Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021
Στους δύσκολους αυτούς καιρούς που η αμαρτία δημιούργησε, σκύβει ο ουρανός στη γη να βοηθήσει την κουρασμένη ανθρωπότητα. Έστειλε ο Θεός το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημα του Αγίου Ραφαήλ, έστειλε τον Άγιο της αγάπης, για να χύσει βάλσαμο στη βασανισμένη μας τη γη, που οι άνθρωποι έχασαν το χαμόγελό τους
Παραβολή τα καρφιά.
Κάποτε υπήρχε ένα μικρό αγόρι που είχε πολύ άσχημη συμπεριφορά. Μια μέρα λοιπόν, ο πατέρας του, αποφάσισε να του δώσει μια τσάντα με καρφιά και του είπε πως, κάθε φορά που το αγόρι έχανε την ψυχραιμία του, έπρεπε να βγαίνει έξω στην αυλή και να καρφώνει ένα καρφί στον φράχτη.
Την πρώτη μέρα το αγόρι κάρφωσε 37 καρφιά.
Τις επόμενες ημέρες άρχισε σταδιακά να ελέγχει την ψυχραιμία του και μέσα στις επόμενες εβδομάδες, ο αριθμός των καρφιών μειώθηκε σιγά σιγά.
Με τον καιρό, ανακάλυψε ότι ήταν πιο εύκολο να ελέγξει τους τρόπους του παρά να βαράει με το σφυρί τα καρφιά πάνω στον φράχτη. Τελικά, ήρθε μια μέρα που το αγόρι κατάφερε και δεν έχανε καθόλου την ψυχραιμία του. Είπε λοιπόν στον πατέρα του τα καλά νέα και ο πατέρας πρότεινε τώρα στο αγόρι να βγάζει από ένα καρφί τις μέρες που δεν έχανε τον έλεγχο.
Οι μέρες περνούσαν και το νεαρό αγόρι ανακοίνωσε στον πατέρα του ότι κατάφερε και ξεκάρφωσε όλα τα καρφιά που είχε βάλει. Τότε ο πατέρας έπιασε τον γιο από το χέρι και τον πήγε μπροστά στον φράχτη.
- Μπράβο, γιε μου! Έλα τώρα πιο κοντά, … βλέπεις όλες αυτές εδώ τις τρύπες που άνοιξες πάνω στα ξύλα; Ο φράχτης μας γιε μου δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος! Όταν χάνεις λοιπόν την ψυχραιμία σου να θυμάσαι πως, αυτά που θα κάνεις ή που θα πεις με θυμό, θα αφήσουν πάνω στους άλλους ένα σημάδι, … όπως αυτά εδώ. Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και μετά, μετανιωμένος να το βγάλεις. Μετά όμως, δεν θα έχει σχεδόν καμιά σημασία πόσες φορές θα του ζητήσεις συγγνώμη, … η πληγή που θα του έχεις ανοίξει θα παραμένει πάντοτε εκεί!
Ας ελέγχουμε τον θυμό μας αδελφοί μου και για να μην αμαρτάνουμε αλλά καί για να μην λέμε πράγματα πάνω στα νεύρα μας τα οποία μπορεί αργότερα να μετανιώσουμε. Ας είμαστε πολύ προσεκτικοί και ας έχουμε πάντοτε στο νου πως δεν πρέπει να ανοίγουμε πληγές τις οποίες δεν μπορούμε να επουλώσουμε!
Once upon a time there was a little boy who had a very bad behavior. One day, his father decided to give him a bag filled with nails and told him that every time the little boy loses his temper, he had to go outside the yard and nail one of those nails on the fence.
On the first day the boy nailed 37 nails.
In the following days he gradually began to control his anger and in the following weeks, the number of nails gradually decreased.
In time, he discovered that it was so much easier to control his ways than to hammer nails onto the fence. Finally, a day came when the boy did not lose his temper at all. So he went and told his father the news and the father now suggested to the boy to pull out a nail on the days that he’ll manage and not lose control.
Many days passed and the young boy announced to his father that he had succeeded and took off the wooden fence all those nails he once nailed on. Then the father took the son by the hand and led him outside in front of the fence.
- Well done, my son! Come closer now, … do you see all these holes you made on the wood? Our fence my son will never be the same! So when you lose your temper, remember that what you do or say out of anger will leave a scar on the others, … like those ones right here. You can stab a person with a knife and then, with regret, pull it out. But “then” it will hardly matter how many times you apologize to the person,… the wound you have inflicted on them will always remain there!
Let us control our anger, my brothers and sisters, so that we do not sin but also so that we do not say things that later we may deeply regret. Let us be very careful and always think twice before we create a wound that we we can not heal to our fellow people!
Today’s Sermon in a Nutshell:
Today’s Sermon in a Nutshell:
When I was very young, I loved to watch my father as he shaved. Then one day my dad asked, “Do you want to try?” to which I gleefully said yes. He took a stool, set me atop it so I could look in the mirror, put an ample amount of shaving cream in my hand and told me to put it all over my face, and then handed me his safety razor – but with the blade taken out. Then I proceeded to mimic my father by dragging this bladeless razor across my cheeks and rinsing off the foam in the sink.
What made this moment so memorable was not so much seeing mine and my fathers’ face in the mirror, but that I was mirroring my father’s actions. I was being like my dad.
In this morning’s epistle lesson, St Paul talks about the importance of giving. He uses an agricultural metaphor to illustrate that if we plant or “give” a little, we’ll get a little; but if we give a lot, we’ll get a lot. Paul goes on to instruct that giving should be practiced freely and with joy, done cheerfully and ungrudgingly, for “giving” is an act of love. In fact, giving is a “gift” from God. Because the greatest aspect of giving unto others is that we mirror the goodness, the greatness, and the graciousness of the ultimate Gift Giver: God – our Heavenly Father.
Fr. John
“For God is my witness.” (Philippians 2:8)
“For God is my witness.” (Philippians 2:8)
At first blush, the above verse sounds like God is simply seeing all we do – which is true. Yet Paul’s intent was just the opposite. He wanted to express the fact that his own life was spent offering witness to the Lord. As followers of Jesus Christ, we must also be believers of His Word. Therefore, we are called upon to witness for Him through our actions and speech, conducting ourselves by submitting to His Will, His Word, and His Law. There is no wiggle room in Christianity, nor should we look for any. Either we witness for Christ, or we don’t.
Fr. John
“…know how to give good gifts” (Luke 1:13)
“…know how to give good gifts” (Luke 1:13)
There once was a man who was quite well off. When the barn on the farm next to his burned down, the man went out to his smokehouse to get a ham to bring to his neighbor. As he went in, he heard the devil’s voice saying, “What you are doing is such a nice gesture, but just give him the smallest ham and keep the bigger ones for yourself.” As soon as the man heard this, he re-evaluated his decision and put the devil in his place by picking the three biggest hams to give to his neighbor.
Altruistic giving is giving the very best gifts to others out of love and without expectation of anything in return. Such gifts shame the devil and cause him to flee.
Fr. John
""ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ, Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ Η ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ..Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΑΣ ,ΣΤΑ ΑΓΑΘΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ..""
《 Και όλων σας τα έτη να είναι πολλά και ευλογημένα, με τη Χάρη και την ευλογία του Αγίου Δαυίδ του Γέροντος, του Θαυματουργού, που είμαστε στα προεόρτια.
Είναι η γιορτή απόψε στον Εσπερινό και αύριο τιμούμε τη μνήμη αυτού του μεγάλου Αγίου, αυτού του ζωντανού Αγίου, που έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος
ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΥΙΔ!
Αυτού του ζωντανού Αγίου , που είναι καθημερινά, μαζί και με τον Άγιο Ιάκωβο και τον άγιο Γέροντα Κύριλλο, στη ζωή των ανθρώπων.
Σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, μας μίλησε για δύο ανθρώπους.
Υπήρχαν στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι.
Ο Κύριός μας , μίλησε παραβολικά για να διδάξει σε όλους μας.
Ο ένας ήταν πλούσιος, σφόδρα.
Καθημερινά ντυνόταν με τα πιο πολυτελή ρούχα, τα πιο μεταξωτά... "Πορφύραν και βύσσον, ενεδυδίσκετο"
και στο τραπέζι του, "του πουλιού το γάλα".
Δεν του έλειπε τίποτα, ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς.
Κι απ’ την άλλη, στον πυλώνα, στην πόρτα του σπιτιού του, ένας άλλος άνθρωπος , πάμφτωχος, ο Λάζαρος, που δεν είχε στον ήλιο μοίρα.
Ρακένδυτος, χόρταινε από τα ψιχία των πιπτόντων της Τραπέζης ,των κυρίων αυτών.
Όταν τρώμε στο τραπεζομάντηλο μένουν κάποια ψίχουλα κι όταν τα τινάζομε από αυτά τα ψίχουλα έτρωγε ο φτωχός Λάζαρος και χόρταινε.
Το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές.
Για γιατρούς και νοσοκόμους, είχε, με συγχωρείτε, τα σκυλιά...
Πήγαιναν του έγλυφαν τις πληγές και έβρισκε κάποια παρηγοριά και ανακούφιση.
Ήρθε όμως μια μέρα - που αυτό ισχύει για όλους μας, είναι αναπόφευκτο - που πέθαναν.
Κι ο μεν Λάζαρος την ψυχή του την παρέλαβαν Άγγελοι, φαιδροί και φωτεινοί και την κατέταξαν στους κόλπους του Αβραάμ, δηλαδή στην Αγκαλιά του Θεού, στον Παράδεισο.
Ο δε πλούσιος απέθανε και ετάφη.
Εκεί τελείωσε η ζωή γι' αυτόν.
Κι όχι μόνο τελείωσε αλλά από ότι φαίνεται πήγε στα κατώτατα του Άδου.
Και δεν τον κατεδίκασε σ' αυτή την κατάσταση, την αιώνια, της καταδίκης, ο πλούτος του.
ΟΧΙ, ΑΛΛΑ Η ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΤΟΥ .
Ο Θεός μας καθιστά διαχειριστάς , στα αγαθά, τα οποία μας χαρίζει.
Κι όταν εμείς έχομε τα πάντα εν αφθονία και δίπλα μας είναι άνθρωποι που λιμοκτονούν ή που έχουν ανάγκες ποικίλες και είναι σε θλίψη και κακουχία και ταλαιπωρία κι εμείς δεν τους δίνομε σημασία, τότε αυτός ο πλούτος μας και αυτή η φιλοχρηματία μας η κακή, μας καταδικάζει.
Κι ο Αβραάμ πλούσιος ήτανε αλλά δεν έμεινε άνθρωπος που να περνούσε από τη σκηνή του και να μην το φιλοξενήσει και να μην τον φορτώσει και με αγαθά για το σπίτι του..
Όμως είναι στην Αγκαλιά του Θεού!
Και ο πτωχός Λάζαρος λένε οι Πατέρες, ότι δεν κληρονόμησε τον Παράδεισο για την πτωχία του, επειδή ήταν πτωχός, αλλά γιατί;
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΓΓΥΣΙΑ ΤΟΥ!
Τόσες ταλαιπωρίες που πέρασε δε γόγγυσε, δεν είπε ποτέ ένα λόγο κατά του Θεού, όπως έλεγε η γυναίκα του Ιώβ στον Ιώβ όταν περνούσε τις ταλαιπωρίες του και του 'λεγε:
- Πες ένα λόγο εναντίον του Θεού και τελεύτα.
Κι εκείνος της είπε :
- Σαν άφρων γυνή -άμυαλη σαν άμυαλη γυναίκα- μίλησες. Γυμνός ήρθα σ' αυτή τη γη και γυμνός απελεύσομαι.
Κύριος έδωκεν , Κύριος αφείλετο.
Ό,τι επιτρέπει το Χέρι του Θεού, όταν το δεχόμεθα αγόγγυστα είναι προς ωφέλειαν αυτής της αθάνατης ψυχής μας.
Σε μας ,άμα τύχει κάτι σήμερα , δεν έχομε αυτό υπόψη μας και δεν συγκρατούμαστε πολλές φορές και αρχίζομε και λέμε
"Γιατί σε μένα έτυχε αυτό; σε μένα που προσεύχομαι, σε μένα που νηστεύω, σε μένα που εκκλησιάζομαι, γιατί να αρρωστήσω, γιατί να πάθω αυτό;"
Λες και μια μέρα δε θα φύγομε όλοι απ' αυτή τη ζωή.
Έφυγε απ' αυτή τη ζωή, έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος ένας άνθρωπος πλούσιος. Παρουσιάστηκε στο Θεό και του λέει :
- Κύριε ήρθα, κοίτα, τα χέρια μου είναι πεντακάθαρα, δεν τα λέρωσα με την αμαρτία.
- Καλά είναι αυτά που λες, παιδί μου, όλα καλά είναι, τα χέρια σου μεν είναι καθαρά αλλά είναι άδεια, άδεια από έργα ελεημοσύνης, φιλευσπλαχνίας, αγάπης, συγχωρητικότητος.
Δύο είναι οι δρόμοι που θα πρέπει να αποφασίσομε να επιλέξομε.
Ή τον δρόμο που οδηγεί στην Αγάπη του Θεού, στον Παράδεισο ή το δρόμο που οδηγεί, ό, μη γένοιτο, στην Κόλαση.
Αν θέλομε να πάμε στον Παράδεισο , θα πρέπει να μιμηθούμε τον πτωχό Λάζαρο στην αγογγυσία του,
στο ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ του.
ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ,
έλεγε πάντοτε κι ο ιερός Χρυσόστομος παρά τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες που πέρασε.
Κι ο Μέγας Βασίλειος μας λέγει ότι
όσο πιο βαθιά ταπεινώνεται κανείς απ' τις κακουχίες και απ' τις ταλαιπωρίες και δε γογγύζει τόσο μεγαλύτερη θα είναι η Δόξα στη Βασιλεία του Θεού.
Αν όμως, δε θέλομε το Παράδεισο και ακολουθήσομε και μιμηθούμε τον πλούσιο μπορεί να περνάμε καλά εδώ, μπορεί να ευφραινόμεθα όπως εκείνος, αλλά ,
αν δεν έχομε φιλευσπλαχνία,
αν δεν έχομε αγάπη,
αν δεν έχομε αρετές,
αν δεν έχομε συγχωρητικότητα
τότε εις μάτην κοπιώμεν και τότε δυστυχώς θα τύχομε και εμείς, ό, μη γένοιτο, της ίδιας μοίρας με τον πλούσιο.
ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ !
Ρωτούσε ο Γέροντας καμιά φορά
- Έχεις με κανέναν κάτι;
- Πώς να μην έχω παπά μου; πώς μπορώ να του μιλήσω αφού εκείνο μου έκανε, εκείνο μου είπε.
- Καλά κι εσύ δεν είπες ποτέ σε κανέναν κάτι; κι απ' την άλλη, το Πάτερ ημών, τους έλεγε, το γνωρίζεις; Το γνωρίζω. Για πες το μου, έλεγε, σ' εμένα που δεν το θυμάμαι.
Κι όταν φθάναν, στο σημείο να λένε
" και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών , ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών" , τους ρωτούσα :
- Για πέστε μου τι σημαίνει αυτό που λέμε στο Θεό;
- Ε, να είμαστε καλά, να έχομε καλά παιδιά.
- Μα δεν λέμε αυτό, λέμε "άφες ημίν", συγχώρεσέ μας, τα αμαρτήματα μας με την προϋπόθεση "ως και ημείς αφίεμεν", με την προϋπόθεση ότι συγχωρούμε κι εμείς τα σφάλματα των άλλων.
Αν δεν το κάνομε αυτό, έλεγε, τότε κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο όταν θα λέμε "Πάτερ ημών", δεν θα εννοούμε τον Ουράνιο Πατέρα μας, αλλά θα έχομε για πατέρα μας το διάβολο, έλεγε.
Μακριά, μη γένοιτο.
Ο διάβολος είναι ανθρωποκτόνος, θέλει να βλέπει τον άνθρωπο να παιδεύεται μακράν του Θεού. Και όπως εκείνος έχασε μια για πάντα τον Παράδεισο φθονεί τους ανθρώπους με λύσσα και θέλει να τους βγάζει από το δρόμο του Θεού, για να μην αξιωθεί κανείς της Βασιλείας του Θεού.
Οι Άγιοί μας μιμήθηκαν τη ζωή του Χριστού.
Γι' αυτό ήταν ελεήμονες και οικτίρμονες. Ο Άγιος Δαυίδ που είμαστε εδώ, στην εποχή του, το 16ο αιώνα, που έφτιαξε αυτό το Μοναστήρι ήταν τόσο ελεήμων που το Μοναστήρι ονομάστηκε
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ
Και τους Τούρκους, που ερχόντουσαν φτωχοί -παρόλο που ήταν κατακτητές- τους ελεούσε και τους φόρτωνε, με συγχωρείτε, πραμάτεια στα ζώα για να τα πάνε στις φαμελιές τους. Τόσο ελεήμων ήταν.
Ο Άγιος Ιάκωβος ,πέντε δίνω, έλεγε, δέκα μου στέλνει ο Θεός. Το ταγαράκι που είχε πάντοτε άδειαζε , αλλά και πάντοτε το γέμιζε ο Θεός.
Σ' αυτό το δρόμο μιμήθηκε, βάδισε κι ο άγιος Γέροντας Κύριλλος. Άπειρη η ελεημοσύνη τους. Γι' αυτό και σήμερα, από ό,τι φαίνεται, είναι στο κέντρο του Παραδείσου, παρόλο που όπως ο Άγιος Ιάκωβος, έλεγε, ζητούσε μια γωνίτσα, "Σε μια γωνίτσα εκεί στον Παράδεισο να με βάλεις Θεέ μου", έλεγε.
Από ό,τι φαίνεται ο Θεός τους έβαλε -και τον Άγιο Ιάκωβο και τον Άγιο Γέροντα Κύριλλο-
δίπλα στον Όσιο Δαυίδ, στο κέντρο του Παραδείσου για να Τον βλέπουν πιο καλά, το Θεό και για να πρεσβεύουν μέρα-νύχτα για όλους μας.
Στη ζωή μας είναι, κάθε μέρα, κάθε μέρα, δεν είναι υπερβολή, δεν υπάρχει μέρα που να μη γίνουμε αποδέκτες των θαυμάτων των Αγίων Δαυίδ, Ιακώβου και του μακαριστού Γέροντος Κυρίλλου.
Να αυτές τις ημέρες ήρθε ο Απόστολος κι η Αθηνά απ' τα Γιάννενα. Με 6 παιδιά ασθένησαν απ' αυτήν την επιδημία του κορωνοϊού που επιτρέπει και ο Θεός για παιδαγωγία μας. Ο ένας μετά τον άλλον. Το πέρασαν με πόνους δυνατούς στο σώμα τους. Έταξαν στον Άγιο Δαυίδ, τον παρακάλεσαν να τους βοηθήσει να μη φτάσουν στα νοσοκομεία. Είχαν λαδάκι, αλείφθηκαν, ήπιαν και ω! του θαύματος, ο ένας μετά τον άλλον θεραπεύτηκαν και ήρθαν προχθές να αποδώσουν το τάμα τους και να ευχαριστήσουν τον Άγιο Δαυίδ.
Που όπως ,και ο Θανάσης ο Δήμου από τους Καθενούς, μας έλεγε και εκείνος στην εντατική ων, έφευγε για την άλλη ζωή απ' αυτή την ταλαιπωρία, απ' αυτήν την ασθένεια. Και του παρουσιάστηκαν, όπως το 'χουμε ξαναπεί και ο Άγιος Δαυίδ και ο Άγιος Ιάκωβος και του είπανε "Εμείς θα σε βοηθήσομε". Και ο άνθρωπος απέκτησε αμέσως την υγεία του.
Η Σταμάτα που είπαμε την περασμένη Κυριακή, αν θυμάμαι καλά, με τον Αντώνη, το σύζυγό της, το γιατρό, στη Λευκωσία της Κύπρου, που είχε ταλαιπωρία: ούτε να καταπιεί, ούτε να φάει, ούτε να μιλήσει κι ήταν και εκπαιδευτικός.
Μόλις προσκύνησε την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ , που ήταν την περασμένη βδομάδα, την προπερασμένη, στη Λευκωσία, στην Κύπρο μας και της δώσανε μπαμπακάκι σταυρωμένο στην Αγία Κάρα με λαδάκι, αυτό ήταν. Βρήκε αμέσως τη θεραπεία της. "Για μένα, είπε, ήρθε ο Άγιος Δαυίδ στην Κύπρο".
Η Κωνσταντίνα απ' το Μετόχι εδώ, της Ευβοίας που μένει στην Αθήνα, μας πήρε τηλέφωνο , στους Πατέρες. Δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί. Ήρθαν εδώ, τους σταυρώσαμε με την Αγία Κάρα, τους είπαμε, λέει, δυο-τρία πράγματα να κάνουν και αμέσως έμεινε έγκυος.
Εδώ ένα σημειωματάκι από τον Αναστάση και τη Χριστίνα από την Τρίπολη. «Ήρθαμε, πριν από 7 χρόνια και σας είχαμε μιλήσει για τον πόθο μας να αποκτήσομε παιδάκι. Σήμερα ήρθαμε με τα δίδυμα κοριτσάκια μας για να ευχαριστήσομε τον Άγιο Δαυίδ".
Βλέπετε στη ζωή των ανθρώπων...
Εδώ η Άννα η Μικάκου άφησε χθες ένα γραμματάκι που μας λέει για τη θεία εμπειρία που είχε στις 25 Μαρτίου του 2021 του Ευαγγελισμού:
" Την ώρα του Χερουβικού, η Αγία Τράπεζα από την πίσω πλευρά είχε λουστεί από μία γκριζογάλανη Νεφέλη. Δεν μπορούσα να δω τις πίσω μεγάλες αγιογραφίες, τόσο ήταν το φως. Μόνο τον Εσταυρωμένο έβλεπα. Θεία στιγμή ! Κάτω από το δεξί χέρι του Εσταυρωμένου, ολοζώντανος ο Άγιος Ιάκωβος, με το πετραχήλι του, με τα ιερά του, με το ίδιο γκριζογάλανο χρώμα, το χρώμα της Νεφέλης. Συλλειτουργούσε μαζί σας.
Πραγματικά ένιωσα το Μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας, όπως πάντοτε το έλεγε κι εσείς μας το λέτε, Ζωντανός Άγιος, ανάμεσά μας."
Για τον Γέροντα Κύριλλο πόσες φορές μας είπαν ότι τον είδαν σε Νοσοκομεία, όπως ο Αθανάσιος ο Δημητράκης από τα Δαμιά, η Ηρώ η Τολιοπούλου στη Βέροια, που τον είδε η ανιψιά της να είναι δίπλα στους χειρουργούς και να βοηθάει στα χειρουργεία, ή σε θαλάμους και να ευλογεί και να δίδει την υγεία στους ανθρώπους.
Όλα αυτά τί αποδεικνύουν;
Αυτό που έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος το ότι
ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ..Είναι ζωντανός ο Θεός, ζωντανή η Παναγία μας, ζωντανοί οι Άγιοί μας.
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ , ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΤΟΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ, ΑΛΩΒΗΤΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΑΤΗΣ , ΑΔΗΦΑΓΟΥ ΚΑΙ ΠΑΜΦΑΓΟΥ ΠΥΡΚΑΙΑΣ .
Από αποκαλύψεις που έκανε ο Θεός σε Ιερέα της Σαντορίνης, σε άλλα πρόσωπα, από ομολογία του εξαποδω , μέσω ανθρώπων που έχουν αυτή την ταλαιπωρία του δαιμονισμού, προκύπτει ότι από φθόνο του διαβόλου ήθελαν να καεί αυτό το Μοναστήρι.
Όμως, όπως αποκαλύφθηκε, ο Άγιος Δαυίδ φύλακας και προστάτης στην πύλη έσβηνε τις φωτιές του Δράκοντος. Σαν Λερναία Ύδρα ήταν, λέει, αυτός ο δαίμονας έξω από την πύλη της Μονής.
Δεν τα λέμε εμείς, τα λένε οι άνθρωποι που είχαν τις εμπειρίες.
Και ο Άγιος Ιάκωβος από δίπλα και ο άγιος Γέροντας Κύριλλος, κι εκείνος, με πάλλευκες στολές. Σβήναν τη μια εστία, δέκα πεταγόντουσαν, λέει, Λερναία Ύδρα.
Αλλ' όμως η Χάρις του Θεού, της Κυρίας Θεοτόκου, οι πρεσβείες των Αγίων μας ενίκησαν το δαίμονα, ενίκησαν τη φωτιά και το μοναστήρι παραμένει ένα ανοιχτό λιμάνι στο οποίο καταφεύγομε όλοι μας - κι εμείς που μας φιλοξενεί εδώ ο Άγιος Δαυίδ - και βρίσκομε την παρηγοριά, την ίαση της ψυχής και του σώματος.
Πλούσια να' ναι η Χάρις των Αγίων μας στις ψυχές όλων σας και όλων αυτών που συμμετέχουν μαζί μας μέσα απ' το διαδίκτυο με την ευλογία του Αγίου Ποιμενάρχου μας, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων, του στοργικού πατρός Χρυσοστόμου.
Κι όλοι μαζί, όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος, σαν μια συντροφιά, σαν ένας κόσμος, να φροντίσομε να βαδίσομε το δρόμο που οδηγεί, με το ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ στα χείλη μας , στη Βασιλεία του Θεού, την οποία ευχόμεθα να κληρονομήσετε όλοι σας και όλοι μας. Αμήν! 》
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ
( Κήρυγμα στην Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ,
την 31/10/2021
https://youtu.be/NTxnIynVSfw)
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΣΜΑ –Μικρό Πατερικό Σχόλιο στην Κυριακή Ε΄ Λουκά–
«Ο άσπλαχνος και υπερήφανος πλούσιος του (σημερινού ιερού) Ευαγγελίου (βλ. Λουκ. 16, 19–31), όταν πια είχε πεθάνει, δεν μπορούσε να υπερπηδήσει το μεγάλο χάσμα που τον χώριζε από τον Παράδεισο, τους «κόλπους του Αβραάμ». Εμείς, που βρισκόμαστε τώρα εν τη ζωή, εάν θέλουμε μπορούμε —με την Χάρη του Θεού— να το πηδήσουμε και να βρεθούμε από τώρα στους κόλπους του Θεού, εάν, βέβαια, ξεπεράσουμε την ασπλαχνία μας και την υπερηφάνειά μας».
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
(1924–1994)
[ Από το ιστολόγιο «Το Ειλητάριον»·
http://toeilhtarion.blogspot.gr/2015/12/blog-post_6.html. ]
ΑΙΏΝΙΑ Η ΜΝΉΜΗ .
**Ο †Ιερομόναχος π. Φιλόθεος Δοχειαρίτης** (κατά κόσμον Γεώργιος Στυλιανού Παπαδόπουλος) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και καταγόταν από τις Αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας. Ο πατέρας του, Στυλιανός Παπαδόπουλος (μετέπειτα Γεράσιμος μοναχός), ήταν ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής σχολής Αθηνών. Ο π. Φιλόθεος ήταν πτυχιούχος της ίδιας σχολής. Άριστος γνώστης της Βυζαντινής και της Ευρωπαϊκής μουσικής. Το 1985 εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Δοχειαρίου όπου και εγκαταβίωνε μέχρι την κοίμησή του (31/10/2021). Καλλίφωνος, καλλικέλαδος και ηδύς, ήταν ο πρωτοψάλτης της ιεράς μονής. **Αιωνία η μνήμη του!**
https://www.youtube.com/watch?v=uYAPxDGuQF8
https://www.youtube.com/watch?v=nBkOO50KgkA&t=7s
Μια γυναίκα είπε στον πατέρα Ανδρόνικο (Λουκάς):
Μια γυναίκα είπε στον πατέρα Ανδρόνικο (Λουκάς): «Όταν οι άνθρωποι καταδικάζονται μπροστά μου, κάθομαι σιωπηλός, χωρίς να μπαίνω σε συζήτηση». Ο γέροντας απάντησε: «Καλύτερα να έλεγες ότι ακούς σιωπηλά, χωρίς να χάσεις λέξη. Όποιος ακούει να συκοφαντεί τον εαυτό του, γίνεται συμμέτοχος στη συκοφαντία, και ό,τι απομνημόνευσες, εν καιρώ θα το πεις στους άλλους. Όσοι δεν μπορούσαν να κρατήσουν την ακοή τους, δεν μπορούν να κρατήσουν τη γλώσσα τους». Είπε: «Πατέρα, αν σηκωθώ και φύγω, θα προσβάλω έναν άνθρωπο». Ο π. Ανδρόνικος απάντησε: «Είναι καλύτερο να προσβάλλεις έναν άνθρωπο παρά τον Θεό. είναι καλύτερο να χάσεις τη φιλία παρά τη χάρη».
Kάθε σκέψη για εξωγήινους, από Χριστιανούς Ορθοδόξους είναι απαράδεκτη. Οι εξωγήινοι είναι δαίμονες, οι οποίοι υπήρξαν άγγελοι που έπεσαν στην αμαρτία. Κανένας άλλος πολιτισμός δεν υπάρχει! Μόνον αυτόν τον κόσμο έφτιαξε ο Θεός για τους ανθρώπους. Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός (♰ 2 Nοεμβρίου 1995)
Λίγες ημέρες προτού φύγει από τη ζωή ο Γέροντας έλεγε:
Λίγες ημέρες προτού φύγει από τη ζωή ο Γέροντας έλεγε:
- Εγώ είμαι σκουλήκι, χώμα και σκόνη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αλήθεια. Ο Θεός είναι η αλήθεια. Φεύγω και αρχίζω να χτίζω σπίτι. Να ξέρετε: Αν κάποιος από εδώ χαθεί, θα κατέβω εγώ γι' αυτόν ακόμη και στον άδη.
2 Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Γαβριήλ Ουργκεμπάτζε
(από το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής'').
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021
Ήταν κάποιος που έφτιαχνε διαλέξεις με θέμα: Πρέπει να τρώμε βιολογικά προϊόντα για να ζήσουμε πολλά χρόνια!
Ήταν κάποιος που έφτιαχνε διαλέξεις με θέμα:
Πρέπει να τρώμε βιολογικά προϊόντα για να ζήσουμε πολλά χρόνια!
Ο άνθρωπος όλο και όλο δύο ομιλίες πρόλαβε να κάνει και μετά πέθανε!
Μην πιστέψει κανείς, ότι τρώγοντας βιολογικά προϊόντα, θα ζήσει περισσότερα χρόνια.
Είναι απάτη αυτή η σκέψη.
Ναι μεν είναι υγιεινά τα βιολογικά, αλλά η ζωή του κάθε ανθρώπου, είναι στα χέρια του Θεού και δεν είναι θέμα βιολογικού γεύματος.
Γέροντος Εφραίμ της Σκήτης Αγίου Ανδρέου
ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ - ΕΡΓΑ Ζ' (ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ, ΜΕ ΠΛΗΘΟΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ)ΟΣΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ
Η Μάρθα ήταν η μεγαλύτερη από τις αδελφές και κατά τον Ευαγγελιστή ήταν η κυρία του σπιτιού. Υποδέχεται τον Κύριο στο σπίτι της και ασχολείται με την περιποίησή Του, την ετοιμασία των φαγητών, το στρώσιμο του τραπεζιού και το σερβίρισμα των πιάτων. Η διακονία της είναι μια αδιάκοπη δραστηριότητα. Κι ο σωματικός κόπος καταλαμβάνει κατά κυριότητα τη θέση του στην ασκητική ζωή κάθε μαθητή του Χριστού.
"Η σωματική άσκηση, λέει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, αναμένει την άσκηση της ψυχής... Αυτός που δεν έχει αναλάβει τη σωματική άσκηση, δεν μπορεί ν' αναλάβει την πνευματική. Η δεύτερη γεννιέται από την πρώτη, όπως ακριβώς το στάχυ προέρχεται από ένα σπόρο που φυτεύεται στη γη.
Ο σωματικός ασκητισμός έχει τα όρια και το τέλος του. Το όριο αυτό και το τέλος αποτελούν την αποφασιστική μετάβαση του ασκητή στον πνευματικό ασκητισμό. Η σταδιακή αυτή μετάβαση στεφανώνεται με μια αποφασιστική μεταβολή. Η διακονία της Μάρθας ολοκληρώθηκε, όταν συμπληρώθηκε η φυσική υπηρεσία της στον Κύριο". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σωματικός ασκητισμός
Πνευματικός ασκητισμός
Συλλογή επιστολών προς πνευματικά του παιδιά
Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Προβλήματα πνευματικά.
"Μας ήρθε ο θάνατος και δεν μετανοούμε. Ήρθε το τέλος και όμως δεν αγαπιόμαστε. Μας έχουν πιάσει αρρώστιες και βάσανα, αλλά δεν συγχωρούμε τον αδελφό μας από καρδιάς. Διαβάζουμε ιερά βιβλία, αλλά δεν οφελουμαστε. Λίγο προσευχόμαστε, λείπουμε από την εκκλησία, δεν ελεούμε τους φτωχούς, μας κυριεύει η ανεμελιά, η σκληρότητα και οι γήινες ανησυχίες.Γι' αυτό δεν αυξάνουμε τίποτα και περνάμε αυτή τη σύντομη ζωή σε σε Ερημο "
Ο πατέρας Ioanichie Bălan
Η ταπείνωση....
Εάν ένα άτομο δεν σκέφτεται καθόλου την ταπείνωση και δεν γνωρίζει γιατί τήν χρειάζεται, εάν έχει μια περήφανη πληγή στην ψυχή του, τότε αντί για χαρά θα έχει μια τεταμένη, άχαρη θλιβερή κατάσταση στην ψυχή του. Θα σπεύσει να προσβάλει, να δαγκώνει συνεχώς στα συναισθήματά του, θα υποφέρει από καχυποψία, δεν θα υπάρχει ειρήνη στην ψυχή του και το βλέμμα του θα είναι τεταμένο, σκυθρωπό.. Αν όμως κρίνεις σεμνά τον εαυτό σου, αν ξέρεις να προτιμάς τον πλησίον σου, αν, όπως λέει ο Χριστός, ταπεινώνεις και κατακρίνεις τον εαυτό σου, αλλά δεν πέσεις σε απόγνωση, τότε ο Θεός δίνει χάρη στους ταπεινούς. Όπως είπε ένας σοφός εξομολογητής, ο πατέρας Ινοκέντι, μαθητής των πρεσβυτέρων του Γκλίνσκι, τη δεκαετία του 1930, όταν υπήρχαν πολλά συκοφαντικά άρθρα για «εκκλησιαστές, ιερείς, εκμεταλλευτές» στον σοβιετικό Τύπο, χαμογέλασε κάτω από το μουστάκι του και είπε: «Τίποτα. πιο μαύρο από αυτό το ράσο δεν θα κάνει τίποτα». Εδώ είναι η χαρά της ταπεινότητας. Ο Θεός αναπαύεται μυστηριωδώς στην ψυχή σου.
Το δεύτερο μισό αφορά τη χαρά της υπακοής. Κοιτάξτε τα παιδιά. Τι φωτεινά και καθαρά πρόσωπα έχουν τα παιδιά! «Τα παιδιά είναι τα λουλούδια της ζωής». Αλλά το παιδί άρχισε να είναι ιδιότροπο για να του αγοράσει η μητέρα του ένα γλειφιτζούρι. Το πρόσωπο του παιδιού δείχνει έναν μορφασμό. Δεν νομίζετε ότι αυτό είναι ένα αποτύπωμα μελλοντικής ταλαιπωρίας μέσα στο οποίο βυθίζεται ένας αυτόκλητος άνθρωπος;! Αυτό συμβαίνει και σε ενήλικες. Ένα άτομο υπάκουο στη φωνή του αιώνιου ηθικού νόμου της συνείδησης ζει χωρίς θλίψη. Και αυτό είναι το πλήθος των πιστών συζύγων που απορρίπτουν με θάρρος τους πειρασμούς και δεν μολύνουν το κρεβάτι τους. Και αυτό είναι το πλήθος των πιστών Χριστιανών που προσπαθούν να είναι στην εκκλησία την Κυριακή. Και αυτός είναι ο κλήρος του παιδιού που ξέρει ότι δεν πρέπει να το υπηρετούν οι γονείς του, αλλά καλείται να ελαφρύνει τον γονικό σταυρό.
Αρχιερέας Αρτέμι Βλαντιμίροφ
Συνομιλίες (Καστάλσκι), που ηχογραφήθηκε από την μοναχή ΑΝΤΩΝΙΝΑ (Γιακόβλεβα): Ιδιωτική συνομιλία με τον αγαπητό ιερέα 8 Ιουλίου 1905
Του Αρχιμανδρίτη Νείλου
Συνομιλίες (Καστάλσκι), που γράφτηκε από την μοναχή ΑΝΤΩΝΙΝΑ (Γιακόβλεβα):
Ιδιωτική συνομιλία με τον αγαπητό ιερέα 8 Ιουλίου 1905
Συζήτηση με τον γέροντα στο κελί του, ημερομηνία 1913
Μπαίνω στο κελί για τρίτη φορά από την επίσκεψή μου. Είναι ο τρίτος χρόνος της γνωριμίας μου με τον αγαπητό μου ιερέα. Χάρηκα πολύ που ο πατέρας δύσκολα θα με χαιρετούσε όπως τον χαιρετούσε ο πατέρας μου.
Ήξερε από τα γράμματα μου πόσες διαφορετικές λύπες και περιπέτειες έχω, και σε κάθε γράμμα επαναλάμβανε: «Κάποτε θα περιμένω να έρθει η ώρα που θα έρθω σε σένα και θα καταθέσω στα άγια πόδια σου το βαρύ φορτίο μου, που συνθλίβει την ψυχή μου. ... »Γονάτισα μπροστά στον γέροντα, με κοίταξε με στοργή και γεμάτος πατρική αγάπη και είπε χαμογελώντας:
« Λοιπόν, παιδί μου, σε έφερε ο Κύριος να σε ξαναδώ. Ανυπομονούσα να έρθεις. Πες μου όλη σου τη ζωή, πώς τά πας εκεί με τους εργάτες της υπακοής σου; Η πνευματική ζωή βελτιώνεται;
- Συγχώρεσέ με, αγαπητέ πατέρα, είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσεις, έχω τόση περηφάνια.
Εξακολουθούσα να θεωρώ τον εαυτό μου αληθινό άτομο, όλα κυλούσαν όπως συνήθως για μένα. Ένιωσα ελεύθερη και η συνείδησή μου δεν με βασάνιζε, και ποτέ δεν παρατήρησα τον εαυτό μου σε κάτι άδικο, απαιτώντας, διατάζοντας και τιμωρώντας, επιπλήττοντας, τώρα όμως με κατηγορεί, γελοιοποιώντας με, και η συνείδησή μου δεν με βασάνιζε, αλλά τώρα πάνε όλα ανάποδα: για κάθε προσβλητική λέξη, ή όταν κάποιος με μαλώνει, υποφέρω. Μερικοί πεισματάρηδες δεν ζητούν συγχώρεση για πολύ καιρό, αλλά εγώ υποφέρω. Δεν ξέρω, πατέρα, αν συμπεριφέρομαι δίκαια ή όχι. Κάποτε απέρριψα σθεναρά δύο αδερφές, απρόσεκτα, κατέστρεψα πολύ τα πράγματα και μου είπαν και διάφορα χλεύη. Το Σάββατο θά πάω στην εκκλησία, αλλά είναι πολύ σκληρό στην καρδιά μου που δεν ζήτησαν συγχώρεση. Θυμήθηκα τα λόγια σου ότι πρέπει να πας να συναντηθείς με τη συμφιλίωση εγώ, δεν μπορώ να πάω έτσι στην εκκλησία. Διαφορετικά, θα τους δώσεις λόγο, θα σε κοροϊδέψουν και στο μέλλον δεν θα υπακούσουν. Αν και δυσκολεύτηκα, πήγα στο κελί τους, άνοιξα την πόρτα και είπα: Αδελφές, συγχωρέστε με, για το όνομα του. Την ίδια στιγμή ρίχτηκαν στα πόδια μου και άρχισαν να ζητούν συγγνώμη. Αλλά ακόμα δεν έχω ταπείνωση (δάκρυα ανέβηκαν στον λαιμό μου από περηφάνια), δεν μπορούσα να τους πω λέξη, αλλά όταν επέστρεψα στο κελί μου, ένιωσα ψυχική ηρεμία για πρώτη φορά στη ζωή μου, και μάλιστα ήξερα την ευλογημένη αξιοπρέπεια της συμφιλίωσης. ότι είναι απαραίτητο να πάω μόνη μου προς τη συμφιλίωση, δεν μπορώ να πάω έτσι στην εκκλησιά - και ξέσπασα.
- Λοιπόν εσύ, παιδί, το έκανες αυτό, νίκησες τον εχθρό με τη συμφιλίωση σου, αυτό προσπαθείς πάντα να το κάνεις. Κάθε καλή πράξη - γίνεται με μεγάλες δυσκολίες, και μετά ποιο ευχάριστα. Αφήστε τους να γελάσουν μαζί σας που δεν καταλαβαίνουν την πνευματική ζωή.
-
Αγάπητε Πατέρα! Μέχρι τώρα, μέχρι να σε γνώριζα, νόμιζα ότι ζούσα όπως έπρεπε, αλλά όταν μου εξηγείς τα πάντα - και πώς πρέπει να δουλέψω τον εαυτό μου και να ελέγξω κάθε πράξη και λέξη, κίνηση της καρδιάς, για να τα περιγράψω όλα σε εσάς ή στον πνευματικό πατέρα ... Πόσο δύσκολο ήταν για να συνηθίσω μια τέτοια αλλαγή! Με ξαναζωντάνεψες!
Αν εδραιώσεις την καρδιά σου στο Θεό, τότε δεν θα λυπηθεί υπερβολικά για μένα αλλά θα παραδοθείς πάντα στο θέλημα του Θεού, τότε ο Κύριος θα δείξει έλεος για την αφοσίωσή σου σε μένα. Προσευχές ο ένας για τον άλλον - είναι τόσο χρήσιμες! Μερικές φορές ο ίδιος εκπλήσσομαι που η δύναμη του Θεού είναι τέλεια στις αδυναμίες μου, πράγμα που σημαίνει ότι οι προσευχές των ειλικρινών αφοσιωμένων πνευματικών παιδιών με βοηθούν. Λοιπόν, παιδί, μου διέλυσε τις σκέψεις και τις ανησυχίες για μένα με μια προσευχητική ομολογία αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού, και δεν θα είναι επιβλαβείς, αλλά θα εδραιωθούμε περισσότερο στην Αγία αγάπη και στην προσευχή ο ένας για τον άλλον, όπως γράφει ο Απόστολος: προσευχόμαστε. ο ένας για τον άλλον, και θά θεραπευθείτε [Ιακ. 5:16].
- Ναι, πιστεύω, αγαπητέ πάτερ, ότι οι άγιες προσευχές σου με βοηθούν τόσο πολύ στη ζωή μου! Όταν έχω στενοχώρια ή σύγχυση και διάφορες δοκιμασίες, παίρνω το μολύβι στα χέρια μου, αρχίζω να γράφω. Και ήδη όταν λάβω μια απάντηση από εσάς, τότε όλες οι θλίψεις και οι δοκιμασίες εξαφανίζονται και η ζωή ξαναζωντανεύει, και είμαι έτοιμη να υπομείνω τα πάντα, και αυτοί οι άνθρωποι που μου έχουν παρουσιάσει τόση δυσάρεστη κατάσταση γίνονται αγαπητοί ευεργέτες και θα κάνω ευχαρίστως το καλό και πηγαίνω να τους συναντήσω για συμφιλίωση ....
- Ναι, αγαπητό μου παιδί, ο ίδιος ο Θεός σου δίνει ανακούφιση και ψυχική ηρεμία με την πίστη. Οποιος πασχίζει να κάνει το θέλημα του γέροντα του θα είναι πάντα ανέμελος. Ακολουθήστε αυτή την υπακοή και θα έχετε το κεφάλι σας ήσυχο. <…>
Μέχρι το φθινόπωρο του 1909
- Όταν ήμουν στην Όπτινα, ένας αδερφός με απέρριψε για το τίποτα, ένιωσα τόσο προσβεβλημένος, πήγα στον γέροντα Αμβρόσιο και του είπα: «Να, πατέρα, πώς με προσέβαλε ο τάδε αδελφός» και εγώ περίμενα από τον γέροντα να τον κατηγορήσει. Αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι. "Του ζήτησες συγχώρεση;" - λέει ο γέροντας. - «Όχι, πατέρα». - «Πήγαινε λοιπόν να του ζητήσεις συγχώρεση». - "Μα δεν φταίω σε τίποτα ..." - "Πήγαινε." Και η περηφάνια, όπως η δική σου, βράζει σε όλους μαςε. Άνοιξε το κελί - έπεσα στα πόδια του, και αυτός - για μένα, και αμέσως άλλαξε η όψη του, αντί για θυμό, εμφανίστηκε η αδελφική αγάπη, - και ο γέρος με σήκωσε στα χέρια του. - Ο εχθρός νικήθηκε! Έτσι, αγαπητό παιδί, καλό και χρήσιμο - όλα αποκτώνται με δυσκολία. Ζήσε πιο εύκολα, να έχεις ταπεινότητα, να θεωρείς τον εαυτό σου τον χειρότερο, να μην ξεχωρίζεις από κανέναν.
- Κατά πόσο, πάτερ, εκπλήσσομαι ευθέως με τον εαυτό μου που ζω έτσι: είμαι αμελής, δεν έχω χρόνο στην πνευματικά. - προσπαθήστε όσο το δυνατόν περισσότερο να νηστεύετε, να προσεύχεστε, να μην καταδικάζετε κανέναν. Κρατήστε τα χείλη σας από άσκοπες κουβέντες, μην μαλώνετε με κανέναν, μην επιμένετε μόνοι σας, προσπαθήστε να υποχωρήσετε σε όλους, μην βλάψετε τους γείτονές σας, συγχωρήστε όλους όσους θα ζητήσουν συγχώρεση, μην τους βασανίζετε με βραδύτητα, είναι πολύ δύσκολο για όλους όταν ζητάτε συγχώρεση, [αλλά] συγχωρούν. Να έχετε ταπείνωση, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει σωτηρία. Θα πρέπει πάντα να θεωρείς τον εαυτό σου τον χειρότερο από όλους, να μην ανεβαίνεις ποτέ στη σκέψη. Πάντα όμως να λες: Κύριε, όχι εμείς, όχι εμείς, αλλά δόξασε το όνομά σου [Ψαλμ. 113: 9].
Και μετά υπακούτε στις εντολές. <…> Στο Ευαγγέλιο - το κήρυγμα στον όρο των Μακαρισμών. Θα κάνεις τα πάντα και με τη βοήθεια του Θεού θα σώσεις την ψυχή σου. Αναγκάστε τον εαυτό σας να αγαπήσει όλους και αυτούς Όποιος μιλάει άσχημα για εσένα και εμένα, αλλά τον ευχαριστούμε με κάποιο τρόπο, αυτοί οι άνθρωποι μας είναι αγαπητοί.
Συμβουλές και καθοδήγηση από τη Μοναχή Nadezhda.
Συμβουλές και καθοδήγηση από τη Μοναχή Nadezhda.
Σχετικά με τη Στοχαστική Προσευχή
Κάποτε, η μητέρα θυμήθηκε πώς προσευχόταν η Μητέρα Αγάπη. «Ψάχνω, την ψάχνω, επιτέλους, θα την βρω σε μια άδεια εκκλησία ή σε άλλο απόμερο μέρος - μπροστά στις εικόνες. Προσεύχεται και είναι τρομακτικό να τις κοιτάξεις : το πρόσωπο της φλέγεται, τα μάτια της δεν βλέπουν αυτόν τον κόσμο, σαν να μιλάει στον Κύριο χωρίς λόγια - πρόσωπο με πρόσωπο. Μερικές φορές ξαπλώνει στο πάτωμα, γονατιστή ρυάκια δακρύων, αν την καλέσεις -δεν θα ανταποκριθεί και δεν θα ακούσει- χαίρεται με το μυαλό και την ψυχή της στον Κύριο. Αυτός είναι ο υψηλότερος βαθμός προσευχής.
Οι στιγμές σπάνιες ... » Χρόνια αργότερα, διάβασα από την Ηγουμένη Ταΐσια (Leushinskaya) μια ανάμνηση της προσευχής μιας από τις μοναχές μοναστηριού του που μου θύμισε τά λόγια της μητέρας μας για την προσευχή της μητέρας Λιούμποφ: - Δόξα Ω σε Σένα, Θεέ! Υπάρχουν μόνο τρεις λέξεις, και τι μεγάλη δύναμη υπάρχει σε αυτές, - είπε η μητέρα. - Σε κάθε ατυχία - ευχαριστήστε από την καρδιά σας και θα δείτε πώς φεύγουν οι δαίμονες. Τελικά τι είναι η ευγνωμοσύνη σε περίπτωση ατυχίας;
«Θυμάμαι μόνο ότι άρχισα να απαγγέλω τον ακάθιστο στον Γλυκό Ιησού, του οποίου την παρουσία ένιωθα ακόμα στην καρδιά μου, γιατί μόνο εκείνη την ημέρα είχα λάβει τα Ιερά Μυστήρια. Διαβάζω , διαβάζω αλλά, νιώθω ότι η ψυχή μου όλο και περισσότερο αγγίζεται και ζεσταίνεται από την αγάπη για τον Κύριο, θυμάμαι ότι σιγά σιγά όλοι μου, ψυχή και σώμα, αρχίζουμε να τρέμουν, να χύνω δάκρυα, οι σωματικές δυνάμεις με αλλάζουν και, για να μην πέσω, γονατίζω μπροστά στις άγιες εικόνες. Νομίζω ότι το έχω ήδη διαβάσει στα μισά, αλλά μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Τα πάντα γύρω μου στο κελί μου, το ίδιο το πάτωμα στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη όλα έμοιαζαν να εξαφανίζονται κάπου, και εγώ : σαν να ήταν ο θρόνος του Θεού μακριά, και ο ίδιος ο Ιησούς να καθόταν πάνω του, γύρω από θρόνο υπήρχαν άπειροι ανθρώποι δεν ξέρω αν ήταν άνθρωποι ή άγγελοι, αλλά όλοι ψέλνουν υπέροχα υπέροχα καλό; Στέκομαι αμέσως πίσω από όλους και απολαμβάνω. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο και δεν μπορώ να πω. Πόσο κράτησε αυτό το όραμα - ούτε εγώ ξέρω μόνο αργότερα μου είπαν οι αρχάριοι του κελιού μου ότι όταν ήρθαν στο κελί μου και με είδαν να γέρνω μπροστά στις εικόνες, νόμιζαν στην αρχή ότι προσευχόμουν και μετά, επειδή δεν είχα σηκωθεί για πολύ ώρα με , πήραν για ένα άτομο που κοιμόμουν , άρχισαν να με καλούν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, - και με άφησαν μόνη. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου από τον υπέροχο θαυμασμό και το όραμα, δεν υπήρχε κανείς στο κελί. Το πάτωμα, στο μέρος όπου βρισκόταν το κεφάλι μου, ήταν τόσο άφθονα βρεγμένο με δάκρυα, σαν να είχε χυθεί νερό πάνω του, πράγμα που σημαίνει ότι τα σωματικά μέλη δεν στερήθηκαν τη ζωή εκείνη την ώρα, τα μάτια μου εξέπεμπαν ρυάκια δακρύων. το ένιωσα και δεν ξέρω. Για να είμαι πιο ακριβής, δεν ξέρω καθόλου τι μου συνέβη. αλλά γλυκύτητα, ήταν στά ύψη.
Στην αρχή της Σαρακοστής, η μητέρα συμβούλεψε τη φίλη της να έχει το κείμενο του Κανόνα του Αγίου Ανδρέα..
Στη γιορτή της Αγίας Τριάδας, κάποιος παραπονέθηκε : «Ο πατέρας διάβασε τις γονατιστικές προσευχές πολύ ήσυχα, οπότε θέλω να καταλάβω τα πάντα, καλά, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα ...» - «Σε τέτοιες περιπτώσεις, πρέπει να διαβάσετε τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, τουλάχιστον τίς ευχές τής Πεντηκοστής για να ξέρετε πού αναφέρονται!».
✓ Περί ευγνωμοσύνης προς τον Θεό Η ζωή είναι τόσο απλή όσο και σοφή. Προσπαθήστε να βρείτε, να κατανοήσετε το θέλημα του Θεού, να κατανοήσετε την αλήθεια, που ενσωματώνεται στην Καινή Διαθήκη, να καταλάβετε ότι χωρίς αυτό δεν μπορείτε να πάτε πουθενά!
Εκπλήρωσε με όλη τη δύναμη της ψυχής. Και αν δεν προσπαθούμε πολύ, νά ενθουσιαζόμαστε: «Κύριε, τι να κάνω για Σένα; Κύριε, τι χρειάζομαι για να αναπαυθεί η ψυχή μου; Όλη την ώρα νιώθω ότι δεν κάνω το θέλημά Σου, αλλά πρέπει να ξέρω τι χρειάζεστε». Ο Κύριος λέει: "Σου δόθηκαν τα πάντα, μη σέρνεσαι έξω, κάνε ό, τι σου έχει δοθεί." Ο Κύριος λέει: «Θα περιμένω, θα περιμένω, θα προσπαθήσω».
Αυτή είναι ομολογία: άξια, Κύριε, τη δέχομαι σύμφωνα με τις πράξεις μου! Αυτή είναι η καλύτερη μορφή ταπεινότητας.
Ο φίλος μου γλίστρησε το χειμώνα και, πέφτοντας, κατάφερε μόνο διανοητικά νά πει: "Δόξα σε Σένα, Θεέ!" και φαντάσου - σηκώθηκε, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Οι άνθρωποι λένε: μέχρι τριών ετών, ένα παιδί πέφτει - σαν σε ένα πουπουλένιο κρεβάτι. Ο Φύλακας Άγγελος, προστατεύοντας το παιδί, βάζει το φτερό του γι 'αυτό.
Θυμηθείτε πώς ο μοναχός Σεραφείμ έπεσε από το καμπαναριό ως παιδί. Και σήμερα τέτοια θαύματα, με τη χάρη του Θεού, γίνονται. Φώναξε τον Θεό -με όλο σου το είναι, ευχαρίστησε τον από τα βάθη της ψυχής σου- και θα δεις αμέσως πόσο θα χαρείς .Είσαι χαρούμενη, γιατί οι δαίμονες θα σκορπίσουν, και οι Άγγελοι -θα προσεγγίσουν! Όπου υπάρχει βαθιά Αγάπη και Δόξα προς τον Θεό, εκεί είναι ο Παράδεισος. Δοκίμασε το - θα μάθεις. "
Η μητέρα πρότεινε τη χρήση του στην ευχαριστία σε όλες τις δυσκολιες«Ακόμη και μαν έρθουν βλάσφημοι λογισμοί, μην απελπίζεσαι, μην αποθαρρύνεσαι και πες ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής σου:» Δόξα σε Σένα, Κύριε, που μου θυμίζει την ύπαρξη της κόλασης! Και, επομένως, τη μελλοντική ανταπόδοση για τις αμαρτίες μου.
Σχετικά με το Θέλημα του Θεού
- Μάθετε από Εμένα, γιατί είμαι πράος και στην ταπεινός καρδιά.Και αν κάποιος δεν τα καταφέρει ούτε στο ένα ούτε στο άλλο;
- Αυτά είναι δώρα. Ρώτα τον. Σε όλους δίνεται το δώρο - να ζητήσουν. Και μαθαίνεις αρκεί να λειτουργεί. Ή ίσως κάποιος δεν υποτίθεται ότι είναι πράος - ο ίδιος ο Κύριος ξέρει τι δίνει. Η δουλειά μας είναι να κάνουμε το θέλημά Του. Κάποιος θα πει: αλλά δεν ξέρω ποια είναι η θέληση. Πως; Γνωρίζουμε: Η θέλησή του είναι στην Αγάπη, όλοι είναι ενωμένοι στην Αγάπη. Αυτός ο ίδιος ξέρει τι χρειαζόμαστε. Έχει ειπωθεί: πρέπει κανείς να είναι ικανοποιημένος. Έχεις θλίψη και προβλήματα, φλεγεσαι - και είσαι χαρούμενος. Δίνει σε όλους, αλλά κερδίσει αυτός που οφείλεται.
Πώς να ζεις; Ο Κύριος μας έδωσε όλα τα μέσα για να είμαστε μαζί Του, για να τον ευχαριστήσουμε, και όλοι κλωτσάμε: μερικές φορές οι άνθρωποι μπαίνουν στο δρόμο, τότε το μέρος δεν ταιριάζει - άλλοι είναι στη μέση του δρόμου. Και πρέπει να δούμε αν εμείς οι ίδιοι πρέπει να αλλάξουμε. Ίσως κάτι δεν πάει καλά μέσα μας αφού οι άνθρωποι γύρω μας γίνονται κακοί.
- Αλλά οι άνθρωποι με εμποδίζουν να σωθώ! - συνέχισε η μητέρα.
- Ναι, νά ενοχλείς τον εαυτό σου. Ο Κύριος χρειάζεται να Του δίνεται ό, τι είναι καλό, κι εμείς τα κρύβουμε όλα ... Κύριε, μόνο μην με αφήνεις!Αλήθεια, είμαι άχρηστος άνθρωπος, δεν κάνω αυτό που θέλεις, αλλά περίμενε, βοήθησε!! Πρέπει να κοιτάξεις τα πάντα - απλά. Εδώ είναι ο δρόμος για εσάς, ακολουθήστε αυτό το μονοπάτι, μην στρίβετε.
- Πώς είναι, θα αγαπήσω αυτόν που με ενοχλεί;
- Αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να γίνει. Αν προσπαθούσαμε, θα δούμε πώς θα ζήσουμε. Όχι μόνο δεν κάνεις κακό - κάνεις καλό, ο Κύριος σε δημιούργησε για το καλό. Ο Κύριος θέλει τη σωτηρία για όλους, γι 'αυτό, άνθρωπε, μην προσβάλλεισαι.
Κύριε, τα ξέρεις όλα, ξέρεις ότι χωρίς εσένα δεν υπάρχει κανένας και τίποτα, η βοήθειά σου από εμάς εξαρτάται. Χωρίς Εσένα, μοιάζουμε να είμαστε χωρίς χέρια, χωρίς πόδια, χωρίς κεφάλι, αλλά μαζί σου έχουμε τα πάντα. Άρα μόνο μαζί σου χρειάζεται να είμαστε.
✓ Να είσαι πάντα χαρούμενοι! Ναι,να είμαστε χαρούμενοι, να είμαστε πάντα χαρούμενοι - όχι, δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε αυτό! Κύριε, πόσο καλό είναι να ζεις στον κόσμο! Κύριε, Σε ευχαριστώ για τη ζωή που μου έδωσες, και όλα όσα χρειάζομαι για τη ζωή! Κύριε μου - Τον αγαπώ και στην αδυναμία μου και με βοηθά. Με θυμάται, με αγαπάει - τα έχω όλα για χαρά!
- Πόσο καλά καίει το φως στη λάμπα! Πόσο καλά θα ήταν αν η ψυχή καιγόταν έτσι στον Κύριο - ήσυχα, ήρεμα! Δεν επιτρέπεται να καίγονται όλες οι φλόγες, αλλά τουλάχιστον με μια αμετάβλητη φλόγα. Να χαίρεστε πάντα - δεν μπορείτε να σκοτώσετε ολόκληρο τον κόσμο με τις αμαρτίες σας. Είσαι μαζί μου, Κύριε, μου δίνεις τα πάντα. Και ακόμα κι αρρώστια και θλίψη ;! Μη στεναχωριέσαι.
Θα ευχαριστήσεις για το πικρό, ο Κύριος θα καταλογίσει για το έργο που σήκωσες γι 'Αυτόν. Από τις καλές σας πράξεις, από τα κατορθώματα - μερικές φορές δεν θά είμαστε περήφανοι. Και στην αρρώστια, δόξα τω Θεό, δεν χρειάζεται να θαυμάζεις τον εαυτό σου.Το μεγάλο δώρο του Θεού είναι η αρρώστια. Αν το υπομείνετε υπομονετικά, θα λάβετε μεγάλη ανταμοιβή, ανείπωτη χαρά στη μελλοντική σας ζωή.
Η Αγία Γραφή είναι ο καθρέφτης μας, οι βίοι των αγίων. Όπως είπε ένας ιερέας σε ένα κορίτσι: κοιτάξτε λιγότερο στον καθρέφτη, περισσότερο - στο Ευαγγέλιο.
Υπήρχε μια τέτοια περίπτωση.
Υπήρχε μια τέτοια περίπτωση. Μια φορά, μετά τη λειτουργία, ένας νεαρός άνδρας πλησίασε τον ιερέα και ζήτησε να του επιτρέψουν να κάνει μια ανακοίνωση στην εκκλησία. Ο πατέρας επέτρεψε. Τότε ο νεαρός, ανήσυχος, είπε: «Αδέρφια και αδερφές, είμαι μαθηματικός στην εκπαίδευση, αλλά δουλεύω σε εταιρεία υπολογιστών, αυτό είναι το ψωμί μου. Βασικά, όλα όσα ξέρω στη ζωή είναι μαθηματικά. Θέλω να κάνω κάτι για τον Θεό, για τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα, μόνο πηγαίνω στην εκκλησία τις Κυριακές. Γενικά, αν κάποιο από τα παιδιά σας έχει προβλήματα με τα μαθηματικά, θα σας έρχομαι μια με δύο φορές την εβδομάδα. Έτσι ακριβώς, για τη δόξα του Θεού. Και θα τραβήξω τα παιδιά σας στα μαθηματικά. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω». Την επόμενη εβδομάδα, αρκετές γυναίκες πλησίασαν με προτάσεις πού σπουδάσαν ξένες γλώσσες, λέγοντας ότι ήθελαν επίσης να κάνουν κάτι για όνομα του Θεού. «Μου άρεσε η ιδέα», λέει ένας. «Θέλω επίσης να δώσω μαθήματα για τον Θεό», λέει ένας άλλος. - Θα έρθω στα παιδιά σας, ειδικά αν μένουν στην ίδια περιοχή. Θα μπορέσω να βελτιώσω τα παιδιά σας στα γερμανικά».
Αμέσως, κάποιοι μπαμπάδες και μαμάδες ανταποκρίθηκαν, γιατί όλοι έχουν παιδιά και τα μισά από αυτά τα παιδιά δεν είναι μπουμ-μπουμ στα μαθηματικά.
Τότε οι ιδιοκτήτες οχημάτων άρχισαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για να φέρνουν κόσμο στην εκκλησία: «Αν κάποιος από τους ηλικιωμένους έρθει στην εκκλησία μας, τότε να έχετε κατά νου ότι κάθε Κυριακή τέτοια ώρα θα στέκομαι με το μίνι λεωφορείο μου στη γωνία του τάδε και του τάδε στο σπίτι. Θα σας πάρω και θα σας φέρω. Θα το κάνω για τον Θεό. Δεν ξέρω μαθηματικά, αγγλικά, αλλά έχω αυτοκίνητο».
Τότε προέκυψε η ιδέα να συνθέσουμε ένα τετράδιο, στο οποίο είναι γραμμένο από τη μια: «Χρειάζομαι βοήθεια», και από την άλλη: «Μπορώ να βοηθήσω». Και στη στήλη «Μπορώ να βοηθήσω», για παράδειγμα, κάποιος συνταξιούχος γράφει: «Μπορώ να πάρω έναν ή δύο φοιτητές στο σπίτι μου δωρεάν ή με ενοίκιο, υπάρχει ένα δωμάτιο δωρεάν, μένω μόνος».
Οι άνθρωποι ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν κάτι καλό. Ο Σατανάς και μόνο μισεί κάθε καλό. Αυτό είναι μίσος, μια φοβερή, επίμονη κακία απέναντι σε κάθε είδος αγαθού και μια επιθυμία να σβήσει κάθε είδους φωτιά που αναβοσβήνει. Οι άνθρωποι είναι πολύ καλύτεροι από ότι φαίνονται στην πραγματικότητα!
Αρχιερέας Αντρέι Τκάτσεφ
Απληστία....
Χαίρεται και το ψάρι, που καταπίνει το δόλωμα και δεν βλέπει το αγκίστρι. Μόλις ο ψαράς αρχίζει να τραβάει το καλάμι, το εσωτερικό του σκίζεται και από όλη αυτή τη χαρά εξαιτίας του φαγητού που προκαλούσε χαρά επέρχεται ο θάνατος. Αυτό συμβαίνει με όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους ευτυχισμένο λόγω των προσωρινών παροχών. Έπεσαν στο αγκίστρι με το οποίο περιφέρονται παντού. Θα έρθει η ώρα που θα νιώσουν πόσο μεγάλο μαρτύριο έχουν καταπιεί μαζί με την απληστία.
Άγιος Αυγουστίνος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
