Ομιλία από τον οσιολογιώτατο μοναχό της Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους π. Λουκά, με θέμα «Νηστεύοντες αδελφοί σωματικώς, νηστεύσωμεν και πνευματικώς»

<

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.

ΜΑΚ ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΓΕΡΑΝΤΩΝΗΣ. Ι.Μ. ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΕΥΒΟΙΑΣ. ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΜΑΥΡΙΛΑ ΤΟΥ ΑΔΗ.

ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ ΒΡΕ ΙΑΚΩΒΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΧΟΥΝ ΤΡΥΠΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΟΣ ΕΣΑΣ - Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ. ΠΑΤΗΡ ΚΥΡΙΛΛΟΣ. ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ

ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ. ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚ. ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΤΕΡΑ ΚΥΡΙΛΛΟ.

Αναμνήσεις για τον μακαριστό Γέροντα Κύριλλο,Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ. ΜΙΛΑ Ο ΜΗΤΡ ΧΑΛΚΙΔΟΣ Κ.Κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

Είναι εποχή σήμερον δι’ άπειλάς αφορισμών έκ μέρους της Εκκλησίας; Του Άρχιμανδρίτου Νεκταρίου Ζιόμπολα

Προς ποιους οι απειλές; Προφανώς προς αποκεκομμένους από την Εκκλησία τού Χριστού η και -μη πιστεύοντες και «αφορισμένους» αφ’ εαυτού των. Οι φοβέρες λοιπόν και απειλές, διά να αναθεωρήσουν την στάσιν των και να μη υπογράψουν τυχόν τον έπαίσχυντον νόμο; Αν είναι δυνατόν, άνθρωποι της πολιτικής του σήμερα, να εκλάβουν εις τα σοβαρά τοιούτου είδους απειλές, οι όποιες ούτε καν τούς αγγίζουν. Απεναντίας είναι δυνατόν να ειρηνευθούν, να γίνουν πολέμιοι της Εκκλησίας, δίνοντας συνέχεια.

Έρωτάται, είναι ενδεδειγμένη ή ενέργεια αυτή εκκλησιαστικώς εις ανθρώπους άσχετους με την Εκκλησία; Αναμενόμενο να εκλάβουν τις απειλές ως αστείες, εάν γίνουν γνώστες των.

Αγιογραφικός, Συνοδικώς, Πατερικός προς ποιους πρέπει να απευθύνεται ή Εκκλησία προκειμένου να επιβάλλει την εσχάτη εκκλησιαστική ποινή, πού είναι ό αφορισμός, το ανάθεμα; Σέ πρόσωπα της Εκκλησίας κληρικούς και λαϊκούς, οι όποιοι έπεσαν σέ βαρέα παραπτώματα, κατ’ εξοχή σε εκείνους πού δημιουργούν αιρέσεις, θίγουν την Πίστιν, αλλά και άλλα ηθικής φύσεως θέματα. Οι σημερινοί πολιτικοί προς τούς όποιους «εκτοξεύονται» από Επισκόπους και όχι μόνον απειλές, ούτε τύποις είναι μέλη της Εκκλησίας, αλλά είναι ψυχικά «παγόβουνα».

Σέ περίπτωση πάντως τοιαύτης ένεργείας, «αν πρόκειται περί σημαίνοντος προσώπου, ό καταστατικός νόμος της Εκκλησίας της 'Ελλαδος απαιτεί άδειαν και της πολιτικής αρχής διά την οριστική επιβολή της ποινής» (Θ.Η.Ε, τ. 2ος σ.470 καθ. Αμίλκας Αλιβιζάτος).

Τονίστηκε δέ ότι αρμόζει να επιβληθεί ό μεγάλος αφορισμός εις αυτούς τούς βουλευτάς. ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Την επίσημη ώρα όπου το όργανο της Εκκλησίας αναγινώσκει την ποινή, μεταξύ άλλων υπάρχουν και οι εξής φράσεις: «Να τρέμει ως ό Καιν, το σώμα του να μη διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη...». ταύτα και άλλα καθιστούν την ποινή τρομερότερα έμπνέουσαν φόβο.

Πέραν αυτών, διά να ψηφισθή νόμος νομιμοποιήσεως των ομοφυλοφιλικών σχέσεων, τούτο απαιτεί έστω την πλειοψηφία εις το Κοινοβούλιο. Οπότε πρακτικά το παράπτωμα είναι συλλογικό, ομαδικό.

Τούτου τυχόν γενομένου-άπευχόμεθα, εάν, ελάχιστοι Μητροπολίτες προβούν εις την απειλουμένη ενέργεια και αφορίσουν τούς βουλευτάς της περιφερείας των, φαντάζεσθε τι θα συμβεί πρωτίστως μεταξύ των βουλευτών; Ασύλληπτο το γενικό φαινόμενο, θάναι πρωτότυπο το κομφούζιο, με απρόβλεπτες βολές κατά της Εκκλησίας. Ό δέ νόμος ως κρατικός, κοινωνικός θα ισχύει, όπως και άλλοι έπαίσχυντοι και πρωτίστως ό των εκτρώσεων.

Λοιπόν ποιον το όντως κέρδος; Είναι αυτές οι απειλές πρωτίστως μέρος τού ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας σήμερα;

Μήπως θα έπρεπε οι Επίσκοποι και όποιοι άλλοι «ξιφουλκούν» εναντίον βουλευτών της περιφερείας των και όχι μόνον, να απευθυνθούν εις τα πρόσωπα αυτά, με όποιον τρόπον γνωρίζουν -δύνανται και να εκθέσουν το τί όντως είναι ή ομοφυλοφιλία και δη ή νόμιμη συμβίωσης», τ,έ. ό λεγόμενος «γάμος» των όμοφίλων. Αυτός πού πλέον καλπάζει εις τον κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένο κόσμο. Θεωρείται δεδομένο ότι πολλοί από τούς λεγομένους εθνοπατέρας αγνοούν τί είναι αυτό πού ακούγεται ότι θα ψηφισθή και νόμος. Ενεργούν σύμφωνα με το «ρεύμα» και πασχίζουν να ταυτισθούν με αυτό ότι είναι σύγχρονοι προς όσους εκπροσωπούν. Να φανούν αρεστοί κυρίως σέ τέτοια θέματα και διά λόγους ευνοϊκούς. Ρευστοί το πλείστον οι πολίτικοι. Προέχει λοιπόν το τί είναι. Πάθος φοβερό, δυσώδες πάθος. 'Οδηγεί πρωτίστως ανθρωπίνως εξεταζόμενων εις την εσχάτη ηθική εξαθλίωση και κατακεραύνωσιν της ανθρωπινής αξιοπρεπείας. Ανύπαρκτη ή αδυναμία αυτή εις τα ζώα. Πρόκειται διά παραφύσιν ενέργεια, διά μεγάλη έκουσίαν αδυναμία παρά τα σαθρά επιχειρήματα. Διαλύει οικογένεια, διχάζει όπου φανεί μέλος αυτής να ρέπη προς τα εκεί, με πρακτικό αποτέλεσμα μητέρες το πλείστον να αδυνατούν ίσοβίως να το ξεπεράσουν. Ψυχικά «πενθούν» έφορου ζωής, όταν ύπάρξη παιδί τους τις «ζώνει» ή μειονεκτικότης. Χριστιανικά εξεταζόμενο το πάθος αυτό, είναι θεομίσητο, προφανώς το μόνο σέ βαθμό...

Ή ακραία δέ περίπτωση των παρά φύσιν αυτών σχέσεων είναι ή απαιτουμένη έκ μέρους τέτοιων «ζευγαριών» υίοθέτησις παιδιών. Εγκληματικό το γεγονός. Συνέβη κάπου εις την Εσπερίαν όπου υίοθετηθέν παιδίον είπε εις τον «οικογενειακό» του χώρον: «Μπαμπά, ό μπαμπάς με μαλώνει». Έλεος, ντροπή, αίσχος! Και εν τούτοις υπάρχει ανοχή.

Για' το όλο θέμα τονιστέα μία φράση τού ιερού Χρυσοστόμου. Ότι «διά των σχέσεων αυτών το ανθρώπινο γένος στασιάζει».

Κάτω από προτροπές και παραινέσεις ότι κερδίσωμεν ηθικός και ως Εκκλησία μετά διακρίσεως.

Γνωστός ό σάλος ετών από τον αφορισμό τού Ανδρέα Λασκαράτου και ως πιστού. Λέγεται, χωρίς μάλλον να είναι γραμμένο, ότι όταν έλαβε γνώση της τιμωρίας του από την Εκκλησία ξεφώνησε. Να μου αφορίσουν τα υποδήματα, διά να μη λειώνουν οι σόλες. Ό δέ αφορισμός τού ’Ελ. Βενιζέλου απόλυτα απαράδεκτος, καίρια ζημίωσε και την Εκκλησία. Δεν «αντέχει» τέτοιες ενέργειες ή εποχή. Ναυάγιο ηθικό ή σημερινή κοινωνία. Έπαψε να είναι Ελληνορθόδοξη σέ μεγάλο βαθμό πλέον.

Διά την ιστορία είρήσθω εν παρόδω, ότι ό ύπογράφων το παρόν έχει συγγράψει πολυσέλιδον διά την ομοφυλοφιλίαν βιβλίον «πολεμήθηκε» ώσάν κάτι το κινδυνώδες και από εκεί πού ούδόλως θα το περίμενε κανείς. Αυτό μόνο περί αυτού.

Το βιβλίο αυτό το έχω προσφέρει εις τρεις Υπουργούς Δικαιοσύνης εις το Υπουργείο. Εις τούς δύο «χέρι με χέρι» με άκρως σύντομο λόγο και άμεσον πληροφόρηση από την μελέτη. Εις τον νύν δεν το μετέφερα ακόμη και κακώς.

Πέραν όλων αυτών, μήπως θα έπρεπε να «δουλέψουν» οι ιεροί Κανόνες ως προς το δυσώδες πάθος - κουσούρι τόπαν κάποιοι, στον χώρον του κλήρου; Χωρίς ύποχωρήσεις, ανεκτικότητες και «στραβά μάτια» προς κάθαρσιν τού Ί. Θυσιαστηρίου; 

Αναφέρω από πρώτο χέρι τούτο: Τούς τελευταίους μήνας δύο έντιμοι άνδρες εμφανίσιμοι με τρόπο μου μίλησαν ότι δέχθηκαν προτροπές... εν μέσαις Αθήναις από ιερείς διά τα περαιτέρω... Σ' αυτούς σε εφαρμογή όλο το Πηδάλιο. Καλύτερα κενό όπου υπηρετούν, παρά παρουσία τοιούτου υλικού. Ταύτα με πόνο ψυχής.

Εις βουλευτάς εν προκειμένω άλλη μεταχείριση, πληροφόρηση το τί είναι αυτό το πάθος, καυστικό έλεγχο ακόμη και μετωπική επίδειξη και όχι απειλές αφορισμών.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΜΟΝΑΧΗ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΜΕΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΤΟ ΜΗΛΕΣΙ ΑΤΤΙΚΗΣ.

Συμπληρώθηκαν ήδη τρία χρόνια, από τότε πού έφυγε για τις ουράνιες Ί. Μονές (17.2.2011) ή μοναχή Φιλοθέη, της Ί. Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μήλεσι Αττικής, της γνωστής Ιεράς Μονής, πού ίδρυσε ό Άγιος Πορφύριος.

Ή μοναχή Φιλοθέη ήταν απ’ τούς άμεσους συνεργάτες του Αγίου Γέροντος Πορφυρίου, τον όποιο υπηρέτησε με πλήρη αφοσίωσή από το 1965, αρχικά ως νεωκόρος (και λαϊκή) στον Ί. Ναό του Άγ. Γερασίμου της Πολυκλινικής Αθηνών, στον οποίο ως γνωστόν ό Άγιος ήταν εφημέριος, κι υστέρα ως μοναχή της μοναστικής του αδελφότητας, οπότε και αξιώθηκε να είναι από τούς ιδρυτές της εν λόγο Ί. Μονής.

- Ήταν άνθρωπος βαθιάς πίστεως, μεγάλης πνευματικότητας και προσευχής, με την οποία αντιμετώπιζε τα πάντα, όχι μόνο τα δικά της άλλα και των άλλων. Είχε το χάρισμα να επικοινωνεί με άριστο τρόπο με τούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γι’ αυτό και όποιος ερχόταν σ’ επαφή μαζί της, έβγαινε πάντοτε ωφελημένος.

Όποιος καθόταν για λίγο δίπλα της, έβλεπε τούς προσκυνητές της Ί. Μονής  να έρχονται άλλοι για να πάρουν απλά την ευχή της, άλλοι για να την συμβουλευτούν σέ κάτι, άλλοι για να ζητήσουν την προσευχή της στα ποικίλα προβλήματά τους. Κι εκείνη τούς φρόντιζε όλους και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά.

Οι συμβουλές της ήταν ουσιαστικά αυτές τού Αγίου Πορφυρίου, τον όποιο και ευλαβείτο πάρα πολύ. Οι συνήθεις της φράσεις, και μάλιστα από τότε τού την γνωρίσαμε (τέλη της δεκαετίας τού ’90) ήταν: «Να επικαλείστε τον Γέροντα, όπως τούς Αγίους», «Ό Γέροντας Πορφύριος έλεγε ...», «Να έχεις την ευχή του Γέροντά μας». Και τί δικαίωση! 

Προ ολίγων μηνών ό Γέροντας Πορφύριος αναγνωρίστηκε 'Άγιος από την Εκκλησία μας, όπως ήταν στη συνείδηση ιδιαίτερα εκείνων πού τον έζησαν, και μάλιστα της μοναχής Φιλοθέης πού τόσα χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του. 

Μάλιστα ή ίδια μάς έλεγε, πώς προηγουμένως ζούσε κοσμικά, ώσπου άκουσε ένα από τα κηρύγματα του μακαριστού Δημητρίου Παναγόπουλου. Τότε τού ζήτησε να της συστήσει κάποιον πνευματικό, για να εξομολογηθεί. Κι εκείνος της σύστησε τον Γέροντα Πορφύριο. Στη συνέχεια τόσο πολύ θαύμασε τη ζωή και τα χαρίσματά του πού, όταν κοιμήθηκε ό σύζυγός της, τα άφησε όλα και τον ακολούθησε ως μοναχή.

 Ήταν πάρα πολύ συμπονετική. Αν της έλεγες κάποιο πρόβλημά σου έμπαινε σε ... συναγερμό! Κατ’ αρχήν προσευχόταν ή ίδια πάρα παρά πολύ κυριολεκτικά ξενυχτούσε προσευχόμενη, έπειτα έδινε το όνομά σου στην ιερά Πρόθεση, για να μνημονεύεται άτι τούς ιερείς πού λειτουργούσαν στην ί. Μονή κι ύστερα έκανε το ίδιο, και ανάλογα με το πρόβλημα, και προς άλλους ιερείς πού γνώριζε, όπου κι αν ήταν αυτοί. Τούς τηλεφωνούσε, τούς έστελνε επιστολές κλπ Στη συνέχεια παρακολουθούσε μέχρι τέλους την εξέλιξη των πραγμάτων συνεχίζοντας τις προσπάθειές της.

Ή προσευχή της είχε πολύ μεγάλη παρρησία στον Θεό. Λέγεται ότι, τότε πού ήταν με τον Άγιο Πορφύριο στα Καλλίσια, την είδε κάποια στιγμή να μαζεύει χόρτα. Όταν την ρώτησε τί κάνει, εκείνη απάντησε πώς μαζεύει χόρτα για τον Θωμά πού ήταν άρρωστος. Τότε ό 'Άγιος Γέροντας, γνωρίζοντας τη δύναμη της προσευχής της,  της είπε πώς  αντί να κάνει αυτό, για να τον βοηθήσει, καλύτερα είναι να διαβάσει την 

Παράκληση προς την Παναγία ή οποία και θα τον θεραπεύσει. Ή μοναχή Φιλοθέη πήρε το μήνυμα κι έκτοτε αυτό ήταν το φάρμακο πού παρασκεύαζε

και έστελνε για κάθε πονεμένο!

Κάποτε πού ευρισκόμουν στο ζενίθ της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, τηλεφώνησε ξαφνικά στη γυναίκα μου, και της είπε να μου πει να προσέχω πολύ στη δουλειά μου, γιατί κάτι πολύ άσχημο θα μου συμβεί.

Μεθυσμένος τότε από την επαγγελματική μου ευτυχία, δεν έδωσα καμιά σημασία στα λόγια της, και τα θεώρησα πώς προέρχονται από την μεγάλη της αγάπη προς εμάς. Δεν συμπληρώθηκαν 15 ημέρες και χωρίς να το καταλάβω, έχασα τη θέση μου! Όταν μετά από καιρό την  παρακάλεσα πολύ να μου πει πώς το κατάλαβε αυτό, μου είπε: «Να, την ώρα πού έκανα κομποσκοίνι για σένα, μου ήρθε από τον Θεό αύτη ή σκέψη...»

Όταν της λέγαμε ότι είχαμε κάποιους πού μάς φθονούν και μάς εχθρεύονται, τότε ζητούσε να της πούμε τα ονόματα τους. Και τί έκανε με αυτά; Τούς έβαζε στην προσευχή της και τούς έγραφε στα δίπτυχα της ί. Πρόθεσης, για να μνημονεύονται και από τούς ιερείς. «Δεν φταίνε αυτοί, τούς πειράζει ό διάβολος...», μάς έλεγε. Το ίδιο αναφέρει και ό Άγιος Γέροντας Πορφύριος, αλλά και ό ί. Χρυσόστομος. Και ώ τού θαύματος! Βλέπαμε να αλλάζει ή συμπεριφορά τους απέναντι μας!

Εκείνο πού την διέκρινε πάλι, ήταν το ενδιαφέρον τις για την πνευματική προκοπή των ανθρώπων. Πάντοτε έλεγε να φροντίζουμε για την σωτηρία μας, περισσότερο άτι οτιδήποτε άλλο, Ρωτούσε αν έχουμε πνευματικό. Κι αν της λέγαμε πώς δεν έχουμε, τότε είχαμε... άλλο συναγερμό. Να μάς στείλει αμέσως σέ πνευματικό!

Πρώτη της επιλογή, και μάλιστα για τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις, ήταν ο αείμνηστος Γέροντας πατήρ Μάρκος Μανώλης, τον όποιο γνώριζε από τότε πού, νέος ακόμη, πήγαινε στον Άγιο Γέροντα Πορφύριο. Τον πατέρα Μάρκο τον σεβόταν παρά πολύ, την λύπησε ή κοίμησή του, είχε δε έκτοτε ακριβώς πάνω απ’ το κρεβάτι της την φωτογραφία του, μαζί με τούς άγιους.

Και δεν έκανε απλώς την σύσταση. Παρακολουθούσε μ’ ένα πολύ ωραίο τρόπο αν πήγαμε πάλι, κι αν πηγαίνουμε τακτικά στους πνευματικούς πού μάς έστελνε. Επιπλέον μάς καθοδηγούσε και στο πώς να εξομολογούμαστε και να μη παραλείπουμε να πούμε ακόμη και τις σκέψεις μας.

Τί πραγματική πνευματική μητέρα!

Ή ίδια ζούσε πολύ ασκητικά και μόνο με τα λίαν απαραίτητα. Παρά τα βαθιά γεράματά της (90 ετών) και τα μεγάλα προβλήματα υγείας πού αντιμετώπιζε, δεν δεχόταν κάτι από μας, παρά σέ πολύ μεγάλη ανάγκη το ελάχιστο δυνατό. Κάθε ενδιαφέρον μας γι’ αυτήν, ακόμη κι ένα τηλεφώνημά μας, ήταν κι ένας τρόπος για να μάς πει κάτι πνευματικό, να μάς τονίσει να μη μάς συνεπαίρνουν οι μέριμνες της ζωής, να είμαστε πάντοτε κοντά στον Θεό, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε επάξια. Αυτή δέ ήταν και ή χαρά της, να μάς δίνει συνέχεια...

Αδελφή Φιλοθέη, όπως σέ αποκαλούσαμε σέ τούτη τη ζωή, θα εξομολογηθώ τούτη τη στιγμή αυτό πού νοιώθω. Τα τρία αυτά χρόνια πού μάς λείπεις, αισθάνομαι πολύ δυνατή την παρουσία σου. 'Ήδη με έχεις προφυλάξει από πολλούς κινδύνους, όπως και την οικογένεια μου πού υπεραγαπούσες. Νοιώθουμε ήδη την παρρησία σου στον Κύριο! Σάς έχουμε με τον π Μάρκο κι εμείς στην προσευχή μας, σάς επικαλούμαστε. Δεν ξεχάσαμε τίποτα από εκείνα πού μάς συμβουλεύατε. Να δώσει ό Θεός να συναντηθούμε να έρθουμε κι εμείς κοντά σας.

Αιωνία σας ή μνήμη, να έχουμε την ευχή σας...

Κ. Γ. Π. 

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Κάθε καλό έργο γίνεται από το Θεό με όργανο εμάς. "

Ή Ορθόδοξη Εκκλησία έχει από αμνημόνευτα χρόνια εφαρμόσει τη νηστεία σαν ένα δοκιμασμένο και αποτελεσματικό φάρμακο για όλα τα ψυχικά πάθη, σαν ένα δυνατό όπλο ενάντια στα πονηρά πνεύματα. Όλοι εκείνοι πού υποτιμούν ή απορρίπτουν τη νηστεία, στην ουσία υποτιμούν ή απορρίπτουν μια σαφή και καθοριστική οδηγία του Κυρίου Ιησού στο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Ή προσευχή δυναμώνει και ενισχύεται με τη νηστεία. Ή πίστη βεβαιώνεται και από τη μια και από την άλλη. Κι ή πίστη μετακινεί βουνά, εκβάλλει δαίμονες και κάνει τα αδύνατα δυνατά.

Τα τελευταία λόγια του Χριστού στο σημερινό ευαγγέλιο δέ φαίνονται να σχετίζονται με το γεγονός πού μάς απασχολεί. Μετά το μεγάλο θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου νέου παιδιού κι ενώ οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι θαύμαζαν τα γενόμενα, ξαφνικά ό Κύριος άρχισε να μιλάει στους μαθητές Του για το πάθος Του.

«Μέλλει ό υιός του ανθρώπου παραδίδοσθαι εις χείρας ανθρώπων και άποκτενούσιν αυτόν, και τη τρίτη ήμερα έγερθήσεται» (Ματθ. ιζ'22-23). Γιατί μετά το θαύμα αυτό, όπως κι υστέρα από κάποια άλλα θαύματα, ό Χριστός μιλάει στους μαθητές Του για το πάθος Του; 

Ώστε όταν έρθει ό προδιαγεγραμμένος καιρός να μη δειλιάσουν, να μη φοβηθεί ή καρδιά τους. Τούς το λέει αυτό μετά από τα μεγάλα θαύματά Του, μετά τις τιμές, τη δόξα και την ευχαρίστηση πού τον περιμένουν και τον υποδέχονται οι άνθρωποι, για να χαραχτούν καλύτερα στο νου τους. Το λέει αυτό όμως και για να διδάξει, όχι μόνο τούς αποστόλους αλλά κι εμάς, ώστε μετά από τέτοια μεγάλα και θαυμαστά έργα να μην περιμένουμε ανταμοιβή από τούς ανθρώπους, αλλά να προετοιμαστούμε να δεχτούμε τα χειρότερα και σκληρότερα χτυπήματα και τις ταπεινώσεις, ακόμα κι από εκείνους πού ευεργετήσαμε πολύ.

Ό Κύριος δεν προείπε μόνο τα πάθη και το θάνατό Του, αλλά και την ανάσταση Του. Στο τέλος όλων αυτών άκολουθεί ή Ανάσταση, ή νίκη κι ή αιώνια δόξα. Ό Κύριος προλέγει στους μαθητές Του κάτι πού μοιάζει απίθανο, για να τονώσει την πίστη τους σέ όσα πρόκειται να γίνουν. Να τούς διδάξει, για να πιστέψουν όσα τούς είπε. Πρέπει κάθε άνθρωπος να ’χει πίστη ίσαμε τον κόκκο του σιναπιού ή και λιγότερη, για να προετοιμαστεί, να περιμένει κάθε είδος πειρασμού και βασάνων σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Πρέπει να ξέρουν με σιγουριά όμως πώς στο τέλος όλων αυτών περιμένει ή Ανάσταση.

Όλη τη δόξα του κόσμου κι όλους τούς επαίνους των ανθρώπων πρέπει να τούς λογαριάζουμε σαν ένα απόλυτο μηδέν. Μετά απ’ όλους τούς θριάμβους πού μπορεί να μάς προσφέρει ό κόσμος, πρέπει να προετοιμαστούμε για πειρασμούς. Πρέπει να δεχτούμε όλα όσα μάς στέλνει ό ουράνιος Πατέρας μας με ταπείνωση και υπομονή. 

Δεν πρέπει ν’ αφηγούμαστε και να κοκορευόμαστε με όσα έχουμε κάνει για τούς ανθρώπους, για την πόλη ή για το χωριό μας, για το έθνος ή για την πατρίδα μας. Δεν πρέπει να επαναστατούμε όταν οι πειρασμοί μάς πιέζουν. Αν κάναμε κάτι για κάποιους από τούς γνωστούς μας, αυτό έγινε με τη βοήθεια του Θεού. Έτσι είναι. Κάθε καλό έργο γίνεται από το Θεό με όργανο εμάς. Ό Θεός επομένως είναι απόλυτα δίκαιος όταν μάς στέλνει πειρασμούς μετά από εγκόσμια δόξα, ταπείνωση μετά από επαίνους, φτώχεια μετά από πλούτη, περιφρόνηση μετά από τιμές, αρρώστια μετά από υγεία, απομόνωση και μοναξιά μετά την απόλαυση πλήθους φίλων.

 Ό Θεός γνωρίζει γιατί μάς τα στέλνει αυτά. Γνωρίζει πώς όλα αποβλέπουν στο καλό μας. Πρώτο, για να μάθουμε να επιζητούμε τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά, να μην οδεύουμε προς τον τάφο με συνοδεία την ψεύτικη και παροδική λαμπρότητα αυτού του κόσμου. Και δεύτερο ότι δεν πρέπει ν’ αποβλέπουμε σέ ανταπόδοση για τα καλά μας ’έργα από τούς ανθρώπους και τον κόσμο σ’ αυτήν τη ζωή, γιατί τότε δέ θα ’χουμε τίποτα να ζητήσουμε ή να λάβουμε στη μέλλουσα. Εύχομαι να μην ακούσουμε στη θύρα της ουράνιας βασιλείας: «Πορεύεσθε απ’ εμού' το μισθό σας τον λάβατε».

Εύχομαι αυτό να μη μάς συμβεί.

 Για να μη χαθούμε ποτέ μαζί με την αναπόφευκτη καταστροφή αυτού του κόσμου, από τον οποίο λάβαμε δόξα, εγκώμια και τιμές, ό Κύριος Ιησούς Χριστός μάς διδάσκει πώς, μετά από τη μεγαλύτερη δόξα, τα εγκώμια και τις τιμές πού μπορεί να μάς δώσει ό κόσμος, πρέπει να προετοιμαστούμε ν’ αναλάβουμε το σταυρό Του. Σ’ Εκείνον πρέπει ή αιώνια δόξα κι ή τιμή, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την όμοούσια και άδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

Путин на Афоне 2005--π.ΒΑΣΊΛΕΙΟΣ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ ΣΤΟΝ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟ ΠΟΥΤΙΝ.

Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας Γέροντας Σωφρόνιος. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Ή νηστεία κι ή προσευχή είναι οι δύο στύλοι της πίστης. Είναι οι δύο φωτιές πού καίνε τα πονηρά πνεύματα. "

Μετά απ’ αυτό το μέγιστο θαύμα του Χριστού, «έξεπλήσσοντο πάντες επί τη μεγαλειότητι του Θεού» (Λουκ. θ'43). Ή μεγαλειότητα του Θεού και ή παντοδυναμία Του μακάρι να ’μεναν διαρκείς κι άνεξάλειπτες στις ψυχές των ανθρώπων. Να μη διαλύονταν όπως οι φούσκες στο νερό. Ό Θεός όμως δέ σπέρνει μάταια. ’Αν ό σπόρος πού θα πέσει στο δρόμο, στην πέτρα ή ανάμεσα στ’ αγκάθια χαθεί, εκείνος πού θα πέσει στην καλή γη δέ χάνεται, αλλά θα φέρει καρπό έκατονταπλασίονα.

Όταν ό Χριστός έμεινε μόνος με τούς μαθητές Του, εκείνοι τον ρώτησαν: «διότι ημείς ουκ ήδυνήθημεν έκβαλείν αυτό;» Κι ό Ιησούς τούς απάντησε: «διά την απιστίαν υμών. αμήν γάρ λέγω υμίν, εάν εχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. ιζ'20). Ή απιστία σας φταίει, τούς είπε ό Κύριος. Εάν είχατε πίστη, έστω ίσαμε τον μικρό κόκκο του σιναπιού, θα μπορούσατε να πείτε στο βουνό αυτό, πήγαινε από έδώ εκεί κι αυτό θα πήγαινε. Τίποτα δέ θα σάς ήταν αδύνατο.

Ή αιτία της αδυναμίας τους επομένως ήταν ή απιστία. Όσο μεγαλύτερη είναι ή πίστη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι ή δύναμη. Λιγότερη ή πίστη, λιγότερη κι ή δύναμη. Νωρίτερα ό Κύριος είχε δώσει στους αποστόλους «εξουσίαν πνευμάτων ακαθάρτων ώστε έκβάλλειν αυτά και θεραπεύειν πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (Ματθ. ι'Ι). Κι εκείνοι είχαν κάνει καλή χρήση της δύναμης αυτής για κάποιο διάστημα. Στο μέτρο όμως πού ή πίστη τους αδυνάτισε, είτε από το φόβο των ανθρώπων είτε από υπερηφάνεια, εξασθένησε κι ή δύναμη πού τούς είχε δοθεί.

Στον Αδάμ είχε δοθεί εξουσία πάνω σ’ όλα τα πλάσματα. Με την παρακοή του όμως, με την απληστία και την υπερηφάνεια του, έκανε κακή χρήση κι έχασε την εξουσία του. 

Οι απόστολοι τώρα, από κάποιο σφάλμα τους, έχασαν τη δύναμη και την εξουσία πού τούς είχε δοθεί. Ή απώλεια της δύναμης αυτής μπορεί ν’ ανακτηθεί μόνο με πίστη, πίστη, περισσότερη πίστη. Γι’ αυτό ό Κύριος στην περίπτωση αυτή δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δύναμη της πίστης. Ή πίστη μπορεί να μετακινήσει όρη. Τίποτα δεν αδυνατεί μπροστά στην πίστη.

 Ό κόκκος του σιναπιού είναι πολύ μικρός, ή μυρωδιά του όμως μπορεί να καλύψει ολόκληρο πιάτο φαγητό. Γράφει ό Κύριλλος Ιεροσολύμων σέ μια από τις κατηχήσεις του: «'Όπως ό κόκκος του σιναπιού, πού είναι μικρός στο μέγεθος αλλά δυνατός στην επίδρασή του, όταν τον σπέρνεις σ’ ένα μικρό χώρο βγάζει πολλά βλαστάρια κι όταν μεγαλώνει μπορεί να στεγάσει ακόμα και πουλιά, έτσι κι όταν υπάρχει πίστη στην ψυχή, σύντομα κάνει πράγματα μεγάλα. Γι’ αυτό πίστεψε στον Κύριο, για να λάβεις απ’ Αυτόν πίστη μεγάλη πού ξεπερνάει την ανθρώπινη δύναμη». Αν έχεις πίστη, έστω όσο ό κόκκος του σιναπιού, τα βουνά θα υποχωρήσουν μπροστά σου και θα μετακινηθούν από το ένα μέρος σέ άλλο.

Γιατί ό ίδιος ό Κύριος δεν μετακίνησε βουνά; Γιατί δεν του ήταν απαραίτητο. Έκανε μόνο τα θαύματα εκείνα πού ήταν αναγκαία για την ωφέλεια των ανθρώπων και για τη σωτηρία τους. Είναι όμως μεγαλύτερο θαύμα ή μετακίνηση των βουνών από τη μετατροπή του νερού σέ κρασί, από τον πολλαπλασιασμό των άρτων, από τη θεραπεία δαιμονισμένων κι όλων των λογιών ασθενειών, από το περπάτημα πάνω στο νερό ή το γαλήνεμα της ανταριασμένης θάλασσας μ’ ένα Του λόγο ή μια Του σκέψη;

 Δεν μπορεί σέ καμιά περίπτωση ν’ αποκλειστεί ή περίπτωση πιστών του Χριστού, όταν ανταποκρίνονται σέ ειδικές ανάγκες κι έχουν δυνατή πίστη, να κάνουν και το θαύμα μετακίνησης κάποιου βουνού. Άλλ’ υπάρχουν μεγαλύτερα βουνά, πιο δύσβατα υψίπεδα και πιο δυσβάστακτα βάρη και πιο εξαντλητική κούραση για την ψυχή του ανθρώπου από τις γήινες μέριμνες, τις αλυσίδες και τα εγκόσμια δεσμά; 

Όποιος μπορεί ν’ αφαιρέσει το βάρος αυτό από την ψυχή του ανθρώπου και να το ρίξει στη θάλασσα, αυτός έχει μετακινήσει ουσιαστικά το μεγαλύτερο και βαρύτερο βουνό του κόσμου.

«Τούτο δέ το γένος ουκ εκπορεύεται, ει μ ή εν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ'21). Το είδος αυτό των δαιμόνων δέ διώχνεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.

Ή νηστεία κι ή προσευχή είναι οι δύο στύλοι της πίστης. Είναι οι δύο φωτιές πού καίνε τα πονηρά πνεύματα. Με τη νηστεία ηρεμούν και αδρανούν όλα τα σωματικά πάθη και κυρίως ή φιληδονία. Με την προσευχή ηρεμούν και αδρανούν όλα τα πάθη της ψυχής, της καρδιάς και του νου, όπως εκδίκηση, φθόνος, μίσος, κακία, υπερηφάνεια, φιλοδοξία, επιθυμία και τέλεση πονηρών πράξεων κ.ά. Με τη νηστεία καθαρίζονται τα δοχεία του σώματος και της ψυχής από το δυσώδες περιεχόμενό τους, από τα εγκόσμια πάθη και την κακία. Με την προσευχή προσελκύουμε στο άδειο και καθαρμένο δοχείο της καρδιάς τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κι ή πληρότητα της πίστης κατορθώνεται με την ένοίκηση του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."«Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!»

Αφού ό Κύριος επιτίμησε τούς παρευρισκόμενους για έλλειψη πίστης, έδωσε εντολή να φέρουν τον άρρωστο νεαρό μπροστά Tου. «Προσάγαγε τον υιόν σου ώδε».

Στη συνέχεια επιτίμησε το διάβολο κι αυτός αμέσως βγήκε από το παιδί, πού θεραπεύτηκε την ίδια στιγμή. Αυτό το αναφέρει ό Ματθαίος. Οι άλλοι δύο ευαγγελιστές δίνουν περισσότερες πληροφορίες για όσα έγιναν πριν από τη θεραπεία του νεαρού. 

Έτσι έχουμε τρείς επιπλέον λεπτομέρειες. Πρώτη, ότι ό Χριστός ρώτησε τον πατέρα από πότε υποφέρει ό γιός του δεύτερη, ότι έδωσε έμφαση στην πίστη, σαν προϋπόθεση της θεραπείας και τρίτη, ότι καθώς ό νεαρός πλησίασε το Χριστό, ό τρομοκρατημένος διάβολος βγήκε από μέσα του κι εξαφανίστηκε.

«Πόσος χρόνος εστίν ως τούτο γέγονεν αυτώ;» (Μάρκ. θ'21), ρώτησε ό Ιησούς τον πατέρα του νεαρού. Δέ έκανε την ερώτηση αυτή για τον ίδιο, αλλά για εκείνους πού ήταν κοντά Του. Ό ίδιος το γνώριζε καλά, ήξερε πώς το παιδί ήταν άρρωστο από χρόνια. Κι ό πατέρας απάντησε: «Παιδιόθεν». Έπρεπε ν’ ακούσουν όλοι και να μάθουν το είδος του τρομερού πόνου πού προκαλείται από τα πονηρά πνεύματα και πόσο δυνατή είναι ή προστασία πού προσφέρει ό Θεός στον άνθρωπο. Χωρίς την προστασία αυτή τα πονηρά πνεύματα θα είχαν από πολύ παλιά καταστρέψει κυριολεκτικά τόσο την ψυχή όσο και το σώμα του νεαρού. Και τελικά έπρεπε να μάθουν όλοι πόσο μεγάλη δύναμη και πόση επιβολή έχει ό Υιός του Θεού στα πονηρά πνεύματα.

Άλλ’ ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν, σπλαγχνισθείς έφ’ ήμάς, είπε ό πατέρας στό Χριστό. Εφ’ ημάς, είπε, δεν αναφέρθηκε μόνο στο παιδί. Ό πόνος του παιδιού, είναι και του πατέρα πόνος, είναι και ολόκληρης της οικογένειας πόνος. Αν ό νεαρός θεραπευόταν, το βάρος θα ’φευγε από πολλές ανθρώπινες ψυχές. Κι ό Ιησούς του είπε: «Το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μάρκ. θ'23).

Σύμφωνα με τον τρόπο πού συνηθίζει να ενεργεί ό Θεός, ό Κύριος Ιησούς ήθελε έδώ να κάνει το μέγιστο δυνατό καλό με μια πράξη. Το ένα καλό ήταν ν’ αποκαταστήσει την υγεία του παιδιού. Γιατί όχι και των άλλων; Γιατί να μην επιβεβαιώσει και την πίστη του πατέρα του; Και γιατί να μην κάνει ταυτόχρονα κι ένα τρίτο καλό, να δείξει δηλαδή τη δύναμή Του με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, ώστε να τον πιστέψουν οι άνθρωποι; Και γιατί να μην κάνει κι ένα τέταρτο καλό, να καταγγείλει την απιστία και τη διαφθορά, καθώς και τη χαμερπή κλίση των ανθρώπων προς το κακό, τα πονηρά πνεύματα και την αμαρτία; Και γιατί να μην κάνει κι ένα πέμπτο καλό, κι ένα έκτο, κι ένα έβδομο, κι όλα τα καλά πού προκαλεί μια καλή πράξη; Γιατί μια καλή πράξη φέρνει πάντα πολλές άλλες στη σειρά.

Άς δούμε όμως για μια ακόμα φορά με πόση σοφία και με τί τρόπο συνδυάζει ό Κύριος την αποφασιστικότητα με την ευγένεια. Όταν καταγγέλλει με οξύτητα την απιστία, μιλάει γενικά και αυξάνει την πίστη όλων, μα δεν ταπεινώνει κανέναν προσωπικά. Όταν όμως απευθύνεται προσωπικά σέ κάποιον πού τον ικετεύει, δέ μιλάει αυστηρά, αλλά με μεγάλη προσοχή και ευγένεια. Ή ευγένεια κι ή διακριτικότητα από την πλευρά του Χριστού έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ό πατέρας αναφώνησε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία» (Μάρκ. θ'24).

Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο πού να λιώνει τόσο εύκολα τον πάγο της απιστίας, όσο τα δάκρυα. Τη στιγμή πού ό άνθρωπος αυτός έκλαψε μπροστά στον Κύριο, είχε ήδη μετανιώσει για την προηγούμενη απιστία του. Μέσα του, ένώπιον του Θεού, ή πίστη του αναδύθηκε ξαφνικά όπως προβάλει ένα ρυάκι από φουσκωμένο ποτάμι. Κι υστέρα ή πίστη του αυτή μεταμορφώθηκε σέ φωνή, σέ λόγια, πού έμειναν σαν δυναμικό μήνυμα σέ όλες τις γενιές των ανθρώπων.

«Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!»

Τα λόγια αυτά σημαίνουν πώς ό άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει στην πίστη χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Το μόνο πού μπορεί να κάνει ό άνθρωπος, είναι ν’ αποκτήσει κάποια μικρή, ρηχή πίστη. Να πιστέψει δηλαδή στην ύπαρξη του καλού και του κακού ή, με λίγα λόγια, ν’ αμφισβητήσει το καλό και το κακό. Ή απόσταση όμως από τη μερική αυτή πίστη στην αληθινή, είναι μεγάλη. Δεν μπορεί να την διανύσει κανείς αν δεν τον καθοδηγεί το χέρι του Θεού. Τα λόγια πού είπε ό πατέρας, βοήθει μοι τη απιστία! είναι σα να λένε: «Κύριε, βοήθησέ με να Σέ πιστέψω!..Βοήθησε με να μη πιστεύω στον πονηρό!..Βοήθησέ με ν’ αποδεσμευτώ εντελώς από τον πονηρό και να ενωθώ μαζί Σου!»

«’Έτι δε προσερχομένου αυτοΰ ερρηξεν αυτόν το δαιμόνιον και συνεσπάραξεν» (Λουκ. θ'42). Την ώρα πού του έφεραν κοντά το νεαρό ό δαίμονας τον έριξε κάτω με ορμή και τον συγκλόνισε με σπασμούς. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα πού επέτρεψε ό Θεός να κάνει ό δαίμονας, ώστε να δουν οι άνθρωποι και να φοβηθούν, να τρομοκρατηθούν γι’ αυτά πού μπορεί να κάνει ό σατανάς στον άνθρωπο. Να πειστούν και ν’ αντιληφτούν πόσο ανεπαρκής είναι ή δύναμη του ανθρώπου, ακόμη κι ή δύναμη των ικανότερων γιατρών του κόσμου, για να γλιτώσουν τη ζωή έστω κι ενός ανθρώπου από τέτοιο φόβο και τρόμο. Κι αφού δουν τη δύναμη του διαβόλου και συνειδητοποιήσουν τη δική τους αδυναμία, οι άνθρωποι θ’ αναγνωρίσουν τη μεγαλοσύνη και τη θεία δύναμη του Κυρίου Ιησού. Ό ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει έδώ τα λόγια πού είπε ό Χριστός στο πονηρό πνεύμα: «Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν, εγώ σοι επιτάσσω, εξελθε εξ αυτού και μηκέτι είσέλθης εις αυτόν» (θ'25). Σέ διατάζω, λέει ό Κύριος. 

Αυτός είναι ή πηγή της δύναμης και της εξουσίας. Δεν έχει ανάγκη να τα δανειστεί αυτά από κάποιον άλλο. «Πάντα όσα έχει ό πατήρ έμά εστί» (Ίωάν. ιστ'15), είχε πει ό Χριστός σέ άλλη περίπτωση. Κι όπως βλέπουμε, το εφαρμόζει αυτό στην πράξη. «Εγώ σου μιλάω. Σέ διατάζω με τη δική Μου εξουσία, σέ βγάζω με τη δική Μου δύναμη».

Πρέπει να καταλάβει καλά ό κόσμος πώς ό Χριστός δεν είναι ένας από τούς προφήτες πού έκαναν κάποια θαυμαστά πράγματα με τη βοήθεια του Θεού. 

Ό Χριστός είναι ό Υιός του Ζώντος Θεού, για τον Όποιο προφήτεψαν οι προφήτες και τον Όποιο ανέμενε ό κόσμος.

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και το δεύτερο μέρος της εντολής πού έδωσε ό Χριστός στο διάβολο: και μηκέτι είσέλθις εις αυτόν. Ό Κύριος τον διατάζει όχι μόνο να φύγει από μέσα του, αλλά και να μην ξαναγυρίσει στο νεαρό πού είχε υποφέρει τόσο πολύ. Αυτό σημαίνει πώς ό άνθρωπος, ακόμα κι αφού καθαριστεί, μπορεί πάλι να δεχτεί μέσα του τον ακάθαρτο δαίμονα. Ό διάβολος πού εκδιώχτηκε μέσα από τον άνθρωπο, μπορεί να ξαναγυρίσει. Αυτό γίνεται όταν ό αμαρτωλός πού μετάνιωσε και συγχωρέθηκε από το Θεό, επιστρέφει στην παλιά του αμαρτία. Τότε ό διάβολος ξαναμπαίνει μέσα του. 

Γι’ αυτό ό Κύριος τον διατάζει όχι μόνο να φύγει από το παιδί, αλλά και να μην ξαναγυρίσει κοντά του. Πρώτο, ώστε ή θεϊκή δωρεά προς το παιδί να είναι πλήρης και τέλεια. Δεύτερο, για να βγάλουμε από τη διδασκαλία Του αυτή το συμπέρασμα και τη βεβαιότητα, πώς από τη στιγμή πού θα λάβουμε τη συχώρεση του Θεού, δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην παλιά μας αμαρτία, «ως κύων έπιστρέφας επί το ίδιον έξέραμα», όπως ό σκύλος στο ξέρασμά του (Β'Πέτρ. β'22). Γιατί έτσι θα εκτεθούμε πάλι στο θανατηφόρο κίνδυνο ν’ ανοίξουμε την πόρτα στο πονηρό πνεύμα, για να ξαναμπεί μέσα μας και να μάς κυριεύσει.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.- ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ.

Ακούστε τώρα ζωντανά, τις εκπομπές  «Αθωνική Πολιτεία», όπως μεταδόθηκαν από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας.


http://athoniki-politeia.gr/?cat=5

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

Ἡ ἐφημερίδα ΑΘΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ κυκλοφορεῖ δωρεάν σέ ἔντυπη μορφή ἀπό τόν Ἰανουάριο 1996, στήν Ελλάδα καί τό ἐξωτερικό. Σκοπός της εἶναι, νά προσφέρη στούς ἀναγνῶστες της ἐπιλογές ἀπό τούς θησαυρούς τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.


http://athoniki-politeia.gr/?cat=4

ΠΟΙΑ ΛΑΘΗ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΕ Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ

Ο ΤΟΚΟΣ ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΗΘΙΚΗ.

ISLAM….MORE AGGRESSIVE AS IT GKOWS…..DOESN’T TOLERATE DIFFERING VIEWS

  Here is a perspective by Dr. Peter Hammond. 
  
Dr. Hammonds doctorate is in Theology. He was born in Capetown in 1960, grew up in Rhodesia and converted to Christianity in 1977. Adapted from Dr. Peter Hammond's book: Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat: 

Islam is not a religion, nor is it a cult. In its fullest form, it is a complete, total, 100% system of life.   

Islam has religious, legal, political, economic, social, and military components. The religious component is a beard for all of the other components.   

Islamization begins when there are sufficient Muslims in a country to agitate for their religious privileges.   

When politically correct, tolerant, and culturally diverse societies agree to Muslim demands for their religious privileges, some of the other components tend to creep in as well.. 

Here's how it works:   

As long as the Muslim population remains around or under 2% in any given country, they will be for the most part be regarded as a peace-loving   
minority, and not as a threat to other citizens. This is the case in:   
United States -- Muslim 0..6%   
Australia -- Muslim 1.5%   
Canada -- Muslim 1.9%   
China -- Muslim 1.8%   
Italy -- Muslim 1.5%   
Norway -- Muslim 1.8%   

At 2% to 5%, they begin to proselytize from other ethnic minorities and disaffected groups, often with major recruiting from the jails and among street gangs.   
This is happening in: 

Denmark -- Muslim 2%   
Germany -- Muslim 3.7%   
United Kingdom -- Muslim 2.7% 
South Africa -- Muslim 3.8% 
Spain -- Muslim 4%   
Thailand -- Muslim 4.6%   

From 5% on, they exercise an inordinate influence in proportion to their percentage of the population. 
For example, they will push for the introduction of halal (clean by Islamic standards) food, thereby securing food preparation jobs for Muslims. 
They will increase pressure on supermarket chains to feature halal on their shelves -- along with threats for failure to comply. 

This is occurring in: 

France -- Muslim 8%   
Philippines -- 5%   
Sweden -- Muslim 5%   
Switzerland -- Muslim 4.3%   
The Netherlands -- Muslim 5.5%   
Trinidad & Tobago -- Muslim 5.8%   

At this point, they will work to get the ruling government to allow them to rule themselves (within their ghettos) under Sharia, the Islamic Law. The ultimate goal of Islamists is to establish Sharia law over the entire world.   

When Muslims approach 10% of the population, they tend to increase lawlessness as a means of complaint about their conditions. 
In Paris , we are already seeing car-burnings. Any non Muslim action offends Islam, and results in uprisings and threats, such as in Amsterdam , with opposition to Mohammed cartoons and films about Islam. 
Such tensions are seen daily, particularly in Muslim sections, in: 

Guyana -- Muslim 10%   
India -- Muslim 13.4%   
Israel -- Muslim 16%   
Kenya -- Muslim 10%   
Russia -- Muslim 15%   

After reaching 20%, nations can expect hair-trigger rioting, jihad militia formations, sporadic killings, and the burnings of Christian churches and Jewish synagogues, such as in: 

Ethiopia -- Muslim 32.8%   

At 40%, nations experience widespread massacres, chronic terror attacks, and ongoing militia warfare, such as in: 

Bosnia -- Muslim 40%   
Chad -- Muslim 53.1%   
Lebanon -- Muslim 59.7%   

From 60%, nations experience unfettered persecution of non-believers of all other religions (including non-conforming Muslims), sporadic ethnic cleansing (genocide), use of Sharia Law as a weapon, and Jizya, the tax placed on infidels, such as in: 

Albania -- Muslim 70%   
Malaysia -- Muslim 60.4%   
Qatar -- Muslim 77.5%   
Sudan -- Muslim 70%   

After 80%, expect daily intimidation and violent jihad, some State-run ethnic cleansing, and even some genocide, as these nations drive out the infidels, and move toward 100% Muslim, such as has been experienced and in some ways is on-going in: 

Bangladesh -- Muslim 83%   
Egypt -- Muslim 90%   
Gaza -- Muslim 98.7%   
Indonesia -- Muslim 86.1%   
Iran -- Muslim 98%   
Iraq -- Muslim 97%   
Jordan -- Muslim 92%   
Morocco -- Muslim 98.7%   
Pakistan -- Muslim 97%   
Palestine -- Muslim 99%   
Syria -- Muslim 90%   
Tajikistan -- Muslim 90%   
Turkey -- Muslim 99.8%   
United Arab Emirates -- Muslim 96%   

100% will usher in the peace of 'Dar-es-Salaam' -- the Islamic House of Peace.. Here there's supposed to be peace, bec a use everybody is a Muslim, the Madrasses are the only schools, and the Koran is the only word, such as in: 

Afghanistan -- Muslim 100%   
S au di Arabia -- Muslim 100%   
Somalia -- Muslim 100%   
Yemen -- Muslim 100%   

Unfortunately, peace is never achieved, as in these 100% states the most radical Muslims intimidate and spew hatred, and satisfy their blood lust by killing less radical Muslims, for a variety of reasons.   

'Before I was nine I had learned the basic canon of Arab life. It was me against my brother; me and my brother against our father; my family against my cousins and the clan; the clan against the tribe; the tribe against the world, and all of us against the infidel. -- Leon Uris, 'The Haj'   

It is important to understand that in some countries, with well under 100% Muslim populations, such as France, the minority Muslim populations live in ghettos, within which they are 100% Muslim, and within which they live by Sharia Law. 
The national police do not even enter these ghettos. There are no national courts, nor schools, nor non-Muslim religious facilities. In such situations, Muslims do not integrate into the community at large. The children attend madrasses. They learn only the Koran. To even associate with an infidel is a crime punishable with death. 
Therefore, in some areas of certain nations, Muslim Imams and extremists exercise more power than the national average would indicate.   

Today's 1.5 billion Muslims make up 22% of the world's population. But their birth rates dwarf the birth rates of Christians, Hindus, Buddhists, Jews, and all other believers. 
Muslims will exceed 50% of the world's population by the end of this century.   

Adapted from Dr. Peter Hammond's book: Slavery, Terrorism and Islam: The Historical Roots and Contemporary Threat   

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΟΔΟΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Αγία Κυριακή


Βρίσκεται στην οδό Αθηνάς, αριθ. 28. Είναι μικρή, διαστάσεων 11X3,50 μ., μονόκλιτη καμαροσκέπαστη βασιλική. Στη βόρεια και νότια πλευρά έχει από ένα χαμηλό τυφλό τόξο. Η ανέγερσή της τοποθετείται στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Μεταγενέστερα το νότιο τόξο ανοίχθηκε, και έτσι η εκκλησία επικοινωνεί με νεότερη στενή προσθήκη. Μεταγενέστερο είναι και το μεγάλο παράθυρο της βόρειας πλευράς.

Οι τοιχογραφίες του Ναού είναι νεότερες, δυστυχώς αγνώστου, έμπειρου όμως, αγιογράφου. Διακρίνονται για την τεχνική και τη θεματολογία τους. Μνημονεύουμε ενδεικτικά στη νότια πλευρά τις δώδεκα τοιχογραφίες, που είναι εμπνευσμένες από το Σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω...») και τις οκτώ από την Κυριακή προσευχή («Πάτερ ημών...»), και στη βόρεια πλευρά αυτές που είναι εμπνευσμένες από τους εικοσιτέσσερις οίκους του Ακάθιστου Ύμνου.

Σύμφωνα με την παράδοση, η εκκλησία της Αγίας Κυριακής ήταν κοιμητηριακός Ναός νεκροταφείου, που υπήρχε μεταξύ αυτής και της Παντάνασσας (Μοναστηράκι). Σ' αυτό ίσως συνηγορεί και η, νεότερη βέβαια, τοιχογραφία της  Μέλλουσας Κρίσης