ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ 1974.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ Ι.ΝΑΟΥ. Π. ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΦΟΥΝΤΑΣ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΛΑΧΕΡΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΧΩΡΑ ΠΥΛΙΑΣ ΣΤΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΑ.ΣΤΗΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ.

Ένας μαθητής - επιζών από την Τραγωδία στα Τέμπη έγινε διάκονος

Γάζα. Χίλιοι μουσουλμάνοι πρόσφυγες σε εκκλησία ορθοδόξων: «Ο θεός να ευλογεί τους χριστιανούς. Μόνον αυτοί κάνουν κάτι για εμάς»

Το γύρο του κόσμου κάνει η στάση της Ελληνορθοδοξίας στη Γάζα... που άνοιξε τις πόρτες για την προστασία των Παλαιστινίων!

Γάζα. Χίλιοι μουσουλμάνοι πρόσφυγες σε εκκλησία ορθοδόξων: «Ο θεός να ευλογεί τους χριστιανούς. Μόνον αυτοί κάνουν κάτι για εμάς»

Ο αρχιεπίσκοπος Αλέξιος άνοιξε την εκκλησία του Αγίου Πορφύριου σε όλους: «Δεν έχει καμία σημασία αν είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι. Αυτό είναι το καθήκον της εκκλησίας». Μια γυναίκα γέννησε μέσα στην εκκλησία: «Υπάρχει η ζωή πέρα από τον θάνατο»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΣΤΙΣ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ. Slujba de Priveghere pentru Cuviosul Paisie Aghioritul

Ώρα ημας ήδη εξ ύπνου εγερθήναι - Γέρων Νίκων

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΔΑΣ Ο ΘΑΔΑΙΟΣ.

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ. ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ (1722-1794) ΜΕΡΟΣ 3

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΣΚΗΤΗ ΚΙΤΑΕΦ

Τον τέταρτο χρόνο, στη διάρκεια όλου του χειμώνα, μέχρι και αυτό το τέλος της σχολικής χρονιάς, πού κλείνει στις 15 Ιουλίου, μολονότι φοιτούσα στα μαθήματα, ωστόσο δεν το έκανα με την προηγούμενη θέρμη, διότι ή αγάπη για τον μοναχισμό υπερίσχυε στην ψυχή μου, και δεν με έσπρωχνε πια στο να φοιτώ στα μαθήματα, παρά με εξωθούσε στο να απαρνηθώ τον κόσμο και όσο το δυνατό γρηγορότερα να γίνω μοναχός. Σ’ αυτό μάλιστα με παρότρυνε ακόμη περισσότερο και ένα περιστατικό πού συνέβη τότε: Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δύο από τούς μαθητές της Σχολής έφυγαν κρυφά, άγνωστο πού, και ύστερα από αρκετό χρόνο κατάλαβα πώς έφυγαν για χάρη του μοναχισμού, και ότι βρίσκονται σέ μια σκήτη της Σπηλαιωτικής Λαύρας του Κιέβου, πού λέγεται Κιτάεφ .

 Άχ, πόση ανέκφραστη χαρά με γέμισε, μα και πόση επιθυμία δοκίμασα να πάω εκεί και να τούς δώ! Μόλις λοιπόν βρήκα ελεύθερο χρόνο από τά μαθήματα του σχολείου, πήγα εκεί με αρκετό φόβο στον δρόμο, αλλά, καλυπτόμενος από τον Θεό,ακινδύνως έφτασα στο ιερό εκείνο καθίδρυμα και, αφού έλαβα την ευλογία του προϊσταμένου, του τιμιότατου ιερομονάχου πατρός Θεοδοσίου, με την ευλογία του ίδιου συναντήθηκα με τούς εύλογη μένους εκείνους δούλους του Θεού, οι οποίοι με δέχθηκαν με μεγάλη χαρά, και με στήριξαν από την κούραση της οδοιπορίας, δίνοντάς μου φαγητό. Μετά το διάβασμα τού Αποδείπνου, και αφού τελείωσαν τά διακονήματα πού τούς είχαν αναθέσει, συνάχθηκαν στην τράπεζα μαζί και μ’ άλλους δοκίμους, και με μεγάλη προσοχή και φόβο Θεού, για αρκετή ώρα, έβαλαν ανάγνωση από τον άγιο Έφραίμ. 

Μόλις τελείωσε ή ανάγνωση, αφού έβαλαν μετάνοια ό ένας στον άλλο, διαλύθηκαν, εμένα δέ με άφησαν να άναπαυθώ μέσα στην τράπεζα ώσπου να έρθει ή ώρα του ’Όρθρου. Μετά το τέλος του ’Όρθρου και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, ή οποία εκεί δεν ετελείτο νωρίς, έβαλαν τράπεζα. "Όταν κάθισε ό προϊστάμενος με τούς αδελφούς, πρόσταξε και εμένα ώς φιλοξενούμενο να καθίσω ανάμεσα τους. Έβαλαν ανάγνωση από λόγους Πατέρων, και οι πάντες άκουαν με φόβο Θεού, με μεγάλη προσοχή και σε τέλεια σιγή. Οι δόκιμοι στέκονταν όρθιοι με φόβο Θεού, και με ευλάβεια εκτελούσαν την απαραίτητη υπηρεσία. "Όταν τελείωσε ή τράπεζα, εκείνοι οι δύο δόκιμοι, πού για χάρη τους πήγα εκεί, αφού γευμάτισαν και εκτέλεσαν όλες τις υπηρεσίες, βρήκαν ελεύθερο χρόνο και, εμπνευσμένοι από τον Θεό, μου είπαν πολλούς ψυχωφελείς λόγους, πα-ρακινώντας με να αφήσω τον κόσμο και όσα βρίσκονται στον κόσμο, και να έρθω κοντά τους ώς δόκιμος, με την ελπίδα, όταν έρθει ό καιρός, να δεχτώ και το μοναχικό σχήμα. Εγώ πάντως, και χωρίς τη δική τους παρακίνηση, από όλη μου την καρδιά επιθυμούσα να παραμείνω εκεί, αλλά γνωρίζοντας καλά ότι δεν μου ήταν δυνατό να το αποκρύψω αυτό από τη μητέρα μου, δεν τολμούσα να κάνω κάτι τέτοιο.

Έμεινα λοιπόν εκεί και εκείνη την ημέρα, και την τρίτη ημέρα νωρίς το πρωί, αφού έλαβα την ευλογία του προϊσταμένου, αποχωρίστηκα με δάκρυα από τούς αδελφούς εκείνους, οι όποιοι λυπήθηκαν για την αναχώρηση μου από εκεί, και έτσι επέστρεψα στον τόπο της διαμονής μου. Δεν μπορούσα να παραμείνω περισσότερο σέ εκείνη τη σκήτη, γιατί αν καθυστερούσα και άλλο δεν θα ήταν δυνατό να αποκρύψω την κρυφή μου φυγή.

Αφού επέστρεψα, συνέχισα ώς το τέλος της χρονιάς να φοιτώ στα μαθήματα της σχολής χωρίς καμία διάθεση, έτσι από απλή συνήθεια. "Όταν τελείωσε το σχολικό έτος, αυτή την τέταρτη χρονιά δεν γύρισα στο σπίτι, στη μητέρα μου, καθώς είχα συνήθεια, και για να έχω απόλυτη Ελευθερία να ερευνήσω τον τρόπο με τον όποιο θα γινόμουν και εγώ άξιος τού μοναχικού σχήματος, έμεινα στο Κίεβο, στο Πόντιλ, το χαμηλό δηλαδή με-ρος της πόλης, κοντά στον ναό τού ιεράρχου τού Χριστού άγίου Νικολάου, τού έπονομαζόμενου Καλού, σέ μία γηραιά χήρα, ή οποία σάν δεύτερη μητέρα με κράτησε στο σπίτι της με όλη της την αγάπη και φροντίδα. 

Έχοντας, όπως είπα, απόλυτη Ελευθερία, γύριζα στα ιερά και τίμια σε- μνεΐα του Κιέβου, άλλοτε στον ναό της Αγίας Σοφίας , για να προσκυνήσω τά λείψανα τού ιεράρχου του Χριστού, Μακαρίου άρχιεπισκόπου Κιέβου , άλλοτε δέ, πιο συχνά μάλιστα, στη Μονή τού Αρχιστρατήγου τού Κυρίου Μιχαήλ, χάριν προσκυνήσεως τών λειψάνων της αγίας μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας , άλλοτε δέ πάλι σέ άλλες ιερές μονές. Με το να τριγυρνώ και να βλέπω την εκκλησιαστική εύπρέπεια και εύλάβεια, ώφελούσα την ψυχή μου κοιτάζοντας τούς τίμιους και άγιους μοναχούς, πού

νόμιζα ότι έβλεπα άγγέλους του Θεού, και προσευχόμουν στον Κύριο να με άξιώσει και εμένα με τη χάρη Του γι’ αυτό το άγιο και άγγελικό σχήμα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ –ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΤΑΧΙΑΟΣ

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ. ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ (1722-1794) ΜΕΡΟΣ 2

ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

Όταν άρχισα να διατρέχω το δέκατο τρίτο έτος από τη γέννησή μου, άναπαύθηκε εν Κυρίω και ό μεγαλύτερος αδελφός μου, ό Ιωάννης, ό όποιος ιεράτευσε ακριβώς πέντε χρόνια. Τότε παρουσιάστηκε στη μητέρα μου ή ανάγκη να μάς πάρει μαζί της, τον αδελφό της και θείο μου, τον Βασίλειο Μάντενκο, και εμένα, και να πάμε στον τότε σεβασμιότατο μητροπολίτη Κιέβου, τον κύρ Ραφαήλ Ζαμπορόφσκι , και με αιτητικό γράμμα του από τη βάπτιση πατέρα μου, του αναδόχου Βασιλείου Βασίλιεβιτς Κοτσουμπέη, συνταγματάρχη της Πολτάβας , και όλων τών προυχόντων και τών ευυπόληπτων πολιτών της, να ζητήσουμε γράμμα της σεβασμιότητάς του, το όποιο να επικυρώνει τη διαδοχή για μένα στη θέση του πατέρα μου στον καθεδρικό ναό της Πολτάβας που ανέφερα. 

Όταν λοιπόν στάθηκα μπροστά στο ιερό του πρόσωπο, και μόλις ασπάστηκα τη δεξιά του, άρχισα με θάρρος, μεγαλόφωνα και με την πρέπουσα προφορά, να απαγγέλω τούς στίχους που είχε συνθέσει κάποιος μορφωμένος άνθρωπος, και τούς όποιους πρωτύτερα, παρόλη την πίεση της μητέρας μου και του θείου μου, δεν μπορούσα να τούς απαγγείλω μπροστά τους. Τόσο χάρηκε ό σεβασμιότατος πού, ευλογώντας με, είπε δυνατά τά λόγια: «Να είσαι ό διάδοχος!» και έδωσε στη μητέρα μου το βεβαιότερο γράμμα για το κληρονομικό μου δικαίωμα στον ναό πού ανέφερα. Όταν πήραμε την ευλογία του για να φύγουμε, έδωσε εντολή στη μητέρα μου να με στείλει στη σχολή τού Κιέβου για να λάβω τη θύραθεν παιδεία .

Όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας στην Πολτάβα, υστέρα από λίγο καιρό, χωρίς καθυστέρηση με έστειλε στο Κίεβο χάρη τών σπουδών, στην τριετή διάρκεια τών όποιων με προθυμία έμαθα τη γραμματική, και κάθε καλοκαίρι, σύμφωνα με τη σχολική συνήθεια, τον μήνα Ιούλιο έφευγα στο σπίτι μας, στη μητέρα μου και έμενα εκεί για δύο ολόκληρους μήνες. Έχοντας απόλυτη Ελευθερία, δεν ασχολούμουν με τίποτε άλλο παρά με την ανάγνωση τών ιερών βιβλίων, από την οποία όλο και περισσότερο βεβαιωνόμουν για την αμετάβλητη πρόθεσή μου να γίνω μοναχός. Επίσης κατανόησα τελείως ότι χωρίς καλά έργα, δηλαδή χωρίς την ακριβή τήρηση τών εντολών του Χριστού, με μόνη την ορθόδοξη πίστη, είναι αδύνατο να σωθεί κανείς. Και τότε έβαλα μέσα στην ψυχή μου τέτοια υπόσχεση: με τη βοήθεια της χάριτος του Θεού, να μην κατακρίνω τον πλησίον μου, και αν ακόμη με τά ίδια μου τά μάτια τον έβλεπα να αμαρτάνει, γνωρίζοντας καλά oτι ένας μόνο υπάρχει δίκαιος και αληθινός κριτής ζωντανών και νεκρών, ό αληθινός Θεός ημών ό Χριστός, ό όποιος θα αποδώσει στον καθένα κατά τά έργα του.

 Αυτός πού κατακρίνει τον πλησίον του ιδιοποιείται για τον εαυτό του το θειο τούτο αξίωμα, και γίνεται ό ίδιος κριτής ζωντανών και νεκρών τί υπάρχει τρομερότερο από αυτό; Ακόμη υποσχέθηκα να μην έχω μίσος μέσα στην ψυχή μου, το όποιο, κατά τη μαρτυρία τών Αγίων Γραφών, είναι το μεγαλύτερο από όλα τά αμαρτήματα. Επίσης, από όλη μου την καρδιά και την ψυχή να συγχωρώ στον πλησίον μου τά αμαρτήματα του, με την ελπίδα της άφεσης και τών δικών μου από τον Θεό. Διότι αυτός πού δεν χαρίζει στον πλησίον τά αμαρτήματα του, δεν πρόκειται να έχει άφεση και τών δικών του αμαρτιών από τον ουράνιο Πατέρα. Ακολούθησα λοιπόν αυτή την υπόσχεση μου ενώπιων τού Θεού για την τήρηση αυτών τών εντολών, έστω και αν εξαιτίας της αμέλειας μου δεν αξιώθηκα στην πράξη να την εφαρμόσω. Εντούτοις, με τη θεία βοήθεια, στο μέτρο της δύναμής μου, άκολουθώ με σωστή γνώση αυτές τις εντολές τού Θεού, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, ώς την εύθετότερη και ευκολότερη οδό για τη σωτηρία- άλλος, σωστότερος δρόμος, προς τη σωτηρία δεν υπάρχει.

Όπως λοιπόν έχω πει, όσο καιρό περνούσα στο σπίτι μου, παραδίδοντας τον εαυτό μου στην ανάγνωση τών ιερών βιβλίων, διδασκόμουν τη φύλαξη τών θείων εντολών και την ορθή γνώση και το φρόνημα της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Στον καθορισμένο χρόνο ταξίδευα στο Κίεβο και με προθυμία πήγαινα στα μαθήματα της σχολής. Στα τρία αυτά χρόνια ένιωθα όχι μικρό ζήλο και πόθο για τον μοναχικό βίο, ιδίως όταν αποκτούσα φίλους πού είχαν τον ίδιο ή παρόμοιο ζήλο για τον μοναχισμό, προπαντός όμως όταν αξιώθηκα σ’ αυτό να έχω οδηγό και χειραγωγό τον μεγαλόσχημο ιερομόναχο, τον ευλαβέστατο πατέρα Παχώμιο. Αυτός έμενε στην Ιερά Μονή της Έπιφανείας, ή οποία ήταν της Αδελφότητας , και

έχοντας ζήσει κάποιο χρονικό διάστημα στην ξενιτειά και στην έρημο, είχε μαζί του μερικά πατερικά βιβλία. Άλλοτε λοιπόν από τά γεμάτα ωφέλεια λόγια του, και άλλοτε από την ανάγνωση τών βιβλίων πού μου έδινε, άναβε αυτός ό ζήλος στην ψυχή μου. Ωστόσο τη φοίτησή μου στη σχολή τη συνέχιζα έως τότε με προθυμία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ –ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΤΑΧΙΑΟΣ

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ. ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ (1722-1794) ΜΕΡΟΣ 1

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ. ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ (1722-1794)

ΜΕΡΟΣ 1

Διήγηση περί της ιεράς συνοδείας των πολυαγαπημένων εν Χριστώ πατέρων, αδελφών και πνευματικών μου τέκνων, αυτών πού συνάχθηκαν στο όνομα του Χριστού γύρω από εμένα τον ανάξιο και πού από θεία Πρόνοια, για χάρη της ψυχικής σωτηρίας, έγκαταβιώνουν στα ιερά και τίμια αυτά μοναστήρια: στην αγία και μεγάλη Μονή της Αναλήψεως τού Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, την επονομαζόμενη Νεάμτς, και στην ιερά Μονή τού Τιμίου ενδόξου Προδρόμου και Βαπτιστού τού Κυρίου Ιωάννου, την ονομαζόμενη Σέκου• πώς και για ποιο λόγο αυτή ή ιερή συνοδεία συνάχθηκε γύρω από εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο.

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΓΡΑΦTΗΚΕ Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Βλέποντας ότι ή ζωή μου πλησιάζει πια στο τέλος της και κρίνοντας πώς κάθε πράγμα πού δεν μεταβιβάζεται γραπτώς παραδίδεται στην ολοκληρωτική λήθη, σκέφθηκα να γράψω, έστω Κάι συντόμως, γι’ αυτήν την ιερή συνοδεία των άγιων πατέρων Κάι αδελφών Κάι πολυαγαπημένων πνευματικών μου τέκνων, τα όποια, χάριν της σωτηρίας της ψυχής τους συνάχθηκαν γύρω από εμένα στο όνομα τού Χριστού να τούς πληροφορήσω, ώστε μετά τον θάνατό μου όχι μόνο στα τέκνα μου, αλλά και στα τέκνα τών τέκνων μου, αν ευδοκήσει ό Θεός και διατηρηθεί ή ιερή αυτή συνοδεία, να απομείνει έστω και κάποια μικρή πληροφορία για την αρχή της και για το πώς αυτή συνάχθηκε. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτά τά λίγα, πρώτο γιατί φοβάμαι μήπως κάποιος από τούς κρυφούς διαβολείς αυτής της συνοδείας, ιδίως μάλιστα από αυτούς πού δεν έχουν γεννηθεί σε ορθόδοξη χώρα , όταν θα έχω περάσει πια από αυτήν τη ζωή και θα έχουν κοιμηθεί και οι άγιοι αδελφοί πού γνωρίζουν καλά πού γεννήθηκα, φέρει την αγία αδελφότητα σε αμφιβολία για μένα, δηλαδή για τη χώρα όπου έχω γεννηθεί. Το πράττω όμως και γιατί σκέφτομαι πόσο πολύ επιθυμούν τά πνευματικά μου τέκνα, αυτά πού έχουν αποκτήσει αληθινή κατά Θεόν αγάπη για μένα, έστω και μερικώς, να ακούσουν για τη γέννησή μου, την ανατροφή μου, την άποταγή μου τού κόσμου, και την πολιτεία μου στο μοναχικό σχήμα, έως και τη στιγμή πού ήρθαν κοντά μου και άρχισαν την ιερά υπακοή . 

Έτσι λοιπόν γι’ αυτό σκέφθηκα να γράψω κατά μέρος περί τών πνευματικών μου τέκνων καθώς και για μένα τον ίδιο, αλλά και για όσα συνέβησαν προτού ακόμη δημιουργηθεί ή αδελφότητα. Και τά γράφω όχι γιατί επιθυμώ να αφήσω τη βιογραφία μου γραμμένη —να μην επιτρέψει Χριστός ό Θεός να υποπέσω σέ τέτοιο δαιμονισμό• γιατί ποιός είμαι εγώ πού σ’ όλες τις ημέρες της ζωής μου δεν έχω κάνει τίποτε το καλό;— αλλά για τις αιτίες πού προανέφερα, περισσότερο όμως για χάρη της διαβεβαίωσης τών αδελφών περί τού το ότι, ιδίως σ’ αυτούς τούς ελεεινούς και αξιοθρήνητους καιρούς, είναι πρέπον να ακολουθείται ή ορθή και αληθινή γνώση και το φρόνημα της αγίας και ’Αποστολικής Ανατολικής Εκκλησίας, με τη δύναμη τών θείων Γραφών και της διδασκαλίας τών θεοφόρων Πατέρων μας. Με τη συνέργεια λοιπόν τού Θεού κάνω έτσι την αρχή της διηγήσεως.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Εγώ ό ανάξιος τού μοναχικού σχήματος και της ιεροσύνης, ιερομόναχος και μεγαλόσχημος μοναχός Παΐσιος, γεννήθηκα και ανατράφηκα στην πανένδοξη πόλη της Μικράς Ρωσίας, την Πολτάβα , από γονείς ευσεβείς ορθόδοξους. Γεννήθηκα στο τέλος του έτους 1722, στις 21 Δεκεμβρίου. Από την κολυμβήθρα μου δόθηκε το όνομα Πέτρος, στη μνήμη του άγιου πατρός μας Πέτρου, μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ρωσίας . Πατέρας μου ήταν ό Ιωάννης Βελιτσκόφσκι, πρωτοπρεσβύτερος της Πολτάβας, και μητέρα μου ή Ειρήνη, ή οποία, όταν μόνασε, μετονομάστηκε σε Ιουλιανή μοναχή.

 Ό από πατέρα προπάππος μου ήταν ό Συμεών, γνωστός και πλούσιος Κοζάκος, και προπάππος μου ήταν ό Λουκάς Βελιτσκόφσκι, πρωτοπρεσβύτερος της Πολτάβας. Από μητέρα, πάλι, προπάππος μου ήταν ένας φημισμένος και πλούσιος, εβραϊκού γένους έμπορος, ονομαζόμενος Μάντια, ό όποιος βαφτίστηκε στην Πολτάβα, στην ενορία της Μεταμορφώσεως τού Κυρίου, με ολόκληρο τον οίκο του. Παππούς μου ήταν ό Γρηγόριος Μάντενκο. Στον τέταρτο χρόνο μετά τη γέννησή μου, ό πατέρας μου μετοίκισε από την προσωρινή αυτή ζωή στην αιώνια. 

Τότε έμεινα με τη μητέρα μου και τον πρεσβύτερο αδελφό μου, τον Ιωάννη Βελιτσκόφσκι, ό όποιος στη συνέχεια έγινε και προϊστάμενος του καθεδρικού ναού της Πολτάβας, της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Παναγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και άειπαρθένου Μαρίας, στην οποία εκκλησία ιεράτευσαν ό πατέρας μου, ό παππούς και ό προπάππος μου. Στη συνέχεια, ή μητέρα μου με έστειλε να μάθω γράμματα, μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου, τον Θεόδωρο, ό όποιος στα έφτά του χρόνια μετέστη προς Κύριον.

 Εγώ τότε, τού Κυρίου συνεργούντος, μέσα σέ δύο και κάτι χρόνια έμαθα καλά το Αλφαβητάριο, την Όκτώηχο και το Ψαλτήριο, και αμέσως, με τη βοήθεια τού Θεού, άρχισα πολύ εύκολα να διαβάζω βιβλία, αλλά μέσα σέ λίγο χρόνο, μέσα στο σπίτι μας, διδάχτηκα και να γράφω από τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τον όποιο ανέφερα. Ενώ διδασκόμουν αυτά, όποτε έβρισκα καιρό, διάβαζα επιμελώς τις γραφές της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, τούς Βίους των άγιων, τον Άγιο Έφραίμ με τον Άγιο Δωρόθεο , τον Μαργαρίτη τού Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου , και όσα άλλα βιβλία υπήρχαν στον ιερό εκείνο ναό πού ανέφερα. Από την ανάγνωση τέτοιων ιερών βιβλίων, προπαντός όμως τών Βίων των άγιων Πατέρων ημών, αυτών πού έγιναν ευάρεστοι στον Θεό με το άγιο και αγγελικό μοναχικό σχήμα, άρχισε να γεννιέται και στη δική μου ψυχή ό ζήλος για να απαρνηθώ τον κόσμο και να ντυθώ το ιερό μοναχικό σχήμα. Όσο ζούσα στον κόσμο, αυτός ό ζήλος δεν στέρεψε μέσα στην ψυχή μου.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ. UNIVERSITY PRESS.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ –ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΤΑΧΙΑΟΣ

ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΒΑΛΒΗΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ.

Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ . ΚΑΘ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΝΩΤΗΣ.

Ιστορικό ντοκουμέντο με Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους να προσεύχονται δίπλα δίπλα (ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.rizopoulospost.com/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82/

ΣΚΕΨΕΙΣ - ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ FACEBOOK.

Καταφύγιο σε ελληνορθόδοξη εκκλησία αναζητούν άμαχοι της Γάζας.

Πόλη της Γάζας
Στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα έχουν καταφύγει περισσότεροι από 1.000 Παλαιστίνιοι σε μία προσπάθεια να γλιτώσουν από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς.

Παρόλα αυτά η εκκλησία του Αγίου Πορφυρίου, που χρονολογείται από την εποχή των Σταυροφοριών, δεν είναι ιδιαίτερα ασφαλές καταφύγιο. Λίγο μετά την άφιξη των Παλαιστινίων, ισραηλινά αεροσκάφη βομβάρδισαν ένα κοντινό χωράφι, με αποτέλεσμα θραύσματα να φθάσουν στην εκκλησία του 12ου αιώνα και να προκληθούν ζημιές σε τάφους.

Πάντως κάποια από τα παιδιά που προέρχονται από τη συνοικία Σατζάιγια -όπου τουλάχιστον 73 Παλαιστίνιοι, πολλοί εκ των οποίων γυναίκες και παιδιά, σκοτώθηκαν την Κυριακή από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς- έπαιζαν σήμερα ποδόσφαιρο στην αυλή της εκκλησίας.

Οι μητέρες τους τα παρακολουθούσαν καθισμένες σε στρώματα και πλαστικές καρέκλες που τους έχει προσφέρει η εκκλησία, όπως και τρόφιμα, κουβέρτες και παιχνίδια.

«Ανοίξαμε την εκκλησία για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους. Είναι καθήκον της εκκλησίας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε» δήλωσε ο αρχιεπίσκοπος Τιβεριάδος Αλέξιος.

«Στην αρχή ήταν 600 άνθρωποι και σήμερα έφτασαν τους χίλιους, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Κάποια από αυτά τα παιδιά είναι [ηλικίας] μόλις μίας εβδομάδας» πρόσθεσε ο επικεφαλής της ελληνορθόδοξης μειονότητας της Γάζας, της μεγαλύτερης χριστιανικής μειονότητας στον θύλακα.

«Το κοντινό τέμενος και οι γείτονες της εκκλησίας, όλοι βοηθούν. Χρειαζόμαστε ακόμα στρώματα, κουβέρτες, τρόφιμα και κυρίως πετρέλαιο, υποφέρουμε από τις διακοπές ρεύματος. Αν δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχουμε και νερό» προσέθεσε ο αρχιεπίσκοπος Αλέξιος.

Οι πρόσφυγες που έφυγαν από τη Σατζάιγια στην ανατολική Γάζα και αναζήτησαν καταφύγιο στην εκκλησία δεν ξέρουν πού αλλού θα μπορούσαν να πάνε. «Φύγαμε από τα σπίτια μας και ήρθαμε εδώ και βομβάρδισαν την εκκλησία. Πού πρέπει να πάμε; Ας μας πούνε πού πρέπει να πάμε» είπε η Τζάουχερ Ζούκαρ, η οποία έφυγε από τη Σατζάιγια με τα παιδιά της.

Περίπου 1.400 χριστιανοί -ορθόδοξοι, καθολικοί και προτεστάντες- ζουν μεταξύ του 1,8 εκατομμυρίου μουσουλμάνων στη Γάζα.


http://news.in.gr/world/article/?aid=1231336425

News Diaspora Society Culture Gregory Pappas Columns BOOKSTORE Greek Orthodox Church in Gaza Becomes a Shelter to Fleeing Palestinians

Αbout 1,000 Palestinian Muslims fleeing Israeli shells that are being dropped in their Gaza neighborhood have found shelter in a building they otherwise would rarely if ever enter, the city’s 12th-century Greek Orthodox Church.

Children from the Shejaia district, where some 72 Palestinians – many of them women and children – were killed during fighting between Israeli forces and Hamas militants on Sunday, were busy playing football in the yard on Tuesday.

“We have opened the church in order to help people. This is the duty of the church and we are doing all we can to help them,” Archbishop Alexios told Reuters as the sounds of small children echoed outside his office at the church.

“At the beginning there were 600 people and today they became a thousand – mostly children and women. Some of those children are a week old,” said the head of Gaza’s Greek Orthodox minority, the largest of the Christian communities here.

Only about 1,400 Christians – Orthodox, Catholics and Protestants – live among the 1.8 million Muslims, meaning they make up 0.08 percent of the population in the crowded Gaza Strip dominated by Hamas, an Islamist group.

Their life as a religious minority has not always been easy. Militants— including members of Hamas— have often attacked the church in times of upheaval between the communities. In 2006, when then Pope Benedict quoted a medieval scholar describing Islam as a violent and irrational religion, militants attacked five Christian churches in Palestinian areas, including Saint Porphyrius.

“The mosque nearby and the neighbors of the church are all helping. We are still in need of mattresses, blankets, food and most important is petrol, as we suffer blackouts. If there is no electricity we cannot have water also,” said the archbishop.

Despite the overcrowding and danger, Alexios said there has been some joy in the church in the midst of tragedy.

“Yesterday, a woman gave birth to a baby, a new life. Man should be hopeful.. There is death but also there is life too,” he said with a smile.


http://www.pappaspost.com/greek-orthodox-church-gaza-becomes-shelter-fleeing-palestinians/

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ! ΠΑΤΗΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ

Ώσπου να φτάσουν

οι ευχές μου

για το γάμο σου,

μου ‘πες

πως πήρατε διαζύγιο

πριν μέρες.

Και κάτι μου ‘λεγε

να προτιμήσω Courier,

να προλάβω.

Ο ΓΕΡΩΝ ΜΩΥΣΗΣ. ΣΚΙΤΣΟ.

https://www.facebook.com/kwnstantinos.xenopoulos?fref=tl_fr_box

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ , ΠΑΤΕΡΑΣ… ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΛΑ.

ΌΤΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ΤΟ ΑΓΝΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΙΣ ΚΤΗΝΩΔΕΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ, ΚΑΤΕΦΥΓΕ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ.

ΑΥΤΟΣ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΗΣΕ, ΕΒΑΛΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΒΑΤΑ ΟΠΟΥ ΚΡΥΒΟΤΑΝ Η ΚΟΡΗ,

ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΩΞΕ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΕ ΤΟΞΟ.

ΕΚΕΙΝΗ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΥΨΕΙ.

ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΤΕ ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΣΕ ΣΦΙΧΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΜΕΣΗ, ΕΤΣΙ ΏΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Ο ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ.

ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΟ ΘΗΡΕΙΟ ΤΟΤΕ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΤΗΝ ΕΦΤΑΣΕ, ΕΚΟΨΕ ΤΟΥΣ ΜΑΣΤΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΞΕ ΟΥΤΕ Η ΦΥΣΗ….

ΕΠΕΣΕ ΚΕΡΑΥΝΟΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΜΕΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ.

ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΌΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΓΝΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. …

ΚΑΙ ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

ΑΓ. ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΜΠΤΣΟΒΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟ TON Π.ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΚΛΕΠΙΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΣ ΗΛΙΑ ΦΟΝΤΑΜΊΝΣΚΥ.

ΑΓ. ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΜΠΤΣΟΒΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟ 

TON Π.ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΚΛΕΠΙΝΙΝ 

ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΣ ΗΛΙΑ ΦΟΝΤΑΜΊΝΣΚΥ.

EIKOΣΙ ΙΟΥΛΙΟΥ , ΤΟΥ ΑΗ ΛΙΑ

ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΤΙΜΩΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΝΤΕΣ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ 

ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΡΆΙΧ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

https://www.facebook.com/misha.sarov?fref=nf

Η μοναχή Μόνικα, ο πνευματικός της Καλύμνου.

Έφερε πάντα πολύτιμο περιδέραιο την διάκριση, την σιωπή και το ακατάκριτο. Διαμάντια πιο λαμπερά και από τον φωστήρα της ημέρας. Την γνώρισα στα μέσα του ’50. Ερχότανε στην Πάτμο στον γέροντα Αμφιλόχιο όσο το γήρας της το επέτρεπε και γιόρταζε κοντά του το Πάσχα το καινό. Τα χρόνια εκείνα ήταν ο Ευαγγελισμός η πόλις Ιερουσαλήμ. Εκεί ανέβαιναν αι φυλαί, φυλαί Κυρίου να γιορτάσουν Πάσχα Κυρίου. Ήταν υψίκορμη και λιπόσαρκη σαν δούγα παλαιού ξύλινου βαρελιού. Όταν κάποτε νοσηλεύθηκε σε θεραπευτήριο των Αθηνών, οι φοιτητές ρώτησαν τον γιο της, καθηγητή της Παιδιατρικής :

-           Η μητέρα σας δεν έφαγε ποτέ μια μπριζόλα;

Ερχότανε στον ναό της Βαγγελίστρας μαζί με την αδελφή που άναπτε τις κανδήλες. Καθότανε στο στασίδι, με το μακροφούστανο και το μαντήλι μέχρι την μύτη, τόσο ήσυχα, που δεν έδειχνε μέσα στο μισοσκόταδο πως υπάρχει παρουσία ζωντανού ανθρώπου. Ήταν σαν κάποια αδελφή να κρέμασε το ράσο της στο θρονί. Είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν από την εκκλησία, ούτε σήκωνε το κεφάλι ούτε το έστρεφε. Ρώτησα:

-           Αυτή η γριά δεν βλέπει, δεν ακούει;

-           Και βλέπει και ακούει, αλλά συνεχώς προσεύχεται.

Μου θύμιζε την μάννα του Σαμουήλ , όταν πήγαινε στο ναό να προσευχηθή και ο γιος του ιερέα Ηλεί την πρόσεξε και είπε στον πατέρα του: «Μια γυναίκα ίσταται στον ναό και μαίνεται».

Καθόμουνα απέναντί της .Η μόνη κίνηση που έκανε ήταν να σκουπίζη τα δάκρυά της, τα ασίγητα και αθόρυβα, με το άσπρο της μαντήλι. Περισσότερο έστρεφα την προσοχή μου στην γερόντισσα Μόνικα παρά στο τέμπλο της εκκλησιάς.

Όταν απαντούσε στις ερωτήσεις του Γέροντα, μιλούσε τόσο στοχαστικά, σαν να έβγαινε η φωνή της μέσα από τους παλαιούς αιώνες. Αν ήταν άνδρας, θα μου θύμιζε τον παλαιό των ημερών. Ο λόγος της ήταν τόσο μετρημένος σαν ρήση ευαγγελική.

Εκεί όμως που εγνώρισα τον άνθρωπο αυτόν πρόσωπο με πρόσωπο ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Τότε έζησα από κοντά τον άνθρωπο των δακρύων και της καρδιακής προσευχής και έμαθα την ιστορία της ζωής της.

Ο σύζυγός της Γεράσιμος Ζερβός ήταν πάντα «ο πατέρας» και για την σύζυγο και για τα παιδιά. Οσάκις έλεγε «ο πατέρας μας» , αρκετό καιρό υπελάμβανα την πατέρα της, αλλ’ αργότερα εννόησα ότι επρόκειτο περί του συζύγου. Εργαζόταν στις Ινδίες, στις αγγλικές επιχειρήσεις εξορύξεως πολύτιμων μετάλλων. Σε μία από τις επισκέψεις του στον οίκο του πατρός του εγνώρισε την Άννα και ηράσθη του αληθινού κάλλους της ψυχής της. Την ζήτησε εις γάμου κοινωνίαν . Έπασχε όμως από μυοκαρδίτιδα. Του λέει:

-           Δεν μπορώ να σταθώ όρθια. Πώς θα γίνη ο γάμος;

Και υπανδρεύθη καθιστή. Τον ακολούθησε στην Ινδία και έφερε στον κόσμο πέντε παιδιά. Έπειτα από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα , ίσως για τις σπουδές των παιδιών. Τα δύο, την Φανή και τον Τζον, τα έχασε εφήβους από κάποια λιμώδη νόσο της εποχής εκείνης. Ο Τζον έγινε ουρανοβάμων προτού γίνη άνδρας. Δεκαέξι ετών ήταν ψάλτης αριστερός στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση. Υπέμεινε την αρρώστια με μαρτυρική υπομονή. Τα τελευταία λόγια του στην αγία μάννα του ήταν:

-           Θα λυπηθώ πολύ, όταν φορέσης μαύρα και κλάψης. Εγώ είδα τον Χριστό και μου είπε: «Έρχου γρήγορα∙ σε περιμένω».

Εκεί στην Αθήνα η κυρία Άννα εδέχετο όλη την ημέρα όχι μόνον πονεμένους, αλλά και κληρικούς. Έτσι γνωρίστηκε με τον πατέρα Σάββα και τον βοήθησε , μαζί με τον σύζυγό της, να εγκατασταθή στο νησί και σήμερα είναι ο προστάτης της Καλύμνου και των κήπων του ανατολικού Αιγαίου το εγκαλλώπισμα. Ο προϊστάμενος της Ζωής πατήρ Σεραφείμ Παπακώστας ήταν από τους πιο τακτικούς επισκέπτες. Ο γιος της ο παιδίατρος της έλεγε:

-           Μάννα , εσύ έχεις περισσότερους επισκέπτες από μένα.

Κάτω από το προσκέφαλό της είχε τρία βιβλία: τον Ιωάννη της Κλίμακος, τον Νείλο τον Σιναΐτη και τον αββά Ισαάκ. Αυτούς μελετούσε μέρα και νύχτα. Προτιμούσε την ανάγνωση από το κείμενο.

-           Καλύτερα – έλεγε- να διαβάσω μια σελίδα κείμενο παρά δέκα ερμηνεία. Στο κείμενο βρίσκεται το πνεύμα του Πατρός. Στην ερμηνεία έχει εξατμισθή το πνεύμα του και επικρατεί του ερμηνευτού.

Στους προσερχομένους πάντα απαντούσε από τους Πατέρες : «Αυτό μας λέγει ο αββάς Ισαάκ Ιωάννης, αυτό ο Νείλος και αυτό ο Ισαάκ». Ποτέ δεν έκλωθε δικά της λόγια. Έτσι, κανένας δεν αντέλεγε στις νουθεσίες της. Όλοι ευχαριστημένοι έφευγαν από την εξαγόρευση και την πατερική νουθεσία.

Είχε φοβερή υπομονή να ακροάζεται τους πειρασμούς , τον πόνο και την θλίψη των άλλων. Η νύφη της ερχόταν κάθε πρωί και μιλούσε επιθετικά εις βάρος του γιού της. Έπειτα από δίωρη ακρόαση αναπάντητη , της έλεγε:

-           Πήγαινε τώρα να ετοιμάσης φαγητό, γιατί τα παιδιά θα επιστρέψουν από το σχολείο.

-           Δεν στενοχωριέστε για όσα λέγει;

-           Καθόλου. Μόνον για την ψυχή της θλίβομαι.

Είχε τόση διάκριση, που ακουμπούσε στις ψυχές αυτό που μπορούσαν να βαστάξουν.

 Κανένας δεν έφευγε ούτε βαρυφορτωμένος ούτε ξεφόρτωτος. Το στόμα της ήτανε χρυσό. Ούτε αστεϊσμούς ούτε σαπρούς λόγους έλεγε ούτε κατάκριση εξήρχετο. Αυτά είναι τα στόματα των Αγίων.

Στην προσευχή – όπως μου ωμολόγησε η θεία μου μοναχή Θεοκτίστη και όπως και εγώ είδα και μαρτυρώ- συνεχώς έτρεχαν τα μάτια της αστείρευτη πηγή.

-           Πού , Γρηγόριέ μου –μου έλεγε η θεία μου μοναχή –βρίσκονταν τόσα δάκρυα; Εσπερινό κάναμε; Απόδειπνο διαβάζαμε; Όρθρο ψάλλαμε; Ώρες λέγαμε; Οι βρύσες των ομματιών της έτρεχαν.

Στην νοερά προσευχή η στάση της ήταν ουράνια. Μοναχός Πάτμιος, Αντίπας το όνομα, της είχε προσφέρει το επίτομο βιβλίο της Φιλοκαλίας των αγίων Πατέρων, το οποίο μελέτησε πολύ καλά.

Αλλά και ο Γεράσιμος καθόλου δεν υστερούσε στα πνευματικά της «μητέρας»- συζύγου του. Φαίνεται από πολύ νωρίς είχε συναναστραφή με πνευματικούς άνδρες. 

Είχε πολλά ωφεληθή και πολλά σπουδάσει. Αυτός πρέπει να βοήθησε την Άννα να προαχθή στα πνευματικά γυμνάσματα. Στον οίκο του στην Κάλυμνο είχε δωμάτιο με τους τέσσερις τοίχους γεμάτους βιβλία. Το δωμάτιο αυτό το έλεγαν «παπαδικό». Στους επισκέπτες έλεγε:

-           Περάστε να σας δείξω τα χόμπι της ζωής μου. Από ΄δω είναι τα «τσιγάρα» μου. Από ‘κει τα «ποτά» μου. Και πιο ‘κει τα «γλυκά» μου.

Κάθε βράδυ περιήρχετο το λιμάνι μήπως βρη κάποιον άστεγο επισκέπτη του νησιού να φιλοξενήση στο σπίτι του. Αν επέστρεφε με επισκέπτη, έλεγε στην Άννα:

-           Έφερα τον Χριστό.

Αν δεν λάχαινε κανένας άστεγος, γύριζε λυπημένος.

-           Χάσαμε , μητέρα, σήμερα.

Στο τέλος του προσεβλήθη από την επάρατο νόσο του καρκίνου. Δάγκωνε τα σίδερα του κρεβατιού να μη φανή ο πόνος του ούτε στους ανθρώπους ούτε στους Αγγέλους.

Η σύζυγός του, μετά την χηρεία, εκάρη ,μοναχή από τον γέροντα Αμφιλόχιο με το όνομα Μόνικα. Της ζήτησα κάποτε το βιβλίο του αββά Νείλου. Μου είπε:

-           Μετά την κοίμησή μου να είναι δικό σου. Τώρα όμως δεν μπορώ να το αποχωριστώ, γιατί ό όσιος Νείλος με τέρπει. Ο Σιναΐτης με οικοδομεί και όλα τα λαμπικάρει στην καρδιά μου ο Ισαάκ ο Σύρος.

Εκοιμήθη ενενήντα ετών η καρδιοπαθής και αδύνατη σαν την καλαμιά του ξηροπόταμου.

Αυτά έζησα και ενθυμούμαι και τα καταθέτω. Ξεύρω ότι είναι φτωχά και λίγα. Ας έχω την συμπάθειά της και τις πρεσβείες της μαζί μου.

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»

Ιερά Μονή Δοχειαρίου , Άγιον Όρος

Γραφικές Τέχνες – Εκδόσεις: «Το Παλίμψηστον

http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=12890&p=24418&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+xristianosgr+%28xristianos.gr+RSS%29#p24418

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΜΑΝΔΗΛΙΟΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ

Coffee with Sr. Vassa Ep.32 (St.Macrina)

Palestinian Christians: Who are They? Archpriest Panayiotis Papageorgiou, Ph.D

Palestinian Christians: Who are They?

Most Americans today correlate Palestinians with Moslems and terrorism as the conflict flares up from time to time. In this political and military clash between the Israeli Jews and the Palestinian Moslems, the plight of the Palestinian Christians is completely lost.

Archpriest Panayiotis Papageorgiou, Ph.D. | 22 July 2014

Palestinian Christians: Who are They?

Who are the Palestinians? Are they all Moslems? Are they all violent? Why do they all speak Arabic?

These are the questions I want to raise today as the news media are broadcasting the conflict, the violence and bloodshed taking place in the Holy Land.

As the violence between the Israelis and the Moslems of Gaza escalates once again, here are some thoughts about the forgotten Christians of the Holy Land sparked by “recent Pilgrimages and conversations”:

During the recent visit of Pope Francis and the Ecumenical Patriarch in the Holy Land, in a private conversation captured by the media, the Israeli Prime Minister Netanyahu made a comment to the Pope that “Jesus also spoke Hebrew”. The Pope fired back “Aramaic”. Netanyahu responded: “Hebrew and Aramaic”. The political importance of this exchange lies in the effort of the Israelis to present themselves as the rightful owners of the Holy Land. Netanyahu wanted to emphasize that Hebrew was spoken there even by Jesus who was a Jew, therefore the

Holy Land belongs to the Jews. The Jews, in other words, were here first before the others, hence the Holy Land belongs to them. There is a serious problem, however, with the Israeli claim, which has been ignored and never clearly articulated by the media (or even by contemporary historians), as they continue to refer to the inhabitants of the Holy Land as “Palestinians” with no distinction between Christians and Moslems, and no historical reference to the origins of these two groups. In the news we constantly hear of the political and military clash between the Israelis and the Palestinian Moslems. As a consequence, most Americans today correlate Palestinians with Moslems and terrorism as the conflict flares up from time to time. In this political and military clash between the Israeli Jews and the Palestinian Moslems, the plight of the Palestinian Christians is completely lost. Furthermore, there is a serious flaw in labeling the Christians of the Holy Land (as well as Lebanon and Syria) as “Arab Christians”. Any serious historian can quickly affirm that the Arabs who conquered these lands in the seventh century did not embrace Christianity!

So, who are these Palestinian Arab-speaking Christians? Did they come to this land after the Arab conquest or were they perhaps already in the Holy Land when the Arabs came? Again, any serious student of history will be able to quickly tell you that these Arab-speaking Palestinian Christians not only are not Arabs, but they are the indigenous inhabitants of the Holy Land who have their roots in Judaism of the first century and the Early Church and were fully christianized in the centuries following the destruction of Jerusalem (and the final expulsion of the Jews from that area by the Romans in 135 AD), and most especially after the visit of St. Helena and the establishment of hundreds of churches and numerous monasteries in the fourth century. In other words, the people of Palestine were mostly Christian when the Arabs arrived in the seventh century. It will be easy to also show, that not only Aramaic (and Hebrew in the Liturgical setting among the Jews) but also Greek were spoken in most places of the Holy Land from the Hellenistic period until the Arab invasion.

 My point is that modern Jews may rightly claim the Holy Land as their ancestral home, but the indigenous Christians of the Holy Land have been there continually and uninterruptedly and have their roots deep in that land, at least as deep as anyone who claims to be a Jew today. We owe it to these million and a half forgotten Christians who held the Christian Faith through so much adversity to stand up for them, for they are the biggest victims of the unholy, bloody conflict between the Jews and Moslems in the Holy Land.

Source: http://www.pravmir.com/palestinian-christians/#ixzz38DAxHyrk