στο σπίτι του όλοι είχαν σκοτωθεί κι αυτόν τον πήραν από κάποια δουλειά και τον έστειλαν στο Γιασένοβατς. Όλα αυτά μου τα είπε τόσο ήσυχα, που με σημάδεψε βαθιά. Βλέποντας κι ακούγοντας αυτόν το γέροντα, ξαφνικά αναστατώθηκα από την επιθυμία να του τσακίσω αυτή την ηρεμία με απάνθρωπα βασανιστήρια. Τον πήρα και τον κάθισα σ' ένα σπασμένο πολυβόλο που ήταν εκεί. Τον διέταξα να κραυγάσει «Ζήτω ο αρχηγός Πάβελιτς», και πως αν δεν το πει, θα του κόψω το αυτί. Ο Βουλάσιν σιωπούσε. Του έκοψα το αυτί. Αυτός δεν εί­πε λέξη. Του ξαναείπα να κραυγάσει «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα του κόψω και το δεύτερο αυτί. Αυτός συνέχιζε να σιωπά. Του έκοψα και το δεύτερο αυτί. Του λέω, φώνα­ξε «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα σου κόψω τη μύτη! Αυ­τός σιωπούσε. Τότε του έκοψα τη μύτη. Κι όταν για τέ­ταρτη φορά τον διέταξα να φωνάξει «Ζήτω ο Πάβελιτς» και τον απείλησα ότι θα του ξερριζώσω την καρδιά, αυ­τός με κοίταξε και ρίχνοντας το βλέμμα του κάπου πέρα και πάνω από μένα, στο άπειρο, αργά και καθαρά μου εί­πε: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου».

 Μετά απ' όλα, αυτή η τελευταία φράση με τρέλλανε εντελώς. Πήδησα επάνω του, του έβγαλα τα μάτια, του ξερρίζωσα την καρδιά, του έκοψα το λαιμό και από τα πόδια τον έσπρωξα στο λάκκο. Αλλά τότε κάτι έσπασε μέσα μου. εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα πια να σκοτώσω κανέναν. Από τότε δε βρήκα πια ησυχία. Οποτεδήποτε επιχειρήσω να κάνω την παλιά μου δουλειά, πάντοτε προβάλλει μπρος μου η όψη του Βουκάσιν. Και τότε, σπάω, διαλύομαι, πέφτει η δύναμή μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Άρχισα να πίνω όλο και περισσότερο, αλ­λά αυτό με βοηθάει μόνο για μια στιγμή. Και συχνά, πί­νοντας, ιδιαίτερα προς το βράδυ, ξαφνικά με τραβά η φωνή: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». Και τότε, σαν τρελλός, αναγκάζομαι να τριγυρίζω παντού, να βουλώνω τα αυτιά, να χτυπώ το κεφάλι μου, να φωνάζω, να τα σπάω όλα γύρω μου σαν δαιμονισμένος. Το βράδυ δεν έ­χω πουθενά ησυχία, κάθε ώρα τινάζομαι από τον ύπνο και τότε ξαφνικά στο σκοτάδι βλέπω τη εφιαλτική μορ­φή του Βουκάσιν και ακούω αυτό: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». Και, να τώρα έχω γίνει σαν πτώμα και με τίποτε δεν μπορώ πια να βοηθήσω τον εαυτό μου.

Το παιδί και ο πατέρας ενα κείμενο μετανοίας!Διαβάζει ο π-Νεκτάριος Κοβιλιάτης .

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ. ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΆΚΙΑ...

Τα καντηλάκια ανάβουν στην ψυχούλα σου ,και το φως τους θα σε γλυκάνει και θα σου δώσει δύναμη .
Υπάρχει εκεί στα κατάβαθα , δύναμη απ΄ τον Ουρανό...
την μάζευες χρόνια τώρα , για τέτοιες δύσκολες στιγμές
που η ψυχή τα χάνει , και δεν βρίσκει πρόχειρο στον πόνο της βοτάνι...
Θάρρος η Άγια Χάρις Του ,ας σου δίνει....