ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ.

Ο Ποιητής, ο Δημιουργός των όλων Άγιος Θεός, να ευλογήσει τη νέα χρονιά να είναι εύφορη και καρποφόρος σε πνευματικούς και υλικούς καρπούς. Ο δε άγιος Βασίλειος να ικετεύει για να μας χαρίζει το έλεός Του.  Χρόνια πολλά. πΑ

Από τα τετράδια σημειώσεων τού π. Νικολάου Κουμεντάκη

Χριστούγεννα με τον Άγιο Διονύσιο! 

"Μάτι, 21-12-75, Κυριακή προ των Χριστουγέννων.

Θέμα: Ο εκ Παρθένου τεχθείς Κύριος ενδυναμώνει τους ανθρώπους ώστε εάν θελήσουν μπορούν να νικήσουν την κακία ή να γίνουν όμοιοι με τον Θεό

Εις τας 15 Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, επισκέφθην την Ι.Μ. Αγίου Νεκταρίου εις Αίγινα. Παρέμεινα ολίγας ημέρας. Την Τρίτη παραμονή τής εορτής τού Αγίου Διονυσίου, ένοιωσα χρέος μου, αλλά και εσωτερική παρόρμηση να επισκεφτώ την Μητρόπολη τού Αγίου Διονυσίου. Είναι ακριβώς εις το ύψωμα απέναντι τής Ιεράς Μονής τού Αγίου Νεκταρίου. Εκεί προς την κορυφή τού βουνού ευρίσκεται ο Ι. Ναός τού Αγίου, ως και το πτωχικό του κελί. Άρχισα να ανηφορίζω. Όπως επλησίαζα, ευρέθηκα ανάμεσα εις πλήθος ερειπωμένων εκκλησιών, τρανή μαρτυρία ενός κόσμου που έφυγε και ενός πολιτισμού που ανθούσε. Ο ανηφορικός δρόμος με έφερε σε ένα Ι. Ναό με λατινική επιγραφή, ο οποίος διατηρείτο σε καλή σχετικά κατάσταση. Πόσες γενιές να επέρασαν και από τον Ι. Ναό αυτό, πόσες προσευχές, πόσες κατανυκτικές ακολουθίες, πόσες λειτουργίες έγιναν μέσα εις εκείνο τον χώρο; Με δέος επαρατηρούσα τα του Ι. Ναού, οπότε διέκρινα ένα ξύλινο παλαιό κιβώτιο. Το άνοιξα, και να μπροστά μου η τραγική πραγματικότης των εγκοσμίων, «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Οστά ανθρώπου, ένα κατασπασμένο κρανίο, και άλλα ευθαρμένα οστά. Τίνος ανήκουν, και το πλέον δύσκολο, πώς εχρησιμοποιήθησαν κατά τη διάρκεια τής ζωής αυτού, δια το καλό ή το κακό, ο Παντοδύναμος τα γνωρίζει. Αλήθεια γιατί ξεχάννουμε την πραγματικότητα αυτή.

Αφήνω τον ιερό αυτό χώρο. Ξαναπαίρνω τον ανηφορικό δρόμο και να, τώρα κοντά μου πλέον είναι ο Ναός τού Αγίου και το κελίον του. Είναι κτισμένα πλησίον τής κορυφής τού βουνού κοντά σε βράχους ωσάν να τους έχει παντοτινούς του φύλακας.

Η συναίσθησης ότι σε εκείνα ακριβώς τα μέρη έζησε ή έδρασε ένας Άγιος, ότι επατούσε τη γη εκείνη, εκαθόταν εις τα πεζούλια, ελειτουργούσε εις τον υπάρχοντα Ι. Ναό και έμεινε εις το φτωχότατο κελί, συγκλονίζει τον προσκυνητή. Άθελα του μεταφέρεται εις τα χρόνια εκείνα και ακούει να του ομιλούν οι πέτρες, τα δέντρα, τα χαλάσματα, τα κτήρια.

Και ωσάν να τα ακούει να του λέγουν «να, εδώ τον βλέπαμε να προσεύχεται, να συλλειτουργεί με αγγέλους, να παρηγορεί τους πονεμένους, να στηρίζει τους δοκιμαζόμενους, να μένη όλη την νύκτα προσευχόμενος με συντροφιά τους αγγέλους. Το φτωχικό κελί του πόσα και πόσα δεν λέγει για την λιτότητα τής ζωής του, δια την εν Χριστώ Ιησού πτωχείαν του.

Είναι τόσο έντονα τα σημάδια τής ζωής τού Αγίου εκεί, ώστε μεταφέρεται κανείς εις τα χρόνια εκείνα και νομίζει ότι θα συναντήσει τον Άγιο. Τα εγύρισα όλα τα αγιασμένα εκείνα μέρη. Μπήκα εις το κελί του, το περιεργάστηκα απέξω, κατέβηκα εις την Εκκλησία, με συνεπήρε η τοποθεσία.

Και να, όπως ευρισκόμουνα εις τα Ιερά αυτά κειμήλια, μου εφάνη ωσάν να είδα μπροστά μου τον άφθορο Άγιο, τον Άγιο Διονύσιο. Ζήτησα να με ευλογήσει και τον ερώτησα δειλά, φοβισμένος.

 «Άγιε Πατέρα μας, πώς μπόρεσες εσύ ένα αρχοντόπουλο και περιφρόνησες τη δόξα, τα πλούτη, τις τιμές, τα αξιώματα, τα θέλγητρα τού κόσμου, και ήλθες εδώ εις τον φτωχό τόπο, φτωχός καλόγηρος; Πώς μπόρεσες να νικήσεις την σάρκα, την κακία, τον διάβολο, τον αμαρτωλό κόσμο;  Πώς έφθασες εις αυτό το ύψος τής Αγιότητος, ώστε να σώσεις τον φονιά τού αδελφού σου και να τον περιποιηθείς; Ποιος σου έδωσε την δύναμι να τα κάμεις όλα αυτά;»

Τότε τον είδα να στρέφεται προς την Ανατολή, να σηκώνει το Αγιασμένο του χέρι, να δείχνει προς τα εκεί, και να μου λέγει.

«Να, εκεί εις την Βηθλεέμ ο άκτιστος Θεός έγινε άνθρωπος όπως το είχε υποσχεθεί τότε την τρομερή ημέρα που μας έδιωξε από τον παράδεισο. Εγεννήθη, όπως το είχαν προαναγγείλει οι Προφήται και τον ανέμεναν οι Δίκαιοι.

Μέσα εις ένα σπήλαιο τον εγέννησε η Παρθένος Μαρία και για κρεββάτι εχρησιμοποίησε την φάτνη, για στρώμα τα άχυρα και για ζέστη τα χνώτα των ζώων. Έγινε Θεάνθρωπος δια να ανεβάσει τον άνθρωπο εις τον ουρανό, να τον κάνει ευτυχισμένο, να τον σώσει. Έγινε άνθρωπος ο Θεός και ενίκησε τον θάνατο, κατεπάτησε τον διάβολο και άνοιξε τον δρόμο προς τη χαρά, προς την ευτυχία, την αφθαρσία, την αθανασία. Και από τότε δίνει δύναμη και χάρη σε κάθε άνθρωπο ο οποίος θα θελήσει να γίνει θεός. Γι’ αυτό άνοιξαν οι ουρανοί  και ψάλλουν οι άγγελοι “Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία”, δεν ακούς τη μελωδία τους; Δεν βλέπεις τους ποιμένας που τρέχουν προς το Σπήλαιο; Να, το λαμπερό το Αστέρι που οδήγησε τους Μάγους. Να, τα βουνά, οι πέτρες, τα νερά, τα δέντρα, τα πουλιά, τα αστέρια, όλη η πλάση έχει στήσει χορό και πανηγυρίζει τον Χριστό. Δεν ακούς τους χριστιανούς που ψάλλουν “Χριστός γεννάται δοξάσατε”; Ήλθε και μας έσωσε. Αυτός έσωσε, ενδυνάμωσε κι εμένα, Χριστός γεννάται δοξάσατε!»

Αυτά είπε ο Άγιος και έφυγε. Βέβαια, δεν τον είδα, αλλά έκαναν τόσο ζωντανή την παρουσία του όλα εκείνα τα Αγιασμένα μέρη, ώστε μου εφάνη ότι τον έβλεπα και συζητούσα μαζί του.

Πήρα τον δρόμο τής επιστροφής και καθώς κατηφόριζα, όπως φυσούσε ο αέρας, ωσάν να άκουγα από τα δέντρα, τα κλαριά, τις πέτρες, τα ερείπια των εκκλησιών την ίδια ψαλμωδία. Χριστός Γεννάται δοξάσατε!

Από τα τετράδια σημειώσεων τού π. Νικολάου Κουμεντάκη

Γ.Σ.

Serbian Seminary students in 1933 with their instructors: St. John Maximovitch and St. Justin PopovicCan you imagine the Grace? h

Όταν τελειώσαμε, ετοίμασε ο Γέρων Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος.

….Όταν τελειώσαμε, ετοίμασε ο Γέρων Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος. Γέμισε το δικό μου πιάτο, ενώ στο δικό του έβαλε πολύ λίγο φαγητό. Διαμαρτυρήθηκα, λέγοντας του ότι δεν ήταν σωστό αυτό εκείνος να φάει ως ασκητής κι εγώ ως καλοφαγάς. Μου είπε τότε:

-Δεν είσαι μοναχός; Θα κάνεις, λοιπόν, υπακοή. Τόσο ανυπάκουος Μαυροβούνιος είσαι; Εδώ ο Μπαγιούμ μου είναι πιο υπάκουος από εσένα.

Τον ρώτησα με έκπληξη ποιος ήταν ο Μπαγιούμ, διότι ήξερα ότι δεν είχε κανένα υποτακτικό. Μου έδειξε τότε μια τριανταφυλλιά, την οποία είχε φυτέψει εκεί.

Πήγε, στάθηκε μπροστά στην τριανταφυλλιά και είπε:

-Έλα, Μπαγιούμ, να καταλάβει αυτός ο άπιστος ο Αμφιλόχιος τι είναι η πραγματική υπακοή !

Όπως ήταν νωπό το χώμα εκεί γύρω από την τριανταφυλλιά, άρχισε τότε να σηκώνεται και βγήκε έξω ένας βάτραχος. Σας λέω αυτό, που είδα με τα μάτια μου. Στη συνέχεια είπε στο βάτραχο:

-Γύρνα τώρα, Μπαγιούμ, πίσω στη θέση σου και το βράδυ να πας να κάνεις την προσευχή σου !

Εξεπλάγην και τον ρώτησα τι είδους προσευχή έκαμνε ο Μπαγιούμ.

Μου εξήγησε ότι ο βάτραχος το βράδυ πήγαινε μπροστά σ’ ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, που ο Γέρων είχε εκεί κι έλεγε την «ψαλμωδία» του. Παραξενεύτηκα και είπα μέσα μου: «Τώρα με κοροϊδεύει ο Γέρων; Για ποια ψαλμωδία του βατράχου μου μιλά»;

Την ίδια μέρα , με τη δύση του ήλιου,είχε πανσέληνο και εύκολα περπάτησα από το καλύβι μέχρι τον Τίμιο Σταυρό, σχεδόν απέναντι, και κάπως κρύφτηκα, γιά να μην δημιουργήσω ταραχή.

Είχε έναν μεγάλο σταυρό και σε λίγο βγήκε από το κελλί του ο γερο Παΐσιος, στάθηκε μπροστά στον σταυρό και άρχισε να κάνει τον σταυρό του.

Δεν πέρασε ούτε λεπτό – φαντάσου εξήντα δευτερόλεπτα – και άρχισε, μέσα στην σιγαλιά της νύχτας, ένα ντούπ, ντούπ, ντουπ.

-Έλα, Μπαγιούμ, έλα Μπαγιούμ, έλα, ας υποθέσουμε να πούμε, έλα να κάνουμε τις μετάνοιες μας, μπροστά στον σταυρό του Χριστού!

Το ντουπ-ντουπ συνεχίστηκε. Μπαγιούμ όνομα από τους Βεδουΐνους του Σινά, αλλά κανένας δεν φαινόταν.

Και, νάτος. Ένας πελώριος βάτραχος – μπράσκες τους λένε αλλού – ήρθε με πηδηματάκια και στάθηκε δίπλα στον γέροντα.

Σηκωνόταν ο Άγιος Παΐσιος ,σηκωνόταν κι ο βάτραχος, και έκαμναν τις μετάνοιες τους μπροστά στον Σταυρό του Χριστού.

Εκεί, στον Σταυρό του παπά Τύχωνα !

30/12/2020 Ομιλία Πρωτοπρεσβυτέρου Ευάγγελου Παπανικολάου με Θἐμα Ἔγνως ἀλλ' οὐ κατέγνως.

 

ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΟΥΝ ΞΑΝΑ

 ΜΕΓΑΛΟΙ  ΑΓΙΟΙ  ΘΑ  ΑΝΑΤΕΙΛΟΥΝ   ΞΑΝΑ

Η Εκκλησία είναι ακατάπαυστη γεννήτρια Αγίων γι’αυτό και μεγάλοι Άγιοι θα ανατείλουν ξανά και μάλιστα πολύ πιο δυναμικοί από τους παλαιούς.

 

Νέοι Άγιοι Αθανάσιοι , Αγίες Αικατερίνες, Αγίοι Γεώργιοι…

 

Τότε αρκετές προσωπικότητες θα αναβαθμιστούν και η καρδιά τους μέσα σε αυτό το τραγικό περιβάλλον του Αντιχρίστου θα ζει τα μεγαλεία  της παρουσίας Του Θεού. Όπως συνέβη και με τους Αποστόλους στην Πεντηκοστή.

 

Στον  καιρό του  Αντιχρίστου θα γίνει καινούργια Επιφοίτηση και θα πληρωθεί το λόγιον του Χριστού ότι «εκ των λίθων εγείρει τέκνα τω Αβραάμ ο Θεός». (Ματθ.γ΄9)

 

Θα εξοπλίσει ο Χριστός τους δικούς του ανθρώπους  πριν τους αμολύσει εναντίον του Αντιχρίστου.

 

 

Η.Κ.

Περιοχή συνημμένων

Έτος αφιερωμένο στο 1821 και τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση. Δελτίο τύπου Μετεώρων Λιθόπολις

 

«ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΑΓΙΟΜΕΤΕΩΡΙΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ Μασούτα 3, Τ.Κ 42200ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ Τ. Θ. 5575, Τηλ: 24320- 78183, 6944145784, info@meteoronlithopolis.gr – meteoronlithopolis.gr

                        

 

 

 

                                             

ΕΤΟΣ 2021

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

Το επερχόμενο 2021 αποτελεί μια χρονιά ιδιαίτερης σημειολογίας για το έθνος μας καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία. Στο πλαίσιο αυτό και συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα σε όλη την ελληνική επικράτεια, ο Σύλλογος «ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου γνωστοποιεί ότι αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων και δράσεών του στο μέγιστο των Ελλήνων αυτό γεγονός.

Η πρωτοβουλία μας αυτή στοχεύει στο να αναδείξει την ιστορική αναδρομή της μεγαλειώδους πορείας του Γένους μας από τον Άδη στον ουρανό, από το σκότος της σκλαβιάς στο φως της Ελευθερίας. Να αναδείξει τους αμέτρητους ανώνυμους και επώνυμους Έλληνες που πότισαν με το αίμα τους το αγιασμένο χώμα της Πατρίδας μας, στο πέρασμα των αιώνων.

Το αφιέρωμά μας θα περιλαμβάνει διαλέξεις και ομιλίες από έγκριτους επιστήμονες και ιστορικούς και άλλες δράσεις που θα πραγματοποιηθούν, είτε μέσω διαδικτύου, με χρήση του Ανοικτού Διαδικτυακού Βήματος «Μετεώρων Λιθόπολις» είτε, όταν οι περιστάσεις το επιτρέψουν, δια ζώσης.

Παράλληλα, η ιστοσελίδα του Συλλόγου θα εμπλουτίζεται τακτικά με κατάλληλο υλικό που θα αφορά στα σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα της Επανάστασης.

Για την πληροφόρηση όλων, θα υπάρχει εγκαίρως αναλυτική ενημέρωση.

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλους!

                         

Με εκτίμηση

Το

Διοικητικό Συμβούλιο

 

 

Ας ζητήσουμε από το Θεό πρωτοχρονιάτικο δώρο το τέλος του φόβου !!! – Κώστας Γανωτής

 

Ο φιλόλογος και συγγραφές Κώστας Γανωτής μιλά για το πώς θα μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, ιδιαίτερα στις σκληρές αυτές συνθήκες που βιώνουμε λόγω της πανδημίας και τη δυσκολία του ανθρώπου να προσεύχεται.

Ένα πρωτοχρονιάτικο δώρο αλλιώτικο από τ’ άλλα

___

Στο έμπα του 2021, μοιάζει πολυτέλεια να μιλάμε θεωρητικά για την έννοια του χρόνου στη ζωή. Η ασφάλεια που νιώθαμε από τη βεβαιότητα ότι είμαστε άτρωτοι με όσα επιστημονικά επιτεύγματα διαθέταμε, ακυρώθηκε πανηγυρικά. Η πανδημία και ο παγκόσμιος εγκλεισμός, σαν να πάγωσε τον χρόνο. Ο χρόνος μετρά τώρα ως επιβίωση και σε πολλούς ως μοναξιά. Η χρονιά που ζήσαμε συνέτριψε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα τον καιρό της καραντίνας, περισσότερο τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους. Ο χρόνος περνούσε φοβισμένα και μοναχικά, κάποιοι πέθαναν μόνοι. Οι άνθρωποι στα γηροκομεία και στα νοσοκομεία έσβησαν χωρίς τους συγγενείς τους, γιατί απαγορεύονταν οι επισκέψεις.

Συναντήσαμε τον κ. Κώστα Γανωτή, έναν στοχαστή της εποχής μας, φιλόλογο και συγγραφέα. Η συζήτηση στράφηκε στο πώς θα μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, ιδιαίτερα στις απρόβλεπτα σκληρές συνθήκες.

«Κοιτάξτε, ο Θεός φύτεψε το άχρονο μέσα στον χρόνο, δηλαδή σκεφτείτε να φυτέψεις ένα φυτό όχι μέσα στο χώμα, αλλά μέσα στον αέρα και να πιάσει. Το άχρονο που είναι το φυτό που ανθίζει, φυτεύεται μέσα στο χώμα και ο χρόνος αυτός είναι δωρεά του Θεού, που δεν την έχουν οι δαίμονες, ούτε οι άγγελοι, την έχουν οι άνθρωποι. Μπορούν με κάθε δευτερόλεπτο να σβήνουν με τη μετάνοιά τους το βάρος της αμαρτίας του προηγούμενου δευτερολέπτου. Να μια δωρεά του Θεού, ο χρόνος μας.»

Μιλώντας και γράφοντας επί δεκαετίες για τον τρόπο που ζούμε και για την μετά θάνατο ζωή, αναφέρεστε συχνά στον Άγιο Πορφύριο, τον οποίο γνωρίσατε καλά. Σας δίδασκε ότι η άλλη όχθη, δεν περιέχει την πίκρα που υποψιαζόμαστε. Σήμερα εσείς ως παππούς πολλών εγγονών και δισέγγονων τι θα λέγατε στους απογόνους σας για τη φιλοσοφία του χρόνου πάνω στη γη;

«Αφού έχουμε πρωτοχρονιάτικο χαρακτήρα σκέφτομαι να μιλήσω σαν κάποιον που μπαίνει την Πρωτοχρονιά να πει τα κάλαντα, σαν παππούς που εύχεται χρόνια πολλά στα παιδιά του. Ήθελα να κάνω ένα δώρο, πού να το βρω όμως; Ούτε στα μαγαζιά μπορώ να πάω, ούτε από το σπίτι να βγω, άρα θα πρέπει να στείλω τα δώρα μου. Το δώρο μου είναι η διαπίστωση ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω. Θα πείτε ότι τώρα σας έκανα την καρδιά περιβόλι, μα εγώ πράγματι αποσκοπώ να σας κάνω την καρδιά περιβόλι, με το ότι περιμένω και αυτόν τον καινούργιο χρόνο το δώρο που θα μου δώσει ο Θεός, να φύγω και να πάω κοντά του, πιο κοντά του από ό,τι είμαι τώρα.

Με τη λειψή προσευχή μου σας δίνω μια εικόνα: “Σαν να είμαι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας επί πέντε χρόνια και αφού είδα όλες τις φρικαλεότητες που δεν περιγράφονται και τις έζησα, μετά τελείωσε ο πόλεμος και μας λένε ετοιμαστείτε να μπείτε στο τρένο να πάτε στις πατρίδες σας.” Φαντάζεστε με τι χαρά θα αντιμετωπίσω αυτή την ώρα που θα ξαναδώ την οικογένεια και το σπίτι μου και τους ανθρώπους μου που ήξερα... Έτσι νιώθω και τώρα με διαστάσεις διαφορετικές λόγω του μεγαλείου αυτού του επαναπατρισμού και γι’ αυτόν τον λόγο αυτό το δώρο που ζητώ να μου κάνει ο Θεός, το ζητώ να μου το κάνει έτσι που να μπορώ να το μεταδώσω και στους άλλους. Μπορούμε να κρατάμε τη χαρά του αναμενόμενου δώρου σε ολόκληρη τη ζωή μας.»

Τόση λογοτεχνία βογκάει για τον θάνατο, ας θυμηθούμε τα μοιρολόγια, όλα αυτά τα περιστατικά που μας τρομοκρατούν και ο κόσμος ζει μέσα σε μια μαυρίλα απαρηγόρητη. Πώς αντιμετωπίζεται;

«Αρκεί να υπάρχει κάτι που να έχει την ίδια με τον φόβο του θανάτου δύναμη, και αυτήν τη δύναμη την έχει μόνο η αγάπη και από αυτήν περιμένει και ο φόβος του θανάτου το τέλος του, για να μπορούμε να λέμε και εμείς ότι ζητάμε από τον Θεό πρωτοχρονιάτικο δώρο το τέλος του φόβου.»

«Σαν να είμαι σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας επί πέντε χρόνια και, αφού είδα όλες τις φρικαλεότητες, μετά τελείωσε ο πόλεμος και μας λένε “ετοιμαστείτε να μπείτε στο τρένο, να πάτε στις πατρίδες σας”»

Να προσεύχεσαι στην εποχή μας σε έναν σταυρωμένο Θεό είναι κάπως δύσκολο -ίσως πάντα να ήταν. Σήμερα όμως, για τον άνθρωπο της επιστήμης και του δικαιώματος, ακόμη περισσότερο. Μήπως αυτό εξηγεί τη σκυθρωπότητα των νέων ανθρώπων;

«Μια φορά η εγγονούλα μου τραγουδούσε ένα μοντέρνο τραγούδι που το μάθαινε στην πλατεία και της λέω “ξέρεις τι σημαίνουν αυτά που λες”; Και μου μετέφρασε κάτι θλιβερούς στίχους. Τη ρώτησα αν την εκφράζουν αυτά. Αρνήθηκε. Έτσι της ζήτησα να μου πει ένα ωραίο τραγουδάκι που να την εκφράζει και της θύμισα το “Έλα στην φάτνη μας Χριστέ”.

Όσο για τη δυσκολία να προσεύχεται ο άνθρωπος, θυμάμαι ακόμα τις προσευχές που κάναμε στα υπόγεια καταφύγια όταν έρχονταν τα Ιταλικά αεροπλάνα και βομβαρδίζανε την πόλη μας και ακούγαμε τις βόμβες που έπεφταν εκεί κοντά μας και μέσα εκεί γονατισμένες οι γυναίκες προσεύχονταν και εγώ για πρώτη φορά, που ήμουν μικρός ακόμα, μάθαινα τι είναι η παράκληση και πότε τη λένε και γιατί τη λένε με τόση συντριβή. Ακόμα η παρηγοριά εκείνης της παράκλησης, πριν από 80 χρόνια, παραμένει στην καρδιά μου. Ενώ άλλες χαρές επιδερμικές στη ζωή μας χάθηκαν.»

Η ευχαρίστηση των στιγμών στους νέους, ο κενός άνθρωπος και η δύσκολη επιβίωση της ευτυχίας

Ωστόσο, προς το τέλος του δρόμου, οι ηλικιωμένοι νιώθουν τη ζωή γλυκύτερη.

«Πράγματι ο Θεός χαρίζει σε αυτούς που τους έδωσε τα γεράματα μια προσφορά παρηγοριάς κι αν υπάρχουν πολίτες που παραπονιούνται είναι όχι επειδή γέρασαν, αλλά επειδή δεν έρχονται τα εγγόνια τους να τους δουν. Θυμάμαι στα γηροκομεία οι γριούλες είχαν λίγα κέρματα κάτω από το μαξιλάρι τους, για να φιλέψουν τα εγγόνια τους όταν θα τους επισκέπτονταν για να ξαναπάνε και δεν υποπτεύονται ότι ναι μεν είναι πόνος η εγκατάλειψη, αλλά το ότι νιώθουν τέτοια τρυφερότητα και τέτοια λαχτάρα με τη σκέψη των παιδιών τους, είναι και αυτό μια δόση παραδείσου.

Αντίθετα οι νέοι βάζουνε στη θέση του παραδείσου την ευχαρίστηση των στιγμών που περνούν και όταν τελειώνει αυτό θέλουν ακόμη κάτι άλλο. Επειδή οι στιγμές περνάνε και μετά μένει πάλι ο άνθρωπος κενός, γι’ αυτόν τον λόγο και οι νέοι μας έχουν κατάθλιψη γιατί δεν μπορούν να φανταστούν, να αισθανθούν μια ευτυχία που να μένει για πάντα.»

Αλήθεια υπάρχει ευτυχία που μένει για πάντα; Έχουμε σχεδόν εκπαιδευτεί να τρώμε αλλά παίρνοντας από το πιάτο του άλλου. Ανταγωνιστικοί, ακόμη και μέσα στην ευσέβειά μας. Ποιά ευτυχία μπορεί να επιβιώσει έτσι;

«Ο άνθρωπος μπορεί να αποδεχθεί με άπειρη ευχαριστία το δώρο του Θεού, μπορεί και να το απορρίψει, αλλά όταν το απορρίπτει όλες οι χαρές του φεύγουν, του μένει μόνο μια άγρια σατανική ικανοποίηση, ότι μπόρεσε να κάνει χρήση της ελευθερίας του. Πολλές φορές, εδώ στη γειτονιά μας είναι ένα μαγαζί που έχει μια μεγάλη τηλεόραση και κάθε βράδυ μαζεύονται όλοι οι γέροι της γειτονιάς, οι οποίοι κάθονται αμίλητοι, πίνουν το ουζάκι τους και βλέπουν τηλεόραση και ξέρουμε ότι στο σπίτι τους έχουν τηλεόραση, αλλά περιμένουν να πάει η ώρα έντεκα και δώδεκα να πάνε στο σπίτι πατώντας στα νύχια, να ανοίξουν και να πάνε να πέσουν να μην τους πάρει είδηση η γριά τους που έχει κοιμηθεί για να μην αναγκαστούν να πουν ούτε καλησπέρα.

Αυτοί είναι οι τρελά ερωτευμένοι στα νιάτα τους, που τραγουδούσανε κάτω από τα μπαλκόνια, αυτοί που τις είχαν κλέψει, αυτοί που είχαν παλαβώσει μαζί τους και ύστερα έρχονται για να πέσουν και δεν θέλουν να αισθανθούν την υποχρέωση ούτε να πουν καλησπέρα, αυτό δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, βλέπετε τα μούτρα τους κατεβασμένα, πού είναι η χαρά της αγάπης;»

Να αγαπηθούμε με το μυαλό, αφού την καρδιά μας την έχουμε σακατέψει

Όμως γι’ αυτούς ήταν πολύτιμη όταν την ένιωθαν. Είχε μεγάλη αξία. Πού παράπεσε η ευτυχία;

«Όλα τα πράγματα της ζωής αυτής μετά την πτώση των πρωτοπλάστων δεν συμβαίνουνε πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο, αλλά πάνω στους δερμάτινους χιτώνες που έβαλε ο Θεός, πάνω δηλαδή στην ψεύτικη και προσωρινή υπόστασή τους, έτσι αυτά είναι νεκρά και καθώς νεκρώνεται το σώμα, νεκρώνονται και αυτά και σβήνουν. Θυμάμαι όταν πηγαίναμε στο χωριό της γυναίκας μου και τότε ήμασταν εξηντάρηδες ακόμα, μας κοροϊδεύανε κάποιοι γιατί ακόμα πιανόμασταν από το χέρι, θεωρούσαν ντροπή να φανεί ότι είναι ερωτευμένοι με τις γυναίκες τους και όταν πηγαίνανε στο χωράφι πήγαινε μπροστά ο άντρας και πέντε μέτρα παραπίσω η γυναίκα, αν την έπαιρνε δίπλα του θα τον κουτσομπολεύανε. Να πώς πεθαίνουν τα αισθήματα.»

Υπάρχει αντίδοτο σε αυτό το δηλητήριο της φθοράς ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;

«Μια πρόταση είναι να κάνουμε υποκρισία, για φανταστείτε τι συνιστώ, να κάνουμε υποκρισία και εκεί που λέμε ένα “γεια” να πούμε “γεια σου αγάπη μου”. Ξέρετε όταν υποκρινόμαστε στους ανθρώπους που αγαπούμε, όχι επειδή θέλουμε να υποκριθούμε, αλλά αφού ακούσαμε ότι πρέπει να αγαπάμε, ας αγαπάμε. Πρέπει να αγαπηθούμε πρώτα με το μυαλό μας, αφού δεν έχουμε κάτι άλλο, την καρδιά μας την έχουμε σακατέψει. Έτσι ο Θεός θα πάρει την αγάπη και θα τη στείλει πάλι πίσω στην καρδιά και τότε θα αγαπηθούμε αληθινά και θα αγαπήσουμε όλο τον κόσμο.»

Ας κλείσουμε δίνοντας ελπίδα στους αναγνώστες και σε όλους εμάς...

«Η αλήθεια είναι πως κανένας νυμφίος με τη νύμφη δεν πετυχαίνει τόση επαφή σωματική όση απολαμβάνει ο Χριστιανός, που όχι απλώς τον αγκαλιάζει τον Χριστό, αλλά τον τρώει και είναι μέσα του, εμείς δεν φάγαμε τη γυναίκα μας ούτε η γυναίκα μας έφαγε εμάς, τον Χριστό όμως τον φάγαμε, οπότε η ένωσή μας είναι κάτι περισσότερο από γάμος. Τέλος πάμε να δουλέψουμε στη δουλειά μας 10 και 12 ώρες και περνώντας από μια εκκλησιά κάνουμε στραβό σταυρό και φεύγουμε, ενώ εκείνος ο στραβός σταυρός που κάνουμε είναι το κύριο της υπόστασής μας και όλη η διαδικασία είναι η τιμή μας. Καλή χρονιά παιδιά μου...».

_______________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 30.12.2021

Μήνυμα Πρωτοχρονιάς Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανία

 

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Αρχιεπ. Δαμασκηνού 10

302 00 ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΝ

Τηλ: 26310-22322, 22421, Fax: 26310-28701

e_mail: imaa@otenet.gr

 

Εν Ιερά Πόλει Μεσολογγίου τη  18ῃ  Δεκεμβρίου 2020

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ  2021

Αριθ. Πρωτ.: 978

 

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 136)

 

Ο  ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΚΑΙ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΚΟΣΜΑΣ

ΤΗΣ  ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Πρός  τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα  τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

 

«…τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»[1]

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας μιλάει για τα ονομαστήρια του ενανθρωπήσαντος Κυρίου. Συμπληρώθηκαν, μας λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, οκτώ ημέρες από της Γεννήσεως του Χριστού και έκαναν στο παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς. Το όνομα Ιησούς δεν το έδωσαν αυτοί που έκαναν την περιτομή, αλλά το έδωσε ο ουράνιος Πατέρας δια του αρχαγγέλου Γαβριήλ, κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Είπε τότε ο αρχάγγελος∙ «ιδού συλλήψει εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν»[2].

Ποιά είναι η σημασία, το νόημα, η ερμηνεία του ονόματος Ιησούς;

Ιησούς σημαίνει Σωτήρας. Σημαίνει Εκείνον που ήλθε στη γη και έργο έχει να μας σώση, να μας απελευθερώση, να μας λυτρώση.

Ιησούς σημαίνει ότι το οκταήμερο βρέφος, που πήρε το όνομα αυτό, θα γινόταν ο Σωτήρ, ο Λυτρωτής, όχι μόνο των Ισραηλιτών αλλά όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων, οι οποίοι θα πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό. Αυτήν την αλήθεια απεκάλυψε αργότερα ο Κύριος στον κρυφό μαθητή Του Νικόδημο, όταν είπε: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον»[3].

Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει τον Κύριο «αρχηγόν της σωτηρίας»[4], «αίτιον σωτηρίας αιωνίου»[5] και «σωτήρα πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών»[6].

Ο δε Απόστολος Πέτρος ομολογεί και διακηρύσσει: «ουκ έστι εν άλλω ουδενί η σωτηρία»∙ δεν υπάρχει άλλο όνομα κάτω από τον ουρανό δοσμένο από τον Θεό στους ανθρώπους παρά μόνο του Ιησού, δια του οποίου μπορούμε να σωθούμε[7].

Αγαπητοί, εισήλθαμε ήδη στο νέο έτος 2021. Μας προσφέρει ο Κύριος μία νέα πίστωσι χρόνου∙ μας την προσφέρει με την πατρική Του αγάπη για να την αξιοποιήσουμε. Ευχόμαστε το νέο έτος να το διέλθουμε με υγεία, με επιτυχίες, με πρόοδο, με χαρά, με ευτυχία. Ευχόμαστε να είναι απρόσκοπτη όλη η πορεία της ζωής μας κατά το νέο έτος.

Όμως, μη λησμονήσουμε, μην παραθεωρήσουμε, μην αμελήσουμε αυτό το νέο ευλογημένο έτος την φροντίδα για την σωτηρία μας, τον αγώνα για την προσωπική μας σωτηρία. Ο Απόστολος Παύλος, που γνώριζε τι θα πη σωτηρία ανθρώπων και σωτηρία ψυχής, έγραφε προς Φιλιππησίους να εργάζονται για τη σωτηρία τους: «…μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε»[8].

Η σωτηρία μας δεν επιτυγχάνεται αν δεν γνωρίσουμε, αν δεν υπακούσουμε τον Χριστό, εάν δεν ενωθούμε αξίως στην πρόσκαιρη αυτή ζωή με τον Χριστό και Σωτήρα μας. Ο Χριστός είναι «ο πάντων εξουσιαστής, πάντων κριτής, πάντων βασιλεύς, ποιητής φωτός και ζωής Κύριος» κατά τον άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο. Αυτό το νέο έτος, ας θελήσουμε να στηρίξουμε επάνω στον Χριστό τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τα παιδιά μας, την πατρίδα μας.

Τι μας θυμίζει το έτος 2021, κατά το οποίο θα εορτάσουμε την επέτειο των διακοσίων ετών από την έναρξι της αγίας Επαναστάσεως του 1821, της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας;

Το 1821 μαρτυρεί και βεβαιώνει ότι ο Χριστός είναι ο Θεός και Σωτήρας. Όσο κι αν οι διαστρεβλωτές της αληθινής ιστορίας αγωνίζονται να μην το δεχθούν και να το ομολογήσουν, αν ο Χριστός δεν βοηθούσε την πατρίδα μας με την αγάπη Του, με τις πρεσβείες της Παναγίας και των Αγίων, με την προσφορά της Εκκλησίας και των αγίων διδασκάλων του Γένους, ακόμα οι Έλληνες μπορεί να φορούσαν τουρκικό φέσι.

Όπως ο Χριστός έσωσε τότε την Ελλάδα, έτσι και τώρα∙ μόνο με την Παντοδυναμία και την Χάρι Του μπορούν να σωθούν σήμερα οι Έλληνες.

Από σήμερα 1η Ιανουαρίου, αγαπητοί, με πίστι, με τάπεινωσι, με σοβαρότητα, με υπακοή στο ιερό Ευαγγέλιο, με συνέπεια στην ορθόδοξο εκκλησιαστική ζωή, ας φέρουμε τον Σωτήρα Χριστό στην καρδιά μας και στην καρδιά των καλών μας παιδιών, για να γίνη και η δική μας ζωή όλη φως, όλη δημιουργία, όλη χαρά. Και το έτος αυτό, να γίνη έτος ελευθερίας, έτος αρετών και αγιότητος!

Το εύχομαι ολόψυχα.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

---

[1]  Λουκ. α’, 31.

[2]  Λουκ. α’, 31.

[3]  Ιωάνν. γ’, 16.

[4]  Εβρ. β’, 10.

[5]  Εβρ. ε’, 9.

[6]  Α’ Τιμ. δ’, 10.

[7]  Πράξ. δ’, 12.

[8]  Φιλιπ. β’, 12.